Cultuur & Historie in het Nieuws (Deel 4)

quote:

Stasi-archief geeft naziverleden geheime dienst vrij

Dossiers leveren nauwelijks nieuwe feiten op, schrijft 'Die Welt'

13-jul-2010Redactie Duitslandweb

Na twintig jaar geeft het Stasi-archief in Berlijn de dossiers vrij over het naziverleden van medewerkers van West-Duitse geheime diensten. Met naam en toenaam worden ze in de Duitse media genoemd. Toch leveren de dossiers nauwelijks nieuwe feiten op, schrijft Die Welt.

Het gaat in totaal om 27 ordners uit de periode 1971-1980. Daarin verzamelde het Ministerium für Staatssicherheit (MfS) zoals de Stasi officieel heette, informatie over de betrokkenheid van medewerkers van de West-Duitse veiligheidsdiensten bij oorlogsmisdaden uit de nazitijd. Tot voor kort golden de documenten als vertrouwelijk.

Volgens de Berliner Zeitung, die inzage kreeg, staan in de ordners de namen van voormalige medewerkers van onder meer de geheime inlichtingendienst, de binnenlandse veiligheidsdienst BND, de militaire contraspionage en de politie van Sleeswijk-Holstein, Hamburg en West-Berlijn.

De Frankfurter Rundschau publiceert de namen van enkele van deze medewerkers en beschrijft hun carričre in het Derde Rijk en de Bondsrepubliek. Sommigen werkten in de oorlog bij concentratiekampen als Dachau en Sachsenhausen of bleken te zijn betrokken bij oorlogsmisdaden in de Sovjet-Unie. Na de oorlog kwamen ze al of niet onder een andere naam bij de West-Duitse veiligheidsdiensten of politie terecht.

BND ontsloeg nazi-medewerkers

De dossiers leveren echter nauwelijks nieuwe informatie op, schrijft Die Welt. Volgens dit dagblad zijn de contacten van de West-Duitse geheime diensten met medewerkers van de veiligheidsdiensten van het Derde Rijk sinds decennia bekend. Al in 1954 publiceerden Engelse kranten hierover de eerste berichten, waarschijnlijk op basis van informatie van de Stasi. De Oost-Duitse geheime dienst speelde wel vaker informatie door naar de Westerse pers om de Bondsrepubliek als het zo uitkwam in diskrediet te brengen.

Nieuw aan de akten is volgens Die Welt dat blijkt dat de binnenlandse veiligheidsdienst maatregelen nam op basis van de informatie over hun geheim agenten. Daarover berichtte de Frankfurter Allgemeine Zeitung voor het eerst in maart van dit jaar. Tussen 1962 en 1965 trok de BND bijvoorbeeld veel van haar eigen medewerkers na en liet er in het diepste geheim minstens 71 gaan. Van hen was bewezen dat ze bij oorlogsmisdaden waren betrokken. Maar volgens Die Welt kunnen het er ook 200 zijn geweest.

Bureaucratisch verzet

De BND kondigde in 2006 aan zelf onderzoek te doen naar het eigen verleden, maar dat is helemaal stil komen te liggen, schrijft de Berliner Zeitung. De historicus die daarvoor was aangenomen, gaf de opdracht in 2008 terug. Hij zei vast te zijn gelopen op bureaucratisch verzet en kreeg nauwelijks inzage in originele documenten.

De Birthler-Behörde of BStU, de instantie die de archieven van de Oost-Duitse geheime dienst de Stasi beheert, geeft de dossiers nu vrij omdat dit in 2000 is afgesproken met het ministerie van Binnenlandse Zaken. Destijds vroeg een journalist voor het eerst inzage in de documenten. Het Stasi-archief mag in sommige gevallen inzage weigeren als het om informatie gaat over medewerkers van veiligheidsdiensten van de overheid, de deelstaten of van bevriende staten.

quote:

Op vrijdag 16 juli 2010 08:48 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Een groep Australische wetenschappers heeft een aantal prehistorische diersoorten ontdekt, die onder het Great Barrier Reef leven. Bij het onderzoek werd gebruikgemaakt van een camera die geschikt was om de donkere oceaanbodem af te speuren.
De dieren leven op 1400 meter onder het zeeniveau. Op deze diepte kan geen zonlicht komen. Onder de nieuw ontdekte diersoorten is onder meer een prehistorische haai.

quote:

Hollands park in Russische provinciestad

Gepubliceerd : 22 juli 2010 - 10:02 am | door Geert Groot Koerkamp (

Een uniek, Nederlands stadspark in Rusland. Onderzoekers brachten onlangs een bezoek aan de stad Jaroslavl, in het Noorden van Rusland. Ze geven de Russische overheid advies bij de restauratie van het park, dat daar in de achttiende eeuw door Nederlanders is ontworpen. Een van de vele tastbare bewijzen van de nauwe banden die Rusland en Nederland in het verleden onderhielden.

Jaroslavl viert dit jaar het duizendjarig bestaan en dat is in deze stad van 600 duizend inwoners goed te merken. Ondanks de hitte zijn overal in de stad bouwwerkzaamheden in volle gang. Huizen krijgen een verfje, de belangrijkste wegen een nieuw asfaltdek.

Dierbaar
Het Peter- en Paulspark ligt net buiten het centrum en blijft verschoond van deze bouwwoede. Het park is een oase van rust. Hier en daar zingt een late noordse nachtegaal. Boven een van de vijvers vliegt een visdief. Het is een stukje stedelijke natuur, dat de omwonenden erg dierbaar is. Ze komen hier om te vissen of te zwemmen, of om te picknicken in het bos. De fraaie achttiende-eeuwse kerk en de verschillende ruďnes (een met het bordje 'beschermd door de staat' erop) geven het park een bijzondere atmosfeer.

Als het aan de Nederlandse Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed ligt worden die ruďnes en ook de rest van dit stadspark binnenkort weer in hun oude glorie hersteld. Nederlandse experts geven advies aan de overheid van Jaroslavl over hoe dat zo goed mogelijk kan gebeuren. Want oorspronkelijk is het Peter- en Paulspark een oer-Hollands project, het resultaat van de nauwe contacten die tsaar Peter de Grote aan het begin van de achttiende eeuw onderhield met Nederland.

'Peter de Grote heeft de Nederlandse ondernemer Jan Tames opdracht gegeven een textielfabriek te stichten,' zegt Willem Zieleman, hoofd van de tuindienst van paleis Het Loo in Apeldoorn. 'Dat is een modelfabriek geworden, waar niet alleen veel aandacht besteed werd aan de methoden om textiel te produceren, maar ook aan de vormgeving. Dat zie je heel duidelijk aan de prachtige tuin die erbij gelegen heeft.'

Groot industrieel complex
Op oude afbeeldingen van Jaroslavl neemt de Hollandse fabriek een prominente plaats in, een duidelijke aanwijzing voor het grote belang van de Manoefaktoera voor de ontwikkeling van Jaroslavl als textielstad. 'Het was heel Nederlands,' zegt Zieleman. 'Je ziet ook een stuk of drie windmolens erbij staan en twee watermolens, het was dus echt een groot industrieel complex voor die tijd.'

Zieleman maakt als tuinexpert deel uit van een Nederlandse delegatie, die Jaroslavl aandoet om de herstelplannen voor het Peter- en Paulspark verder uit te werken. Dat gebeurt in het kader van Grenzeloze Kunst, een programma dat steun moet geven aan cultureel erfgoed dat Nederland deelt met andere landen. Dat gaat vooral om voormalige koloniën of landen die een rol hebben gespeeld in de geschiedenis van de Verenigde Oost-Indische of de West-Indische Compagnie, zoals Indonesië, Suriname en Ghana.

'De partners in die landen hebben vaak de wens om oude forten en ander erfgoed dat er is - zoals archiefmateriaal - beter te beheren en soms ook aan te wenden voor nieuwe functies,' zegt Thymen Kouwenaar, cultureel attaché van de Nederlandse ambassade in Moskou. 'Rusland behoort ook tot het programma, hoewel dat natuurlijk geen kolonie was van Nederland. Maar we hebben wel eeuwenlang hele intensieve contacten gehad en daarvan is heel veel terug te vinden.'

Oude boomstronk
Van de oorspronkelijke tuin die begin achttiende eeuw bij de Hollandse Manoefaktoera werd aangelegd is niet veel meer te zien. Een enkele boomstronk dateert vermoedelijk nog uit die tijd. Maar de Nederlandse experts kijken verder dan de ruďnes en het onkruid. Delegatielid en landschapsarchitect Peter Verhoef heeft goede hoop op een succesvolle restauratie, die grotendeels door een particuliere Russische investeerder moet worden bekostigd en een multifunctioneel park moet opleveren.

'Er zijn hier oude sloten bewaard gebleven en waterbassins,' zegt Verhoef. 'Ook de voormalige directeurswoning, die in de hoek van die mooie tuin stond, staat er nog als een hele mooie ruďne. Alle zuilen van het portiek staan er bijvoorbeeld nog. Dat gebouw staat ook op de nominatie om gerestaureerd te worden Er staat een hele grote kerk en nog een paar oude woongebouwen, die ook allemaal gerestaureerd kunnen worden. Samen met die herstelde tuin in het midden kan het weer een zeer mooi ensemble worden.'

Windmolen
Het Nederlandse karakter van dat ensemble zal niemand kunnen ontgaan. Als het aan de Nederlandse experts ligt wordt een nog te herbouwen Hollandse windmolen een van de pronkstukken van de toekomstige Manoefaktoera.

quote:

Op zaterdag 24 juli 2010 09:44 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
23-07-2010

Historische weg opgegraven in Alkmaar

ALKMAAR - Bij opgravingen in het oude stadscentrum van Alkmaar zijn resten van historische bestrating gevonden. Dat maakte de gemeente vrijdag bekend.

Eerder stuitten archeologen ook al op de begraafplaats van een eeuwenoud monnikenklooster met tussen de 150 en driehonderd graven.

Ook is een skelet gevonden met een musketkogel in de schedel.


De gemeente laat het archeologisch onderzoek uitvoeren, omdat het plein wegens een ingrijpende reconstructie op de schop gaat.

© ANP

(nu.nl)

quote:

Dateline Congo: Belgium's Builder King — and Top Villain?

By Bruce Bueno de Mesquita | Friday, July 02, 2010

A leader's policies are based on the number of people he has to keep happy. Citing the example of King Leopold's vastly different ruling styles in his native Belgium and the Congo, Bruce Bueno de Mesquita, the author of "The Predictioneer's Game," argues that political leaders are only as good as their circumstances require them to be.

King Leopold II, remembered today as Belgium’s Builder King, reigned from 1865 to 1909. A constitutional monarch who, like many of his contemporaries, longed for the bygone days of absolute power, he was nonetheless an unusually influential and activist king who helped make Belgians free, prosperous and secure.

Belgium’s good works during Leopold’s reign are almost uncountable. He oversaw the expansion of political freedom with the adoption of universal adult male suffrage in competitive elections, putting his country on a firm footing to become a modern democracy.

On the economic front, he encouraged free-trade policies that guided Belgium to remarkable growth. In little Belgium, coal production — the engine of industry in 19th century Europe — rose to such heights that it almost equaled that of France.

Social policy, too, moved briskly ahead. Primary education became compulsory, and with the 1881 School Law, girls were assured access to secondary education.

Moreover, Leopold’s policies provided greater protection for women and children than was then the norm in most of Europe. Thanks to legislation passed in 1889, children under 12 could not be put to work and, after they turned 12, their workdays were limited to 12 hours — a radical departure from prevailing policy of the time.

When the Belgian economy was racked by a major economic crisis in 1873, Leopold helped improve the lot of the poor with pro-labor reforms, including granting workers the right to strike — a right that was still hotly resisted in the United States half a century later.

He promoted truly ambitious public works projects, including massive road and railway construction designed to reduce unemployment, promote urbanization and increase business opportunities. He was way ahead of Franklin Delano Roosevelt and Barack Obama in recognizing how to stimulate employment and economic prosperity by building up infrastructure.

King Leopold, in short, was a great reformer at home, a founder of Belgium’s long years of peace and plenty.

But then there was the Congo. Though he never set foot in Africa, Leopold also ruled over the Congo Free State for nearly a quarter of a century (1885-1908).

He built his personal wealth in the Congo — first by extracting high-priced ivory from the region and then by exploiting the even more lucrative rubber trade that developed there.

Unlike in Belgium, there was no chef de cabinet (roughly prime minister), and no voters among the Congo’s approximately 30 million people to limit what he could do.

Because it was his personal property, Leopold was free to exert the absolute rule he could not have at home. His “police,” the Force Publique, became the key to governing the Congo.

Their job was to extract wealth for him (and for themselves) by ensuring the vast exportation of rubber to meet world demand. This band of butchers was led by a small number of Europeans who kidnapped and enslaved Congolese as soldiers who were in turn responsible for making sure that rubber quotas were met.

Slave labor was the Force Publique’s preferred mode of production, so its soldiers set about enslaving Congolese men, women and children. Leopold’s “police” received low salaries but could earn big commissions by meeting or exceeding their rubber quotas.

Unrestricted by any law governing their conduct except, literally, the law of the jungle — and provided with a huge financial incentive through the commission system — these soldiers of sorrow, from the very bottom of the ladder to the very top, used whatever means they saw fit to meet the quotas.

The incentives included not only riches for those who succeeded, but the severest punishment for those who failed, including beatings and even death. To avoid this fate, the police tortured, maimed and often murdered those below them who threatened (or could be claimed to have threatened) rubber production.

Rewarded for killing people allegedly engaged in anti-government activities and needing to account for every bullet they spent, soldiers quickly took to indiscriminate mutilation of innocent souls as a way to boost their counts — and thereby their fees. They went so far as to chop off the right hands of women and children to provide evidence of their work on behalf of Leopold’s interests.

Perhaps as many as ten million people were murdered at the hands of the Force Publique in their pursuit of wealth for Leopold and, of course, for themselves.

In contrast to Leopold’s progressive policies in Belgium, virtually nothing was invested in improving conditions in the Congo. Roads were built only where they helped move rubber to market. Laws protecting women and children or workers' right to strike were unheard of. Much as Leopold worried about protecting the security of his Belgian subjects, he worked to undermine the security of his Congolese subjects.

Just about the only items exported to the Congo were weapons for the Force Publique, while vast riches flowed back to Europe. Indeed, it was this extraordinary imbalance in trade that eventually led to the revelation in Belgium that Leopold was growing rich through slavery and much worse.

In 1908, the evidence of atrocities reached such a level that they could no longer be denied, and Leopold, with great reluctance, surrendered his control over the Congo to the Belgian government. The ministers who were then put in charge certainly did not rule it well but, compared to Leopold, they were a significant improvement.

How could King Leopold II have ruled two places at the same time in such dramatically different manners?

It’s easy to blame Leopold’s apparent split personality — a progressive in Belgium and a monster in the Congo — on some character flaw or on a diseased mind. It’s also easy to explain away his horrible rule in the Congo as typical racist behavior. These explanations feel good, but they almost certainly cannot describe the big picture.

After all, just think about Mobutu Sese Seko, the Congo’s latter-day Leopold — the monster in a leopard-skin hat who ruled Zaire (largely what used to be the Congo Free State and is today the Democratic Republic of Congo) for more than 30 years (1965-97). During that time, he bankrupted his country, stole billions of dollars for himself and murdered hundreds of thousands of Congolese.

Surely, we cannot blame Mobutu’s murderous rule on racism. Was he crazy? Probably not, and besides, what are the odds that so many allegedly crazy people would rise to and then successfully cling to power for decades despite their awful rule?

As it turns out, Leopold, despicable as he was, did what worked best for him in the politically unconstrained environment of the Congo — and he did what worked best for him in the constitutionally limiting environment in Belgium.

The difference between doing a good job and doing a lousy job is driven by how many people a leader has to keep happy.

So the explanation for Leopold, the Builder King, and Leopold, the Monster, begins to fall into place. When rulers need the support of many — as was Leopold’s situation in Belgium — the best way to rule is by creating good policies.

When leaders rely only on a few to stay in control — as was the case for Leopold in the Congo — their best bet is to make the few fat and happy, even if that means making everyone else miserable.