Dagboek van een R&P-er Part II: Discussietopic

quote:

Op maandag 4 oktober 2010 23:12 schreef Re het volgende:
Zondag 17 oktober

Nescis quid vesper vehat!
Hoe anders is deze dag verlopen dan ik dacht toen ik vanochtend ontwaakte in de rust van het huis in Bloemendaal. Ik voelde me beter dan ik weken had gedaan.
Tijdens mijn voortreffelijke nachtrust had ik in mijn droom een briljant plan uitgewerkt om Van Balen uit te schakelen.
Helaas beschik ik in dit wakkere leven niet over een bazooka, dus bedacht ik een ander ingenieus idee. Ik stuurde een e-mail naar de nerd die de foto’s zou gaan bewerken om hem van mijn plan op de hoogte te brengen. Hij was nog bezig, stuurde hij terug, en hij zou mijn nieuwe mail afwachten.

Net toen ik besloot een fikse wandeling langs het strand te gaan maken bleek voltallig Carnaedes voor de deur te staan. Die hoer van een Gerda had ze verteld waar ik zat. Ondanks mijn protesten drongen ze het huis binnen.
'Nunc est bibendum!' riep Peepee toen hij de nog slechts halfvolle fles whiskey ontwaarde. Willem Jan zeverde enkel door over het feit dat er unaniem besloten was dat ik weer terug mocht komen, mits ik bewijs van onschuld kon leveren. Terwijl Peepee zich had ontfermd over mijn whiskey deelde Martijn-Gijs mijn sigaren uit en ik verzekerde Willem Jan dat ik morgen het bewijs zou kunnen overhandigen, hoewel ik betwijfel of ik überhaupt nog wel bij deze club wil horen.
Nadat de lamballen zich tegoed hadden gedaan aan mijn karige genotsmiddelen besloten ze pizza's te bestellen en na dit culinaire laagstandje namen we uiteindelijk gevieren de trein terug naar Leiden.

Toen ik vanavond thuiskwam was tante Gerda nergens te bekennen. En dat was bijzonder vreemd, want ze is altijd thuis. Lang stond ik er echter niet bij stil, want ik moest mijn ingenieuze idee uit gaan voeren.
Ik wilde ongezien foto's van Van Balen zien te maken, om deze naar de nerd te sturen, zodat hij deze in zijn bewerking kon gebruiken.
Het was inmiddels donker buiten, zodoende pakte ik mijn camera en sloop rond het huis van Van Balen. Er brandde licht, dus hij was thuis, echter had hij de gordijnen gesloten. Ik liep langs het huis naar achteren en klom over de schutting. Door een bovenraampje scheen volop licht. Ik pakte een tuinstoel, zette deze voor het raam, ik ging erop staan en gluurde naar binnen.

Na een eerste blik viel ik zowat van de stoel, met trillende handen kon ik me nog net vastgrijpen aan de dakgoot. Nadat ik van de eerste schrik bekomen was keek ik met bibberende knieën nog een keer naar binnen om te zien of het beeld dat zich op mijn netvlies had gebrand echt waar was.

Veritas odium paret!
Van Balen en tante Gerda waren verwikkeld in een heftig liefdesspel. Als twee jonge geile pubers waren zij met hun oude vadsige lijven in de weer. Dit was werkelijk walgelijk. Ad nauseam!
Uiteraard maakte ik snel een aantal foto's en wist zelfs nog een halve minuut filmmateriaal vast te leggen.

Daarna ben ik naar huis gevlucht en nu zit ik hier bij te komen van wat ik zojuist heb gezien. Waarom ben ik zo van slag? Ben ik jaloers? Ach, nee, onzin! Deze foto's zijn fantastisch, voor mij is dit afdoende bewijs om alle schuldenlast op Van Balen te kunnen leggen.
Ik hoor een sirene! Het stopt hier voor de deur! Ik ga even kijken.

Het is een ambulance!!! Een broeder belt nu aan bij Van Balen terwijl een andere
een brancard uit de ziekenwagen haalt. Zal ik het tweede onderdeel van mijn to do lijstje af kunnen vinken? Of zou tante Gerda... ?
Ik ga snel naar buiten om te zien wat er aan de hand is!

Ingezonden door biancavia

quote:

Op woensdag 6 oktober 2010 21:06 schreef dagboekwedstrijd het volgende:
Maandag 18 oktober

Fortasse erit, fortasse non erit. Misschien zal het zijn, misschien niet.

Helaas is punt 2 van mijn to-do-list nog steeds springlevend, terwijl mijn Tante Gerda met gillende sirenes naar het LUMC vervoerd werd. Toen ze uit huis werd gedragen op de brancard werd mij het zicht ontnomen door de voltallige buurt, stelletje ramptoeristen… ik ben haar erfgenaam, ik hoor vooraan te staan!
Er restte mij niks anders dan achter de ambulance aan te rijden om in het ziekenhuis polshoogte te nemen. Heeft ze weer een hartaanval gehad? Die erfenis komt nu wel heel dichtbij! Pecunia non olet.

Ik moest meer dan een uur wachten, terwijl dat stelletje dokters en zusters mij allemaal in het ongewisse liet! Snapten ze niet met wie ze te maken hadden? Toen ik eindelijk werd benaderd door zo’n doktertje, stond zijn blik zorgelijk. Hij vroeg mij of ik familie was van Tante Gerda. ‘Nee’, was mijn antwoord, maar nadat ik had uitgelegd dat de enige ben die die arme Gerda nog heeft op deze wereld, stond hij mij toch maar te woord. Doktertje vertelde dat Gerda er toch wel heel erg slecht aan toe was. Ze had blijkbaar een ernstig trauma opgelopen, vermoedelijk vanwege een val van de trap! Het was nog onduidelijk of er opzet in het spel was en daarom waren de blauwen verwittigd om het een en ander uit te zoeken en er wilde later een politieagent met me spreken. Occasio mihi fertur! De gelegenheid werd me gegeven!

Na deze zeer interessante en heugelijke mededeling mocht ik Gerda bezoeken. Ik liep het kamertje binnen en daar lag ze, klein, miezerig en oud, lijkwit en gerimpeld, een enkele dikke zwarte haar die haar ingevallen kin ontsierde. Aangesloten op allerlei draden en infusen en piepende machines en als kers op de slagroomtaart een fikse hoofdwond die met wat hechtdraden aan elkaar was geritst. Dat moet een aardige klap geweest zijn! Nu pas viel het me op hoe oud ze werkelijk was en met walging dacht ik terug aan die avond vorige week… Errare humanum est. Vergissen is menselijk.

Tante Gerda zag me en begon kinderlijk te pruttelen, ze wilde tegen me praten, maar door haar medicatie kwam er alleen wat onverstaanbaar gewauwel uit. Ze leek zich echt druk te maken, dus ik boog over haar heen om haar beter te kunnen verstaan. In de verte hoorde ik de hartmonitor steeds sneller piepen. Wat wil ze me nou zeggen? ‘’Tante Gerda, praat eens wat duidelijker!’’, toeterde ik in haar oor.

“Je moet het testament opvragen.. alles gaat naar jou…nee alles gaat naar jou en naar… naar Mar… naar M…"

*pieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeep*

Asystolie! Tante Gerda’s hart stond stil! Gelijk stormden er dokters en zusters binnen. “Wacht! Ze moet me nog iets vertellen!” schreeuwde ik tevergeefs. Ik werd weggeduwd en nu zit ik hier, in de wachtruimte deze laatste ontwikkelingen in mijn memoires op te nemen, terwijl ik mijn gedachten probeer te ordenen. Gaat Gerda werkelijk dood? En wat bedoelde ze in hemelsnaam met ‘alles gaat naar jou en Mar…’? Wie is verdomme Mar nou weer!? Beseft ze niet dat ik haar enige dierbare erfgenaam ben??

O fors, o fatum scelaratum atque impium! O goddeloos en misdadig lot! Oftewel: 'godverdomme'.

Ingezonden door MissBliss

quote:

Op vrijdag 8 oktober 2010 22:47 schreef Yuki het volgende:
Thanks! Maare... De layout was in word wel anders

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 20:06 schreef Re het volgende:
Woensdag 20 oktober
Verba volant, scripta manent "woorden vervliegen , het geschrevene blijft"

Het is maar 2 dagen geleden dat ik het bericht te horen kreeg. Tante gerda de lieve schat, die afgelopen dagen in een coma zat is niet meer . Requiescat in pace Rust in vrede
Het bericht kwam van de lieftallige zuster waarvan ik hoopte het nummer te scoren (ze bleek al iemand te hebben ). De zuster vertelde me dat ze overleed om 3 over 12 in de nacht. Ook kon ze het niet laten om even te vermelden dat de laatste die haar zag een meneer van Balen was.

Dit zette mij aan het denken. Heeft Balen Gerda vermoord?!? ! Fallit imago schijn bedriegt

Ik kan het niet geloven was dit allemaal toeval of was er vuil opzet in het spel! Tante Gerda de bron van mijn problemen en de oplossing van allemaal is heen gegaan. De mortus nil nisi bene niks slechts over de doden. Ik zou me akelig moeten voelen maar het enige wat door mij heen gaat is het gevoel van "YES ERFENIS!" over de erfenis gesproken. Deze ochtend belandde er een brief op de deurmat van de notaris.

"
9-10-2010
Afdeling Erfenissen
Advocatenkantoor
Leiden 2300 AA

Geachte Ferdinand van Rijckevorsel,

Gecondoleerd met het heen gaan van Gerda van Linden
De erfenis zal volgende week worden uitgekeerd. Mits er geen andere Erfgenamen zich melden zal de gehele erfenis naar u gaan. Als er geen erfgenamen zich melden zal de erfenis naar de staat gaan.

Erfgenamen:
Ferdinand van Rijckevorsel
Marcus van Balen

Vriendelijke groeten,

Henk van meersen Advocaat.
"
Toen ik eenmaal deze brief las was ik even Praesens absens fysisch aanwezig, geestelijk afwezig , maar vervolgens werd ik kwaad! ik kon me niet meer concentreren die dag.. allerlei gedachten gingen er door me heen, In mijn gedachten speelden er scenario's af waar Balen op gruwelijke wijze werd vermoord. Om uiteindelijk zelf de erfenis op te strijken. Godverdomme die klootzak van Balen! Heeft hij het nou op de erfenis gemunt? Ik besloot dat ik even geen aandacht aan te besteden maar eerder moest denken aan punt II van mijn To do lijstje. Het opruimen van Mr. Balen. Ik zal hoe dan ook moeten bewijzen dat die godverdomme klootzak Tante Gerda heeft vermoord!

Een nieuw plan zal er moeten komen. Bewijs zal er moeten komen. Ik ging mijn deur uit om naar zijn huis toe te gaan. Denkend in gedachte hoe het zou zijn als ik op zijn voordeur sta en naar hem toe schreeuw "KLOOTZAK MOORDENAAR!" Met dit idee in mijn hoofd liep ik naar zijn deur toe. Plotseling lag ik op dr grond. Een onzichtbaar visdraadje. Toen ik dit eenmaal zag wist ik het zeker.. Balen de dader! Mijn moed zonk weg, als Balen een moord kan plegen, zal hij tot niets stoppen om mij ook te krijgen.

Die avond kwam Peepee langs hij kon het niet hebben dat zijn zusje er zo op doorhamerde om lid te worden. Zelfs de ouders van Peepee begonnen tegen hem in te praten dat het een "goed idee" zou zijn als er meer vrouwelijke leden in de sociëteit te komen. Het was het enige ook waar hij over kon zeiken. Ook al blijft hij een hele goede kameraad , ik wist niet of mijn plannen en ideeën veilig waren bij hem. Ik vertelde hem over de dood van Tante Gerda. We besloten er samen een six pack op leeg te zuipen ter ere van de dood. Nu ik erover nadenk zal het ook wel meer dan een sixpack kunnen zijn.
Want de spreuk die uit mijn mond kwam rollen"Et ab nato mei, et nunc, et ad mortuum mei, bibi, bibo et bibibo" kwam er niet zomaar uit, dat was mijn dronken persoonlijkheid. Peepee vond dit een hele goede Slogan maar niet geschikt voor de sociëteit, in mijn gedachten klonk het leuk. Peepee had onder het gezang van het "wilhelmus" zich heel snel naar het toilet begeven. Na dat hij terugkwam meldde hij dat de bank een goede slaapplek voor hem was. Ladderzat als hij was liep hij richting de bank maar gleed uit over een papiertje dat op de grond lag. Ik heb hem geprobeerd wakker te maken maar hij bleef slapen. Met veel moeite heb ik Peepee op de bank gelegd en een deken over hem heen gedaan. Veni, bibi, vomui "ik kwam ik dronk ik gaf over"

Het gevoel dat ik verspleten raak tussen de wraakzuchtige hebberige ik en de eeuwige student kwam mij akelig dichtbij gekropen.. wie ben ik eigenlijk van de twee?

Eventus docebit ...
de afloop zal het leren...

Ingezonden door cablegunmaster

quote:

Op woensdag 13 oktober 2010 09:04 schreef Biancavia het volgende:
Oh, ik dacht juist dat het een soort creatieve manier was om een plotselinge verdwijning van Ferdinand aan te kondigen.

quote:

Op donderdag 14 oktober 2010 20:20 schreef Re het volgende:
Vrijdag 22 oktober

Memento mori. Aangezien het dankzij het ontbreken van enige familie niet nodig is om het Corpus Gerdi nog langer opgebaard te laten liggen, heb ik in samenspraak met de uitvaartondernemer besloten om haar as morgen naar de eeuwige jachtvelden te laten waaien. In feite was Gerda, Tante Gerda, allang overleden. Ze wist amper meer wie ze was, waar ze was of wie ik was. Haar geest was verdwenen, haar lichaam leefde nog. Gelukkig maar, die Rigor Mortis zou ook niet zo goed zijn voor mijn kleine Van Pikkensteijn. Ugh. Nog steeds een rilling als ik eraan denk. Ben aan het eind van mijn Latijn.

Terug naar gisteren, rare dag. Nadat die PeePee met z'n vadsige feutenlichaam eindelijk was ontwaakt heb ik hem uit míjn huis gebonjourd. Als hij geen potentieel lekker zusje future tempore had zou ik dit intens treurige novemberlid allang hebben geroyeerd. Het feit dat we slechts 4 leden hebben en we dus 25% van het ledental zouden verliezen weerhield me van dit plan. Misschien is het een veeg teken dat er nog geen enkel hertje lid is geworden van ons prominente gezelschap. Is het dan waar dat elke studerende vrouw als ware het een plebejer zich wil overgeven aan seks, drugs, geweld en alcohol? Was ik maar lid van Minerva geworden, had ik ook eens wat anders geneukt dan een bijna in staat van ontbinding verkerend veenlijk.

Wat echter belangrijker was, en mij beangstigde, was het volgende. Nadat PeePee eindelijk naar huis was toog ik naar de woonkamer om de brief van Advocatenkantoor Van Meersen te lezen. Nuchter als ik -nu- was deed ik een schokkende ontdekking. De brief, waarin ik werd gecondoleerd met het heengaan van Tante Gerda, was geadresseerd op 9 oktober. 9 oktober, elf dagen voor haar dood. Ja, het staat er echt in die bewoordingen, overduidelijk. Zit geen woord Latijn bij.
Hier klopt iets niet, en dan heb ik het niet over het hart van mijn lieftallige tante. Waarom was het op 9 oktober al duidelijk dat Tante Gerda zou komen te overlijden? Waarom heet ik Ferdinand van Rijckevorsel, terwijl ik officieel gewoon Ferdy de Rijk heet? En waarom heet Gerda Verlinde in de brief Gerda van Linden?

Verschillende gedachten schoten door mijn hoofd. Was Tante Gerda de spil in een gerontofielennetwerk waarin zij zelf het lijdend voorwerp was? Gaat het wel louter en alleen om de erfenis? Hééft Van Balen Tante Gerda wel vermoord? Na autopsie op haar lichaam zouden er toch sporen van klonterige liefdesdruppels in haar ietwat opgedroogde grotje moeten worden gevonden? Gratia Deus utorum condomum, ofzo.
En waarom reageerde PeePee zo apart op haar dood? Ik denk dat ik gek word. Straks verdenk ik de butler met de kandelaar nog, verdomme, ik heb niet eens gezopen en ik ben de draad al kwijt. En nu gaat ook nog eens de deurbel.

....Net opengedaan. Jezus. Godverdomme. Man van middelbare leeftijd stond op de stoep, hij stak z'n hand uit en stelde zich voor. "Marinus Verlinde". Hij zit nu beneden, heb gezegd dat ik even wat koffie zou pakken. Wat moet ik doen?

Ferdinand.

Ingezonden door Silenus

quote:

Op zaterdag 16 oktober 2010 18:28 schreef Re het volgende:
Zaterdag 23 oktober

Epistula non erubescit

Het papier is geduldig, maar ik niet! Niet meer. Gisteravond stond de dode zoon van Gerda voor de deur. Haar enige zoon. Die zich had verhangen in het trapgat. De zoon waar ik zogenaamd zoveel op leek. Nu moet ik zeggen dat toen ik tegenover hem zat in de woonkamer, hij er alles behalve dood uitzag. Buiten dat zag ik helemaal niets van mijzelf in hem terug. Allereerst was hij nogal vol van zichzelf, terwijl ik de bescheidenheid zelf ben. Daarnaast doorspekte hij zijn zinnen met Franse uitdrukkingen. Alsof iemand niet door deze nepgeleerdheid heen prikte. Nee, hij was overduidelijk slechts een schim van de persoon die ik ben.

Nadat hij een blikje bier uit mijn koelkast had gepakt, vlijde hij zich op mijn bank met een arm comfortabel op de leuning, alsof hij de gastheer was en ik de gast. Uit puur gezichtsbehoud haalde ik voor mijzelf ook een biertje en nam plaats in de stoel tegenover hem.

Marinus' zelfmoord bleek ernstig overdreven, zeg maar gerust, compleet in scène gezet, om weg te komen bij zijn krankzinnige moeder. Ware ik in de overtuiging, dat Gerda pas de laatste jaren de horizon der waanzin was gepasseerd, Marinus vertelde mij, dat ze nooit aan de zinnige kant had gezeten. Gewoon weggaan was geen optie geweest. Ze zou hem nooit met rust hebben gelaten. Persoonlijk vond ik het ongepast om je moeder te laten denken dat je dood bent, en dat zei ik hem ook. Hij haalde slechts zijn schouders op en pakte een enveloppe uit zijn binnenzak. Met een argeloos gebaar gooide hij de flop op het tafeltje tussen ons in. Ik nam de enveloppe en keek erin. Het waren de foto's.
"Jij?" zei ik verbaasd, "dus niet Marcus van Balen?"
Marinus gaf me een humorloze lach, "Marcus. Het seksspeeltje van moeder? Met die imbécile heb ik zojuist al een tête-à-tête gehad."
"En?" vroeg ik.
"Laten we het houden op: partir, c'est mourir."
"Un peu?"
"Nee, niet un peu," zei Marinus terwijl hij voorover leunde en mij een waanzinnige grijns gaf waar mijn bloed koud van werd.

Goed. Ik leef dus nog. Hoewel ik het somber inzag gisteravond. Marinus bleek zijn moeder's krankzinnigheid geërfd te hebben, maar nu wilde hij de rest ook. Erfgenaam Marcus lag te rotten in zijn appartement en ik was een telefoontje verwijderd van een heel vervelend gesprek met de politie. Als ik Marinus mocht geloven lagen de compromitterende foto's van mij en Gerda her en der verspreid door Marcus' appartement. De enige manier om hier onder uit te komen was de erfenis weigeren, zodat deze naar Gerda's enig overgebleven erfgenaam ging.

Vanmiddag heb ik een afspraak met de notaris, maar ergens knaagt er iets. De verkeerde datum op de brief. Marinus die ineens na al die jaren boven water komt. Er was iets mis. Met mijn buitengewone intelligentie moest ik er toch achter kunnen komen wat het was? Chi pecora si fa, il lupo mangia. Het was tijd om de wolf te worden.

Ingezonden door Xessive

quote:

Op zondag 17 oktober 2010 12:31 schreef Beach het volgende:
Ik moet het maandag of dinsdag inleveren?

quote:

Op zondag 17 oktober 2010 12:33 schreef Beach het volgende:

[..]

ok

quote:

Op dinsdag 19 oktober 2010 13:59 schreef Beach het volgende:
Al wat gehoord van dastan?

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 19:16 schreef Re het volgende:
Zondag 24 oktober


Quid erratum!



Wat een fout, wat een fout! Waarom heb ik, met al mijn genialiteit dat over het hoofd gezien?!

Gisteren bij het bezoek bij de notaris werd het me een stuk duidelijker.

Hoe kan het toch dat ik mezelf toeliet om niet scherp te zijn?



"Goedemiddag meneer van Rijckevorsel, gaat u zitten."

Zo begon het gesprek met de notaris. Zenuwachtig nam ik plaats in de overigens voortreffelijke stoel.

Peinzend keek de notaris me over zijn smalle brilletje aan.

Hij vroeg me om te beginnen met de relatie die ik had met tante Gerda.

Uiteraard doelde hij op een gewone relatie en niet op een liefdesrelatie, dus ik liet me niet van de wijs brengen.



Dus ik begon uit te wijden, zette heel het verhaal perfect uit en ik vergat niks te vermelden. Over de eerste keer dat ik haar zag toen ze mijn huisbaas werd. Over hoe goed en aardig ik altijd wel niet voor haar was.

Totdat de notaris me onderbrak en op gewichtige toon begon te spreken.

Hij vertelde dat hij vanochtend wakker werd gebeld door een onbekende man. Die vertelde de notaris over de verhouding van Marcus van Balen met tante Gerda en zelfs over mijn éne walgelijke fout!

Op dat moment brak het zweet me uit aan alle kanten en wist ik even niet meer wat te doen.



Nee, hoop had ik even niet meer. Dit moest het werk van Marinus zijn!

De notaris keek me aan met een geniepig lachje en begon toen met eht verkondigen van zijn voorstel.

"Als jij afstand doet van de erfenis, zal niemand iets te weten komen. Ook de politie niet."

Maar ik had juist korte metten gemaakt met het meeste bewijs?!

Hoe kan dat, was er soms meer?



Onderwijl half vertellend dat ik het spoedig zou laten weten, stond ik op uit de stoel en liep ik naar de deur toe. Nee, die stoel zat zo lekker niet meer.

Bij de deur aangekomen draaide ik me om en opeens viel me wat op.

Op het bureau stond een fotolijstje waar ik eerder geen aandacht aan had besteed, maar nu viel me de persoon op die op de vergeelde foto stond.

Het leek verdorie wel tante Gerda! Naast haar stond een jongetje van een jaar of twee.

Nee, het zal toch niet?!!



Onthutst door deze gedachten kwam ik thuis weer aan en ging ik alles nog eens overdenken.

Wat zou de eventuele connectie zijn tussen notaris van Meersen en Marinus?

Waarom stond die foto daar op het bureau?

Na het genot van een paar whiskey's geproefd te hebben viel ik een diepe slaap.



Ad nauseam, hoe kon ik zo stom zijn?

Ingezonden door Beach