Joden krijgen weer Jodensterren opgeplakt in Malmö

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 13:36 schreef Revolution-NL het volgende:

[..]

Laten we dit dan zomaar gebeuren in Europa, hebben we dan daadwerkelijk niks geleerd van WOII.
Het is een grof schandaal dat dit soort taferelen spelen in een moderne westerse samenleving.

Wat moet dit wel niet betekenen voor burgers die de tweede wereld oorlog mee hebben gemaakt. Dit is gewoon verschrikkelijk.

Niks geen gehuil betreft discriminatie of racisme van de marokkaantjes, dit soort fascistische praktijken moeten kei en keihard aangepakt worden. Als de politie het niet aankan stuurt men het leger maar.

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 13:38 schreef __Saviour__ het volgende:
'en proberen met alle macht te voorkomen dat zij als Joden herkenbaar zijn.'

Ze verraden zichzelf toch wel door hun gedrag. Altijd maar willen afdingen in de winkel, bukken voor elk muntje dat op straat ligt.

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 13:41 schreef Biffkoffie het volgende:
en iedereen voor nazi, facist of rechtsextremist uitmaken op het moment dat hun wat overkomt.

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 13:43 schreef thomasuit het volgende:
en zoals het oudhollands spreekwoord luidt: religie maakt meer stuk dan dat je met stickers aan elkaar kan plakken

quote:

Het is erger dan in de oorlog, vindt een echtpaar in Slotervaart dat belaagd wordt door Marokkaanse buren. Hun wanhoop is aangrijpend. Ze moeten zich beschermd weten
Ze kwam op houten slippers naar buiten lopen. Ik stond voor het televisieprogramma De Ombudsman opnames te maken in het Amsterdamse stadsdeel Slotervaart. Als ik me druk maakte over onrecht moest ik haar verhaal maar eens horen.

Lamellen
Haar appartement leek nog het meest op een bunker. Voor de ramen hing luxaflex. Door de halfgesloten lamellen zag ik ramen besmeurd met de onsmakelijke restanten van eieren die kinderen uit de buurt ertegenaan hadden gegooid. Er waren ook wel eens stenen door de ruit gegooid, vertelde ze me. ‘Omdat ik mijn mond open deed. Als enige.’ Overal stonden spullen in dozen ingepakt. Zij kwam tegenover me zitten. Haar man bleef staan. Zij gingen na veertig jaar verhuizen. Ze hielden het in deze buurt niet meer uit.

Naast hen woonde een Marokkaans gezin met zeven kinderen. Die kinderen hadden geen respect voor hen. Voor niemand. Op straat hingen jongens rond die haar toeschreeuwen: ‘Hé hoer, wil je me pijpen voor drie euro?’ Haar man was niet blij dat ze me naar binnen had gevraagd. ‘Ze hebben al gezien dat hij binnen is.’ Ik vroeg wie die ‘zij’ waren. Dat waren de straatterroristen die hen intimideerden. ‘Ik heb de oorlog meegemaakt’, zei de man die boven de zeventig zal zijn geweest, ‘dit is nog erger dan in de oorlog.’

Daarop begon hij te huilen. Met zijn grote handen probeerde hij me weg te wuiven en liep de kamer uit. Zij voelden zich onderduikers in Slotervaart.

Ze had heimwee, vertelde de mevrouw me. Heimwee naar de tijd dat Slotervaart nog een onderwijzersbuurt was. Een blanke onderwijzersbuurt. ‘De mensen uit Marokko hebben heimwee naar hun land, maar ik heb heimwee naar de buurt van vroeger.’

Smokkelen
Nu vertrekken ze. Maar de verhuizing gaat niet gemakkelijk. Ze durven geen verhuiswagen te laten voorrijden, want ‘dan weten zij waar we heengaan’. Dus smokkelen ze elke dag een paar ingepakte dozen naar buiten. Maar kasten en hun ruim bemeten televisie kun je toch niet ongezien afvoeren? Het lijkt een probleem waarop ze nog geen antwoord weten.

Het is vooral dit defaitisme dat hun wanhoop zo aangrijpend maakt
De wanhoop van het echtpaar is compleet. Ik vraag wat ze willen dat ik doe. Maar hun antwoord is even kort als ontluisterend: niks. Ze willen dat ik niks doe. En ze willen al helemaal niet hun verhaal voor de televisie vertellen. Ze zijn te bang voor wraakacties van de jongeren uit de buurt. Ik bood aan om contact op te nemen met de politie of met stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch. Maar ook dat zien ze niet zitten. De politie is al zo vaak bij ze langs geweest. Geholpen heeft het niet. En ook in Marcouch hebben ze geen enkel vertrouwen.

'Maar willen jullie dan niet dat er iets gebeurt tegen deze intimidatie?’ vraag ik tenslotte vertwijfeld. De man wordt nu echt onrustig. Hij wil dat ik weg ga. Op mijn vraag of ik nog eens langs mag komen, schudt zij nee. Haastig schrijf ik mijn naam en telefoonnummer op. Voor het geval ze zich bedenkt. Hun namen en telefoonnummer willen ze me niet geven. Bij de deur druk ik haar nogmaals op het hart dat wat hen overkomt onacceptabel is en dat er moet worden opgetreden. Maar van een gesprek bij de geopende deur wordt ze helemaal nerveus.
Schuilen of vluchten. Dat lijken de enige mogelijkheden die deze mensen nog voor zichzelf zien. Ze geloven niet meer dat het zin heeft je stem te verheffen of voor jezelf op te komen. Dat hebben ze wel afgeleerd. Dat levert alleen maar problemen op. Ze hebben ook elk vertrouwen in anderen verloren. Niemand kan hen nog helpen.

Aangrijpend
Het is vooral dit defaitisme dat hun wanhoop zo aangrijpend maakt. Ze gedragen zich als kinderen die heel erg gepest worden en niet eens durven zeggen dat ze gepest worden uit angst dan nog meer te worden gepest. En dus verschuilen ze zich in hun bunker in Slotervaart.

Maar zo winnen de pesters. Zij kunnen ongestraft hun gang gaan. Om hen een halt toe te kunnen roepen, is het noodzakelijk dat de slachtoffers hun mond opendoen. Zonder aangifte staat ook de politie met lege handen. Zonder klachten kunnen de woningcorporatie en het stadsdeel weinig uitrichten.

Het eerste dat daarom moet gebeuren, is dat slachtoffers weten dat ze hun mond open kunnen doen. Dat ze zich beschermd weten. Dat is nu niet het geval. Daarom was het al een wonder dat die mevrouw op haar slippers naar buiten kwam.