Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Verder begin ik na een aantal dagen bacchanalen langzaam in te storten en komen er alleen nog zinnen als 'Dat de wereld ten onder gaat aan onverschilligheid doet me weinig' in me op.
Ik had een tijd nogal last van hormonen waardoor ik dagenlang erg misselijk was (nee, ik ben niet zwanger). Eén van de weinige dingen die ik wel goed kon verdragen, waren boterhammen met pindakaas. Toen ging het dus snel. Normaalgesproken doe ik een maand met een pot, denk ik.
The real is always way ahead of what we can imagine.
Op zondag 25 april 2010 10:58 schreef Gellius het volgende: Hoe lang doen jullie nou met 'n pot pindakaas?
Een maand klinkt plausibel. En ik eet elke dag minstens 2 bammen pindakaas.
Toen ik zwanger was kon ik pindakaas juist niet meer verdragen. En ook ik had het koken van een perfect ei tot kunst verheven, maar sinds mijn zwangerschap beheers ik die kunst niet meer. (Ik moest toen al m'n eieren hard koken.)
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Eindelijk weer eens een interessant onderwerp hier. Ik eet geen pindakaas.
Iets wat je zelf niet wilt wat ze bij je doen moet je ook niet bij anderen doen. En iets wat je niet wilt wat gedaan word en daar commentaar op geeft moet je het zelf ook niet doen. En laat iedereen in zijn of haar waarden.
En, voor de minder verheven onderwerpen, ik leef al minstens 10 jaar op een dieet van hagelslag en pindakaas met suiker, 's ochtends van beide 2 boterhammen en in de weekenden ook met de lunch. Het bevalt uitstekend, mag ik wel zeggen.
De Moeilijkste Eetster hier in huis, genaamd Livia, lust niets van dat al, maar gelukkig wel 'eibroodjes'. Dat zijn de broodjes die haar vader maakt met eieren, ham en een likje citroen mayonaise. Wonderlijk genoeg eet ze ook wel salami op haar brood, één van de weinige dingen die ík echt niet lust (en haar vader ook niet).
The real is always way ahead of what we can imagine.