Robotica #2

Met name de armbewegingen zijn behoorlijk indrukwekkend! Lijkt erg vloeiend en snel te gaan.

Hij legt uit dat het bij een mens via motion capture is opgenomen, en vervolgens afgespeeld op de robot. Dat maakt het nogal wat makkelijker. Zijn onderzoek/thesis ging over push recovery, dus ik denk dat dit vooral voor de leuk is.

quote:

Op maandag 16 april 2012 22:01 schreef Toryu het volgende:
Hij legt uit dat het bij een mens via motion capture is opgenomen, en vervolgens afgespeeld op de robot. Dat maakt het nogal wat makkelijker. Zijn onderzoek/thesis ging over push recovery, dus ik denk dat dit vooral voor de leuk is.

Als je verder luistert, zegt ie dat het afspelen op de robot niet 1 2 3 gaat, want de robot moet ook zichzelf stabiliseren tijdens het 'dansje'.

Stabiliseren moet sowieso gebeuren, ook als hij zijn armen stil houdt. Daarnaast vermoed ik dat het bewegen van de armen geen grote verstoring veroorzaken, in elk geval niets vergeleken met een harde duw.

24-04-2012

‘Robots domineren de Wallen in 2050′



In 2050 worden de Wallen gedomineerd door seksrobots en dat heeft alleen maar voordelen. Dat voorspellen wetenschappers.

Onderzoekers Ian Yeoman en Michelle Mars maken in hun paper ‘Robots, men and sex tourism‘ een kort uitstapje naar de toekomst. Ze beschrijven hoe de Wallen in Amsterdam er in 2050 uit kunnen gaan zien. En als ze het bij het rechte eind hebben, dan verandert er nogal wat.

Mensenhandel
“In 2050 zal de rosse buurt in Amsterdam draaien om robot-prostituees,” zo schrijven de twee. En die voorspelling is niet zomaar uit de lucht gegrepen. De onderzoekers leggen ook uit welke ontwikkelingen ervoor gezorgd hebben dat mensen vervangen zijn door robots. Zo is de mensenhandel enorm uit de hand gelopen en neemt het aantal onbehandelbare SOA’s toe. Het afschaffen van de Wallen is geen optie: het is onlosmakelijk met Amsterdam verbonden.

Voordelen
En dus is er maar één optie: robots als prostituees inzetten. “Zij hebben geen seksueel overdraagbare ziektes, hoeven niet uit Oost-Europa gesmokkeld en in de slavernij gedwongen te worden, de gemeenteraad heeft directe controle over de robots en bepaalt hun prijzen, werktijden en seksuele diensten,” zo schrijven Yeoman en Mars.

Concurrentie
En daarmee kunnen de robots heel wat problemen die de Wallen nu omringen, oplossen. Voorwaarde is wel dat de menselijke prostituees ruimte maken voor de robots. Dat zal zeker niet zonder slag of stoot gaan, maar uiteindelijk zullen de mensen niet kunnen concurreren met de robots die aan alle wensen kunnen voldoen en een stuk goedkoper zijn. De onderzoekers denken zelfs dat mensen een beter gevoel overhouden aan seks met een robot-prostituee. “Cliënten hebben geen schuldgevoel, omdat ze geen seks hebben met een echt persoon en daarom ook niet tegen hun partner hoeven te liegen.”

Maar zijn robots hier al wel klaar voor? Het kan niet lang meer duren, zo stellen de onderzoekers. “De grenzen tussen sciencefiction en feiten worden steeds waziger in de wereld waar technologie, consumptie en menselijkheid steeds belangrijker wordt.”

(scientias.nl)

24-04-2012

Zwitserse robot met hersens bestuurd

Zwitserse wetenschappers hebben een robot ontwikkeld die kan worden aangestuurd door middel van hersengolven.


Foto: Novum De wetenschappers gaven dinsdag een demonstratie.

Een deels verlamde patiënt in een ziekenhuis in het Zwitserse stadje Sion demonstreerde de techniek. Hij stelde zich voor dat hij zijn vingers bewoog om de robot, die zich op een andere locatie honderd kilometer van het ziekenhuis bevond, te besturen.

In onder meer de Verenigde Staten en Duitsland zijn vergelijkbare experimenten gedaan. Daarbij waren de testpersonen echter niet verlamd of moesten implantaten worden geplaatst in de hersenen. Bij het Zwitserse experiment was slechts een simpele muts nodig om de hersengolven van de testpersoon te meten.

© Novum

(nu.nl)

17-05-2012

Leiden robots tot desocialisering?



Beter samen met een robot, dan eenzaam en alleen op de bank? Robots zijn booming business, maar zijn ze ook goed voor onze samenleving?

De robotica is flink in opmars, maar leidt tot een aantal pittige vragen op politiek, juridisch en ethisch gebied. Nu al worden robots in gebruik genomen bij het leger en de politie. Maar er zijn ook robots in de maak voor de zorg en voor in huis. Tijdens de boekpresentatie van Overal robots. Automatisering van de liefde tot de dood vond afgelopen dinsdag een interessante discussie plaats. Want leiden robots niet tot desocialisering bij mensen?

Zorgrobot
Een robot die voor u een cola haalt en het vervolgens naar u toe brengt. Het kan! Studenten van de TU Delft ontwikkelden Eva, een robot die in de toekomst ingezet kan worden in de zorg. Ook wordt er in bepaalde revalidatiecentra al gebruik gemaakt van robots die patiënten helpen bij het leren lopen en het gebruiken van de armen. Een goede ontwikkeling zou u zeggen, ook vanwege de bezuinigingen en tekorten in de huidige zorg. Maar er is ook reden tot nadenken over het gebruik van robots. Voor nu kunnen zij alleen nog kleine taken verrichten, zoals Eva dat doet, maar ooit zal dit veranderen. De techniek zal zich zo ontwikkelen dat het ook mogelijk wordt om robots te bouwen die een mens kunnen vervangen. Maar willen we dat wel? Volgens Floortje Daemen, één van de hoofdauteurs van het boek, staat de zorg voor empathie en warmte. “Het dilemma speelt nog niet, maar in de toekomst moeten wij hier over gaan nadenken. Kunnen robots die belangrijke eigenschappen van de zorg ook aan mensen geven?” Hans Rietman, hoogleraar Revalidatiegeneeskunde en –technologie, vindt het ook belangrijk dat de patiënt vertrouwen heeft in de robot. “Als een robot hem of haar optilt, is het belangrijk dat de techniek goed werkt,” zegt hij tijdens de bijeenkomst. “Maar belangrijker, leidt een robot niet tot vervreemding tussen mensen? Een robot die bijna alle taken van een verzorger overneemt, wordt dan de sociale omgeving van de patiënt.”


Een Nao robot laat tijdens de presentatie zien hoe hij naar een blokje kan toelopen en het vervolgens kan optillen.

Aandacht
Meer zorgrobots betekent meer tijd voor verzorgers om aandacht aan de patiënt te besteden luidde de stelling. Rinie van Est, auteur van het boek, denkt dat het lastig wordt om dit waar te maken. “Ik denk niet dat verzorgers in staat zullen zijn om meer aandacht te geven aan de individuele patiënt. De robots zullen namelijk ook gemonitord moeten worden. Wel denk ik dat de kwaliteit van de zorg verbeterd kan worden door het gebruik van robots.” Professor Piet Jonker van de TU Delft hoopt dat robots het personeelsprobleem in de zorg kunnen oplossen, maar benadrukt dat patiënten toch aandacht willen van mensen. “Die persoonlijke aandacht moet niet verdwijnen. We moeten oppassen dat we geen hele kille samenleving creëren.” Waar robots patiënten wel bij kunnen helpen, is de zeggenschap over hun eigen leven. Jonker: “Neem als voorbeeld het aantrekken van de steunkousen: patiënten willen deze zelf aantrekken wanneer zij vinden dat dit nodig is. Zij willen niet wachten totdat een verzorger eindelijk tijd heeft om dit te doen. Als er een robot wordt ontwikkeld die dit soort klusjes kan doen, behouden patiënten hun vrijheid. Daarnaast krijgen patiënten bijna iedere week een andere verzorger, dit wordt ook niet altijd als positief ervaren. Zij kunnen dan zelf een overweging maken: Wil ik een machine die mij helpt of wil ik iedere week een andere verzorger?” Maar er moet ook gekeken naar wat verzorgers willen, beaamt Jonker. “Mensen die werkzaam zijn in de zorg halen voldoening uit hun werk door de dankbaarheid van een patiënt. Die dankbaarheid is hun motivatie om iedere dag naar het werk te gaan en anderen te helpen. Als je robots inzet, kan deze motivatie verdwijnen. Daar staat tegenover dat patiënten meer vrijheid krijgen.”

Sociale intelligentie
En dan zijn er ook sociale robots, voor in huis maar ook voor in de zorg. Deze robots moeten in de toekomst emoties herkennen en tonen en een dialoog kunnen voeren. Kortom: een robot die sociaal gedrag vertoont en die u gezelschap houdt. In de psychiatrische zorg wordt Pabo al ingezet. Dit is een robot in de vorm van een zeehond die demente bejaarden helpt. Het apparaat vraagt de aandacht van de patiënt en wordt vervolgens blij als hij deze ook werkelijk krijgt. De robot is een succes: zo blijkt dat de hersenen van de bejaarden weer worden geactiveerd. Ook leidt Pabo hen af bij angstige momenten. Een sociale robot zou niet alleen zieke mensen kunnen helpen, maar ook eenzame mensen. Een robot voor in huis, om samen mee op de bank te hangen. Sommigen vinden het geen goed idee. “Een robot heeft geen sociale intelligentie en ik denk niet dat hij dit ooit zal krijgen,” hoor ik iemand zeggen in het publiek. “Een robot stamt niet af van apen, mensen wel.” Anderen vinden een gezelschapsrobot niet anders dan een huisdier: “een kat of een hond stamt toch ook niet af van apen”. Toch gaat u met een hond wel naar buiten en met een robot niet, deze kan voor nog meer vervreemding van mensen zorgen.



Maar is de illusie van sociale intelligentie niet al genoeg? Mensen praten ook met hun kat of hond en hebben de illusie dat het dier hun begrijpt. Mensen accepteren dit, maar doen zij dat ook van robots? We moeten ons afvragen in wat voor samenleving we willen leven, één met menselijk contact of één met robots? Of een gulden middenweg? Zullen we menselijke vaardigheden verliezen door teveel met robots op te trekken? Een eenzaam persoon die zijn toevlucht zoekt bij een robot kan mogelijk de motivatie verliezen om echte vrienden te zoeken. Zo moeten we niet alles willen kopen in de wereld, zo ook geen sociaal contact. Robots kunnen wel degelijk een handje helpen, bijvoorbeeld in de zorg. Maar mensen helemaal vervangen, dat gaat wel heel erg ver. Er moeten dan ook goede afspraken worden gemaakt als het zover is. Wat denkt u? In welke mate mogen robots ingezet worden in de samenleving?

Aanstaande zondag 20 mei 2012 verschijnt op Scientias.nl om 08.00 uur de recensie van het boek Overal robots. Automatisering van de liefde tot de dood.

(scientias.nl)

Leuk artikel. Eenvandaag heeft er ook een reportage over gemaakt:
http://www.eenvandaag.nl/binnenland/40370/de_robotrevolutie

20-05-2012

Overal robots: automatisering van de liefde tot de dood



Robots beginnen hun plekje in onze maatschappij op te eisen. Het boek ‘Overal robots’ laat zien wat de consequenties daarvan zijn.

Op dit moment worden robots al volop ingezet, maar hun inzet blijft beperkt. Zo vinden we ze alleen maar binnen de muren van fabrieken. Velen beginnen er nu van overtuigd te raken dat het tijd wordt dat de robot ook buiten die muren een rol gaat vervullen en bijvoorbeeld klusjes in het huishouden gaat doen, een deel van de (ouderen)zorg op zich neemt en ons bijstaat aan het oorlogsfront. Grote vraag is natuurlijk of de robots daar klaar voor zijn. En misschien nog wel belangrijker: zijn wij daar klaar voor?

Automatiseren
Met de inzet van robots in bijvoorbeeld de zorg of het huishouden worden taken die altijd met liefde door mensen zijn uitgevoerd, geautomatiseerd. Willen we dat wel? En kunnen robots dat werk net zo goed doen als wij mensen? Dat zijn vragen waar het boek ‘Overal robots‘ antwoord op probeert te geven. Om dat antwoord te vinden, wordt er gekeken naar ethische overwegingen, de mogelijkheden en onmogelijkheden van de robot en opkomende technologieën. De auteurs beperken zich daarbij tot een aantal domeinen waarbinnen de robot kan worden ingezet: in huis, in de zorg, in de fabriek, bij de politie en in het leger.



Alle kanten
Wanneer wij denken aan een robot die ons wat klussen uit handen neemt, dan zien we dat vaak wel zitten. Het boek ‘Overal robots‘ bekijkt die kwestie echter een stuk nuchterder en laat ons alle kanten van het verhaal zien. Een robot die kookt, is misschien wel handig, maar hoe veilig voelt u zich als u weet dat deze een keukenmes kan hanteren? En een seksrobot lijkt misschien de ideale oplossing om prostitutie tegen te gaan, maar is het wel echt een alternatief? Blijven mensen naast de robots ook niet echte prostituees bezoeken? En hoe zit het met seksrobots die het uiterlijk van kinderen hebben. Moeten die verboden worden? Het zijn stuk voor stuk goede vragen die misschien niet direct bij u waren opgekomen, maar die wel van doorslaggevend belang zijn wanneer de robot de samenleving binnendringt.

Eén van de plaatsen waar de robot reeds in opkomst is, is in huis. Sommige mensen hebben bijvoorbeeld al een robotgrasmaaier of een robotstofzuiger. Maar de echte ingewikkelde huishoudelijke klusjes lijken nog niet aan robots besteed. De robots doen er te langzaam over of hebben onze hulp nodig, waardoor het nog altijd efficiënter is om het gewoon zelf te doen. Bovendien is het huishouden eigenlijk nog veel te complex voor de robot. Denk bijvoorbeeld aan het opruimen van de kamer. Een robot moet dan wel weten dat een legosteentje in de legodoos hoort en dat de krant van vandaag nog op tafel moet blijven liggen, terwijl de krant van gisteren bij het oud papier kan. Daar komt nog eens bij dat leven tussen mensen best ongestructureerd is. Een robot moet dan ook kunnen anticiperen op een kind dat opeens door de huiskamer rent of een blouse die van de strijkplank glijdt. En is het eigenlijk wel veilig om een robot in huis te hebben lopen die een keukenmes of stofzuigerstang kan hanteren? Wat als deze even doordraait en zich tegen zijn huisgenoten gaat verzetten? De schrijvers van het boek geloven niet dat de huishoudrobot er op korte termijn komt. Het huishouden is simpelweg te ingewikkeld.


Foto: Honda News (cc via Flickr.com).

In de zorg
Met de toenemende vergrijzing lijken robothanden aan het bed de ideale oplossing. Maar ook daar kunnen we ons wel eens in vergissen, zo schrijven Lambèr Royakkers, Floortje Daemen en Rinie van Est in hun boek. Want kunnen robots patiënten met name op sociaal en emotioneel gebied wel bieden wat zij nodig hebben? En is de zorg wel ondernemend en innovatief genoeg om met de robots aan de slag te gaan? Wie wil daar in investeren? Tegelijkertijd kunnen robots wel een aanvulling op de menselijke zorg vormen. Bijvoorbeeld door te helpen met het tillen van patiënten of door ouderen eraan te herinneren dat zij hun pillen moeten nemen.


Foto: Davide Faconti / Pal Technology (via Wikimedia Commons).

Voorbereiding
Zo gaat het boek verschillende domeinen waarin de robot een rol kan spelen, langs. De robotauto en politierobot komen bijvoorbeeld aan bod. Maar ook de militaire robot wordt besproken. En misschien lijkt het boek soms wat pessimistisch, maar dat is het zeker niet. Het is een realistisch boek dat laat zien welke drempels er nog zijn alvorens robots echt tussen de mensen aan de slag kunnen. Ook wordt er alvast nagedacht over de ethische vraagstukken die we daarbij tegen het lijf kunnen lopen. Het is goed om daar nu al mee bezig te zijn, zo stellen de schrijvers zelf. Ze ontkennen geen moment dat robots soms handig kunnen zijn. Ze belichten alleen ook de keerzijde van de medaille. En dat doen ze op het perfecte moment: nu de robot langzaam maar zeker zijn plekje in de maatschappij zoekt en vindt. Nog voordat de robot echt tussen ons gaat ‘leven’, moeten we weten wat we nodig hebben (bijvoorbeeld aan juridische regels of ethische richtlijnen) en vooral wat we willen. De onderzoekers geven daarbij alvast één gulden handvat mee: de robotica is er voor ons en dient de samenleving te dienen. “Robotica dient de mens niet te overvleugelen, maar bij te staan,” zo schrijven de auteurs. En er zijn nu eenmaal klusjes die we gewoon altijd zelf moeten blijven doen, hoe goed de robot er ook in wordt. Als voorbeeld noemen de onderzoekers het spelen van de ‘Last Post‘: een dagelijks terugkerende traditie in Ieper. Een robot kan dat nu ook al doen, maar verliest zo’n symbool zijn waarde niet als wij er geen tijd meer voor vrijmaken en het door een robot laten doen? “Al kan ene robot iets beter dan een mens, dan nog kan het beter zijn dat de mens het slechter blijft doen.”

‘Overal robots‘ is een wijs boek dat misschien niet alle antwoorden op al uw vragen heeft, maar u wel aan het denken zet en helpt om die antwoorden te vinden. Het is een must read voor iedereen die zich met robotica bezighoudt of bezig gaat houden. Heel concreet betekent dat dat eigenlijk iedereen het gelezen moet hebben. Want de robot komt eraan en dan kunt u maar beter weten wat u allemaal te wachten staat!

(Scientias.nl)

22-05-2012

Deze robot ruimt met alle liefde uw huis op



Het huis opruimen: dat huishoudelijke karweitje kunnen we binnenkort wellicht overdragen aan een robot. Dankzij een nieuw algoritme is deze namelijk prima in staat om op te ruimen.
Dat tonen wetenschappers van de Cornell University aan. Ze beschrijven hun studie in het blad International Journal of Robotics.

Moeilijk
Het huis opruimen: het klinkt als een makkelijk klusje. Maar schijn bedriegt. Eerst moet de robot een object identificeren: wat is het en waar hoort het thuis? Vervolgens moet deze het object oppakken en de route naar de eindbestemming uitstippelen. Om dat allemaal mogelijk te maken, ontwikkelden de onderzoekers een nieuw algoritme waarmee de robot kan bepalen met wat voor object deze te maken heeft en waar het object thuishoort. “De robot leert dat een schoen niet in de koelkast thuishoort,” vertelt onderzoeker Yun Jiang in een persbericht.

Camera
De robot is uitgerust met een Microsoft Kinect 3D-camera. Met deze camera kijkt de robot rond. De onderzoekers confronteerden de robot met verschillende varianten van één soort object. Bijvoorbeeld: verschillende kledingstukken of verschillende borden. De robot zoekt naar overeenkomsten tussen die objecten en leert zo welke eigenschappen deze gemeen hebben. Zo kan de robot steeds meer objecten herkennen.

Opbergen
Vervolgens moet de robot een geschikte opbergplaats vinden. Wederom kijkt deze met de camera rond en verzamelt de eigenschappen van verschillende mogelijke opbergplaatsen. De robot beoordeelt deze door te kijken of ze – ook met het oog op de vorm van het op te bergen object – geschikt zijn als opbergplaats voor dit object. Hierbij krijgt de robot wel wat hulp van de onderzoekers. Zij bieden de robot grafische simulaties waarin te zien is hoe het wel en hoe het niet moet. Zo kan de robot leren welke opbergplaatsen geschikt en welke ongeschikt zijn. De opbergplaats die als meest geschikt uit de bus komt, wordt uiteindelijk door de robot gekozen. Vervolgens maakt de robot een grafische simulatie van hoe hij het object uiteindelijk op die eindbestemming gaat krijgen. Daarna voert hij de nodige bewegingen uit.


Experiment
Tijdens de eerste experimenten deed de robot het prima. Objecten die de robot al kende, kon hij in 98 procent van de gevallen identificeren en opbergen. Objecten die de robot nog nooit gezien had, wist deze in 80 procent van de gevallen met succes op te ruimen.

Er is zeker nog ruimte voor verbetering, zo erkennen de onderzoekers. Zo willen ze de robot een nog betere camera geven en zou het ideaal zijn als deze met zijn hand dingen echt kon ‘voelen’. Daarmee wordt het namelijk gemakkelijker om objecten op stabiele wijze neer te zetten en op het juiste moment los te laten. Ook is het nodig dat de robot nog meer over zijn omgeving leert. Een mooi voorbeeld is het opbergen van de computermuis. Deze kan natuurlijk overal op uw bureau worden neergelegd, maar moet idealiter naast de pc worden gelegd. Een robot weet dat nu niet, maar door meer te leren over zijn omgeving kan hij objecten mogelijk ook met elkaar gaan associëren.

(scientias.nl)

08-06-2012

Robotvis kan vriendjes worden met echte vis



Voor het eerst tonen wetenschappers middels experimenten aan dat een robotvis echte zebravissen aan kan trekken en het gedrag van deze vissen kan beïnvloeden. En dat biedt mogelijkheden.

Amerikaanse en Italiaanse onderzoekers ontwikkelden een vijftien centimeter lange robotvis. Ze gaven de robot dezelfde kleuren als de zebravis. De staart van de robot kon op ongeveer dezelfde manier als de staart van de zebravis bewegen. De buik van de robot was extra rond gemaakt: daarmee leek de robot op een vruchtbare, vrouwelijke zebravis. Dat maakte de robot in theorie aantrekkelijker voor zowel mannelijke als vrouwelijke zebravissen.

Drie vakken
Grote vraag was natuurlijk of deze robot vrienden zou kunnen worden met echte zebravissen. De onderzoekers namen de proef op de som. Ze lieten de robot in een bak met water zakken. Die bak was opgedeeld in drie vakken. Vervolgens werden er verschillende experimenten uitgevoerd. De robot werd bijvoorbeeld in het linkse vak geplaatst. Het rechtse vak bleef leeg of er werd één vis in geplaatst. En in het midden werd een school zebravissen of één zebravis losgelaten. De vissen in het midden konden door een gaatje naar het rechtse of linkse vak zwemmen.

Goede vraag
Worden we asociaal van robots? Lees er hier alles over!Resultaten
Wanneer de vissen in het middelste vak moesten kiezen tussen de robot of een echte vis, dan zwommen ze toch naar het vak met daarin de echte zebravis. Maar wanneer ze moesten kiezen tussen een leeg vak en de robot, won de robot. En wanneer er in het midden één vis werd losgelaten, zocht deze ook liever de robot dan het lege vak op, zo meldt het blad Bioinspiration & Biomimetics.

Beweging van de staart
De onderzoekers denken wel te kunnen verklaren waarom de robotvis zo aantrekkelijk is voor de zebravissen. Het slaan van de staart, de ronde vorm en de kleuren leken van doorslaggevend belang. Het geluid van de motor die zich in de robot bevond, maakte deze wel iets minder onaantrekkelijk voor echte vissen.

Het onderzoek is heel belangrijk. Want wanneer een robotvis het gedrag van echte vissen kan beïnvloeden, dan biedt dat mogelijkheden. Zo kunnen robotvissen bijvoorbeeld ingezet worden om bedreigde vissoorten – door hun gedrag te beïnvloeden – te beschermen.
.
(scientias.nl)

09-06-2012

Gaan voetbalrobots de WK-kampioen in 2050 verslaan?



Vergeet het reguliere voetbal! Voetbalrobots zijn wereldwijd in opkomst en zullen volgens de makers in 2050 het winnende team van het FIFA Wereld Kampioenschap voetbal (WK) gaan verslaan.

Op de Technische Universiteit (TU) Eindhoven werken studenten mee aan het project RoboCup. Dit internationale project stimuleert deelnemers om ieder jaar de robotica techniek te verbeteren en wel door de robots te laten voetballen. Jaarlijks wordt het WK robotvoetbal georganiseerd, waar tientallen landen aan meedoen. Ieder jaar worden de regels steeds moeilijker gemaakt zodat ieder land wordt gestimuleerd om de robots steeds ‘menselijker’ te laten voetballen. Uiteindelijk is het doel om in 2050 het winnende (menselijke) team van het WK met robots te verslaan.


De TURTLE voetbalrobot met daarachter de keeper, die de bal tegenhoudt met een beweegbaar rek. Foto gemaakt door Tech United.

Wereldkampioen
Nederland wordt vertegenwoordigd door Tech United, de makers van de TURTLEs (Tech United RoboCup Team Limited Edition). “Zes jaar geleden zijn we begonnen” vertelt Wouter Houtman, één van de teamleden aan Scientias.nl. “Sindsdien spelen we mee met het WK robotvoetbal”. Houtman en zijn team reizen de hele wereld over met hun voetbalrobots. “We hebben onder andere in Istanbul gespeeld en dit jaar gaan we naar Mexico. Op 18 juni vertrekken we, en hopelijk worden we dit jaar wel wereldkampioen!” Tech United is volgens Houtman een voorloper op het gebied van robottechniek maar de wereldtitel hebben ze nog niet te pakken gekregen. Ze zijn al vier jaar op rij tweede geworden. “We moeten oppassen voor Iran, China en Portugal, zij zijn heel erg goed.”

Autonoom
De robots spelen in teams van vijf op een tapijten voetbalveld van 18 bij 12 meter. Ze zijn geheel autonoom en er komt dus geen besturing aan te pas. De voetbalrobot weet precies waar de bal is, hoe hij die te pakken kan krijgen en vervolgens weg kan schieten naar een ander teamlid of in het doel om te scoren. Hij doet dit aan de hand van zijn geprogrammeerde rol: aanvaller, verdediger en keeper. De robots weten ook waar de tegenstander is en kunnen deze omzeilen om de bal niet te verliezen. “Onze robot, de TURTLE, heeft een ingebouwde camera die 360 graden kan zien, dus hij ziet alle hoeken van het veld. Hij rijdt op speciale wieltjes, waarmee hij om zijn eigen as kan draaien. De balbehandeling wordt gevormd door kleine wieltjes voorop de robot, hiermee dribbelt hij met de bal. En schieten doet hij met de schietlepel, deze schiet tegen de bal aan waarmee een lobje of vlak schot gemaakt kan worden.” vertelt Robin Soetens, de teamleider van het Middle Size team, de league waar de voetbalrobots in spelen. De ‘voetballers’ herkennen de bal, hun medespelers en tegenspelers door middel van kleur. Maar in de toekomst moet de robot vormen en objecten gaan herkennen en op gras kunnen spelen. “We zijn er al in geslaagd om de robots de doelen te laten herkennen. Eerst was het ene doel blauw en het ander geel, nu zijn beide wit. We hebben dit voor elkaar gekregen door middel van een kompas. Door het magnetisch veld onder de aarde weet de robot in welk doel hij moet schieten. Dit veld moet dan ook niet verstoord raken, want dan ontstaan er meteen problemen.” De robots kunnen zelfs de bal van elkaar afpakken. “Als de ene voetbalrobot met de bal voor zich uit rijdt kan een tegenstander de bal onderscheppen door deze vast te pakken met de balbehandeling. Maar zo makkelijk gaat dat niet: want de balbezitter zal de bal proberen terug te trekken. Het is dan een kwestie van wie de meeste kracht geeft.”

Tech United is alvast bezig met een nieuw prototype van de TURTLE, zodat deze in de toekomst ook op echt gras kan spelen. Een robot op zes poten zou een oplossing kunnen zijn.

Regels
De ieder jaar veranderende regels zorgen er voor dat teams hun robots steeds ‘menselijker’ laten voetballen. Uiteindelijk moeten de robots er in 2050 uitzien als een mens en met de beperkingen van een mens kunnen voetballen. “Zo moeten ze dan twee ogen hebben in plaats van de huidige camera. Het spel wordt realistischer: de robots kunnen dan alleen nog maar zien wat menselijke ogen ook zien,” zegt Sietens. Dit jaar is de belangrijkste nieuwe regel dat de robots de bal moeten pasen. Houtman: “Ze mogen niet meer van de ene kant naar de andere kant van het veld met de bal rijden. De robots doen dat nu terwijl ze bijna helemaal stil staan. In de toekomst willen we dat ze al rijdend de bal kunnen pasen.” Tech United heeft ook één van zijn winnende trucjes moeten opgeven. “We lieten de robot door de actieve balbehandeling achteruit rijden naar het doel en pas op het laatste moment omdraaien om vervolgens te scoren. De keeper kon de bal niet zien en hiermee hebben we een hoop wedstrijden gewonnen. Omdat wel meerdere teams dit door hadden is de regel dat er nog maximaal één meter naar achteren gereden mag worden.” Tijdens een potje robotvoetbal worden ook gele en rode kaarten uitgedeeld, net zoals bij echt voetbal. Gele kaarten worden meestal gegeven als de robots te agressief zijn geprogrammeerd of expres tegen elkaar opbotsen.


Zorgrobot Amigo, die veel technieken van de TURTLE heeft overgenomen. Foto gemaakt door Tech United.

Open source
Gezamenlijk hebben alle robotmakers ter wereld afgesproken informatie te delen in een soort van online robotdatabase. Daar worden dan hardware en software op gepubliceerd. De techniek die voortkomt uit het voetbalproject kan ook worden gebruikt voor bijvoorbeeld de bouw van zorg- en huishoudelijke robots. Zo heeft de zorgrobot Amigo van TU Eindhoven veel technieken van de TURTLE overgenomen.

Naast het WK robotvoetbal doet Tech United ook mee aan Europese toernooien. Afgelopen maand april hebben ze zelfs een eigen toernooi georganiseerd in Eindhoven: de Dutch Open. Het meest belangrijke dit aankomende WK is volgens Houtman dat de TURTLE goed gaat pasen. “Ze moeten echt gaan samenspelen: de bal naar elkaar overspelen en vrije ruimten opzoeken. Het pasen lukt al wel maar er gaat toch nog wel eens het een en ander mis. Het spel moet vlotter en dynamischer worden.” Bent u benieuwd hoe Nederland het gaat doen op het WK robotvoetbal? Op de website van Tech United kunt u de wedstrijden livestream volgen! Volgend jaar heeft u zelfs de kans om de voetbalrobots live in actie te zien want dan wordt het WK waarschijnlijk in Nederland gehouden.

(scientias.nl)

14-06-2012

Menselijke machines
Wat de computerwetenschap en robotici kunnen leren van de mens

In de serie ‘wetenschap van de 21e eeuw’ worden vakgebieden uitgelicht die laatste jaren bol staan van de nieuwe ontwikkelingen. Dit keer legt Frank van der Velde uit hoe computers en robots nog “slimmer” kunnen worden gemaakt door goed te kijken naar de psychologie en fysiologie van de mens.


© Facontidavide / Wikimedia
In de jaren '50 droomde men van superslimme, mensachtige computers en robots. Inmiddels zijn computers beter dan wij in spelletjes als schaken en jeopardy. Maar waar blijven de robots die echt alles kunnen wat een mens kan? (Op de foto: de robot REEM-A.)

Zullen computers of robots ooit écht op mensen gaan lijken? En dan niet per se qua uiterlijk, maar wat betreft hun vermogens? Dit was de ultieme droom ten tijde van de opkomst van computers en kunstmatige intelligentie, in de jaren ’50 van de vorige eeuw. Maar ruim een halve eeuw later is de ontwikkeling van dergelijke mensachtige machines ogenschijnlijk nog weinig opgeschoten.

Professor Frank van der Velde is niet eens met de stelling dat kunstmatige intelligentie (AI) nog weinig voorstelt. Of, zoals een kritische bezoeker onlangs op deze website opmerkte, dat het nog altijd een kwestie is van relatief simpele databases en programmeerregels. Van der Velde: ‘Als je het heel cru wilt stellen is dit inderdaad het enige wat een “intelligente” computer als Watson, die niet zo lang geleden in staat bleek om het spel Jeopardy te winnen, doet. Maar ook dit is niet zo triviaal als het lijkt. Je hebt hiervoor bijvoorbeeld wel geavanceerde zoekstrategieën nodig. Er begint bovendien wel degelijk inzicht te ontstaan in hoe neurale systemen werken, hoe waarneming werkt, hoe aandachtsprocessen werken. Het is wel nog heel moeilijk om dit in te bouwen in een computer, onder andere door beperkingen van de hardware.’

Van der Velde is zowel psycholoog als natuurkundige. Op het eerste gezicht heeft psychologie misschien weinig met robotica te maken. Maar Van der Velde houdt zich aan de Technische Universiteit Twente bezig met een vakgebied genaamd technische cognitie. Kort gezegd komt het erop neer dat hij kijkt hoe je de manier waarop intelligentie en hersenprocessen bij mensen werken, inclusief hun fysiologie (dus hoe onze hersenen biologisch in elkaar zitten), kunt toepassen in technische systemen. Waaronder robots.


Alan Turing, grondlegger van de computerwetenschap en kunstmatige intelligentie. Dit jaar (2012) is het Turingjaar, om de honderdste geboortedag van de in 1954 overleden wiskundige te herdenken.

Turing Machine
Ontwikkelingen in de psychologie en de computerwetenschap gaan eigenlijk al decennia lang min of meer hand in hand, zo legt Van der Velde uit. Rond de tijd dat computers opkwamen, maakte binnen de psychologie het zogenoemde behaviorisme plaats voor de cognitieve psychologie. Waarbij niet alleen van buitenaf werd gekeken naar menselijk gedrag, maar juist ook werd geprobeerd te kijken hoe menselijk gedrag van binnen, in de hersenen, tot stand komt. Het idee dat toen ontstond was dat menselijke hersenen eigenlijk net zo werken als een computer.

Van der Velde: ‘Bij computers geldt het idee dat een programma, waarmee je iets doet, en de data eigenlijk hetzelfde zijn. Het zijn allebei data. Alleen interpreteert de computer het ene stukje data als het programma, en het andere stukje als data die door het programma wordt verwerkt. Turing heeft dit destijds ook laten zien met zijn Universal Turing Machine. Dus toen was het idee: misschien werkt menselijke cognitie ook zo. Cognitie is het verwerken van data, en wij hebben programma’s in ons hoofd die dit doen. Dus eigenlijk hoef ik alleen de regels van het programma te kennen, om te weten hoe cognitie werkt.’

En als je die regels van de menselijke cognitie eenmaal kent, kun je die ook in een computer stoppen, zo was het idee. Maar gaandeweg kwam men erachter dat het toch niet helemaal zo werkte. Van der Velde: ‘Het bleek ontzettend moeilijk om op deze manier computerprogramma’s te maken, en dan vooral programma’s die zich flexibel kunnen aanpassen aan hun omgeving. Het blijft toch de programmeur die de regels moet inprogrammeren; maar je kunt gewoon niet alle mogelijkheden voor zijn.’ Met andere woorden: als je bijvoorbeeld een robot wilt programmeren, kun je nooit regeltjes inprogrammeren voor alle mogelijke situaties waar die robot tegenaan kan lopen als je hem loslaat in de wereld.

In de tussentijd groeide ook het inzicht in de menselijke psychologie en in hoe onze hersenen werken. Rond het begin van de jaren ‘90 kwam er daarom een nieuwe stroming op in de computerwetenschap, die meende dat je nog meer letterlijk naar de structuur van het brein moet kijken om menselijke intelligentie te kunnen benaderen. Van der Velde: ‘Het idee dat je met het schrijven van een computerprogramma menselijke intelligentie benadert, heeft in zoverre ingeboet, dat men inmiddels wel door heeft dat zulke computerprogramma’s ook lerende capaciteiten moeten hebben. En dat ze bijvoorbeeld om moeten kunnen gaan met kansberekening, en waarschijnlijkheidsregels.’


© Karl Palutke / Wikimedia
'Drop it! Dead or alive, you are coming with me.' Robocop was in de gelijknamige film half mens, half robot. Daarom kon hij ontsnappen van een echte robot door een trappenhuis in te vluchten. Voor klassieke robots was traplopen een onmogelijke opgave.

Robocop
Ook in andere opzichten groeide het idee dat je, om bijvoorbeeld echt mensachtige robots te kunnen bouwen, nog meer letterlijk moet kijken naar hoe dingen bij de mens werken. Zoals in het geval van robots die kunnen lopen. Van der Velde: ‘In het begin van de robotica lieten ze robots van tevoren uitrekenen hoe ze moesten stappen. Letterlijk. Dan moet die hoek zo, en dan zit de geometrie zo, en dan... Dat was een drama! Paul Verhoeven, die zelf wiskunde heeft gestudeerd, drijft in zijn films vaak de spot met zulke klassieke AI, is me opgevallen. Een mooi voorbeeld vind je in zijn film Robocop [uit 1987, red]. In die film speelt, naast die agent die een mengeling is van robotica en een mens, ook een echte robot. Op het eind van de film is er een gevecht tussen robocop en die joekel van een robot. Robocop ziet alle hoeken van de kamer, tot hij op een gegeven moment een trappenhuis in vlucht. Dat moment, dat is een heel typische scène, daarbij moet ik altijd denken aan die klassieke AI robots. Je ziet dan die grote robot staan, bovenaan die trap. En je ziet hem bijna denken: “O jee, wat moet ik? Help!” Je ziet hem rekenen. Nu moet ik mijn been een stap lager zetten. Hoe doe ik dat? Hij vertraagt ook helemaal, want hij rekent zich suf. En dan zet hij één stap, en dat lukt nog. En dan wil hij zijn andere been erbij zetten. Maar binnen de kortste keren lukt het niet meer. En dan dondert hij naar beneden.’

Bij mensen werkt lopen heel anders. Wij denken er sowieso niet bewust bij na hoe we onze benen moeten verplaatsen. En we krijgen tijdens het lopen continu feedback van onder meer onze tastzenuwen. Van der Velde: ‘De Australische computerwetenschapper Rodney Brooks is een van de eersten geweest die heeft laten zien dat er heel veel dynamica zit in spiercellen en in de mechanica van je been. Waardoor je been als het ware passief reageert op wat je voelt. En je op die manier stabiel houdt. Hij heeft ook laten zien dat je bij robots via vrij eenvoudige, mechanische aanpassingen loopgedrag kunt krijgen dat al veel beter werkt.’ De laatste jaren is dit inzicht steeds verder uitgewerkt. Waardoor er inmiddels robots kunnen worden gebouwd die wel kunnen traplopen. En zelfs robots die over moeilijk terrein, zoals rotsen of het puin van ingestorte gebouwen, kunnen lopen (filmpje).


© Ylem / Wikimedia
Het lijkt zo simpel: je kijkt ergens naar, en je hersenen zeggen je: 'hé, dat is een stoel' of 'dat is het gezicht van je geliefde'. Maar eigenlijk is iets 'zien' een enorm ingewikkeld proces, waarbij de informatie uit je oog stapje voor stapje wordt verwerkt.

Zien
Iets soortgelijks speelt bij de manier waarop wij mensen voorwerpen en omgeving kunnen zien, en technieken voor de verwerking van visuele informatie door computers en robots. Van der Velde: ‘Wat de laatste jaren duidelijk is geworden, is dat het herkennen van een voorwerp heel geleidelijk gaat. Vroeger ging dat fout. Toen dacht men: dat gaat in één keer. Dus je krijgt een beeld binnen, en zet daar een systeem op dat die beelden kan classificeren. Maar dat is ondoenlijk. Gewoon ondoenlijk. En dat is, zoals breinonderzoek laat zien, ook niet wat er bij mensen gebeurt. Wat je in het brein ziet is dat het beeld geleidelijk aan wordt opgebouwd, stapje voor stapje.’ Als er een beeld op het netvlies van je oog valt, zo is inmiddels dus duidelijk, “zien” de hersencellen die als eerste deze informatie binnenkrijgen alleen een soort contraststipjes. De hersencellen die een niveau hoger werken weten de stipjes om te zetten in lijnen, en zo steeds verder, tot na een stap of tien er misschien hersencellen zijn die merken: ‘hé, al die informatie bij elkaar, dat is een gezicht’.

En dan is er nog het gegeven van aandacht. Wij mensen zien nooit letterlijk onze hele omgeving; eigenlijk zien we alleen datgene waar we onze aandacht op richten echt goed. De rest wordt door onze hersenen op een vrij grove manier ingevuld. Daarom is het ook zo makkelijk om mensen voor te gek te houden met bijvoorbeeld filmpjes waarin plotseling een gorilla door het beeld loopt, of de presentator opeens hele andere kleren aan heeft, zonder dat degene die naar zo’n filmpje kijkt dit merkt. Bovendien wordt onze aandacht – en daarmee wat we zien – vaak aangetrokken door bijvoorbeeld beweging. Dit soort inzichten in de menselijke manier van zien worden de laatste jaren bijvoorbeeld toegepast in slimme systemen voor beveiligingscamera's.


© Lorenzo Natale / Wikimedia
De iCub is mensachtige robot ter grootte van een kleuter. Frank van de Velde hoopt er met zijn vakgroep een aan te kunnen schaffen, om hun ideeën in praktijk te kunnen testen.

iCub
Het onderzoek van Van der Velde zelf richt zich ook voornamelijk op waarneming en op aandachtsprocessen. Zijn vakgroep heeft op het moment een subsidieaanvraag lopen om een mensachtige robot genaamd een iCub te kunnen aanschaffen. Zodat zij en andere vakgroepen binnen de TU Twente allerlei ideeën in praktijk kunnen testen. Het belangrijkste doel van Van der Velde is om deze robot concepten aan te leren, zoals begrip van werkwoorden als ‘pak’, of van wat boven of onder is. En hoe zulke concepten zich tot elkaar verhouden. Maar dit alles dan wel zonder letterlijke regels in te programmeren voor die concepten. Het is dus eigenlijk de bedoeling dat de robot dit soort dingen gaat leren op dezelfde manier als menselijke baby’s of kinderen leren hoe de wereld werkt.

Voor de komende tien jaar verwacht Van der Velde ook veel van ontwikkelingen aan de hardwarekant in plaats van in de software. Bijvoorbeeld op het vlak van parallelle informatieverwerking. Onze menselijke hersenen zijn zo snel, omdat allerlei onderdelen van onze hersenen tegelijkertijd informatie kunnen verwerken, parallel dus. Maar bij een computer moet alle informatie verwerkt worden door de processor, die in feite maar één berekening tegelijk kan doen. Dus ongeacht hoe de informatie binnenkomt, uiteindelijk moet het allemaal netjes op een rij door de processor verwerkt worden. Dit kan dan wel relatief snel – om precies te zijn, met de kloksnelheid van de processor. Als je een processor hebt met een kloksnelheid van pakweg 2 GHz, kan deze 2 miljard berekeningen per seconde uitvoeren. Maar door dit één voor één verwerken van piepkleine stukjes informatie zijn computers in bepaalde opzichten toch langzamer dan menselijke hersenen. Computers met een dual core of quad core processor werken met twee of vier processoren, en kunnen twee tot vier van die informatiestromen tegelijk aan. Maar dit is nog steeds relatief weinig.


© PD-USGOV / Wikimedia

Menselijke neuronen (hersencellen) communiceren met elkaar via zogenoemde synapsen. De ene cel laat een chemische stof los in een kleine ruimte tussen de cellen, waarna de andere cel dit waarneemt. Door meer of minder van zo'n signaalstof af te geven, kunnen hersencellen een sterker of zwakker signaal doorgeven. Biologische hardware

Tijdens het interview haalt Van der Velde ook regelmatig een recent gepubliceerd onderzoek aan waarin de schakeling tussen menselijke neuronen is nagebouwd met behulp van nano-materialen. Menselijke neuronen, oftewel hersencellen, staan met elkaar in verbinding via zogenoemde synapsen. Die synapsen kunnen er via een chemisch proces voor zorgen dat een signaal dat van de ene op de andere hersenencel wordt doorgegeven sterker of zwakker is. Synapsen spelen ook een rol bij de aanleg van netwerkstructuren in je hersenen, waardoor je verbinding kunt leggen tussen allerlei verschillende concepten. Bijvoorbeeld wat een kat is, welke eigenschappen dit dier zoal heeft. En wat een hond is. En dat honden en katten vaak niet zo goed samengaan.

Het staat nog in de kinderschoenen, maar in theorie is iets dergelijks ook mogelijk met de door Van der Velde aangehaalde nano-materialen. Van der Velde: ‘Het gaat hier het om materialen die, als je er stroom dooreen laat lopen, als het ware onthouden dat die stroom er doorheen is gelopen. Waarna ze de volgende keer minder weerstand hebben. Je zou dit biologische hardware kunnen noemen. Zo noemen degenen die dit onderzoek hebben uitgevoerd het ook: “brain-like”. “Brain-inspired computing is an emerging field”, schrijven ze hier. Je kunt hiermee hardware maken die zich configureert als er activiteit plaatsvindt. Die kan leren. En die dat ook vasthoudt. Net als je geheugen, zegmaar.’

Als het op een gegeven moment mogelijk wordt om computers te maken met zulk soort hardeware, hoeven die dus ook niet meer zoals klassieke computers te werken met enen en nullen. De schakelingen kunnen ook met andere waardes werken, ergens tussen de nul (wat in de klassieke computertechnologie staat voor geen stroompje) en de één (volledige stroomsterkte) in. Wat ook min of meer het doel is van quantumcomputers. Al werken de ‘biologische’ schakelingen wel op een heel ander soort manier. Menselijker.

(wetenschap24.nl)

14-06-2012

Robot leert op dezelfde wijze als kinderen praten



Ouders leren hun kinderen praten door met ze in gesprek te gaan. Wetenschappers hebben nu geprobeerd om een robot op dezelfde manier te leren spreken. En met succes.

De onderzoekers van de Universiteit van Hertfordshire gebruikten tijdens hun experiment robot DeeChee. De robot lijkt qua bouw redelijk op een mens en heeft bijvoorbeeld ook armen, benen en een min of meer menselijk hoofd.

Experiment
Mensen kregen de opdracht om met DeeChee in gesprek te gaan en de robot zo dingen te leren. Tussen de robot en de mensen bevond zich een tafel met daarop kubussen. Op de kubussen stonden objecten in verschillende kleuren afgebeeld. Door de kubussen aan DeeChee te laten zien en te benoemen wat er op stond, probeerden de proefpersonen DeeChee woorden en objecten te leren. Onderstaand filmpje is daar een voorbeeld van.


Babbelen
In eerste instantie babbelde DeeChee terug. Alsof de robot een baby was. Wanneer de proefpersonen iets in het gebabbel herkenden, herhaalden ze dat nog eens, net zoals mensen dat bij kinderen doen. Als een baby naar een bal wijst en zegt ‘al‘, zal moeder zeggen ‘Goed zo, dat is de bal’. Zo pakten de proefpersonen dat ook aan, ze praatten zelfs tegen DeeChee alsof het een klein kind was. En die methode werkte, zo concluderen de onderzoekers in het blad PLoS ONE.

Hoe ‘leert’ de robot woorden?
Wanneer DeeChee de proefpersoon wat hoorde zeggen, dan hoorde deze dat als een verzameling klanken. Aan de robot de opdracht om al die klanken tot mogelijke woorden samen te voegen. Een voorbeeld: de gesprekspartner van de robot zei bijvoorbeeld ‘a red box‘. De robot hoorde de klanken en kon die op deze manieren samenvoegen: a, ar, re, red, e, ed, bo, box, o, ox. Die klanken gooide de robot er weer uit, de proefpersoon bevestigde wat klopte (in dit geval: red en box. DeeChee analyseerde de feedback, legde deze naast het eigen gebabbel en selecteerde uit het gebabbel het juiste woord.

En DeeChee deed dat heel aardig. Al na enkele minuten ging deze van gebabbel naar perfecte uitspraak van woorden. Het onderzoek is daarmee niet alleen interessant voor onderzoekers in de robotica, maar ook voor wetenschappers die bestuderen hoe jonge kinderen zich een taal eigen maken.

(scientias.nl)

Erg leuk voor geintresseerden: http://www.kickstarter.co(...)ix-legged-open-robot

The Story

I love robots, but they can be a really expensive hobby, especially legged robots. When I tried to build a hexapod in college, everything I found was typically $1,000-$2,000. Current kits are expensive and tough to use, and meant for people that are already into robotics. The designs for them are closed, and rarely if ever updated. When I started development of Hexy roughly a year ago, I was using 10 year-old software and electronics, because that's what was available, and it showed. Why not make a hexapod kit that makes complex robotics cheaper, easier to learn, radically more fun (and cute!) and based on completely open hardware and software?
The Dream

Cheap robots for everyone! The idea behind ArcBotics is to become the Ikea of robotics. Provide functional, minimalistic robots with step-by-step instruction that anyone can make, lowering cost as much as possible in the process. Hexy is the first robot a line of many that aims to enable low-cost, easy access to easily modifiable and expandable robots, for everyone from the learning student to the high-end researcher.
The Robot

Hexy the Hexapod is a cute-as-buttons fun little six-legged robot buddy, and is the first ArcBotics Open Robotics kit. Hexy is:

Low cost, 1/10th the price of current hexapod kits
If we hit $200k, we'll add a drag-and-drop programming GUI based on miniBloq
Program moves as a text file. Easy commands like "rotate right 40 deg"
Easy to program more functionality. Arduino micro controller, Python move generator/controller
Easy to assemble - Full step-by-step video tutorials and picture/text tutorials, geared towards the high school level and above
Completely Arduino-compatible, the Servotor32 controller uses the same chip as the Arduino Leonardo
Comes with demo moves pre-available. Have it dance immediately once built!
Completely Open-Source. Code, Laser cutter DXF/STL/SLDWRKS files, electronics board files, everything. Go nuts.

It Comes With:

Literally Everything needed to build the kit, I even give the screwdriver.
Ultrasonic distance sensor eyes
Acrylic laser-cut pieces in your choice of six colors, with extra pieces
20 Servos (18 for legs, 1 for eyes, 1 extra)
Full arduino-based Servotor32 robot controller capable of controlling up to 32 Servos
All the screws and nuts you need to assemble the kit, with extras
Bluetooth kits come with a serial-bluetooth adapter that plugs straight into the Servotor32 robot controller
All the assembly instructions, source material, etc on a thumb drive

Use it to learn advanced robotics concepts like inverse kinematics, or use pre-built code to have it march to your bidding. Build it using the high-quality video and picture filled tutorials, and its ready to walk, play and dance with pre-built demos.

The Servitor32 robot controller is fully Arduino-based open hardware, capable of controlling up to 32 servos and/or any sensor you can plug into an Arduino, programmable using Arduino code. Hook it to your PC or Mac via USB or have it run autonomously. . Use the controller and servos in other robot projects. Do what you want, all the code, and plans and cut files are yours.

18-06-2012

Nederlandse voetbalrobots gaan voor de wereldtitel



Met Oranje is het helaas niets geworden, maar er is nog een kans om onze eer hoog te houden. En wel op het WK voor voetbalrobots waar Nederland in het verleden al prima scoorde.

Woensdag begint het WK voor voetbalrobots. En ook Nederland is erbij en wel in de vorm van het robotvoetbalteam van de TU Eindhoven.

Wereldtitel
De robots en hun bouwers hebben een duidelijk doel voor ogen: de wereldtitel veroveren. Een fantastische ambitie. Maar is het ook haalbaar? Eerder behaalde resultaten bieden natuurlijk geen garantie voor de toekomst, maar de Nederlandse robots deden het de afgelopen jaren echt niet slecht. In 2008, 2009, 2010 en 2011 haalden de robots de finale. Helaas verloren ze die ook in allevier de gevallen. Maar…laten we hopen dat in dit geval vijf keer scheepsrecht is!


De robots tijdens het WK in 2008. Foto: Tech United.

Betere balcontrole
Het afgelopen jaar is er weer flink aan de robots gesleuteld. Zo spelen ze nog beter samen en hebben ze bij tackles ook een betere balcontrole. “De samenwerking tussen de robots hebben we stukken verbeterd. In plaats van lange dribbelacties zoeken we nu de vrije ruimte, door de bal over te spelen. Verder zijn we sterker in één tegen één situaties. We kunnen nu schokken detecteren, met een extra sensor, waardoor we voorkomen dat we de bal verliezen door harde tackles,” vertelt teamcaptain Robin Soetens.

Winnen!
Of het genoeg is om de wereldtitel mee naar huis te nemen? “Het is een sterk deelnemersveld, dus het wordt zeker niet gemakkelijk. Vooral Water uit China en MRL uit Iran zijn teams waar we voor moeten oppassen. En Portugal is een belangrijke outsider. We moeten dus iedere wedstrijd scherp zijn.”

Het robotvoetbalteam van de TU Delft draagt de naam Tech United en telt vijf spelers. De robots spelen naar eigen inzicht: ze worden dus niet door mensen bestuurd. De regels voor de robotvoetballers worden elk jaar aangescherpt en daardoor worden de studenten die de robots bouwen, gedwongen om te innoveren. Daarbij worden nieuwe technieken en technologieën bedacht die ook weer kunnen worden toegepast in andere robots. Bijvoorbeeld robots die mensen verzorgen. Uiteindelijk moeten voor de robotvoetballers dezelfde regels gaan gelden als voor ‘echte’ voetballers. Sterker nog: men hoopt dat de robotvoetballers in 2050 de menselijke WK-finalist van het veld vegen.

(scientias.nl)

In de laatste alinea:

quote:

Het robotvoetbalteam van de TU Delft draagt de naam Tech United en telt vijf spelers.

Dat moet TU Eindhoven zijn. TU Delft is er overigens wel bij, zij doen mee in de @home league.

26-06-2012

Puberende robot weet Turingtest bijna te doorstaan



Mensen die met de puberende chatbot in gesprek gingen, dachten in 29 procent van de gevallen dat ze met een echt mens in gesprek waren. En daarmee is de bot bijna in staat om de Turingtest te verslaan.

De Turingtest – vernoemd naar de wereldberoemde Alan Turing – werkt heel eenvoudig. Mensen gaan chatten met anderen. Wat ze echter niet weten, is of die anderen echte mensen of robots zijn. Na het gesprek moeten ze daar een oordeel over vellen. Wanneer een robot dertig procent van de mensen weet te beduvelen en dus laat denken dat hij een mens is, heeft hij de Turingtest doorstaan.

Eugene
Tot op heden is dat nog geen enkele robot gelukt. Maar de robot Eugene Goostman kwam vorige week tijdens een Turingtest aan de universiteit van Reading wel heel dicht bij dat percentage in de buurt. 29 procent van de mensen die met Eugene spraken, dacht dat hij een echt mens was, zo meldt New Scientist.

Persoonlijkheid
Eugene Goostman heeft in het verleden ook al heel wat prijzen in de wacht gesleept. En dat is niet zo heel gek: Eugene is namelijk heel anders dan andere chatbots. Neem bijvoorbeeld zijn concurrent: Cleverbot. Deze geeft ook antwoorden op uw vragen, maar wie Cleverbot nu precies is? De bot kan iedereen zijn. Goostman is duidelijk een puber: een dertienjarige jongen uit Oekraïne. En dat is merkbaar in de antwoorden die hij geeft. Hij heeft een persoonlijkheid en zelfs een heus levensverhaal. Of dat de reden is dat hij zo menselijk overkomt? Het zal er zeker aan bijdragen.

Relevant
Het belangrijkste is echter dat Eugene in staat is om uw vragen goed te beantwoorden: hij begrijpt (in veel gevallen) wat u zegt en komt met een relevante reactie. En blijkbaar is hij op sommige momenten zo gevat dat sommige mensen echt dachten dat ze met een mens in gesprek waren. Nieuwsgierig of Eugene echt zo menselijk is? Ga hier zelf met de chatbot in gesprek!

Chatten met robots: het is niet zo’n ver-van-mijn-bedshow als het misschien lijkt: diverse grote bedrijven gebruiken op hun sites nu al robots om vragen van klanten te beantwoorden. Vaak gaat dat nu nog wat houterig, maar in de toekomst moeten robots mensen steeds beter van dienst kunnen zijn. Wellicht kunnen secretaresses straks wel door deze chattende robots vervangen worden. Maar ook in andere takken van sport, kunnen robots met een beetje feeling voor mensen aan de slag. Denk bijvoorbeeld aan de zorg of het onderwijs.

(scientias.nl)

Leuke docu

28-06-2012

Deze robot wint áltijd bij 'Schaar, steen, papier'


© YouTube.

Onderzoekers aan de Universiteit van Tokio hebben een robot ontworpen die het spelletje 'Schaar, steen, papier' nooit verliest. De robot kan in een milliseconde zien welke vorm een hand gaat aannemen, en vormt vervolgens binnen een fractie van een seconde zelf het winnende gebaar. Dat staat vandaag in de Britse krant The Telegraph.

De robot maakt geen gebruik van ingewikkelde algoritmes, maar speelt in feite vals door zijn vermogen te gebruiken om bewegingen supersnel te kunnen analyseren. De analyse wordt zo snel verwerkt en vertaald naar het tegenovergestelde gebaar, dat de beweging niet met het blote oog waarneembaar is. Het gevolg: de robot wint honderd procent van alle potjes


(HLN)

27-06-2012

Nieuwe dansende robot is de perfecte DJ



Concurrentie voor Tiësto en Armin van Buuren. Een nieuwe robot kan muziek herkennen en op basis van de feedback van luisteraars bepalen wat er daarna gespeeld moet worden. En de robot kan nog dansen ook.

“We proberen een robotisch muzikaal gezelschap te ontwikkelen,” vertelt onderzoeker Gil Weinberg. “De robot danst niet alleen op de muziek die jij leuk vindt, maar weet ook iets van de muziek die je luistert, analyseert liedjes en weet hoe hij op verschillende liedjes moet dansen.” De robot geeft zelfs zijn mening over liedjes die u luistert. “Eigenlijk zorgt deze ervoor dat je nog meer kunt genieten van het luisteren naar muziek.”

Shimi
De robot heeft de naam Shimi gekregen en is eigenlijk gewoon een docking-station met hersenen. U legt uw telefoon in de handen van Shimi en de robot regelt de rest. Hij gebruikt de camera van de telefoon om een luisteraar door de kamer heen te volgen en stelt de speakers (zijn ‘oren) zo af dat de luisteraar de liedjes overal optimaal kan horen. En de robot kan liedjes ook herkennen. Wanneer een luisteraar het tempo van een liedje naklapt of tikt dan zoekt Shimi in de telefoon naar het liedje dat bij dat tempo hoort en speelt het direct af. Natuurlijk danst Shimi daarna ook op het ritme mee.


Creatief
In de nabije toekomst moet Shimi ook direct gaan reageren op de feedback van luisteraars. Wanneer zij hun hoofd schudden, kan hij het liedje overslaan en als ze zwaaien, kan hij het geluid harder of zachter zetten. En het is de bedoeling dat Shimi op basis van de muzieksmaak van zijn menselijk vrienden met suggesties komt voor andere liedjes. “Veel mensen denken dat robots beperkt zijn tot de instructies die ze ingeprogrammeerd hebben gekregen,” vertelt onderzoeker Mason Bretan. “Shimi laat ons zien dat robots ook creatief en interactief kunnen zijn.”

Naar verwachting is Shimi tegen 2013 klaar om de markt te gaan veroveren. De onderzoekers hopen dat er in de toekomst meer apps ontwikkeld kunnen worden die Shimi nog creatiever maken. “Als robots straks in huizen komen te staan, dan denken wij dat het zulke machines zullen zijn: klein, vermakelijk en plezierig.”


(scientias.nl)

01-07-2012

Sociaal intelligente robots: droom of werkelijkheid?



Er is geen twijfel over mogelijk: robots worden steeds slimmer en gaan in de toekomst steeds meer taken van de mens overnemen. Dat er al robots bestaan die u een glaasje water kunnen brengen is niets nieuws maar een robot waar u een gesprek mee kunt voeren wel.

Tijdens de boekpresentatie van Overal robots. Automatisering van de liefde tot de dood waren sommigen toch nog sceptisch. Zo dacht iemand dat robots nooit sociaal intelligent konden worden. “Een robot stamt niet af van apen, mensen wel”. Ook waren mensen bang dat robots in onze samenleving zouden leiden tot desocialisering. Dr. Matthijs Pontier, werkzaam aan de Vrije Universiteit Amsterdam denkt dat dit wel mee zal vallen. “Ik denk niet dat robots leiden tot desocialisering. Als robots zich sociaal-emotioneel menselijk gedragen, waarom zouden we dan onze menselijke vaardigheden verliezen? Sterker nog, robots worden succesvol toegepast om mensen met autisme meer sociaal vaardig te maken,” vertelt hij in een interview aan Scientias.nl. Pontier ontwikkelde een model dat robots sociale intelligentie geeft en is nu bezig met een model dat hen moreel kan laten redeneren. “Een sociaal intelligente robot kan wel degelijk werkelijkheid worden”.


Wat dacht u toen u deze robot voor het eerst zag? Dacht u niet eerst aan een mens? Dat is helemaal niet zo vreemd; er zijn meerdere mensen die dit dachten. Philip lijkt zeer echt, maar schijn bedriegt: zodra hij begint te praten valt u op dat er iets niet klopt en dat kan u letterlijk rillingen bezorgen. “De zogeheten Uncanney Valley theorie” vertelt Pontier. “Als mensen iets zien dat op een mens lijkt maar toch ook weer niet, dan vinden zij dit beangstigend. Iets wat duidelijk niet tot onze soort behoort, vinden zij niet eng. Er is nog sprake van een duidelijke ‘mismatch’ tussen mensen en humanoïde robots. Deze laatste hebben al een menselijk uiterlijk, maar gedragen zich er niet naar en dat bezorgt velen de koude rillingen.” Pontier werkt sinds kort samen met Hanson Robotics. Samen willen zij binnen een paar jaar de modellen van Pontier op Philip K. Dick aansluiten.

Sociale intelligentie
Het ene model, dat Pontier schreef tijdens het behalen van zijn doctoraat, herkent gezichtsuitdrukkingen en emoties. Om dit te testen liet hij een aantal proefpersonen een speeddate uitvoeren met het model, dat was ingebouwd in een poppetje op de computer. Zowel de persoon als het poppetje kon kiezen tussen een aantal antwoorden bij het beantwoorden van een vraag die de ander stelde. Het poppetje leek de persoon die voor hem zat aardig te begrijpen. “Hij herkent een bepaalde emotionele lading. Wanneer de persoon onaardig deed, koos hij voor een ander antwoord dan wanneer hij of zij wel aardig deed.” Proefpersonen konden in het experiment niet onderscheiden of het poppetje bestuurd werd door het model of een echt persoon. Het model slaagde dus voor de Turing Test.


Het gezicht van robot Philip K. Dick. Foto gemaakt door Philip K. Dick Android Project.

Morele redenatie
Een ander model waar Pontier op dit moment nog mee bezig is, moet robots in de toekomst de mogelijkheid geven om moreel te redeneren. Dit is belangrijk voor bijvoorbeeld robots in de zorg of in het leger. “Om robots de levenskwaliteit van mensen te laten verbeteren, is het belangrijk dat zij moreel besef krijgen en afwegingen kunnen maken,” vertelt hij. Het is Pontier al gelukt om bepaalde vormen in het model te krijgen. “Een voorbeeld is wanneer een patiënt zijn medicijnen niet wil innemen. De robot moet dan vervolgens beslissen of hij de arts erbij haalt of niet.” Het model kan ook nuttig zijn voor robots in het leger. “Ik ben van mening dat robots pas op mensen mogen schieten wanneer zij moreel besef hebben en niet eerder.”

Menselijke eigenschappen
In het eerdere artikel vroeg Scientias.nl zich af of de illusie van sociale intelligentie niet al genoeg is. Huisdieren geven ons die illusie al, waarom zouden we dan een robot in huis willen? Zullen wij hetzelfde van een robot accepteren als van een huisdier? Pontier denkt van wel. “Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat mensen al snel menselijke eigenschappen projecteren in dode voorwerpen, zoals een computer, een auto of een tamagotchi, net zoals ze dat inderdaad in (levende) dieren doen. Hierdoor zal een illusie van sociale intelligentie al snel door mensen ervaren worden als dat de robot hen ‘echt’ begrijpt.”

Vertrouwen
Toch kan een samenleving met robots mogelijk best beangstigend zijn. U zal dan vertrouwen moeten hebben in een machine en niet in een mens, die weet wat hij doet. Pontier denkt dat mensen snel over dit probleem heen kunnen stappen. “Denk maar aan een wasmachine. In het begin controleert u of hij wel echt schoonmaakt. Maar op een gegeven moment stopt dat en heeft u er vertrouwen in.” Een ander recent voorbeeld is de Google auto. Deze volledig autonome auto gaat binnenkort de weg op in de Verenigde Staten. “Mensen kunnen bang zijn voor een wereld die gedomineerd wordt door machines. Ik denk niet dat dit gaat gebeuren, maar we moeten er wel goed over nadenken.”

Voor nu zijn er al wel robots op de markt die uw huis stofzuigen of het gras maaien. Volgens Pontier worden ze steeds populairder. “Er is al veel enthousiasme, ondanks dat de techniek nog veel verbeteringen nodig heeft. Binnen een paar jaar komen er ook robotkatjes op de markt voor kinderen en zullen de schoonmaakrobots flink zijn verbeterd. Ook wordt er gewerkt aan softwarerobots, die uw financiële administratie doen en een koelkast die zelf de voorraad bij houdt en boodschappenlijstjes maakt. Het is maar net waar je aan denkt bij een robot.” Toch zullen we nog even moeten wachten op volledig menselijke robots mét niet te onderscheiden sociale intelligentie. “Dat duurt nog wel een paar decennia, maar ik ben ervan overtuigd dat het kan en dat ga ik bewijzen!”

(scientias.nl)

quote:

“Ik ben van mening dat robots pas op mensen mogen schieten wanneer zij moreel besef hebben en niet eerder.”

Ik ben van mening dat robots nooit dergelijke beslissingen mogen maken.

07-07-2012

Robotbenen imiteren menselijke pas accuraat

Amerikaanse onderzoekers hebben een set robotbenen gebouwd dat op een biologisch kloppende manier bewegen door de neurale architectuur van de mens in de robot te bouwen.


Foto: NU.nl

Niet alleen bouwden de onderzoekers de neurale architectuur versimpeld na, ook het sensorische systeem voor terugkoppeling en de spier-architectuur stopten ze in de robot.

Het onderzoeksteam van de University of Arizona publiceerde de bevindingen in het Journal of Neural Engineering.

.De biologische precisie waarmee de robot loopt, geeft onderzoekers de mogelijkheid onderliggende processen van lopen beter te leren kennen en daarmee theorieën over hoe baby’s leren lopen te versterken of hoe patiënten met rugletsel weer kunnen leren lopen.

Petroongenerator

Het belangrijkste onderdeel bij het menselijk loopsysteem is de centrale patroongenerator (CPG). De CPG is een neuraal netwerk in de lendenstreek (lumbale regio) van het ruggenmerg dat ritmische spiersignalen genereert.

De CPG maakt en controleert deze signalen door informatie van verschillende delen van het lichaam te verzamelen en zo op de omgeving te reageren. Dit zorgt ervoor dat mensen kunnen lopen zonder te hoeven denken.

De simpelste vorm van een CPG is een half-centrum, dat bestaat uit twee neuronen die om en om signalen afgeven en zo een ritme maken. De robot heeft een kunstmatig half-centrum en sensoren die informatie teruggeven aan het half-centrum, waaronder belastingssensoren die de kracht voelen waarmee een been op de vloer duwt.

Looprekje

Theresa Klein, een van de auteurs, legt uit dat het interessant is dat ze een stel wandelende benen hebben gebouwd met alleen maar een simpel half-centrum voor controle van de heupen en het onderste deel van de benen.

De robot loopt wel in een soort van looprekje, dat komt omdat hij zelf nog geen balans kan aansturen.

Complexer

De onderzoekers vermoeden dat baby’s beginnen met een simpel half-centrum, waarna ze langzaamaan een complexere manier van lopen ontwikkelen. Dat zou kunnen verklaren waarom baby’s wel een simpel looppatroon laten zien als ze rechtop gehouden worden door een rekje of door iemand die ze vasthoudt.

Het willen laten lopen van robots is al heel lang een uitdaging waar veel onderzoeksinstituten mee bezig zijn, in Nederland bijvoorbeeld aan de Universiteit Delft waar lopen vanuit gecontroleerd vallen wordt bezien.

De looprobot Flame was enkele jaren geleden een grote stap vooruit op het vlak van de looprobots.

Door: NU.nl/Krijn Soeteman .

Bekijk video

(nu.nl)

quote:

Op maandag 2 juli 2012 14:07 schreef Toryu het volgende:

[..]

Ik ben van mening dat robots nooit dergelijke beslissingen mogen maken.

Lijkt me ook raar, want je wil robots juist laten schieten omdat ze GEEN moreel besef hebben. Straks krijg je opeens bange robots. Dan ben je weer terug bij af...

quote:

Artificial Cerebellum Enables Human-like Object Handling for Robots

University of Granada researchers have developed an artificial cerebellum that has restored lost brain function in rats.

An artificial cerebellum has restored lost brain function in rats, bringing the prospect of cyborg-style brain implants a step closer to reality

University of Granada researchers have developed an artificial cerebellum (a biologically-inspired adaptive microcircuit) that controls a robotic arm with human-like precision. The cerebellum is the part of the human brain that controls the locomotor system and coordinates body movements.

To date, although robot designers have achieved very precise movements, such movements are performed at very high speed, require strong forces and are power consuming. This approach cannot be applied to robots that interact with humans, as a malfunction might be potentially dangerous.

To solve this challenge, University of Granada researchers have implemented a new cerebellar spiking model that adapts to corrections and stores their sensorial effects; in addition, it records motor commands to predict the action or movement to be performed by the robotic arm. This cerebellar model allows the user to articulate a state-of-the-art robotic arm with extraordinary mobility.

Automatic Learning

The developers of the new cerebellar model have obtained a robot that performs automatic learning by extracting the input layer functionalities of the brain cortex. Furthermore, they have developed two control systems that enable accurate and robust control of the robotic arm during object handling.

The synergy between the cerebellum and the automatic control system enables robot's adaptability to changing conditions i.e. the robot can interact with humans. The biologically-inspired architectures used in this model combine the error training approach with predictive adaptive control.

The designers of this model are Silvia Tolu, Jesús Garrido and Eduardo Ros Vidal, at the University of Granada Department of Computer Architecture and Technology, and the University of Almería researcher Richard Carrillo.

Roboticstrends

17-07-2012

Robot met gezichtsuitdrukkingen wil mensen gaan helpen



Is het een mens of is het een robot? Italiaanse wetenschappers willen beantwoording van die vraag zo moeilijk mogelijk maken en dus ontwikkelden ze FACE: een robot die er zeer menselijk uitziet en dankzij 100 ‘spieren’ in het gezicht verschillende gezichtsuitdrukkingen heeft.

FACE staat voor Facial Action Coding System. De onderzoekers hebben haar met een duidelijk doel voor ogen ontwikkeld. “Wij geloven op basis van verschillende psychologische studies dat zeer overtuigende mensachtige robots gebruikt kunnen worden om mensen met sociale problemen te trainen,” zo schrijven de onderzoekers in een recent paper. Ze denken dan bijvoorbeeld aan mensen met autisme of een persoonlijkheidsstoornis.


De robot. Foto: Faceteam.it

Menselijker
Maar voor het zover is, moeten de robots menselijker worden. En dat is niet alleen een kwestie van uiterlijk. “Het is ook nodig om hun sociale en emotionele responsen te verbeteren.” De onderzoekers wijzen erop dat gezichtsuitdrukkingen daarbij belangrijk zijn. Misschien bent u zich er niet van bewust, maar wanneer u met anderen communiceert, vertellen gezichtsuitdrukkingen de ander heel veel over uw emoties, waardoor de ander u beter begrijpt. “Om mensen met persoonlijkheidsstoornissen te helpen hun sociale beperkingen te overwinnen, is het nodig dat sociale robots kunnen analyseren hoe de mensen zich voelen.” Daarom is FACE ook in staat om gezichtsuitdrukkingen te vormen en begrijpen.

Spieren
Onder de ‘huid’ van de robot bevinden zich 100 ‘spieren’ die de kleinste bewegingen kunnen maken en dus best nauwkeurig gezichtsuitdrukkingen kunnen creëren. Experimenten met kinderen (sommigen hadden autisme) wijzen uit dat de gezichtsuitdrukkingen van FACE best goed herkenbaar zijn. Kinderen kregen de robot te zien en kregen de opdracht om de gezichtsuitdrukkingen te benoemen en na te doen. Zowel kinderen met autisme als gezonde kinderen konden ‘geluk’, ‘woede’ en ‘verdriet’ van het gezicht van FACE aflezen. ‘Angst’, ‘walging’ en ‘verbazing’ waren iets lastiger, zeker voor kinderen met autisme.


Kunstmatige partner
Er wordt op het moment nog volop aan FACE gesleuteld in een poging deze nog ‘menselijker’ te maken. Uiteindelijk is het de bedoeling dat mensen dat ongemakkelijke gevoel dat ze nu vaak bij communicatie met mensachtige robots hebben, kwijtraken. FACE heeft het wel in zich om dat punt te bereiken. Zo blijkt uit de onderzoeken ook dat mensen met autisme de robot niet zien als een machine, maar als een kunstmatige partner.

Niet alleen in het buitenland wordt gewerkt aan een sociaal-intelligente robot. Ook in Nederland houden wetenschappers zich ermee bezig. Bijvoorbeeld onderzoeker Matthijs Pontier. Hij vertelt hier over zijn werk

(scientias.nl)

Door het Uncanny Valley effect worden robots alleen maar meer creepy door ze menselijker te laten lijken....

Ik wordt veel liever geholpen door een robot met een metaal blok als hoofd dan door dat 'mens' hierboven...

Ik vind het ook maar eng, maar blijkbaar is er veel interesse naar humanoid robots.

quote:

Op woensdag 18 juli 2012 23:02 schreef koffiegast het volgende:
Ik vind het ook maar eng, maar blijkbaar is er veel interesse naar humanoid robots.

Waarschijnlijk komt er veel onderzoek vanuit de porno-industrie