Angst/Depressie/Burnout verhaal

Hey mensen. Ik ben sinds maart dit jaar ook een regelmatige klantvan zelfhulpboekjes, de psycholoog en kamp elke dag weer met depressieve gevoelens (op momenten zoals vanochtend tot aan zelfmoord toe . Ik wil hier mijn verhaal neerzetten. Misschien zijn er mensen die een soortgelijk verhaal herkennen, of de symptomen. Tips en eerlijke reacties zijn zeer welkom. Het is achter nogal een lap tekst zie ik

Ik heb mij altijd een positief persoon gevoeld. Ik zat nooit zo in over de toekomst of wat er mij te wachten stond. Het loopt wel los vond ik. Ik maakte me eigenlijk nooit extreem zorgen. Ik quote een andere user 'Ik was voor deze hele shit een hele spontane, vrolijke, levenslustige jongen, terwijl ik nu zo onzeker, gedeprimeerd en lusteloos ben..'. Hier het verhaal:

Ik ben vorig jaar (juli 2009) afgestudeerd aan mijn opleiding, Digitale Communicatie. Ik was na het afstuderen nog steeds de ambitieuze en positief ingestelde persoon doe ik altijd was. Ik ging op zoek naar werk, en ook al duurde het 2 maanden; ik vond het. Als Webdeveloper bij een ICT bedrijfje. Nou, natuurlijk hartstikke zenuwachtig geweest voor de sollicitatie en eerste dagen. Maar zoals altijd niets aan de hand daarna. De zenuwen ebben weg en ik voelde me weer prima. Alles geregeld en alles in orde.
De functie hield een mix in tussen webdesignen en programmeren. De combo sprak mij aan en ik vond het dan ook prima om daar te werken. Ook al had ik het niet verwacht, ik had zelfs weinig problemen met de 40 uur per week.

Tot op een gegeven moment de focus begon te verschuiven van de mooie mix naar puur het programmeren. Ik moest ook een cursus volgen die mij ASP zou leren. En ik zou met meer programmeer werkzaamheden moeten gaan meewerken. Ik dacht nou ja; ik heb geen keuze toch. Dus ik deed het.

Die ~3 maanden daarna waren eigenlijk het begin van het einde. Ik werkte elke dag tegen mijn kunnen op. Elke dag was het stress en spanning te hopen dat ik nu wel iets zou kunnen. Ik ervaarde geen moment van rust in mijn werk. Elke opdracht was moeilijk, moeilijk, moeilijk. Daarbij zat een collega mij ook constant in de nek te hijgen. Het moest beter, het moest sneller. Alles was fout en hij kon alles beter. Dit laatste klopte, maar moest hij wel constant duidelijk maken.

Na die 3 maanden ging het niet meer. Het was heel apart. Ik had net een fijn weekend met mijn vriendin achter de rug. We zijn nog lekker gaan ontspannen in een zwemparadijs in Almelo. Dus daar zou het niet aan liggen . Afijn, ik kom die maandagochtend in maart op mijn werk. Ik ga zitten en.. kan niets meer. Ik verstomde, ik zette uit gewoonte mijn pc aan en staarde maar naar het scherm. Ik kon niet denken, ik voelde niets meer behalve een diepe diepe ongelukkigheid. De tranen stonden de gehele ochtend aan de randen van mijn ogen. Ik begreep er weinig van. Ik trachtte aan het werk te gaan maar het lukte gewoon niet. Ik besefte dat ik dit absoluut niet wou. Niet nu, niet de komende jaren en al helemaal niet de rest van mijn leven.

De echte druppel was eigenlijk toen een collega van een andere afdeling zijn beklag kwam doen over iets wat ik voor hem had gedaan. Ik had een foutje gemaakt en hij was het er niet mee eens dat ik de laatste tijd meerdere slordige foutjes had gemaakt. Foutjes waardoor hij met meer werk opgescheept had. Ik wimpelde hem af en stapte naar mijn baas. Waar ik eigenlijk vrijwel direct heb verteld hoe ik me die ochtend voelde. Zeer beschamend, een man in tranen. En apart, zo was ik eigenlijk nooit als het op zakelijke meuk aan kwam.

Ik heb mij die dag zo slecht gevoeld dat ik de volgende dag nog ontslag heb genomen. Achteraf genomen ontzettend dom geweest. Echt ontzettend stom, maar ja.. de impuls. Ik heb me de dagen daarna zo ziek depressief gevoeld, dat het een wonder mag heten dat ik er nog ben. Ik at eigenlijk niet, ik sliep wel maar niet goed en niet veel. Constant ging ik over mijn nek omdat ik mij zo beroerd voelde. Ik ging lichamelijk kapot. Ik viel een zooi kilo's af totdat ik bij de dokter een pilletje kreeg die mijn maag een beetje op orde hield zodat ik weer kon gaan eten. Ik ben mijn lieve ouders hier veel aan verschuldigd. Die mij dagenlang hebben toegesproken en geholpen hebben om me maar uit het diepste van dat hol te trekken. Ik weet niet eens meer hoe ik dit met mijn vriendin heb geregeld. Zo verzwakt was ik.

Na ca 2 weken was ik weer op orde. Ik voelde me weer wat beter en besloot als eerste actie te ondernemen en een nieuwe baan te vinden. Ik vond dit bij een webdesign bedrijfje in de buurt. Ideaal. Meer mijn werkzaamheden en ik werkte eigenlijk maar met 1 collega samen. Maar ook dit heb ik maar 3 (ja 3.. beschamend. niet te filmen) dagen volgehouden. Ik voelde me op een of andere manier ontzettend opgesloten met mijn vrouwelijke collega. Elke dag van 9 tot half 6 zou ik daar moeten zitten. Zij zei weinig en er was amper een gesprek mee aan te knopen. Ik ging kapot van onzekerheid of ik dit (webdesign) dan wel goed zou kunnen. Volgens haar deed ik het prima, ook al valt er nog een hoop te leren. Raar.. maar het hielp niet. Ik heb mijn baas de 3e dag verteld hoe ik me voelde en hoe het zat. Uiteraard schaamde ik me dood om dit te vertellen maar ik dacht: eerlijk zijn helpt. Maar helaas, hij wou hier niets mee te maken hebben en had dezelfde avond mijn ontslagbrief nog klaar liggen. Jammer, maar goed te begrijpen van zijn kant.

Vanaf toen ben ik bij een psycholoog gaan lopen. Daar heb ik over een periode van 3 maanden enkele sessies gehad. De dokter en de psycholoog hielden het op een burnout. Wat best eens zou kunnen zijn.. ik weet het nog steeds niet. De beste man heeft mij een hoop kennis bijgebracht, maar klachtenvrij ben ik absoluut niet. Ook al blijf ik er elke dag weer zo hard tegen te werken.. tegen te vechten.

Het rare is dat ik in de afgelopen maanden met mijn vriendin op 2 vakanties ben geweest. En ik beide gevallen voelde ik mij super. Zorgeloos, vrij en gewoonweg fantastisch. Eigenlijk zoals ik was voordat deze hele idioterie begon.

Nu zitten we al bijna halverwege september. Ik heb een bijbaantje om mijn kosten te dekken. Het is voor mij elke dag een verrassing hoe ik mij voel. Soms voel ik me best oke. Maar op sommige dagen (zoals vandaag) ben ik 's ochtends zo depressief en zit ik zo vol met zorgen dat ik me letterlijk het liefst van kant maakt. Nu ben ik te rationeel ingesteld dus weet dat alleen de oplossing voor mij zou zijn. Maar niet voor mijn goede en lieve omgeving.

Hoe dan ook. Ik zit er nog mee. Ik kan ook gewoon geen werk vinden hoe hard ik het ook probeer. En ik moet nu toch ondertussen wel eens op mijn eigen benen gaan leren staan. Daarom wil ik ook een baan en op mezelf gaan wonen. Hoe moeilijk het ook is. Anders leer je het nooit. Het is alleen dat ik me van dag tot dag weer zo ernstig anders voel. Ik weet nog steeds niet wat het nou is.. faalangst.. angststoornis.. burnout... Ik dacht eerst nog een gegeneraliseerde angststoornis. Omdat ik nu echt overgevoelig en bang ben voor zoveel nieuwe dingen dat het bijna .. eng wordt. (..).

Dit is mijn verhaal. Hopelijk niet te saai. Ik heb nuchtere meningen nodig. Stel ik me nu aan of is er echt iets mis met mij? Ik kan me het zo moeilijk voorstellen dat ik van een stabiel leuk persoon naar een depressief onzeker wrak ben gegaan. Helaas zit het op dit moment zo in mijn hoofd. Ik maak het mezelf ongetwijfeld moeilijker dan dat het is. Maar hoe word ik weer de oude..

Bedankt voor je reactie MetalFrost

Ik probeer mezelf heel vaak te overtuigen dat er eigenlijk niets mis is. Maar dat het alleen raar in mijn hoofd zit. Maar aangezien ik soms zulke ongelovelijke moodswings heb ga ik elke keer toch weer twijfelen

Tijdens mijn baan werd er constant gepushed op dat het beter moet, en sneller en beter en sneller. Want dat kon mijn collega tenslotte ook. En ik ben echt iemand die erg graag zijn best doet en eigenlijk perfectie wilt bereiken. Als ik dan echt iets niet goed of goed genoeg kan, of niet snel genoeg goed kan.. dan sloopt dat me. Ik ben van mezelf wat dat betreft altijd wel een beetje onzeker. Maar dat maandenlang heeft mijn zelfvertrouwen wel ernstig aangetast. Ik heb op dit moment ook gewoon geen enkel gevoel van zelfwaarde, zelfvertrouwen of wat dan ook. Nog iets wat ik er aan over heb gehouden. En dat is ook wel een van mijn grootste angsten. Dat het weer fout gaat omdat ik het niet kan of niet goed genoeg kan. Faalangst ja.. maar wel zo erg dat ik er kotsmisselijk van wordt, niet meer kan concentreren en het gevoel niet weg gaat totdat ik er niet meer naar terug hoef te keren.

Ik heb al het boek Denk je Sterk waar ook een hoop in staat met betrekking tot manieren van denken e.d. Goed boekt en het helpt als je het leest. Dan denk je toch weer van: hoe moeilijk kan het nou zijn.. nouja.. verdomd moeilijk.

Dank je wel voor je reactie Bensel

Ik kijk ook absoluut wel vooruit. Maar ook veel achteruit ja. Ergens weet ik dat je door de angst en het complete gebrek aan zelfvertrouwen heen moet door het te doen. Maar aan de andere kant heb ik er zo de schijterij voor dat het al moeilijk genoeg is om een dag vol te maken. Zelfmedelijden? Dat wel. slachtofferol voornamelijk als ik me rot voel. Wanneer ik me dan eens wat beter voel ben ik strijdlustig. Heel apart.

Het klopt wel dat ik niet zo snel van me af bijt. Ik heb snel het idee dat ik gewoon moet luisteren naar diegene die er al jaren werkt. Logisch, want hij/zij weet het het beste toch. Maar je hebt wel gelijk m.b.t. het gedrag

@Pulzzar, bedankt voor je reactie! Ik heb sterk het vermoeden dat het voornamelijk om zelfvertrouwen gaat op dit moment. Waaruit een hoop faalangst voor eigenlijk van alles komt, inclusief werk.

@BlueMage ook wel eens aan gedacht. Maar lijkt mij inderdaad ook geen goed idee. Sowieso omdat ik, zoals Bensel al zei, toch op een gegeven moment terug moet. Daarbij wil ik geen jaar weg bij mijn vriendin

Bedankt voor jullie reacties mensen Het is fijn om andermans perspectieven te mogen lezen. In mijn prive omgeving kan dat ook wel, maar toch minder. Ik waardeer dan ook elk bericht die hier geplaatst wordt

@MetalFrost. Ja ik ben er nu wel achter dat het niet zozeer aan mij heeft gelegen, maar vooral aan mijn omgeving. Ik doe mijn best en meer kan ik niet doen. Als je dan nog op elk ding wordt afgefikt is het eigenlijk niet zo raar dat je het op een gegeven moment helemaal hebt gehad.

@Pulzzar. Klopt. Ik heb ook 4,5 jaar bij de AH gewerkt als bijbaantje. Daar kon het ook stressen zijn met de hoeveelheid werk en het aantal mensen. Maar ook daar was het ook altijd zo dat als je iets goed deed je een duim kreeg. Ging iets fout dan lag het er natuurlijk een beetje aan wat het was. Meestal was er onvrede maar was het geen ramp.

En zoals je zegt was het precies. Als iets goed ging kreeg je niets te horen. Ging het fout of niet goed genoeg dan werd je de grond in geboord. Misschien is het zielig. Maar na 6 maanden vreet dat wel erg aan je als je al niet een te zeker type bent.

@Synthesist
"Als ik dit verhaal zo lees dan zie ik een perfectionist voor me die niet wilt falen, en dat levert hoe dan ook spanning op, in mogelijk de kleinste alledaagse dingetjes.". Dat klopt, ik werk hier dan ook aan. Het komt ook teveel voor dat ik een projectje al niet begin omdat ik verwacht dat het toch niets wordt of niet goed genoeg. Het is zo dom eigenlijk.

@DeepChord leuk (nouja.. leuk :p ) om te horen dat iemand in eenzelfde situatie heeft gezeten Ik heb er geen problemen mee te accepteren dat programmeren niets voor mij is. Waar het meer aan ligt is dat ik een volkomen waardeloos gevoel van zelfvertrouwen en zelfwaardering heb. Zoals hierboven al werd vernoemd. Ik moet meer van me afbijten en me niet laten leiden door anderen dat alles beter en sneller moet Ik weet niet exact waarom ik zo ben, maar ben altijd zo geweest. Van de basisschool af aan.

Eigenlijk moet ik meer een voorbeeld stellen aan mijn jongere zusje Die was hetzelfde als mij, maar die doet nu waar zij zin in heeft en niets anders. En ze laat zich al helemaal niet zomaar inpakken. Als ze iets niet kan kan ze het niet en dan kan iemand anders hoog en laag gaan springen. Ze is niet van d'r stuk te brengen. Erg knap

Ja dat klopt Het is ook wel raar ook. Dat je zo graag goed wil doen in de ogen van anderen en jezelf dat je teveel hooi op de vork neemt en maar kruipt om alles zo perfect mogelijk te doen. En anders is het gewoon niet goed en faal je. Zo stom en dom eigenlijk! Het zal inderdaad een hoop tijd en oefening kosten, maar het ligt wel aan de basis van al mijn angsten en problemen. Dus als ik dit aanpak ben ik volgens mij al zover verder

Ik weet alleen niet helemaal hoe ik het ga aanpakken. Misschien weer eens een uurtje babbelen met mijn psycholoog en kijken of hij tips en oefeningen heeft hiervoor. Ik heb hiervoor alleen cognitieve gedragstherapie gehad. Wat wel werkt.. maar eigenlijk alleen mijn negatieve gedachtes aanpakt, en niet mijn gebrek aan zelfvertrouwen/waarde.

[ Bericht 21% gewijzigd door black_spade op 10-09-2010 14:24:35 ]

Even een schopje. Ik ben vandaag tot een aardige realisatie gekomen. Mede dankzij de geweldige reacties van jullie

Op basis van bovenstaand verhaal. Waarom ik mij bijna elke dag slecht voel? Een ontzettend zelfmedelijden gecombineerd met een verrot gevoel van zelfwaarde waar ook nog eens 5/6 maanden op in gebeukt is en ik met mijn stomme kop niets tegen heb gedaan.

Ik realiseer me nu opeens heel helder dat ik me daarom zo slecht voel. Dat zelfmedelijden is als een drug. Je blijft maar huilie doen van hoe moeilijk en zwaar je het hebt. En hoewel het gevoel een beetje klopt (je situatie is nog steeds verre van ideaal natuurlijk) is het eigenlijk niets anders dan bevestiging zoeken voor je eigen ongeluk. Krijg je bevestiging, een schouderklop of een goed gesprek dan voel je je weer even goed en blijf je lekker in die vicieuze cirkel van ongeluk zitten. Of in de put, hoe je het ook wilt noemen

Ik las net even een topic van benzin door van vorige maand en ik moet eerlijk bekennen (tot schaamte, sorry benzin. niets persoonlijks!) dat ik eigenlijk precies hetzelfde denk (of nu misschien, dacht ). Die eindelijk gedachte van 'het lukt toch niet, alles zit tegen, alles is tegen mij, kijk maar *bewijs bewijs*' blijft maar doorzeuren. Iedereen heeft deze gedachtes natuurlijk wel eens, maar 'gezonde' mensen blijven niet in dit denkpatroon hangen. Zij zien al snel dat het allemaal reuze meevalt.

En zo moet ik het eigenlijk ook zien. Ik voel me prima als ik bij mijn vriendin ben of als ik gezellig een biertje doe ik in de kroeg met mensen die ik ken. Waarom dan wel en anders niet? Puur zelfmedelijden en een gebrek aan zelfwaarde. Je praat en denkt jezelf zo hard de grond in dat je er ook niet uit wilt komen. Ook al steunt iedereen je, ook al gelooft de wereld in je. Je doet het zelf niet, omdat je het diep van binnen niet wilt. Die aandacht, die sympathie. Het is goed zo.. maar nee, dat is het NIET.

Het is verslavend, je voelt je weer even kalm wanneer die bevestiging er aan komt dat je inderdaad geen zak waard bent. Je krijgt gelijk, en gelijk krijgen is altijd goed.
Het is eigenlijk het tegenover gestelde van een overwerkte topmanager. Van die mensen die kicken op successen. Hoe meer succes in zo klein mogelijk tijd, hoe groter hun ego en zelfvertrouwen wordt. Ze zouden de wereld aankunnen. Hier is het precies andersom. Hoe meer je jezelf bevestigd hoe minder je in jezelf gelooft en hoe sneller je liever het graf instapt omdat je het toch niet meer inziet.

Volgens mij heb ik in maanden niet meer zo snel getypt overigens. Ik zeg: breakthrough Weer een nieuw besef er bij! En dat op een druilerige regenachtige zondag. Ik ga zo mooi een stukje lopen om wat van die frisse lucht mijn longen te doen vullen. Want de hele dag binnen zitten trek ik nu ik wat ouder (.. 23, ouder.. pff ) wordt ook niet meer goed.

Misschien herkennen anderen dit verhaal, of dit besef? Ik ben namelijk wel benieuwd hoe ik er vanaf hier mee verder moet. Ik heb het besef, dat is al heel wat. Maar iets zegt mij dat dit tijdelijk is, dat ik zo weer in die vicieuze cirkel terecht kan komen omdat ik nog geen werk heb gevonden en nog niet al mijn 'problemen' op orde heb. Zou iemand hier tips voor hebben? Of heeft iemand hier ervaring mee?

Nogmaals bedankt voor al jullie berichten! Ik vind ze echt top!

Dat klopt Pulzzar. De maatschappij schept altijd een ideaalbeeld van mensen. Je moet dit en dat hebben, zus en zo zijn. Sterk, flexibel en hip en tof etc etc. En op een of andere manier leefde ik er altijd naar toe om dit ook te zijn. Trouw proberen te behalen wat anderen graag van je zien: topniveau.

Ik ben al een tijdje geleden er achter gekomen dat ik te hoge eisen stel aan mezelf. Maar ik moet zeggen dat het heel moeilijk is om dat los te laten. Old habits die hard e.d.

Ik las even een stukkie terug en vind het wel ironisch dat dat Bensel al gelijk begon met 'kom uit dat zelfmedelijden'. Als je dat leest zonder je het te realiseren denk je al snel 'daar zit ik toch niet in? onzin'. Terwijl dat noujuist wel het geval is. Heel apart als je dat opeens wel door hebt.

Ik moet wel zeggen dat het nog wel hard werken wordt om weer rust van binnen te ervaren. Weer jezelf rust te gunnen en te kunnen ontspannen. Ook het zelfmedelijden is toch iets waar je jezelf veel op betrapt. Voornamelijk in je gedachtegang. Ook positief denken kan moeilijk zijn! Dus mocht je nog tips hebben oid, deel ze gerust =)

Bedankt DeepChord!

Dat is wel herkenbaar Ik zit vooral met gedachten als 'ik heb geen baan dus vind ik nooit meer een gepaste', 'ik kan niet fulltime werken' (bs, kon het voor 4 maanden wel prima.), en ik ben vaak erg bang om o.a. mijn vriendin en familie te verliezen simpelweg omdat ik zo in de knoop zit en het allemaal verneuk.

Het domme is dat als je in die gedachtegang blijft zitten je 'het' dan nou juist verneukt. Je komt niet vooruit, je hebt geen energie of kracht om er echt iets aan te doen. En bij elke kleine faal praat/denk je jezelf weer dieper de put in. En het domme is, ook al weet je het je komt er echt moeilijk uit. Je blijft jezelf maar tegenspreken. Het is alsof je iemand anders probeert te overtuigen en het constant op geeft omdat je niet naar jezelf luistert. Heel raar..

Vandaag had ik een betere dag en voel me zelf op dit moment opgewekt en positief. Ik weet niet waarom maar I like Ik hoop ook dat deze onzin snel wegebt. Terugvalletjes kan je verwachten, maar niet meer zo'n lange periode vol ellende in je kop. Maar nogmaals; dat ligt er ook aan hoever je jezelf toelaat om te gaan