Wanneer wilden jullie voor het eerst een kind?

Zo, onzin weg, tt aangepast, OP correct geschreven.

Game on!

quote:

Op donderdag 1 juli 2010 08:33 schreef Brighteyes het volgende:
Zo, onzin weg, tt aangepast, OP correct geschreven.

Game on!

Spel dan 'eerst' in de tt ook nog even goed wil je?

Bij de oudste waren we het er ongeveer tegelijk over eens. Niet lang daarna was ik ook zwanger.

Bij de tweede (nieuwe vriend) was het weer anders. Hij wilde eigenlijk helemaal niet. Maar na een tijdje vond ie het toch wel heel erg leuk zo met die van mij en wilde ie ook "voelen" hoe het was om er echt een van hemzelf te hebben. Maar we wisten dat hij moeilijk kinderen kon krijgen. Ik hoefde toen nog niet zo zeer. Wel gestopt met de pil enzo want tja als je zo goed als onvruchtbaar bent wil je ook wel elke kans grijpen. Terwijl we nog bezig waren met onderzoeken in het ziekenhuis bleek ik zwanger te zijn. De kleine man is nu bijna 1 en mijn vriend wil liever nog gisteren dan vandaag er nog wel 1 bij!! Maar dat gaan we nog maar niet doen.

quote:

Op donderdag 1 juli 2010 08:35 schreef Saffier het volgende:

[..]

Spel dan 'eerst' in de tt ook nog even goed wil je?

Ja juf!

quote:

Op donderdag 1 juli 2010 08:45 schreef Brighteyes het volgende:

[..]


Ja juf!

ik weet dat het wat rot mijn toetsenbord uitkwam, maar ik kreeg het niet anders verwoord.

toen ik 3 was.

Uhmm.. eigenlijk pas toen ik mijn man leerde kennen (toen was ik 28 jaar), nu ben ik 35 en hebben we een heerlijk mannetje van 4 maanden. We hebben eerst lekker van de tijd samen genoten en zijn getrouwd. Toen gestopt met de pil en het heeft bijna 1,5 jaar geduurd voor ik zwanger was, dat is helaas misgelopen maar redelijk snel daarna was ik weer zwanger.

Voor ik mijn man leerde kennen vond ik het maar K*T kinderen en leuk van een ander maar niet voor mij en nu wil ik eigenlijk al weer kijken of er nog een broertje of zusje voor Daan kan komen (maar ik heb een keizersnee gehad, dus moet nog even wachten en mijn man staat ook nog niet te springen, dus dat zal nog wel even duren )

Toen ik 'n jaar of 21-22 was begon het te kriebelen bij mij, maar nog niet echt bij m'n man. Terwijl hij onwijs leuk is met kinderen. Toen gingen we 's zomers een keer naar een bungalowpark gingen en zag hij al die leuke kindertjes en ineens was ie helemaal om. Het gevolg... toen ik 24 was is onze dochter Lisa geboren en hij is zo'n leuke vader voor haar.

Ik wilde altijd eigenlijk al kinderen...
Had zelf zoiets van: op mn 26e ofzo. Dat vond ik wel een mooie leeftijd ivm studie en werken enzo. Nou liep dat met die studie allemaal anders. Toen we gingen samenwonen zat ik al bij mijn vriend te "zeuren" wanneer wil jij kinderen. Hij riep dan nooit of als ik 30 ben (we zijn even oud, dus daar was ik het niet mee eens).
En opeens was de knop om bij hem vorige zomer. En nu ben ik dus 24 en kan mijn zoon elk moment geboren worden

Voor mij is het altijd een droom geweest om iets te doen waar mensen écht iets aan hebben. Toen ik een huis en een lieve man had, begon het bij mij te kriebelen. Ik wilde graag pleegkinderen. Ondanks hun situatie probeer ik voor het kind er als een goede tweede moeder te zijn!

Ik heb altijd geroepen dat ik noooit kinderen wou. En toen ik 27 was veranderde dat ineens. Mijn vriend wou ook heel graag, maar had even tijd nodig om aan het idee te wennen. Een half jaar erna wou hij er ook echt voor gaan En nu hebben we een meisje van net 2

Als de praktische overwegingen ons niet zouden belemmeren zou ik het nu geen probleem vinden om zwanger te raken. Misschien zou ik nog een jaartje wachten om aan het idee gewend te raken maar dan..

Maar als ik wat realistischer ben, weet ik dat het nu niet verstandig is. Ik ben nog best jong (onder de 25), we studeren allebei nog, we hebben maar een 2kamer-flatje, en we hebben geen enkele financiele zekerheid. Bovendien lijkt het me ook wel fijn om nog even te genieten van de vrijheid, en zonder zo'n zware verantwoordelijkheid van een kindje waar je 100% voor moet gaan en altijd voor klaar moet staan, door het leven te gaan.

En manlief (leeftijd ergens tussen 25-30)is er nog láng niet klaar voor.. dat komt denk ik pas over een paar jaar.. Alhoewel het nu inmiddels minder negatief is, en ik heb ook vrij 'opeens' last gekregen van klapperende eierstokken

quote:

Op donderdag 1 juli 2010 08:54 schreef trui het volgende:
toen ik 3 was.

Maar echt serieus een kinderwens kwam pas toen ik ging samenwonen met mijn vriend, 1,5 jaar geleden. Als we het over de toekomst hadden, paste daar voor mij al heel snel een kindje in. Met bovendien een spiraaltje dat er 1,5 jaar later uit zou moeten, leek mij dat een goeie timing en mijn vriend was het daar langzamerhand ook wel mee eens (dat vrienden van ons een kindje kregen hielp wel mee!).

Nu staan we op het punt om (te proberen) de kinderwens in vervulling te laten gaan

Toen ik nog heel klein was.
Ik speelde altijd dat mijn barbies zwanger waren en babies kregen en dat ik dan voor ze moest zorgen

Toen ik de pil een keer was vergeten, en we bang waren dat ik zwanger was.
Ik was niet zwanger en toen vonden we dat toch ineens wel jammer.

Dat was "het moment" wel altijd geweten dat ik ze ooit wilde

Ik heb van kleins af aan eigenlijk wel kinderen gewild, maar pas toen ik getrouwd was begon ik echt hevig te rammelen... Mijn vriend, later echtgenoot wist van mijn wens en nadat we een tijdje getrouwd waren vond ik het wel tijd worden om de pil de deur uit te doen. Helaas besloot mijn echtgenoot op dat moment dat hij bij nader inzien toch maar geen kinderen wilde en daar ging m'n droom

Enfin, uiteindelijk is het huwelijk misgelopen waarna ik de huidige meneer tegenkwam en ergens in de komende weken word ik op 34-jarige leeftijd dan alsnog mama...

Met de huidige meneer is het onderwerp overigens wel heel vroeg al ter sprake gekomen. Draaikonten achteraf zou me geen tweede keer overkomen. Na een jaartje of anderhalf kwamen we tot de conclusie dat alle tegens die er waren ook op een later tijdstip nog zouden gelden.. (nooit meer uitslapen, verantwoordelijkheid voor kind etc etc) Aangezien we allebei al in de 30 waren toen maar besloten er meteen voor te gaan...

Ik kan mijniet herinneren dat ik geen kinderen wilde, als klein meisje riep ik al dat ik later Mama wilde worden. In de pubertijd was dat nog steeds zo. Ik wilde altijd vóór mijn dertigste klaar zijn met kinderen krijgen. Mijn man is echter niet zo'n snelle Hij wilde pas samenwonen toen ik al bijna 30 was (hij is 4 jaar jonger). Na veel gepraat en gezeur heb ik na 1,5 jaar niks meer aan anticonceptie gedaan. Aangezien hij daar ookniks aan deed was ik zwanger toen we net verhuisd waren naar een grotere woning. Ik denk dat mijn man pas aan kinderen toe was op het moment dat de eerste in de maak was. Bij de geboorte van Emma was ik 32 en hij 28.

TS begint??

Ik weet het niet meer
Echt niet.
Denk altijd al gewild.

Ik heb nooit echt heel erg gerammeld of zo. Ik heb ook weing met vreemde kinderen. Het was dan ook echt een rationele keuze; wilde het wel heel graag beleven, zowel zwanger als moeder zijn. En ik ging ervan uit dat ik mn eigen kind wél leuk zou vinden.

En guess what..?

Ik heb kinderen juist altijd al leuk gevonden maar zag mezelf niet zo als een moeder. Ik wist wel dat ik een leuke en goede moeder zou zijn, maar ik wist niet of ik bereid was er andere dingen voor op te offeren.

Er zijn denk ik twee dingen gebeurd waardoor dat veranderd is. Eerst meldden mensen in onze nabije omgeving dat er een kind op komst was terwijl zij jarenlang hadden geroepen dat er geen kinderen zouden komen. De opofferingen leken daardoor ook ineens niet meer zo groot. Zij zagen een leven voor zich waarin ze min of meer dezelfde dingen konden doen als altijd, misschien enigszins aangepast, dus waarom zou dat voor ons zo'n praktisch bezwaar zijn?

Daarmee was het praktische bezwaar weg, maar ik dacht nog steeds niet echt aan kinderen krijgen. Dat wil zeggen, de vurige wens was er niet. Toen mijn vader overleed begon ik veel terug te denken aan mijn eigen jeugd en besefte ik dat ik ook een gezinnetje wilde. Ineens was die kinderwens er in volle hevigheid.

Het heeft een half jaar geduurd voor we het erover eens waren en ik was meteen zwanger, op 28-jarige leeftijd. Ik ben nu 29 en nummer 2 is alweer op komst. Die wens was eerst ook niet aanwezig, maar kwam ook heel plotseling en hevig op. Deze keer waren we het er wel veel sneller over eens.

Toen we een jaar of twee een koppel waren. Uiteindelijk was m'n (tegenwoordig) echtgenote 20 toen onze Falco werd geboren.

Toen ik Swets 2 maanden kende

Tot die tijd (ik was toen bijna 29) was ik er van overtuigd dat ik ze niet wilde en zou bij een ongelukje abortus echt een reeele optie zijn.
Blijkbaar een soort onbewust beschermingsmechanisme bij een relatie die niet goed genoeg is voor kinderen

Ik weet ook nog dat ik heel erg van mezelf schrok bij de gedachte "met jou wil ik wel kinderen'

En nu lopen er drie rond

Ik wilde altijd al kinderen, maar kwam maar niet de juiste kerel tegen, daarnaast heb ik nogal lang gestudeerd en genoten van dat leventje.
Maar toen ik alles op een rijtje had (huis, baan, goede gezondheid) kwam ik een onwijs leuke tennisleraar tegen waar ik eigenlijk zo'n beetje in het eerste gesprek heb gemeld dat ik zeker kinderen wilde, en hij wilde dat ook! Na 8 maanden relatie gestopt met de pil, ruim 8 maanden later was het dan zover, jeej, zwanger! Onze dochter is nu 2,5 maand, ik ben 31 en vriend 35.

altijd al!
Ik denk dat ik vanaf mijn 25e echt begon te rammelen. Mijn vorige vriendje zei altijd dat ie geen kinderen wilde.
Mijn man wilde ze wel en mede door mijn zware gerammel ging hij "overstag". Op mijn verjaardag kreeg ik het mooiste cadeau ooit! Ik mocht stoppen met de pil. De maand erop was ik zwanger