En toen was het stil

Speciaal een ander account aangemaakt om hier mijn hart te kunnen luchten, kom al zo'n 10 jaar op Fok!, even lang als de periode dat ik samen was met mijn vriend. Ik lees eigenlijk nooit in deze rubriek, de afgelopen dagen en nachten voor het eerst gedaan en veel herkenbaars gelezen.

Na bijna tien jaar is mijn vriend vrijdagavond bij me weggegaan. Het ging al een tijdje niet zo goed maar het kwam toch als donderslag bij heldere hemel. Het grootste probleem tussen ons is dat we langs elkaar heen leefden en in een sleur raakten. Ik weet het allemaal, waar het aan ligt. Maar dit had ik niet verwacht, echt niet, ik dacht dat we er uit zouden komen samen. We hadden er een tijd geleden over gepraat, hij kwam er toen mee, ik beloofde beterschap en hij ook. Dat kwam niet, doordat we allebei geen actie ondernamen. Over een week zouden we samen een paar dagen weggaan naar het buitenland, ik dacht echt, dan komen we weer dichter bij elkaar, zijn we allebei ergens anders en vooral, samen. Misschien stom, maar daar ging ik echt van uit. We bleven hier in dezelfde cirkel hangen. Hij is nu weg sinds vrijdagavond, alles van hem staat er nog, tot zijn beslapen dekbed op het bed aan toe. Zijn vuile kleren in de was, enz.

Vrijdagavond toen hij uit zijn werk kwam kwam het hoge woord er uit: ik wil bij je weg. Hij was zo lief voor me, we waren allebei overstuur en hebben geknuffeld en elkaar vastgehouden. Anderhalf uur erna vertrok hij, met zijn sporttas met wat kleren en laptop. Gaf me een kus op mijn hoofd en was weg.

Het is nu zondagochtend en hij wil geen contact bleek gisteravond. Gistermiddag zou hij me bellen, en daar hield ik me de hele dag aan vast, vanmiddag belt hij, dan praten we het uit, en dan komt hij weer terug en komt alles goed. Hij belde niet. We sms'ten heen en weer en hij liet weten 's avonds te bellen. Ik stelde voor ergens af te spreken maar dat wilde hij niet, hij kon het niet aan en wilde rust. 's Avonds kreeg ik een sms dat hij hoofdpijn had en ging slapen en me vandaag zou bellen. Daarop heb ik hem gebeld, en de man die ik toen aan de lijn kreeg was niet de man waar ik al tien jaar mee samen leef. Zo koud en zo kil. Dat hij niet meer van me houdt. Dat het over is, voor altijd. Dat ik dat moet accepteren. Dat hij zijn rust wil. En verbrak, waarschijnlijk omdat ik huilde, de verbinding. De man naast wie ik vrijdagochtend nog wakker werd is nu al een vreemde geworden. Ik heb hem vanmorgen vroeg nog een email gestuurd, terwijl ik weet dat het zinloos is. Die gaat hij niet lezen. Het is over wat hem betreft. Iemand tegen wie ik dit zei gisteren zei, hij zit al in verder in het hele proces dan jij. En dat is denk ik ook zo.

Hoe ga ik hier in godsnaam door heen komen? De stilte en de leegte die ineens hier zo aanwezig is? Mijn lichaam dat maar naar een ding wil....hem? Zij kille stem door de telefoon, hoe zal hij in hemelsnaam doen in het echt, als hij zijn spullen komt halen, als hij die al zelf komt halen? Nu is hij weg. Na tien jaar. Ik kan hem niet dwingen ons een tweede kans te geven, maar als het kon...Moet ik het maar zo laten? Niets meer van me laten horen? Zijn spullen voor hem in dozen doen, een dag afspreken waarop het weggehaald kan worden en dat was het dan? Wil hij juist dat ik iets doe? Ik hou zo ongelofelijk veel van hem en heb zoveel pijn. Alles doet zeer, slapen, wakker zijn, huilen, niet huilen, ik ben echt in een hele slechte film beland. Er is geen ander beweert hij, maar het 'gemak' waarmee hij nu zo abrupt afstand neemt doet me het wel vermoeden.

Wat moet ik doen? Hem met rust laten? Hoe kan ik hem nu van de een op de andere dag hem nooit meer zien, nooit meer spreken, nooit meer zijn armen om me heen?

Bedankt voor jullie reacties.

Het was mijn idee om een weekendje weg te gaan, dit was al heel lang geleden geboekt, had ook niet te maken met dichter naar elkaar te komen, gewoon zomaar leuk, net als we vaker deden.

Een ander...dat is het eerste wat ik hem vroeg en hij verzekerde me dat er geen ander is en nooit is geweest. Al begin ik nu te twijfelen, misschien inderdaad om het maar een reden te geven, het te begrijpen. En nee, ik ben zeker niet uit om mezelf nu zielig te doen lijken door tranen, tranen, die heb ik niet eens meer, ze zijn letterlijk op. De buitenwereld reageert allemaal hetzelfde, vol ongeloof. Natuurlijk staat 'mijn kant' aan mijn kant, maar niemand is boos op mij of op hem. Ik heb gelukkig een fijne familie waar ik terecht kan, en kennissen die bezorgd bellen en aanbieden langs te komen, maar ik wil alleen maar hem. Het is nu bijna een uur, ik heb nog niks gehoord, de boodschap wordt steeds duidelijker. Ik ben hem kwijt.

Ik ben moe, maar wil niet slapen, omdat het wakker worden zo'n pijn doet. Af en toe heb ik de neiging weg te gaan, me vol te laten lopen, maar ik weet dat de kater groter zal zijn dan de pijn die ik sowieso wel voel. Ik kan alleen maar hopen en bidden dat hij mij net zo mist als ik hem en hij ineens voor de deur staat.

Ik zie nu trouwens dat ik het in het verkeerde subforum heb gepost, dat kun je niet zelf wijzigen toch?

Thanks.