OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Voor mijn kind en met mijn ex was dat ws niet goed geweest. Toen ik het hem voorstelde, was kind nog klein, dus had ik nog niet veel zicht op wat zij aankon. Zij heeft veel behoefte aan structuur en herhaling. Bij hoe ex zijn leven is verlopen in al die jaren (steeds andere vriendinnen, vaak verhuizen) was dat dus voor mijn kind niet goed geweest. Het had haar leven alleen nog maar onduidelijker en onoverzichtelijker gemaakt. Aan de andere kant heb ik hem nooit een strobreed in de weg gelegd. Hij mag contact opnemen wanneer hij dat wil (natuurlijk wel met regelmaat; niet bv 3 maanden niets laten horen en dan ineens weer wel bellen) en zij heeft ook alle vrijheid om contact met hem op te nemen. Hij heeft een tijdje een vriendin gehad waarvan haar jongste zoontje op dezelfde dag jarig was als mijn dochter. Om het voor de kinderen overzichtelijk te houden, vierden we dat dan gezamelijk. Bij hen thuis, omdat zij nou eenmaal meer ruimte hadden en ik met dochter makkelijker naar hen kon dan zij met zijn vieren naar ons toe moesten. Familie vond dat wel heel vreemd; ze wisten er niet zo goed raad mee. Ik vond het zelf vrij normaal. In dit geval ging het om die kinderen; die maakten er zelf geen probleem van, dus waarom zouden volwassenen dat dan wel moeten doen....quote:Op maandag 4 oktober 2010 09:40 schreef Diaan73 het volgende:
[..]
Waarom zou dat niet gezond zijn? Een kind dat zn vader maar 1x per 2 weken een weekend ziet, lijkt me veel erger. Een kind heeft evenveel recht op zn vader als zn moeder en andersom... en ja, ik ben dus ook gescheiden. Ons kind was toen net 2 jaar en we zijn meteen begonnen met een co-ouderschap, ook omdat mn ex niet een weekendvader wilde zijn. We deden en doen nog steeds week om week en ons kind is nu ruim 8 jaar. Hij weet niet anders en het is voor hem heel duidelijk. Niet meerdere keren per week de tas pakken... hij heeft bij zn vader zn eigen kamer, kleren en spullen en bij ons. Wij krijgen allebei de helft van de kinderbijslag en verder geen alimentatie.. ik wilde dat ook niet, omdat ik niet financieel afhankelijk wilde zijn van hem. Wij gaan goed met elkaar om, overleggen dingen, gaan samen naar ouderavonden, voetbalwedstrijden. Contributie delen we samen evenals de grotere aanschaffen zoals fiets, voetbalspullen e.d. Natuurlijk is het soms wel lastig om in 2 gezinnen te wonen, helemaal omdat in het gezin van mn ex de dingen anders gaan dan in ons gezin, maar daar weet hij goed mee om te gaan. Hij weet ook niet anders.
De toekomst zal uitwijzen of we het goed hebben gedaan, maar alles wat we gedaan hebben, hebben we gedaan met in gedachten dat we het beste voor hem willen, voor zover mogelijk in het geval dat de ouders gescheiden zijn. Dat zou trouwens ook zo zijn bij niet gescheiden ouders, alles wat je doet, doe je met de beste bedoelingen....
Dat is niet eerlijk, tenzij het kind de helft van de tijd bij de ene ouder is en de andere helft van de tijd bij de andere ouder. Als het kind voltijd bij ouder 1 woont en alleen af en toe bij ouder 2 is, dan zou ouder 1 vrijwel alles moeten betalen en houdt ouder 2 dus meer geld over. Bij gelijke inkomens moeten de kosten die voor het kind gemaakt worden ook gelijk verdeeld worden.quote:Op woensdag 29 september 2010 05:07 schreef Dennis_enzo het volgende:
Alimentatie alleen voor het kind, en alleen als een van de twee ouders echt veel meer verdient dan de ander.
Ik vind dat de kosten die voor het kind gemaakt worden moeten worden verdeeld naar inkomen, dus als de moeder heel weinig verdiend en de vader heel veel dan moet de vader een groter deel betalen dan de moeder. Partneralimentatie vind ik ook terecht als er destijds voor gekozen is dat de een carriere ging maken en de ander voor het kind zorgen. Maar als je alletwee ongeveer evenveel uren gewerkt hebt tijdens het huwelijk, dan vind ik partneralimentatie weer onterecht, zelfs als de inkomens ver uiteen liggen.
Dat is dan ook weer lastig vind ik. Doordat dochter bij mij woonde en vader dus maar eens in de 2 weken een weekendje de zorg had, had hij de gelegenheid allerlei studies te gaan doen die hem hogerop hielpen. Ik kon dat niet doen. Ons kind was pas 1 toen we uit elkaar gingen. Als je de volledige zorg voor een klein kind hebt, dan ben je al blij als je werk hebt en om dan nog eens studies daarbij te gaan doen wordt wel heel lastig (weer meer oppas regelen, nog meer jezelf in allerlei bochten wringen als kind ineens ziek is). Partneralimentatie vind ik juist een regeling die bedoelt is om het inkomen wat de ene ouder mist doordat deze fulltime voor de kinderen zorgt enigszins aan te vullen. De andere ouder heeft namelijk alle vrijheid om zoveel te werken als hij/ zij dat wil. Met (vooral jonge) kinderen is dat bijna geen doen. Je kunt haast niet fulltime werken als je ook fulltime de zorg voor kinderen hebt. Als je beiden evenveel uren werkte toen je nog samen was, dan zorgde je ook beiden voor de kinderen. Nu komt dat op 1 ouder (en dat inkomen van die ene ouder) neer. Die ene ouder met de zorg zal dus ook meer moeten gaan werken omdat er een stuk inkomen mist.quote:Op dinsdag 5 oktober 2010 13:05 schreef Dipkip het volgende:
[..]
Dat is niet eerlijk, tenzij het kind de helft van de tijd bij de ene ouder is en de andere helft van de tijd bij de andere ouder. Als het kind voltijd bij ouder 1 woont en alleen af en toe bij ouder 2 is, dan zou ouder 1 vrijwel alles moeten betalen en houdt ouder 2 dus meer geld over. Bij gelijke inkomens moeten de kosten die voor het kind gemaakt worden ook gelijk verdeeld worden.
Ik vind dat de kosten die voor het kind gemaakt worden moeten worden verdeeld naar inkomen, dus als de moeder heel weinig verdiend en de vader heel veel dan moet de vader een groter deel betalen dan de moeder. Partneralimentatie vind ik ook terecht als er destijds voor gekozen is dat de een carriere ging maken en de ander voor het kind zorgen. Maar als je alletwee ongeveer evenveel uren gewerkt hebt tijdens het huwelijk, dan vind ik partneralimentatie weer onterecht, zelfs als de inkomens ver uiteen liggen.
Ik was echt altijd vóor parterallimentatie. Tot het volgende gebeurde.
ik heb van nabij meegemaakt hoe een vrouw een soort voetbalvrouwenleven leidde. Manlief werken, ook veel in het buitenland, en zij deed de kinderen naar de overblijf (die kinders zaten 4 dagen per week bij de overblijf, echt jaren lang) en ging zelf heel de dag shoppen. Die wist overal leuke winkeltjes en aanbiedingen en las echt hopen boeken. Werkte niet, solliciteerde niet, studeerde niet.
Toen haar man (op een lage vieze gluiperige manier) haar bedroog en verliet en ze een co-ouderschap aangingen was ze helemaal verbolgen dat de kinderen naar de overblijf gingen op zíjn dagen, want ze was immers wel thuis en het was zo sneu dat ze dan zo vaak naar de overblijf moesten.
En dan snap ik in zo'n geval dat het als man zuur voelt om partnerallimentatie te moeten betalen.
Er zat natuurlijk van alles scheef bij hen. Maar getrouwd zijn met iemand ontslaat je niet van de plicht ook bij te dragen. ik kan niet helemaal uitleggen waarom dit geval me nou zo stak. Waarschijnlijk omdat ze leefde als een gepensioeneerde onder het motto "thuis voor de kinderen" dát was ze niet. maar werken ook niet. maar wel daarna ook nog van alles verwachten.
Ik vind wel dat als je keuzes maakt om fulltime voor kinderen te zorgen en het huwelijk loopt mis dat dit dan betaald moet worden. Want het is het kind van beide. Zoals in het geval van Childintime is het niet meer dan logisch en redelijk.
Maar niet altijd dus.
ik heb van nabij meegemaakt hoe een vrouw een soort voetbalvrouwenleven leidde. Manlief werken, ook veel in het buitenland, en zij deed de kinderen naar de overblijf (die kinders zaten 4 dagen per week bij de overblijf, echt jaren lang) en ging zelf heel de dag shoppen. Die wist overal leuke winkeltjes en aanbiedingen en las echt hopen boeken. Werkte niet, solliciteerde niet, studeerde niet.
Toen haar man (op een lage vieze gluiperige manier) haar bedroog en verliet en ze een co-ouderschap aangingen was ze helemaal verbolgen dat de kinderen naar de overblijf gingen op zíjn dagen, want ze was immers wel thuis en het was zo sneu dat ze dan zo vaak naar de overblijf moesten.
En dan snap ik in zo'n geval dat het als man zuur voelt om partnerallimentatie te moeten betalen.
Er zat natuurlijk van alles scheef bij hen. Maar getrouwd zijn met iemand ontslaat je niet van de plicht ook bij te dragen. ik kan niet helemaal uitleggen waarom dit geval me nou zo stak. Waarschijnlijk omdat ze leefde als een gepensioeneerde onder het motto "thuis voor de kinderen" dát was ze niet. maar werken ook niet. maar wel daarna ook nog van alles verwachten.
Ik vind wel dat als je keuzes maakt om fulltime voor kinderen te zorgen en het huwelijk loopt mis dat dit dan betaald moet worden. Want het is het kind van beide. Zoals in het geval van Childintime is het niet meer dan logisch en redelijk.
Maar niet altijd dus.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Kinderen gaan ook vragen stellen he... Je komt er niet onderuit om af en toe iets te zeggen wat misschien niet zo leuk is. Alleen moet je wel altijd opletten wat je zegt en hoe.quote:Op woensdag 29 september 2010 08:32 schreef Sorbootje het volgende:
Eens met DJMO. Wat er ook gebeurt en hoe kwaad of geirriteerd je soms ook kunt zijn; nooit nooit nooit kwaad spreken over je ex waar je kind bij is. NOOIT! Ook niet stiekem per ongeluk een beetje, gewoon nooit. Je zadelt je kind op met een loyaliteits conflict. Waarschijnlijk had je dat zelf ook wel bedacht, maar ik zeg het toch.
Partneralimentatie was bij ons niet aan de orde (niet getrouwd) maar zou ik ook niet gewild hebben, simpelweg omdat ik eigenlijk t liefst niets meer met hem te maken zou hebben. Voor de kinderen wel, lijkt me ook logisch, ook als de inkomens niet zoveel verschillen. Het is ook ZIJN kind, hij wil ook dat het goed terecht komt neem ik aan, dus meebetalen voor studie en kleding enzo vind ik niet meer dan normaal.
De omgang was in eerste instantie eens in de twee weken een weekend en de woensdagmiddagen. Hij veranderde dat in eens in de twee weken en niet meer op woensdag, toen in eens in de twee weken en ook de woensdag eens in de twee weken, toen niet meer op woensdag en niet meer vanaf vrijdagavond, maar vanaf zaterdagmiddag, toen weer gewoon vanaf vrijdagavond en weer eens in de twee weken op woensdag en nu is het eens in de maand een weekend en de helft van de vakanties.... Dat laatste vanwege t feit dat ik met de kindjes verhuisd ben en hij ze niet meer wil komen halen. We brengen ze dus de helft van de tijd en hij haalt ze niet de helft van de tijd.
O, en hij waarschuwde me dat hij geen plaats meer voor ze heeft als ie kinderen krijgt met zn nieuwe vriendin. Dus dan zal het wel weer veranderen. Is nu nog niet aan de orde btw.
Nou ja, ik wilde het dus allemaal netjes en goed doen met de omgangsregeling, maar hij veranderde het steeds. Dan kun je weinig.
compact en kleverig.
Ik ging er hierbij vanuit dat als je bijv. alletwee 4 dagen per week werkte tijdens je huwelijk en na de geboorte van het kind dat je dit kunt blijven doen - kosten van opvang zouden dan weer naar inkomen verdeeld worden om het recht te trekken. Als een ouder minder moet gaan werken na de scheiding om voor het kind te zorgen dan zou er inderdaad partneralimentatie moeten zijn om dat op te vangen.quote:Op woensdag 6 oktober 2010 00:27 schreef childintime het volgende:
Dat is dan ook weer lastig vind ik. Doordat dochter bij mij woonde en vader dus maar eens in de 2 weken een weekendje de zorg had, had hij de gelegenheid allerlei studies te gaan doen die hem hogerop hielpen. Ik kon dat niet doen. Ons kind was pas 1 toen we uit elkaar gingen. Als je de volledige zorg voor een klein kind hebt, dan ben je al blij als je werk hebt en om dan nog eens studies daarbij te gaan doen wordt wel heel lastig (weer meer oppas regelen, nog meer jezelf in allerlei bochten wringen als kind ineens ziek is). Partneralimentatie vind ik juist een regeling die bedoelt is om het inkomen wat de ene ouder mist doordat deze fulltime voor de kinderen zorgt enigszins aan te vullen. De andere ouder heeft namelijk alle vrijheid om zoveel te werken als hij/ zij dat wil. Met (vooral jonge) kinderen is dat bijna geen doen. Je kunt haast niet fulltime werken als je ook fulltime de zorg voor kinderen hebt. Als je beiden evenveel uren werkte toen je nog samen was, dan zorgde je ook beiden voor de kinderen. Nu komt dat op 1 ouder (en dat inkomen van die ene ouder) neer. Die ene ouder met de zorg zal dus ook meer moeten gaan werken omdat er een stuk inkomen mist.
En ik wilde het dus niet; ik wilde geen cent voor mezelf van hem. Maar nu na al die jaren, als ik zo terug kijk, bedenk ik me dat hij er op deze manier wel heel makkelijk mee weg is gekomen. Dikke auto's rijden, 4 keer per jaar op vakantie, dure huizen kopen en ik die het af en toe maar nauwelijks wist te reddenquote:Op woensdag 6 oktober 2010 08:49 schreef debuurvrouw het volgende:
Ik was echt altijd vóor parterallimentatie. Tot het volgende gebeurde.
ik heb van nabij meegemaakt hoe een vrouw een soort voetbalvrouwenleven leidde. Manlief werken, ook veel in het buitenland, en zij deed de kinderen naar de overblijf (die kinders zaten 4 dagen per week bij de overblijf, echt jaren lang) en ging zelf heel de dag shoppen. Die wist overal leuke winkeltjes en aanbiedingen en las echt hopen boeken. Werkte niet, solliciteerde niet, studeerde niet.
Toen haar man (op een lage vieze gluiperige manier) haar bedroog en verliet en ze een co-ouderschap aangingen was ze helemaal verbolgen dat de kinderen naar de overblijf gingen op zíjn dagen, want ze was immers wel thuis en het was zo sneu dat ze dan zo vaak naar de overblijf moesten.
En dan snap ik in zo'n geval dat het als man zuur voelt om partnerallimentatie te moeten betalen.
Er zat natuurlijk van alles scheef bij hen. Maar getrouwd zijn met iemand ontslaat je niet van de plicht ook bij te dragen. ik kan niet helemaal uitleggen waarom dit geval me nou zo stak. Waarschijnlijk omdat ze leefde als een gepensioeneerde onder het motto "thuis voor de kinderen" dát was ze niet. maar werken ook niet. maar wel daarna ook nog van alles verwachten.
Ik vind wel dat als je keuzes maakt om fulltime voor kinderen te zorgen en het huwelijk loopt mis dat dit dan betaald moet worden. Want het is het kind van beide. Zoals in het geval van Childintime is het niet meer dan logisch en redelijk.
Maar niet altijd dus.
God ja, dat is hier ook zo vaak gebeurt. Aangezien ik onregelmatig werk en dus mijn diensten afstemde op de momenten dat ze bij hem was, had ik zo vaak ineens een probleem als hij de boel weer om wilde gooien. Mijn rooster wordt al voor 3 maanden gepland, dus als hij weer begon of het omgezet kon worden (en hij had dus zelf al gepland dat dat kon) dan had ik weer een probleem hoe dat op te lossen omdat ik 22 uurs diensten draai en je kind zolang niet alleen kunt laten.quote:Op woensdag 6 oktober 2010 09:17 schreef JaniesBrownie het volgende:
[..]
Kinderen gaan ook vragen stellen he... Je komt er niet onderuit om af en toe iets te zeggen wat misschien niet zo leuk is. Alleen moet je wel altijd opletten wat je zegt en hoe.
Partneralimentatie was bij ons niet aan de orde (niet getrouwd) maar zou ik ook niet gewild hebben, simpelweg omdat ik eigenlijk t liefst niets meer met hem te maken zou hebben. Voor de kinderen wel, lijkt me ook logisch, ook als de inkomens niet zoveel verschillen. Het is ook ZIJN kind, hij wil ook dat het goed terecht komt neem ik aan, dus meebetalen voor studie en kleding enzo vind ik niet meer dan normaal.
De omgang was in eerste instantie eens in de twee weken een weekend en de woensdagmiddagen. Hij veranderde dat in eens in de twee weken en niet meer op woensdag, toen in eens in de twee weken en ook de woensdag eens in de twee weken, toen niet meer op woensdag en niet meer vanaf vrijdagavond, maar vanaf zaterdagmiddag, toen weer gewoon vanaf vrijdagavond en weer eens in de twee weken op woensdag en nu is het eens in de maand een weekend en de helft van de vakanties.... Dat laatste vanwege t feit dat ik met de kindjes verhuisd ben en hij ze niet meer wil komen halen. We brengen ze dus de helft van de tijd en hij haalt ze niet de helft van de tijd.
O, en hij waarschuwde me dat hij geen plaats meer voor ze heeft als ie kinderen krijgt met zn nieuwe vriendin. Dus dan zal het wel weer veranderen. Is nu nog niet aan de orde btw.
Nou ja, ik wilde het dus allemaal netjes en goed doen met de omgangsregeling, maar hij veranderde het steeds. Dan kun je weinig.
|
|
