Kinderen, scheiden en dan....

quote:

Op woensdag 29 september 2010 20:55 schreef DDBtje het volgende:
heb via het ouderschapsplan bij de rechter vast laten leggen dat dit contact er niet mag zijn tot ze meerderjarig is.

Puur uit nieuwsgierigheid; waarom?

tsja, partneralimentatie. als we nu zouden gaan scheiden (zonder partneralimentatie) ben ik degene met een groot probleem. want dan moet ik voltijd werken. in een stad minstens een uur per auto verderop en voltijd. geen oppas in de buurt, geen familie, niks. sorrie, maar dan verhuis ik dus naar waar ik wel oppas en familie heb. maar dat is dan ook weer not done (wegens 3 a 4 uur rijden verderop, aan de andere kant van het land). noem me dan maar een uitvreter. plus dat wij als gezin er altijd voor hebben gekozen voor het model waarin eentje werkt en de ander thuisblijft.

quote:

Op donderdag 30 september 2010 09:37 schreef simmu het volgende:
tsja, partneralimentatie. als we nu zouden gaan scheiden (zonder partneralimentatie) ben ik degene met een groot probleem. want dan moet ik voltijd werken. in een stad minstens een uur per auto verderop en voltijd. geen oppas in de buurt, geen familie, niks. sorrie, maar dan verhuis ik dus naar waar ik wel oppas en familie heb. maar dat is dan ook weer not done (wegens 3 a 4 uur rijden verderop, aan de andere kant van het land). noem me dan maar een uitvreter. plus dat wij als gezin er altijd voor hebben gekozen voor het model waarin eentje werkt en de ander thuisblijft.

Als jullie daar samen uitzijn is dat toch prima? Hoewel het natuurlijk wel de vraag is in hoeverre afspraken nageleefd worden als het tot een lelijke scheiding komt, maar dan heb je de wetgeving aan je kant.

Heb je geen moeite met die afhankelijke positie? Of ben ik zo gek dat ik dat niet zou willen?

Da's toch afhankelijkheid twee kanten op? Mijn vent had geen (of minder) carriere kunnen hebben als ik er ook een had nagestreeft. Of als we nu zouden scheiden. want reken maar dat ik hem zou houden aan een co-ouderschap. Want ja, dán ga ik zeker ook weer werken. ik hoef geloof ik geen partneralementatie.
Ik snap wel dat je dat wilt als er geen co-ouderschap is. Want als je dan weer aan de slag gaat zijn je kinderen naast hun vader en hun huis ook nog eens hun moeder kwijt aan die fulltime baan.

Ik zou trouwens in geval van scheiding wel aanspraak maken op een deel vanhet pensioen van Buum. ik heb immers door de door ons gemaakte keuzes een enorm gat in mijn pensioen. Wat ik ook had gehad als ik part-time was blijven werken overigens.

Het is misschien ten dele afhankelijkheid twee kanten op, maar volgens mij kun je coöuderschap niet afdwingen. En als je dan al die jaren niet gewerkt hebt e.d... om dan weer goed in de arbeidsmarkt te komen... Nou ja, het voelt niet als een afhankelijkheid die van beide kanten even groot is en ik moet ern niet aan denken.

Ik hoop alleen wel dat het niet klinkt alsof ik het veroordeel. Da's echt niet zo, ieder z'n keuze. Ik wil het zelf gewoon absoluut niet. Mijn man en ik werken allebei evenveel en hebben dat ook, voordat we een kind kregen, afgesproken te blijven doen. En ik ben helemaal niet bang dat we uit elkaar gaan ofzo, maar áls dat gebeurt kan ik mezelf prima redden, ook mét kind. Maar ik snap dat niet iedere situatie en niet elk gezin gelijk is. En wij hebben samen maar één kind en dat scheelt natuurlijk ook.

co-ouderschap is toch standaard tegenwoordig? dacht ik? en zo niet, krijg ik immers partneralimentatie flauw grapje.

nou ja, toen ik nog jong was( ) dacht ik er ook heel anders over hoor. en het heeft ook heel wat discussie gekost eer ik mijn baan opzegde. opzei, opzoog?

ik heb er geen spijt van. Het was nodig, en beter voor de kinderen. (oudste liep vast, en ik heb m weer op de rit) ik heb gedacht: ik ben nog jong als de kinderen wel meer zonder me kunnen, dus no problemo. Nou ja, dat is het dus wel een beetje. Maar ik wanhoop niet. Als ik móet werken ben ik morgen aan de slag natuurlijk. Want dan doen "leuk" en "uitdagend" er niet toe. zo eerlijk ben ik ook wel weer. En dat kan ik dan nog 30 jaar doen. Dat werken dan hè.

quote:

Op donderdag 30 september 2010 08:41 schreef Sorbootje het volgende:

[..]

Puur uit nieuwsgierigheid; waarom?

Omdat zij op moment dat ik erachter kwam nog 16 moest worden/net 16 was en mijn ex-man bijna 30 is.
En omdat ik nog niet eens een oppas bij mijn kind laat van die leeftijd. Aangezien de ene 16 jarige de andere niet is, en ik na gesprek met haar moeder heb begrepen dat zij zeker niet ouder is voor haar leeftijd.

En ja, hoe je het ook went of keert je kind gaat je aan de andere partner hechten, en dat is prima wanneer deze partner ook voor je kind kan zorgen en ik ook weet dat er toekomst in zit en stabiliteit, maar ik denk dat dat meisje te jong is om te beseffen hoe het is om voor een kind te moeten zorgen.

Ik snap je beslissing! En als het het beste is voor je kind stelt dat álle gemaakte afspraken en voornemens in een ander daglicht.

Ik denk dat als ik zou wíllen stoppen met werken, dat ik een groot probleem met manlief heb! Hij heeft het gevoel dat zijn vorige relatie vooral stuk is gelopen doordat zijn ex niet meer werkte (tegen zijn zin, maar je kunt iemand natuurlijk niet dwingen ) en ze steeds meer uit elkaar groeiden. In hoeverre dat daadwerkelijk de oorzaak was weet ik niet, maar ik weet wel dat hij net zo fel als ik riep: "We blijven allebei evenveel werken!" We hebben dus allebei evenveel uren ingeleverd.

Dan voel je je toch echt lullig zeg, als je man er vandoor gaat met een tiener.
Lijkt me dat zijn omgeving er niet echt positief op reageerde, toch?

Was ie zelf van binnen nog zo'n klein kind dat ie op zo'n jong meisje viel? Waar heb je het met elkaar over dan, huiswerk en vervelende leraren?

quote:

Op donderdag 30 september 2010 09:43 schreef Sorbootje het volgende:

[..]

Als jullie daar samen uitzijn is dat toch prima? Hoewel het natuurlijk wel de vraag is in hoeverre afspraken nageleefd worden als het tot een lelijke scheiding komt, maar dan heb je de wetgeving aan je kant.

Heb je geen moeite met die afhankelijke positie? Of ben ik zo gek dat ik dat niet zou willen?

tis idd twee kanten op. zonder mijn medewerking had sangdrax nooit deze baan in deze plaats kunnen hebben. ik vind het altijd een beetje raar om iemand in mijn positie afhankelijk te noemen trouwens. want als ik dit zou doen voor andermans kinderen in andermans huis zou ik gewoon betaald krijgen. maar omdat ik het doe in mijn eigen huis voor mijn eigen kinderen ben ik opeens afhankelijk en 'verricht ik geen werk'.

en zo afhankelijk ben ik niet hoor arme sangdrax heeft er nu en dan echt moeite mee dat ik toch wel het beleid heb dat mijn medewerking optioneel is, en niet verplicht. hij voelt zich graag onmisbaar, maar is dat niet. ik heb me altijd prima zelf gered, dat kan ik nog steeds hoor tis alleen niet mijn keuze. wellicht is dat het voordeel van settelen op latere leeftijd. ik heb de zekerheid uit ervaring dat ik mezelf prima kan redden, vent of niet. dus in die zin is partneralimentatie dan ook niet nodig. echter: dat levert consequenties dan voor de kinderen die we geen van beiden willen. hence: partneralimentatie. we zien het meer als "ik werk ook, nu onbetaald, dan betaald"

Jee dat lijkt me inderdaad heftig zeg!

Haha ik loop hier steeds achter de feiten aan. Mijn laatste reactie was op het verhaal over de tiener en die daarvoor was voor De Buurvrouw

quote:

Op donderdag 30 september 2010 10:14 schreef Sorbootje het volgende:
Ik snap je beslissing! En als het het beste is voor je kind stelt dat álle gemaakte afspraken en voornemens in een ander daglicht.

Ik denk dat als ik zou wíllen stoppen met werken, dat ik een groot probleem met manlief heb! Hij heeft het gevoel dat zijn vorige relatie vooral stuk is gelopen doordat zijn ex niet meer werkte (tegen zijn zin, maar je kunt iemand natuurlijk niet dwingen ) en ze steeds meer uit elkaar groeiden. In hoeverre dat daadwerkelijk de oorzaak was weet ik niet, maar ik weet wel dat hij net zo fel als ik riep: "We blijven allebei evenveel werken!" We hebben dus allebei evenveel uren ingeleverd.

uit elkaar groeien kan ook heel goed als je allebei werkt hoor. Het is maar net welke stok je zoekt natuurlijk.
en je kan thuis zitten met de deur dicht en de gordijnen dicht of thuis met een blik naar buiten. Onze relatie was er het éérst, en daaruit zijn de jongens gekomen. als zij straks op zichzelf zijn blijft onze relatie "over" zeg maar. Dus die koesteren we. en dat is niet afhankelijk van wel of geen werk buitenshuis.

quote:

Op donderdag 30 september 2010 10:39 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

uit elkaar groeien kan ook heel goed als je allebei werkt hoor. Het is maar net welke stok je zoekt natuurlijk.
en je kan thuis zitten met de deur dicht en de gordijnen dicht of thuis met een blik naar buiten. Onze relatie was er het éérst, en daaruit zijn de jongens gekomen. als zij straks op zichzelf zijn blijft onze relatie "over" zeg maar. Dus die koesteren we. en dat is niet afhankelijk van wel of geen werk buitenshuis.

Eensch, daarom ook mijn toevoeging dat ik niet weet of dat nou daadwerkelijk de oorzaak was, maar aan het gevoel van mijn man daarover doet dat niets af.

quote:

Op donderdag 30 september 2010 11:10 schreef Sorbootje het volgende:

[..]

Eensch, daarom ook mijn toevoeging dat ik niet weet of dat nou daadwerkelijk de oorzaak was, maar aan het gevoel van mijn man daarover doet dat niets af.

andere dicussie, en wellicht niet op z'n plek in dit topic, máár wel belangrijk natuurlijk.
Want stel dat hij vind dat het aan haar niet werken lag, terwijl het aan gebrek aan, ik noem maar wat, communicatie lag (ook van zijn kant) en hij verbetert dat niet dan kan je vervolgens wel wéér uit elkaar groeien ondanks wel werken.
En ik zeg niet dat dit bij jullie aan de hand is hè, maar ff voor het punt.

quote:

Op donderdag 30 september 2010 11:29 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

andere dicussie, en wellicht niet op z'n plek in dit topic, máár wel belangrijk natuurlijk.
Want stel dat hij vind dat het aan haar niet werken lag, terwijl het aan gebrek aan, ik noem maar wat, communicatie lag (ook van zijn kant) en hij verbetert dat niet dan kan je vervolgens wel wéér uit elkaar groeien ondanks wel werken.
En ik zeg niet dat dit bij jullie aan de hand is hè, maar ff voor het punt.

Haha je hebt je punt gemaakt

En is inderdaad een andere discussie. Persoonlijk denk ik dat ze niet uit elkaar gegroeid zijn, maar nooit bij elkaar gepast hebben. Maar genoeg hierover. Ik vervuil het topic

quote:

Op donderdag 30 september 2010 10:15 schreef nummer_zoveel het volgende:
Dan voel je je toch echt lullig zeg, als je man er vandoor gaat met een tiener.
Lijkt me dat zijn omgeving er niet echt positief op reageerde, toch?

Was ie zelf van binnen nog zo'n klein kind dat ie op zo'n jong meisje viel? Waar heb je het met elkaar over dan, huiswerk en vervelende leraren?

Mijn omgeving reageerde iig niet positief. Logisch, maar ook lastig, aangezien hij wel de vader van mijn kind blijft en ik dus gedwongen ben om contact te hebben. Mijn omgeving vind het moeilijk om het verschil te zien, hij is namelijk een hele goede vader, alleen voor mij niet de juiste partner (en dan omschrijf ik het heeeeel netjes).

Hij is een heel erg verzorgend type, ik denk dat het op die manier ontstaan is. meisje had wat puberproblemen met haar ouders en hij was het luisterende oor. En wij hadden op dat moment zelf ook wat problemen (ivm niet zwanger kunnen worden,verlies kind, etc) en hoe moeilijk ik het me ook kan voorstellen van een meisje van 15/16, zij zal op dat moment wel een luisterend oor zijn geweest.
En mijn ex verwisselde dat gevoel van gehoord worden met verliefdheid.

Maar goed, bovenstaande is zoals ik denk dat het is gegaan.

Moet zeggen dat ik het ook hee lmoeilijk vind dat al onze volwassen problemen besproken zijn met een (in mijn ogen) kind. En dat hij dit waarschijnlijk nog steeds doet.

Maar goed, nu is dat verder zijn zorg. Ons kind is mijn zorg en voor haar is het goed dat er contact is met haar vader en daar hoort voorlopig dat meisje niet bij.

Ik moet zeggen dat wat betreft kinderallimentatie we wel hebben afgesproken dat dit jaarlijks opnieuw wordt bekeken. Ik moet nu minder werken om ons kind op te kunnen vangen, waardoor ik inkomen mis loop. Maar ik moet wel alles bekostigen voor ons kind.
Volgend jaar zal hij dus waarschijnlijk wel kinderalimentatie moeten betalen iig tot ze naar school gaat en ik weer meer uren kan gaan werken.

Ik dank god op mijn blote knietjes dat mijn ouders zo beschaafd en wellevend hebben om kunnen gaan met hun scheiding!!

Vader betaalde een klein deel mee aan het nieuwe huis van moeder als vervanging van partner alimentatie (vrijwillig en in overleg)

Ik was 12 en dus volledig buiten beding maar ik mocht toch kiezen: waar wou ik wonen? Ik kreeg een officiele brief van de gemeente. wat was dat eng!
Moeilijke keuze maar gekozen voor het huis waar ik in op ben gegroeid. Vaders huis.

Moeder kwam eens per week oppassen.

Toen ik een strubbeling kreeg met mijn vader hebben we ervoor gekozen dat ik naar mijn moeder zou verhuizen (nog geen kilometer verder). Moeder kreeg zonder protest redelijke kinderalimentatie. Ik bleef eens per twee weken een weekend bij vader.

Nu drink ik iedere week een versnapering met mijn beide ouders in het zelfde café. Geen haat, enkel herinneringen, en nieuwe in de maak.

Mijn tip aan nieuw gescheiden ouders:
Laat alles zo prettig mogelijk verlopen. Je hebt NIETS aan wraak, haat, wrok, minderwaardigheid en spijt!
jij niet maar je kinderen al helemaal niet!!!

Hm ik vraag me altijd af, of co ouderschap waarbij het kind een week hier woont en dan weer een week daar...of dat nou wel zo gezond is voor een kind..

quote:

Op zondag 3 oktober 2010 02:11 schreef Zhe-AnGeL het volgende:
Hm ik vraag me altijd af, of co ouderschap waarbij het kind een week hier woont en dan weer een week daar...of dat nou wel zo gezond is voor een kind..

Ik denk dat je bij die dingen heel erg goed naar het kind moet kijken.

Bij kinderen onder de 6 zijn regelmatige korte contacten met beide ouders veel beter dan week om week las ik in een boekje bij de mediator.
En bij kinderen die heel veel stabiliteit nodig hebben is co-ouderschap misschien wel helemaal niet de juiste keuze.

Ik vind sowieso dat bij scheidingen veel naar het kind gekekn moet worden, er bestaan geen standaarden, ieder kind is anders.

quote:

Op zondag 3 oktober 2010 00:17 schreef childintime het volgende:

[..]

Jeetje, het kan dus altijd erger..... Mijn ex heeft nu iets met iemand die 23 jaar jonger is dan hij. Maar maar 6 jaar ouder dan onze dochter. Ik vind dat ook zo moeilijk. Nu heeft dochter inmiddels haar eigen meningen en opvattingen. Maar 2 jaar geleden was de diploma uitreiking op haar school en kwam pa met jeugdige vriendin aan. Het was warm en vriendin had een soort "stoeipakje" aan. Een heel kort broekje met topje eraan vast. Dochter schaamde zich, maar ik voelde ook plaatsvervangende schaamte. Ging vriendin in d'r stoeipakje ook nog leerlingen uit dochter's klas die dik waren belachelijk zitten maken (foto's van ze maken en daar heel hard om zitten lachen.... )

Een tijdje later gingen we dochter inschrijven bij een MBO opleiding; vriendin wilde perse mee. Toen we daar kwamen, dachten de leraren dat wij (ex en ik), 2 jongeren in laten kwamen schrijven

Maar mijn jonge kind onder de hoede van een 16 jarige laten vallen zou ik ooit nooit doen Het heeft je bloed, zweet en tranen en een paar jaar van je leven gekost om dat kind te krijgen. Iemand van die leeftijd kan dat gewoon niet begrijpen; kan niet begrijpen hoe belangrijk jouw normen en waarden zijn in de opvoeding van je kind. Ik begrijp je gevoel volkomen en dat heeft absoluut niets met jazoelie te maken.

Nou als ik jouw verhaal lees, vind ik dat van mij helemaal zo erg nog niet. Bij mij is de hele situatie alleen voor mezelf vernederend.
Bij jou heeft je dochter er last van. En voor iemand die 6 jaar ouder is dan je dochter gedraagd ze zich dan ook wel enorm kinderachtig. Ik had haar denk ik persoonlijk naar buiten gebracht wanneer ik zag dat ze klsgenoten van mijn kind zo voor schut zette.

Je vraagt je op die momenten toch af wat je ex bezielt om te kiezen voor een meisje die qua verstand, houding en gedrag nog zo kinds is, terwijl hij zelf de verantwoordelijkheid om een kind op te voeden.

Maar goed, gelukkig heb ik helemaal niets te maken met het vriendinnetje van mijn ex en mijn kind ook niet.

quote:

Op zondag 3 oktober 2010 02:11 schreef Zhe-AnGeL het volgende:
Hm ik vraag me altijd af, of co ouderschap waarbij het kind een week hier woont en dan weer een week daar...of dat nou wel zo gezond is voor een kind..

Waarom zou dat niet gezond zijn? Een kind dat zn vader maar 1x per 2 weken een weekend ziet, lijkt me veel erger. Een kind heeft evenveel recht op zn vader als zn moeder en andersom... en ja, ik ben dus ook gescheiden. Ons kind was toen net 2 jaar en we zijn meteen begonnen met een co-ouderschap, ook omdat mn ex niet een weekendvader wilde zijn. We deden en doen nog steeds week om week en ons kind is nu ruim 8 jaar. Hij weet niet anders en het is voor hem heel duidelijk. Niet meerdere keren per week de tas pakken... hij heeft bij zn vader zn eigen kamer, kleren en spullen en bij ons. Wij krijgen allebei de helft van de kinderbijslag en verder geen alimentatie.. ik wilde dat ook niet, omdat ik niet financieel afhankelijk wilde zijn van hem. Wij gaan goed met elkaar om, overleggen dingen, gaan samen naar ouderavonden, voetbalwedstrijden. Contributie delen we samen evenals de grotere aanschaffen zoals fiets, voetbalspullen e.d. Natuurlijk is het soms wel lastig om in 2 gezinnen te wonen, helemaal omdat in het gezin van mn ex de dingen anders gaan dan in ons gezin, maar daar weet hij goed mee om te gaan. Hij weet ook niet anders.

De toekomst zal uitwijzen of we het goed hebben gedaan, maar alles wat we gedaan hebben, hebben we gedaan met in gedachten dat we het beste voor hem willen, voor zover mogelijk in het geval dat de ouders gescheiden zijn. Dat zou trouwens ook zo zijn bij niet gescheiden ouders, alles wat je doet, doe je met de beste bedoelingen....

[ Bericht 8% gewijzigd door Diaan73 op 04-10-2010 09:47:02 ]