![]()
Jao diech höbs us aon ’t hart gelege, Mastreech, door alle iewe heer.
Veer blieve diech altied genege en deilde dreufheid en plezeer.
Veer huurde nao dien aw histories, te peerd op grampeer ziene sjoet.
Eus ouge blónke bijj dien glories, of perelde bijj diene noed.
En dee vaan diech get sjoens wèlt prijze, in taol die al wie zinge klink.
Dat dee op nuij Mastreechter wijze, zien aajd Mastreech mèt us bezingk.
Me zóng vaan diech te allen tijje, eus mojers zónge bijj de weeg.
En voolte veer eus rech tevreije, daan zóng ze e leedsje vaan Mastreech.
Diech blom vaan Nederlands landouwe, gegreujt op ‘t graaf vaan Sintervaos.
Bis weerdig dobbel te besjouwe, gespiegeld in de blaanke Maos.
’n Staar, de witste oet de klaore, besjijnt diech mèt häör straole zach.
En um diech zuver te bewaore, ’nen Ingel hèlt bijj diech de wach.
Wie dèks woorste neet pries gegeve, meh heels dien kroen toch opgeriech.
En óngeknak biste gebleve, door euze band vaan trouw aon diech.
Daorum de hand us touwgestoke, 't oug geriech op ’t stareleech.
En weurt dat oug daan ins gebroke, daan beijt veur us 't aajd Mastreech.