ik heb gisteren in één ruk het boek van Lucia de Berk uitgelezen. het boek is verrassend goed en helder geschreven. de inhoud is met recht ontluisterend te noemen. ik had me nooit zo met haar zaak bezig gehouden, maar ik kan nu niet anders dan concluderen dat deze vrouw een heel groot onrecht is aangedaan.
maar dat is niet eens het ontluisterende. het ontluisterende is dat het in ons land blijkbaar mogelijk is dat vrijwel iedereen in een strafzaak verblind is door het idee dat iemand schuldig is. ze was al veroordeeld voordat ze de rechtszaal binnenkwam. het belachelijke ge(mis)bruik van statistiek, argumentaties dat 'ze zo geraffineerd te werk is gegaan dat er geen bewijs is', onverdachte sterfgevallen die ineens moorden werden omdat Lucia toevallig dienst had, ex-collega's die nooit iets verdachts gezien hadden maar die tijdens de rechtszaak beweerden 'dat ze wel een naar gevoel bij haar hadden', misinterpretaties van dagboekfragmenten... het houdt maar niet op.
het meest stuitende vond ik eigenlijk de verhoren. Lucia beroept zich van meet af aan op haar zwijgrecht, maar wordt desondanks honderden uren verhoord, waarbij ze dus duizenden keren alleen maar antwoordt: "ik beroep me op mijn zwijgrecht". maar ze gaan gewoon door, proberen haar kwaad te krijgen, zeggen gemene dingen over haar advocaat of haar familie. ik had er bewondering voor dat ze rustig wist te blijven en bij haar "ik beroep me op mijn zwijgrecht" bleef. ik was die rechercheurs allang aangevlogen...
ik wist niet zo goed waar ik dit onderwerp moest plaatsen omdat ik het interessanter vind om het over de zaak inhoudelijk te hebben dan over het boek als literatuur zeg maar. dus als iemand vindt dat het verplaatst moet worden, dan heb ik daar geen problemen mee.
meer mensen het boek al gelezen? reacties?