Ik ben mijn hele jeugd gepest omdat ik anders was. Ik was klein, te mager, bril, stom haar, beugel. Mijn kleren waren niet het goede merk en niet in de mode. Mijn interesses waren niet die zoals die van mijn klasgenoten. Ik las graag, popcultuur deed me niks. Vrienden had ik amper, op mijn leeftijd, toen een jaar of 10, waren de kinderen simpelweg niet bezig met de dingen die mij bezighielden. Op mijn 12e kreeg ik een 'vriendje'. Ik ontmoette hem via een forum en opeens had ik ook gezoend. Ik hoorde er bij. Jongens deden me echter nog steeds niet veel, maar nu was ik in elk geval meer 'een van hen'. Eén van de 'normale mensen'. Ik werd ouder, de beugel ging weg, even als de bril. De kleding maakte plaats voor meer stijlvolle outfits toen ik ouder werd. Langzaam maar zeker begon ik er flatteus uit te zien. En 10 jaar later was ik opeens het knappe meisje. Ik kon blijkbaar elke jongen krijgen, wat me verbaasde. Nog steeds was ik vanbinnen raar. Nog steeds had ik vreemde interesses, maar ik ging ze verborgen houden voor de buitenwereld. Na jarenlang pesten had ik geleerd dat ik naar buiten toe moest meepraten, ngeen vreemde grappen moest maken, op de hoogte moest zijn van de trends en vooral: MOOI zijn. Ik spendeerde soms een uur aan haar en make up elke ochtend. Maar ik had het er voor over. Want, zo dacht ik: als ik maar mooi ben, dan hoor ik er bij. Dan val ik niet op, dan zien ze niet hoe vreemd ik eigenlijk ben. Maar ook al het anderemoest perfect zijn. Ik moesthoge cijfers halen, want als ik slim was, dan hadden ze respect voor me. Ik moest supergoed zijn in bed, want anders zouden mijn scharrels/vriendjes me niet goed genoeg vinden. Ik haalde bevestiging uit mannen en het voldoen aan een maatschappelijk ideaalbeeld.
Intussen ontmoette ik degene waar ik nu mee samenwoon. Hij vond me geweldig, niet op mijn uiterlijk, maar JUIST om mijn vreemde kanten. Ik voelde me zo vrij bij hem. Ik nam beslissingen die ik normaal niet zou nemen omdat ik altijd aan dat 'doe maar normaal' stramien vast zat. Ik kon weer open zijn, kon foute grappen bij hem maken die ik maar bij een select groepje vrienden kwijt kon. En dus, een week of 2 geleden, liet ik mijn lange haar kortwieken in een lange bob en bruin verven. Het viel niet mee en niet tegen, het zat zozo, en ik dacht eerst, ach, dat groeit weer aan. Tot ik een opmerking kreeg van iemand die zei dat ik geen hoofd had voor kort haar. Een ander zei dat het me niet stond.En opeens voelde ik me weer ontzettend onzeker. Bekeken, had het idee dat iedereen me ermaar raar uit vond zien.Dat mensen me uitlachten achter mijn rug om. Mijn vriend vond het erg leuk, maar het baatte niet meer. Ik ben doodsbang om weer ánders te zijn. Om weer uitgekotst te worden...