vriendin van me pa

quote:

---

Op zondag 12 mei 2002 22:59 schreef navyseal44 het volgende:
Heeft iemand van jullie enig idee hoe ik dit verder aan moet gaan pakken? Want naar mijn mening wordt de situatie steeds moeilijker houdbaar en loopt het binnenkort zo de spuigaten uit dat we continu ruzie gaan hebben en daar heb ik helemaal geen zin in...

---

Kijk, dat ligt er natuurlijk maar helemaal aan hoe jij bent en hoe jij de dingen normaalgesproken aanpakt die je tegenkomt in je leven. Dat ten eerste

Ik kan me goed voorstellen dat het een lastige situatie is en dat het voor jou nogal snel gaat allemaal. Overleggen met jou is het minste wat je vader kan doen, lijkt mij. Maar misschien is een goed inititatief van jou kant daaromtrent gewoon een gesprek erover met hem aangaan. Je kunt dan precies uitleggen wát je dwars zit. Anders kan hij je niet begrijpen en ziet hij het alleen maar als gedrag tegen hem en zijn vriendin....

Praten dus. Mijn advies. Misschien heb je dat al gedaan

prrrrr

Mja, dit lijkt me echt heel erg irritant (wat ik later ook wel zal krijgen, aangezien mijn vader alleenstaand is).

Ik kan je niet echt informerende hulp geven, maar ik denk dat je gewoon langzaam eraan moet wennen..

Een vraagje:hoe gedraag jij je tegenover zijn vriendin,
ben je dan gewoon,of kortaf oid?

quote:

---

Op zondag 12 mei 2002 23:03 schreef Pridemeid het volgende:

[..]

Kijk, dat ligt er natuurlijk maar helemaal aan hoe jij bent en hoe jij de dingen normaalgesproken aanpakt die je tegenkomt in je leven. Dat ten eerste

Ik kan me goed voorstellen dat het een lastige situatie is en dat het voor jou nogal snel gaat allemaal. Overleggen met jou is het minste wat je vader kan doen, lijkt mij. Maar misschien is een goed inititatief van jou kant daaromtrent gewoon een gesprek erover met hem aangaan. Je kunt dan precies uitleggen wát je dwars zit. Anders kan hij je niet begrijpen en ziet hij het alleen maar als gedrag tegen hem en zijn vriendin....

Praten dus. Mijn advies. Misschien heb je dat al gedaan

prrrrr

---

* Mordreth is hier helemaal mee eens.

Ik weet niet of je hem dit al gezegd hebt:

quote:

---

Sindsdien probeer ik haar zoveel mogelijk te ontwijken omdat ik nog niet zover ben dat ik die volgende fase kan accepteren.

---

Dit zal wel veel oplossen dan denk ik?

Tja, hier heb ik degelijk wel ervaringen mee. M'n moeder is een aantal jaren geleden overleden en sinds ongeveer 1 1/2 jaar heeft mijn vader een nieuwe vriendin.

De reden waarom ik dit best wel moeilijk kon verkroppen is omdat hij eerst iemand had leren kennen waar ik het heel goed mee kon vinden (en ik en haar zoon zijn erg goede vrienden), zijn nu huidige vriendin had toen ook een relatie.

Zij zijn beiden vreemd gegaan met elkaar en zij woont nu ook bij ons, dat heeft niet alleen die persoon waar mijn vader mee had en de relatie van zijn huidige vriendin veel pijn gedaan, maar mij ook.

Om het niet al te lang te maken, ik heb het hier een hele tijd moeilijk mee gehad, m'n vader en zijn vriendin ontlopen en er eigenlijk niks mee te maken willen hebben uit kwaadheid, wat je echt kan opvreten als je er te lang bij stilstaat.

Nu woont ze bij ons en heb ik me er eigenlijk overheen gezet, het kostte mij veel meer energie om er tegen te vechten in plaats van het te accepteren en daar wordt je echt niet gelukkig van, we kunnen het nu best aardig vinden, ik heb zelfs een half jaar bij haar op hetzelfde bedrijf gewerkt omdat ik een baan nodig had en ik weet nu dat zij beiden er zelf ook spijt van hebben dat het zo gegaan is maar dat ze wat nu hebben toch willen, en ik respecteer dat.

Conclusie, het kan een tijd duren, maar probeer het te accepteren in plaats van er tegen te vechten, ik was eerst net als jij en je wordt er alleen maar bozer van, niet iedereen denkt zoals jij (of ik) en die mensen kunnen je niet goed begrijpen.

Hoop dat dit helpt.

quote:

---

Op zondag 12 mei 2002 23:13 schreef navyseal44 het volgende:

[..]

Zoals al eerder gezegd probeer ik haar te ontwijken maar als ik haar dan toch een keer zie is het meestal het standard werk van hallo, tot ziens, graag gedaan, geen probleem enz.

Ben dus niet echt kortaf tegen haar, dat vindt ik ook nergens voor nodig: zij kan er ook niks aan doen.

---

Om heel eerlijk te zijn vind ik dat je je best verstandig gedraagt.
Je doet normaal tegen haar,hebt je vader uitgelegd hoe het voor jou voelt,
wat kun je nog meer?
Hij zal toch moeten begrijpen dat je hier nog moeite mee hebt,
het is erg snel,en je hebt waarschijnlijk ook een loyaliteitsprobleem wat betreft je moeder.
Misschien moet je hem gewoon nog een keer duidelijk maken dat je ermee zit,en dat het zo snel gaat allemaal voor jou,
en dat je de situatie een beetje ontwijkt omdat je er nog niet uit bent.
Dat zou hij toch echt moeten snappen lijkt me.

quote:

---

Op zondag 12 mei 2002 23:11 schreef navyseal44 het volgende:

[..]

Heb inderdaad al geprobeerd met hem te praten, maar hij gooit het er steeds op dat ik hem zijn geluk niet gun en vertikt het verder ook maar IETS met mijn situatie te doen... (althans zo zie ik het nu, misschien is dat niet zo maar ja dat kan ik niet zeggen, ben er tenslotte zelf bij betrokken)

---

Ik begrijp je punt, je moet je pa vertellen dat je 'm z'n geluk absoluut niet misgunt maar dat jij nog niet weet hoe je ermee om moet gaan, dat je pa dus ook niet van je moet verwachten dat je gezellig gaat doen. Zeg 'm gewoon dat je nog maar net gewend was dat je ouders gescheiden waren en dat je het een heel raar idee vind dat hij nu opeens iemand anders heeft, dat je niet weet wat je ermee moet enzo.

Vraag je pa of hij met je wil overleggen als ie je vriendin meeneemt naar b.v. familieweekenden en etentjes enzo. Je belooft het uiteraard een kans te geven, doet normaal tegen die vriendin. Vraag hem wat hij zou denken als ie in jouw schoenen staat zou hij 't niet raar vinden als z'n moeder/vader opeens met iemand anders thuiskwam?. Vraag je pa haar in elk geval niet op te dringen, je moet zeggen dat je daar nogal een bekrompen gevoel van krijgt, zo'n vreemde vrouw in je eigen huis.

Doe vervolgens redelijk normaal tegen de vriendin van je pa, die kan er verder ook niet zoveel aandoen. En je zal zien dat de situatie wat makkelijker gaat.

In elk geval succes met de situatie.

Misschien is dit een simpele oplossing, maar misschien ook de effectiefste : Ga naar de bieb en leen het boek "Psychologie van de adolescentie" (of een ander boek). Hierin vind je veel (betrouwbare) antwoorden op je vragen en begrijp je je eigen gedrag (en die van je vader). Ik vond het tenminste erg nuttig toen ik zelf met wat vragen zat. succes!

quote:

---

Op zondag 12 mei 2002 22:59 schreef navyseal44 het volgende:
OK, ik dacht dat ik hier al eens eerder iets over verteld had aan jullie maar de search leverde niks op.

OK, bij het begin beginnen.

Sinds vorig jaar oktober zijn mijn ouders gescheiden.
Sindsdien woon ik bij mijn vader in (zelfde huis als waar we eerst met z'n 4en woonden).

2 a 3 Maanden na de scheiding kwam ik erachter dat mijn vader al weer druk op zoek was naar een nieuwe vriendin door brieven te schrijven op contact advertenties enzo...

OK, moet ie zelf weten.

In Januari (4 maanden nadat mijn moeder het huis uit ging) "mocht" ik al kennis maken met zijn nieuwe vriendin.
Dat ging wel een beetje ERG snel naar mijn mening.

Sindsdien probeer ik haar zoveel mogelijk te ontwijken omdat ik nog niet zover ben dat ik die volgende fase kan accepteren. Bijv. als zij hier is ga ik op mijn kamer zitten enzo. Daar is m'n pa laatst vreselijk kwaad om geworden omdat hij vindt dat ik me onbeschoft gedraag en best "gezellig" samen met hun koffie kan gaan zitten drinken. Ik heb hem al meerdere malen proberen uit te leggen hoe ik over de situatie denk en dat het niks persoonlijks is. Nu kwam ik vorige week thuis van m'n werk: was zij hier, bleek dat ze ook nog bleef eten. Hij zegt dat hij dat van te voren gezegd heeft, ik wist van niks...
Ik ben toen naar mijn moeder gegaan en heb daar gegeten.

Nu kom ik vandaag terug van een lang weekend vakantie en blijkt dat ze ook hier heeft geslapen. OK, da's even niet makkelijk maar hij doet er niets verkeerds mee want ik was er tenslotte niet.

Alleen wat mij nu dwars zit is dat hij al sinds zij samen iets hebben haar aan mij probeert op te dringen om het zo maar te noemen. Roept continu dat mijn gedrag niets aan de situatie verandert, dat ik niet zo dwars moet doen, eens normaal moet doen enz. En hoe meer hij blijft zeiken hoe meer ik pissig wordt en denk van "zoek het maar uit en stik er maar in."

Heeft iemand van jullie enig idee hoe ik dit verder aan moet gaan pakken? Want naar mijn mening wordt de situatie steeds moeilijker houdbaar en loopt het binnenkort zo de spuigaten uit dat we continu ruzie gaan hebben en daar heb ik helemaal geen zin in...

Als je tot hier toe gekomen bent, in ieder geval bedankt voor het lezen, dat zegt voor mij al veel maar ik zou helemaal blij zijn als je me vertelt wat je van de situatie vindt (Als je er iets van vindt.) BVD...

---

Print deze tekst en geef die aan hem na gezegd te hebben "Pa, ik wil even met je praten maar dit moet je eerst lezen"

ik zelf heb ook precies dezelfde situatie gehad.. en dat egt met 5 verschillende kerels omdat het steeds uitging..

ik zelf heb tegen mijn moeder gezegd:

mam maakt me nie uit wat je doet met die keerls maar ik wil er geen last van hebbe en als 1 van hen er is dan ben ik bij een goede vriend of boven achter de pc,

ze vond het goed, en als een vriend eris ben ik alleen beneden bij het eten en voor de rest zit ik boven of ben ik weg,

ook jou vader moet dit maar gewoon accepteren, hij kan moeilijk van je eisen dat je zomaar accepteerd dat ze dagelijks over de vloer komt en dat jij even aardig gaat lopen doen tegen iemand, die jij eigenlijk helemaal niet nodig hebt.

ik denk dat je, als je vader het niet accepteerd. je het beste gewoon naar je moeder kunt gaan todat die vriendin weer weg is, of dat je naar vrienden gaat, en wat hierboven ook al genoemd word, print het uit en laat het je vader lezen...

je hoeft er niet persé bij te zijn, je kan het uit printen en gewoon op de keuken tafel leggen als je zeker weet dat hij thuis komt en jij er op dat moment niet bij bent, en als hij kwaad word en vraagt wat dat te betekenen heeft,je gewoon zegt: na andere dingen luister je nie als ik het zeg, misschien begrijp je het op deze manier WEL.

of misschien heb je een familie lid (een oom ofzo) die best wel vaak over de vloer komt, en waar je het mee vinden kan, dat je de situatie met hem overlegd en dat hij met je vader gaat praten...

succes ermeej

Mischien moet je eens alleen met haar gaan praten, spreek ergens af en doe je verhaal, zij kan er dan later met je vader hierover spreken.

die vriendin van je vader is vast nog best aardig..
probeer 's (desnoods zonder je vader erbij) 's lekker met 'r te babbelen over ... niets desnoods.. probeer d'r meer als vriendin te zien... meer hoeft toch ook niet?

(Dit klinkt misschien stompzinnig, maar ik heb ervaring wat dit betreft dus schiet me niet meteen af om m'n reactie.)

Slikken en weer doorgaan met de rest van je leven.

Je kunt hoogstwaarschijnlijk toch niets veranderen aan de situatie dus je zult em op de één of andere manier moeten accepteren. Bij mij was één nachtje janken genoeg (Nou ja, en een beetje), maar ik snap dat zoiets bij jou niet het geval is. Toch blijft mijn persoonlijke devies 'zwemmen of verzuipen'. Het kan enorm opluchten om er eens over te praten, maar de één heeft hier meer behoefte aan dan de ander. Het belangrijkste is mijns inziens het 'gewoon' omzetten van de knop.

Daarnaast moet je ook de positieve kanten zien!; mijn vader is een stuk vriendelijker en makkelijker nu hij een vriendin heeft. Als ik de auto wil lenen ofzo vraag ik dat alleen in het bijzijn van z'n vriendin. Dan zegt ie toch altijd 'ja'.

hmm ksnap pcies wat je bedoelt...
mn ouders gingen scheiden in 97 en mn pa had al vrij snel een vriendin.. ik vond het ook echt nix en tot overmaat van ramp heb ik ook echt een hekel aan haar maargoed,... ik had ook veel ruzie met mn pa omdat hij dus ook vond dat ik gewoon bij hun kon zitten enzow maar dat was iets waar ik helemaal geen behoefte aan had / heb..
maarjah... ze is ook niet zo belangrijk dusjah.. lama..
mn ma heeft ook een ander en in het begin was ik ook daar het niet mee eens is veel ruzie geweest enzo maar we hebben elkaar de ruimte en tijd gegeven om te wennen enzo en dat is aardig gelukt moek zeggen.. ik was getuige op mn ma's bruiloft en ik krijg er weer een halfbroertje of zusje bij... kheb er al eentje van 17 maanden..
jah... kan alleen maar zeggen dat als je pa wil luisteren naar je dat jullie het er is rustig over hebben en je hem dan ook zegt wat je voelt vind en dat hij je een beetje ruimte geeft en een beetje begrip kan hebben voor de situatie want dat is gwoon klote..
ik hoop echt voor je dat het goedkomt want weet hoe het is... enne mocht je iemand inmekaar willen slaan om je af te reageren... hier bennik:-)
groetjes en sterkte

pfff wat herken ik dit,
Alhoewel mijn situatie toch een stuk anders ligt, ik bots nog steeds ontzettend met de nieuwe vriendin van mijn vader.
Uiteraard zit er een heel groot deel van de schuld bij mijn vader (hij is tenslotte een relatie begonnen terwijl hij 32 jaar getrouwd was), maar hij blijft altijd mijn vader. Zijn vriendin daarintegen heeft zulke vuile spelletjes gespeeld met mij, mijn moeder en eigenlijk ook met mn vader. Ik kan haar al die bedreigingen etc niet vergeven en mijn vader ontkent gewoon dat het gebeurd is. die gelooft haar blindelings.
Maar inmiddels zijn ze toch alweer een tijdje samen, voor mij een geluk dat ik nu al op kamers woon. Ten tijde van de scheiding woonde ik nog thuis en daarna ben ik nog een tijd bij mijn mam gebleven omdat die haar hele leven opnieuw moest opbouwen en ik niet OOK nog eens bij haar weg kon gaan. Hoe is de band met je moeder na dit alles? Kan je nog goed met haar opschieten?
Het is denk ik wel belangrijk dat je veel met je vader praat, want die heeft gewoon een bord voor zijn kop (zoals ik het zie). Hij moet zich ook eens inleven in jouw situatie en door het zo te forceren wordt het echt niet gezelliger met haar.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je van elkaar duidelijk maakt wat de verwachtingen zijn. Hij hoopt waarschijnlijk dat je haar ook heel aardig gaat vinden en toch een beetje gezinnetje kan spelen. Maar zo gaat het gewoon niet. Daar staat wel tegenover dat grof of bot zijn niemand verder helpt en dat als ze bij elkaar blijven je toch een beleefde manier moet vinden om met elkaar om te gaan. Het is wel jouw thuis en dat moet het wel blijven!
Mijn mening is dat jij de gevolgen opgezadelt krijgt van wat je ouders allemaal uitspoken en dat ze daarom ook wel wat rekening met jou mogen houden!
Ik weet uit ervaring hoe verwarrend dit allemaal kan zijn, maar ik denk echt dat het belangrijk is dat je het allemaal aan je vader uitlegt (desnoods op papier) en ook weet wat zijn verwachtingen zijn. Als je hier absoluut niet aan kan voldoen dan moet hij dat ook respecteren en kunnen jullie misschien een middenweg vinden waarin jullie samen bepaalde grenzen stellen (vooral jij natuurlijk).
Heel veel sterkte en als je een keer je hart wilt luchten dan mag je me altijd aanspreken!
Liefs Delight

Ik zie veel herkenbaarheid in de verhalen.
Na de scheiding van m`n ouders ben ik bij m`n pa blijven wonen.
Al redelijk snel had hij contact met een vrouw en deze kwam ook redelijk snel met mij in contact. Van het begin af aan heb ik me zeer flexibel en tolerant opgesteld.
En in de eerste jaren verliep naar mijn idee goed. In de loop der tijd ben ik vanwege m`n studie op mezelf gaan wonen. En kwam ik alleen nog in het weekend thuis. Thuis was alles langzaam aan het veranderen qua inrichting en zelfs m`n vader werd duidelijk beïnvloed door haar, qua kleding en meningen. Dit was best even slikken.
De laatste periode tot nu merk ik steeds meer dat ik niet welkom ben thuis(ouderlijk huis), dit is af te leiden uit haar gedrag. Door bijvoorbeeld moeilijk te doen over mee eten, indirect dingen voor elkaar proberen te krijgen via m`n pa. Ik ben hier erg kwaad over, maar omdat m`n vader "gelukkig" is met haar en veel dingen doen samen, probeer ik me in te houden.
De situatie is nou inmiddels zo erg geworden dat ze m`n pa als het ware ingepalmd heeft. De sfeer thuis is verre van gezellig en "gemaakt" in het bijzijn van haar.
Voor m`n vader is het ook moeilijk, omdat hij al die "leuke" dingen niet kwijt wil, maar hij moet de keuze maken en stantupten innemen. En ik twijfel echt aan haar intenties.

Als het ware wordt m`n vader in een positie gedrukt waar voor hem geen uitweg is.

Ik wil niet heel erg vervelend doen hoor, maar je bent 21.....als je het allemaal zo slecht trekt, waarom ga je dan niet het huis uit? Ik vind wel degelijk dat je vader wel recht heeft op een eigen leven, en wie ben jij om daar problemen mee te hebben op die leeftijd.....

Nou weet ik jouw situatie niet hoor, maar dit is maar een idee.

quote:

---

Op vrijdag 24 januari 2003 00:03 schreef Maanbeertje het volgende:
Ik wil niet heel erg vervelend doen hoor, maar je bent 21.....als je het allemaal zo slecht trekt, waarom ga je dan niet het huis uit? Ik vind wel degelijk dat je vader wel recht heeft op een eigen leven, en wie ben jij om daar problemen mee te hebben op die leeftijd.....

Nou weet ik jouw situatie niet hoor, maar dit is maar een idee.

---

Waarschijnlijk heeft niet iedereen de luxe om een-twee-drie een eigen huis te betrekken. Heb je enig idee hoeveel werk dat is? Ik kan me dondersgoed voorstellen dat hij er moeite mee heeft. En waarom zou hij moeten wijken voor de nieuwe vriendin van zijn vader?

Waarschijnlijk beseft je vader zich niet dat je moeder pas vier maanden het huis uit is, en dat het logisch is dat jij het hier moeilijk mee hebt. Vind het eerlijk gezegd nogal bot van hem dat hij zegt dat jij maar 'gezellig' moet komen doen, jij hebt hier toch niet om gevraagd? Zo dringt hij haar inderdaad aan je op, en je hebt alle recht om te zeggen dat je dat niet wilt. Zij kan er natuurlijk ook niets aan doen, maar je vader zou beter moeten weten...

quote:

---

Op zondag 12 mei 2002 23:21 schreef Killjoy het volgende:

[..]

Print deze tekst en geef die aan hem na gezegd te hebben "Pa, ik wil even met je praten maar dit moet je eerst lezen"

---

Dit is inderdaad een goede oplossing. Ik wilde al zeggen dat je het op moet schrijven, en dan aan je vader laten lezen. In een gesprek kan het voorkomen dat je gesprekspartner niet naar je wil luisteren, en dus je argumenten negeert of van tafel veegt met tegenargumenten. Als je het opschrijft komen je punten beter tot hun recht en kan je vader er moeilijker omheen. Hij zal dan waarschijnlijk jouw situatie beter begrijpen en dan is praten met hem een stuk makkelijker.

Mocht je het echt niet meer zien zitten...lees mijn 'biecht' maar eens, wat ook een oplossing van je probleem kan zijn. Toch is het een wat omstreden methode, ik heb last van mn geweten

De biechtstoel (waar je niet trots op bent topic)

quote:

---

Op vrijdag 24 januari 2003 00:03 schreef Maanbeertje het volgende:
Ik wil niet heel erg vervelend doen hoor, maar je bent 21.....als je het allemaal zo slecht trekt, waarom ga je dan niet het huis uit? Ik vind wel degelijk dat je vader wel recht heeft op een eigen leven, en wie ben jij om daar problemen mee te hebben op die leeftijd.....

Nou weet ik jouw situatie niet hoor, maar dit is maar een idee.

---

Dus de kinderen moeten het huis maar uit omdat vader zo 123 zonder over de gevoelens van de kinderen (kind) te praten een vriendin mee naar huis neemt.....als jij zo je problemen oplost........Nou dat werkt dus niet!!!
Anyway ik spreek helaas uit ervaring en kan zeggen dat ik heel veel herken.Ik weet alleen niet zo goed een oplossing want die is er nooit gekomen bij ons,12jr geleden zijn mijn ouders uit elkaar gegaan waarvan ik de laatste 5jr op mezelf woon,dan heb je er natuurlijk minder last van maar ik heb nog steeds liever dat ze wegblijft.Probeer het los te laten en een eigen leven op te bouwen want jou vader gaat waarschijnlijk toch zijn eigen gang met zijn nieuwe vriendin/vrouw.