Het Grote Dobbelsteenavontuur 2010 # 3: Het complete verslag!

Ik ben nu aan het typen over het avondprogramma in Graz. Geef me nog een uurtje, want ik moet ook nog de foto's verkleinen en uploaden en zo.

Donderdag 15 juli; Zell am See – Graz #2

Vanuit Thal is het slechts een paar kilometer naar het centrum van Graz. In de auto dobbelen we dan ook voor het hotel.



De Rough Guide biedt uitkomst voor de verdeling: 6 hotels in het centrum. De verdeling is:

1. Erzherzog Johann
2. Grand Hotel Wiesler
3. Grazerhof
4. Mariahilf
5. Schlossberg
6. Weitzer



Mariahilf dus. Het navigatiesysteem kent het hotel en binnen een mum van tijd sta ik binnen met de vraag of ze een kamer hebben met twee bedden. Dat hebben ze en ik geef het goede nieuws door aan Costa die in de auto is blijven zitten. We zetten de spullen bij de receptie neer en Costa gaat op zoek naar de parkeergarage, mij achterlatend bij de mooie receptioniste.

Er zit niets anders op dan een praatje met haar aan te knopen:

'Hello, where are you from?'
'From Russia.'
'Ah, so what brought you to Graz?'
'My parents.'

Juist. Deze conversatie verloopt vlekkeloos.

'Have you been living here for a long time?'
'We came here when I was ten years old. That's ten years ago.'

Twintig dus. Net te jong.

'And do you like it here?'
'It's okay. Where are you from?'
'I'm from Amsterdam.'
'Ah.'

Hmm, dit is een wel erg neutrale 'Ah.'. Dit vraagt om meer.

'It's a nice place. You should visit is sometime.'
'Yes, well, maybe. I don't know.'

Iets zit haar dwars. Ik besluit door te vragen.

'You're not sure. Why not?'

En dan twijfelt ze een moment. Klaarblijkelijk probeert ze in te schatten hoe ik op haar reactie zal reageren. Kennelijk redelijk, want ze neemt me in vertrouwen:

'Are there a lot of black people in Amsterdam?'

Enigszins geschrokken van de bedoeling van deze vraag, deins ik achteruit. Kennelijk vindt ze dat ze mij in vertrouwen kan nemen om zo'n vraag te stellen. Wat impliceert dat? Heb ik het uiterlijk van een man die mensen met een xenofobische inslag in vertrouwen durven te nemen? Maar nog belangrijker: Waarom is dat van doorslaggevend belang voor een eventueel bezoek aan Amsterdam?

'Quite a few. Why is that important?'
'Because I'm afraid of black people.'

Ow, het is gewoon angst. En wellicht angst voor het onbekende. Dit is maar op één manier op te lossen:

'Twenty-five years ago, we were afraid of the Russians. And now look at us! Talking like nothing ever happened.'
'Really? Afraid of the Russians?'

Ok, ze is pas 20, maar enig historisch besef over je afkomst mag je toch wel hebben.

'Yes, and we didn't like you, because we couldn't eat spinach.'

Ik heb ook geen idee wat me bezielde om dit te zeggen.
Volledig uit het veld geslagen, kijkt de mooie Russische me aan.

'You couldn't eat spinach because of the Russians?'
'Well, because of Tsjernobil.'
'Ah.'

Dat kent ze gelukkig wel. Op dat moment komt Costa binnen wandelen. Nu het toch over eten gaat, vraag ik haar naar een goed restaurant. Veel meer dan de pizzeria om de hoek weet ze niet te noemen. We leggen de spullen op de bijzonder basic kamer en gaan op pad. In het centrum dobbelen we voor een restaurant. Zo gezegd, zo gedaan. Hier staan we op de Hauptplatz voor het Rathaus en ik dobbel voor het zoveelste restaurant dat we zullen binnengaan:



Zonder waarschuwing gefotografeerd worden is ook niets.



Ja nee, daar moet je zijn met je vastleggingen.



Het 5e restaurant dus. Dat moet lukken.

Een half uur later vinden we eindelijk het 5e restaurant. Ik begrijp ook gelijk de moeite van de Russische om een restaurant in het centrum te noemen. Dat valt niet mee in Graz.



De oven van restaurant Santa Ana. Bij Santa Ana dobbel ik eendenborstfilet met polenta en Costa iets pikants, maar geen idee meer wat. En echt pikant was het ook niet volgens hem. Maar wel erg lekker.

Maar dan valt ons iets op: Alleen vrouwen in de bediening. En aan de tafeltjes zitten ook niet veel mannen. En de vrouwen hebben ook een bepaald uiterlijk dat je normaliter koppelt aan vrouwen met een bepaalde seksuele voorkeur. Niet dat dat iets uitmaakt natuurlijk.

Na het eten gaan we op zoek naar een ijscoman. Daar vinden we er vele van. Net als in heel Oostenrijk trouwens. Costa dobbelt voor het aantal Kügeln: 1-3 = 1 bol, 4-6 = 2 bollen. Een 6 levert ons 2 bollen op. Na vele worpen levert mij dat banaan en hazelnoot op. Niet de beste combinatie.

We lopen al ijsje etend terug naar de Hauptplatz als we vanuit een steegje muziek horen. We besluiten er te gaan kijken. De hele steeg blijkt overkapt te zijn met twee grote canvas doeken, er staat een ouwe grijze DJ aan een draaitafel (Die Antwoord – Enter The Ninja zal hij wel niet kennen) en mensen staan te dansen. We nemen plaats op het terras en bestellen wat te drinken.

Plots horen we het donderen en de regen begint, maar we zitten droog onder de overkapping. De constructie kent echter een zwak punt: daar waar de twee doeken ontmoeten. Eerst vallen er wat druppels, maar al snel is het een mooie waterval. Een man met rode broek loopt langs ons. Nietsvermoedend sms-end nadert hij de waterval. Het tafereel speelt als in slowmotion voor ons af. Zelden iemand zo beteuterd zien kijken.

Zodra het wat droger is, lopen we de steeg aan de andere kant uit. Gelijk staan we te midden van een aantal restaurants. Daar hadden we dus moeten zijn. Het blijft miezeren en ik besluit een paraplu te kopen als de kans daartoe zich voordoet. M'n hoogste prioriteit nu is echter sigaretten. Die zijn al een uurtje op, maar aan mijn nicotineverslaving moet voldaan worden. Gelukkig staan in de grotere steden overal sigarettenautomaten op straat. Ik besluit mijn geluk te beproeven. Automaat 1 is niet veel soeps, maar automaat 2 heeft mijn merk. Ik werp wat geld in, maar niets gebeurt. Nadere inspectie leert mij dat je een bankpas moet hebben die een leeftijdskoppeling heeft. Dat heb ik niet. Gelukkig verschijnt dan net een reddende engel met een bankpas.

Voldaan keren we terug naar het hotel. Beiden neuriën het refrein van Die Antwoord – Enter The Ninja. Een aanstekelijk en ook irritant deuntje:

Ayie ayie aay
I am your butterfly
I need my protection
need my samurai

Op tafel in de lobby van het hotel ligt een krant en ik zie nog net een glimp van de kop: Niemals war es so heiss. Nog steeds tikt het kwik dagelijks een temperatuur boven de 35 graden aan. Het is echt heet hier. Morgen maar wat verkoeling opzoeken als het weer zo heet is.

In het volgende deel: Enter The Ninja #1, het kunstzinnige Graz, ontoegankelijke wegen naar het drielandenpunt, Hundertwasser #4, een laborant in witte jas, de mooiste badkamer van de reis, zwemmen in vulkanisch water en een idioot met een stok en handdoek in een sauna.

Misschien dat Costa nog ergens een verborgen foto van haar heeft, maar ik heb geen beeldmateriaal van de Russische. Helaas.

Ik heb nog nooit een post verwijderd vanwege de muziek, Costa. Dus dat zit wel goed.

Ow, je bedoelt natuurlijk door youtube.