oh, wat een herkenning hier die peuterbuien!

gister heeft het weer een half uur, 45 minuten gestormd in huize Eli.
hij kwam thuis, PR was het debat aan het kijken, dus meneer wilde Mario kijken (oftewel, PR mario spelen, en Eli kijken). We hebben geen Mario gespeeld en PR heeft het debat opgenomen en na Eli's bedtijd bekeken. Ik zal jullie verdere, luidruchtige, details besparen.

hier helpt het wel om een beete uit te leggen en aan te kondigen. Dus bij Mario spelen, als PR geen zin meer heeft, gaat hij nog 1 keer tot het vlaggetje (einde van de level), en dan is het klaar. Werkt prima. Mits Mario niet eerst nog 6x doodgaat voordat het vlaggetje bereikt is, want dan wordt PR gefrustreerd, maar dat terzijde.

En bij gooien zeggen we er nu bij dat hij niet mag gooien, want dan kan het stuk. Stuk is stom en stout, dus daarom is gooien stout. Als Eli gooit, krijgt hij straf. Very simple. En dan worden we nog steeds regelmatig uitgeprobeerd, maar dan blijft hij idd makjes op zijn strafplek zitten, want hij wist dat hij straf zou krijgen.
En stiekem vind ik die tirades alleenmaar schattig en een groot compliment.

dat betekent dat hij zich bij ons veilig genoeg voelt om zich volledig te laten gaan en zijn gedragsrepertoire uit te proberen. op het kdv en bij oma is hij namelijk poeslief. Thuis ook wel, hoor! Buiten de peuterbuien om