Zelf een 'literaire thriller' schrijven, 2

Tijd voor een vervolgtopic over het zelf schrijven van een literaire thriller, al werd het uiteindelijk geen literaire thriller maar een - nou ja, boek. Of een roman. Het eerste deel staat hier:

Zelf een 'literaire thriller' schrijven

Samenvattend komt het erop neer dat ik ergens vorig jaar besloot om een literaire thriller te schrijven in de traditie van hoe heten ze allemaal, de Nederlandse Nicci's French... Saskia Noort en de schrijfsters van wie ik de namen nu even ben vergeten, maar laten we zeggen: de bestsellerschrijfsters. Maar dat plan raakte al snel op de achtergrond omdat ik uiteindelijk toch liever een 'gewone' roman wilde schrijven, maar dan wel met een plot. Ik wilde het serieus aanpakken, daarom benaderde ik een literair agent. Ik vroeg hem of het mogelijk was, in principe, om een roman aan een uitgeverij te verkopen op basis van alleen een synopsis en een paar hoofdstukken. Hij dacht van wel. Toen heb ik, tijdens een hysterische schrijfmarathon van enkele weken, een synopsis en een paar hoofdstukken bij elkaar geschreven. Het 'boek' werd inderdaad verkocht, aan Meulenhoff, en ik kreeg een mooi voorschot, zodat ik 'serieus' aan de slag kon. Ik ben een deadlineschrijver, daarom wilde ik het graag op deze manier geregeld hebben.

Intussen heb ik al heel vaak spijt gehad van zowel de deadline als het voorschot, de druk is eigenlijk te groot, en al snel liep ik een behoorlijke vertraging op. Het schrijven kwam niet op gang, terwijl ik zo buitengewoon hartelijk was ontvangen door de uitgever, met een feestje waarbij de champagne vloeide en ik alle medewerkers ontmoette. Ik weet niet precies wat het probleem was, maar ik denk dat het inderdaad, heel simpel, de druk was die me nekte. Het was opeens serieus, er stond geld op het spel, ik moest presteren en daar had ik geen zin in. Vervolgens overleed mijn vader en had ik ook nog een echt excuus om niet te schrijven.

Maar goed, sinds de ondertekening van het contract zijn er vier maanden verstreken en ik heb het eerste deel vandaag afgerond Ik heb alles bij elkaar één maand verspeeld, dat valt eigenlijk nog mee. Het plan was om het manuscript op 1 september in te leveren, en die deadline wil ik nog steeds proberen te halen. Wel is er behoorlijk wat druk van de ketel, aangezien het boek pas in februari 2011 hoeft te verschijnen - gelukkig maar, want de oorspronkelijke datum (oktober/november 2010) was wel heel krap. Het lijkt een lange tijd, tien maanden, maar in de praktijk moet de roman dan echt op 1 september klaar zijn, met het oog op alle drukproefellende, de promotie enzovoort.

Ik heb nu 30.000 woorden geschreven. Het tweede deel wordt ook 30.000 woorden, en daarna volgt nog een kleiner, derde deel van ongeveer 10.000 woorden. Nu is het vakantie (twee weken meivakantie), daarna kan ik met een schone lei verder. Eerst ga ik uit eten Later vanavond kom ik nog wel even terug om te vertellen of het eerste deel ook goed is geworden

[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 29-04-2010 18:36:29 ]

quote:

Op donderdag 29 april 2010 18:36 schreef wonderer het volgende:
Yay

Lekker hard aan het werk dus. Ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat. Moet je veel research doen of kun je zonder veel oponthoud doorschrijven?

Zonder veel oponthoud doorschrijven was er alleen de laatste weken bij, daarvoor was het ploeteren en wrikken. Ik had één deel, het vijfde hoofdstuk, dat ik NIET rond kreeg. Het omzetten van de 'ik'-vorm naar de alwetende verteller was op de een of andere manier onmogelijk, en er stond teveel informatie in, dus daar heb ik mijn tanden twee en een halve week op stukgebeten, gewoon omdat de vorm niet klopte. Dat soort ellendige dingen haalt de vaart eruit, maar goed, toen het me uiteindelijk dan tóch lukte, werd het ook meteen het beste hoofdstuk, dus dat was fijn.

Wat de research betreft: die heb ik beperkt tot ongeveer één maand, en het opschrijfboekje lag steeds op mijn bureau zodat ik er dingen in kon opzoeken. Ik heb er wel heel veel aan gehad. Alle losse ideeën en invallen die me misschien van pas zouden komen, heb ik daarin opgeschreven, en ik heb ze bijna allemaal kunnen gebruiken. Nu ga ik een nieuw opschrijfboekje kopen en hopelijk komt dat ook weer vol nieuwe, mooie ideeën te staan

quote:

Op donderdag 29 april 2010 18:56 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Nee, m'n beste Xebro, zie het topic dat aan deze vooraf is gegaan.

Hulde Nadine, het eerste deel afgerond!
Ik ben benieuwd wat je gevoel erover is, ben je er tevreden over?

Gisteren heb ik het manuscript in één ruk doorgelezen en gecorrigeerd, gedurende ongeveer 4 uur, en daarna was ik compleet depressief. Maar dat is normaal, denk ik. Verschrikkelijk, om je eigen zinnen terug te lezen, zeker als je die zinnen de afgelopen weken dagelijks honderd keer voorbij hebt zien komen. Ik laat liever een verstandskies trekken

Maar goed, vervolgens heb ik, depressief en al, in een noodgang alle correcties doorgevoerd en daar was ik na twee uur mee klaar. Een record. Ik heb mezelf bij wijze van spreken een blinddoek voorgebonden, want ik kon die zinnen niet meer zien. Na afloop was ik, behalve depressief, ook overspannen. Ik ben gaan slapen, en toen ik vanochtend wakker werd, was ik blij en opgelucht, want hoe vreselijk dat corrigeerwerk ook is, het is wel héél belangrijk. Volgens mij kan iedereen een manuscript schrijven dat bijna af is, maar een manuscript dat echt helemaal af is, zonder losse draadjes, halfslachtige scènes en bijna voltooide hoofdstukken, is geen manuscript. Dat kun je niet versturen aan de uitgeverij.

Ik had mezelf wel een beloning in het vooruitzicht gesteld, want één cruciale scène moest nog worden geschreven, en dat heb ik vandaag gedaan. En die scène is fantastisch geworden. Dit was echt zo'n schrijfdag die alle ellende weer goedmaakt

Conclusie: ik weet niet of het goed is geworden. Dat weet ik waarschijnlijk pas over twee of drie maanden, als ik dit eerste deel opdiep uit de donkere la waarin ik het nu ga verstoppen. Misschien moet het perspectief uiteindelijk toch anders, misschien schrap ik de helft er nog uit, maar de basis is in elk geval gelegd. En het belangrijkste is dat ik héél veel zin heb om verder te schrijven, dus het verhaal begint nu echt goed op stoom te komen - net op tijd, wat mij betreft, want daar heb ik veel te lang op moeten wachten.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 18:50 schreef Xebrozius het volgende:
Ah, je gaat weer geld verdienen met de input van anderen? Schrijven 2.0, laks en makkelijk.

Nee, maar voor jou maak ik graag een uitzondering. Gooi al je ellende en verdriet er maar ongefilterd uit, ik zal kijken wat ik voor je kan doen

quote:

Op donderdag 29 april 2010 23:11 schreef p-etr-a het volgende:
Zelfs als je de wereld aan input krijgt van anderen, zal schrijven nooit 'laks en makkelijk' zijn. Goed dat je hebt doorgezet terwijl het zo moeizaam ging aan het begin, Nadine, en ik hoop dat het vanaf nu inderdaad leuker wordt! Ik zal je hier in elk geval weer volgen.

Thank you

Ik ben nu heel blij en opgetogen, want het manuscript ligt klaar om verstuurd te worden. Dat doe ik morgenochtend, omdat ik me altijd schaam voor mailtjes die om 3 uur 's nachts zijn verstuurd Ik wil niet de indruk wekken dat ik hier als een holbewoner in een andere tijdzone leef, al is dat natuurlijk wel zo, maar dat hoeven zij niet te weten.

Morgen Koninginnendag (hier buiten is het gehos en gedreun van de disco net verstomd) en overmorgen op vakantie Ik heb een paar leuke boeken gekocht, eentje van Rachel Cusk, eentje van Nina Brink, of nee: óver Nina Brink, eentje over Lehman Brothers (de Amerikaanse bank en het hypotheekdrama), eentje van Jay McInerney (verhalenbundel) en dan nog een soort chicklit van Jane Green, want het verstand mag de komende twee weken even op nul. Nee: móet op nul, verplicht

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 20:50 schreef Peter het volgende:
Al een reactie van de uitgever gehad trouwens?

Nog niet. Ik had het ook nog niet verwacht, meestal duurt het wel even. Daarom was ik ook blij verrast met het 'leesrapport' dat ik al na een week (!) ontving van mijn agent. Het was een kritisch leesrapport, hij leidde het in met de woorden: 'Niet schrikken, het hoort erbij', en het heeft me enorm geholpen. Voor mij is dit de eerste keer dat ik goed advies krijg, of zelfs kritiek, want mijn vorige uitgevers (L.J. Veen en Rothschild & Bach) waren waarschijnlijk te lui om het manuscript echt te lezen (of misschien was ik in die tijd nog briljant ).

Hoe dan ook, dit is heel mooi. Toen ik het eerste deel opstuurde, kon ik er geen zinnig woord over zeggen. Na ongeveer een week begon ik me een paar dingen te realiseren: dat de inleiding te lang was, dat bepaalde personages niet goed uit de verf kwamen, etc. In grote lijnen kwam de kritiek precies daarop neer. Ik heb besloten om niet meteen te beginnen met het herschrijven van het eerste deel (of nou ja, herschrijven is een groot woord, maar laat ik zeggen: perfectioneren), omdat het verhaal nu eindelijk een beetje op stoom begint te komen, dus het is slimmer om gewoon door te schrijven. De opmerkingen uit het leesrapport houd ik in mijn achterhoofd, daar kan ik sowieso mijn voordeel mee doen.

Nu ben ik nog niet begonnen met schrijven, eerst weer lezen (en dat noem ik dan heel gewichtig 'research', zodat ik mezelf kan wijsmaken dat ik goed en constructief bezig ben ). Ik heb een nieuw opschrijfboekje gekocht, en dat mag ik helemaal vol kriebelen met aantekeningen. Bij het eerste deel heb ik enorm geprofiteerd van mijn opschrijfboekje.

Eerlijk gezegd vind ik het wel een zware last, die deadline. Ik besef dat het voor mij de beste manier is, maar tegelijkertijd ben ik doorlopend in lichte staat van paniek. Al die vakanties die ertussendoor komen... nu weer Pinksteren... tienduizend verplichtingen... de mails die maar blijven binnenstromen met verzoekjes om dit en dat en zus en zo... ik overweeg serieus om mijn mailbox en mijn mobiele telefoon te laten afzinken in de Noordzee. Wat een ellende is dat toch, je kunt tegenwoordig nooit meer ontsnappen aan de wurggreep van de Buitenwereld - als mensen mij te pakken willen krijgen, kunnen ze bellen/mailen/voicemial inspreken, en dat doen ze dus ook, en nou ja... Ik neem me geregeld voor om mijn sociale leven tijdelijk de nek om te draaien, maar het lukt me niet. En ik ben al een behoorlijke hermit. Ik poeier al zoveel mensen af. Volgens mij moet ik in een donker bos gaan wonen

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 20:54 schreef Dastan het volgende:
Wauw, ben benieuwd naar het verdere verloop.

Het verloop, daar zeg je wat

Kort samengevat heb ik in mei het eerste deel van de roman voltooid. Daarna werd het stil, ik zat even 'vast', zoals dat heet, en ik heb tot juli weinig gedaan. Toen had ik een gesprek met de uitgever en sloeg de paniek toe, want het boek moest volgens haar op 1 december klaar zijn. Dat lijkt een lange tijd, vier maanden, maar in feite vliegt het voorbij en ik ben niet zo'n extreem snelle schrijver. Nou ja, soms wel. Als ik eenmaal op gang kom, gaat het ook wel hard.

Enfin, ik heb in juli eerst drie weken 'research' gedaan, dat klinkt interessant maar het komt erop neer dat ik een aantekeningenboekje heb volgekrabbeld met losse scènes, ideeën en quotes. Toen ben ik op vakantie gegaan en daar heb ik die aantekeningen uitgewerkt. Ik ben gedurende drie weken elke ochtend om zeven uur opgestaan - in de vakantie - en vervolgens heb ik een koude douche genomen en daarna tot 12 uur gewerkt. Resultaat: 32.000 woorden. Dat wordt dus het tweede deel. Het is nog géén doorlopend verhaal; het zijn 12 hoofdstukken met veel 'gaten' erin, en die gaten ben ik nu aan het opvullen. Ook staan er in het document allerlei aanwijzingen (voor mezelf) zoals: 'Niet vergeten om hier terug te verwijzen naar die en die scène' en: 'Hier een korte dialoog'. Het is dus een skelet. Maar ik heb het verhaal wel helemaal uitgeschreven, inclusief het slothoofdstuk en de epiloog.

Inmiddels zit ik op 42.000 woorden en heb ik één hoofdstuk helemaal af. Ik zat nog met één probleem in de plot, en dat heb ik gisteren getackeld. Vanaf nu ga ik proberen elke week een hoofdstuk te voltooien, of twee hoofdstukken, maar dat kan ik nog niet overzien. Eigenlijk zou ik het liefst een eerste versie willen schrijven in 6 weken, zodat ik daarna kan gaan reviseren. Helaas ben ik een typische perfectionist, dus even snel een ruwe versie schrijven vind ik heel moeilijk.

Ik vind het sowieso moeilijk om me aan mijn planning te houden, merk ik. Toch is dat nu wel belangrijk, want ik kan het me niet veroorloven om langdurig te priegelen aan één hoofdstuk. Daarom heb ik een werkschema gemaakt dat ik de komende 6 à 8 weken volg.

En, wordt het goed?
Dat weet ik niet

Heb ik er nog lol in?
Nu wel, maar er zijn aardig wat zwarte dagen geweest en het is onvermijdelijk dat er nog veel zwarte dagen zullen volgen.

Nou ja, ik ontdek weer iets dat ik allang wist, namelijk: een roman schrijven is hondsmoeilijk. Maar blijkbaar vind ik het leuk om mezelf hondsmoeilijke opdrachten te geven, vraag me niet waarom, en uiteindelijk gaat het erom dat ik binnenkort (héél binnenkort, hoop ik) kan zeggen: 'Ja, deze roman komt er.' Dat punt heb ik nu nog niet bereikt, helaas. Maar ik ben wel heel dichtbij.

quote:

Op woensdag 8 september 2010 09:38 schreef wonderer het volgende:
Tof, bedankt voor de update Netjes die discipline! Die mis ik op dit moment even

Die mis ik ook te vaak. Ik denk wel eens dat ik best goed kan schrijven, maar ik kan nog veel beter niet schrijven Eigenlijk is dat mijn grootste talent.

Maar dat is ook precies de reden waarom ik mezelf de strop (van een contract, een voorschot en een deadline) om de nek heb geknoopt. Als de paniek maar groot genoeg is... Het is natuurlijk jammer dat het zo moet gaan, het is ook kinderachtig en beschamend, maar dat heet zelfkennis

quote:

Op woensdag 8 september 2010 17:04 schreef wonderer het volgende:

[..]

Ik vind niet dat je je ergens voor hoeft te schamen. Als je dat nodig hebt, is het alleen maar bewonderenswaardig dat je het ook gewoon DOET. En er eerlijk over bent.

Daar zit iets in... dank

Gisteren sprak ik toevallig een schrijver die ook op deze manier werkt, dus met een deadline/contract, en we bleken allebei dezelfde ervaring te hebben, namelijk dat de uitgeverij veel minder punctueel is dan wij. Bij ons (allebei journalist geweest en dus gewend aan tijdsdruk) is een deadline een deadline, maar onze uitgevers reageren allebei verbijsterd (haast geschrokken) als we ook werkelijk doen wat er is afgesproken: "Nou, zo'n haast heeft het ook weer niet," en: "Neem gerust wat extra tijd."

Ik houd me nu aan de deadline van 1 december, omdat ik allang in de gaten heb dat de uitgeverij het zo nauw niet neemt. Dat is gevaarlijk, omdat het verleidelijk is om die extra tijd inderdaad te nemen, maar bij mij betekent extra tijd meestal gewoon uitstel. Ik schiet er dus niks mee op, hooguit zit ik langer in de stress.

quote:

Op woensdag 8 september 2010 09:09 schreef Nadine26 het volgende:

Ik vind het sowieso moeilijk om me aan mijn planning te houden, merk ik. Toch is dat nu wel belangrijk, want ik kan het me niet veroorloven om langdurig te priegelen aan één hoofdstuk. Daarom heb ik een werkschema gemaakt dat ik de komende 6 à 8 weken volg.

De 8 weken zijn bijna voorbij (ik ben uiteindelijk echt begonnen met schrijven op 20 augustus) en ik ga mijn deadline nèt wel of nèt niet halen. Ik wilde voor de herfstvakantie (volgende week vrijdag) het tweede deel af hebben, en ik heb nog 2 hoofdstukken voor de boeg: het ene is voor de helft voltooid, het andere heb ik al uitgeschreven maar dat moet nog vorm krijgen. Ik zit mezelf enorm op te naaien, ik WIL die deadline halen, maar goed, desnoods leg ik me erbij neer dat ik in de herfstvakantie moet doorwerken Daarna heb ik zo'n 30.000 nieuwe woorden, dus in totaal 60.000.

Op dit moment tel ik de woorden niet meer, ik schrijf gewoon door en intussen blijf ik me erover verbazen hoeveel SHIT ik onderweg tegenkom, in de zin van: problemen die ik niet had voorzien, maar daar staan gelukkig ook weer veel cadeaus tegenover, want bij vlagen kan ik er echt in geloven. Het zit me af en toe ernstig dwars dat het gewoon onmogelijk is om een strak en smetteloos werkschema aan te houden, want zodra ik denk: 'Mooi, vandaag schrijf ik die twee scènes', zit ik aan het eind van de dag met twee totaal andere scènes die dan toch ook weer heel nuttig blijken, maar... nou ja, het is alles bij elkaar een hele uitdaging, zullen we maar zeggen

quote:

Nou ja, ik ontdek weer iets dat ik allang wist, namelijk: een roman schrijven is hondsmoeilijk. Maar blijkbaar vind ik het leuk om mezelf hondsmoeilijke opdrachten te geven, vraag me niet waarom, en uiteindelijk gaat het erom dat ik binnenkort (héél binnenkort, hoop ik) kan zeggen: 'Ja, deze roman komt er.' Dat punt heb ik nu nog niet bereikt, helaas. Maar ik ben wel heel dichtbij.

Die hobbel is genomen Daarmee bedoel ik dat deze roman er sowieso komt, ik heb er teveel in geïnvesteerd om nog op te geven, maar de eindbeslissing ligt natuurlijk bij de uitgeverij. Het staat me wel een beetje tegen dat ik nog zo'n lange weg te gaan heb. Dat is precies het gevaar van die naderende herfstvakantie: grote kans dat ik achterover ga leunen om eens goed uit te blazen, maar ja, probeer daarna de discipline maar weer op te brengen

Bovendien merk ik nu weer dat het echt noodzakelijk is om in zo'n verhaal te gaan leven, om er echt volledig in op te gaan en er steeds mee bezig te blijven - er kunnen eigenlijk geen vrije dagen tussen zitten. Dan denk ik al snel: 'Wat was er ook alweer leuk aan dit verhaal?' en: 'Niemand zal er een traan om laten als dit boek nooit verschijnt', en dat is natuurlijk ook gewoon waar, maar die gedachte moet ik dus niet toelaten Daarom heb ik de afgelopen twee maanden in totaal isolement geleefd, ze zullen hier in de buurt wel denken dat ik tegenwoordig in een caravan woon, want ik sjok half verdwaasd door de buurt in allerlei merkwaardige trainingskleren. Maar: op naar de 60.000, en daarna nog een derde deel (circa 20.000 woorden.)

quote:

Op zaterdag 16 oktober 2010 00:39 schreef wonderer het volgende:
Heel herkenbaar, maar petje af dat je het zo gedaan hebt, zeg. Het "echte" schrijven, gewoon afzien

Tof!

Mijn deadline ligt anderhalve dag eerder en ik moet nog ~1 hoofdstuk (verdeeld over het een en ander)... samen naar de eindstreep?

Samen naar de eindstreep, hoewel ik mezelf niet veel kans geef... het is nog véél Maar jij werkt dus ook met zelfopgelegde deadlines? Of bedoel je met eindstreep dat je echt klaar bent? In dat geval schrijf je óf razendsnel, óf hele dunne boekjes

quote:

Op zaterdag 16 oktober 2010 08:38 schreef wonderer het volgende:
Dat is het laatste voor de eerste versie, daarna herschrijven. Maar ik ga donderdag op vakantie, dan wil ik de eerste versie in ywriter afhebben zodat ik het in een wordbestandje mee kan nemen voor onderweg.

Als ie af is, kom ik op ~95k-100k uit, vanaf april geschreven, iets dunner dan de vorige twee delen.

Mijn eigenlijke deadline was 1 oktober maar er kwam een sterfgeval tussendoor, dus toen heeft het even stilgelegen

Dus kom op, we kunnen het!

Geen dunne boekjes dus En snel gedaan, zeker met het sterfgeval erbij... knap hoor Wat is precies een ywiter? Klinkt als een speciaal schrijfprogramma, misschien hebben we het er hier al eerder over gehad, maar ik ben wel benieuwd of zoiets voordelen heeft.

quote:

Op zaterdag 16 oktober 2010 11:15 schreef Biancavia het volgende:
Fijn om te lezen, Nadine, dat je al zo ver bent!

Ik heb ook het idee dat het noodzakelijk is jezelf in het verhaal 'onder te dompelen'. Dat heb ik met m'n eerste verhaal kunnen doen. Nu lukt het me niet meer om verder te gaan met een tweede verhaal en ik denk dat dat het euvel is. Ik zit er niet 'in'.

Maar je zegt zelf dat je in principe alles al wel uitgeschreven hebt. Die vorm komt dan toch wel? Misschien kan het juist wel helpen om een weekje afstand te nemen? Als dat tenminste lukt... !

Misschien probeer ik het wel Afstand nemen is nooit mijn probleem, zodra ik niet bezig ben met het boek vergeet ik meteen alles, zelfs de titel Heb ik met mijn andere boeken ook; als mensen erover beginnen, denk ik: "Wie? Wat? Zegt me niks." Zou het een vorm van verdringing zijn? Anyway, ik denk dat afstand sowieso goed is om de weerzin te verdrijven: op dit moment voel ik diepe weerzin als ik denk aan het hoofdstuk dat ik vanavond (vannacht? ) moet schrijven. Het moeten duurt nu al te lang; ik ben wel gedisciplineerd, maar na een tijdje ga ik het haten om steeds de zweep erover te leggen. Tot het schrijven opeens weer 'vanzelf' gaat, dan ben ik heel gelukkig.

Ik kan me dus voorstellen dat jouw tweede verhaal om die reden niet van de grond komt. Discipline is leuk, het moet alleen niet te lang duren.

O, ik bedenk ineens dat het wel normaal is om zo te vechten met een boek. Ik was laatst op de boekpresentatie van iemand die, net als ik, met een deadline & contract heeft gewerkt. Ik vroeg hem hoe hij het voor elkaar had gekregen om dat boek op tijd in te leveren, en hij zei: "Ik heb mijn baan opgezegd en ben drie maanden gaan zitten. Elke dag acht uur, toen was het af." Ik begon bijna te huilen van bewondering en afgunst Maar even later stond ik te praten met zijn vrouw, en die vertelde dat het toch allemaal niet zo soepeltjes was verlopen met dat schrijfproces: "Nee joh, hij heeft dagen jankend van ellende door de stad gelopen, hij heeft er diep onder geleden en nachten niet geslapen." Daarna voelde ik nóg meer bewondering voor hem (en iets minder afgunst )

[ Bericht 20% gewijzigd door Nadine26 op 16-10-2010 11:53:55 ]

quote:

Op zaterdag 16 oktober 2010 18:47 schreef wonderer het volgende:

[..]

Ja, als ik eenmaal in een flow zit, schrijf ik wel 1000-1500 woorden per uur, dus dan is een dag werk redelijk productief.

yWriter is gratis software waarbij je je hoofdstukken in scenes opdeelt. Er zitten nog veel meer functies aan, je kunt van alle personages bio's maken, lokaties beschrijven, voorwerpen, aantekeningen etc, maar dat gebruik ik allemaal niet. Ik schrijf een scene per keer, hartstikke handig, lekker afgerond projectje, lekker rustig.

http://www.spacejock.com/yWriter5.html

Dat is grappig, volgens mij heb ik mijn eigen ywrite-systeem in elkaar gezet, want het lijkt heel erg op wat ik op die site lees. Ik werk weliswaar in één groot document van zo'n 100 pagina's (dat vind ik overzichtelijk), maar daarin heb ik alle hoofdstukken opgedeeld in scènes, dus: EERST DE ONTMOETING TUSSEN X EN Y en DAARNA DE RUZIE TUSSEN X EN Z etc. Aan het begin van het hoofdstuk staat in vetgedrukte letters een samenvatting van het hoofdstuk, inclusief de rode draad, en aan het eind van het hoofdstuk heb ik mijn aantekeningen verzameld, zodat ik er tijdens het schrijven steeds uit kan putten. Als het hoofdstuk af is, gooi ik de samenvatting en de aantekeningen weg. Werkt perfect

Maar goed, jij moet tussen de losse scènes dus steeds bruggetjes maken, of voorziet ywrite daar ook in? Ik bedoel: hoe plak je die losse scènes aan elkaar? Lijkt me nog knap lastig, ik vind het schrijven van een scène altijd minder moeilijk dan de overgang naar een volgende scène - dát is het echte monnikenwerk: hoe breng je logica aan in zo'n overgang? Daar ben ik dan wel benieuwd naar...

quote:

Op zaterdag 16 oktober 2010 22:04 schreef wonderer het volgende:
Gewoon een witregel? En soms ook gewoon niet, dan loopt het achter elkaar door, dan begin ik alleen in een nieuw bestandje. Bij mij eindigt een scene als de plaats/tijd verandert, geloof ik. Moet zeggen dat er in dit boek wat meer sprongen zitten dan in de vorige, geloof ik, ik weet alleen niet of dat met ywriter of het verhaal zelf te maken heeft.

O ja, dan begrijp ik het. Ik dacht bij een 'scène' aan een losse (geïsoleerde) gebeurtenis - dus zonder uitleg / introductie / context / etc. Maar volgens mij bedoel jij met een scène gewoon een (deel van een) hoofdstuk

Maar weer eens een update

Ik volg jullie ook in het 'zelf een boek schrijven'-topic, misschien kan ik in het vervolg beter daar meeschrijven, want dit schiet zo niet op (met die lange stiltes ertussen, bedoel ik). Maar goed, nu nog even hier.

Het loopt allemaal niet zo lekker, met dat boek Het lukt me om de een of andere reden niet om mijn (zelfopgelegde) deadlines te halen, ik loop voor mijn gevoel al maanden achter de feiten aan en inmiddels ben ik behoorlijk gesloopt. Tussendoor heb ik nog twee crisissen moeten bezweren ('Ik kap ermee, dit is een mislukt project' en: 'Ik kan niet schrijven, waarom wil ik dan een boek maken?') maar daar heb ik me toch maar weer overheen gezet - of gesleept - en nu kijk ik dus tegen de nieuwe (uitgestelde, opnieuw uitgestelde, enzovoort) deadline aan, die op 1 december valt, maar ik kan nu eigenlijk al zeggen dat ik ook die datum niet ga halen

Nou goed, laat ik dan zeggen: half december.

Maar het is ook zo godvergeten véél, allemaal. Ik begrijp niet hoe het kan, maar ik zit inmiddels op 80.000 woorden. Dat is een boek! Maar ik ben pas op tweederde van het verhaal! Ik schrijf een cyclus, een roman à fleuve, ik weet het niet - ik snoei behoorlijk rigoureus in de tekst, en toch dijt dat manuscript maar uit

Goed, het plan is nog steeds (dat was de vorige keer niet anders) dat ik de eerste twee delen voltooi. Ze tellen nu dus allebei 40.000 woorden. Ik ga me het komende weekend opsluiten, en dan wil ik proberen het eerste deel te halveren. Daar zit een hoop brandhout tussen; ik realiseer me nu pas dat ik destijds, toen ik dat deel schreef, nog geen duidelijk doel voor ogen had, en dat lees je eraan af. Gezeik, nietszeggend geneuzel, scènes waarvan ik nu, bij het teruglezen, denk: wat bezielde me? _{En dat zijn geen leuke momenten}

Het enige goede nieuws is dat ik met die grote hoeveelheid tekst een luxeprobleem heb gecreëerd: nu kan het serieuze knip- en scheerwerk beginnen. Ik ga hele hoofdstukken weggooien, gewoon: hup, weg ermee. Het is wel interessante achtergrondinformatie, op zich, maar ik schrijf een plotgedreven roman en al die informatie haalt de vaart eruit. Zo heb ik een heel lang hoofdstuk geschreven dat zich afspeelt in een ziekenhuis - er gaat iemand dood - en ineens bedacht ik: 'Er gaat iemand dood', dat is een prima zin en het scheelt me een heel hoofdstuk. Kan het iemand schelen hoe die persoon doodgaat? Mij niet

Ik kan dus nog stééds niet zeggen dat dit boek er gaat komen. Het voelt... wankel. Misschien is dat wel een heel slecht teken. Aan de andere kant probeer ik de moed erin te houden door te denken aan de duizenden schrijvers die hun werk ook haten (soms) en die dan toch een goed boek schrijven (soms).

quote:

Op vrijdag 26 november 2010 02:53 schreef wonderer het volgende:
Kun je niet beter pas gaan schrappen als het af is? Straks blijkt dat een geschrapte scene in hoofdstuk twee juist heel belangrijk is bij de ontknoping...

Ja, daar heb je een punt.

Het probleem is dat deel 2 heel efficiënt en doelgericht is geschreven, terwijl deel 1 een beetje zwalkt. Maar inderdaad: aan het eind kan nog van alles blijken, dat is waar. En ik zie nu ook wel een beetje scheel - niet het beste moment voor rücksichtsloze ingrepen.

quote:

Op vrijdag 26 november 2010 09:08 schreef Biancavia het volgende:
Het blijft bijzonder hoe zo'n proces verloopt.

Ik heb me er wel op verkeken Maar inderdaad, het is bijzonder en ook leerzaam, want ik zal nu NOOIT meer denken (laat staan beweren, terwijl er een uitgever tegenover me zit) dat ik een boek kan schrijven in 6 maanden

Een jaar: nee
Anderhalf jaar: komt in de buurt
Twee jaar: ideaal

Het is namelijk echt een proces, ik vind gewoon weer het wiel uit, voor de zoveelste keer. Ik doe het heel anders dan in mijn vorige boeken; hoger grijpen, dat is logisch, maar dat betekent ook dat het moeilijk is. En dat het dus kan mislukken.

quote:

Op vrijdag 26 november 2010 10:32 schreef George_of_the_Jungle het volgende:
Het is 26 november en je moet deel 3 nog schrijven en had een deadline op 1 december? Ik denk zelfs dat half december te vroeg zal zijn...Als zou het natuurlijk super zijn om het voor de feestdagen af te hebben!

Oh nee, sorry Ik was een beetje vaag. Ik ga dat derde deel niet redden in twee dagen

Het achterliggende idee van de 1 december-deadline is dat ik het hele boek af moet hebben op 1 januari (drie delen, dus). Dat haal ik nooit. Om de uitgeverij een beetje te paaien, wil ik volgende week vast de eerste twee delen inleveren, zodat we daarna - hopelijk - een gesprek kunnen voeren over een nieuwe deadline. Zelf denk ik aan februari/maart. Volgens mij maakt het vooralsnog weinig uit, want de roman is nog niet aangekondigd in een catalogus - pas als dat is gebeurd, zit ik vast aan een deadline, anders heeft de uitgeverij een probleem (en dan nog zijn er genoeg schrijvers die zo'n ultieme deadline overschrijden: de laatste roman van Jessica Durlacher was al voor 2009 met veel tamtam en reclame aangekondigd, maar dat boek is een jaar later pas verschenen, dus tja, dat is het risico van het uitgeefvak).

Zelf wil ik niet zoveel stress om een catalogus. Het is sowieso raar, want mijn boek moet dus eigenlijk klaar zijn op 1 januari, terwijl het pas in de zomercatalogus wordt opgenomen - het boek verschijnt in dat geval ergens in mei/juni. Die lange overbruggingsperiode is nodig omdat de uitgeverij rekening moet houden met de tijdschriften- en glossy-deadlines: die mensen werken vaak tot drie (!!) maanden vooruit, en dus moet een eventuele voorpublicatie van de roman al in februari worden verstuurd.

Nou ja, dit zijn allemaal dingen waarover ik me nu niet druk maak. Eerst maar eens een boek schrijven

quote:

Op vrijdag 26 november 2010 16:53 schreef wonderer het volgende:

[..]

Ik heb ook een aantal keer hetzelfde soort scene geschreven, terwijl ik me daar van bewust was (nou ja, het was meestal maar een alinea) en achteraf heb ik ze pas geschrapt omdat ik dan beter kon bepalen op welke plek die informatie het best tot z'n recht kwam.

Je neemt me de woorden uit de mond

Precies dit zei ik vandaag tegen mezelf. Veel dubbele passages, inderdaad, en tijdens het schrijven had ik geen zin om dat helemaal uit te zoeken en glad te strijken - maar dat ga ik dit weekend dus doen. Alleen de dubbele stukken schrappen. En de scènes die straffeloos weggegooid kunnen worden (dus zonder dat ik meteen weer moet bijschrijven om de zaak aan elkaar te lassen).