Blauwtje gelopen bij domme kut

Het is dinsdagochtend en ik heb jeuk aan mijn pik. Even krabben hoor, momentje. Zo, das beter. Enniewee, ik zit me dus thuis een potje stierlijk te vervelen. Ik kijk naar buiten maar er is weinig te beleven. Een klein kaal ventje probeert een geit in de achterbak van zijn auto te laden. Een oude vrouw struikelt over een stoeprand en valt met haar bakkes op de tegels. Tanden her en der, dat zal je altijd zien. Een merel vliegt langs en landt op een tak. Het is een saaie dag.

Gister was een stuk beter, althans de ochtenduren. De middag verliep wat minder soepel en ik zal je uitleggen hoe dat komt. Ik had dus deze vrouwelijke collega, echt zo'n dom roodharig snolletje dat volgens mij nog nooit haar oksels heeft gewassen, laat staan geschoren. Maar ja, ik zou mijn pik nog in de achterklep van een Fiat Punto steken als ik de kans kreeg, dus ik probeerde haar te versieren. Ik begon rustigaan met gewoon een praatje over vanalles en nogwat. "Lekker weertje he?" en dat soort infantiele opmerkingen, want je moet natuurlijk wel op hun niveau blijven. Ook de "Wil je nog een koffie?" ging erin als zoete koek. Mag ik verdomme ook nog voor je naar de koffieautomaat lopen, asociale trekzeug. Als hier geen sex van komt zal ik je eens even flink in de maag stompen, mij een beetje koffie voor je laten halen. Een warme zweem verliet geruisloos mijn kakgat. Zou ze het gemerkt hebben? Welnee, de geur van haar ongewassen tepels trok een sluier van dampen voor haar gezicht langs waar de Berlijnse muur nog een puntje aan kon zuigen. De Berlijnse muur tussen 1961 en 1989 dan natuurlijk he, daarvoor en daarna stelde deze weinig voor. Kortom, mijn collega (laten we haar voor het gemak maar domme kut noemen) had niks door. Ik keuvelde ondertussen rustig verder.

Enkele uren later was het pauze geweest en zaten we weer terug aan het oeverloos gezwam. Ik had een keutel in mijn darm die er niet om loog, en zei "Excuseer me". Dat was toch wel voldoende? Of had ik erbij moeten zeggen wat ik ging doen. Nee, zoiets hoef je niet te zeggen. "Zo terug, even schijten". "Even een bruine trui breien". "Even Kluivert uit de selectie zetten". Geen van allen erotiseert of geeft op enig andere wijze aanzien, beter achterwege laten dus. Waar bemoeit de snol zich eigenlijk mee? Alsof ik niet gewoon even een potje mag gaan schijten of een peukje roken of voor mijn part een blokje omlopen om een paar schapen in de wei met een kolenschop tegen hun knieën te slaan zonder me daarvoor bij haar te moeten verantwoorden? Mensen kunnen soms erg bemoeizuchtig zijn, breek me daar de bek niet over open. Je hoeft maar tegen een gevel van een huis te pissen of je kan er de klok op gelijk zetten dat er iemand zijn kop uit raam of deur steekt om te vragen wat je in godsnaam denkt aan het doen te zijn? Je hoeft maar naar een hoer te gaan en haar enkele van je zuurverdiende centen te geven en ze wil opeens weten wat je lekker vindt! Kortom, de wereld is bemoeiziek en ik heb verdomme weer jeuk aan mijn pik.

Ik dwaal af. Ohja, de keutel. Zonder er verder woorden aan vuil te maken liep ik naar het kleinste kamertje (wat een infantiele term is dat toch, noem het dan gewoon schijthok of beerput of whatever) en besteeg het porseleinen gemak. Verdere details zal ik jullie besparen, doch laat me er aan toevoegen dat ik een uur later nog een warme gloed in mijn kringspier voelde. Onderweg terug besloot ik dat het tijd voor actie was, wilde ik het nog zover schoppen om diezelfde dag nog mijn kloppende pik in die zwetende kaasput die ze een flamoes noemde te steken. Zo gezegd zogedaan, en bij binnenkomst terug in ons gedeelde kantoor vond de volgende dialoog plaats:

"Lekkere tieten heb je"
- "Hihi, eh wat?" (het infantiele wicht durfde het gewoon uit haar smerige strot te krijgen om de woorden "hihi" te zéggen. ik zou haar hoe dan ook een stomp moeten verkopen, seks of niet)
"Ik zei dat je prammen er weer lekker bijhangen vandaag. Laat ze eens zien?"
- "Maar Pijt, (dat is mijn naam, en wie het daar niet mee eens is kan een venijnige schop in zijn kloten verwachten) we zijn op het werk! Wat als iemand het ziet?"

Daar had ze een punt. Ik deed de deur en de luxaflex dicht. Ik liep op haar af, rukte haar truitje van haar lijf en snokte haar BH ver genoeg naar beneden om haar watermeloenen te kunnen bekijken. Wat een inmens gore stank kwam er van dat lijf af, je zou er in een geitenstal niet mee uit de maat vallen. Haar tepels die als spiegeleieren over haar tieten als leeggelopen voetballen waren gedrapeerd hadden zelfs een paar korstjes aan de randen, en vloog daar nou een fruitvliegje vanuit haar oksel? Ik had de neiging te braken, maar hield me in. Ik schraapte eens flink mij keel en rochelde de domme kut in het gezicht. Dat had ik blijkbaar niet moeten doen. Ze stond op en schreeuwde naar me. Ze pakte een golfclub vanonder haar bureau (waarom ze die nu weer op kantoor heeft is me een volstrekt raadsel) en haalde naar me uit. Ik kon tenauwernood ontsnappen aan haar swing, pakte een telefoontoestel van het bureau en smeet het vol tegen haar kin. Bloed spoot in het rond terwijl ik als Tarzan naar de lamp sprong, eraan slingerde en haar een volle schop in het strottehoofd gaf. Ze wilde het uitgillen maar haar stem weigerde momenteel dienst. Vermoedelijk had dit te maken met de net genoemde schop die ik haar gaf. Wild spartelend klapte ze tegen de muur en zeeg neer in een hoek. In een vloeiende beweging liet ik de lamp los, liep naar de deur, stapte naar buiten en stak een sigaretje op. Even mijn kleren afschudden, en klaar om eens lekker naar cafe te gaan.

Weer geen sex, en die baan zal ik ook wel kwijt zijn.

quote:

Op dinsdag 30 maart 2010 11:27 schreef vosss het volgende:
Pure poëzie dit

Ik zal mn volgende aan jou opdragen.

quote:

Op dinsdag 30 maart 2010 11:34 schreef Mastertje het volgende:
meer

Ik heb nog een oude liggen, momentje.

Het was die dag dinsdag ten overvloede. Soms heb je van die dagen, dan is er genoeg dinsdag voor iedereen. Andere dagen zit je wat krapper in de dinsdag, dan heerst er een zogenaamde schaarste. Neen, deze dag was dat wel even anders. Een vette dinsdag zou ik het niet noemen, want carnaval, daar heb ik een broertje én een zusje dood aan, maar schaarste aan dinsdag heerste er geenszins.
Zodoende was het dat ik rond een uur of negen al mijn bed uitstapte. Je moet weten dat ik typisch een avondmens ben. Lag het aan mij (en laat me je vertellen, ik zou toch best eens willen dat het wat vaker aan mij lag) dan stond ik rustig rond een uur of twee in de middag op. Kopje koffie, sigaretje, wachten tot mijn ochtenderectie voorbij is, poepen en dan ontbijten of in de andere volgorde afhankelijk van hoeveel honger ik had, en dan eens rustig wakker worden. Tegen de tijd dat normale mensen hun avondeten staan te bereiden sjok ik eens naar de supermarkt. Ik heb een gruwelijke hekel aan boodschappen, maar dat terzijde. Tegen een uur of tien in de avond eet ik een warme maaltijd, waarna ik het broodnodige werk verricht tot het voor de meesten alweer vroeg in de ochtend is. Maar neen, deze dinsdag zoals gezegd dus niets van dat alles. Om negen uur stapte ik uit bed, en op dat moment zat ik al zo vol dinsdag dat ik mij afvroeg hoe ik de rest van de dag vol zou houden.

Het eerste wat ik deed was een glas cognac inschenken. Ook dit doe ik gewoonlijk nooit, maar als je dan toch vroeg op bent moet je daar de vruchten van plukken. Glaasje cognac dus, en meteen nog maar een erachteraan. Als je dronken wil worden, doe het dan goed. Ik stommelde naar het raam en riep iets onverstaanbaars naar de gemeentewerker die voor mijn deur de heg stond te schilderen. Mijzelf kennende was het iets onvriendelijks, mogelijk zelfs de toewensing van een gezwel, een zere enkel, een vreemde kleur op een vreemd lichaamsdeel of drie dagen onophoudelijk diarree. Zulke dingen wens ik gemeentewerkers graag toe, vooral die van Turkse komaf. Edoch, zoals ik al aangaf riep ik het deze keer op onverstaanbare wijze (ik geef de cognac de schuld) en de gemeentewerker, die toevalligerwijs niet van Turkse komaf was, nam hiervan dus ook geen notie.
De telefoon ging. Ik nam op met "Ik bel je zo terug" en hing op. Zo houd je de mensen scherp. Als ze je echt willen spreken bellen ze een half uur of misschien wel een halve dag later vast nog wel een keer terug. Onmiddelijk ging de telefoon weer. "Zo gemakkelijk kom je niet van me af Arend!" riep mijn zus door het plastic toestel. Godverdomme, altijd dat wicht weer. Ze kent al mijn trucjes, maar mijn naam onthouden ho maar. "Berend", ging ze verder, nog steeds in het ongewisse betreffende mijn daadwerkelijke naam, "ik heb je hulp nodig. Er staat hier een roedel zwarten voor mijn deur dat je er ziek van wordt, Ronald. Ik heb al een handvol kleingeld door de brievenbus naar buiten geschoven maar ze gaan maar niet weg". Godnondeju met een kersje erop, alsof dit mijn probleem is? Met een ferme ruk trok ik de stekker uit het apparaat. Dat zo'n mens zich met zulke onverlaten inlaat moet ze zelf maar weten, maar daar hoeft ze mij toch niet mee lastig te vallen? En daarmee bedoel ik niet direct de zwarten hoor, er zijn prima mensen die toch een donkere kleur op het gelaat hebben, maar zwarten die zich een beetje voor een andervrouw's deur gaan staan vervelen, val mij daar niet over lastig.

Nog een cognacje dan. Toch maar een sigaretje erbij. Er werd aangebeld. Hopende dat het niet de gemeentewerker was stiefelde ik naar de deur, snel mijn broek sluitend teneinde mijn ochtenderectie te verbergen. Ja zeg, ik ben toch ook maar een mens hoor, maar personen die aan mijn voordeur bellen hebben niks met mijn geslachtsdeel van doen. Het bleek een jehova's getuige, gadverredamme. Ze had het pamflet nog niet in mijn hand gedrukt of ik gaf haar al een linkse directe tegen het gebit. Enkele tanden rinkelden door het portiek, en het wicht kermde van de pijn. "Waar is God nu dan he?" schreeuwde ik in haar oor. Ik gaf haar een knietje. Opeens bedacht ik het me: kwam die ochtenderectie me toch nog van pas.
Voordat het arme grietje meer dan een meter richting de stoep kon kruipen greep ik haar bij het in een lelijke knot samengebonden lange haar. Een ferme ruk en ze kermde het weer uit. "Schei toch uit mens" siste ik haar toe, en trok mijn gulp open. Klaar om achttien centimeter pure woede bij haar naar binnen te stoten gaf ik haar nog een laatste schop in de maag. Maar je ziet het alweer van verre aankomen, nog voordat ik een keus tussen verscheidene van angst samengeknepen openingen kon maken, komt er weer zo'n snotneus van verderop aangehold. Waarom ga ik toch áltijd in een wijk met van die gruwelijke bemoeiallen wonen? Kan een mens gewoon eens op de stoep doen waar hij zin in heeft om half tien in de ochtend met drie cognac op?

De jongen holde aan op een sukkeldrafje, in zijn handen een skateboard. Zijn plan voorzag ik al van verre, namelijk dat om mij een ferme tik op de smoel uit te delen met zijn rijtuig. Hier niet van gediend nam ik een gevechtshouding aan, klaar om zijn charge te poneren en hem eens te leren hoe een echte vent dat doet. Een echte vent vecht als een tijger. Met speed op. Een tijger met speed op. Of eigenlijk als een gestreepte cheetah dus. Pardon? Ik geloof dat we afdwalen van het onderwerp. Waar waren we ook alweer?
Ohja, dit stuk onbenul komt dus op mij afgestormd, plank met wielen in de aanslag, en ik rits mijn gulp dicht en bind nog even gauw mijn haar in een staart zodat het niet in mijn ogen wappert zodra ik hem eens mores leer. Maar voordat het zover komt gebeurt er iets onverwachts: het jonge jehova-grietje, dat er zoals het naar uitziet (en geheel ondanks mijn bedoelingen) over enkele tientallen jaren alsnog ongeopend retour gaat, dwz. geen maagdenvliescorrectie behoeft teneinde nog enig respect van haar medegelovigen te ontvangen, raakt enigszins bij zinnen. Nu ze was natuurlijk niet bewusteloos, maar ze was wel danig verward, en uit die staat begon ze weer ietwat te ontwaken. In een reflex om het kwaad, ik, die intussen enige meters van haar verwijderd was, van zich af te weren, schopt zij enkele malen als een dolle om zich heen. De woeste onverlaat die zich meende met mijn privézaken te bemoeien rende net op dat moment langs haar, en werd vol in de kloten geraakt. Kermend stortte hij ter aarde en stootte zijn gezicht aan een paar grindtegels. Nu was het zijn beurt om het uit te schreeuwen.

Zo rondom datzelfde tijdstip, het kan enkele seconden eerder of later zijn geweest maar laten we niet al te pietluttig zijn, stormde er een politie-auto de hoek om. Wie had die nu weer gebeld? Het zal een van de andere buren zijn geweest, waarschijnlijk die nicht op nummer drie, die meende zich net als de intussen stevig bloedende jongeman te moeten bemoeien met wat er in zijn straat afspeelde. Ik dacht enkele momenten na over hoe te handelen, maar niet geheel in tegenstelling tot bijvoorbeeld een cheetah (wat zijn het toch majestueuze dieren) had ik al snel een reflex klaar om mijn hachje te redden.

Zwaaiend en roepen kwam ik de agenten tegemoet. "Help! Help!" riep ik hen toe. "Die jongen daar probeert een onschuldige dame te verkrachten! Ik moet helaas zelf naar mijn werk maar ik heb alles gezien, en als ik u was zou ik niet lief zijn tegen een onverlaat van dat kaliber. Aan zijn gezicht ziend zal hij straks ook wel liegen dat hij barst en zeggen dat ik de boosdoener was, maar zeg nou zelf, u ziet toch vanaf hier al dat het een perverseling is? Hoe dan ook, pak hem maar op en geef hem er flink van langs op het bureau!". De agenten bedankten me vriendelijk, en boden aan me op mijn werk af te zetten, maar ik verkondigde toch liever te lopen "Het is ons om het even" zei de agent, de ene van de twee, die zonder snor. Ik zette de pas erin om te laten lijken dat ik inderdaad onderweg was naar mijn fictieve baan, keek nog net even achterom om te zien hoe de nu niet alleen kermende en bloedende maar ook nog eens in zijn broek schijtende jongeman er flink van langs kreeg door twee platte petten.
Ik moet echt eens op zoek naar een betere buurt om in te wonen.

quote:

Op dinsdag 30 maart 2010 11:54 schreef Furdinand het volgende:

[..]

meer van dit soort verhalen bitte, ik verveel mij op mij stage

Ik ook, obviously.

quote:

Op dinsdag 30 maart 2010 11:55 schreef Runselpink het volgende:
TS = Tong80

Heb je Tong ooit een OP van meer dan 3 regels zien posten?