Relatie met verlatingsangst en onstabiliteit

Erg herkenbaar, aan het begin wordt je op een soort wolk geplaats en daardoor denk je ach ze zal wel klein beetje jaloers of bang zijn want ze is zo gek van me. Ik weet nog goed dat we bij me zus op bezoek gingen en ze maar bleef vertellen hoe gelukkig ze nu was en alle goede dingen die ze aan mij vond. Je wordt door deze personen op een voetstuk geplaats dan je je zelf super goed voelt en daardoor het zielig gaat vinden dat ze zich zo druk maakt of ze bang is dat je bij haar weggaat. Zoals goofy al aangaf sluipt het borderline gedrag erin en wordt het gedrag steeds erger en worden de grenzen in hele klein stapjes verlegd tot ze bizarre vormen aannemen en de persoon zelf begint met jou af te stoten met wat voor reden dan ook om zelf rust te vinden.

Op een moment ben je alleen maar bezig met je eigen in te dekken en te beschermen dat je niets doet wat haar tegen het hoofd stoot om te voorkomen dat ze niet een "bui" krijgt, maar dit is een oneindige weg aangezien ze altijd wel weer wat nieuws vind waarom er een probleem is en als jij er niets aan kan doen zorgt ze zelf wel wat ze iets heeft waardoor de relatie niet kan werken. Dat geeft heel erg gevoel van machteloosheid zeker omdat je altijd zo je best gedaan heb om haar niet te kwetsen of je relatie "heel" te houden. Wat goofy (onze exen lijken erg op elkaar dacht zelf even dat hij haar ex was haha) al aangaf en mij goed geholpen heeft is veel erover lezen om zo alles wat beter te begrijpen en niet heletijd lopen te malen waarom dingen zo gegaan zijn.

Denk dat je zoiets 1 x meegemaakt moet hebben om volgende keer goed te handelen maar achteraf gezien:

uidelijker me grenzen aangeven en niet meegaan met haar eisen, met de ilussie haar dan "beter" te maken.
*Niet geloven in beloftes na slechte periodes, dat het nu "anders" is en goed komt.
*Veel meer eigen ding blijven doen niet me leven aanpassen om haar niet te kwetsen of zich druk laten maken.
*Realiseren dat liefde niet genoeg is en een relatie zonder vertrouwen niet werkt.
*Niet te blind zijn van liefde op het moment en ook aan de toekomst denken hoe zoiets op lange termijn is.
*Meer voor mezelf kiezen.

Uiteraard ligt er ook gewoon een deel schuld in mijn eigen persoonlijkheid, ik heb weinig moeite aandacht van vrouwen te krijgen en ben vrij snel de dominante persoon in een relatie. Daardoor was deze relatie voor mij denk speciaal en anders aangezien ik voordurend scherp moest zijn en alles niet "vanzelf" ging. Hoe stom het ook klinkt dat was voor een deel erg uitdagend een beetje het "hard to get" effect. Echter was dit zover van de realiteit af dat je er zelf aan onderdoor gaat omdat het nooit genoeg is voor haar en de emoties zo onbegrijpelijk zijn dat het je opvreet. Ik zal in de toekomst wanneer dergelijke situtaties of gedrag zich voordoet in een relatie er mee stoppen of direct zeggen hulp zoeken of ik kap ermee. Eigenlijk net als iedereen hier in het topic aangaf wat ik moest doen maar waar ik veel te lang mee gewacht heb en gedacht dat ik ik het wel met liefde geduld kon oplossen.