Robotica #2

28-03-2011

Robotmeeuw is net echt



Wetenschappers hebben een robotmeeuw gemaakt die zeer natuurgetrouw kan vliegen. De spanwijdte is bijna twee meter en de robovogel weegt ongeveer een halve kilo.

De vleugelslag en staartbewegingen zijn nagebootst van echte vogels. De vlerken kantelen bij elke slag zoals biologische vleugels dat ook doen. Dat schrijft website Bright.nl.

Het Duitse bedrijf Festo’s Bionic Learning Network specialiseert zich in het automatiseren van principes uit de natuur voor nieuwe technische toepassingen. Het bedrijf maakte ook een bionische olifantenslurf, een soort penquïnzeppelin en een vliegende kwal.


(depers.nl)

Nice!

17-04-2011

"Robots zullen radioactiviteit rond Fukushima bedwingen"


© epa

Zes tot negen maanden zal het duren vooraleer de reactoren in de vernielde Japanse kerncentrale van Fukushima gestabiliseerd zijn. Dat beweert althans Tepco, de uitbater van de centrale. De Japanse premier Naoto Kan had de elektriciteitsproducent gevraagd een tijdsplan voor te leggen voor het afhandelen van de nucleaire ramp.

Ongeveer drie maanden zouden nodig zijn vooraleer het stralingsniveau begint te dalen. Tussen de zes en de negen maanden zou het duren om de reactoren gekoeld te krijgen.

Tepco zet intussen vanop afstand bestuurde robotten in, om in reactor 3 van Fukushima de stralingsdosis, de temperatuur en de zuurstofconcentratie te meten. Het bedrijf wil er zeker van zijn dat werknemers opnieuw het reactorgebouw kunnen betreden. De robotten moeten erachter komen wat nodig is om de reactor opnieuw onder controle te brengen. Wellicht zullen ook de reactoren 1 en 2 met robotten onderzocht worden.

De VS hebben de robotten ter beschikking gesteld. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton verzekerde haar Japanse ambtgenoot vandaag in Tokio nog eens van de steun van de VS. Washington zal alles doen om Japan bij de atoomcrisis te helpen, luidde het. (afp/adb)

(HLN)

21-04-2011

Onderwaterrobots zoeken tsunamislachtoffers

TOKIO - Japan heeft twee onderwaterrobots ingezet voor de zoektocht naar slachtoffers van de tsunami anderhalve maand geleden in het noordoosten van het land. Dat hebben Japanse functionarissen donderdag gemeld.


© Getty Images

De onderwaterrobots, uitgerust met sonar en videocamera's, worden beheerd door een Amerikaans-Japans team.

De robots hebben de afgelopen dagen bij de gehavende vissersstad Minami Sanrikucho gezocht naar stoffelijke overschotten die door de tsunami in zee zijn gesleept. Tot nu toe zijn er geen lijken gevonden.

Door de zware aardbeving met een kracht van 9,0 op de schaal van Richter en de tsunami van 11 maart zijn meer dan 27.000 mensen omgekomen of vermist geraakt. Ook dreigde een nucleaire catastrofe door een beschadigde kerncentrale.

In Minami Sanrikucho, met 18.000 inwoners, kwamen 450 mensen om het leven. Circa 640 mensen zijn vermist. Bijna vierduizend woningen werden weggevaagd.

Het noordoosten van Japan werd woensdag opnieuw opgeschrikt door een serie aardbevingen. De zwaarste beving had een kracht van 6,1. Het epicentrum lag 60 kilometer ten oosten van Tokio.

Alles over de tsunami en de aardbeving in Japan

© ANP

(nu.nl)

04-05-2011

Voedsel delen met robots

Bewijs voor genetisch altruïsme

De regel van Hamilton: voor familie offer je je eerder op dan voor vreemden. Robots bewijzen het nu. Als die zich evolutionair ontwikkelen, worden ze op een gegeven moment vanzelf opofferingsgezind. Een mooie ontdekking, maar is het onderzoek wel goed gedaan?

Je helpt je familie eerder dan dat een vreemde mevrouw op straat. Dat is logisch, het is immers je familie. Je kent ze en je geeft om ze. In de jaren zestig zei William Hamilton dat dit idee zelfs evolutionair bestaat: je offert je op voor je familie, omdat jou genen, die ook in je broers en zussen zitten, dan in ieder geval blijven bestaan. Maar onlangs is er nogal wat reuring ontstaan over dat idee. Heeft Hamilton nu gelijk of niet? Wel, zeggen Zwitserse wetenschappers nu. Ze hebben het getest, met robots.

Robotevolutie
Waarom met robots? Het evolutionair altruïsme moet langzaam ontstaan binnen de soort. Heel erg langzaam. Het is praktisch onmogelijk om zoveel generaties achter elkaar een gemeenschap van dieren te bekijken. Maar robots, die draaien op programma's. En dankzij genetische algoritmes, computerprogramma's die de evolutie nabootsen door willekeurig delen van het programma te veranderen, kan je de ontwikkeling van een soort in no-time nabootsen.

En dat is dus ook wat Markus Waibel, Dario Floreano en Laurent Keller deden. Ze simuleerden een situatie uit de natuur, door robots kleine blokjes te laten vinden die voedsel voor moesten stellen. 'We begonnen met robots die zomaar wat deden. In de loop van de vijfhonderd generaties werden ze steeds slimmer. Aan het einde konden ze voedsel herkennen, oppakken en transporteren naar hun nest, zonder fouten te maken.' vertelt Waibel. En ze deelden dus ook voedsel met hun familieleden.

Delen met je broertjes
Die familieleden van de robots werden gecreëerd door de 'genen' van de robotjes aan te passen. Robots hebben natuurlijk geen genen, maar door het programma waarop de robots liepen aan te passen, konden robots wel meer op elkaar lijken. 'We maakten klonen, die precies hetzelfde programma hadden. Ook maakten we broertjes en zusjes van robotten, door het programma wel aan te passen, maar ook voor een groot deel overeen te laten komen. En er waren complete vreemden, die niets aan overeenkomst hadden met andere robots.'

Door zulke familiebanden in te bouwen werd het mogelijk om het altruïsme te onderzoeken. Robots kregen, nadat ze voedsel hadden verzameld, de optie om het voedsel te delen, of zelf te houden. En ja hoor, na vijfhonderd generaties, toen er genoeg tijd voorbij was om te evolueren, vertoonden de robotjes tekenen van altruïsme. 'Het onderzoek toont aan dat altruïsme niet, zoals nog wel eens gedacht wordt, altijd in één specifiek gen aanwezig hoeft te zijn. Onze robots hadden een heel simpel genetisch profiel en ontwikkelden toch altruïsme,' aldus Waibel.

Goed onderzoek?
Hoewel er nu dus, in een simulatie van de natuur, is ontdekt dat Hamilton's regel klopt, zullen er vast nog wel discussies blijven bestaan. De familie-robotjes werden bij het onderzoek bijvoorbeeld allemaal in dezelfde groep gestopt, waarin geen niet-familie aanwezig was. Het is dus onbekend hoe de robots die altruïsme kennen, zouden reageren op vreemden.

Collega’s van andere universiteiten hebben ook nogal wat kritiek op het onderzoek. De manier waarop het onderzoek was ontworpen deugt niet, en de instelling van de wetenschappers zou bevooroordeeld zijn. En het gebruik van robots is niets meer dan een cool dingetje, dat niets toevoegt aan het onderzoek. Normaal gesproken word dergelijk onderzoek met genetische algoritmes gewoon met simulaties op een computer gedaan, en dat werkt net zo goed.

Dus een onomstotelijk bewijs voor Hamilton’s regel, dat is dit onderzoek helaas niet. Of altruïsme inderdaad in de genen zit, en speciaal voor familie geldt, daar zal dan ook nog lang over worden gekibbeld.

Marc Seijlhouwer

(Noorderlicht)

18-05-2011

'Robots creëren eigen taal'

AMSTERDAM – Australische wetenschappers hebben twee robots ontwikkeld die een eigen spreektaal kunnen creëren.


© Thinkstock

De robots – genaamd Lingodroids –hebben het vermogen om zelf woorden te verzinnen voor nieuwe plekken ze bezoeken. De woorden die ze zichzelf aanleren gebruiken ze in conversaties met elkaar en worden opgeslagen in hun geheugen.

Dat meldt nieuwssite Physorg.com op basis van een onderzoek van wetenschappers aan de Universiteit van Queensland.

Microfoon

De robots zijn opgebouwd uit een rijdend platform, een camera en een sonar waarmee ze hun omgeving in kaart brengen. Ook beschikken de apparaten over een microfoon en luidspreker, zodat ze met elkaar kunnen ‘praten’.

Volgens hoofdonderzoeker Ruth Schulz ontwikkelen de robots hun taal op dezelfde manier zoals menselijke talen waarschijnlijk zijn ontstaan. De apparaten bezoeken een plaats, verzinnen een willekeurige combinatie van syllaben voor die plek en delen dat nieuwe woord vervolgens met elkaar.

Objecten

De robots trainen hun woordenschat door spellen met elkaar te spelen. Eén van de apparaten zegt bijvoorbeeld het woord 'kurzo' en vervolgens racen beide robots naar plek die volgens hen bij dat woord hoort.

Op dit moment kunnen de Lingodroids alleen nog woorden koppelen aan locaties, maar het is de bedoeling dat nieuwe versies van de apparaten in de toekomst ook namen voor objecten gaan verzinnen om zo een complexere taal te creeëren.

© NU.nl/Dennis Rijnvis

(nu.nl)

02-07-2011

Duitse wetenschappers geven robot aanraakgevoelige huid

Duitse onderzoekers hebben sensors voor robots ontwikkeld die als kunstmatige huid dienst kunnen doen. De kunstmatige huid bestaat uit een aantal verschillende typen sensors waarmee een robot zou kunnen 'voelen'.

De medewerkers van het Institute for Cognitive Systems aan de TU van München hebben hun kunstmatige huid Hex-O-Skin genoemd, naar de hexagonale pcb's waarop de sensors zijn gemonteerd. De kunstmatige huid die door onderzoekers Philipp Mittendorfer en Gordon Cheng werd ontwikkeld, bevat sensors voor temperatuur, beweging en nabijheid van objecten. Daarmee zou een robot voorzien kunnen worden van een 'huid' die aanraakgevoelig is.



De eenheden van de Hex-O-Skin zijn vijf centimeter in doorsnede en bevatten onder meer vier infrarode sensors die voor de tastzin zorgen: objecten vanaf één centimeter afstand kunnen door de sensors worden gedetecteerd. De individuele pcb's van de 'huid' worden met elkaar verbonden en zijn verpakt in een elastomeer dat mechanische huideigenschappen simuleert. Elk pcb heeft een eigen controller die de analoge sensor-signalen naar een digitaal signaal converteert. De sensors communiceren als 'grid' met een centrale computer.



Vooralsnog hebben de onderzoekers een robot van ongeveer vijftien sensors voorzien. De Duitsers willen echter een prototype bouwen dat volledig is omsloten door de kunstmatige huid en zo een humanoïde robot ontwikkelen.

(Tweakers.net)

Via http://www.techunited.nl/ is natuurlijk een stream te volgen voor de robocup in Istanbul!

19-08-2011

Robottactiek: samen sta je sterk

Ieder zo zijn eigen specialiteit, dat is de gedachte achter ‘Swarmanoid’. De groep robots bestaat uit verkenners, vervoerders en grijpers, en door goed samen te werken bereiken ze hun doel. Afgelopen week werd een video van het project beloond met een prijs.

Ook in de wereld van de kunstmatige intelligentie (AI) is er een Oscar te verdienen voor de beste film. De ‘Association for the Advancement of Artificial Intelligence’ (AAAI) beloont in haar Video Competition de korte video die het best een wetenschappelijk AI-project leuk in beeld brengt.

Dit jaar ging de prijs naar ‘Swarmanoid’, een Europees project vastgelegd door Marco Dorigo van de Vrije Universiteit van Brussel. De ‘zwerm’ robots (vandaar de naam Swarmanoid) bestaat uit drie typen apparaten met elk hun eigen taak. Een goede samenwerking zorgt ervoor dat ze hun doel bereiken. In het winnende filmpje verenigen ze hun krachten om een boek uit de kast te pakken (zie hieronder).


Kleurige lichtjes
Zoals je in het filmpje ziet, geven de robots licht. Dat is niet gewoon voor het mooi, maar voor de communicatie. De bots versturen informatie naar elkaar via lichtsignalen. De ringen met leds die elke robot heeft, kan 256 kleuren aannemen. Hiermee kunnen ze boodschappen coderen en doorgeven.

Op elkaar aangewezen
Het oorspronkelijke systeem bestond uit twee typen robots: de vliegende ‘eye-bots’ en de rollende ‘foot-bots’. De eye-bots verkennen de omgeving. Ze hebben daarvoor een camera en sensoren om hun locatie te bepalen aan boord.

Ze vliegen niet voortdurend rond: op een bepaald moment bevestigen ze zich aan het plafond door middel van een magneet (het plafond moet dus ferromagnetisch zijn). De bots verdelen zich zo over de ruimte, dat de hele omgeving afgedekt is. Het vastplakken – in plaats van rondcirkelen – spaart een hoop energie, ook al heb je nu misschien meer bots nodig.

Wanneer de eye-bots eenmaal op hun plaats zitten, is het de beurt aan de foot-bots. Deze apparaten verplaatsen zich met wieltjes over de grond. Het is hun taak om de doellocatie te bereiken, maar zij hebben hiervoor geen route-informatie. Daar moeten de eye-bots voor zorgen: die houden alles in de gaten en sturen de foot-bots de goede kant op.


Links staat de foot-bot. De opstaande doorzichtige koker bevat een camera om de eye-bots te kunnen waarnemen. Rechts zie je het binnenwerk van de eye-bot met bovenin de grijper waarmee het zich bevestigd aan het plafond. Afbeelding: © Swarmanoid project

.Het samenspel tussen de eye-bots en foot-bots noemen de onderzoekers mutual adaptation, oftewel “wederzijdse aanpassing”. Enerzijds voeren de foot-bots instructies van de eye-bots uit, anderzijds passen de eye-bots hun instructies aan wat de foot-bots doen aan. Als een robot op de grond bijvoorbeeld de verkeerde kant op dreigt te rijden, zullen de vliegende bots de route-informatie daarop aanpassen.

Via via
Het communiceren via een medium (de broodkruimeltjes bij Klein Duimpje, de feromonen bij mieren en de eye-bots bij Swarmanoid) heet stigmergie. Omdat de samenwerking bij Swarmanoid gebaseerd is op stigmergie, noemen de onderzoekers hun aanpak “cooperative stigmergic navigation”.

Klein Duimpje en mieren
In feite fungeren de eye-bots als ‘broodkruimels’ voor de bots op de grond. De foot-bots slaan hun ervaringen op in de eye-bots (als route-informatie), zodat een andere foot-bot die kennis weer kan benutten. Net zoals Klein Duimpje route-informatie achterlaat met broodkruimeltjes.

Of net als mieren, want ook zij geven informatie aan elkaar door via het achterlaten van een spoor. In eerste instantie gaat elke mier willekeurig op zoek naar voedsel, maar als hij iets lekkers vindt, laat hij op de terugweg een geurstof achter op het pad. In het vervolg hoeven mieren dan slechts het pad te kiezen dat het sterkst ruikt om bij goed voedsel te komen.


De rol van het geurspoor wordt duidelijk in deze illustratie. In situatie 1 is er niets aan de hand: de mieren lopen rechtstreeks over het spoor van A naar B. Er ontstaat een probleem wanneer er in de tweede situatie een obstakel het spoort blokkeert. De mieren zullen dan willekeurig links of rechts kiezen, maar omdat de rechterroute korter is, zal deze vaker gebruikt worden (mieren gaan altijd over hetzelfde pad terug, dus de mieren over rechts zijn snel heen en weer). Doordat het rechterpad vaker gebruikt wordt, zal het geurspoor daar ook sterker zijn. Hierdoor kiezen steeds meer mieren voor dit pad en zo ontstaat uiteindelijk situatie 3. Afbeelding: © Zhong et al., 2008

Het mierenprincipe is populair in de kunstmatige intelligentie omdat het een goede methode is voor het optimaliseren van een route. In een draadloos sensornetwerk kunnen bijvoorbeeld ‘kunstmatige mieren’ worden ingezet om gunstige routes te bepalen. Dat zijn dan lege pakketjes ‘informatie’ die puur heen en weer gestuurd worden om route-informatie te verzamelen en op te slaan in sensor nodes.

Klimmen met één hand
Met behulp van de eye-bots vinden de foot-bots dus hun weg, maar daarmee is het boek nog niet uit de kast. Om objecten te kunnen pakken, is een derde type robot nodig: de hand-bot. Dit apparaat heeft twee mechanische armen en een touw, waardoor de robot niet alleen kan grijpen, maar ook klimmen. Wanneer de bot omhoog wil, lanceert de bot het touw naar het plafond, waar het blijft zitten door (wederom) een magneet. Nu heeft de robot de armen vrij om zich te verplaatsen en tegelijk iets te pakken.


Hoewel de hand-bot multifunctioneel is, kan het ook iets belangrijks níet: zich verplaatsen over de grond. De foot-bot is daarom zo gemaakt dat het zich kan koppelen aan een hand-bot.


De hand-bot in het midden is gekoppeld aan drie foot-bots. Zij zullen de grijp-robot naar het object vervoeren. Afbeelding: © Swarmanoid project

Wanneer bij de uitvoering van een taak blijkt dat een hand-bot nodig is, voegen foot-bots zich bij een hand-bot, zetten ze zich vast en brengen ze de hand-bot naar de bestemming. Deze aanpak heet ook wel self-assembly: de robots bepalen zelf wanneer en waaraan ze zich koppelen.

Van boek-pakker tot reddingswerker
Robotsystemen zijn er inmiddels in alle soorten en maten. Toch heeft Swarmanoid een aantal bijzondere eigenschappen. Zo is de combinatie van klimmen en grijpen vrij uniek. De bestaande robots die daartoe in staat zijn, zijn relatief groot en die kunnen niet zomaar een boekenkast in. Daarnaast is Swarmanoid een van de weinige systemen dat zwermen van verschillende typen robots met elkaar laat samenwerken.

Swarmanoid vormt wellicht de basis voor toekomstige robotsystemen voor reddingsoperaties. De eye-bots kunnen zelfstandig een onbekende omgeving in kaart brengen, zoals een huis dat in brand staat. Vervolgens kunnen foot-bots samen met hand-bots brandblussers naar binnen rijden en bedienen. Het filmpje heeft laten zien dat zoiets ooit mogelijk moet zijn.

Bronnen
•Ducatelleet al., ‘Cooperative Self-Organization in a Heterogeneous Swarm Robotic System’ (pdf-bestand), In Proceedings of the Genetic and Evolutionary Computation Conference (GECCO), 2010
•Ducatelle et al., [‘Cooperative Stigmergic Navigation in a Heterogeneous Robotic Swarm’ (pdf-bestand), In Proceedings of the 11th International Conference on Simulation of Adaptive Behavior (SAB), 2010
•Zhong et al., ‘An Ant Colony Optimization Competition Routing Algorithm for WSN’, 4th International Conference on Wireless Communications, Networking and Mobile Computing, pp.1-4, 12-14 Oct. 2008. doi: 10.1109/WiCom.2008.932

(Kennislink)

08-09-2011

9/11 luidde het tijdperk van de robots in


Een robot is aan het werk in de getroffen kerncentrale van Fukushima. © afp

De instortende torens van het World Trade Center in New York op 11 september 2001 waren misschien wel het symbool van een nieuw tijdperk voor robots. De voorbije tien jaar werden robots immers vaker ingezet bij allerlei rampen. 9/11 was hun eerste grote test.


© epa


© epa

De meeste robots zijn in handen van vrijwilligers, die hun best doen om de techniek te verspreiden. Daardoor duurt het soms dagen vooraleer robots in een rampgebied worden ingezet





Robots hebben geen angst en ze zijn efficiënt
Professor Robin Murphy


© ap


In 2010 waren we blij dat robots zo dicht bij het olielek in de Golf van Mexico konden komen. © ap

Robin Murphy dacht meteen aan robots toen hij de puinhoop in New York zag. In de jaren voor de aanslagen waren robots veel kleiner geworden, maar tot dan toe waren ze nog nooit getest tijdens rampen. Murphy, professor aan de Texas A&M Universiteit, besloot dat de tijd van de robots was aangebroken. Toestellen niet groter dan een schoendoos werden naar het rampgebied gezonden om zich een weg te banen door de brokstukken van het WTC.

"Het was te smal voor mensen of honden om door de brokstukken te bewegen. En waar we wel geraakten, waren er vaak branden die het gevaarlijk maakten", zegt Murphy. Robots waren er al lang, maar voor 9/11 hadden ze hun nut in rampscenario's nog niet bewezen. De tien volgende jaren werden ze vaker ingezet bij allerlei rampen, zoals orkanen, aardbevingen en zelfs olierampen. Intussen zijn ze daarop voorbereid, maar op 11 september 2001 werden ze letterlijk uit het laboratorium gesleurd.

Te land, ter zee en in de lucht
In het voorjaar van 2011 rolde een nieuwer model van de robot van 9/11 de kerncentrale van het Japanse Fukushima binnen. Het toestel ging er een controle uitvoeren na de kernramp die veroorzaakt werd door de aardbeving en tsunami van 11 maart. Voor mensen was die opdracht wegens hoge straling te gevaarlijk. De zogenaamde PackBot werd van op afstand met een joystick bestuurd. Dat besturingssysteem is letterlijk geïnspireerd op de controllers van Xbox en andere consoles.

Vliegende robots werden in 2005 ingezet toen New Orleans verwoest werd door orkaan Katrina. Ze konden slachtoffers zoeken die gestrand waren door overstromingen, terwijl reddingsteams met roeiboten op zoek moesten gaan. En in 2010 doken de robots ook onder water door de olieramp van BP in de Golf van Mexico. Goedkoop zijn de robots niet, maar ze zijn economisch wel interessant. Ze ontnemen de mens veel en soms onrealistisch werk. "Robots hebben geen angst en ze zijn efficiënt", zegt Murphy.

Moderne robots
Toch hebben robots nog veel werk aan hun imago. Dat komt volgens Murphy omdat ze nog geen 'Lassie-moment' hebben gekend. We kunnen ons immers geen precieze situatie herinneren waarin robots het leven van iemand in een noodsituatie gered hebben. Nochtans hebben robots bijvoorbeeld na 9/11 de structuur van de site getest, zodat reddingswerkers niet in gevaarlijke situatie terecht konden komen.

Een ander probleem is het gebrek aan subsidies. De meeste robots zijn in handen van vrijwilligers, die hun best doen om de techniek te verspreiden. Daardoor duurt het soms dagen vooraleer robots in een rampgebied worden ingezet. En tot slot zijn robots nog niet vaardig genoeg. Zelfs al zijn ze nog zo klein, sommige doorgangen zijn ook voor een robot onmogelijk.

Maar er breekt weldra een nieuw tijdperk voor de robots aan. iRobot probeert zijn robots meer autonomie te geven, waardoor de mensen achter de joysticks minder belangrijk worden. Andere producenten werken aan robots die als grote wormen door brokstukken kunnen kronkelen. Al heeft Murphy daar één bedenking bij: deze moderne robots kunnen slachtoffers angst aanjagen tijdens een reddingsoperatie. "Ik weet niet of ik als slachtoffer deze robots op mij zou willen zien afkomen." (gb)

(HLN)

14-09-2011

Tractor wordt autonoom rondrijdende veldrobot



Onderzoekers van het Flander's Mechatronics Technology Centre (FMTC) en de afdeling Mechatronica, Biostatistiek en Sensoren van de KUL zijn erin geslaagd een tractor van New Holland om te bouwen tot een autonoom rondrijdende veldrobot.

De tractor is in staat zelf bodemkarakteristieken te analyseren en op basis daarvan de optimale snelheid en stuurhoek te kiezen, waardoor hij zelfstandig een gewenst traject zeer nauwkeurig kan afleggen.

Uitdaging
De belangrijkste uitdaging voor de onderzoekers was een precieze sturing te vinden die de rol van ervaren bestuurders van tractoren kan overnemen. De bestuurder observeert immers de tractorpositie, maakt een inschatting van de ondergrond en het te volgen traject, en bepaalt op basis hiervan snelheid en oriëntatie van de tractor.

De tractor werd daarom uitgerust met diverse technologische snufjes die hem in staat stellen de bodemkarakteristieken te analyseren, het slipgedrag van de wielen in te schatten en de optimale snelheid en stuurhoek te berekenen.

Voordeel
Het voordeel van een dergelijke autonome tractor is vooreerst een verbetering van de precisie in de sturing, waarvan het belang onder meer door de opkomst van de biologische landbouw sterk toegenomen is.

Daarnaast kan hierdoor bespaard worden op de personeelskost. "Door het zelfregelend gedrag van de robot wordt bovendien ook de afregeling van de sturing bij gewijzigde bodemcondities overbodig", aldus Wouter Saeys (K.U.Leuven). (belga/sam)

(HLN)

14-09-2011

NASA-technologie helpt water vinden



Een onderzoeksteam onder leiding van NASA heeft, met bodemradartechnologie die ontwikkeld is om onder het oppervlak van de planeet Mars te 'kijken', het diepe grondwater in de noordelijke woestijn van Koeweit in kaart gebracht.

Het team vloog in een met bodemradar uitgeruste helikopter op een hoogte van driehonderd meter boven een gebied dat bekendstaat om zijn watervoerende bodemlagen (aquifers). Daarbij is aangetoond dat deze technologie kan worden gebruikt om ondergrondse watervoorraden op te sporen tot op diepten van 65 meter. De verkregen gegevens kunnen worden gebruikt om gerichter naar water te boren.

De gebruikte bodemradar is vergelijkbaar met de radarsystemen aan boord van de Europese ruimtesonde Mars Express en de Mars Reconnaissance Orbiter van NASA. Met deze Marsradars is wel ondergronds ijs ontdekt, maar nog geen vloeibaar water. De onderzoekers hopen dat de ervaringen die in Koeweit zijn opgedaan ook de zoektocht naar water op Mars zullen vergemakkelijken.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

16-09-2011

Japanse minirobot neemt deel aan Ironman Hawaï


Hij is niet veel groter dan een hand, maar toch bereidt een robot van Panasonic zich voor op een reuzeopdracht. Evolta gaat binnenkort deelnemen aan de Ironman in Hawaï, één van de zwaarste triatlons ter wereld. "De Ironman is voor een getrainde sportman al een gigantische opgave, maar ik wil het erop wagen", zegt Tomotaka Takahashi, de bedenker van Evolta.


© afp

De deelname van de Japanse minirobot is eigenlijk niks meer dan een marketingstunt voor batterijen. Evolta zal voor de triatlon uitgerust worden met drie verschillende 'hulpstukken', die elk aangedreven worden door de batterijen die 1.800 keer heropgeladen kunnen worden.

Gezien de kleine gestalte van Evolta krijgt de robot een week de tijd om de triatlon af te leggen, tien keer meer dan een mens. "Evolta is tien keer zo klein als een volwassen man, dus ligt het volgens ons voor de hand dat hij er tien keer zo lang over zal doen", aldus Takahashi. De Ironman bestaat uit 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km lopen. (hlnsydney/sps)


© epa


© reuters


© afp

(HLN)

30-09-2011

TU/e organiseert eigen robotvoetbaltoernooi

Het team robotvoetballers van de Technische Universiteit Eindhoven (TU/e) houdt vanaf 2012 jaarlijks een internationaal toernooi waaraan topteams uit de hele wereld gaan deelnemen.


Foto: AFP

Dat kondigde manager van team Tech United Guy Vermeulen vrijdag aan.De zogenoemde RoboCup Dutch Open vindt plaats van 25 tot en met 29 april in het Indoor Sportcentrum in Eindhoven.

Tech United werd afgelopen zomer voor de vierde keer op rij tweede op het wereldkampioenschap voor robotvoetballers. In de finale werd nipt verloren van een Chinees team.

.
© ANP

(nu.nl)

Nice hier maak ik een werkstuk over.. bedankt voor de filmpjes

quote:

Op donderdag 15 september 2011 09:20 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
14-09-2011

NASA-technologie helpt water vinden

Een onderzoeksteam onder leiding van NASA heeft, met bodemradartechnologie die ontwikkeld is om onder het oppervlak van de planeet Mars te 'kijken', het diepe grondwater in de noordelijke woestijn van Koeweit in kaart gebracht.

Ruimtevaart is wel ergens goed voor

13-10-2011

'Denkende' robot in de maak



Robots die leren van ervaringen en nieuwe problemen kunnen oplossen, komen eraan.
Een Japanse wetenschapper heeft een systeem ontwikkeld waarmee een robot met al aanwezige informatie zelf concludeert wat nodig is om een opdracht uit te voeren.

De extra informatie haalt de robot van internet af, zei Osamu Hasegawa van het Tokio Institute of Technology donderdag. Een robot waaraan bijvoorbeeld wordt gevraagd sojasaus op de eettafel te zetten, zou op internet kunnen leren wat sojasaus is en die kunnen vinden in de keuken, aldus de wetenschapper.

Technologie ontwikkelt zich razendsnel en Hasegawa waarschuwt voor de morele grenzen. ''Wat voor opdrachten laten we computers uitvoeren? En is het mogelijk dat ze zich tegen ons zullen keren? Een keukenmes is een nuttig gebruiksvoorwerp. Maar het kan ook een wapen zijn.'' Hij hoopt dat allerlei mensen gaan discussiëren over hoe de robots zullen worden gebruikt.

© ANP

(nu.nl)

21-10-2011

Robot van Lego lost Rubiks kubus op in 5,35 seconden


Wij hebben de moed zelfs niet om er nog maar aan te beginnen, maar deze robot lost een Rubiks kubus op in amper 5,35 seconden. De robot is het geesteskind van David Gilday en Mike Dobson en heet CubeStorm II.

De CubeStorm II is volledig uit Lego opgebouwd en wordt bestuurd door een Android smartphone. De robot heeft uiteraard wel enkele hulpmiddelen, zoals algoritmes en een Android app die loopt op Samsung Galaxy SII, ARM processors en Lego Mindstorm NXT kits. (hlnsydney/sps)

(HLN)

15-12-2011

Robots duiken kopererts en diamanten uit de oceaan op
Door: Marcel Hulspas



Nederlandse diepzee-onderzoekers helpen bedrijven zoeken naar bijzondere metalen op de zeebodem. Maar de zorg om het kwetsbare diepzee-ecosysteem staat voorop.

De wereld heeft een onstilbare honger naar speciale metalen. Maar deze zijn steeds moeilijker te vinden. De winbare reserves slinken met de jaren. Dat wil zeggen: de reserves op het land. Steeds meer bedrijven richten de blik op de diepzee. Op kilometers diepte moeten nog onbekende, maar ongetwijfeld ongekend grote hoeveelheden metaalerts te vinden zijn. Ze kloppen aan bij het Nederlands Instituut voor Onderzoek der Zee (NIOZ), gevestigd in Oudeschild, op Texel, dat al vele jaren ervaring heeft met de exploratie van de diepzee. Welke metalen zijn daar te vinden? Volgens het hoofd van de afdeling Diepzee Onderzoek en Technologie Marck Smit valt er in ieder geval heel wat omhoog te halen: ‘Bij Deep Sea Mining moet je vooral denken aan zwavelhoudende mineralen, die naast zwavel veel metalen bevatten als koper, zink en andere schaarse metalen. Die zwavelhoudende mineralen ontstaan op de breukvlakken van de aardkorst, waar de zee verhit wordt door onderzeese hete bronnen, op 1.500 tot 3.500 meter diepte. Daarnaast zijn op veel plekken op de zeebodem mangaanknollen te vinden, stenen van zo’n zeven centimeter doorsnee die naast mangaan veel nikkel, kobalt en koper bevatten. Die liggen op een diepte van vier- à vijfduizend meter. En dan zijn er nog metaalrijke mangaankorsten, fosforknollen, diamanten, et cetera.’

Het NIOZ is toch een wetenschappelijk instituut?

‘Exploratie van de zeeën en oceanen is de kern van ons werk! We beschikken over een groot onderzoeksschip dat bijna het hele jaar in gebruik is voor diepzeeonderzoek. Daarnaast doen we onderzoek naar de dynamiek van oceanen en welke rol ze spelen in de klimaatverandering. Dichter bij huis onderzoeken we bijvoorbeeld de ecologische effecten van windparken in zee, en verder worden boorkernen uit de diepzee gebruikt voor de reconstructie van het klimaat in het verleden. Tot 150 miljoen jaar geleden!’

En wat is er zoal gevonden?

‘Diamanten voor de kust van Zuid-Afrika. Deze worden gewonnen door onderwaterrobots die ontwikkeld zijn door een dochter van de Nederlandse firma IHC Merwede. Grote oppervlakten bedekt met mangaanknollen in de Grote Oceaan en rond Australië. Metaalhoudende mineralen in de Grote Oceaan, ten westen van Mexico. Een aantal gebieden daar zijn toebedeeld aan landen – voor nader onderzoek – door de International Seabed Authority.’

Wat is dat voor organisatie?

‘Dit is een door de Verenigde Naties opgerichte organisatie die toezicht houdt op Deep Sea Mining in de internationale zeeën en oceanen.’

Je had het over robots. Doen die het zware werk?

‘Momenteel zijn er onderwaterrobots die over de zeebodem rijden om diamanten te winnen. Ook voor andere Deep Sea Mining toepassingen wordt aan robots gedacht. Een grote robot bijvoorbeeld die over de zeebodem rijdt, en de bovenlaag er vanaf ‘knaagt’. Het erts moet dan met een grote onderwaterpomp naar een schip gepompt worden. Een groot deel van de techniek ligt al uitgewerkt op de tekentafel.’

De diepzee geldt als een kwetsbaar ecosysteem. Hoe voorkom je dat al die mijnbouw grote schade veroorzaakt?

‘Dat is de kern van de zaak! Hier bij het NIOZ vinden we het heel erg belangrijk te onderzoeken wat de ecologische effecten van dergelijke activiteiten zullen zijn. En dus na te gaan of Deep Sea Mining op een ecologisch verantwoorde wijze, duurzaam dus, uitgevoerd kan worden. Je kunt je wellicht voorstellen dat die mijnbouwactiviteiten onder water een ‘stofwolk’ zullen veroorzaken. Hoe lang blijft die stofwolk hangen? Wat is het effect op organismen in de zee door zo’n stofwolk? Dat willen we weten. En verder: als zo’n onderwaterleefgemeenschap volledig omgeploegd wordt, hoe lang duurt het dan voor het meeste leven weer terug is? Op welke wijze kunnen we dat proces beïnvloeden? Dat zijn allemaal vragen waar wij als onderzoeksinstituut een antwoord op willen geven.’

(depers.nl)

Vreemd dat deze hier nog niet langs gekomen is:

Petman, de 2-benige robot van Boston Dynamics (ook van BigDog)



tevens TVP

01-02-2012

Robotkrab verwijdert beginnende maagkanker

Wetenschappers in Singapore hebben een krabachtig robotje ontwikkeld dat maagkanker in een vroeg stadium kan verwijderen.



De ontwikkelaars kwamen op het idee voor het apparaat na een diner, waar ze geïnspireerd raakten door het uiterlijk van een krab.

Artsen in India en het Chinese Hongkong hebben tot op heden vijf patiënten geholpen met een prototype van de 'robotkrab'. Ze deden dat in een fractie van de tijd die gemoeid is met een operatie. Een normale operatie laat bovendien littekens achter en geeft kans op infecties.

.Het krabachtige robotje gaat op een endoscoop, een buis waarmee de arts in het lichaam kan kijken, via de mond van de patiënt de maag in.

Het radiografische bestuurbare apparaat heeft een tangetje waarmee het weefsel kan vasthouden. Met een haakje verwijdert het robotje het slechte weefsel.

© ANP

(nu.nl)

22-02-2012

Volg de robot
Vissen accepteren robotvis als deze op een natuurlijke manier zwemt

Hoe krijg je een school visjes zo ver dat ze niet hun eigen leider maar een robotvis volgen? Het geheim zit ‘m in de staart.


© Maurizio Porfiri
De visjes uit dit onderzoek volgden de robotvis bij voorkeur als deze op een natuurlijke manier zwom. Oftewel, als de robot hetzelfde staartritme had als zijzelf. Zoals op deze foto.

Dieren hebben niet zo’n moeite met robots. Eenden laten zich bijvoorbeeld net zo makkelijk hoeden door een robothond als een echte hond. En kakkerlakken laten zich met een gerust hart leiden door robotjes die voor geen centimeter op hen lijken, als de geur maar klopt. Ook vissen blijken makkelijk te foppen, zo valt deze week te lezen in het blad Royal Society Interface.

Twee wetenschappers uit de Verenigde Staten voerden proeven uit met een robotvis, echte visjes en een glazen bak waar met een door de onderzoekers in te stellen snelheid water doorheen stroomde. De visjes waren van de in Noord-Amerika vrij algemeen voorkomende soort golden shiner (Notemigonus crysoleucas), die geen Nederlandse naam heeft. Stefano Marras en Maurizio Porfiri keken hoe de beestjes zich gedroegen in aanwezigheid van de robot, onder allerlei omstandigheden. Zo lieten ze de robotvis met verschillende snelheden met z’n staart slaan (de zwembeweging van een vis) en varieerden ze de stroomsnelheid van het water.

In sommige gevallen trokken de kleine goudkleurige visjes zich niets aan van de robotvis. Vooral niet als deze niet “zwom”, oftewel als hij z’n staart stil hield. Maar als de robot wel met z’n staart sloeg, waren de vissen geneigd achter hem te gaan zwemmen. Zoals ze zouden doen wanneer ze een leider volgen in een school. En: hoe dichter de snelheid waarmee de robot met z’n staart sloeg die van de visjes zelf benaderde (wat afhing van hoe sterk de visjes hun best moesten doen om tegen de stroom in te zwemmen), hoe sterker ze geneigd waren de robot op te zoeken. Reden voor Marras en Porfiri om te concluderen dat de vissen bij voorkeur de robot volgen als deze er een natuurlijke zwemstijl op nahoudt.

Wat trouwens niet betekent dat de vissen de robot dan als één van hen zien. De kans is groot dat ze achter de robot gaan zwemmen, omdat ze in zijn kielzog minder waterweerstand ondervinden. Waardoor het zwemmen voor hen makkelijker gaat. En die verminderde weerstand is optimaal als jouw voorganger met hetzelfde staartritme zwemt als jij.

De Amerikaanse wetenschappers hopen dat dankzij hun onderzoek bijvoorbeeld in ’t wild levende, bedreigde scholen vissen naar veiligere oorden kunnen worden gelokt. Hier op de redactie kunnen we ons echter ook iets minder nobele toepassingen voor de robotlokvis voorstellen.

(wetenschap24.nl)

Ik ben hem aan het doen,

Tot nu toe vrij simpel