R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Grootste doel dat je had halen en dan niet blij zijn
Sorry, ik bedoel het niet zoquote:Op dinsdag 12 oktober 2010 18:38 schreef Cassandra87 het volgende:
Dat niet alleen. Ik heb zelfs nog een gezellige middag gehad met Benzin én hem uitgenodigd om langs te komen en nóg zie ik tot mijn verbazing staan 'Ik heb alleen niet echt iemand om te praten'
Het was zeker wel gezellig, maar vooral gewoon gezellig zegmaar. Het was niet diepgaand maar vooral leuk. Pff, hoop dat je dat een beetje snapt. Het is niet zo dat ik het niet waardeer. Sowieso is het niet zo dat ik de positieve dingen in dit topic niet waardeer
Sta er alleen niet zo bij stil soms. Wel goed eigenlijk. Soms voel ik me 's avonds echt shit en sla ik het over, maar heb er al 11 gemaaktquote:Op dinsdag 12 oktober 2010 23:41 schreef caroline88 het volgende:
Benzin, hoe gaat het met je Gratitude Journal?
En het is toch wel leuk om terug te lezen zie ik nu. Had het alleen opgeschreven en er nog niet naar terug gekeken.
Kijk dat maakt het nu echt leuk. Dat je zelf verzint om het terug te lezen ook al was ik vergeten dat erbij te zeggen
.... Overigens is het cliche' wel waar, dat je pas van iemand kunt houden als je eerst van jezelf houdt.
Grote talenten weten wanneer ze moeten stoppen
Ben blij dat je het leuk vindquote:Op woensdag 13 oktober 2010 12:25 schreef caroline88 het volgende:
Kijk dat maakt het nu echt leuk. Dat je zelf verzint om het terug te lezen ook al was ik vergeten dat erbij te zeggen
Doe er best wel mijn best voor [ Bericht 42% gewijzigd door benzin op 15-10-2010 09:04:59 ]
Denk je echt?quote:Op woensdag 13 oktober 2010 12:26 schreef seasushi het volgende:
.... Overigens is het cliche' wel waar, dat je pas van iemand kunt houden als je eerst van jezelf houdt.
Als dat zo is dan is de hamvraag: hoe ga ik van mezelf houden?
Het antwoord op die vraag is in al jouw topics eigenlijk al wel gegeven, alleen in andere woorden. Je denkt toch veel te veel, piekeren, twijfelen over van alles en nog wat... constant oordelen en eigenlijk ben je nooit tevreden met jezelf en met je leven/situatie op dit moment. Het lukt je niet om aan je verwachten/wensen te voldoen dus word je als maar meer depri en radeloos. Stop eens met denken... of anders gezegd, je kan niet eens echt stoppen met denken, maar nu identificeer je jezelf constant met je gedachten, stop dáár mee...dat is wel lastig.
Als je alleen al naar je topic titel kijkt, grootste doel halen en niet blij zijn. Ten eerste was jouw grootste doel seks hebben met iemand, daarnaast dacht je dat je dan wel heel gelukkig zou worden, maar zo blijkt het leven dus niet te werken... dit is een bewijs van hoe krom je denkt.... ik heb dat ook wel hoor, maar ik merk uit eigen ervaring dat ik vooral down, radeloos ben en heel negatief ben over mijn leven wanneer ik veel nadenk, dan ben ik niet echt bewust aanwezig in het leven NU. Als ik dat allemaal loslaat voel ik me veel beter...dan accepteer je het heden meer en dus jezelf... nouja, dit was wel mijn laatste bijdrage hier
Het word tijd voor actie!
Just my 2 cents.....
Als je alleen al naar je topic titel kijkt, grootste doel halen en niet blij zijn. Ten eerste was jouw grootste doel seks hebben met iemand, daarnaast dacht je dat je dan wel heel gelukkig zou worden, maar zo blijkt het leven dus niet te werken... dit is een bewijs van hoe krom je denkt.... ik heb dat ook wel hoor, maar ik merk uit eigen ervaring dat ik vooral down, radeloos ben en heel negatief ben over mijn leven wanneer ik veel nadenk, dan ben ik niet echt bewust aanwezig in het leven NU. Als ik dat allemaal loslaat voel ik me veel beter...dan accepteer je het heden meer en dus jezelf... nouja, dit was wel mijn laatste bijdrage hier
Het word tijd voor actie!Just my 2 cents.....
Als ik zou weten hoe zou ik dat waarschijnlijk meteen doenquote:Op vrijdag 15 oktober 2010 22:10 schreef Stefanovich het volgende:
Het antwoord op die vraag is in al jouw topics eigenlijk al wel gegeven, alleen in andere woorden. Je denkt toch veel te veel, piekeren, twijfelen over van alles en nog wat... constant oordelen en eigenlijk ben je nooit tevreden met jezelf en met je leven/situatie op dit moment. Het lukt je niet om aan je verwachten/wensen te voldoen dus word je als maar meer depri en radeloos. Stop eens met denken... of anders gezegd, je kan niet eens echt stoppen met denken, maar nu identificeer je jezelf constant met je gedachten, stop dáár mee...
In een woord: Afleiding.
Vervolgens kan ik de TS nog wel adviseren; ga eens de (cor)relatie "je druk maken om situatie #" en "de gewenste situatie #" na.
Vervolgens kan ik de TS nog wel adviseren; ga eens de (cor)relatie "je druk maken om situatie #" en "de gewenste situatie #" na.
Mactastisch!
Verdiep je er eens in. Er zijn wel verschillende zelfhulpboeken waar je zulke inzichten uit kunt halen.quote:Op zaterdag 16 oktober 2010 20:55 schreef benzin het volgende:
[..]
Als ik zou weten hoe zou ik dat waarschijnlijk meteen doen
Bijvoorbeeld het boek uit je hoofd, in het leven. Ik wil niet zeggen dat dat de oplossing voor je probleem is, lezen, maar het kan je wel helpen. Of er over praten met mensen/deskundigen, maar zoals je al aangeeft wil je dat niet echt... maar er zijn dus meerdere mogelijkheden. En de tip hierboven is ook een goede, houd jezelf een spiegel voor bij verschillende situaties. Ontdek je denkpatronen. Maar vergeet nooit dat het je tijd zal kosten, heb geduld, je kan niet in een keer je situatie en je denken veranderen. Kleine stapjes...
Dat doe je niet! Ga daar aan werken, ga hulp zoeken. Maar je blijft bang dat je omgeving dit niet zal accepteren, maar je omgeving zal willen dat jij gelukkig bent, en als je omgeving dat niet wilt, kun je beter uit je omgeving weggaan.quote:Op zaterdag 16 oktober 2010 20:55 schreef benzin het volgende:
[..]
Als ik zou weten hoe zou ik dat waarschijnlijk meteen doen
Je blijft nu vreselijk hangen en doet er bijna niets aan
Inderdaad! Je staat nu al jaren zowat stil Benzin, als je niks doet veranderd er niks. Stilstand is achteruitgang. Dus, zoek wél hulp! Praat er met ouders over... kom op, wat heb je te verliezen? Je leven zuigt nu toch of niet?Je hoeft je totaal niet te schamen of zo... weet je hoeveel mensen er zijn met psychische problemen... de grootste fout die mensen dan vaak maken is dat ze heel lang wachten met hulp zoeken, waardoor het allemaal moeilijker wordt. Ik doe het ook. Maar ik heb er al wel met mijn ouders over gesproken en vrienden, en hier op fok, maar ik voel mij op dit moment best goed(heb nog wel steeds rot momenten), maar wanneer ik weer achteruit ga stap ik zeker naar de psych.quote:Op zondag 17 oktober 2010 07:25 schreef Cassandra87 het volgende:
[..]
Dat doe je niet! Ga daar aan werken, ga hulp zoeken. Maar je blijft bang dat je omgeving dit niet zal accepteren, maar je omgeving zal willen dat jij gelukkig bent, en als je omgeving dat niet wilt, kun je beter uit je omgeving weggaan.
Je blijft nu vreselijk hangen en doet er bijna niets aan
[ Bericht 10% gewijzigd door Stefanovich op 17-10-2010 13:43:04 ]
Helemaal mee eensquote:Op zondag 17 oktober 2010 13:36 schreef Stefanovich het volgende:
[..]
Inderdaad! Je staat nu al jaren zowat stil Benzin, als je niks doet veranderd er niks. Stilstand is achteruitgang. Dus, zoek wél hulp! Praat er met ouders over... kom op, wat heb je te verliezen? Je leven zuigt nu toch of niet?Je hoeft je totaal niet te schamen of zo... weet je hoeveel mensen er zijn met psychische problemen... de grootste fout die mensen dan vaak maken is dat ze heel lang wachten met hulp zoeken, waardoor het allemaal moeilijker wordt. Ik doe het ook. Maar ik heb er al wel met mijn ouders over gesproken en vrienden, en hier op fok, maar ik voel mij op dit moment best goed(heb nog wel steeds rot momenten), maar wanneer ik weer achteruit ga stap ik zeker naar de psych.
Bovendien vraag ik me af wat er dan zó erg is aan hulp zoeken voor dit probleem dat hij het zijn ouders niet wil aandoen. Hij heeft het toch steeds over dat hij het zijn ouders niet wil aandoen?
Het komt op mij over dat die dan een bepaald beeld van hem hebben wat wel meteen in duigen valt zodra TS met zijn problemen aankomt.
Ja, dat klopt ook wel. Mijn ouders denken dat alles goed gaat en dat ik een goede zoon benquote:Op zondag 17 oktober 2010 13:46 schreef Jumping-Skippy het volgende:
Bovendien vraag ik me af wat er dan zó erg is aan hulp zoeken voor dit probleem dat hij het zijn ouders niet wil aandoen. Hij heeft het toch steeds over dat hij het zijn ouders niet wil aandoen?
Het komt op mij over dat die dan een bepaald beeld van hem hebben wat wel meteen in duigen valt zodra TS met zijn problemen aankomt.
Ik ga ze ongelofelijk teleurstellen als ik dit moet gaan vertellen aan mijn ouders. Daarnaast weet ik zeker dat ze me dan minder zullen gaan waarderen en anders behandelen. En dat wil ik echt net. Ik vrees dat ik liever stilletjes heel veel pijn lijd dan dat ik toe moet geven dat het niet goed gaat. In het beste geval krijg ik dit op een andere manier weer goed. Dat heeft twee goed kanten, ik hoef geen pijn te lijden, maar ik hoef ook niet mijn ouders teleur te stellen. Dan is iedereen blij en dat is eigenlijk het soort oplossingen wat ik uiteindelijk zoek om precies die reden.
Dus het beeld wat jou ouders van jou hebben als 'de ideale zoon' valt dan in duigen en daar ben jij bang voor.quote:Op zondag 17 oktober 2010 14:04 schreef benzin het volgende:
[..]
Ja, dat klopt ook wel. Mijn ouders denken dat alles goed gaat en dat ik een goede zoon ben
In het beste geval krijg ik dit op een andere manier weer goed. Dat heeft twee goed kanten, ik hoef geen pijn te lijden, maar ik hoef ook niet mijn ouders teleur te stellen. Dan is iedereen blij en dat is eigenlijk het soort oplossingen wat ik uiteindelijk zoek om precies die reden.
Waarom zouden ze teleurgesteld zijn als jij problemen blijkt te hebben? Hoe weet je dat zo zeker? Ben je dan ineens geen goede zoon meer?
Ik mag toch hopen dat je ouders je niet zouden afrekenen op het feit dat jij problemen hebt.
Je leeft dus eigenlijk voor hen (je probeert krampachtig een imago in stand te houden) in plaats van voor jezelf.
Ik wil hier best over praten, maar wat je wel moet beseffen is dat dit in meerdere topics al aan de orde is gekomen en tot nu toe niemand de angst heeft kunnen wegnemen om hulp te zoeken en ik verwacht dus niet echt dat iemand dat nog kan. Je bedoelt het heel goed en ben blij met de goede intenties, maar ik ben bang dat je je tijd aan het verdoen bent.
Waarom weet ik dat zo zeker? Ik weet dat zo zeker door dingen die zijn gebeurd in mijn basisschooltijd. Ze waren erg teleurgesteld in me en vonden het vervelend dat hulp voor mij ze geld kostte. Op de middelbare school leek het eerst een stuk beter te gaan omdat, hoe eenzaam ik ook was, ik in ieder geval niet meer gepest werd. Door mijn schoolprestaties en mijn gedrag waren ze trotser op me dan ooit en ik heb dat in stand gehouden. Zelfs toen het slechter ging en alles in elkaar stortte tijdens mijn derde jaar ben ik blijven doen of alles goed ging. Ik doe al jaren net alsof ik vrienden heb. Op deze manier zijn ze trots op me.
Op de momenten dat ik (onder dwang) fouten aan mijn ouders moest toegeven kon ik merken dat ik ze heel erg teleurstelde en ze me op die vakken veel meer in de gaten gingen houden en zich meer met me gingen bemoeien. Ik vond dat verschrikkelijk. Als ik nu moet gaan toegeven dat ik al die jaren net alsof heb gedaan dan gaat er waarschijnlijk hetzelfde gebeuren maar een factor 100000 erger. Ik wil ze gewoon trots houden en laten zien dat ik sterk ben
Het net doen alsof is gewoon verschrikkelijk vermoeiend. Net doen alsof ik een paar vrienden heb en of alles altijd goed gaat is onbeschrijfelijk zwaar. Maar uiteindelijk is die leugen mooi voor ze. De benzin die zij zien is fantastisch en iemand om trots op te zijn. En daar doe ik alles voor.
Ik leef inderdaad voor anderen en net voor mezelf. Al jaren niet meer. Ik ben al jaren bezig om mijn ouders, maar ook alle andere belangrijke mensen (leraren, werkgevers, andere mensen tegen wie ik heel erg opkijk) tevreden en trots te maken en te houden. Ik wil gewoon gewaardeerd worden.
Ik heb, vooral de laatste 2 jaar, heel erg het gevoel dat ik niet meer leef en de controle kwijt ben. Ik ben zo druk bezig andere mensen tevreden en blij te houden dat ik mezelf gewoon kwijtgeraakt ben. Voorbeeld: Ik heb mijn opleiding gekozen gebaseerd op wat iedereen vanzelfsprekend vond dat ik zou doen en ik heb er eigenlijk helemaal geen plezier meer in. Eigenlijk is bijna elke keuze die ik maak een keuze die voortkomt uit wat andere mensen me adviseren of wat andere mensen willen dat ik doe. Alleen de hele kleine beslissingen (koffie kopen, bepalen wat ik lees, bepalen wat ik kijk etc) zijn dingen waar ik echt het gevoel van controle over heb.
5 jaar geleden viel alles uit elkaar en sindsdien heb ik het gevoel dat ik de controle kwijt ben. Als mijn plaats zou worden ingenomen door een emotieloze en willoze robot die verder kan wat ik kan dan zou niemand dat door hebben. Als die robot gewoon zou doen wat anderen willen dat hij doet en net doet of hij zich prima voelt dan zou alles hetzelfde zijn. Hoe meer ik erover nadenk nu ik dit schrijf begin ik het gevoel te krijgen dat ik weleens een willoze robot zou kunnen zijn die niet doorheeft dat hij dat is. Helaas ontbreekt de emotieloosheid. Het leven zou fijn zijn zonder emoties denk ik, gewoon pragmatisch alles doen wat ik moet doen zonder pijn en dan zachtjes doodgaan als mijn tijd erop zit.
Ik ben voortdurend bezig met anderen. Wat ze denken, wat ze willen. Ik maak het ze gemakkelijk, doe wat ze willen. Op mijn studie en mijn werk zorg ik ervoor dat ik alles 100% goed doe. Als ik met anderen samenwerk aan een project dan zorg ik ervoor dat ik niet alleen mijn werk doe, maar ook het werk van de mensen met wie ik samenwerk. Ik bereid dat voor en houd het achter de hand voor het geval die mensen hun afspraken niet nakomen of slecht werk leveren. Nu ik dit zo opschrijf besef ik hoe belachelijk dat eigenlijk is. Ik wil altijd alles 100% goed doen omdat ik dan even een paar minuten het gevoel kan hebben dat iemand me even waardeert. Dat iemand even tevreden is over wat ik doe. Dan is dat weer weg en werk ik me weer verrot tot de volgende 'high'. Het grappige is nog wel dat ik 90% van de tijd alles zit uit te stellen door de stress en dan even op het laatste moment het werk van meerdere mensen ga zitten doen in de kortst mogelijke tijd. Nu mijn studie toch wel zwaar begint te worden wordt het erg moeilijk om het werk van meerdere personen tegelijk te doen. Dat gaat gewoonweg niet echt meer. Sowieso begint de stress en de emotionele pijn invloed te hebben op mijn lichaam. In alles wat ik doe, zeker in combinatie met anderen, zorg ik ervoor dat ik altijd de zwakke schakels kan vervangen en alles 100% onder controle kan houden. Maar eigenlijk kan ik dat niet volhouden. Op mijn werk moet ik steeds meer beslissingen uit handen geven en ik houd het niet vol om alles te doen zoals anderen dat willen. Door alle stress en emoties begin ik heel erg uitgeput te raken. Ik slaap slecht en begin steeds meer lichamelijke klachten te krijgen. RSI-achtige klachten, pijnlijke ledematen, vermoeide ledematen, pijn, hoofdpijn etc. Ik ben bang dat dat uiteindelijk de zwakste schakel gaat zijn. Geestelijk is net doen alsof al heel erg zwaar, maar eigenlijk is dat, ondanks de pijn, toch wel vol te houden. Het moet wel, want het is het enige dat ik kan doen, de enige optie die ik heb. Ik weet vrijwel zeker dat ik zal blijven doen alsof alles prima is tot mijn lichaam erbij neervalt.
Daar ben ik heel erg bang voor. Deels omdat ik weet dat dat ze heel veel pijn zal doen omdat ze zullen denken tekort geschoten te zijn. Aan de andere kant weet ik ook dat als dat beeld in duigen valt ze me anders zullen gaan behandelen. Ik denk ook dat ze minder trots op me zullen zijn. De laatste twee dingen vind ik misschien nog wel erger dan de eerste. Eigenlijk zijn de laatste twee puur zelfbescherming en egoïsme en is het feit dat ik ze pijn bespaar door niets te zeggen een positief gevolg.quote:Op zondag 17 oktober 2010 14:23 schreef Jumping-Skippy het volgende:
Dus het beeld wat jou ouders van jou hebben als 'de ideale zoon' valt dan in duigen en daar ben jij bang voor.
Waarom zouden ze teleurgesteld zijn als jij problemen blijkt te hebben? Hoe weet je dat zo zeker?
Als je dit zo doorzet leef je dus eigenlijk voor hen (je probeert krampachtig een imago in stand te houden) in plaats van voor jezelf.
Waarom weet ik dat zo zeker? Ik weet dat zo zeker door dingen die zijn gebeurd in mijn basisschooltijd. Ze waren erg teleurgesteld in me en vonden het vervelend dat hulp voor mij ze geld kostte. Op de middelbare school leek het eerst een stuk beter te gaan omdat, hoe eenzaam ik ook was, ik in ieder geval niet meer gepest werd. Door mijn schoolprestaties en mijn gedrag waren ze trotser op me dan ooit en ik heb dat in stand gehouden. Zelfs toen het slechter ging en alles in elkaar stortte tijdens mijn derde jaar ben ik blijven doen of alles goed ging. Ik doe al jaren net alsof ik vrienden heb. Op deze manier zijn ze trots op me.
Op de momenten dat ik (onder dwang) fouten aan mijn ouders moest toegeven kon ik merken dat ik ze heel erg teleurstelde en ze me op die vakken veel meer in de gaten gingen houden en zich meer met me gingen bemoeien. Ik vond dat verschrikkelijk. Als ik nu moet gaan toegeven dat ik al die jaren net alsof heb gedaan dan gaat er waarschijnlijk hetzelfde gebeuren maar een factor 100000 erger. Ik wil ze gewoon trots houden en laten zien dat ik sterk ben
Het net doen alsof is gewoon verschrikkelijk vermoeiend. Net doen alsof ik een paar vrienden heb en of alles altijd goed gaat is onbeschrijfelijk zwaar. Maar uiteindelijk is die leugen mooi voor ze. De benzin die zij zien is fantastisch en iemand om trots op te zijn. En daar doe ik alles voor.
Ik leef inderdaad voor anderen en net voor mezelf. Al jaren niet meer. Ik ben al jaren bezig om mijn ouders, maar ook alle andere belangrijke mensen (leraren, werkgevers, andere mensen tegen wie ik heel erg opkijk) tevreden en trots te maken en te houden. Ik wil gewoon gewaardeerd worden.
Ik heb, vooral de laatste 2 jaar, heel erg het gevoel dat ik niet meer leef en de controle kwijt ben. Ik ben zo druk bezig andere mensen tevreden en blij te houden dat ik mezelf gewoon kwijtgeraakt ben. Voorbeeld: Ik heb mijn opleiding gekozen gebaseerd op wat iedereen vanzelfsprekend vond dat ik zou doen en ik heb er eigenlijk helemaal geen plezier meer in. Eigenlijk is bijna elke keuze die ik maak een keuze die voortkomt uit wat andere mensen me adviseren of wat andere mensen willen dat ik doe. Alleen de hele kleine beslissingen (koffie kopen, bepalen wat ik lees, bepalen wat ik kijk etc) zijn dingen waar ik echt het gevoel van controle over heb.
5 jaar geleden viel alles uit elkaar en sindsdien heb ik het gevoel dat ik de controle kwijt ben. Als mijn plaats zou worden ingenomen door een emotieloze en willoze robot die verder kan wat ik kan dan zou niemand dat door hebben. Als die robot gewoon zou doen wat anderen willen dat hij doet en net doet of hij zich prima voelt dan zou alles hetzelfde zijn. Hoe meer ik erover nadenk nu ik dit schrijf begin ik het gevoel te krijgen dat ik weleens een willoze robot zou kunnen zijn die niet doorheeft dat hij dat is. Helaas ontbreekt de emotieloosheid. Het leven zou fijn zijn zonder emoties denk ik, gewoon pragmatisch alles doen wat ik moet doen zonder pijn en dan zachtjes doodgaan als mijn tijd erop zit.
Ik ben voortdurend bezig met anderen. Wat ze denken, wat ze willen. Ik maak het ze gemakkelijk, doe wat ze willen. Op mijn studie en mijn werk zorg ik ervoor dat ik alles 100% goed doe. Als ik met anderen samenwerk aan een project dan zorg ik ervoor dat ik niet alleen mijn werk doe, maar ook het werk van de mensen met wie ik samenwerk. Ik bereid dat voor en houd het achter de hand voor het geval die mensen hun afspraken niet nakomen of slecht werk leveren. Nu ik dit zo opschrijf besef ik hoe belachelijk dat eigenlijk is. Ik wil altijd alles 100% goed doen omdat ik dan even een paar minuten het gevoel kan hebben dat iemand me even waardeert. Dat iemand even tevreden is over wat ik doe. Dan is dat weer weg en werk ik me weer verrot tot de volgende 'high'. Het grappige is nog wel dat ik 90% van de tijd alles zit uit te stellen door de stress en dan even op het laatste moment het werk van meerdere mensen ga zitten doen in de kortst mogelijke tijd. Nu mijn studie toch wel zwaar begint te worden wordt het erg moeilijk om het werk van meerdere personen tegelijk te doen. Dat gaat gewoonweg niet echt meer. Sowieso begint de stress en de emotionele pijn invloed te hebben op mijn lichaam. In alles wat ik doe, zeker in combinatie met anderen, zorg ik ervoor dat ik altijd de zwakke schakels kan vervangen en alles 100% onder controle kan houden. Maar eigenlijk kan ik dat niet volhouden. Op mijn werk moet ik steeds meer beslissingen uit handen geven en ik houd het niet vol om alles te doen zoals anderen dat willen. Door alle stress en emoties begin ik heel erg uitgeput te raken. Ik slaap slecht en begin steeds meer lichamelijke klachten te krijgen. RSI-achtige klachten, pijnlijke ledematen, vermoeide ledematen, pijn, hoofdpijn etc. Ik ben bang dat dat uiteindelijk de zwakste schakel gaat zijn. Geestelijk is net doen alsof al heel erg zwaar, maar eigenlijk is dat, ondanks de pijn, toch wel vol te houden. Het moet wel, want het is het enige dat ik kan doen, de enige optie die ik heb. Ik weet vrijwel zeker dat ik zal blijven doen alsof alles prima is tot mijn lichaam erbij neervalt.
Ik vind opmerkelijk dat je ouders blijkbaar meteen zouden denken tekortgeschoten te zijn omdat jij problemen hebt. Sommige problemen die je kind heeft kun je als ouders zijnde niets aan doen.quote:Op zondag 17 oktober 2010 15:07 schreef benzin het volgende:
Ik wil hier best over praten, maar wat je wel moet beseffen is dat dit in meerdere topics al aan de orde is gekomen en tot nu toe niemand de angst heeft kunnen wegnemen om hulp te zoeken en ik verwacht dus niet echt dat iemand dat nog kan. Je bedoelt het heel goed en ben blij met de goede intenties, maar ik ben bang dat je je tijd aan het verdoen bent.
[..]
Daar ben ik heel erg bang voor. Deels omdat ik weet dat dat ze heel veel pijn zal doen omdat ze zullen denken tekort geschoten te zijn. Aan de andere kant weet ik ook dat als dat beeld in duigen valt ze me anders zullen gaan behandelen. Ik denk ook dat ze minder trots op me zullen zijn. De laatste twee dingen vind ik misschien nog wel erger dan de eerste. Eigenlijk zijn de laatste twee puur zelfbescherming en egoïsme en is het feit dat ik ze pijn bespaar door niets te zeggen een positief gevolg.
Waarom weet ik dat zo zeker? Ik weet dat zo zeker door dingen die zijn gebeurd in mijn basisschooltijd. Ze waren erg teleurgesteld in me en vonden het vervelend dat hulp voor mij ze geld kostte. Op de middelbare school leek het eerst een stuk beter te gaan omdat, hoe eenzaam ik ook was, ik in ieder geval niet meer gepest werd. Door mijn schoolprestaties en mijn gedrag waren ze trotser op me dan ooit en ik heb dat in stand gehouden. Zelfs toen het slechter ging en alles in elkaar stortte tijdens mijn derde jaar ben ik blijven doen of alles goed ging. Ik doe al jaren net alsof ik vrienden heb. Op deze manier zijn ze trots op me.
Op de momenten dat ik (onder dwang) fouten aan mijn ouders moest toegeven kon ik merken dat ik ze heel erg teleurstelde en ze me op die vakken veel meer in de gaten gingen houden en zich meer met me gingen bemoeien. Ik vond dat verschrikkelijk. Als ik nu moet gaan toegeven dat ik al die jaren net alsof heb gedaan dan gaat er waarschijnlijk hetzelfde gebeuren maar een factor 100000 erger. Ik wil ze gewoon trots houden en laten zien dat ik sterk ben
Het net doen alsof is gewoon verschrikkelijk vermoeiend. Net doen alsof ik een paar vrienden heb en of alles altijd goed gaat is onbeschrijfelijk zwaar. Maar uiteindelijk is die leugen mooi voor ze. De benzin die zij zien is fantastisch en iemand om trots op te zijn. En daar doe ik alles voor.
Ik leef inderdaad voor anderen en net voor mezelf. Al jaren niet meer. Ik ben al jaren bezig om mijn ouders, maar ook alle andere belangrijke mensen (leraren, werkgevers, andere mensen tegen wie ik heel erg opkijk) tevreden en trots te maken en te houden. Ik wil gewoon gewaardeerd worden.
Ik heb, vooral de laatste 2 jaar, heel erg het gevoel dat ik niet meer leef en de controle kwijt ben. Ik ben zo druk bezig andere mensen tevreden en blij te houden dat ik mezelf gewoon kwijtgeraakt ben. Voorbeeld: Ik heb mijn opleiding gekozen gebaseerd op wat iedereen vanzelfsprekend vond dat ik zou doen en ik heb er eigenlijk helemaal geen plezier meer in. Eigenlijk is bijna elke keuze die ik maak een keuze die voortkomt uit wat andere mensen me adviseren of wat andere mensen willen dat ik doe. Alleen de hele kleine beslissingen (koffie kopen, bepalen wat ik lees, bepalen wat ik kijk etc) zijn dingen waar ik echt het gevoel van controle over heb.
5 jaar geleden viel alles uit elkaar en sindsdien heb ik het gevoel dat ik de controle kwijt ben. Als mijn plaats zou worden ingenomen door een emotieloze en willoze robot die verder kan wat ik kan dan zou niemand dat door hebben. Als die robot gewoon zou doen wat anderen willen dat hij doet en net doet of hij zich prima voelt dan zou alles hetzelfde zijn. Hoe meer ik erover nadenk nu ik dit schrijf begin ik het gevoel te krijgen dat ik weleens een willoze robot zou kunnen zijn die niet doorheeft dat hij dat is. Helaas ontbreekt de emotieloosheid. Het leven zou fijn zijn zonder emoties denk ik, gewoon pragmatisch alles doen wat ik moet doen zonder pijn en dan zachtjes doodgaan als mijn tijd erop zit.
Ik ben voortdurend bezig met anderen. Wat ze denken, wat ze willen. Ik maak het ze gemakkelijk, doe wat ze willen. Op mijn studie en mijn werk zorg ik ervoor dat ik alles 100% goed doe. Als ik met anderen samenwerk aan een project dan zorg ik ervoor dat ik niet alleen mijn werk doe, maar ook het werk van de mensen met wie ik samenwerk. Ik bereid dat voor en houd het achter de hand voor het geval die mensen hun afspraken niet nakomen of slecht werk leveren. Nu ik dit zo opschrijf besef ik hoe belachelijk dat eigenlijk is. Ik wil altijd alles 100% goed doen omdat ik dan even een paar minuten het gevoel kan hebben dat iemand me even waardeert. Dat iemand even tevreden is over wat ik doe. Dan is dat weer weg en werk ik me weer verrot tot de volgende 'high'. Het grappige is nog wel dat ik 90% van de tijd alles zit uit te stellen door de stress en dan even op het laatste moment het werk van meerdere mensen ga zitten doen in de kortst mogelijke tijd. Nu mijn studie toch wel zwaar begint te worden wordt het erg moeilijk om het werk van meerdere personen tegelijk te doen. Dat gaat gewoonweg niet echt meer. Sowieso begint de stress en de emotionele pijn invloed te hebben op mijn lichaam. In alles wat ik doe, zeker in combinatie met anderen, zorg ik ervoor dat ik altijd de zwakke schakels kan vervangen en alles 100% onder controle kan houden. Maar eigenlijk kan ik dat niet volhouden. Op mijn werk moet ik steeds meer beslissingen uit handen geven en ik houd het niet vol om alles te doen zoals anderen dat willen. Door alle stress en emoties begin ik heel erg uitgeput te raken. Ik slaap slecht en begin steeds meer lichamelijke klachten te krijgen. RSI-achtige klachten, pijnlijke ledematen, vermoeide ledematen, pijn, hoofdpijn etc. Ik ben bang dat dat uiteindelijk de zwakste schakel gaat zijn. Geestelijk is net doen alsof al heel erg zwaar, maar eigenlijk is dat, ondanks de pijn, toch wel vol te houden. Het moet wel, want het is het enige dat ik kan doen, de enige optie die ik heb. Ik weet vrijwel zeker dat ik zal blijven doen alsof alles prima is tot mijn lichaam erbij neervalt.
Verder weet ik inderdaad niet wat ik er nog meer over kan zeggen
Je maakt constant denkfouten benzin. Je ouders willen dat jij gelukkig bent, lijkt me. Dat ben je nu niet en het lukt je niet wat aan je situatie te doen. Wat je nu doet, al een lange tijd, dus veel op Fok posten en blijven piekeren en zo schiet je niks mee op.
Je zegt dat je het op een andere manier weer ''goed'' wil krijgen, maar dat lukt je juist niet omdat je zo vast zit. Hulp kan je daar juist mee helpen. Wij op fok kunnen je inzichten geven, maar wij zijn hier geen psychologen, en kunnen jou niet echt helpen.
Die illusie moet je ook uit je hoofd zetten. Maar goed, het lijkt mij dat je ouders liever hebben dat gelukkig bent, en dus eerlijk bent. Want denk je werkelijk dat ze dit liever hebben, dat ze denken dat jij gelukkig bent maar je over 5 jaar van de brug springt? Dat heb je zelf hier gezegd namelijk dat als je situatie dan nog zo is, je liever dood bent. Dan doe je je ouders pas wat aan!
Dan zullen ze zich altijd afvragen waarom en wat hebben we fout gedaan, waarom hebben we niks gemerkt, is het onze schuld... allemaal vragen die ze het hun leven lang achterna zullen zitten. Plus daarbij nog het gemis van dat jij er niet meer bent. Jij denkt ook dat het een zwakte is dat jij je zo voelt, je in die situatie zit en er niet uit komt, maar dat is niet zo.
Psychische problemen zijn gewoon heel kut. Maar het is ook zo dat er tegenwoordig nog een hele taboe rust op het tonen van je emoties, je gevoelens, je zwak opstellen, waardoor iedereen ook alles opkropt met alle nare gevolgen van dien, soms zelfs zelfmoord.
[ Bericht 14% gewijzigd door Stefanovich op 17-10-2010 16:50:30 ]
Je zegt dat je het op een andere manier weer ''goed'' wil krijgen, maar dat lukt je juist niet omdat je zo vast zit. Hulp kan je daar juist mee helpen. Wij op fok kunnen je inzichten geven, maar wij zijn hier geen psychologen, en kunnen jou niet echt helpen.
Die illusie moet je ook uit je hoofd zetten. Maar goed, het lijkt mij dat je ouders liever hebben dat gelukkig bent, en dus eerlijk bent. Want denk je werkelijk dat ze dit liever hebben, dat ze denken dat jij gelukkig bent maar je over 5 jaar van de brug springt? Dat heb je zelf hier gezegd namelijk dat als je situatie dan nog zo is, je liever dood bent. Dan doe je je ouders pas wat aan!
Dan zullen ze zich altijd afvragen waarom en wat hebben we fout gedaan, waarom hebben we niks gemerkt, is het onze schuld... allemaal vragen die ze het hun leven lang achterna zullen zitten. Plus daarbij nog het gemis van dat jij er niet meer bent. Jij denkt ook dat het een zwakte is dat jij je zo voelt, je in die situatie zit en er niet uit komt, maar dat is niet zo.
Psychische problemen zijn gewoon heel kut. Maar het is ook zo dat er tegenwoordig nog een hele taboe rust op het tonen van je emoties, je gevoelens, je zwak opstellen, waardoor iedereen ook alles opkropt met alle nare gevolgen van dien, soms zelfs zelfmoord.
[ Bericht 14% gewijzigd door Stefanovich op 17-10-2010 16:50:30 ]
Ik heb het idee dat Benzin wel erg graag de 'gewenste situatie #' wilt behalen en deze van ons in een stappenplan verwacht. Het probleem is echter niet de stappenplan of wat dan ook maar het probleem ligt bij benzin zelf en het onnodige piekeren (mijn post hierboven is dan niet zo simpel voor TS dan op het eerste gezicht alleen maar lijkt..)
Denk eens na benzin, hoeveel heb je nu bereikt met alleen maar piekeren over de situatie?
Een beter leven begint bij .... , en doe er wat mee!
Denk eens na benzin, hoeveel heb je nu bereikt met alleen maar piekeren over de situatie?
Een beter leven begint bij .... , en doe er wat mee!
Mactastisch!
Dat klopt wel een beetje. Ik post hier over deze problemen om twee reden:quote:Op zondag 17 oktober 2010 17:03 schreef J4ckp0T het volgende:
Ik heb het idee dat Benzin wel erg graag de 'gewenste situatie #' wilt behalen en deze van ons in een stappenplan verwacht. Het probleem is echter niet de stappenplan of wat dan ook maar het probleem ligt bij benzin zelf en het onnodige piekeren.
• Ik hoef het zo niet op te kroppen en kan het hier iig kwijt
• Ik hoop inderdaad een beetje dat iemand me een soort stappenplan kan geven dat vrij eenvoudig en stap-voor-stap is en mij gelukkig gaat maken.
Vinden jullie echt dat ik onnodig pieker?
Niets eigenlijk. Aan de andere kant weet ik ook gewoon niet echt wat ik moet en kan doen als ik verder geen hulp wil zoeken ivm mijn ouders. Dat is gewoon verschrikkelijk moeilijk.quote:Op zondag 17 oktober 2010 17:03 schreef J4ckp0T het volgende:
Denk eens na benzin, hoeveel heb je nu bereikt met alleen maar piekeren over de situatie?.
Het voordeel aan over 5 jaar van de brug afspringen ten opzichte van nu mijn ouders vertellen hoe ik me voel is dat ik als ik van de brug spring niet zelf met de situatie hoef om te gaan. Als ik het mijn ouders nu vertel en het pakt zou uit als ik denk dat het zal gaan dan moet ik zelf met die situatie leven die dan ontstaat. En hoewel het zeer egoïstisch klinkt, als ik er niet meer zou zijn dan zouden voor mij alle problemen zijn opgelost en merk ik zelf niet meer wat ik heb gedaan.quote:Op zondag 17 oktober 2010 16:38 schreef Stefanovich het volgende:
Maar goed, het lijkt mij dat je ouders liever hebben dat gelukkig bent, en dus eerlijk bent. Want denk je werkelijk dat ze dit liever hebben, dat ze denken dat jij gelukkig bent maar je over 5 jaar van de brug springt? Dat heb je zelf hier gezegd namelijk dat als je situatie dan nog zo is, je liever dood bent. Dan doe je je ouders pas wat aan!
Dan zullen ze zich altijd afvragen waarom en wat hebben we fout gedaan, waarom hebben we niks gemerkt, is het onze schuld... allemaal vragen die ze het hun leven lang achterna zullen zitten. Plus daarbij nog het gemis van dat jij er niet meer bent.
Weet ook niet of ze me echt zouden missen, zoals ik eerder al zei, een willoze robot zou mijn plaats nog kunnen innemen
Mijn ouders en de rest van de wereld zouden beter af zijn als ik er niet meer was. Het voelt wel heel erg als een zwakte en compleet ongewenst. Ik weet dat er andere mensen zijn die ook met allerlei dingen zitten, dingen die in sommige gevallen nog veel erger zijn dan waar ik mee zit. Maar doordat die mensen zou onzichtbaar zijn krijg je tegelijk heel erg het gevoel dat je helemaal alleen en de enige bent. En dat vind ik echt heel erg. Zit echt behoorlijk in de knoop. En mijn ouders zijn behoorlijk anti-geestelijke hulpverlening zegmaar, juist daarom zit ik er ook mee om het mijn ouders te vertellen snap je?quote:Op zondag 17 oktober 2010 16:38 schreef Stefanovich het volgende:
Jij denkt ook dat het een zwakte is dat jij je zo voelt, je in die situatie zit en er niet uit komt, maar dat is niet zo.
Dan moet je ook mans genoeg zijn om te zeggen dat het niks wordt.quote:Op dinsdag 29 juni 2010 14:21 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Dat hangt een beetje van het meisje af. En als hij het gewoon uitlegd moet het toch wel goed komen.
Ik bedoel, je gaat niet bij een meisje blijven waarmee knuffelen, zoenen en seks niet leuk is. Iemand zo aan het lijntje houden is alleen maar erger. Ook voor haar.
Oh - you want me to watch my mouth, how? Take my fuckin eyeballs out, and turn em around?
Hoezo dat? Vinden ze het onzin?quote:Op zondag 17 oktober 2010 21:20 schreef benzin het volgende:
En mijn ouders zijn behoorlijk anti-geestelijke hulpverlening zegmaar
Er zijn ook mogelijkheden voor hulpverlening buiten je ouders om. En ook al zijn ze anti? So what, daarom kan je nog wel met hen over je problemen praten. En tuurlijk vinden je ouders het erg als je jezelf van het leven berooft. Je bent HUN kind! Je bent hun vlees en bloed, zij richten zowat hun hele leven in op het ''grootbrengen'' van jou. Besef je hoe irrationeel je kan denken? En dat kan echt tegen je werken, en dat doet het ook. Cognitieve therapie kan jou helpen. Maar goed, het leven is niet in een stappen-plan te vatten en dat als je dan zo leeft alles goed komt. Het gaat allemaal om wat er in JOUW hoofd omgaat... je hebt zelf niet eens helemaal het besef wat je nu denkt, of waar je de ''fout'' in gaat. Daarom is het ook zo moeilijk om het ZELF op te lossen. Het is jouw leven Benzin... maak er wat van...
[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 17-10-2010 21:47:19 ]
[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 17-10-2010 21:47:19 ]
Ja, want in dit topic worden tevergeefs dezelfde argumenten weer opnieuw opgehaald. Ik zou zeggen, leid jezelf eens af met iets anders en ga eens wat ondernemen!quote:Op zondag 17 oktober 2010 21:20 schreef benzin het volgende:Vinden jullie echt dat ik onnodig pieker?
Dat stappenplan gaat toch niet werken want als je die al zou krijgen die toepasselijk is word je van zoiets compleet afhankelijk, en dan kom je hier weer terug met de kleinste onzekerheid.
Dus wil je 1) onafhankelijk worden (en ondernemend door het leven gaan) of 2) afhankelijk zijn van de mening en advies van een ander?
De eerste stappen voor 1) zet je hier..
Mactastisch!
Een ander kan niet voor jou het stappenplan van jouw leven bedenken, dat kan je alleen zelf.
Aangezien je zelf al aangeeft dat je problemen niet zozeer op het rationele vlak liggen, moet je je manier van denken aan zien te passen. Dit lijkt me erg moeilijk zonder professionele begeleiding, maar ik hoop voor je dat het je lukt. Tips heb ik niet zoveel, behalve dat misschien 'zelfhelp' boeken je kunnen helpen bij een denkpatroon doorbreken.
Aangezien je zelf al aangeeft dat je problemen niet zozeer op het rationele vlak liggen, moet je je manier van denken aan zien te passen. Dit lijkt me erg moeilijk zonder professionele begeleiding, maar ik hoop voor je dat het je lukt. Tips heb ik niet zoveel, behalve dat misschien 'zelfhelp' boeken je kunnen helpen bij een denkpatroon doorbreken.
And the druids turn to stone...
|
|
Grootste doel dat je had halen en dan niet blij zijn
