Help! Wat te doen (relatie bijna dood)

Ik zit in een relatie van 3 jaar, in het begin was alles super, heel erg verliefd enzo, je kent het.
Na een half jaar besloten we te gaan samenwonen. We hadden allebei eigenlijk het gevoel dat we 24/7 bij elkaar wilden zijn, het was misschien wat vroeg maar het leek zeker geen verkeerde keuze.
Echter, zelf heb ik als persoon nogal moeite met monogamie, ik hou heel erg van mijn vriendin maar ik kan (en wil) de verleiding van al het andere vrouwelijk schoon niet weerstaan. Ik heb dan ook een aantal foutjes begaan.

Toen we net samenwoonden kwam ze erachter dat ik was vreemdgegaan, dit heeft veel drama opgeleverd maar uiteindelijk zijn we er uitgekomen. Ze is er echter nog steeds niet helemaal overheen en vertrouwt me dan ook nog steeds niet (terecht).
Al mijn 'avontuurtjes' zorgen voor veel spanning en ruzies binnen de relatie, daar komt nog eens bij dat ik wel heel veel van haar hou, maar eigenlijk meer op een vriendschappelijke manier o.i.d.
Sexueel voel ik me niet meer aangetrokken tot haar en zij lijkt nog best verliefd te zijn terwijl dat bij mij eigenlijk helemaal weg is.
Het enige wat er voor zorgt dat we nog bij elkaar zijn vanuit mijn perspectief is dat ik me geen persoon kan voorstellen met wie ik ooit een betere band ga hebben, we passen zo ongelofelijk goed bij elkaar qua karakters, het is bijna eng. Het is mijn beste vriendin en die raak ik niet graag kwijt.

We hebben er veel (heel veel) over gepraat, we weten van elkaar hoe we erover denken. Maar we komen niet tot oplossingen. Ik denk dat het het beste is om uit elkaar te gaan en over elkaar heen proberen te komen, maar als ik dat tegen haar zeg zie ik gewoon aan haar dat ze zo erg gekwetst gaat zijn als we uit elkaar gaan dat ik het gewoon niet kan. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om haar zo veel pijn te doen en haar eigenlijk in de steek te laten. Zij heeft een toekomstbeeld waarin we samen oud worden.
Ik wil haar als mens ook helemaal niet uit mijn leven verliezen, maar ik ben erachter gekomen dat ik eigenlijk helemaal geen relatie wil, ik wil gewoon vrijgezel zijn en kunnen doen wat ik wil zonder dat ik daar iemand mee kwets.

Als ik haar vertel dat het verstandiger is omdat ik haar eigenlijk ook niet meer wil kwetsen door foutjes te maken met anderen, en dat ze beter verdient, zegt ze dat ze nog liever mij heeft met al het gezeik, dan mij helemaal niet heeft.
Het vreemde daaraan is dat ik eigenlijk bijna geen mensen ken met meer eergevoel als mijn vriendin, alleen op dit punt lijkt haar eer geen rol te spelen.
Ik probeer het eigenlijk een gezamenlijke beslissing te laten worden, eentje waar we allebei achter staan en waarvan we allebei denken dat het het meest verstandige is.

Samenvattend:

Vriendin en ik wonen 2,5 jaar samen, relatie van 3 jaar
Haar gevoel is er nog, mijne is weg incl.. seksueel (hou wel heel veel van haar, maar anders..)
Hebben vaak ruzie door mijn ontrouwheid
Passen zo goed bij elkaar als mensen dat een leven zonder elkaar onmogelijk lijkt
Ik wil haar niet laten vallen omdat ik haar niet zo erg wil kwetsen
Verder gaan lijkt uitstel van executie en ook niet heel gezond voor beide personen
Ik ben erachter dat ik geen relatiemens ben

Het is zo lastig, ik denk het lastigste dilemma waar ik ooit voor gestaan heb, hoe kan ik dit oplossen?

quote:

Op maandag 29 maart 2010 15:39 schreef Tamashii het volgende:
Ik vind je een eikel. Een paar foutjes? Bij elkaar passen? Als jij geen persoon bent voor monogamie, moet je ook geen monogame relatie nemen. En dan bij haar blijven omdat je haar niet wilt kwetsen, maar wel vreemdgaan?

Ik snap waar je mening vandaan komt. Maar ik ben vrij jong en was toen (3 jaar geleden) nog jonger.
Het was een leerproces, ik wist niet zeker dat ik ongeschikt was voor monogamie. Had wel een vermoeden.
Maar wees realistisch, je moet wel heel knap zijn als je alleen door zo een vermoeden tegen jezelf en het meisje waar je zo ontiegelijk verliefd op bent kan zeggen dat het je niet slim lijkt iets te beginnen.
Ik nam het risico, wilde er oprecht moeite voor doen, maar het mislukte. Ik heb er van geleerd.
Dat ik vreemd ben gegaan was voor mij een minder bewuste keuze (bewust van de consequenties) dan haar nu in de steek laten.
Deze gevolgen zijn heel direct te overzien, zat tijd (te veel) om er rationeel over na te denken.
Dat andere gebeurde meer op een instinctieve manier.

quote:

Op maandag 29 maart 2010 16:01 schreef Dennis101 het volgende:

[..]

Wat je in het verleden hebt gedaan zijn gedane zaken, daar kan je nog weinig aan veranderen. Waar je wel wat aan kan doen is het nu en voor nu moet je er mee stoppen voor je haar nog meer kwetst.

Ja dat klopt inderdaad, dat is ook wat ik wil.
Ik wil voorkomen dat ik haar in de toekomst nog meer pijn kan aandoen.
Daar probeer ik haar ook van te overtuigen, en ze begrijpt het ook, maar het is voor haar nog steeds geen reden om alles weg te gooien.
Het zou veel makkelijker zijn als zij er ook van overtuigd was dat dit de enige oplossing is.
Maar ik begrijp het wel. We hebben het eigenlijk best leuk, dus het is moeilijk om dan in zo'n leuke periode waarbij er eigenlijk aan de oppervlakte niets aan de hand is afscheid van elkaar te nemen. Voelt onnatuurlijk.

quote:

Op maandag 29 maart 2010 16:02 schreef Roellie80 het volgende:

[..]

echt niet

Na een tijdje ga je gewoon weer opnieuw een relatie aan, en misschien ga je ook wel weer vreemd. Niks vreemds aan trouwens, je bent echt niet de enige

Ik denk niet dat ik snel weer een relatie zal beginnen.
Om 2 redenen;

Ten eerste is het niet zo dat ik er op kick om mensen pijn te doen ofzo, dus het lijkt me beter om mezelf en anderen niet meer in die situatie te brengen

En ten tweede zie ik het ook als een vorm van beperking, ik moet dingen opgeven die ik eigenlijk niet kan en wil opgeven op dit moment.

Nee, voorlopig geen relatie.