Afgelopen week ben ik op een korte vakantie met mijn vriendin geweest in New York City. Via internet kon je via het "Community Ride Along Program" van de NYPD de aanvraag doen om een surveillancedienst mee te rijden, dus dat hebben we 'op goed geluk'maar geprobeerd. Na een hele stapel papierwerk, bv om ervoor te zorgen dat de NYPD niet aansprakelijk is voor eventuele dingen die daar gebeuren, kregen we bericht dat we ons op maandagmiddag 28 juni om 3 uur moesten melden bij de 46th precint midden in de Bronx. Jippie!
Totaal onwetend over de situatie daar, los van het feit dat je weet dat de Bronx niet het 'beste' stukje New York is, zijn we dit kant op gegaan in de metro. Toen we bij het bureau waren was men verbaasd over onze komst en vertelde men dat de diender die ons mee zou nemen de dag erop pas in dienst zou komen. Maar omdat we de dag erop terug zouden vliegen en ik me niet zo makkelijk af liet schepen na zoveel moeite werden we na wat gepraat gekoppeld aan twee dienders die net in dienst waren gekomen: een Amerikaan met de naam "de Kooker" (Nederlandse voorouders) en een jongen van Ierse afkomst. Als eerste kregen we twee bulletproof-vests aangemeten, wat bij ons eigenlijk wel de wenkbrauwen deed fronsen.
Men was eigenlijk helemaal verbaasd dat twee mensen uit Nederland zomaar naar hun bureau kwamen om mee te draaien: "Sowieso krijgen we nooit meerijders hier, en nu zijn het zelfs twee buitenlanders, die uitgerekend naar de 46th precinct komen, dan moet je wel een beetje 'nuts' zijn". We hoorden namelijk dat de 46th precinct niet zomaar een bureau is binnen NYC, maar dat het 'het' bureau is waar het meeste gebeurt. In de 3 vierkante kilometer die men met 300+ (veelal jonge) dienders bedient wonen meer dan 100.000 mensen, voor het merendeel arme afro-amerikanen en immirganten uit oa puerto-rico en mexico. Het gebied is een van de armste en slechtste delen van de Bronx, en dat wordt ook weerspiegeld in de criminaliteitscijfers. Men had dit jaar 'nog maar' 7 moorden en 52 schietpartijen gehad. Oke, nu wisten we dus waarom we het vest aangemeten kregen.
Eerst een rondje door het gebouw om alle afdelingen te bekijken. Het viel erg op dat er zeer weinig computers waren en het eigenlijk gewoon een zootje door het hele gebouw was; veel papierwerk overal, het gebouw zelf was best oud en niet goed onderhouden en het celblok leek uit het jaar nul te komen. Daarentegen was bv de foto/dacty-apparatuur weer hypermodern; men mag van iedereen die binnenkort foto/dacty afnemen. Of dat nu voor een verkeersboete is of een kleine diefstal. En dat wordt dan ook veel gedaan. Maar veel geautomatiseerde systemen zag je niet. Of je daar blij mee moet zijn, of juist niet gezien de problemen in Nederland daarmee, is de vraag. Er wordt in ieder geval heel veel gewoon op papier gedaan….
En toen de auto in. Op de achterbank mochten we plaatsnemen achter het schot, waar je met 30 graden, een bulletproof-vest en weinig beenruimte niet super zat. Maar je hoorde ons niet klagen. Na eerst even getankt te hebben was het de surveillance in. Wat meteen opviel was het gemak waarmee men de sirene / zwaailichten aanzetten. Door rood, tegen het verkeer in, mensen aan de kant dwingen; het kon allemaal, zonder dat daar specifieke aanleiding voor was. Toen ik aangaf dat dat in Nederland aan wat regels wat gebonden vroeg men "of ze dan in Nederland daardoor ook meteen aan de kant gingen bij een sirene". Inderdaad, want in NYC gebeurde dat eigenlijk heel weinig.
Onze eerste stop was 'Prospect Park'. Drie torenhoge flats langs de rivier waar 26.000 mensen in slechte condities woonden. Drie maanden geleden was het hele complex gecontroleerd op uitstaande boetes: 9.000 mensen, oftewel meer dan een derde van de hele populatie, had nog openstaande boetes. We parkeerde letterlijk voor de deur, onder een afdakje. Dit moest omdat er anders allemaal dingen van bovenaf op de politie-auto gegooid zou worden. BIj het uitstappen moesten we dan ook uitkijken. De dienders namen ons mee voor een uitzicht van de bovenste etage. Daarvoor moest echter eerst een alarmdeur opengemaakt worden. Niets met de sleutel, gewoon openduwen, ondanks dat dan het alarm afging. Hmmm....In de hele flat stonk het enorm en lag ook erg erg veel afval.
De mensen die we in de flat, maar ook daarbuiten, tegenkwamen hadden zichtbaar weinig respect voor de politie. Maar andersom leek dat deels ook zo te zijn. Het viel ons erg op hoeveel 'beroepsdeformatie' de dienders hadden; een van de twee mannen had geen goed woord over voor de bevolking van het gebied en hun daden. De discussie zijn we maar niet aangegaan. Burgertevredenheid staat daar ook duidelijk niet op de eerste plaats; meerder emalen werd zowel toen we in de auto zaten maar ook aan het bureau mensen weggestuurd met het bericht 'Kom morgen maar terug' of 'dat is geen politie emergency, daar zijn we niet voor'....en het raampje ging weer dicht en we reden verder. Voor aangiften hoeven burgers niet specifiek naar het bureau te komen; of men heeft geen auto, of men is lui volgens de dienders waarmee we mee reden. Aangiften worden waar nodig meteen op straat opgenomen als er tijd is. Maar gezien de drukte van het gebied is daar niet altijd tijd voor....Bij meldingen wordt door burgers vaak opzettelijk het woord "gun" gebruikt , ook als hier geen sprake van is, omdat burgers weten dat de politie dan sneller ter plaatse is.
Op een gegeven moment kregen we een melding van een "disturbed person" en met volle snelheid en met toeters en bellen ging de Ford V8 richting de plek waar de melding vandaan kwam. Een dame met een "mental history" bleek een van haar 4 kinderen (van verschillende vaders) bont en blauw geslagen te hebben. Wij waren als eerste ter plaatse, maar na 10 minuten stonden er 6 politiewagens rond het huis, netzoals de halve buurt die uitgelopen was. De moeder werd gearresteerd en de kinderen werden ook meegenomen naar het bureau, omdat er verder niemand thuis was. Aan het bureau kwamen er amublancebroeders om de kinderen mee te nemen en onderzoeken, netzoals de gemeente. Het was verder tijd voor papierwerk...
Aan het einde van de dienst hebben we een aantal uit Nederland meegenomen cadeautjes uitgedeeld, Aangezien men ons niet de metro in wilde sturen gezien toch het gevaar (ook al waren we zo wel zonder problemen gekomen) kregen we een escorte helemaal terug naar ons hotel, met verbaasde gezichten van alle toeristen en het hotelpersoneel als gevolg toen we uitstapten en de dienders de hand schudde. Al met al een onvergetelijke ervaring.
“New York's Finest", oftewel de NYPD, heeft op mij wel echt een onuitwisbare indruk achtergelaten. Of ze zo professioneel zijn als in Nederland? Dat durf ik niet te zeggen. Maar natuurlijk is het een hele andere omgeving, waarbij het gevaar voor ‘beroepsdeformatie’ wel op de loer ligt. Maar de hechte politiecultuur is onmiskenbaar aanwezig; het is ‘wij’ tegen de rest. Men let op elkaar omdat men zeer sterk op elkaar aangewezen is in een dergelijk gevaarlijke omgeving. Iets wat ik wel aardig vond waren de stickers achterop iedere politie auto met daarop groot het telefoonnummer “1-800-COPKILLER” met daaronder de tekst over een 10.000 dollar beloning voor iedere burger die info aanlevert om een ‘copkiller’ aan te houden.
Natuurlijk is het ook zo dat er in Amerika in zijn geheel op zich veel respect is voor de hulpverleningsdiensten na 9/11. Vooral voor de brandweer, maar ook voor de politie, dat valt wel op in de hele stad. Ook overal Amerikaanse vlaggen. Men is trots op het land. Iets wat bij ons alleen maar naar boven komt als Oranje speelt…
Op zich nog wel aardig om te vermelden is dat iedere diender in Amerika na 20 jaar in dienst met pensioen mag. En dat de diender waar wij mee meereden (5 jaar werkervaring) 80.000 dollar verdiende. Of dat naar waarheid is, is maar de vraag. Los van de vraag of je bij je pensioen ook daadwerkelijk een uitkering krijgt, of dat dat uit die 80.000 moet is de vraag, maar slecht is het in ieder geval niet.
Zie hier de site van de 46th precinct in the Bronx, met daarbij ook de ‘crime statistics’ (link);
http://www.nyc.gov/html/nypd/html/precincts/precinct_046.shtml