Grijs, ik heb niet heel veel contact met andere ouders uit de buurt, we wonen hier net een jaar. De meeste gezinnen hier in de straat hebben oudere kinderen die al naar school gaan. En de ouders werken.
Mijn naaste buurvrouw heeft wel kindjes in dezelfde leeftijd en daar gaan we regelmatig even spelen.
Ik probeer wel weg te gaan zonder de meiden, al vind ik dat wel lastig.
Na de vakantie gaan mn naailessen weer verder, lekker 1 avond in de week 2,5 uur voor mezelf

. En verder heb ik het idee dat er niet zoveel tijd voor mezelf is.
Dat ligt ook aan mezelf hoor deels. Als ik hoor dat het niet gaat zoals ik het wil, ga ik me er toch weer mee bemoeien als ik thuis ben.
En zo snij ik mezelf steeds weer in de vingers als ik een keer mag "uitslapen" of als ik in bad wil. Ik moet dus echt het huis ontvluchten (want zo voelt het) als ik tijd voor mezelf wil.
Logeren daar ben ik nog niet zo aan toe
(en ik ben een beetje bang dat als ik ze bij mijn ouders laat logeren dat ze dan automatisch ook bij mn schoonouders moeten logeren en dat wil ik helemaal nog niet).
DF, fijn dat het toch wel goed gaat met de ontlasting en dat de Lidocaine afdoende is!
Mirte is weer zonder luier aan het proberen, ik ben benieuwd...
Hebben jullie peuters ook dat ze zo gauw gaan staan huilen/krijsen/op de grond liggen/jammeren als iets niet gaat zoals zij het willen?
We waren vanmorgen bij de buren en als buurmeisje dan in de buurt komt om iets te pakken wat Mirte heeft, dan begint ze een soort in paniek te krijsen en weg te lopen. Maar ook als ze haar schoenen niet uit krijgt, de puzzel niet past... noem maar op. Dan begint ze ook te brullen.
En ik ben er zo zat van... wat moet je daar nou mee? Het irriteert me zo dat het vaak niet lukt om het te negeren en dan ga ik terugmopperen