Misschien kennen jullie mij nog wel van verschillende topics over meisjes, veranderen, somberheid, eenzaamheid en vrienden maken.
Het zou ook kunnen dat het opvalt dat dat allemaal al best lang geleden is. Deels omdat ik niet meer het gevoel had dat jullie me verder konden helpen en ik het zelf moest gaan doen, deels ook omdat ik bezig was.
Eerlijk is eerlijk, heel veel dingen gaan nog steeds niet zoals de bedoeling is. Hoewel ik meer probeer te doen heb ik nog steeds niet de vrienden die ik wilde hebben en ook op veel andere fronten ben ik niet echt succesvol. Maar dat is het punt niet.
Toen ik 15 was werd ik verliefd op een meisje, ze wees me op een keiharde manier af die mij ook heel veel schade heeft berokkend. Ik was gebroken en ik begon me te realiseren dat mijn hele leven niet deugde en ik eigenlijk in mijn eigen kleine wereldje leefde.
Door wat er gebeurde raakte ik in de war, somber, ging ik me eenzaam voelen. Ik lag elke vakantie moe in bed. Vanaf dat moment raakte ik ervan overtuigd dat een meisje al mijn problemen zou oplossen. Ik zou een mooi en leuk meisje treffen, daarmee kunnen praten, knuffelen en meer

. Ze zou al mijn problemen oplossen en al mijn onzekerheid oplossen.
Dat dacht ik tenminste...
Na jaren wanhopig zoeken naar een meisje heb ik een paar weken geleden een meisje ontmoet. Eerlijk gezegd is ze het eerste meisje met wie ik langer dan 5 minuten heb gepraat. Daarnaast is ze ook het eerste meisje dat ik geknuffeld en gezoend heb. Het is nog een redelijk mooi meisje ook, maar heel eerlijk gezegd heb ik de hele tijd niet echt iets voor haar gevoeld. Maar juist omdat ze een redelijk mooi meisje is en het goed liep heb ik mezelf ervan overtuigd dat ik haar wel leuk zou moeten vinden. En nou ben ik een paar dagen geleden met haar in bed beland.
Ik heb 5 jaar lang gedacht dat ik nu gelukkig had moeten zijn. Ik had in mijn hoofd alles enorm geromantiseerd. Het knuffelen viel tegen, zoenen viel tegen, de seks viel tegen. In mijn fantasie was alles zoveel beter. Al mijn andere problemen zijn er nog steeds, ik ben niet veel zekerder geworden, sterker nog, ik ben eigenlijk meer in de war dan ooit.
Ik heb iets bereikt wat ik 5 jaar lang wanhopig wilde bereiken omdat dat het mooiste zou worden wat ik in dit leven zou bereiken. Alles zou daarmee anders worden. En nu ik het heb gedaan ben ik alleen maar in de war over wat ik nou eigenlijk wil.
Ik heb bereikt waar ik jaren van heb gedroomd en het was waardeloos. Wat is nu de volgende stap in mijn leven beter maken en wel gelukkig worden?
Daarnaast voel ik me schuldig. Ik vond het meisje eigenlijk al niet echt leuk, ik was niet echt verliefd denk ik. Ik heb sinds we het hebben gedaan niets meer laten horen en al haar pogingen om contact te zoeken heel kort beantwoord/afgewezen. En ik voel me daar heel erg schuldig over. Het zou best eens kunnen dat ik nu een meisje met een gebroken hart achterlaat alleen maar omdat ik 5 jaar lang heb gedacht dat het een oplossing was. Ik weet dat ik hier nu niet meer verder mee wil, maar ik zou me er erg schuldig over voelen als ik het uit zou maken.
Ik heb ook een paar keer gehad met sommige spullen (vooral speelgoed toen ik een kind was) dat ik er heel lang naar verlangde. En hoe langer ik moest sparen/wachten, hoe perfecter het allemaal werd. En als ik het eenmaal had dan vond ik er niets aan. En nja, sinds een paar dagen voel ik me in een grotere context zo, het grootste/belangrijkste/mooiste doel in mijn leven behaald en het blijkt helemaal niets te zijn.
I feel screwed. En het ergste is dat ik eigenlijk nu niet meer weet hoe ik dan wel echt gelukkig moet worden en moet voelen.
Herkent iemand dit? En wat moet ik NU doen?