PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] part 63: pubertijd

Dank je!
Ik lees eerst maar eens rustig (en voorzichtig, want als ik te veel vervelende verhalen lees ga ik me weer drukmaken) mee, totdat de diagnose 'definitief' is (voor zover dat kan).

quote:

Op woensdag 23 juni 2010 23:54 schreef Maartel het volgende:
Dank je!
Ik lees eerst maar eens rustig (en voorzichtig, want als ik te veel vervelende verhalen lees ga ik me weer drukmaken) mee, totdat de diagnose 'definitief' is (voor zover dat kan).

Het grootste deel is meer over een onderling akkefietje

En diagnose of niet, er verandert niets aan je.

quote:

Op woensdag 23 juni 2010 23:59 schreef ikke043 het volgende:
En diagnose of niet, er verandert niets aan je.

Gevoelsmatig toch wel een beetje..
Én omdat ik in cognitieve therapie al jaren heb geleerd dat alles wat ik voel komt doordat ik verkeerd denk, dus als ik dat een beetje los kan laten en gewoon accepteren dat ik zo ben zoals ik ben scheelt dat al wat gepieker, en ik heb sowieso de neiging om altijd alles te willen begrijpen en verklaren, dus als die zoektocht wat betreft mijn psyche eens tot een conclusie komt zou dat ook wel wat rust geven..
En mogelijk zou het me ook eens helpen om mijn grenzen te accepteren, ondanks dat ik die, vergeleken met 'de rest van de wereld' soms wat snel bereik

quote:

Op donderdag 24 juni 2010 00:19 schreef Maartel het volgende:

[..]

Gevoelsmatig toch wel een beetje..
Én omdat ik in cognitieve therapie al jaren heb geleerd dat alles wat ik voel komt doordat ik verkeerd denk, dus als ik dat een beetje los kan laten en gewoon accepteren dat ik zo ben zoals ik ben scheelt dat al wat gepieker, en ik heb sowieso de neiging om altijd alles te willen begrijpen en verklaren, dus als die zoektocht wat betreft mijn psyche eens tot een conclusie komt zou dat ook wel wat rust geven..
En mogelijk zou het me ook eens helpen om mijn grenzen aan te geven te accepteren, ondanks dat ik die, vergeleken met 'de rest van de wereld' soms wat snel bereik

Deels zit ik in hetzelfde schuitje als jou. Bij mij is een diagnose ook niet gesteld, en is er een groot vraagteken bij mogelijk autisme of niet.
En het punt is gewoon je moet hoe dan ook je eigen grenzen leren te accepteren met of zonder autisme.
En Ikke heeft deels wel gelijk met dat je toch jezelf blijft. Alleen leer je de reden van bepaalde dingen kennen en je er beter mee om leert gaan.
En dat veranderd je deels wel, maar het veranderd je in positieve zin. En verder in hoeverre je veranderd ligt nu natuurlijk aan jezelf

Klopt.
Het is alleen zo dat met dingen waar ik al jaren moeite mee heb/tegen aan loop tegenover verwachtingen die de maatschappij van me heeft (concreet momenteel het UWV) iets makkelijker bijgesteld kunnen worden voor hun en mezelf met een etiketje, hoe stom het ook is ('ik heb hier veel moeite mee' begrijpen ze niet zonder diagnose).
En daarnaast moet ik toegeven dat ik voor mezelf het labeltje 'Autisme' op het eerste gezicht wel heftiger vind klinken dan al mijn vorige diagnoses, ookal verandert het niets aan wie ik al jaren ben.

quote:

Op donderdag 24 juni 2010 00:31 schreef Maartel het volgende:
Klopt.
Het is alleen zo dat met dingen waar ik al jaren moeite mee heb/tegen aan loop tegenover verwachtingen die de maatschappij van me heeft (concreet momenteel het UWV) iets makkelijker bijgesteld kunnen worden voor hun en mezelf met een etiketje, hoe stom het ook is ('ik heb hier veel moeite mee' begrijpen ze niet zonder diagnose).
En daarnaast moet ik toegeven dat ik voor mezelf het labeltje 'Autisme' op het eerste gezicht wel heftiger vind klinken dan al mijn vorige diagnoses, ookal verandert het niets aan wie ik al jaren ben.

Ik wou een persoonlijk verhaal hier neerzetten.
Toch maar niet gedaan.
Hoe dan ook dat komt echt wel goed kan ik uit ervaring zeggen maar jah, soms word je wel eens tussen aan halings tekens geconfroneerd. Gewoon eerlijk zijn en eventueel van te voren bedenken hoe je duidelijk je gevoelens danwel ervaring/lastige punten op bepaalde zaken kunt overbrengen.
Oke ik zal kort 1 ding vertellen.
Zo`n soort van begeleider zei tegen mij haha voor autisme kun je niet altijd thuis blijven(soms beweerde hij andersom en hij beweerde dat ik het rea college terug moest betalen echt een gevalletje drijgen pushen enzo omdat al die malloten dat geloven sorry voor het taalgebruik maar ik paste echt niet in die doelgroep)
Nouja goed ik zei van ja wat dan nog op vrijdag middag 5 uur heb ik daar ook last van!

Oke met wat moeite kan ik wel eens uit gaan althans in het verleden maar heb soms echt last van depressieve shit en zo.
Hoe moet ik het later bv voor elkaar gaan krijgen financieel?(is een gedachte die de laatste tijd wel vaak in mn hoofd zit)
Maarjah dingen staan nog niet vast, misschien wel nooit, hoe dan ook dat komt wel goed, iig verbetering in mn situatie.

Welkom terug gap

Maak je niet druk, niets is zeker en er is van alles mogelijk. Als het echt te veel stress oplevert dan moet je dat zeggen tegen je hulpverleners. En als je je niet op je gemak voelt bij je hulpverleners dan moet je vragen om anderen.

Geen idee of die post ook nog op mij sloeg, maar ik ben zó blij met mijn SPV-er.. een hele vriendelijke vrouw, die uit elke reactie laat blijken dat ze volledig snapt wat ik haar vertel!
(Ze heeft jaren bij het GGZ gewerkt, is de laatste jaren SPV-er voor ADD/Autisme en heeft ook nog haar eigen praktijk, dus het is erg prettig om iemand tegenover je te hebben die zo'n beetje alle mogelijke psychische klachten herkent ipv maar van één ding verstand te hebben )

Wat is een SPVer?

quote:

Op donderdag 24 juni 2010 00:50 schreef ScarFace- het volgende:
Wat is een SPVer?

http://nl.wikipedia.org/w(...)isch_verpleegkundige

Officieel ter ondersteuning van psycholoog/psychiater, maar aangezien die van mij zelf ook psychologe is heb ik er een hele goede/fijne aan

quote:

Op donderdag 24 juni 2010 00:52 schreef Maartel het volgende:

[..]

http://nl.wikipedia.org/w(...)isch_verpleegkundige

Officieel ter ondersteuning van psycholoog/psychiater, maar aangezien die van mij zelf ook psychologe is heb ik er een hele goede/fijne aan

Oke.
Je bent echt niet de enige hoor mensen met psychische problemen hebben nu eenmaal hulp(nodig)
Ooit. Een keer. In bepaalde mate. Wellicht.
hoi autidude.
Mocht iemand ervaring hebben met het middel nitrazepam, slaapmiddel, ik heb een topic geopend.
Tot nu toe nog geen serieuze reacties maarjah. Slaapmiddelen - Nitrazepam

Ik had al vroeg (middelbare school) mijn eerste stickertje (HB). Daarmee vielen al veel dingen op hun plek. Me anders voelen dan anderen, meer en beter met volwassenen (leraren met name) kunnen omgaan dan met leeftijdsgenoten (die vonden me maar raar en een watje/stuudje) en dat soort dingen. Daarmee werd zeg maar 75% van mijn problemen "verklaard".
Rond mijn 20e bleek ik ook nog min of meer chronisch depressief te zijn (tussen klinische depressie en dysthieme stoornis in). Dat leverde nog eens 5% "verklaring" op.
Pas toen ik ergens in 2006 bij toeval (of bestaat toeval niet? ) iets las over Asperger, en daar in alle tijdschriften- en online-testen steeds weer bij terecht kwam, en er over begon te lezen, vielen de laatste 20% op hun plek. En met een rotklap. Het traject langs psycholoog (waar ik toch al liep) en huisarts was binnen een week rond; daarna nog een paar maanden bij het Radboud in Nijmegen bezig geweest en in de zomer van 2007 had ik mijn laatste stickertje dus officieel te pakken.
Ook ik had, net als Maartel, daar toch wel moeite mee. Autisme is toch een heftig woord, en mensen denken dan toch gewoon aan Rain Man en aan mensen die in een hoekje zitten te wiebelen (no offence). En dat was ik absoluut niet. Bij mij is die diagnose dus echt de druppel geweest die mijn emmer deed overlopen; ik had al jaren last van te veel werkdruk en allerlei problemen, en toen ik besefte dat ik dus iets had waar ik nooit meer vanaf zou kunnen komen en wat me altijd parten zou blijven spelen, dus dat ik dat "vechten tegen de wereld" wat ik altijd maar deed dus toch de rest van mijn leven zou moeten blijven doen, ben ik ingestort. De huisarts heeft me direct 6 weken thuisgezet, en heel langzaam ben ik, met een andere werkplek waar ik minder prikkels kreeg en met begeleiding van een jobcoach, uiteindelijk toch weer ruim een jaar bezig geweest voor ik weer mijn volledige uren en mijn volledige werklast kon draaien.
Ja het was heftig, en ik heb me een paar keer vergist in het "Wie vertel ik het wel en wat dan precies?".

Maar tegelijkertijd heeft het me wel een heel groot deel van mijn schuldcomplexen afgeholpen. Ik vond mezelf altijd maar asociaal, dat ik nooit geïnteresseerd was in verhalen over de kat van de buren van de kinderen van mijn collega's enzo. En dat ik zooooo vaak mensen onbedoeld leek te kwetsen doordat ik altijd to-the-point was en mijn "kritiek" altijd heel direct bracht ("Wat vind je van mijn nieuwe kapsel?" "Tja, ik vond het oude leuker hoor" - ) Maar vooral kon ik me enorm kwaadmaken op mezelf dat ik mensen nooit snapte en áltijd de subtiele signalen miste.
Nu weet ik dus dat dat niet aan mij ligt. Tenminste, het is nog steeds natuurlijk een bedradingsfout in *mijn* hersenen, maar het is geen onwil, asociaalheid of lompheid. Het is gewoon iets dat ik niet of minder goed kan. Een kleurenblinde kan ook geen kleuren zien, ook al zou hij het nog zo graag willen, en zo werkt het bij mij ook een beetje.
Ik heb dat dus geaccepteerd, weet dat ik er moeite mee heb, en probeer het zo goed mogelijk op een andere manier op te lossen. En als ik toch per ongeluk iemand kwets (en dat zal ik heus wel blijven doen helaas), kan ik daar nu mijn excuses voor aanbieden zonder ondertussen kwaad op mezelf te zijn of huilend in slaap te vallen "Waarom doe ik dat toch steeds - ik ben een slecht mens" zeg maar.
Dus enerzijds is er iets bij gekomen dat altijd bij me blijft (maar goed, in zekere zin was het natuurlijk altijd al bij me, alleen heeft het nu een (heftige) naam), anderzijds heeft het ook een stukje rust in mijn hoofd gebracht.
En: ik ben me er nu ook van bewust dat ik bepaalde dingen (analyseren, uitzoeken, adviseren; maar ook bijvoorbeeld taalgerelateerde dingen als teksten schrijven en redigeren) heel erg goed kan. Dat is (met mijn lage zelfbeeld) ook wel heel belangrijk: weten dat er dingen zijn die ik juist góéd kan, beter dan de gemiddelde mens.

Nou ja, dat is dus mijn verhaal een beetje

Mooi geschreven Pandora.

Ook wel herkenbaar voor een groot deel

Absoluut

Auti hoe is het nu? Zo jammer van die hond

Verder gaat het momenteel een beetje 50/50 met mij. Ik ben erg uitgeput van de stress. En natuurlijk de medicijnen zorgen ook wel voor rust/sloomheid. Ik rij nu dus ook geen auto.. Want ik ben best wazig.
of afwezig. En uitslag van het bloedonderzoek was ook goed.. Dat heb ik zo vaak heh, daar snap ik niets van maar ik geloof ze wel.
Maar dat betekent ook dat de lichamelijke klachten allemaal puur door de stress komt. Niet door iets als schildklier, vitaminegebrek of suikerziekte en dat soort dingen.
Mijn lever is ook nog ok. En mijn longen zijn schoon. Alleen mijn hart klopt te snel, maar wel regelmatig.

Ik ben erg moe. Het kost mij veel moeite om alles te regelen en het is gewoon gemeen dat ik dat nog steeds grotendeels zelf moet doen. Maar daardoor sta ik wel sterker en krijg ik ook heel veel respect van de mensen die wél meehelpen en al. Alleen het is zoooo veel geregel en het is nog spannend ook.
Maar voor de rechtzaak van over 2 weken sta ik wel erg goed en daar moet vast wel een goede schikking uit voort kunnen komen, alleen jammer dat het een paar 100 euro extra moet kosten en ik nu de rest van het jaar 140 euro per maand kwijt ben aan basispremie voor zorgverzekering omdat dat nu via het CVZ gaat, en dat wordt pas weer 97 euro als ik 1100 euro heb betaald.
En met de allergrootste schuldeiser kan ik ook wel een regeling treffen.

En het is nog heel even afwachten, maar als het even meezit is het ook zo goed als rond dat we de Gemeente kunnen aanklagen voor nalatigheid. Op 4 of 5 punten.

En Vic.. tja.. beter voor hem hoor.. hij was ook gewoon echt te oud. 15 jaar en 11 maanden en dat is heel oud voor een BC. Maarja, we hadden hem natuurlijk liever 20 zien worden. Maar hij heeft een mooie tijd gehad. En ik ga later nog een verhaal maken voor in het memorium topic in F&F. met foto's enzo.

Pandora73

Mooi geschreven dat stuk over jou verhaal. En ook heel erg herkenbaar. En zo zie je ook een positief aspect van de stempels.
Je leert jezelf beter te begrijpen waardoor je minder snel overal je zelf de schuld van geeft.

quote:

Ik heb dat dus geaccepteerd, weet dat ik er moeite mee heb, en probeer het zo goed mogelijk op een andere manier op te lossen. En als ik toch per ongeluk iemand kwets (en dat zal ik heus wel blijven doen helaas), kan ik daar nu mijn excuses voor aanbieden zonder ondertussen kwaad op mezelf te zijn of huilend in slaap te vallen "Waarom doe ik dat toch steeds - ik ben een slecht mens" zeg maar.
Dus enerzijds is er iets bij gekomen dat altijd bij me blijft (maar goed, in zekere zin was het natuurlijk altijd al bij me, alleen heeft het nu een (heftige) naam), anderzijds heeft het ook een stukje rust in mijn hoofd gebracht.

En bovenstaand stukje is o, zo herkenbaar voor mij. Daar heb ik echt zo vaak last van en last van gehad..en nu nog vaak genoeg. Want veel dingen doe ik zonder slechte bedoelingen en soms heb ik het gewoon helemaal niet in de gaten dat ik met een opmerking of met mijn gedrag iemand kwets

Ik zeg meestal "Ik ben niet asociaal, ik ben alleen onsociaal".
Ik doe het namelijk niet expres, en het intereseert me wel degelijk (wat bij asociaal meestal beide niet het geval is) maar het lukt alleen soms gewoon niet...

quote:

Op donderdag 24 juni 2010 08:15 schreef Pandora73 het volgende:

[...]

Nou ja, dat is dus mijn verhaal een beetje

Zeer herkenbaar, vooral dat stuk over jezelf schuld te geven. Hier had ik soms echt zwaar last van toen ik op de middelbare school zat.

quote:

Op donderdag 24 juni 2010 15:32 schreef Wii-Style het volgende:

[..]

Zeer herkenbaar, vooral dat stuk over jezelf schuld te geven. Hier had ik soms echt zwaar last van toen ik op de middelbare school zat.

Bij mij was het juist toen ik ging werken dat het pas echt vervelend begon te worden. Op school en tijdens studie interesseerde het me niet zo veel. Ik ging gewoon mijn eigen gang, zorgde dat ik deed wat verwacht werd (goede cijfers halen - hoewel dat tijdens mijn studie nooit is gelukt helaas). Maar toen ik ging werken en in "het bedrijfsleven" terecht kwam, merkte ik dat er spelletjes werden gespeeld, dat mensen zich persoonlijk aangevallen voelen als je opmerkingen hebt over rapporten die ze maken, dat je vliegen met stroop moet vangen in plaats van met azijn, enzovoorts. Toen begon het me pas echt op te vallen hoe "anders" ik daarin was. Ik was zakelijk, direct, en kwam met rationele argumenten. Dat werd heeeeel slecht verdragen...

Jongen doodgeschoten in Velsen-Noord

Het is daar echt erg, ik ben zoo blij dat ik daar niet ben gaan wonen. Dan was ik nu echt al dood geweest.

Trouwens hebben jullie dat gezien op t noeuws over dat "huís" voor ass'ers die dicht moet.

Wat kan ik met 1000 euro doen?
* ScarFace- verdenkt iemand uit deze topicreeks van het aanmaken van een bepaalde kloon en zulks
Lichtelijk. Het zou kunnen.

ik zie het. Maar het kan ook iemand Anders zijn.

[ Bericht 50% gewijzigd door francis998 op 24-06-2010 22:36:52 (Verkeerde emoticon.) ]

quote:

Op donderdag 24 juni 2010 20:58 schreef Autidude het volgende:
Jongen doodgeschoten in Velsen-Noord

Het is daar echt erg, ik ben zoo blij dat ik daar niet ben gaan wonen. Dan was ik nu echt al dood geweest.

Het is daar best agressief volgens mij