Hoe ga je daarmee om. Je hebt, als er eenmaal kinderen zijn, altijd rekening te houden met je ex. Je leest zoveel over vaders die hun kinderen niet meer zien, over moeders met kinderen waarbij het ontzettend verkeerd gaat (meisje van Nulde).
Ben je ook in staat om bv een co ouderschap aan te gaan? Ik wilde dat destijds wel, maar dat kwam ex niet uit. Jij de kinderen een week en hij ook. Hoe ga je om met alimentatie? Vind jij het normaal dat hij ook betaald voor jou, of alleen voor de kinderen ?
heel frustrerend voor een kind ...Verder; je bij het nemen van beslissingen nooit laten leiden door de gevoelens die tussen jou en je ex spelen, maar enkel en alleen door het belang van jullie kind. Probeer daar ook eerlijk in te zijn. Is het écht het belang van het kind, of wil je toch je ex raken? Stel jezelf dat soort vragen.
Heel veel sterkte en wijsheid gewenst.
Ik ben zelf opgegroeid als bij mijn moeder en af en toe 1 weekend in de maand naar mijn vader toe.
Mijn ouders zijn ook gescheiden toen ik 1 jaar was, maar ik heb daar nooit last van ondervonden.
Wel heb ik een aantal jaar amper contact gehad met mijn vader. En het enige wat ik soms minder vond is dat alle jochies met pa gingen voetballen en dat er vaders op school kwamen voor activiteiten etc. en dat mijn vader dat nooit gedaan heeft. En het feit dat ik vanaf mijn 11e elke maand een keer mijn tas in moest pakken om bij mijn vader te gaan logeren. Je hebt niet echt het gevoel 1 vast huis adres te hebben.
Maar met mij is alles ook helemaal goed gekomen!
Mijn vrouw en ik krijgen als alles goed gaat over een paar maandjes zelf een kleine, en dan weet ik alvast hoe het niet moet.
[ Bericht 50% gewijzigd door RockabeIIa op 29-09-2010 11:12:45 (bah) ]
[ Bericht 57% gewijzigd door RockabeIIa op 29-09-2010 11:13:07 (quote weggehaald) ]
Alimentatie voor je kind ontvangen, ok. Maar ik zou m'n trots hebben en dan liever meer gaan werken en voor mezelf zorgen.
Verder wat Sorbootje zegt
Verder ben ik het absoluut eens met Sorbo hoewel ik op sommige momenten echt mijn tong er half afbijt
En wat Miss zegt, daar ben ik het mee eens, partneralimentatie vind ik volstrekt onzinnig. Kinderalimentatie vanzelfsprekend. Ook hierbij geldt; ga geen oud zeer uitvechten dmv onredelijke alimentatieëisen e.d.
Oh en ook nog; geef je kinderen de gelegenheid een band op te bouwen met de nieuwe partner van je ex. Ook hier ligt een loyaliteitsconflict op de loer.
Maar onredelijke alimentatie eisen? Dat soort dingen zijn redelijk vastgelegd en daar wordt ook gewoon naar gekeken op basis van inkomens, dus daar krijg je bijna geen onredelijkheid in lijkt me.
quote:Helaas weet ik uit ervaring dat dat in de praktijk anders werkt. Ik bedoel ook niet dat je die onredelijke bedragen ook daadwerkelijk zou krijgen, maar de ellende en stress die met een rechtszaak gepaard gaat (hoe de afloop ook is) voelt een kind ook echt wel. Je ziet vaak dat een ex-partner extreem hoge bedragen probeert af te dwingen. Uiteraard zijn er standaard berekeningen e.d., maar een hoop hangt simpelweg ook af van de kwaliteit van je advocaat. Een realistische houding van beide partijen is beter voor de harmonie.Op woensdag 29 september 2010 11:36 schreef Troel het volgende:
Als jij jaren thuisgezeten hebt omdat je partner graag wilde dat je thuis was, je papiertjes bijna niets meer waard zijn en je dus geen inkomen zelf hebt, dan vind ik partneralimentatie wel een mooie oplossing hoor.
Maar onredelijke alimentatie eisen? Dat soort dingen zijn redelijk vastgelegd en daar wordt ook gewoon naar gekeken op basis van inkomens, dus daar krijg je bijna geen onredelijkheid in lijkt me.
En als je jaren hebt thuisgezeten dan is dat je eigen beslissing geweest. Een ander is niet verantwoordleijk voor jouw leven. Er is altijd een risico dat je relatie eindigt en ik ben van mening dat je er zelf verantwoordelijk voor bent dat je je dan redt.
Als dat fijn is verlopen, kunnen jullie (indien gewenst met zijn vriendin, mits deze deel uit maakt van zijn huishouden) een gesprek over jullie kind hebben. Maar voordat je dit soort dingen kunt doen, is het verstandig om eerst jullie boosheid, woede of andere negatieve emotie die jullie naar elkaar mogen hebben, uit te praten en een plek te geven. Dan pas kunnen jullie verder en het samen over jullie kind hebben, alimentatie is landelijk vastgelegd en kun je vinden op http://www.alimentatie.nl/.
Maar dan kunnen jullie pas samen beslissen hoe of wat, mocht je daar niet uitkomen, kun je altijd iemand extern als een pedagoog inschakelen.
Let wel, het is altijd makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is zeker nodig voor jezelf! Een goede opvoeding begint namelijk bij ouders die zelf in evenwicht zijn, dus stabiel zijn!
1) ik ben manlief naar de andere kant van het land gevolgd met vrijwel nul mogelijkheden in mijn eigen beroep en
2) we hebben samen besloten dat ik thuisblijf om voor de kinderen te zorgen, wat ook een voltijdbaan is. meer dan voltijd zelfs, ik heb geen 9-5 baan maar 24/7. waarin ik nooit vakantie heb en geen ziektedagen oid.
dat wilde hij zelfs nog liever dan ik, dan is dit de consequentie.
quote:Dat je partner-alimentatie krijgt hoef je niet af te spreken hoor, staat gewoon in de wetOp woensdag 29 september 2010 13:39 schreef simmu het volgende:
ben het voor het merendeel eens met wat de anderen zeggen. we hebben hier alleen wel de afspraak dat als we uit elkaar gaan er ook alimentatie voor mij is. maar dat is omdat we dat vooraf afgesproken hebben om twee hele grote redenen:
1) ik ben manlief naar de andere kant van het land gevolgd met vrijwel nul mogelijkheden in mijn eigen beroep en
2) we hebben samen besloten dat ik thuisblijf om voor de kinderen te zorgen, wat ook een voltijdbaan is. meer dan voltijd zelfs, ik heb geen 9-5 baan maar 24/7. waarin ik nooit vakantie heb en geen ziektedagen oid.
dat wilde hij zelfs nog liever dan ik, dan is dit de consequentie.
De meeste beslissingen neem ik. Soms in overleg met mijn ex soms niet. Ligt eraan hoe belangrijk het is. Alimentatie voor Mikael krijg ik wel. Tis niet veel maar eigenlijk hoeft ie helemaal niet ivm de co-ouderschap. Gaat meer om dat ik voor dat geld de standaart dingen kan kopen die Mikael nodig heeft. In het begin kreeg Mikael ook een koffer met kleren mee steeds. Maar vanaf deze week heeft ie bij zijn vader eigen kleren en hoefd dat dus niet meer.
Alimentatie voor mezelf heb ik nooit gehad. Ik had daar wel recht op maar ik wilde het zelf niet. Ik kon mezelf prima redden en wilde niet dat gezeur hebben om geld.
Wij hebben trouwens niet om de week onze zoon. Maar om de 4 dagen. Van maandag t/m donderdag is ie hier en van donderdagmiddag tot zaterdagmiddag (en de andere week zondagmiddag) is ie bij mijn ex!
quote:Klinkt goed!Op woensdag 29 september 2010 15:54 schreef MeNicole2 het volgende:
Wij hebben hier ook co-ouderschap. Mijn ex en ik gingen uit elkaar toen onze zoon net 1 was geworden. vlak daarna is ook meteen de co-ouderschap in gegaan. We hebben begin van dit jaar nog wel even problemen ermee gehad omdat onze zoon liever niet meer na papa wilde. Maar ja hij was 3,5 en dat is nog te jong om te beslissen wat ie wel en niet wil op dat gebied. Dus we hebben gewoon doorgepakt met een paar aanpassingen zodat het allemaal weer makkelijker ging. Nu gaat ie weer gewoon met plezier er na toe. Nu is sinds kort op school zit worden er weer geregeld dingen aan gepast om het voor hem zo fijn mogelijk te maken.
De meeste beslissingen neem ik. Soms in overleg met mijn ex soms niet. Ligt eraan hoe belangrijk het is. Alimentatie voor Mikael krijg ik wel. Tis niet veel maar eigenlijk hoeft ie helemaal niet ivm de co-ouderschap. Gaat meer om dat ik voor dat geld de standaart dingen kan kopen die Mikael nodig heeft. In het begin kreeg Mikael ook een koffer met kleren mee steeds. Maar vanaf deze week heeft ie bij zijn vader eigen kleren en hoefd dat dus niet meer.
Alimentatie voor mezelf heb ik nooit gehad. Ik had daar wel recht op maar ik wilde het zelf niet. Ik kon mezelf prima redden en wilde niet dat gezeur hebben om geld.
Wij hebben trouwens niet om de week onze zoon. Maar om de 4 dagen. Van maandag t/m donderdag is ie hier en van donderdagmiddag tot zaterdagmiddag (en de andere week zondagmiddag) is ie bij mijn ex!
Wij hebben wel co-ouderschap. Vader woont 1 blok huizen van me vandaan. Daarnaast eten we nog 1 keer per week samen. Ik vind het belangrijk dat mijn dochter ziet dat ze niet hoeft te kiezen, dat papa en mama er samen zijn voor haar, alleen dat we niet meer samen wonen.
En ja, je kan voorstellen dat gezien de reden van scheiding dit niet altijd even makkelijk voor me is. Maar vanaf dag 1 heb ik tegen mezelf gezegd, wat je ook voelt, je kind staat op nummer 1. En voor haar zijn papa en mama belangrijk. Bij alles wat ik doe bedenk ik me eerst of het in het belang van ons kind is.
We hebben ook hele duidelijk afspraken gemaakt over eventuele nieuwe partners, de introductie hiervan etc. Maar ook over het nemen van beslissingen, contacten onderling, enz. Dus mijn tip, laat een heel goed ouderschapsplan opstellen!!!
Allimentatie ontvang ik niet, toen we uit elkaar gingen was mijn inkomen een stuk hoger dan het zijne. En ook kinderallimentatie krijg ik niet, maar wel de kinderbijslag en de kindertoeslag.
Alle kosten voor mijn dochter wat betreft de dagelijkse verzorging zijn voor mij.
Maar nogmaals, laat een goed en uitgebreid ouderschapsplan opstellen. Het dwingt je over bepaalde sitauties na te denken (zoals verjaardagen) en je hebt alles meteen op papier.
Succes.
, dat stamt nog uit de oertijd, dat zou echt aangepast moeten worden. Die zorg hoeft de ex niet meer te dragen, eventueel wel de inkomstenderving die de zorgende ouder heeft door die zorg. Maar ik weet ook dat de sociale dienst dit ook prbeert. Als een vrouw na de scheiding in de bijstand komt, willen ze dat de ex alimentatie voor haar betaald. Heel begrijpelijk, dat scheelt de staatskas weer, maar pak die vrouwen dan aan en niet die mannen.Ik weet nog dat toen wij uit elkaar gingen hij de eerste maand zei dat hij iedere maand mijn inkomen zou aanvullen tot 2000 gulden. Dat was precies 1 maand, want inmiddels was hij al gaan samenwonen met zijn vriendinnetje en die vond dat duidelijk een minder goed plan......
Co- ouderschap wilde ik wel, maar achteraf is het maar goed dat het nooit gebeurd is. Hij heeft een aantal malen daarna weer samen gewoond en dat ging steeds weer op precies dezelfde manier mis als bij ons. Een reden waarom ik destijds vertrokken ben en dan zou kind evengoed weer iedere keer in die ellende zitten en dus ook op stel en sprong steeds weer moeten vertrekken als de bom barst (terwijl ze zich dan misschien net weer gehecht zou hebben aan iemand). Ik heb zelfs mijn ex nog een tijdje in huis gehad
, hij had het bij zijn toenmalige vriendin ook zo verkloot, dat ze hem zo de straat op donderde (zijn eigen huis uit). 2 Dagen voor Kerst. Toen hij erover belde, heb ik geen moment geaarzeld en hem aangeboden bij ons te logeren. Hij logeerde in dochter's kamer en zij sliep bij mij. Ik begreep de reaktie van die vriendin absoluut en gaf haar ook groot gelijk, maar ik kon hem ook niet op straat laten staan.
Degene die er het meeste moeite mee heeft ben ik 
De dame past zich ook uitstekend aan in allebei de gezinssituaties die zeer verschillend zijn Misschien zijn er mensen die door zo'n topic als dit, geholpen worden in een situatie. Meestal is er een enorm gevoel van boosheid (heb ik ook gehad) en niets is dan moeilijker om tegen je kinderen over hun vader (of moeder) vriendelijk te blijven praten. En ook met familie heb je te maken. Wij hadden eens een gezamelijke Sinterklaasviering. Daar werd, waar mijn dochter bij zat, nogal geroddelt over mijn ex. Ik heb ze dat even duidelijk gemaakt, dat ik dat dus niet wilde hebben. Hoe kwaad ik ook op hem was, het is en blijft haar vader en niet haar ex. Zij moet met hem verder kunnen leven; ik en mijn familie niet.
Mijn dochter's vriendje zijn ouders zijn net uit elkaar na 19 jaar. Hij had een ander. Wat ik nu zie gebeuren is dat zoon partij trekt voor moeder en zijn vader veroordeelt en wil verbannen. Ik probeer hem dus uit te leggen dat het niets met hem te maken heeft. Dat zijn vader evengoed van hem kan houden, maar niet meer met moeder samen verder wil. Hij is dus echt aan het kiezen, maar wel gebaseerd op wat hij dagelijks om zich heen ziet; de woede en het verdriet van zijn moeder (god wat ben ik blij dat ik weg ben gegaan toen dochter nog zo klein was, dat zij niet in die emotionele 8baan zit en moet twijfelen aan de echtheid van gevoelens van een ouder). Deze jongen voelt het als een afwijzing naar hem persoonlijk toe; hij betrekt het verdriet en de afwijzing van die moeder op zichzelf.
Misschien wil ik ooit weleens een boek gaan schrijven. Hoe mensen omgaan met een scheiding. Hoe zij vooral omgaan met het feit dat er kinderen bij betrokken zijn en ook al zeg je niets van je gevoelens tegen hen, ze voelen dat feilloos aan. Wat is het effekt van een scheiding op kinderen als zij wat ouder zijn. Misschien zijn er mensen die dit lezen en hun emoties even aan de kant kunnen zetten en aan hun kinderen kunnen denken, die nergens om gevraagd hebben.
Is alimentatie vragen een vorm van koude oorlog of echt hulp nodig hebben om je kinderen te bieden waar ze recht op hebben en jijzelf een stukje inkomen erbij hebt wat je mist doordat je voor de kinderen zorgt? Er zijn zoveel vragen en de materie is zo complex.
Het belangrijkste is dat mijn dochter het goed heeft. Ik reageer morgen even verder op de rest van jouw post quote:Puur uit nieuwsgierigheid; waarom?Op woensdag 29 september 2010 20:55 schreef DDBtje het volgende:
heb via het ouderschapsplan bij de rechter vast laten leggen dat dit contact er niet mag zijn tot ze meerderjarig is.
quote:Als jullie daar samen uitzijn is dat toch prima? Hoewel het natuurlijk wel de vraag is in hoeverre afspraken nageleefd worden als het tot een lelijke scheiding komt, maar dan heb je de wetgeving aan je kant.Op donderdag 30 september 2010 09:37 schreef simmu het volgende:
tsja, partneralimentatie. als we nu zouden gaan scheiden (zonder partneralimentatie) ben ik degene met een groot probleem. want dan moet ik voltijd werken. in een stad minstens een uur per auto verderop en voltijd. geen oppas in de buurt, geen familie, niks. sorrie, maar dan verhuis ik dus naar waar ik wel oppas en familie heb. maar dat is dan ook weer not done (wegens 3 a 4 uur rijden verderop, aan de andere kant van het land). noem me dan maar een uitvreter. plus dat wij als gezin er altijd voor hebben gekozen voor het model waarin eentje werkt en de ander thuisblijft.
Heb je geen moeite met die afhankelijke positie? Of ben ik zo gek dat ik dat niet zou willen?
Ik snap wel dat je dat wilt als er geen co-ouderschap is. Want als je dan weer aan de slag gaat zijn je kinderen naast hun vader en hun huis ook nog eens hun moeder kwijt aan die fulltime baan.
Ik zou trouwens in geval van scheiding wel aanspraak maken op een deel vanhet pensioen van Buum. ik heb immers door de door ons gemaakte keuzes een enorm gat in mijn pensioen. Wat ik ook had gehad als ik part-time was blijven werken overigens.
Ik hoop alleen wel dat het niet klinkt alsof ik het veroordeel. Da's echt niet zo, ieder z'n keuze. Ik wil het zelf gewoon absoluut niet. Mijn man en ik werken allebei evenveel en hebben dat ook, voordat we een kind kregen, afgesproken te blijven doen. En ik ben helemaal niet bang dat we uit elkaar gaan ofzo, maar áls dat gebeurt kan ik mezelf prima redden, ook mét kind. Maar ik snap dat niet iedere situatie en niet elk gezin gelijk is. En wij hebben samen maar één kind en dat scheelt natuurlijk ook.
flauw grapje.nou ja, toen ik nog jong was(
) dacht ik er ook heel anders over hoor. en het heeft ook heel wat discussie gekost eer ik mijn baan opzegde. opzei, opzoog? ik heb er geen spijt van. Het was nodig, en beter voor de kinderen. (oudste liep vast, en ik heb m weer op de rit) ik heb gedacht: ik ben nog jong als de kinderen wel meer zonder me kunnen, dus no problemo. Nou ja, dat is het dus wel een beetje. Maar ik wanhoop niet. Als ik móet werken ben ik morgen aan de slag natuurlijk. Want dan doen "leuk" en "uitdagend" er niet toe. zo eerlijk ben ik ook wel weer. En dat kan ik dan nog 30 jaar doen. Dat werken dan hè.
quote:Omdat zij op moment dat ik erachter kwam nog 16 moest worden/net 16 was en mijn ex-man bijna 30 is.Op donderdag 30 september 2010 08:41 schreef Sorbootje het volgende:
[..]
Puur uit nieuwsgierigheid; waarom?
En omdat ik nog niet eens een oppas bij mijn kind laat van die leeftijd. Aangezien de ene 16 jarige de andere niet is, en ik na gesprek met haar moeder heb begrepen dat zij zeker niet ouder is voor haar leeftijd.
En ja, hoe je het ook went of keert je kind gaat je aan de andere partner hechten, en dat is prima wanneer deze partner ook voor je kind kan zorgen en ik ook weet dat er toekomst in zit en stabiliteit, maar ik denk dat dat meisje te jong is om te beseffen hoe het is om voor een kind te moeten zorgen.
Ik denk dat als ik zou wíllen stoppen met werken, dat ik een groot probleem met manlief heb! Hij heeft het gevoel dat zijn vorige relatie vooral stuk is gelopen doordat zijn ex niet meer werkte (tegen zijn zin, maar je kunt iemand natuurlijk niet dwingen
) en ze steeds meer uit elkaar groeiden. In hoeverre dat daadwerkelijk de oorzaak was weet ik niet, maar ik weet wel dat hij net zo fel als ik riep: "We blijven allebei evenveel werken!" We hebben dus allebei evenveel uren ingeleverd.Lijkt me dat zijn omgeving er niet echt positief op reageerde, toch?
Was ie zelf van binnen nog zo'n klein kind dat ie op zo'n jong meisje viel? Waar heb je het met elkaar over dan, huiswerk en vervelende leraren?
quote:tis idd twee kanten op. zonder mijn medewerking had sangdrax nooit deze baan in deze plaats kunnen hebben. ik vind het altijd een beetje raar om iemand in mijn positie afhankelijk te noemen trouwens. want als ik dit zou doen voor andermans kinderen in andermans huis zou ik gewoon betaald krijgen. maar omdat ik het doe in mijn eigen huis voor mijn eigen kinderen ben ik opeens afhankelijk en 'verricht ik geen werk'.Op donderdag 30 september 2010 09:43 schreef Sorbootje het volgende:
[..]
Als jullie daar samen uitzijn is dat toch prima? Hoewel het natuurlijk wel de vraag is in hoeverre afspraken nageleefd worden als het tot een lelijke scheiding komt, maar dan heb je de wetgeving aan je kant.
Heb je geen moeite met die afhankelijke positie? Of ben ik zo gek dat ik dat niet zou willen?
en zo afhankelijk ben ik niet hoor
arme sangdrax heeft er nu en dan echt moeite mee dat ik toch wel het beleid heb dat mijn medewerking optioneel is, en niet verplicht. hij voelt zich graag onmisbaar, maar is dat niet. ik heb me altijd prima zelf gered, dat kan ik nog steeds hoor tis alleen niet mijn keuze. wellicht is dat het voordeel van settelen op latere leeftijd. ik heb de zekerheid uit ervaring dat ik mezelf prima kan redden, vent of niet. dus in die zin is partneralimentatie dan ook niet nodig. echter: dat levert consequenties dan voor de kinderen die we geen van beiden willen. hence: partneralimentatie. we zien het meer als "ik werk ook, nu onbetaald, dan betaald"quote:uit elkaar groeien kan ook heel goed als je allebei werkt hoor. Het is maar net welke stok je zoekt natuurlijk.Op donderdag 30 september 2010 10:14 schreef Sorbootje het volgende:
Ik snap je beslissing! En als het het beste is voor je kind stelt dat álle gemaakte afspraken en voornemens in een ander daglicht.
Ik denk dat als ik zou wíllen stoppen met werken, dat ik een groot probleem met manlief heb! Hij heeft het gevoel dat zijn vorige relatie vooral stuk is gelopen doordat zijn ex niet meer werkte (tegen zijn zin, maar je kunt iemand natuurlijk niet dwingen
en je kan thuis zitten met de deur dicht en de gordijnen dicht of thuis met een blik naar buiten. Onze relatie was er het éérst, en daaruit zijn de jongens gekomen. als zij straks op zichzelf zijn blijft onze relatie "over" zeg maar. Dus die koesteren we. en dat is niet afhankelijk van wel of geen werk buitenshuis.
quote:Eensch, daarom ook mijn toevoeging dat ik niet weet of dat nou daadwerkelijk de oorzaak was, maar aan het gevoel van mijn man daarover doet dat niets af.Op donderdag 30 september 2010 10:39 schreef debuurvrouw het volgende:
[..]
uit elkaar groeien kan ook heel goed als je allebei werkt hoor. Het is maar net welke stok je zoekt natuurlijk.
en je kan thuis zitten met de deur dicht en de gordijnen dicht of thuis met een blik naar buiten. Onze relatie was er het éérst, en daaruit zijn de jongens gekomen. als zij straks op zichzelf zijn blijft onze relatie "over" zeg maar. Dus die koesteren we. en dat is niet afhankelijk van wel of geen werk buitenshuis.
quote:andere dicussie, en wellicht niet op z'n plek in dit topic, máár wel belangrijk natuurlijk.
[..]
Eensch, daarom ook mijn toevoeging dat ik niet weet of dat nou daadwerkelijk de oorzaak was, maar aan het gevoel van mijn man daarover doet dat niets af.
Want stel dat hij vind dat het aan haar niet werken lag, terwijl het aan gebrek aan, ik noem maar wat, communicatie lag (ook van zijn kant) en hij verbetert dat niet dan kan je vervolgens wel wéér uit elkaar groeien ondanks wel werken.
En ik zeg niet dat dit bij jullie aan de hand is hè, maar ff voor het punt.
quote:Haha je hebt je punt gemaaktOp donderdag 30 september 2010 11:29 schreef debuurvrouw het volgende:
[..]
andere dicussie, en wellicht niet op z'n plek in dit topic, máár wel belangrijk natuurlijk.
Want stel dat hij vind dat het aan haar niet werken lag, terwijl het aan gebrek aan, ik noem maar wat, communicatie lag (ook van zijn kant) en hij verbetert dat niet dan kan je vervolgens wel wéér uit elkaar groeien ondanks wel werken.
En ik zeg niet dat dit bij jullie aan de hand is hè, maar ff voor het punt.
En is inderdaad een andere discussie. Persoonlijk denk ik dat ze niet uit elkaar gegroeid zijn, maar nooit bij elkaar gepast hebben.
Maar genoeg hierover. Ik vervuil het topic quote:Mijn omgeving reageerde iig niet positief. Logisch, maar ook lastig, aangezien hij wel de vader van mijn kind blijft en ik dus gedwongen ben om contact te hebben. Mijn omgeving vind het moeilijk om het verschil te zien, hij is namelijk een hele goede vader, alleen voor mij niet de juiste partner (en dan omschrijf ik het heeeeel netjes).Op donderdag 30 september 2010 10:15 schreef nummer_zoveel het volgende:
Dan voel je je toch echt lullig zeg, als je man er vandoor gaat met een tiener.
Lijkt me dat zijn omgeving er niet echt positief op reageerde, toch?
Was ie zelf van binnen nog zo'n klein kind dat ie op zo'n jong meisje viel? Waar heb je het met elkaar over dan, huiswerk en vervelende leraren?
Hij is een heel erg verzorgend type, ik denk dat het op die manier ontstaan is. meisje had wat puberproblemen met haar ouders en hij was het luisterende oor. En wij hadden op dat moment zelf ook wat problemen (ivm niet zwanger kunnen worden,verlies kind, etc) en hoe moeilijk ik het me ook kan voorstellen van een meisje van 15/16, zij zal op dat moment wel een luisterend oor zijn geweest.
En mijn ex verwisselde dat gevoel van gehoord worden met verliefdheid.
Maar goed, bovenstaande is zoals ik denk dat het is gegaan.
Moet zeggen dat ik het ook hee lmoeilijk vind dat al onze volwassen problemen besproken zijn met een (in mijn ogen) kind. En dat hij dit waarschijnlijk nog steeds doet.
Maar goed, nu is dat verder zijn zorg. Ons kind is mijn zorg en voor haar is het goed dat er contact is met haar vader en daar hoort voorlopig dat meisje niet bij.
Ik moet zeggen dat wat betreft kinderallimentatie we wel hebben afgesproken dat dit jaarlijks opnieuw wordt bekeken. Ik moet nu minder werken om ons kind op te kunnen vangen, waardoor ik inkomen mis loop. Maar ik moet wel alles bekostigen voor ons kind.
Volgend jaar zal hij dus waarschijnlijk wel kinderalimentatie moeten betalen iig tot ze naar school gaat en ik weer meer uren kan gaan werken.
quote:Jeetje, het kan dus altijd erger..... Mijn ex heeft nu iets met iemand die 23 jaar jonger is dan hij. Maar maar 6 jaar ouder dan onze dochter. Ik vind dat ook zo moeilijk. Nu heeft dochter inmiddels haar eigen meningen en opvattingen. Maar 2 jaar geleden was de diploma uitreiking op haar school en kwam pa met jeugdige vriendin aan. Het was warm en vriendin had een soort "stoeipakje" aan. Een heel kort broekje met topje eraan vast. Dochter schaamde zich, maar ik voelde ook plaatsvervangende schaamte. Ging vriendin in d'r stoeipakje ook nog leerlingen uit dochter's klas die dik waren belachelijk zitten maken (foto's van ze maken en daar heel hard om zitten lachen....Op donderdag 30 september 2010 11:57 schreef DDBtje het volgende:
[..]
Mijn omgeving reageerde iig niet positief. Logisch, maar ook lastig, aangezien hij wel de vader van mijn kind blijft en ik dus gedwongen ben om contact te hebben. Mijn omgeving vind het moeilijk om het verschil te zien, hij is namelijk een hele goede vader, alleen voor mij niet de juiste partner (en dan omschrijf ik het heeeeel netjes).
Hij is een heel erg verzorgend type, ik denk dat het op die manier ontstaan is. meisje had wat puberproblemen met haar ouders en hij was het luisterende oor. En wij hadden op dat moment zelf ook wat problemen (ivm niet zwanger kunnen worden,verlies kind, etc) en hoe moeilijk ik het me ook kan voorstellen van een meisje van 15/16, zij zal op dat moment wel een luisterend oor zijn geweest.
En mijn ex verwisselde dat gevoel van gehoord worden met verliefdheid.
Maar goed, bovenstaande is zoals ik denk dat het is gegaan.
Moet zeggen dat ik het ook hee lmoeilijk vind dat al onze volwassen problemen besproken zijn met een (in mijn ogen) kind. En dat hij dit waarschijnlijk nog steeds doet.
Maar goed, nu is dat verder zijn zorg. Ons kind is mijn zorg en voor haar is het goed dat er contact is met haar vader en daar hoort voorlopig dat meisje niet bij.
Ik moet zeggen dat wat betreft kinderallimentatie we wel hebben afgesproken dat dit jaarlijks opnieuw wordt bekeken. Ik moet nu minder werken om ons kind op te kunnen vangen, waardoor ik inkomen mis loop. Maar ik moet wel alles bekostigen voor ons kind.
Volgend jaar zal hij dus waarschijnlijk wel kinderalimentatie moeten betalen iig tot ze naar school gaat en ik weer meer uren kan gaan werken.
)Een tijdje later gingen we dochter inschrijven bij een MBO opleiding; vriendin wilde perse mee. Toen we daar kwamen, dachten de leraren dat wij (ex en ik), 2 jongeren in laten kwamen schrijven
Maar mijn jonge kind onder de hoede van een 16 jarige laten vallen zou ik ooit nooit doen
Het heeft je bloed, zweet en tranen en een paar jaar van je leven gekost om dat kind te krijgen. Iemand van die leeftijd kan dat gewoon niet begrijpen; kan niet begrijpen hoe belangrijk jouw normen en waarden zijn in de opvoeding van je kind. Ik begrijp je gevoel volkomen en dat heeft absoluut niets met jazoelie te maken.Vader betaalde een klein deel mee aan het nieuwe huis van moeder als vervanging van partner alimentatie (vrijwillig en in overleg)
Ik was 12 en dus volledig buiten beding maar ik mocht toch kiezen: waar wou ik wonen? Ik kreeg een officiele brief van de gemeente. wat was dat eng!
Moeilijke keuze maar gekozen voor het huis waar ik in op ben gegroeid. Vaders huis.
Moeder kwam eens per week oppassen.
Toen ik een strubbeling kreeg met mijn vader hebben we ervoor gekozen dat ik naar mijn moeder zou verhuizen (nog geen kilometer verder). Moeder kreeg zonder protest redelijke kinderalimentatie. Ik bleef eens per twee weken een weekend bij vader.
Nu drink ik iedere week een versnapering met mijn beide ouders in het zelfde café. Geen haat, enkel herinneringen, en nieuwe in de maak.
Mijn tip aan nieuw gescheiden ouders:
Laat alles zo prettig mogelijk verlopen. Je hebt NIETS aan wraak, haat, wrok, minderwaardigheid en spijt!
jij niet maar je kinderen al helemaal niet!!!
quote:Ik denk dat je bij die dingen heel erg goed naar het kind moet kijken.Op zondag 3 oktober 2010 02:11 schreef Zhe-AnGeL het volgende:
Hm ik vraag me altijd af, of co ouderschap waarbij het kind een week hier woont en dan weer een week daar...of dat nou wel zo gezond is voor een kind..
Bij kinderen onder de 6 zijn regelmatige korte contacten met beide ouders veel beter dan week om week las ik in een boekje bij de mediator.
En bij kinderen die heel veel stabiliteit nodig hebben is co-ouderschap misschien wel helemaal niet de juiste keuze.
Ik vind sowieso dat bij scheidingen veel naar het kind gekekn moet worden, er bestaan geen standaarden, ieder kind is anders.
quote:Nou als ik jouw verhaal lees, vind ik dat van mij helemaal zo erg nog niet. Bij mij is de hele situatie alleen voor mezelf vernederend.Op zondag 3 oktober 2010 00:17 schreef childintime het volgende:
[..]
Jeetje, het kan dus altijd erger..... Mijn ex heeft nu iets met iemand die 23 jaar jonger is dan hij. Maar maar 6 jaar ouder dan onze dochter. Ik vind dat ook zo moeilijk. Nu heeft dochter inmiddels haar eigen meningen en opvattingen. Maar 2 jaar geleden was de diploma uitreiking op haar school en kwam pa met jeugdige vriendin aan. Het was warm en vriendin had een soort "stoeipakje" aan. Een heel kort broekje met topje eraan vast. Dochter schaamde zich, maar ik voelde ook plaatsvervangende schaamte. Ging vriendin in d'r stoeipakje ook nog leerlingen uit dochter's klas die dik waren belachelijk zitten maken (foto's van ze maken en daar heel hard om zitten lachen....
Een tijdje later gingen we dochter inschrijven bij een MBO opleiding; vriendin wilde perse mee. Toen we daar kwamen, dachten de leraren dat wij (ex en ik), 2 jongeren in laten kwamen schrijven
Maar mijn jonge kind onder de hoede van een 16 jarige laten vallen zou ik ooit nooit doen
Bij jou heeft je dochter er last van. En voor iemand die 6 jaar ouder is dan je dochter gedraagd ze zich dan ook wel enorm kinderachtig. Ik had haar denk ik persoonlijk naar buiten gebracht wanneer ik zag dat ze klsgenoten van mijn kind zo voor schut zette.
Je vraagt je op die momenten toch af wat je ex bezielt om te kiezen voor een meisje die qua verstand, houding en gedrag nog zo kinds is, terwijl hij zelf de verantwoordelijkheid om een kind op te voeden.
Maar goed, gelukkig heb ik helemaal niets te maken met het vriendinnetje van mijn ex en mijn kind ook niet.
quote:Ach, inmiddels is dit vriendin nr 4, dus is ze aardig aan de situatie gewend geraakt. Het zegt meer over hem dan over zijn vriendinnetje van dat moment.Op zondag 3 oktober 2010 09:59 schreef DDBtje het volgende:
[..]
Nou als ik jouw verhaal lees, vind ik dat van mij helemaal zo erg nog niet. Bij mij is de hele situatie alleen voor mezelf vernederend.
Bij jou heeft je dochter er last van. En voor iemand die 6 jaar ouder is dan je dochter gedraagd ze zich dan ook wel enorm kinderachtig. Ik had haar denk ik persoonlijk naar buiten gebracht wanneer ik zag dat ze klsgenoten van mijn kind zo voor schut zette.
Je vraagt je op die momenten toch af wat je ex bezielt om te kiezen voor een meisje die qua verstand, houding en gedrag nog zo kinds is, terwijl hij zelf de verantwoordelijkheid om een kind op te voeden.
Maar goed, gelukkig heb ik helemaal niets te maken met het vriendinnetje van mijn ex en mijn kind ook niet.
quote:Waarom zou dat niet gezond zijn? Een kind dat zn vader maar 1x per 2 weken een weekend ziet, lijkt me veel erger. Een kind heeft evenveel recht op zn vader als zn moeder en andersom... en ja, ik ben dus ook gescheiden. Ons kind was toen net 2 jaar en we zijn meteen begonnen met een co-ouderschap, ook omdat mn ex niet een weekendvader wilde zijn. We deden en doen nog steeds week om week en ons kind is nu ruim 8 jaar. Hij weet niet anders en het is voor hem heel duidelijk. Niet meerdere keren per week de tas pakken... hij heeft bij zn vader zn eigen kamer, kleren en spullen en bij ons. Wij krijgen allebei de helft van de kinderbijslag en verder geen alimentatie.. ik wilde dat ook niet, omdat ik niet financieel afhankelijk wilde zijn van hem. Wij gaan goed met elkaar om, overleggen dingen, gaan samen naar ouderavonden, voetbalwedstrijden. Contributie delen we samen evenals de grotere aanschaffen zoals fiets, voetbalspullen e.d. Natuurlijk is het soms wel lastig om in 2 gezinnen te wonen, helemaal omdat in het gezin van mn ex de dingen anders gaan dan in ons gezin, maar daar weet hij goed mee om te gaan. Hij weet ook niet anders.
Hm ik vraag me altijd af, of co ouderschap waarbij het kind een week hier woont en dan weer een week daar...of dat nou wel zo gezond is voor een kind..
De toekomst zal uitwijzen of we het goed hebben gedaan, maar alles wat we gedaan hebben, hebben we gedaan met in gedachten dat we het beste voor hem willen, voor zover mogelijk in het geval dat de ouders gescheiden zijn. Dat zou trouwens ook zo zijn bij niet gescheiden ouders, alles wat je doet, doe je met de beste bedoelingen....
[ Bericht 8% gewijzigd door Diaan73 op 04-10-2010 09:47:02 ]
quote:Voor mijn kind en met mijn ex was dat ws niet goed geweest. Toen ik het hem voorstelde, was kind nog klein, dus had ik nog niet veel zicht op wat zij aankon. Zij heeft veel behoefte aan structuur en herhaling. Bij hoe ex zijn leven is verlopen in al die jaren (steeds andere vriendinnen, vaak verhuizen) was dat dus voor mijn kind niet goed geweest. Het had haar leven alleen nog maar onduidelijker en onoverzichtelijker gemaakt. Aan de andere kant heb ik hem nooit een strobreed in de weg gelegd. Hij mag contact opnemen wanneer hij dat wil (natuurlijk wel met regelmaat; niet bv 3 maanden niets laten horen en dan ineens weer wel bellen) en zij heeft ook alle vrijheid om contact met hem op te nemen. Hij heeft een tijdje een vriendin gehad waarvan haar jongste zoontje op dezelfde dag jarig was als mijn dochter. Om het voor de kinderen overzichtelijk te houden, vierden we dat dan gezamelijk. Bij hen thuis, omdat zij nou eenmaal meer ruimte hadden en ik met dochter makkelijker naar hen kon dan zij met zijn vieren naar ons toe moesten. Familie vond dat wel heel vreemd; ze wisten er niet zo goed raad mee. Ik vond het zelf vrij normaal. In dit geval ging het om die kinderen; die maakten er zelf geen probleem van, dus waarom zouden volwassenen dat dan wel moeten doen....Op maandag 4 oktober 2010 09:40 schreef Diaan73 het volgende:
[..]
Waarom zou dat niet gezond zijn? Een kind dat zn vader maar 1x per 2 weken een weekend ziet, lijkt me veel erger. Een kind heeft evenveel recht op zn vader als zn moeder en andersom... en ja, ik ben dus ook gescheiden. Ons kind was toen net 2 jaar en we zijn meteen begonnen met een co-ouderschap, ook omdat mn ex niet een weekendvader wilde zijn. We deden en doen nog steeds week om week en ons kind is nu ruim 8 jaar. Hij weet niet anders en het is voor hem heel duidelijk. Niet meerdere keren per week de tas pakken... hij heeft bij zn vader zn eigen kamer, kleren en spullen en bij ons. Wij krijgen allebei de helft van de kinderbijslag en verder geen alimentatie.. ik wilde dat ook niet, omdat ik niet financieel afhankelijk wilde zijn van hem. Wij gaan goed met elkaar om, overleggen dingen, gaan samen naar ouderavonden, voetbalwedstrijden. Contributie delen we samen evenals de grotere aanschaffen zoals fiets, voetbalspullen e.d. Natuurlijk is het soms wel lastig om in 2 gezinnen te wonen, helemaal omdat in het gezin van mn ex de dingen anders gaan dan in ons gezin, maar daar weet hij goed mee om te gaan. Hij weet ook niet anders.
De toekomst zal uitwijzen of we het goed hebben gedaan, maar alles wat we gedaan hebben, hebben we gedaan met in gedachten dat we het beste voor hem willen, voor zover mogelijk in het geval dat de ouders gescheiden zijn. Dat zou trouwens ook zo zijn bij niet gescheiden ouders, alles wat je doet, doe je met de beste bedoelingen....
quote:Dat is niet eerlijk, tenzij het kind de helft van de tijd bij de ene ouder is en de andere helft van de tijd bij de andere ouder. Als het kind voltijd bij ouder 1 woont en alleen af en toe bij ouder 2 is, dan zou ouder 1 vrijwel alles moeten betalen en houdt ouder 2 dus meer geld over. Bij gelijke inkomens moeten de kosten die voor het kind gemaakt worden ook gelijk verdeeld worden.Op woensdag 29 september 2010 05:07 schreef Dennis_enzo het volgende:
Alimentatie alleen voor het kind, en alleen als een van de twee ouders echt veel meer verdient dan de ander.
Ik vind dat de kosten die voor het kind gemaakt worden moeten worden verdeeld naar inkomen, dus als de moeder heel weinig verdiend en de vader heel veel dan moet de vader een groter deel betalen dan de moeder. Partneralimentatie vind ik ook terecht als er destijds voor gekozen is dat de een carriere ging maken en de ander voor het kind zorgen. Maar als je alletwee ongeveer evenveel uren gewerkt hebt tijdens het huwelijk, dan vind ik partneralimentatie weer onterecht, zelfs als de inkomens ver uiteen liggen.
quote:Dat is dan ook weer lastig vind ik. Doordat dochter bij mij woonde en vader dus maar eens in de 2 weken een weekendje de zorg had, had hij de gelegenheid allerlei studies te gaan doen die hem hogerop hielpen. Ik kon dat niet doen. Ons kind was pas 1 toen we uit elkaar gingen. Als je de volledige zorg voor een klein kind hebt, dan ben je al blij als je werk hebt en om dan nog eens studies daarbij te gaan doen wordt wel heel lastig (weer meer oppas regelen, nog meer jezelf in allerlei bochten wringen als kind ineens ziek is). Partneralimentatie vind ik juist een regeling die bedoelt is om het inkomen wat de ene ouder mist doordat deze fulltime voor de kinderen zorgt enigszins aan te vullen. De andere ouder heeft namelijk alle vrijheid om zoveel te werken als hij/ zij dat wil. Met (vooral jonge) kinderen is dat bijna geen doen. Je kunt haast niet fulltime werken als je ook fulltime de zorg voor kinderen hebt. Als je beiden evenveel uren werkte toen je nog samen was, dan zorgde je ook beiden voor de kinderen. Nu komt dat op 1 ouder (en dat inkomen van die ene ouder) neer. Die ene ouder met de zorg zal dus ook meer moeten gaan werken omdat er een stuk inkomen mist.Op dinsdag 5 oktober 2010 13:05 schreef Dipkip het volgende:
[..]
Dat is niet eerlijk, tenzij het kind de helft van de tijd bij de ene ouder is en de andere helft van de tijd bij de andere ouder. Als het kind voltijd bij ouder 1 woont en alleen af en toe bij ouder 2 is, dan zou ouder 1 vrijwel alles moeten betalen en houdt ouder 2 dus meer geld over. Bij gelijke inkomens moeten de kosten die voor het kind gemaakt worden ook gelijk verdeeld worden.
Ik vind dat de kosten die voor het kind gemaakt worden moeten worden verdeeld naar inkomen, dus als de moeder heel weinig verdiend en de vader heel veel dan moet de vader een groter deel betalen dan de moeder. Partneralimentatie vind ik ook terecht als er destijds voor gekozen is dat de een carriere ging maken en de ander voor het kind zorgen. Maar als je alletwee ongeveer evenveel uren gewerkt hebt tijdens het huwelijk, dan vind ik partneralimentatie weer onterecht, zelfs als de inkomens ver uiteen liggen.
ik heb van nabij meegemaakt hoe een vrouw een soort voetbalvrouwenleven leidde. Manlief werken, ook veel in het buitenland, en zij deed de kinderen naar de overblijf (die kinders zaten 4 dagen per week bij de overblijf, echt jaren lang) en ging zelf heel de dag shoppen. Die wist overal leuke winkeltjes en aanbiedingen en las echt hopen boeken. Werkte niet, solliciteerde niet, studeerde niet.
Toen haar man (op een lage vieze gluiperige manier) haar bedroog en verliet en ze een co-ouderschap aangingen was ze helemaal verbolgen dat de kinderen naar de overblijf gingen op zíjn dagen, want ze was immers wel thuis en het was zo sneu dat ze dan zo vaak naar de overblijf moesten.
En dan snap ik in zo'n geval dat het als man zuur voelt om partnerallimentatie te moeten betalen.
Er zat natuurlijk van alles scheef bij hen. Maar getrouwd zijn met iemand ontslaat je niet van de plicht ook bij te dragen. ik kan niet helemaal uitleggen waarom dit geval me nou zo stak. Waarschijnlijk omdat ze leefde als een gepensioeneerde onder het motto "thuis voor de kinderen" dát was ze niet. maar werken ook niet. maar wel daarna ook nog van alles verwachten.
Ik vind wel dat als je keuzes maakt om fulltime voor kinderen te zorgen en het huwelijk loopt mis dat dit dan betaald moet worden. Want het is het kind van beide. Zoals in het geval van Childintime is het niet meer dan logisch en redelijk.
Maar niet altijd dus.
quote:Kinderen gaan ook vragen stellen he... Je komt er niet onderuit om af en toe iets te zeggen wat misschien niet zo leuk is. Alleen moet je wel altijd opletten wat je zegt en hoe.
Eens met DJMO. Wat er ook gebeurt en hoe kwaad of geirriteerd je soms ook kunt zijn; nooit nooit nooit kwaad spreken over je ex waar je kind bij is. NOOIT! Ook niet stiekem per ongeluk een beetje, gewoon nooit. Je zadelt je kind op met een loyaliteits conflict. Waarschijnlijk had je dat zelf ook wel bedacht, maar ik zeg het toch.
Partneralimentatie was bij ons niet aan de orde (niet getrouwd) maar zou ik ook niet gewild hebben, simpelweg omdat ik eigenlijk t liefst niets meer met hem te maken zou hebben. Voor de kinderen wel, lijkt me ook logisch, ook als de inkomens niet zoveel verschillen. Het is ook ZIJN kind, hij wil ook dat het goed terecht komt neem ik aan, dus meebetalen voor studie en kleding enzo vind ik niet meer dan normaal.
De omgang was in eerste instantie eens in de twee weken een weekend en de woensdagmiddagen. Hij veranderde dat in eens in de twee weken en niet meer op woensdag, toen in eens in de twee weken en ook de woensdag eens in de twee weken, toen niet meer op woensdag en niet meer vanaf vrijdagavond, maar vanaf zaterdagmiddag, toen weer gewoon vanaf vrijdagavond en weer eens in de twee weken op woensdag en nu is het eens in de maand een weekend en de helft van de vakanties.... Dat laatste vanwege t feit dat ik met de kindjes verhuisd ben en hij ze niet meer wil komen halen. We brengen ze dus de helft van de tijd en hij haalt ze niet de helft van de tijd.
O, en hij waarschuwde me dat hij geen plaats meer voor ze heeft als ie kinderen krijgt met zn nieuwe vriendin. Dus dan zal het wel weer veranderen. Is nu nog niet aan de orde btw.
Nou ja, ik wilde het dus allemaal netjes en goed doen met de omgangsregeling, maar hij veranderde het steeds. Dan kun je weinig.
quote:Ik ging er hierbij vanuit dat als je bijv. alletwee 4 dagen per week werkte tijdens je huwelijk en na de geboorte van het kind dat je dit kunt blijven doen - kosten van opvang zouden dan weer naar inkomen verdeeld worden om het recht te trekken. Als een ouder minder moet gaan werken na de scheiding om voor het kind te zorgen dan zou er inderdaad partneralimentatie moeten zijn om dat op te vangen.Op woensdag 6 oktober 2010 00:27 schreef childintime het volgende:
Dat is dan ook weer lastig vind ik. Doordat dochter bij mij woonde en vader dus maar eens in de 2 weken een weekendje de zorg had, had hij de gelegenheid allerlei studies te gaan doen die hem hogerop hielpen. Ik kon dat niet doen. Ons kind was pas 1 toen we uit elkaar gingen. Als je de volledige zorg voor een klein kind hebt, dan ben je al blij als je werk hebt en om dan nog eens studies daarbij te gaan doen wordt wel heel lastig (weer meer oppas regelen, nog meer jezelf in allerlei bochten wringen als kind ineens ziek is). Partneralimentatie vind ik juist een regeling die bedoelt is om het inkomen wat de ene ouder mist doordat deze fulltime voor de kinderen zorgt enigszins aan te vullen. De andere ouder heeft namelijk alle vrijheid om zoveel te werken als hij/ zij dat wil. Met (vooral jonge) kinderen is dat bijna geen doen. Je kunt haast niet fulltime werken als je ook fulltime de zorg voor kinderen hebt. Als je beiden evenveel uren werkte toen je nog samen was, dan zorgde je ook beiden voor de kinderen. Nu komt dat op 1 ouder (en dat inkomen van die ene ouder) neer. Die ene ouder met de zorg zal dus ook meer moeten gaan werken omdat er een stuk inkomen mist.
quote:En ik wilde het dus niet; ik wilde geen cent voor mezelf van hem. Maar nu na al die jaren, als ik zo terug kijk, bedenk ik me dat hij er op deze manier wel heel makkelijk mee weg is gekomen. Dikke auto's rijden, 4 keer per jaar op vakantie, dure huizen kopen en ik die het af en toe maar nauwelijks wist te reddenOp woensdag 6 oktober 2010 08:49 schreef debuurvrouw het volgende:
Ik was echt altijd vóor parterallimentatie. Tot het volgende gebeurde.
ik heb van nabij meegemaakt hoe een vrouw een soort voetbalvrouwenleven leidde. Manlief werken, ook veel in het buitenland, en zij deed de kinderen naar de overblijf (die kinders zaten 4 dagen per week bij de overblijf, echt jaren lang) en ging zelf heel de dag shoppen. Die wist overal leuke winkeltjes en aanbiedingen en las echt hopen boeken. Werkte niet, solliciteerde niet, studeerde niet.
Toen haar man (op een lage vieze gluiperige manier) haar bedroog en verliet en ze een co-ouderschap aangingen was ze helemaal verbolgen dat de kinderen naar de overblijf gingen op zíjn dagen, want ze was immers wel thuis en het was zo sneu dat ze dan zo vaak naar de overblijf moesten.
En dan snap ik in zo'n geval dat het als man zuur voelt om partnerallimentatie te moeten betalen.
Er zat natuurlijk van alles scheef bij hen. Maar getrouwd zijn met iemand ontslaat je niet van de plicht ook bij te dragen. ik kan niet helemaal uitleggen waarom dit geval me nou zo stak. Waarschijnlijk omdat ze leefde als een gepensioeneerde onder het motto "thuis voor de kinderen" dát was ze niet. maar werken ook niet. maar wel daarna ook nog van alles verwachten.
Ik vind wel dat als je keuzes maakt om fulltime voor kinderen te zorgen en het huwelijk loopt mis dat dit dan betaald moet worden. Want het is het kind van beide. Zoals in het geval van Childintime is het niet meer dan logisch en redelijk.
Maar niet altijd dus.
quote:God ja, dat is hier ook zo vaak gebeurt. Aangezien ik onregelmatig werk en dus mijn diensten afstemde op de momenten dat ze bij hem was, had ik zo vaak ineens een probleem als hij de boel weer om wilde gooien. Mijn rooster wordt al voor 3 maanden gepland, dus als hij weer begon of het omgezet kon worden (en hij had dus zelf al gepland dat dat kon) dan had ik weer een probleem hoe dat op te lossen omdat ik 22 uurs diensten draai en je kind zolang niet alleen kunt laten.Op woensdag 6 oktober 2010 09:17 schreef JaniesBrownie het volgende:
[..]
Kinderen gaan ook vragen stellen he... Je komt er niet onderuit om af en toe iets te zeggen wat misschien niet zo leuk is. Alleen moet je wel altijd opletten wat je zegt en hoe.
Partneralimentatie was bij ons niet aan de orde (niet getrouwd) maar zou ik ook niet gewild hebben, simpelweg omdat ik eigenlijk t liefst niets meer met hem te maken zou hebben. Voor de kinderen wel, lijkt me ook logisch, ook als de inkomens niet zoveel verschillen. Het is ook ZIJN kind, hij wil ook dat het goed terecht komt neem ik aan, dus meebetalen voor studie en kleding enzo vind ik niet meer dan normaal.
De omgang was in eerste instantie eens in de twee weken een weekend en de woensdagmiddagen. Hij veranderde dat in eens in de twee weken en niet meer op woensdag, toen in eens in de twee weken en ook de woensdag eens in de twee weken, toen niet meer op woensdag en niet meer vanaf vrijdagavond, maar vanaf zaterdagmiddag, toen weer gewoon vanaf vrijdagavond en weer eens in de twee weken op woensdag en nu is het eens in de maand een weekend en de helft van de vakanties.... Dat laatste vanwege t feit dat ik met de kindjes verhuisd ben en hij ze niet meer wil komen halen. We brengen ze dus de helft van de tijd en hij haalt ze niet de helft van de tijd.
O, en hij waarschuwde me dat hij geen plaats meer voor ze heeft als ie kinderen krijgt met zn nieuwe vriendin. Dus dan zal het wel weer veranderen. Is nu nog niet aan de orde btw.
Nou ja, ik wilde het dus allemaal netjes en goed doen met de omgangsregeling, maar hij veranderde het steeds. Dan kun je weinig.