KvK en EVD nutteloze en misleidende instanties

quote:

Op vrijdag 19 november 2010 10:30 schreef Lucky_Strike het volgende:

[..]



Don't worry, dat heet internet. De meeste mensen kunnen dan alleen maar negatief en/of overdreven doen. Gewoon door blijven gaan. Je hebt zelf gezegd dat je geen literaire carričre wilt dus ik zou iedereen lekker laten lullen.

Vergeet niet dat je bij 700 posts een nieuw topic aan moet maken, dan wordt deze automatisch gesloten. Veel mensen geven in de 700e post een link naar het nieuwe topic.

Dank je voor de tip!

He, die r-one! Leuk dat je mijn 'dagboek' nog steeds blijft volgen! Toch een beetje benieuwd hoe het eindigt......?

Hij draait een nummer op het telefoontoestel op zijn bureau
Voert een kort gesprekje op haast gebiedende toon
Legt de hoorn neer en loopt op ons toe
Henk is naast me gaan zitten
Ik snak naar een sigaret maar zie geen asbak staan
"Fünf Minuten noch..."
Jan Kolbe wijst op mijn glas: "Wollen Sie noch Kaffee?"
Ik schud nee, hef mijn handen afwerend op
Een iets te heftige reactie wellicht
Op zijn gezicht verschijnt een brede lach: "Ach so, vielleicht ein wenig zu stark? Es ist Türkischer Kaffee"
Hij biedt me een glas fris aan dat ik dankbaar aanvaard
Ik gebruik het om de bittere smaak van de koffie weg te spoelen
Ik wijs op de schilderijen
"Schön... Sind die alle echt?"
Hij werpt een vreugdeloze blik op een van de madonna's
Verbeeld ik het me of kijkt ze opeens nog triester?
"Jawohl, keine Repruduktionen hier, alles echt"
Nieuwsgierig vraag ik hoe hij eraan komt
Hij kijkt me kil aan: "Von ehemalige Kunden die nicht bezahlt haben..."
Met iets van trots vervolgt hij: "Ich hab sie mir selbst abgeholt..."
"Ach so, ja..." stotter ik, van mijn apropos gebracht
Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden maar van binnen kolkt het
Waar ben ik in Godsnaam in verzeild geraakt?
Tot overmaat van ramp buigt Henk zich over de leuning vertrouwelijk naar me toe
Kijkt me ernstig aan waarbij hij zijn linkeroog enigszins toeknijpt
Het is zijn zakelijke gezicht, er komt dus een voorstel...
"We hebben een zeer interessant perceel op het oog waar we een goede winst op kunnen maken. Maar we hebben geld nodig om het aan te kopen. Misschien kun jij ons helpen? Ik betaal je tien procent rente als je mij honderdduizend euro leent voor een jaar. Over een onderpand valt te praten"
Bijna maak ik een opmerking over het kapitaaltje in zijn binnenzak maar ik houd me in
"Hmmm, misschien later... eerst het kasteel maar eens..." murmel ik afwerend
Ik word gered door de binnenkomst van de heer Kucera

De man van het kadaster

Ik zal niet zeggen dat het schemerduister in het kantoor nog intenser werd
Toch vult de gestalte bijna de gehele deuropening
Hij is op zijn minst eenmeternegentig lang
Een fors postuur met een lichte neiging tot corpulentie
Ik schat hem op zo'n midden veertig
Hij draagt een sjofel grijs pak met daaronder een blouse van onbestemde kleur
Een stropdas ontbreekt
Één knoop van zijn krappe colbert trotseert moedig het spanningsveld rond zijn middenrif
Hij is glad geschoren
Donkerblond, kort geknipt haar, nog geen grijs te bekennen
Al met al een indrukwekkende verschijning

Zijn ogen vormen een dissonant
Die schieten schichtig om zich heen als hij het kantoor binnenstapt
Jan Kolbe staat op, stelt me aan hem voor
Ik steek mijn hand uit, die volledig verdwijnt in een enorme kolenschop
Wat geďmponeerd prevel ik mijn naam
Hij kijkt langs me heen, naar een punt achter me
Mompelt iets onverstaanbaars en neemt plaats in de fauteuil tegenover me
Henk heeft niet de moeite genomen om op te staan
Hij begroet de man zelfs niet
Er volgt een kort gesprek tussen Jan Kolbe en Kucera
De laatste kijkt daarbij strak voor zich uit, zijn armen stijf over elkaar
Jan Kolbe wendt zich tot mij
Blijkbaar wil hij het snel achter de rug hebben
"Also, Herr Kucera kann Ihnen vielleicht helfen. Wie schon gesagt kostet Sie das ein wenig Geld..."
Ik onderdruk een grimas, 'Ein wenig Geld'
Ik vind 1000 euro wel wat meer dan een beetje
Zeker hier in Tsjechië
Ben dan ook niet van plan om het geld zomaar te overhandigen
Ik schraap mijn keel
Vraag in mijn beste schoolduits: "Und wie kann Herr Kucera mir genau helfen?"
Jan Kolbe kijkt me verrast aan
Blijkbaar had hij verwacht dat ik zonder meer het geld uit zou tellen
Even overlegt hij met Kucera die nog steeds stoďcijns voor zich uitkijkt
Hoewel, stoďcijns... op zijn voorhoofd begint zich een zweetdruppeltje te ontwikkelen
Voor het eerst werpt hij me een steelse blik toe
Antwoordt in twee korte zinnen en kijkt vervolgens weer strak voor zich uit
Kolbe wendt zich tot mij;
"Er kann dafür sorgen, dass Sie keine Mehrwertsteuer zahlen und dass die Eintragung in das Register in Kürze stattfinden wird"
Ho even, da's wel erg algemeen...
Zo snel geef ik mij niet gewonnen
Het blijft tenslotte wel duizend euro
Ik denk even na
"Und wie kann Herr Kucera das sicherstellen?"
Kolbe kijkt me wat onzeker aan
Zijn fronsende blik gaat naar Henk
In zijn ogen staat te lezen "Had jij dit niet geregeld?"
Henk haalt, bijna verontschuldigend, zijn schouders op
Er volgt weer een kort overleg met de inmiddels opzichtig zwetende ambtenaar
"Er wird die Eintragung in das Register in eine besondere Weise machen, so dass Sie keine Steuer zahlen..."
Op een 'speciale' manier
Het zal...
Het lijkt me duidelijk dat er hier iemand een oor aangenaaid wordt
En die iemand ben ik...
Ik kijk afwisselend van Kolbe naar Kucera die mijn blik nog steeds hardnekkig ontwijkt
Henk zit te draaien in zijn stoel
Ik voel dat ik niets substantieels zal bereiken als ik doorvraag
Ik besluit het van Henk af te laten hangen of ik al dan niet betaal
Buig me half-fluisterend naar hem toe; "Ik ben hier eigenlijk helemaal niet zo blij mee. Maar als jij er van overtuigt bent dat deze meneer ervoor kan zorgen dat er geen BTW betaald hoeft te worden vind ik dat je er ook maar voor moet instaan. Ik heb een voorstel; ik betaal die duizend euro. Mocht achteraf blijken dat er toch BTW betaald moet worden dan neem jij dat voor je rekening. Anders ga ik hier niet mee door..."
Ik ben ervan overtuigd dat de heren tegenover me geen Nederlands verstaan
Toch heerst er plotseling een geladen sfeer in het vertrek
Kucera begint tekenen van ongeduld te vertonen
Henk kijkt me onzeker aan
"We waren het er toch over eens..." begint hij aarzelend
Hij slikt de rest in
Ziet de vastberadenheid in mijn ogen
Werpt een korte, bijna hulpeloze blik op Jan Kolbe
Die strijkt bedachtzaam over zijn stoppelige kin maar vertoont verder geen emotie
Kucera's gezicht staat op onweer, zijn voeten schuifelen ongeduldig over het tapijt
Henk aarzelt
Dan neemt hij een besluit: "Oke, akkoord..."
Ik leun weer achterover
Het is slechts een mondelinge toezegging maar ik moet het ermee doen
Bovendien werkt die Kucera wel op het kadaster in Trutnov
Het zou niet slim zijn om hem tegen me in het harnas te jagen
Ik tast in mijn binnenzak
Haal het bundeltje biljetten tevoorschijn...

[ Bericht 0% gewijzigd door JohannesP op 20-11-2010 01:40:34 ]

Sorry, foutje....

Hmmm... r-one, je bent toch wel verdacht veel aanwezig hier...
Volgens mij vind je het echt spannend...
Nog een paar uurtjes geduld...

Vanuit zijn ooghoeken loenst Kucera begerig naar wat ik in mijn hand houd
Ik sta op, buig me over de tafel en overhandig het geld aan de ambtenaar
Die neemt het, nog steeds zonder me aan te kijken, aan
Likt zijn duim en begint te tellen
Als hij al tevreden is laat hij dat niet merken
Het stapeltje verdwijnt schielijk in de binnenzak van zijn colbert
Hij maakt aanstalten om op te staan
"Euh... en het bonnetje...?" vraag ik in een opwelling, quasi-onschuldig
Henk verslikt zich bijna en kijkt me ontzet aan
"Bonnetje" is blijkbaar een van de weinige Nederlandse woorden die Jan Kolbe in zijn vocabulaire heeft
Hij staart me meewarig aan
Begint omstandig uit te leggen dat dat helaas, gezien de aard van de overeenkomst, niet mogelijk is
Hij stopt ermee als hij ziet dat er zich een glimlach rond mijn lippen krult
Kucera heeft nu toch echt genoeg van mijn gezelschap
Staat op, knikt nors in mijn richting en verlaat haastig het kantoor
Even is het stil
Daar zit ik dan, duizend euro lichter en met een smerig gevoel
Plotseling heb ik genoeg van dit alles
De hele entourage en het gezelschap werken op mijn gemoed
Ik wil naar buiten, weg uit dit bedompte, schemerige hok
Ik kijk Henk aan
"Nou, we zijn hier nu wel klaar denk ik?"
"Ja hoor. Maar ik heb nog iets te bespreken met Jan Kolbe. Ga jij maar, ik zie je nog"
Ik bedenk me geen ogenblik
Sta op en druk de hand van Kolbe
Om zijn mondhoeken speelt een vreugdeloos glimlachje;
"Es war mir eine Freude, Sie kennen zu lernen"
Inwendig ril ik
'Eine Freude', ja, maar wel eenmalig wat mij betreft...
Als ik naar buiten loop word ik verblind door het felle zonlicht
Even knijp ik mijn ogen dicht
Ik schrik als de deur achter me in het slot valt
Mijn eerste gedachten gaan uit naar een sigaret
Ik heb een dringende behoefte aan nicotine
Ik diep het pakje op uit mijn borstzak en steek een Barclay aan
Zuig de rook diep in mijn longen
En nog eens
De nicotine doet zijn werk, kalmeert me
Langzaam slenter ik richting Horska
Dan realiseer ik me dat ik in de consternatie iets vergeten ben
Ik sla met mijn rechtervuist in de palm van mijn andere hand
Verdorie, de projectstukken!
Morgen had ik die naar Nachod willen brengen
Gelaten laat ik mijn schouders hangen
Nou ja, dan wacht ik maar even totdat Henk klaar is met zijn gesprek
Dat 'even' duurt een tijdje
Ik maak het me gemakkelijk door op het muurtje voor de pizzeria te gaan zitten.
De voorjaarszon heeft al aardig wat kracht
Ik begin te zweten in mijn keurige, maar warme pak
Krijg opeens een hevige dorst
Ik kijk verlangend over mijn schouder naar de pizzeria
Het terras is leeg maar binnen zie ik beweging
Misschien kan ik er straks iets met Henk gaan drinken
Het zou wellicht onze verstandhouding ten goede kunnen komen
En die moet zeker nog even goed blijven
Ik ben aan mijn derde Barclay toe als de deur eindelijk opengaat
Henk verschijnt in de opening, maakt een laatste opmerking
Dan draait hij zich om en loopt in mijn richting
Als hij me ziet houdt hij zijn pas in
Kijkt me van een afstandje argwanend aan
Ik ben verbaasd door zijn reactie
Wat is er aan de hand?
Is er iets mis?
Ik besluit te doen alsof ik niets bemerkt heb
Plooi mijn gezicht in een brede grijns
Hij ontspant onmiddellijk en loopt op me toe
Ik wijs naar de pizzeria achter me
"Ik wil graag nog even met je praten. Zin om iets te drinken?"
Hij aarzelt, kijkt op zijn horloge
"Kom op joh, ik trakteer!" dring ik aan
"Nou vooruit, even dan..." stemt hij met tegenzin toe
Het restaurant is vrijwel leeg
We nemen plaats aan een van de tafels die uitziet op de achterkant van het gebouw waarin Wekostav zetelt
Het is net na vieren
Te vroeg voor een alcoholhoudend drankje eigenlijk
Ach, wat zou het, deze ene keer...
Ik heb per slot van rekening iets te vieren, het contract is immers getekend
Ik bestel een Baccardi-Cola
Henk houdt het bij een 'gewoon' colaatje
Ik probeer een koetjes-en-kalfjes-gesprek op gang te brengen
Hij antwoordt in eenlettergrepige zinnen
Kijkt af en toe opzichtig op zijn horloge
Ik zucht, dit wordt niets
Besluit het dan maar weer over de zakelijke boeg te gooien
"Oh ja, ik heb die doos met projectstukken morgen nodig, ik wil ze naar EUreality brengen" merk ik achteloos op
Hij fronst zijn wenkbrauwen
"Je krijgt ze zo spoedig mogelijk terug" probeer ik hem te overreden
Het blijkt dat de stukken zich bij hem thuis bevinden
Uiteindelijk krijg ik hem zover dat hij belooft ze mee te nemen naar zijn kantoor
Morgen om tien uur kan ik ze daar afhalen
Zo, dat is één, nu die factuur nog
Maar niet alles tegelijk, dat zou misschien zijn argwaan wekken
Ik bestel nog een bacootje
Steek mijn zoveelste sigaret op
Henk deinst achteruit als de rook zijn kant van de tafel bereikt
"Dat is een heel slechte gewoonte, weet je dat?" zegt hij waarschuwend met zijn wijsvinger zwaaiend
Ik blaas de rook een andere kant op
Glimlach toegeeflijk: "Gerookt vlees bederft anders niet hoor..."
Eindelijk komt het gesprek toch een beetje op gang
Vooral van mijn kant dan
Ik voel me ontspannen
De Baccardi in combinatie met mijn lege maag maakt me loslippig
Ik vertel over de tijd dat ik nog een videotheek had
Henk luistert aandachtig
"Verhuurden jullie ook porno?" vraagt hij opeens belangstellend
"Nou ja, porno... Wij noemden het destijds eigenlijk erotiek..."
Glimlachend vertel ik hem dat er regelmatig een 'familiepakketje' afgehaald werd
"Voor mams een film met Hugh Grant, voor de kinderen Kabouter Plop en discreet daartussenin een erotische film voor manlief..."
Voor het eerst zie ik iets van een lach verschijnen op zijn gezicht
"En die liep goed, die videotheek?" vraagt hij geďnteresseerd
Ik kijk hem trots aan: "Nee, die liep niet goed joh, die liep geweldig! Het was een van de betere zaken in Nederland"
Hij is plots een en al aandacht
Ruikt geld
Buigt zich samenzweerderig naar me toe
Dan gaat zijn mobieltje
Hij neemt op, het is Ria
Ze is ongerust, waar blijft hij?
"Is goed ja... ja... Ik zit bij John bij La Piazza. Ja... Ja... Goed, kom er zo aan"
Hij beëindigt het gesprek en kijkt me aan: "Ik moet weg, ik zie je morgen"
Hij neemt een laatste slok van zijn cola en staat op
Ik houd hem nog even staande
"Voor ik het weer vergeet, die factuur, die heb ik nog steeds niet gekregen. Weet je wel, die van dat 'voorschot op de renovatie'"
Even kijkt hij alsof hij niet weet waarover ik het heb
Dan: "Oh ja, ik dacht dat Latja die al lang opgestuurd had... Ik zal hem er morgen nog eens aan herinneren..."
"Beloofd?" dring ik aan
"Beloofd..."
En hij haast zich de pizzeria uit
In zijn glas zit nog een flinke bodem Cola
Ik wenk de ober
Bestel een laatste Baccardi-Cola en reken vast af
Peinzend strijk ik over mijn kin
Afgezien van de perikelen rondom de heer Kucera was het een goede dag
Alles is volgens plan verlopen
Toch?
Ik onderdruk het waarschuwende stemmetje in me
Het blijft doorzeuren
Zie ik iets over het hoofd?

"Time is money"

Woensdag 4 mei 2005, Hotel Patria, Trutnov

De zonnestraal vindt zijn weg door een kier tussen de gordijnen
Treft loepzuiver mijn rechteroog
Ik knipper tegen het felle licht
Kijk slaperig op de digitale tijdsaanduiding van de hotelwekker; 7:23 h
Ik blijf nog even naliggen, staar naar de knipperende puntjes tussen de cijfers
Dan mep ik met een secuur gerichte uithaal het wekalarm uit
Ik zwaai mijn benen over de rand van het bed, sta op
Voel een pijnscheut in mijn onderrug
Ik kreun, onderwijl een verwijtende blik op de matras werpend
Als ik de gordijnen opentrek word ik getrakteerd op een felblauwe hemel
De laatste nevelige restanten liggen als een wollen deken om de flanken van de heuvels gedrapeerd
Het belooft een schitterende voorjaarsdag te worden
Ik rek me eens flink uit
Voel me uitgerust en plotseling vol energie
Verheug me op een warme douche en een lekker ontbijtje
Ik fluit een vrolijk melodietje als ik de douchekraan opendraai

De schuifdeuren van het hotel sluiten geruisloos achter me
Ik daal de paar treden van de brede granieten trap af
Hotel Patria ligt een eindje buiten het centrum maar het is goed te belopen
'Adam' was volgeboekt dus ik heb voor een andere optie moeten kiezen
Ik steek het parkeerterrein over en sla linksaf de Náchodská op
Langs het benzinestation waar de straatnaam overgaat in Polská
Bij de tweede rotonde linksaf, de Upa over
Midden op de brug houd ik even stil
Buig me over de reling en kijk een poosje naar het vuilgrijze water dat onder me door stroomt



Ik krijg al gauw genoeg van het schouwspel, loop verder
Het verkeer raast vrijwel ononderbroken aan me voorbij op de Na Struze
Weer verbaas ik me over de variëteit aan vervoermiddelen
Vrachtwagens met roestige laadbakken, vuile zwarte rookpluimen uitstotend
Kleine, armoedige wagentjes broederlijk rijdend achter chique sleeën met getinte ruiten waardoor de inzittenden niet te zien zijn
SUV's waarvan de bestuurders vanaf hun hoge zitplaats het strijdtoneel om hen heen overzien
Knetterende brommers laveren minutieus tussen het gewoel door
Ik zie een autootje waarvan ik het merk niet kan thuisbrengen
Vanonder zijn motorkap (tenminste ik veronderstel dat daar de motor zit) steekt iets wat op een gedeukte koelkast lijkt
De rammelende kap wordt door een touw op zijn plaats gehouden
De bestuurder leunt uit het zijraampje om nog iets van het verkeer voor hem te kunnen zien
Ongelovig kijk ik het ding na totdat het om de bocht verdwijnt
Ik schud mijn hoofd
Concentreer me weer op het doel van mijn wandeling
Ik speur van links naar rechts totdat ik een gaatje zie in de verkeersstroom
Steek met gevaar voor eigen leven het zebrapad over
Ik bereik het plein via de Slezská en het nauwe winkelstraatje Jihoslovanská
Het is druk op het stadsplein, de eerste gasten hebben al bezit genomen van de terrasjesstoeltjes
Ik kijk op mijn horloge, zie dat ik ruim op tijd ben
Koester me een kwartiertje in de voorjaarszon op een van de ijzeren bankjes
Geniet van de bedrijvigheid om me heen
Dan slenter ik op mijn gemak het plein over, richting Krkanos en verder, de brede winkelstraat Horská in

Ik tref hem bij de ingang van het gebouw
Hij staat te rommelen met zijn sleutelbos, een aktetas onder zijn arm geklemd
Hij schrikt op als ik hem begroet:
"Ha die Henk, je bent mooi op tijd!"
Hij kijkt me aan, zijn gezicht klaart wat op: "Hoi Jos, goed dat je er bent"
Hij wijst op een doos die voor hem op het trottoir staat
"Je projectstukken. Breng je ze wel zo snel mogelijk weer terug?"
Ik knik: "Doe ik hoor, Pavel wil ze alleen maar even bekijken"
Hij lijkt gerustgesteld: "Loop even mee naar boven als je wilt. Ik heb nog een paar van de tekeningen in mijn kantoor liggen"
"Oké"
Ik til de doos op, kreun even van inspanning onder het gewicht
Volg hem de smalle trap op en over de galerij
Bij de ingang van zijn kantoor staat een man nonchalant tegen de reling geleund
Henk begroet hem bijna achteloos: "Hoi Henry, alweer present?"
"Tsja, al een tijdje eigenlijk..."
Nieuwsgierig neem ik hem op
Ik schat hem op begin veertig
Hij is gekleed in een keurig pak met overhemd
Middelbare lengte, normaal postuur, donker haar
Een open gezicht waarop inmiddels een brede grijns verschenen is
Henk wendt zich tot mij
"Mag ik je voorstellen aan Henry Tensing?"
"Hij hangt hier af en toe wat rond al is het me niet duidelijk wat hij nu precies uitspookt..."
Ik lach, zet mijn pakketje neer en schud zijn hand: Jos Davids, aangenaam
Dan, richting Henk: "Misschien kan je hem een kopie van de sleutel geven, dan hoeft ie niet voor je deur staan wachten..."
Henk trekt een gezicht: "Ach wat, hij moet niet zeuren, het is prachtig weer..."
Henry kijkt hem quasi-streng aan en tikt nadrukkelijk op zijn horloge: "Time is money mister...!"
Het ijs is gebroken als we Henk's kantoor binnenlopen

[ Bericht 0% gewijzigd door JohannesP op 22-11-2010 00:20:11 ]

Eenmaal binnen neemt Henry plaats achter een van de computerschermen
Ik ga aan de tafel zitten terwijl Henk wat rommelt in bureaulades
Na een poosje vindt hij wat hij zoekt
Legt de tekeningen voor me op tafel
Ik stop ze bij de rest van de paperassen in de doos
Zorgvuldig vouw ik de flappen weer over elkaar
Tevreden dat ik de projectstukken binnen heb besluit ik mijn bezoekje nog wat te rekken
"En? Was je gisteravond op tijd thuis?" vraag ik plagerig
Een lichte blos kleurt zijn wangen
"Ach ja, vrouwen hč..."
"Alles goed trouwens met Hendrik-Jan en Ria?" informeer ik wat serieuzer
"Ja, prima hoor"
Er verschijnt een schalkse glimlach op zijn gezicht
"Hendrik-Jan zit op dit moment in Praag, hij heeft daar een vriendinnetje..."
"Ach, leuk voor hem. Een Tsjechische?"
Ik zak wat onderuit op mijn stoel
De sfeer voelt relaxed, het gesprek kabbelt gestaag voort
Het mooie weer heeft een gunstige invloed op hem, hij is beduidend praatlustiger dan gisteren
Het gesprek komt uit op Zacler en het kasteel
Hij vertelt dat ze inmiddels begonnen zijn met het opruimen van het kasteelterrein
"Maar het is een behoorlijk karwei dus verwacht er nog niet teveel van..."
Ik luister belangstellend, neem me voor om er even te gaan kijken voordat ik naar Náchod rijd
Geleidelijk aan belanden we bij zijn favoriete onderwerp: Holland Trade House
Zijn woede komt weer in alle hevigheid naar boven
Dan, gebarend naar Henry: "Hij kan je er ook mooie verhalen over vertellen"
Die heeft ons gesprek van tijd tot tijd gevolgd en voegt zich nu bij ons aan de tafel
Hij is klant bij het bedrijf maar ontevreden over de manier waarop hij behandeld wordt, vertelt hij
Hij heeft enkele percelen grond gekocht in de buurt van Trutnov waarop hij bouwen wil
Blijkbaar loopt niet alles naar wens
Hij is voorzichtig, laat er niet echt veel over los
En ik vraag niet door, wil niet al te nieuwsgierig lijken
Hij informeert naar mijn project in Zacler
Hij kent het kasteel en ziet er wel wat in
Ik vertel hem in hoofdlijnen over mijn plannen
Hij luistert belangstellend, stelt af en toe een vraag
Het gesprek dwaalt af naar Tsjechië en het Reuzengebergte
Naar de mogelijkheden die de streek biedt
Henry blijkt een levendige gesprekspartner, de tijd vliegt dan ook voorbij
Na een poosje kijk ik op mijn horloge
Zie dat het kwart over elf is
Ik schrik, wil immers nog een kijkje nemen in Zacler en daarna naar Náchod
Verontschuldig me: "Sorry, de plicht roept, ik heb vanmiddag nog een afspraak. Het was erg leuk je te ontmoeten"
Henry kijkt me hoopvol aan: "Blijf je nog een tijdje in Tsjechië? Misschien kunnen we eens een avondje stappen in Trutnov?"
Het vooruitzicht staat me wel aan
"Ik blijf tot zaterdag, dus ja, graag!"
We wisselen visitekaartjes, drukken handen
Ik beloof hem te bellen
Sta op, de doos als een kostbaar kleinood onder mijn arm klemmend
Zwaai naar Henk die achter zijn bureau plaatsgenomen heeft
Duidelijk onwennig iets intypend op het toetsenbord
"Ik zie je nog, doo’t heanig an!"
Hij heeft even de tijd nodig om zijn concentratie te verbreken
Dan plooit zijn gezicht zich in een brede glimlach
"Hetzelfde, aju!"

Ik sta op de binnenplaats van mijn stulpje in Zacler
Kijk mistroostig om me heen
Er is gesnoeid en er is wat onkruid weggehaald, dat wel
Toch is het bij lange na niet wat ik verwacht had
Het geheel blijft een rommelige en verwaarloosde aanblik vertonen
Het tuinafval is op hopen gekeerd, verspreid over het terrein
Het gras begint al weer aardig op te schieten
Van de beloofde bouwmaterialen is geen spoor te bekennen
Ik schud grimmig mijn hoofd, zo kan ik het niet vertonen aan potentiële klanten
Ik open de deur van de hoofdingang die knarsend en protesterend wijkt onder mijn druk
Niets nieuws verwachtend loop ik naar binnen
Mijn vermoeden wordt bevestigd, de kruiwagen ligt nog steeds op zijn kop bij de ingang
Sloopresten liggen verspreid over de diverse vertrekken
Losse elektriciteitskabels hangen uit de roestige meterkast in de hal
Kortom, er is binnen niets gebeurd
Ik neem niet de moeite om boven te gaan kijken
Trek de deur achter me dicht en sluit af
Loop om het kasteel heen
Ook in het lager gelegen terrein achter het kasteel is wat gesnoeid
Met de nadruk op “wat”
Het onkruid staat nog steeds tot op heuphoogte
Ik heb op een van de tekeningen gezien dat er zich ongeveer midden in het terrein een stenen fontein zou moeten bevinden
Tuur ingespannen naar de plek waar het verondersteld wordt te staan
Tevergeefs, hoe ik ook mijn best doe, de hoge begroeiing maakt het ding onzichtbaar
Met tegenzin daal ik het smalle wenteltrapje in het torentje af



Ik wil wat foto’s maken van de zuidzijde van het kasteel
De laatste trede is half afgebrokkeld zodat ik bijna voorover duikel
Ik herstel mijn evenwicht net op tijd



Baan me een weg door de haag van brandnetels, berenklauw, zevenblad en God mag weten wat al niet meer
Mijn glanzend gepoetste schoenen zinken diep weg in het zachte tapijt van hafvergane plantenresten
Ik trap op iets dat glibberig en week aanvoelt
Kijk niet naar beneden, ik wil niet weten wat het is
Zweetdruppels verschijnen op mijn voorhoofd
Na zo’n dertig meter geef ik mijn pogingen op, het is mooi geweest zo
Ik draai me om, kijk naar de burcht die nu hoog boven me uittorent
De kasteelmuren steken schitterend af tegen de strakblauwe hemel
Ik schiet mijn plaatjes en begeef me voorzichtig op de terugweg, gebruikmakend van het spoor dat ik even daarvoor getrokken heb
Een brandnetel schampt mijn pols, in een reflex trek ik mijn arm terug
Te laat, het kwaad is al geschied
Verwoed krab ik over de plotseling opkomende witte bultjes
Ik vloek, trek de mouw van mijn jasje zover mogelijk naar beneden en vervolg mijn weg
Ik heb genoeg gezien voor vandaag
Mijn humeur heeft een forse deuk opgelopen als ik terugloop richting het centrum van Zacler
Bij mijn Rexton aangekomen vis ik een doekje op uit het zijrekje in het achtercompartiment
Ontdoe mijn schoenen zoveel mogelijk van het aangekoekte vuil
Sla de laatste plantenresten van mijn broekspijpen
Wrijf gedachteloos over mijn gekwetste pols die behoorlijk begint te jeuken
Als gevolg daarvan neemt de irritatie nog toe zodat ik er onmiddellijk mee stop
Ik neem plaats achter het stuur en grijp naar mijn mobieltje
Zoek in mijn nummerlijst naar de gegevens van EUreality...

[ Bericht 1% gewijzigd door JohannesP op 23-11-2010 01:25:45 (foutje) ]

quote:

Op dinsdag 23 november 2010 03:01 schreef r_one het volgende:

[..]

Heb ik de clou gemist?

As usual...
He Bignose, wat is er mis met Cale...?

Een echte boef!

Vanuit Trutnov neem ik 'de veertien'
Het is een kleine veertig kilometer naar Náchod
Ik heb geen haast, ik hoef alleen de projectstukken maar af te leveren
Ik heb Pavel Sodomka, de jednatel (directeur) van Eureality, kort aan de lijn gehad
Hij is helaas niet op kantoor maar zijn medewerkster, Jarmila, wel
En nog beter.... ze spreekt Nederlands...
Ik kan de doos bij haar afleveren, ze is op de hoogte dat ik kom
Ik kijk uit het zijraampje
De Upa stroomt, zilverachtig glinsterend in het stralende zonlicht, aan mijn rechterzijde
Ik rijd door gehuchten, dorpjes en steden
Van de meeste kan ik de naam niet uitspreken
Bohuslavice, Suchovr¨ice...
In Úpice rijdt ik in een scherpe bocht rechtdoor
Beland op een industrieterrein waar de weg uiteindelijk doodloopt
Ik keer en rijd terug
Kijk zoekend om me heen
Zie het bordje 'hoofdweg' dat ik gemist heb en volg het in de aangegeven richting
Ik passeer Batovice, Rtyn V Podkrkono¨í, ervený Kostelec, Horní en Dolní Radechová...
Dan, na een ruime bocht, zie ik Náchod opdoemen in de verte
De stad wordt gedomineerd door een kasteel dat in het centrum imposant bovenop een heuvel pronkt
Ik trap op de rem, minder vaart in een poging om even van het uitzicht te genieten
Een achteropkomende claxonneert, dwingt me het gaspedaal weer in te trappen
De weg wordt breder als ik Náchod binnenrijdt
De zo karakteristieke grijze kolossen van de buitenwijken glijden aan me voorbij
Via een smal steegje, dat ik na enig zoeken ontdek, bereik ik tenslotte mijn bestemming
Ik word verrast door een charmant pleintje
Zie statige gevels in diverse zachte pastelkleuren
Het robuuste kasteel op de achtergrond maakt het pittoreske plaatje compleet
Ik rijd het plein op, zoekend naar een parkeerplaats
Dat valt nog niet mee, het is vrij druk
Voor een hotel 'U Beránka' vind ik tenslotte nog een plaatsje



Ik parkeer mijn auto en ga op zoek naar een parkeermeter
De doos met projectstukken laat ik, vanwege het gewicht, nog even achter in de auto
Ik wil eerst op zoek naar Hurdalkova, de straat waar zich het kantoor van Eureality bevindt
Ik haal de routebeschrijving die Jarmila me per e-mail gestuurd heeft uit mijn binnenzak
"Vanaf het plein de brede winkelstraat in"
Ik kijk om me heen
Daar, daar moet het zijn...
Ik kijk op het straatnaambord; Palackého
Oké, nu de tweede straat rechts
Hurdalkova, ik ben er
Van een afstandje zie ik het uithangbord met de naam EUreality
Ik kijk op mijn horloge, het is kwart over twee
Nog net tijd voor een kop koffie bij U Beranka...

De pijl op het bordje wijst schuin naar boven
Ik verplaats de doos van mijn linker naar mijn rechterarm
Beklim de steile trap naar het halletje
Boven gekomen kijk ik besluiteloos rond
Links een deur, rechts een gang met nog meer deuren
Ik zet de doos voor me neer, wis het zweet van mijn voorhoofd
Zal blij zijn als ik het ding afgeleverd heb
Dan zie ik het naamplaatje op de deur aan mijn linkerzijde: Eureality
Een bel is er niet, ik besluit aan te kloppen
Hoor naderende voetstappen
In de deuropening verschijnt een vrouw die ik op eind twintig schat
Ze is een half hoofd groter dan ik, vrij fors gebouwd zonder echt corpulent te zijn
Kort donkerblond haar met een rossige gloed, waarschijnlijk uit een flesje
Vanonder haar halflange pony kijkt ze me vriendelijk vragend aan
Ik steek mijn hand uit: Hallo, Jos Davids, ik heb vanmiddag met Pavel gebeld. Ik zou projectstukken komen afleveren
Ik wijs naar de doos aan mijn voeten
Haar gezicht plooit zich in een glimlach
Ze neemt mijn hand aan, drukt die stevig: "Goedemiddag, Jarmila Bohmova. Leuk kennis met u te maken, komt u binnen.."
Ze spreekt goed Nederlands met een charmant Oost-Europees accent
Ik buk me, maak aanstalten om mijn doos weer op te pakken
Ze houdt me tegen, lacht: "Laat maar, dat doe ik wel even"
Moeiteloos tilt ze het pakket op en gaat me voor het kantoor in
Er staan twee bureaus in de efficiënt maar sober ingerichte ruimte
De ene, nu onbezette werkplek, is waarschijnlijk van Jarmila
Achter het andere is een meisje druk bezig achter haar computer
Waarschijnlijk heeft ze meegekregen dat ik Nederlander ben
Al ik binnenkom staat ze op, stelt zich voor: "Jana Vitova, prettig kennis te maken..."
Ook bij haar is een accent aanwezig hoewel minder nadrukkelijk dan bij Jarmila
Ze is wat kleiner dan ik, een 'normaal' postuur en halflang donker, bijna zwart, haar
Jarmila wendt zich tot me: "Pavel is er helaas niet, hij had een afspraak. Wilt u misschien koffie?"
Ik leg uit dat ik eigenlijk alleen maar gekomen ben om de doos af te leveren
Maar een snelle kop koffie zal er wel ingaan
Ze gaat me voor naar een aangrenzende ruimte
Hier worden blijkbaar de klanten ontvangen
De inrichting is wat comfortabeler, gezelliger
Rechts van me een salontafel met enkele gemakkelijke fauteuils
Achterin staat een ruim bureau compleet met computer en een telefoontoestel
Aan een van de muren hangt een groot prikbord met daarop een kaart van Nederland
Verspreid daarover zitten rode punaises vastgeprikt
Wat dossierkasten completeren het interieur
Jarmila wijst op een van de fauteuils
"Gaat u zitten dan haal ik even koffie"
Ze verdwijnt weer naar voren
Ik hoor een telefoon overgaan gevolgd door een waterval aan rad Tsjechisch
Jarmila komt terug met in haar hand een dampende kop koffie die ze voor me neer zet
Ze neemt plaats tegenover me
"U heeft een mooi project in Zacler, we hebben het kasteel al eens bekeken. Hoe bent u daar eigenlijk terecht gekomen?"
Ik vertel in grove lijnen mijn verhaal
De problemen die ik onderweg tegengekomen ben verzwijg ik liever nog maar even
Als de naam Henk Westerterp valt kijkt ze me zorgelijk aan...

Nou, ik kan me herinneren dat je mijn 'blog' niet kies vond, desondanks volg je dit topic op de keper (al wil je dit misschien niet toegeven...)
Genoeg verlicht....?

Ik zie dat ze zich zit te verbijten
Er komt echter geen commentaar over haar lippen
Ik beëindig mijn verhaal: "We willen de appartementen verkopen zonder de verplichting van een s.r.o. Ik heb van Henk Westerterp gehoord dat jullie daar een oplossing voor hadden en daarom zit ik nu hier"
Ze knikt: "Er zijn verschillende manieren om onroerend goed op naam te krijgen. Pavel kan u daar vrijdag alles over vertellen. Tegen die tijd heeft hij ook de stukken wel doorgelezen en weten we waarover we praten"
"Mooi, ik verheug me er al op. Maar jullie zullen het wel druk hebben, ik ga maar weer eens"
Ik neem de laatste slok van mijn koffie
Dan valt mijn blik weer op het prikbord
"Grappig die kaart. Wat betekenen die rode punaises eigenlijk?"
Ze glimlacht: "Daar wonen klanten van ons, wij richten ons met name op de Nederlandse markt"
Ik knik begrijpend: "Aha, vandaar dat jullie onze taal zo goed spreken"
Ze lijkt wat verlegen met het compliment: "Dank u, we doen ons best..."
Ik sta op: "Nou, bedankt voor de koffie. Ik zie je vrijdag?"
Ze schudt mijn hand: "Helaas ben ik er vrijdag niet, Jana zal bij het gesprek aanwezig zijn"
"Oh, oké, nou tot een andere keer dan maar..."
Op mijn weg naar buiten zwaai ik naar Jana die druk aan het telefoneren is
Ze steekt glimlachend haar hand op zonder het gesprek te onderbreken

Het is half vier als ik de terugweg aanvaard
Mijn eerste indruk van Eureality is positief
Ik ben blij dat ik er met Nederlands terecht kan
Toch stel ik mijn eindoordeel uit tot na onze afspraak op vrijdag
Ik ben voorzichtig geworden

Donderdag 5 mei 2005

Vandaag stond er niets op het programma
Ik heb wat rondgetoerd in de omgeving
Geshopt bij Hypernova, door Trutnov geslenterd.
Kortom: dolce far niente
Het is nu zeven uur
Ik zit onder de luifel van een terrasje aan de rand van het plein


Het stadsplein in Trutnov

Links naast me een gezin met twee kleine kinderen
Pa zit een gigantisch glas bier weg te werken
Hij geniet er zichtbaar van, het drankje af en toe licht opboerend
Mams en de kinderen moeten het stellen met een sorbet
Het plezier is er niet minder om
Rechts van me vergelijken twee studenten hun schriften met elkaar
Aan de toon van het gesprek te horen zijn ze het niet met elkaar eens
Ik ben gewend geraakt aan de typische klanken van de Tsjechische taal
Helaas begrijp ik er nog vrijwel geen woord van
Pivo, dekuji, platim prosim, dobry den...
Verder reikt mijn povere woordenschat niet
Plotseling krijg ik behoefte aan gezelschap, aan een gesprek
Ik vis het visitekaartje uit mijn portemonnee
Bel het nummer van Henry Tensing
Hij blijkt bij Henk in Male Svatonovice Petrovice te zijn
Ik hoef niet aan te dringen: "Geen punt hoor, waar zit je precies?"
"Op het plein in Trutnov bij dat terrasje met die witte luifels"
"Zie je zo!"
Hij hangt op
Ik bestel een Bacardi-Cola
Het kan wel een tijdje duren voor hij er is
Male Svatonovice is zon vijftien kilometer van Trutnov en de weg is niet overal even best
Gedachteloos speel ik wat met mijn mobieltje
Luister de beltoontjes af, verander mijn belsignaal in "Groovy blue"
Vraag mijn tegoed op, vier euro en zestig cent
Oeps, daar kom ik niet ver mee
Na wat gestuntel met het landsnummer lukt het me het keuzemenu te bereiken
Ik kies voor vijftig euro, heb ik er de eerste tijd geen omkijken meer naar
Ik haak het apparaatje weer aan mijn broekriem
Stoot daarbij per ongeluk tegen een poot van het wankele tafeltje
Een forse scheut van mijn kostbare drankje belandt op het blad
Met enige spijt bekijk ik naar de verspilde vloeistof
Dan haal ik mijn schouders op, ach wat, het kost hier zowat niets
Ik leun achterover in mijn stoel, kijk uit over het plein
Hier en daar een groepje schoolkinderen, rondhangend op de ijzeren bankjes
Toeristen, landerig langs etalages slenterend
Het loket waar pizza verkocht wordt verwelkomt met enige regelmaat een klant
Ik denk aan de afgelopen dagen, mijmer wat weg
De contracten zijn getekend, dat is tenminste al één succesje
Ik ben nieuwsgierig naar de afspraak morgen, hoe zal die verlopen?
Een auto parkeert een eindje verderop voor het restaurant
Ik besteed er geen aandacht aan, het kan Henry immers nog niet zijn
Dan valt mijn oog op het Nederlandse nummerbord
Verrek, dat heeft-ie snel gedaan...
Het portier wordt geopend, hij stapt uit en kijkt spiedend om zich heen
Ik ga staan, steek mijn hand op
Hij ziet me, zwaait terug
Even later drukken we elkaar de hand
Ik trek mijn wenkbrauwen op: "Niet aangehouden onderweg?"
Hij kijkt me vragend aan: "Aangehouden? Hoezo?"
"Nou volgens mij heb je alle snelheidsborden genegeerd" grijns ik
Hij lacht: "Borden? Ik heb helemaal geen borden gezien, ik reed te snel..."
Hij gaat zitten, wenkt de serveerster
"Wil jij nog iets van wat je daar hebt?"
Hij wijst op mijn glas waarin nog maar een bodempje zit
"Graag, dat 'iets' is trouwens Cola-Bacardi"
Hij geeft de bestelling door, zelf houdt hij het bij een gewoon Colaatje
De klik is er al gauw weer, de tongen worden losser
Hij vertelt dat hij een baan heeft gehad in de financiële sector
Geďnteresseerd is geraakt in Tsjechië en gelokt door de onroerend goed markt
Hij is door Holland Trade House in contact gekomen met Henk
Die heeft hem een aantal grondstukken laten zien
Hij heeft enkele kavels aangekocht waarop hij bouwen wil voor Nederlandse klanten
Een s.r.o. is inmiddels opgericht
Hij zwijgt, kijkt me aan: "En jij? Hoe ben jij bij Henk terecht gekomen?"
Ik ga wat rechterop zitten
Vertel over Holland Trade House
Hoe ook ik door hen in contact ben gebracht met Wekostav
Hoe hij ons verschillende objecten heeft laten zien
Dat een van die objecten het kasteel was
Dat we de burcht aangekocht hebben omdat we de commerciële mogelijkheden ervan inzagen
De verwikkelingen rondom de transactie houd ik voor me
Dat gedeelte vind ik nog te gevoelig om te vertellen
"En hoe verloopt de samenwerking met Henk?"
Ik aarzel een moment, kan ik hem in vertrouwen nemen?
Wat als hij met mijn verhaal naar Henk toe gaat?
Ik kijk hem aan, bestudeer zijn gezicht
Zijn vraag lijkt oprecht belangstellend, zonder bijbedoelingen
Dan haal ik mijn schouders op
Ik begin zo langzamerhand paranoďde trekjes te vertonen
"Nou... Niet zo geweldig eigenlijk..."
Hij kijkt me nieuwsgierig aan
Ik hak de knoop door
Vertel hem dat ik het kasteel door Wekostav heb laten aankopen
Dat Henk, tot eergisteren, weigerde het kasteel door te verkopen
Steeds weer excuses aanvoerde om de transactie te laten doorgaan
Over de opknapbeurt die maar niet op gang wil komen
Hij luistert geboeid
Af en toe knikt hij
"Maar waarom heb je het kasteel eigenlijk door Wekostav laten aankopen?" vraagt hij
Ik laat niet het achterste van mijn tong zien: "Ik had destijds nog geen sro en er waren meer belangstellenden, dus er was haast bij" verzin ik ter plekke
Hij wrijft bedenkelijk over zijn kin
"Ach zo..."
Hij neemt een slokje van zijn cola
Na een poosje: "En ik vond nog wel dat jullie zo joviaal met elkaar omgingen. Ik dacht zelfs dat jullie vrienden waren..."
Ik kijk hem schuin aan
De alcohol in mijn drankje maakt mijn tong losser dan ik eigenlijk wil
"Vrienden? Henk en ik? Niet čcht... Zo gauw ik het kasteel op mijn naam heb ga ik op zoek naar een andere contactpersoon, iemand die het werk van hem kan overnemen..."
Ik zwijg, in het besef dat ik misschien mijn mond wel voorbij gepraat heb
Dan: "En hoe zijn jouw ervaringen met Henk?"
Hij aarzelt, ik voel zijn afweging
Dan bedenkt hij blijkbaar dat ik hem ook in vertrouwen genomen heb
"Nou, ook niet al te best eigenlijk..."

[ Bericht 2% gewijzigd door JohannesP op 25-11-2010 01:08:09 ]

Het zou kunnen zijn dat ik morgen (door problemen met mijn PC) niet in staat ben een volgende aflevering te publiceren. Het gehele verhaal zal hier echter afgemaakt worden...

Hij gaat wat ongemakkelijk verzitten
Vertelt dan dat hij enkele percelen in Chotevice via Henk heeft gekocht
"Er zou een bouwvergunning op zitten. We waren van plan er woningen op te bouwen en die in Nederland aan de man te brengen. Toen puntje bij paaltje kwam bleek er van een bouwvergunning geen sprake. Het was gewoon grond met een agrarische bestemming en daardoor eigenlijk een stuk minder waard"
Hij kijkt wat mistroostig voor zich uit
"Maar je hebt ze wel op naam van je sro?"
"Ja, dat wel... maar ik kan er niets mee. Henk heeft me beloofd dat het met die vergunningen wel goed zou komen. Hij zou er mee bezig zijn. Maar dat zegt hij nu al een tijdje en er gebeurt niets. Ik krijg het gevoel dat hij me aan het lijntje houdt"
Ik kijk hem meelevend aan
Weet zo ongeveer hoe hij zich voelen moet
Ik wenk nog maar eens naar de serveerster die de glazen bijvult
Gooi het gesprek over een andere boeg
Vertel over mijn afspraak morgen met Eureality
Dat ik de firma nagetrokken heb op het internet
Eigenlijk alleen maar positieve berichten over hen gehoord heb
Hij luistert geďnteresseerd
"Kun je me morgenavond bellen over hoe het gegaan is? Misschien stap ik ook wel over..."
Ik beloof contact met hem op te nemen na afloop van het gesprek
Het begint inmiddels te schemeren
Hij stelt voor om ergens nog een hapje te eten
Ik aarzel, eigenlijk heb ik niet zo’n trek
"Ach, kom op joh, ik weet hier een leuk restaurantje waar je goed kunt eten"
"Nou, vooruit dan maar. Maar ik maak het niet laat hoor..."
Het is zo'n vijf minuten lopen naar Restaurace Na Struze
Het terras is geen optie meer, het is wat koeltjes geworden
We nemen plaats aan een van de tafeltjes binnen, bekijken het menu
Ik neem 'iets kleins', heb meer interesse in de drankenkaart
Henry ziet glimlachend toe hoe ik aan mijn zoveelste Cola-Bacardi nip
Zelf houdt hij het bij een vruchtensapje
''In welk hotel zit jij eigenlijk?'' vraagt hij als ons eten geserveerd wordt
Ik verwijder de slablaadjes uit mijn broodje hamburger en neem een hap
''Hotel Patria, dat is aan de weg naar...''
''Patria? Dat is toevallig zeg! Daar slaap ik ook... Ik kan je wel een lift geven straks?''
Ik neem zijn uitnodiging graag aan
Het is kwart voor twaalf die avond als ik op de harde matras in mijn hotelkamer plof
Niet dat ik nog bemerk dat ie hard is trouwens
Ik val als een blok in slaap

Vrijdag zes mei 2005

Náchod, Restaurace a kavarna U Beránka, elf uur ‘s morgens
Ik druk een Paracetamol uit de plastic strip
Het is al weer de derde vandaag
Ik spoel het ding weg met een slok cappuccino
Schroei daarbij mijn keel aan het pas geserveerde gloeiend hete drankje
Ik vloek binnensmonds
Twaalf uur... Twaalf uur!
Hoe kon ik zo stom zijn om een dag voor een afspraak tot twaalf uur in de kroeg te gaan zitten?

Ik ben vanmorgen wakker geworden met een stevige hoofdpijn en een tong van leer
Een hete douche slijpt de scherpe kantjes er wat vanaf maar de zeurende hoofdpijn blijft
Het ontbijt blijft bij een dappere maar vergeefse poging een bordje yoghurt met muesli naar binnen te werken
Na een paar happen schuif ik het bord misnoegd terzijde
Stort me op de koffie, twee koppen met een forse scheut melk en drie zoetjes
Sommige mensen beweren dat koffie helpt tegen een kater...
Nou, bij mij heeft het nog nooit gewerkt
Het enige effect is dat ook mijn maag nu begint op te spelen
Ik verlaat de ontbijtruimte op weg naar mijn kamer
Kijk op mijn horloge
Het is half tien
Ik besluit om mijn aktetas en de projectstukken op te halen en richting Náchod te rijden
Mijn afspraak met Pavel is pas om twee uur
Ik hoop dat mijn hersenen tegen die tijd wat minder beneveld zijn

Het is rustig in de kavarna
Een serveerster is bezig met een vochtige doek de tafels af te nemen
Iets verderop klapt een zakenman zijn koffertje open en begint wat paperassen door te nemen
Ik kijk verveeld naar buiten
Schuif een asbak naar me toe, steek een Barclay op
Inhaleer de rook, trek een vies gezicht
Haastig druk ik de peuk weer uit
Ik wenk de serveerster: ''Platim prosim!''
Ik kijk nauwelijks naar het bedrag dat op het slordig geschreven bonnetje staat
Laat voldoende kronen achter en loop naar buiten
Een wandeling zal me goed doen

Eigenlijk heeft Náchod maar een klein centrum
Twee winkelstraten en het plein, dat is het wel zo’n beetje
Ik ben dan ook al gauw uitgewandeld
Een blik op mijn horloge leert me dat het kwart over twaalf is
Even overweeg ik een bezoekje af te leggen aan het kasteel
Ik verwerp mijn ingeving direct, te weinig tijd...
Ik sta voor de etalage van een elektronicazaak
Bekijk ongeďnteresseerd het aanbod
De Paracetamol heeft mijn hoofdpijn doen verdwijnen
Nu nog even helder worden en ik ben weer het mannetje...

Ok ollie, maar wat moet ik hier mee...?