LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Het is me gelukt! Ik heb een ietwat onbelangrijk stukje weggehaald en een zin ingekort, het verhaal is nu precies 600 woorden. Phew. Er zit een beetje fantasy in verwerkt, dus het zal wel geen winnaar zijn. Het zorgde in ieder geval voor de start van een groter verhaal waar ik al een tijdje aan wilde beginnen. En meedoen is altijd leuk!
***
Liefdeslicht
Slechts een aantal jaren geleden had hij voor het eerst gevoeld wat echte liefde was. Op een heldere ochtend in februari werd hij er door geraakt. Rondzwervend in een weiland was hij na een tijdje met zijn rug in het koude gras beland. Een lichte huivering schoot door zijn ruggengraat, maar kort daarna ontspande zijn lichaam. Zijn donkerbruine ogen waren gericht op de blauwe lucht waarin een aantal pluizig lijkende schapenwolkjes dreven. Zijn blik werd al snel naar de felle ochtendzon getrokken, maar met tranen in zijn ooghoeken moest hij deze blik al snel weer afwenden.
Hij slaakte een diepe zucht en ging met zijn vingers door de flinterdunne grassprietjes. Kleine, koude dauwdruppeltjes bevochtigden zijn hand en voelden even later aan als naaldjes die door zijn warme huid wilden prikken. Op dat punt leek hij zijn innerlijke rust te hebben gevonden, hij leek één te zijn geworden met de natuur. Hij glimlachte flauwtjes en draaide zijn hoofd weer richting de zon, zijn ogen half dichtgeknepen.
Een krachtige wind waaide plots door zijn warrige bos van donker haar, maar voelde niet aan als gewone wind. Hij knipperde even en besefte toen dat het zonlicht lang niet meer zo fel was. De zon werd geblokkeerd door een mensvormige schaduw die boven hem hing. Met open mond staarde hij naar de gedaante, die met krachtige vleugelslagen de wind over zijn gezicht joeg. Een combinatie van angst en verwondering zorgde ervoor dat hij zich niet meer kon bewegen en hij keek toe hoe de schaduw steeds dichterbij kwam en uiteindelijk haar kleuren begon te laten zien. Hemelsblauw en fel oranje waren de veren die sporadisch haar verder naakte lichaam bedekte. Onderaan haar onderbenen had ze geen voeten, maar in plaats daarvan vogelachtige klauwen met scherpe nagels. Een lange, met veren bedekte staart kronkelde achter haar heen en weer als een slang.
Uiteindelijk sloeg het vrouwelijke wezen vlak boven hem een laatste keer met haar lichtblauwe vleugels en leek zich te laten vallen. Automatisch hield hij zijn armen naar boven om zichzelf te beschermen, of eventueel haar val te breken. Met een ferme grip pakte zij zijn handen vast en haakte haar vingers in die van hem. Als een rijzende engel torende ze boven hem uit, haar onderlichaam zwevend vlak boven die van hem. Het moment wat daarop volgde leek een eeuwigheid te duren, de tijd leek even stil te staan. Complete stilte had hen omgeven en voor het eerst zag hij haar gezicht. Het licht in haar donkere ogen raakte hem plots, als een pijl door zijn borstkas. Vanuit die plek vloeide een onbekende warmte naar elk uiteinde van zijn lichaam en deed hem volledig ontspannen. Zijn vingers en tenen leken te tintelen en het voelde alsof zijn lichaam een stukje van de grond afkwam. Opeens liet het wezen hem los en het voelde als een flinke klap in zijn gezicht, waarna alles zwart leek te worden. Langzaam voelde hij zichzelf wegglijden en het eerdere gevoel van euforie verdween als sneeuw voor de zon.
Minuten later werd hij wakker van een vreemd gevoel op zijn borst, alsof er iemand steeds met zijn vinger op duwde. Langzaam opende hij zijn ogen en zag een waas van blauw en oranje. Voorzichtig tilde hij zijn hoofd op en keek recht in de donkere kraaloogjes van een ijsvogel. Uit schrik vloog het vogeltje op, verdwijnend aan de horizon als een kleine zwarte stip. Opnieuw slaakte de jongen een diepe zucht en schudde zijn hoofd. Ondanks dat de gebeurtenis slechts een droom bleek te zijn, bleef zijn verlangen naar het euforische gevoel nog dagenlang branden in zijn borst.
***
Liefdeslicht
Slechts een aantal jaren geleden had hij voor het eerst gevoeld wat echte liefde was. Op een heldere ochtend in februari werd hij er door geraakt. Rondzwervend in een weiland was hij na een tijdje met zijn rug in het koude gras beland. Een lichte huivering schoot door zijn ruggengraat, maar kort daarna ontspande zijn lichaam. Zijn donkerbruine ogen waren gericht op de blauwe lucht waarin een aantal pluizig lijkende schapenwolkjes dreven. Zijn blik werd al snel naar de felle ochtendzon getrokken, maar met tranen in zijn ooghoeken moest hij deze blik al snel weer afwenden.
Hij slaakte een diepe zucht en ging met zijn vingers door de flinterdunne grassprietjes. Kleine, koude dauwdruppeltjes bevochtigden zijn hand en voelden even later aan als naaldjes die door zijn warme huid wilden prikken. Op dat punt leek hij zijn innerlijke rust te hebben gevonden, hij leek één te zijn geworden met de natuur. Hij glimlachte flauwtjes en draaide zijn hoofd weer richting de zon, zijn ogen half dichtgeknepen.
Een krachtige wind waaide plots door zijn warrige bos van donker haar, maar voelde niet aan als gewone wind. Hij knipperde even en besefte toen dat het zonlicht lang niet meer zo fel was. De zon werd geblokkeerd door een mensvormige schaduw die boven hem hing. Met open mond staarde hij naar de gedaante, die met krachtige vleugelslagen de wind over zijn gezicht joeg. Een combinatie van angst en verwondering zorgde ervoor dat hij zich niet meer kon bewegen en hij keek toe hoe de schaduw steeds dichterbij kwam en uiteindelijk haar kleuren begon te laten zien. Hemelsblauw en fel oranje waren de veren die sporadisch haar verder naakte lichaam bedekte. Onderaan haar onderbenen had ze geen voeten, maar in plaats daarvan vogelachtige klauwen met scherpe nagels. Een lange, met veren bedekte staart kronkelde achter haar heen en weer als een slang.
Uiteindelijk sloeg het vrouwelijke wezen vlak boven hem een laatste keer met haar lichtblauwe vleugels en leek zich te laten vallen. Automatisch hield hij zijn armen naar boven om zichzelf te beschermen, of eventueel haar val te breken. Met een ferme grip pakte zij zijn handen vast en haakte haar vingers in die van hem. Als een rijzende engel torende ze boven hem uit, haar onderlichaam zwevend vlak boven die van hem. Het moment wat daarop volgde leek een eeuwigheid te duren, de tijd leek even stil te staan. Complete stilte had hen omgeven en voor het eerst zag hij haar gezicht. Het licht in haar donkere ogen raakte hem plots, als een pijl door zijn borstkas. Vanuit die plek vloeide een onbekende warmte naar elk uiteinde van zijn lichaam en deed hem volledig ontspannen. Zijn vingers en tenen leken te tintelen en het voelde alsof zijn lichaam een stukje van de grond afkwam. Opeens liet het wezen hem los en het voelde als een flinke klap in zijn gezicht, waarna alles zwart leek te worden. Langzaam voelde hij zichzelf wegglijden en het eerdere gevoel van euforie verdween als sneeuw voor de zon.
Minuten later werd hij wakker van een vreemd gevoel op zijn borst, alsof er iemand steeds met zijn vinger op duwde. Langzaam opende hij zijn ogen en zag een waas van blauw en oranje. Voorzichtig tilde hij zijn hoofd op en keek recht in de donkere kraaloogjes van een ijsvogel. Uit schrik vloog het vogeltje op, verdwijnend aan de horizon als een kleine zwarte stip. Opnieuw slaakte de jongen een diepe zucht en schudde zijn hoofd. Ondanks dat de gebeurtenis slechts een droom bleek te zijn, bleef zijn verlangen naar het euforische gevoel nog dagenlang branden in zijn borst.
De wens van...
Ik kijk je aan, mijn hoofd omhoog, mijn ogen zo groot als puppyogen, mijn handen klein achter mijn rug. Ik wil je en dat weet je. Je kijkt terug, je hoofd omlaag want je bent een kop groter. Je duwt me op mijn knieën, ik kijk een moment naar de grond. Maar niet lang, want ik wil me nog niet overgeven. Ik wil me nog niet kwijtraken in jou, ik wil nog geen controle geven en mijn verlangen is nog niet groot genoeg.
Je pakt mijn kin, langzaam beweegt mijn hoofd mee met jou hand, omhoog. Langzaam met tegenzin richten mijn ogen zich naar beneden. Ik sluit ze even en voel genot. Je trekt me mee aan mijn haren en langzaam loop ik mee naar de huiskamer. Je vraagt, nee je eist dat ik mijn kleding uittrek. Ik voel meer verlangen, ik wil jou. Je kijkt me aan met ogen waar de lust niet in ontbreekt. Je kijkt me aan en ik doe moeite om je niet te bespringen.
Dan ben ik naakt, het is koud en ik plots wil ik alles snel. Ik wil op je zitten en mijn eigen tempo aanhouden. Ik wil controle, ik wil mezelf nu eindelijk geven wat ik écht wil. Je loopt weg. Ik scheld binnensmonds, mijn ogen sluiten zich en snel denk ik aan de zomer. De zomer met zijn mooie dagen, de zomer met zijn zachte weer. De zomer waarin mensen niet genoeg van elkaar kunnen krijgen. De zomer waarin iedereen naar elkaar verlangt. De zomer ís waar iedereen naar verlangt. Als je weer binnenkomt zijn mijn tranen weg en is mijn blik goud waard.
Je shirt is uit en je vleit je bij me, samen liggen we voor de openhaard, het is lekker warm, mijn hart bonkt snel, mijn ogen glinsteren en je lijd mijn hand naar jouw onderlichaam. Jouw vingers omklemmen mijn tepels, mijn borsten, je kan je handen niet van mijn lichaam houden, en ik niet van de jouwe. Je kent mijn gevoel, maar wilt het me niet geven. Je laat me lijden, hoe zielig je me ook vind. Op dit moment weet je dat ik je diep van binnen uitscheld, dat ik je diep van binnen wil slaan en pijn wil doen.
Maar ik doe het niet. Ik wacht. Ik wacht tot jij me geeft, waar ik naar verlang, want dat is de reden waarom ik je niet uitscheld, slaat of pijn doe. Je geeft me uiteindelijk altijd waar ik naar verlang.
Ik kijk je aan, mijn hoofd omhoog, mijn ogen zo groot als puppyogen, mijn handen klein achter mijn rug. Ik wil je en dat weet je. Je kijkt terug, je hoofd omlaag want je bent een kop groter. Je duwt me op mijn knieën, ik kijk een moment naar de grond. Maar niet lang, want ik wil me nog niet overgeven. Ik wil me nog niet kwijtraken in jou, ik wil nog geen controle geven en mijn verlangen is nog niet groot genoeg.
Je pakt mijn kin, langzaam beweegt mijn hoofd mee met jou hand, omhoog. Langzaam met tegenzin richten mijn ogen zich naar beneden. Ik sluit ze even en voel genot. Je trekt me mee aan mijn haren en langzaam loop ik mee naar de huiskamer. Je vraagt, nee je eist dat ik mijn kleding uittrek. Ik voel meer verlangen, ik wil jou. Je kijkt me aan met ogen waar de lust niet in ontbreekt. Je kijkt me aan en ik doe moeite om je niet te bespringen.
Dan ben ik naakt, het is koud en ik plots wil ik alles snel. Ik wil op je zitten en mijn eigen tempo aanhouden. Ik wil controle, ik wil mezelf nu eindelijk geven wat ik écht wil. Je loopt weg. Ik scheld binnensmonds, mijn ogen sluiten zich en snel denk ik aan de zomer. De zomer met zijn mooie dagen, de zomer met zijn zachte weer. De zomer waarin mensen niet genoeg van elkaar kunnen krijgen. De zomer waarin iedereen naar elkaar verlangt. De zomer ís waar iedereen naar verlangt. Als je weer binnenkomt zijn mijn tranen weg en is mijn blik goud waard.
Je shirt is uit en je vleit je bij me, samen liggen we voor de openhaard, het is lekker warm, mijn hart bonkt snel, mijn ogen glinsteren en je lijd mijn hand naar jouw onderlichaam. Jouw vingers omklemmen mijn tepels, mijn borsten, je kan je handen niet van mijn lichaam houden, en ik niet van de jouwe. Je kent mijn gevoel, maar wilt het me niet geven. Je laat me lijden, hoe zielig je me ook vind. Op dit moment weet je dat ik je diep van binnen uitscheld, dat ik je diep van binnen wil slaan en pijn wil doen.
Maar ik doe het niet. Ik wacht. Ik wacht tot jij me geeft, waar ik naar verlang, want dat is de reden waarom ik je niet uitscheld, slaat of pijn doe. Je geeft me uiteindelijk altijd waar ik naar verlang.
nah, deed ook maar mee voor de beoordeling van mijn verhaalquote:Op maandag 8 februari 2010 19:22 schreef DaMart het volgende:
[..]
FOK! is een Nederlands forum, dus ik ging ervanuit dat het wel voor zich sprak dat de inzendingen in het Nederlands moesten worden geschreven. Maar goed, volgende keer vermelden we het er weer expliciet bij dan. Maar misschien kun je je inzending nog vertalen?.
[..]
dus, wat vond je ervan?
I don't do Cocaine.... I just like the way it smells.
It's all about what he says, she says, Bullsh*t!
It's all about what he says, she says, Bullsh*t!
We beoordelen alle inzendingen als verhalen. En een gedicht beoordeel je natuurlijk toch iets anders dan een verhaal.quote:
Monstertruck.
We bouwden een huis van oude jassen, vlakbij het fietspad naast de grote autoweg. Het was zomer, dus de dagen leken simpeler dan normaal. Lege magen maken je gelukkig. Toen het herfst werd kwamen grote zwermen vogels, in al hun prachtigheid en angstaanjagendheid en dreigendheid. Ze nestelden zich in hoogspanningskabels.
Dit tot grote ergernis van nog net iets te jonge slettenmeisjes, die hun veel te blonde haren met kleine handen probeerden te beschermen tegen vogelschijt.
En lachen dat we erom deden. Samen kruimels snoepen uit chipszakken, achtergelaten door voorbij strompelende jongetjes, haast high op mierzoete energiedrankjes. Een kleine roze tepel die voorzichtig tegen de kletsnatte stof van je T-shirt duwde nadat je in de sloot gezwommen had was toch goed voor een blos op mijn gezicht. Je schaamteloosheid was verslavend. De kleine sneetjes in je mondhoeken omdat we appelmoes uit het blik dronken waren niet de enige reden dat ik naar je mond bleef staren. Die puntige glimmende tandjes, wit als geslepen pareltjes. De zweem van spot wanneer je de ochtend tussen je benen vond in mijn vroege omhelzingen.
De winter is vreemd en koud zonder jou. Februari lijkt een marteling. Toen ik vanochtend de sloot overstak plakten mijn blote voeten aan het ijs. Ik verlang naar je handen, de simpele aanrakingen die zoveel meer met me deden dan jij je misschien hebt gerealiseerd op dat moment. Gister probeerde ik het laatste blikje appelmoes weg te werken en ik ook hoopte zo je met elke hap te verteren, te vergeten misschien zelfs. De witte waas van schimmel schrok me niet af. Mijn darmen scheet ik eruit in de bosjes om je kwijt te raken maar het werkte nauwelijks. Het verlangen naar het verleden is te sterk. Ik mis je meer dan ik aankan, ben ik bang. Met wie moet ik dauw van de bladeren likken als de lente komt?
Waarom moest je nou net op dat moment de weg oversteken?
We bouwden een huis van oude jassen, vlakbij het fietspad naast de grote autoweg. Het was zomer, dus de dagen leken simpeler dan normaal. Lege magen maken je gelukkig. Toen het herfst werd kwamen grote zwermen vogels, in al hun prachtigheid en angstaanjagendheid en dreigendheid. Ze nestelden zich in hoogspanningskabels.
Dit tot grote ergernis van nog net iets te jonge slettenmeisjes, die hun veel te blonde haren met kleine handen probeerden te beschermen tegen vogelschijt.
En lachen dat we erom deden. Samen kruimels snoepen uit chipszakken, achtergelaten door voorbij strompelende jongetjes, haast high op mierzoete energiedrankjes. Een kleine roze tepel die voorzichtig tegen de kletsnatte stof van je T-shirt duwde nadat je in de sloot gezwommen had was toch goed voor een blos op mijn gezicht. Je schaamteloosheid was verslavend. De kleine sneetjes in je mondhoeken omdat we appelmoes uit het blik dronken waren niet de enige reden dat ik naar je mond bleef staren. Die puntige glimmende tandjes, wit als geslepen pareltjes. De zweem van spot wanneer je de ochtend tussen je benen vond in mijn vroege omhelzingen.
De winter is vreemd en koud zonder jou. Februari lijkt een marteling. Toen ik vanochtend de sloot overstak plakten mijn blote voeten aan het ijs. Ik verlang naar je handen, de simpele aanrakingen die zoveel meer met me deden dan jij je misschien hebt gerealiseerd op dat moment. Gister probeerde ik het laatste blikje appelmoes weg te werken en ik ook hoopte zo je met elke hap te verteren, te vergeten misschien zelfs. De witte waas van schimmel schrok me niet af. Mijn darmen scheet ik eruit in de bosjes om je kwijt te raken maar het werkte nauwelijks. Het verlangen naar het verleden is te sterk. Ik mis je meer dan ik aankan, ben ik bang. Met wie moet ik dauw van de bladeren likken als de lente komt?
Waarom moest je nou net op dat moment de weg oversteken?
TVP
Jij bent ver weg, maar mijn verlangen voor jou dichtbij
Het is koud en nat buiten, het is weer aan het sneeuwen.
"Jakkes" zei: Felix starend uit het raam, "moet ik hier in fietsen?".
na een kreun en een sjor trekt hij zijn kleding aan,
"wakker worden slaapkop! je komt nog te laat op school" roept de moeder van Felix.
"Ik ben al wakker" kreunt Felix die net het laatste kwijl van zijn mond veegt.
Felix staat en kijkt rond in zijn kamer.
De kamer heeft 2 ramen uitkijkend op een veld, bedekt met sneeuw.
zijn donkerpaarse tapijt is bedekt met-"Felix, kom je nou? straks kom je echt te laat".
Niet realiserend dat hij in gedachten wasweggezonken, pakte hij zijn tas en rent naar beneden, pakt een appel en sprintte naar zijn fiets.
terwijl hij aan het rennen was dacht hij zijn moeder te horen zeggen iets over niet zo te moeten dromen,
maar dat kon hij ook gedroomdt hebben.
Terwijl Felix zijn best deed om stabiel te blijven in de vele sneeuw op zijn barrelende fiets, reflecteerde hij
over de avond daarvoor.
plotseling voelde hij een opwelling, een traan kroop tervoorschijn, hij wou zo graag nog eens haar voelen.
een kus, een knuffel.
maar nee, zij woont hier niet, ze woont hier ver vandaan, Noorwegen.
Felix kon nog net een auto ontwijken, "klooio" gromde hij.
Toen hij aankwam op school deed Felix zijn sociale masker voor, aardig en leuk voor iedereen,
dat hield ze wel op afstand.
School had hem slecht gesteld, de leraar was onredelijk over zijn 5 minuten te laat komen en de rest van de tijd leek traag voort te kruipen, alles wat hij kon doen was aan Line denken, en zijn reizen naar Noorwegen.
het gevoel van haar lichaam, haar lippen, haar armen, de geur van haar zweet en de smaak van haar lippen.
Nu kon hij tenminste naar huis, achter zijn computer, wachten op haar en gamen tot ze er is.
hij keek terug op hoe hij haar had ontmoet, een jaar geleden, toen hij nog 18 was.
alles wat er gebeurde was het lot, alles wat hij deed, was buiten zijn normale omgang.
zelfs de leeftijd zou niet kloppen, zij 41, hij 18.
de week daarna gierde de hormonen en emotie's door hun lijf, ze konden niet stoppen, ze wouden het niet.
na 6 maanden kon hij niet wachten, niet smachten, niet langer verlangen, hij moest haar vasthouden, hij moest weten of ze echt was, en of hij niet dit geluk zelf bedacht.
Felix schrok, dat bekende geluid, de Skijp (trademark) toon.
zij was hier ! Line is hier !
die hele avond zaten ze gezellig te praten, te plagen en te lachen.
achterin Felix zijn hoofd bleef het maar krabben.. "ik wil je vasthouden, voor altijd.." zei hij tegen haar.
ze lachde zachtjes, "og jeg, deg" zei ze zachtjes..
[ Bericht 0% gewijzigd door Silverchip op 11-02-2010 14:52:42 ]
Het is koud en nat buiten, het is weer aan het sneeuwen.
"Jakkes" zei: Felix starend uit het raam, "moet ik hier in fietsen?".
na een kreun en een sjor trekt hij zijn kleding aan,
"wakker worden slaapkop! je komt nog te laat op school" roept de moeder van Felix.
"Ik ben al wakker" kreunt Felix die net het laatste kwijl van zijn mond veegt.
Felix staat en kijkt rond in zijn kamer.
De kamer heeft 2 ramen uitkijkend op een veld, bedekt met sneeuw.
zijn donkerpaarse tapijt is bedekt met-"Felix, kom je nou? straks kom je echt te laat".
Niet realiserend dat hij in gedachten wasweggezonken, pakte hij zijn tas en rent naar beneden, pakt een appel en sprintte naar zijn fiets.
terwijl hij aan het rennen was dacht hij zijn moeder te horen zeggen iets over niet zo te moeten dromen,
maar dat kon hij ook gedroomdt hebben.
Terwijl Felix zijn best deed om stabiel te blijven in de vele sneeuw op zijn barrelende fiets, reflecteerde hij
over de avond daarvoor.
plotseling voelde hij een opwelling, een traan kroop tervoorschijn, hij wou zo graag nog eens haar voelen.
een kus, een knuffel.
maar nee, zij woont hier niet, ze woont hier ver vandaan, Noorwegen.
Felix kon nog net een auto ontwijken, "klooio" gromde hij.
Toen hij aankwam op school deed Felix zijn sociale masker voor, aardig en leuk voor iedereen,
dat hield ze wel op afstand.
School had hem slecht gesteld, de leraar was onredelijk over zijn 5 minuten te laat komen en de rest van de tijd leek traag voort te kruipen, alles wat hij kon doen was aan Line denken, en zijn reizen naar Noorwegen.
het gevoel van haar lichaam, haar lippen, haar armen, de geur van haar zweet en de smaak van haar lippen.
Nu kon hij tenminste naar huis, achter zijn computer, wachten op haar en gamen tot ze er is.
hij keek terug op hoe hij haar had ontmoet, een jaar geleden, toen hij nog 18 was.
alles wat er gebeurde was het lot, alles wat hij deed, was buiten zijn normale omgang.
zelfs de leeftijd zou niet kloppen, zij 41, hij 18.
de week daarna gierde de hormonen en emotie's door hun lijf, ze konden niet stoppen, ze wouden het niet.
na 6 maanden kon hij niet wachten, niet smachten, niet langer verlangen, hij moest haar vasthouden, hij moest weten of ze echt was, en of hij niet dit geluk zelf bedacht.
Felix schrok, dat bekende geluid, de Skijp (trademark) toon.
zij was hier ! Line is hier !
die hele avond zaten ze gezellig te praten, te plagen en te lachen.
achterin Felix zijn hoofd bleef het maar krabben.. "ik wil je vasthouden, voor altijd.." zei hij tegen haar.
ze lachde zachtjes, "og jeg, deg" zei ze zachtjes..
[ Bericht 0% gewijzigd door Silverchip op 11-02-2010 14:52:42 ]
Is dit serieus?quote:Op woensdag 10 februari 2010 23:06 schreef Silverchip het volgende:
Jij bent ver weg, maar mijn verlangen dichtbij
Ja, die met de ballen in de bek.
Ze bedoelt denk ik de foutieve samentrekking in de titel. Die staat er nu nog.
[ Bericht 2% gewijzigd door Dastan op 11-02-2010 07:39:56 ]
[ Bericht 2% gewijzigd door Dastan op 11-02-2010 07:39:56 ]
Neuh, meer de tekst die eronder staat.quote:
Ze bedoelt denk ik de foutieve samentrekking in de titel. Die staat er nu nog.
Maar ik ben al weg, ik ga niet meedoen, dus me er ook niet verder mee bemoeien.
Ja, die met de ballen in de bek.
Okeu. Ik begrijp al wat je bedoelt.quote:Op donderdag 11 februari 2010 09:19 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Neuh, meer de tekst die eronder staat.
Maar ik ben al weg, ik ga niet meedoen, dus me er ook niet verder mee bemoeien.
Verlangen naar verlangen
Als je lang samen bent verdwijnt het verlangen. Rond Valentijnsdag worden mijn vriendin en ik met dat toenemende gebrek geconfronteerd. Zij is weinig romantisch van aard bovendien. Zo gaf ze me twee jaar geleden op veertien februari een slip van Björn Borg cadeau, met daarbij een kaartje: ‘je kunt van katoen krijgen op je kloten.’ Ze is spitsvondig ja, en grappig. Romantisch was het echter niet. Daarnaast verraadde ze de inhoud van het pakje. Ik verlangde naar het verlangen van Valentijnsdag. Een jaar later dacht ik: misschien moet ik mezelf iets cadeau doen.
Wij wonen boven een praktijk voor psychotherapie. Zodoende komen veel labiele meisjes in de portiek. Na afloop van een sessie laten ze zich gemakkelijk aanspreken, zeker als hen te verstaan is gegeven dat ze zich opener naar de buitenwereld moeten opstellen. Ik had er vaak gesprekjes. Misschien kon ik er met Valentijnsdag iets spannends aan vastknopen, vragen of het meisje wat kwam drinken bij me. Of een uitgebreider arrangement, afhankelijk van haar noden. Ik hoefde alleen te zorgen dat de klus was geklaard voordat mijn vriendin uit haar werk kwam. Het ging me niet om overspel. Ik wilde alleen dat verlangen weer eens voelen.
Zittend op de bovenste trede van de portiektrap observeerde ik de deur van de praktijk. Het begon te regenen. Des te beter. De patiënt zou zich misschien even ophouden in de overdekte ingang om een regenjas aan te trekken. In de versierkunst is snelheid belangrijk. Een vrouw voelt zich gecomplimenteerd als je op haar afstapt, quickly. Dat zou ik doen. Daarna gelijk praten. Dat is stap twee: kwekken. Het ezelsbruggetje is: quick, kwek, kwak. Zo heb ik ook mijn vriendin leren kennen.
Al snel kwam er een meisje naar buiten. ‘Goeie sessie?’ vroeg ik. Ze keek omhoog. Met een beetje geluk was ze licht paranoia en vermoedde ze dat ik bij haar therapeut hoorde om te zien of ze het geleerde wel in praktijk bracht. ‘Je lijkt op iemand die ik ken,’ zei ik.
‘Op wie dan?’
‘Op mijn vriendin.’ Ik zei het om eerlijk te zeggen dat ik een relatie had. Eerlijkheid werd gewaardeerd. Bovendien creëerde het gegeven een aura van onbereikbaarheid die me aantrekkelijker maakte. Ik knikte naar de deur van de psycholoog. ‘Het is goed dat je werkt aan jezelf. Niets dan lof. Wil je een sigaret?’
‘Nee dankjewel.’
‘Ben je daarom in therapie, om nee te leren zeggen?’
‘Nee.’
‘Leuke schoenen heb je aan. Dat vind ik echt.’
‘Dankjewel.’
‘Wil je even schuilen tot de regen voorbij is?’
Ze twijfelde. ‘Woon je hier?’
‘Ja.’ Ik wees naar de deur achter me en kwam overeind.
Ze kwam de trap op. Eigenlijk was ze best mooi.
‘Je bent erg direct,’ zei ze.
‘Ik zeg gewoon wat ik voel. Mensen komen te weinig op voor hun mening, wat jij?’
Mijn voordeur bleek te zijn dicht gevallen. Ik sjorde een paar keer tevergeefs aan de deurknop. ‘Shit,’ zei ik binnensmonds. ‘Mijn sleutels liggen binnen.’
Het meisje kwam naast me staan. ‘Wat zei je?’
Ik mompelde weer iets over mijn sleutels.
Ze zei: ‘mompelen is een bewijs van een laag gevoel van eigenwaarde.’ Ze haalde een visitekaartje uit haar portemonnee en gaf het aan me. ‘Ik kwam me alleen even voorstellen.’ Daarna liep ze de trap af terwijl ze een poncho van kleurig plastic over zich heen sloeg.
Op het kaartje stond dat ze stagiaire was, therapeut in opleiding. Ik bleef verbouwereerd staan en verlangde naar mijn vriendin.
Als je lang samen bent verdwijnt het verlangen. Rond Valentijnsdag worden mijn vriendin en ik met dat toenemende gebrek geconfronteerd. Zij is weinig romantisch van aard bovendien. Zo gaf ze me twee jaar geleden op veertien februari een slip van Björn Borg cadeau, met daarbij een kaartje: ‘je kunt van katoen krijgen op je kloten.’ Ze is spitsvondig ja, en grappig. Romantisch was het echter niet. Daarnaast verraadde ze de inhoud van het pakje. Ik verlangde naar het verlangen van Valentijnsdag. Een jaar later dacht ik: misschien moet ik mezelf iets cadeau doen.
Wij wonen boven een praktijk voor psychotherapie. Zodoende komen veel labiele meisjes in de portiek. Na afloop van een sessie laten ze zich gemakkelijk aanspreken, zeker als hen te verstaan is gegeven dat ze zich opener naar de buitenwereld moeten opstellen. Ik had er vaak gesprekjes. Misschien kon ik er met Valentijnsdag iets spannends aan vastknopen, vragen of het meisje wat kwam drinken bij me. Of een uitgebreider arrangement, afhankelijk van haar noden. Ik hoefde alleen te zorgen dat de klus was geklaard voordat mijn vriendin uit haar werk kwam. Het ging me niet om overspel. Ik wilde alleen dat verlangen weer eens voelen.
Zittend op de bovenste trede van de portiektrap observeerde ik de deur van de praktijk. Het begon te regenen. Des te beter. De patiënt zou zich misschien even ophouden in de overdekte ingang om een regenjas aan te trekken. In de versierkunst is snelheid belangrijk. Een vrouw voelt zich gecomplimenteerd als je op haar afstapt, quickly. Dat zou ik doen. Daarna gelijk praten. Dat is stap twee: kwekken. Het ezelsbruggetje is: quick, kwek, kwak. Zo heb ik ook mijn vriendin leren kennen.
Al snel kwam er een meisje naar buiten. ‘Goeie sessie?’ vroeg ik. Ze keek omhoog. Met een beetje geluk was ze licht paranoia en vermoedde ze dat ik bij haar therapeut hoorde om te zien of ze het geleerde wel in praktijk bracht. ‘Je lijkt op iemand die ik ken,’ zei ik.
‘Op wie dan?’
‘Op mijn vriendin.’ Ik zei het om eerlijk te zeggen dat ik een relatie had. Eerlijkheid werd gewaardeerd. Bovendien creëerde het gegeven een aura van onbereikbaarheid die me aantrekkelijker maakte. Ik knikte naar de deur van de psycholoog. ‘Het is goed dat je werkt aan jezelf. Niets dan lof. Wil je een sigaret?’
‘Nee dankjewel.’
‘Ben je daarom in therapie, om nee te leren zeggen?’
‘Nee.’
‘Leuke schoenen heb je aan. Dat vind ik echt.’
‘Dankjewel.’
‘Wil je even schuilen tot de regen voorbij is?’
Ze twijfelde. ‘Woon je hier?’
‘Ja.’ Ik wees naar de deur achter me en kwam overeind.
Ze kwam de trap op. Eigenlijk was ze best mooi.
‘Je bent erg direct,’ zei ze.
‘Ik zeg gewoon wat ik voel. Mensen komen te weinig op voor hun mening, wat jij?’
Mijn voordeur bleek te zijn dicht gevallen. Ik sjorde een paar keer tevergeefs aan de deurknop. ‘Shit,’ zei ik binnensmonds. ‘Mijn sleutels liggen binnen.’
Het meisje kwam naast me staan. ‘Wat zei je?’
Ik mompelde weer iets over mijn sleutels.
Ze zei: ‘mompelen is een bewijs van een laag gevoel van eigenwaarde.’ Ze haalde een visitekaartje uit haar portemonnee en gaf het aan me. ‘Ik kwam me alleen even voorstellen.’ Daarna liep ze de trap af terwijl ze een poncho van kleurig plastic over zich heen sloeg.
Op het kaartje stond dat ze stagiaire was, therapeut in opleiding. Ik bleef verbouwereerd staan en verlangde naar mijn vriendin.
If only
Het ergste aan de afspraak die ik maakte met mezelf, is dat ik me eraan houd. Daardoor heb ik nu geen idee meer van jou. Denk je nog wel eens aan mij, heb je een nieuwe vriendin, ben je aan het rondneuken, treur je nog om mij? Het rare is ook dat alle mooie momenten die ik met jou heb beleefd steeds weer terugkomen in mijn hoofd. Normaal gesproken herinner je je toch alleen de slechte dingen? Ik weet nog wat voor negatief commentaar mijn juffrouw uit groep 5 me gaf, maar om al jouw acties lijkt een waas te zitten.
Ik vind het gewoon zo oneerlijk. Het is al zo lang geleden, waarom verdwijn je niet gewoon? Ik doe wat goed is, zoek geen contact meer, kijk niet stiekem op je Hyves, ga niet naar plaatsen waar ik het risico loop je tegen te komen… En toch helpt het allemaal niets. Je smst me nog sporadisch, en die smsjes zijn een houvast voor me. Een houvast dat ik gelijk weer bagatelliseer, gezien de tijdstippen en de data. Je zou wel dronken zijn geweest en het zou je wel niet gelukt zijn een of ander wijf in een club te vinden om mee naar huis te nemen, waardoor je weer terugdenkt aan mij. Want mij kon je altijd zomaar meenemen. Je knipte met je vingers en ik stond voor je neus.
In korte tijd zag ik mezelf veranderen in iets wat ik altijd diep, diep heb veracht: een afhankelijke. In mijn hoofd praatte ik al je acties goed, je had alle reden om zo te handelen en zelf was ik ook geen lieverdje. Maar het klopte gewoon niet. En diep in mijn hart wist ik dat allang. Ik schetste allerlei doemscenario’s over wat er zou gebeuren als het uit zou gaan, maar iedere keer bleek het reuze mee te vallen. Ik vond mezelf terug en bloeide op, totdat jij weer voor mijn neus stond met een of ander slap excuus. Iedere keer trapte ik erin als jij beterschap beloofde, ik negeerde het stemmetje in mijn hoofd en ging er met mijn volle verstand in. Deze keer zou het écht anders worden, ik zou mijn kop erbij houden en er absoluut voor zorgen hem niet te verliezen. De buitenwereld begreep er niets van, alleen wij wisten hoe het zat. Het ging om je gevoel en niet om je ratio.
Inmiddels weet ik wel beter. De laatste keer hield ik de eer aan mezelf. En laat dat nou net de keer zijn waar ik het langst last van heb. Was het maar zo dat het gewoon kon werken tussen ons. Ik heb namelijk niet het gevoel dat ik ooit nog iemand vind zoals jij. Geen lichaam past beter bij me dan het jouwe, met niemand kan ik lachen om kutgrappen zoals ik dat met jou kon, niemand zou gewoon ooit nog beter bij me kunnen passen. Denk ik nu. Ik weet dat het er allemaal bij hoort, en dat ik over een paar maanden een nieuw iemand heb waardoor de cyclus weer opnieuw kan beginnen. Helaas verandert dat op dit moment niets. De pijn blijft. Het verlangen verdwijnt niet.
Het ergste aan de afspraak die ik maakte met mezelf, is dat ik me eraan houd. Daardoor heb ik nu geen idee meer van jou. Denk je nog wel eens aan mij, heb je een nieuwe vriendin, ben je aan het rondneuken, treur je nog om mij? Het rare is ook dat alle mooie momenten die ik met jou heb beleefd steeds weer terugkomen in mijn hoofd. Normaal gesproken herinner je je toch alleen de slechte dingen? Ik weet nog wat voor negatief commentaar mijn juffrouw uit groep 5 me gaf, maar om al jouw acties lijkt een waas te zitten.
Ik vind het gewoon zo oneerlijk. Het is al zo lang geleden, waarom verdwijn je niet gewoon? Ik doe wat goed is, zoek geen contact meer, kijk niet stiekem op je Hyves, ga niet naar plaatsen waar ik het risico loop je tegen te komen… En toch helpt het allemaal niets. Je smst me nog sporadisch, en die smsjes zijn een houvast voor me. Een houvast dat ik gelijk weer bagatelliseer, gezien de tijdstippen en de data. Je zou wel dronken zijn geweest en het zou je wel niet gelukt zijn een of ander wijf in een club te vinden om mee naar huis te nemen, waardoor je weer terugdenkt aan mij. Want mij kon je altijd zomaar meenemen. Je knipte met je vingers en ik stond voor je neus.
In korte tijd zag ik mezelf veranderen in iets wat ik altijd diep, diep heb veracht: een afhankelijke. In mijn hoofd praatte ik al je acties goed, je had alle reden om zo te handelen en zelf was ik ook geen lieverdje. Maar het klopte gewoon niet. En diep in mijn hart wist ik dat allang. Ik schetste allerlei doemscenario’s over wat er zou gebeuren als het uit zou gaan, maar iedere keer bleek het reuze mee te vallen. Ik vond mezelf terug en bloeide op, totdat jij weer voor mijn neus stond met een of ander slap excuus. Iedere keer trapte ik erin als jij beterschap beloofde, ik negeerde het stemmetje in mijn hoofd en ging er met mijn volle verstand in. Deze keer zou het écht anders worden, ik zou mijn kop erbij houden en er absoluut voor zorgen hem niet te verliezen. De buitenwereld begreep er niets van, alleen wij wisten hoe het zat. Het ging om je gevoel en niet om je ratio.
Inmiddels weet ik wel beter. De laatste keer hield ik de eer aan mezelf. En laat dat nou net de keer zijn waar ik het langst last van heb. Was het maar zo dat het gewoon kon werken tussen ons. Ik heb namelijk niet het gevoel dat ik ooit nog iemand vind zoals jij. Geen lichaam past beter bij me dan het jouwe, met niemand kan ik lachen om kutgrappen zoals ik dat met jou kon, niemand zou gewoon ooit nog beter bij me kunnen passen. Denk ik nu. Ik weet dat het er allemaal bij hoort, en dat ik over een paar maanden een nieuw iemand heb waardoor de cyclus weer opnieuw kan beginnen. Helaas verandert dat op dit moment niets. De pijn blijft. Het verlangen verdwijnt niet.
Mo(u)rning After
Ik kijk naar je… Hoe je al je spullen bij elkaar zoekt en in een tas propt. Ik kan het nog steeds niet geloven. Je gaat weg. Zomaar, alsof het niks is. Je hebt besloten dat we niet meer bij elkaar passen. Kennelijk heb je al langer twijfels, want je hebt al van alles geregeld. Je kan tijdelijk in het huis van je broer wonen, die maakt op dit moment een wereldreis. Hij weet er kennelijk van, terwijl het voor mij als een donderslag bij heldere hemel komt.
Ik heb het gevoel dat mijn hart uit elkaar gescheurd wordt. Een gebroken hart, ik begrijp ineens waar de uitdrukking vandaan komt. Wanneer is dit begonnen? Sinds wanneer is je gevoel veranderd? En had ik er iets aan kunnen doen? Je kijkt niet een keer mijn kant op tijdens het inpakken. Zou je dat wel doen, dan zou je zien dat de tranen over mijn gezicht lopen. Mijn hele toekomst, mijn levensplanning ligt in duigen. Ik weet niet wat ik moet doen…
En dan ben je weg. Je loopt de deur uit en zegt nog net aan gedag. Ik sta in de deuropening en zie dat je stil staat, en je nog even omdraait. Een sprankje hoop vlamt op diep van binnen, maar als ik je gezicht zie weet ik al voldoende. Je kijkt langs me heen en mompelt; “zo heb ik het niet gewild.” Je loopt weg, stapt in je auto en gaat er vandoor.
Ik ben boos, woedend! “Zo heb je het niet gewild”??? Ik wil het anders ook niet zo! Maar kennelijk gebeurt het toch! Kennelijk is er iets waardoor je tegen je wil in gaat en mij hier gebroken achter laat. Ik wil het liefst iemand bellen om te vertellen wat een hufter je bent, dat ik je nooit meer wil zien… Maar dat is niet zo. Zou je nu voor me staan dan zou ik je meteen weer terugnemen. Ik bel niemand op; dan wordt het te echt, nu kan ik nog even doen alsof ik het me verbeeld heb.
Nadat ik doelloos het huis doorgelopen heb, en overal je aanwezigheid mis, kruip ik in bed… Ik lig uren wakker en val uiteindelijk huilend in slaap. De volgende ochtend word ik wakker voordat de wekker gaat. Even, heel even, slapen mijn hersenen nog genoeg om te denken dat alles nog is zoals gisterenochtend. Dan zie ik het lege kussen naast me, en voel ik een alles verlammende steek van verlangen. Verlangen naar jou, naar “ons”, naar hoe het vroeger was…
[ Bericht 0% gewijzigd door tombolafan op 11-02-2010 15:24:19 ]
Ik kijk naar je… Hoe je al je spullen bij elkaar zoekt en in een tas propt. Ik kan het nog steeds niet geloven. Je gaat weg. Zomaar, alsof het niks is. Je hebt besloten dat we niet meer bij elkaar passen. Kennelijk heb je al langer twijfels, want je hebt al van alles geregeld. Je kan tijdelijk in het huis van je broer wonen, die maakt op dit moment een wereldreis. Hij weet er kennelijk van, terwijl het voor mij als een donderslag bij heldere hemel komt.
Ik heb het gevoel dat mijn hart uit elkaar gescheurd wordt. Een gebroken hart, ik begrijp ineens waar de uitdrukking vandaan komt. Wanneer is dit begonnen? Sinds wanneer is je gevoel veranderd? En had ik er iets aan kunnen doen? Je kijkt niet een keer mijn kant op tijdens het inpakken. Zou je dat wel doen, dan zou je zien dat de tranen over mijn gezicht lopen. Mijn hele toekomst, mijn levensplanning ligt in duigen. Ik weet niet wat ik moet doen…
En dan ben je weg. Je loopt de deur uit en zegt nog net aan gedag. Ik sta in de deuropening en zie dat je stil staat, en je nog even omdraait. Een sprankje hoop vlamt op diep van binnen, maar als ik je gezicht zie weet ik al voldoende. Je kijkt langs me heen en mompelt; “zo heb ik het niet gewild.” Je loopt weg, stapt in je auto en gaat er vandoor.
Ik ben boos, woedend! “Zo heb je het niet gewild”??? Ik wil het anders ook niet zo! Maar kennelijk gebeurt het toch! Kennelijk is er iets waardoor je tegen je wil in gaat en mij hier gebroken achter laat. Ik wil het liefst iemand bellen om te vertellen wat een hufter je bent, dat ik je nooit meer wil zien… Maar dat is niet zo. Zou je nu voor me staan dan zou ik je meteen weer terugnemen. Ik bel niemand op; dan wordt het te echt, nu kan ik nog even doen alsof ik het me verbeeld heb.
Nadat ik doelloos het huis doorgelopen heb, en overal je aanwezigheid mis, kruip ik in bed… Ik lig uren wakker en val uiteindelijk huilend in slaap. De volgende ochtend word ik wakker voordat de wekker gaat. Even, heel even, slapen mijn hersenen nog genoeg om te denken dat alles nog is zoals gisterenochtend. Dan zie ik het lege kussen naast me, en voel ik een alles verlammende steek van verlangen. Verlangen naar jou, naar “ons”, naar hoe het vroeger was…
[ Bericht 0% gewijzigd door tombolafan op 11-02-2010 15:24:19 ]
J'ai vu un escarbot ivre!-Komupolapana
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Uniform verlangen
Ik lag als een van de meest gebruikte stereotypes op de bank. Een man die zijn pensioen ziet naderen en begint na te denken over zijn leven. Een midlife crisis wil ik het niet noemen, maar veel zal het niet schelen. Om het stereotype nog verder door te trekken, begon ik na te denken over de fouten die ik had gemaakt. Gek genoeg concentreerde ik me vooral op de liefde. Ik dacht aan de vrouwen die ik was misgelopen en aan mijn eigen vrouw. Het verbaasde me dat ik juist hier aan dacht, omdat ik al 31 jaar gelukkig getrouwd ben.
Het moet ergens in februari zijn geweest, nu al bijna 35 jaar geleden dat ik mijn huidige vrouw ontmoette. Na een tijd van onbekommerd en impulsief leven, viel mijn oog op haar. Ik Waarom zij eruit sprong, weet ik nog steeds niet.
Natuurlijk stond haar uiterlijk me aan. We hadden leuke, soms diepzinnige gesprekken, de tijd vloog voorbij en boven alles was het spannend. Deze spanning had ik een tijd gemist. Het is leuk om een scharrel op te pikken, maar dit was serieus en daar was ik me vanaf het begin bewust van.
Nu is ons samenzijn een gewoonte, een routine bijna. Geen verkeerde gewoonte, maar ook zeker niet meer iets wat me bezighoudt. Ik dacht terug aan wat een collega eens tegen me zei: “ik heb niks meer tegen mijn vrouw te vertellen.” Het viel me op dat ik ook vaker een avond lang bij mijn vrouw kon zijn zonder elkaar iets te zeggen. Heerlijk vond ik dat. Waar moet je na 31 jaar ook nog de hele dag over praten?
Ik zou kunnen schrikken van de gedachte dat mijn huwelijk een gewoonte is geworden. Het stelde me echter gerust. Een huwelijk hoeft niet bijzonder te zijn. Het is de solide basis die je leven van de structuur voorziet waar iedereen naar verlangt.
In mijn jongere jaren verafschuwde ik het saaie “huisje, boompje, beestje” idee. Inmiddels weet ik wel beter. Het is een veilige omgeving die een mens de kracht geeft om alles aan te kunnen. Zelfs de meest impulsieve persoon komt niet iedere dag thuis met suggesties als “schat, pak je jas. We gaan bungee jumpen.” Ook deze personen zitten lekker met hun partner op de bank naar Dr. Phil te kijken. Niet omdat de show zo goed bevalt, maar omdat de situatie zo goed bevalt.
Ik geloof niet dat mijn vrouw de ware voor me is. Ik weet zeker dat ik ook met een andere vrouw de rest van mijn leven gelukkig had kunnen zijn. Ik zou dan misschien in een andere omgeving wonen en op een andere bank liggen, maar de kans is groot dat ik dan hetzelfde aan het overpeinzen was op dit moment.
Het is goed zo. Ik heb mijn verlangen weten te stillen. Ik verlangde niet naar haar in het bijzonder. Ik verlangde naar genegenheid. Een partner om mijn leven mee te delen. Iemand waarbij ik altijd mezelf kan zijn en die mijn gebreken accepteert. Ieder mens zal hier ooit naar verlangen. En voor ieder mens zijn er genoeg mensen die dit verlangen de rest van hun leven kunnen stillen. Het is alleen aan de tijd, de plaats en de situatie om te bepalen wie van deze personen uiteindelijk degene wordt waar we ons leven mee zullen delen.
Liefde is iets moois, maar niet persoonsgebonden.
Ik lag als een van de meest gebruikte stereotypes op de bank. Een man die zijn pensioen ziet naderen en begint na te denken over zijn leven. Een midlife crisis wil ik het niet noemen, maar veel zal het niet schelen. Om het stereotype nog verder door te trekken, begon ik na te denken over de fouten die ik had gemaakt. Gek genoeg concentreerde ik me vooral op de liefde. Ik dacht aan de vrouwen die ik was misgelopen en aan mijn eigen vrouw. Het verbaasde me dat ik juist hier aan dacht, omdat ik al 31 jaar gelukkig getrouwd ben.
Het moet ergens in februari zijn geweest, nu al bijna 35 jaar geleden dat ik mijn huidige vrouw ontmoette. Na een tijd van onbekommerd en impulsief leven, viel mijn oog op haar. Ik Waarom zij eruit sprong, weet ik nog steeds niet.
Natuurlijk stond haar uiterlijk me aan. We hadden leuke, soms diepzinnige gesprekken, de tijd vloog voorbij en boven alles was het spannend. Deze spanning had ik een tijd gemist. Het is leuk om een scharrel op te pikken, maar dit was serieus en daar was ik me vanaf het begin bewust van.
Nu is ons samenzijn een gewoonte, een routine bijna. Geen verkeerde gewoonte, maar ook zeker niet meer iets wat me bezighoudt. Ik dacht terug aan wat een collega eens tegen me zei: “ik heb niks meer tegen mijn vrouw te vertellen.” Het viel me op dat ik ook vaker een avond lang bij mijn vrouw kon zijn zonder elkaar iets te zeggen. Heerlijk vond ik dat. Waar moet je na 31 jaar ook nog de hele dag over praten?
Ik zou kunnen schrikken van de gedachte dat mijn huwelijk een gewoonte is geworden. Het stelde me echter gerust. Een huwelijk hoeft niet bijzonder te zijn. Het is de solide basis die je leven van de structuur voorziet waar iedereen naar verlangt.
In mijn jongere jaren verafschuwde ik het saaie “huisje, boompje, beestje” idee. Inmiddels weet ik wel beter. Het is een veilige omgeving die een mens de kracht geeft om alles aan te kunnen. Zelfs de meest impulsieve persoon komt niet iedere dag thuis met suggesties als “schat, pak je jas. We gaan bungee jumpen.” Ook deze personen zitten lekker met hun partner op de bank naar Dr. Phil te kijken. Niet omdat de show zo goed bevalt, maar omdat de situatie zo goed bevalt.
Ik geloof niet dat mijn vrouw de ware voor me is. Ik weet zeker dat ik ook met een andere vrouw de rest van mijn leven gelukkig had kunnen zijn. Ik zou dan misschien in een andere omgeving wonen en op een andere bank liggen, maar de kans is groot dat ik dan hetzelfde aan het overpeinzen was op dit moment.
Het is goed zo. Ik heb mijn verlangen weten te stillen. Ik verlangde niet naar haar in het bijzonder. Ik verlangde naar genegenheid. Een partner om mijn leven mee te delen. Iemand waarbij ik altijd mezelf kan zijn en die mijn gebreken accepteert. Ieder mens zal hier ooit naar verlangen. En voor ieder mens zijn er genoeg mensen die dit verlangen de rest van hun leven kunnen stillen. Het is alleen aan de tijd, de plaats en de situatie om te bepalen wie van deze personen uiteindelijk degene wordt waar we ons leven mee zullen delen.
Liefde is iets moois, maar niet persoonsgebonden.
Alle verhalen die tot nu toe zijn ingezonden, staan in de OP.
En voor de mensen die nog aan het schrijven zijn: jullie hebben nog iets minder dan 24 uur.
En voor de mensen die nog aan het schrijven zijn: jullie hebben nog iets minder dan 24 uur
.
De grote A-L-L-E-E-N
Vaak zou ik zo graag een vriend hebben. Een leuke, die af en toe zo nonchalant zijn hand door zijn haar haalt. Die me soms stiekem op mijn billen slaat. Die mijn panties de vernieling in helpt door ze met zijn tanden uit te trekken. Die zo succesvol is dat ik trots naar hem kan lachen als hij belangrijk staat te doen.
Ik heb zo'n man niet. Ik heb veel vriendinnen en ik heb een prachtig huis. Ik ben bijna vijfendertig en mijn klok tikt. Sterker nog, mijn biowekker is al tig keer afgegaan. Ik let daar al niet meer op. Ik heb geen man, dus ook geen kind en daar heb ik vrede mee.
Soms ga ik uit met mijn vriendinnen. Zij vragen hun man of ze weg kunnen, wat soms tot ruzie leidt, maar meestal mag het wel. Als hij zelf al een afspraak heeft, belt ze de oppas. Ze betaalt teveel, want ze is zelf als vijftienjarige ook oppas geweest. Ze drinken samen wat (zij een wijntje, de oppas een cola) en dan stapt ze in de auto. Dan drinkt ze zich bijna dood. Zij heeft hem, die voor haar kater zorgt. Als ik uit ben, drink ik niet veel. Twee of drie glazen rode wijn zijn meer dan genoeg. Ik hoef geen kater. De vorige keer dat ik dronken was, heb ik in een steeg staan neuken met een kalende vent van minstens zesenveertig. Hij had vast veel geld, maar hij leek eenzaam. Misschien was het een pity-fuck, maar dat weet ik al niet meer. Hij kwam al zowat toen hij zijn pik tussen mijn dijen propte. Ik had bij elke stoot een zure oprisping en mijn vriendinnen stonden op een afstandje te giechelen.
Zo'n man hoef ik niet, doe me dan maar mijn kat. De enige kater die lief voor me is. Die altijd zin heeft om te kroelen, die soms nonchalant een poot door zijn haren haalt en die al mijn panties de vernieling in helpt door lekker tegen mijn benen op te klimmen. Heerlijk beestje. Minpuntje: poept af en toe op bed. Deert me niet, ik ruim het met liefde op. Tuurlijk krijgt kat dan wel een waarschuwing. Na de waarschuwing kijken we samen tv en mag hij ijs van de lepel likken.
Het klinkt perfect, ware het niet dat we het hier nog altijd over een kat hebben. Ik vraag me soms af of ik nog lang alleen zal zijn. Ik bedoel, ik ben niet alleen. Ik heb mijn kat, ik heb mijn vriendinnen, de groenteboer op de markt kent me bij mijn voornaam (maar noemt me altijd meissie) en mijn ouders leven allebei nog. Maar ik bedoel ALLEEN. De grote ALLEEN. Alleen-ik-heb-geen-man-alleen. Alleen-op-bruiloften-ga-ik-als-enige-klaarstaan-voor-het-boeket-alleen. Die alleen.
Vraag me soms af of het uitmaakt. Ik ben gelukkig en in weze is iedereen alleen. Als je drieendertig bent en je alleen maar thee drinkt, terwijl je je kat aait. Ook als je zesenvijftig bent, je dekseltje plotseling verdwijnt en je leven zo een potje wordt. Als je zeventien bent en je je realiseert dat het merk van je mobieltje niet uitmaakt. Als je tweeenveertig bent en je je grijze haren telt. Als je negen bent en het niet uitmaakt hoeveel van haar tekeningen je mooi vind, je mag niet op haar feestje komen. Allemaal alleen. Of telt iedereen die haren? Aait iedereen de kat? Ik weet het niet, maar hoop van wel.
VRW (35) ZKT MN (30-44)
m. overvloed a. liefde
moet alleen zijn &
van katten houden
Edit: wegens copy-paste vanuit textverwerker waren alinea's weggevallen. Opnieuw toegevoegd.
[ Bericht 1% gewijzigd door Lotte. op 12-02-2010 04:12:44 ]
Vaak zou ik zo graag een vriend hebben. Een leuke, die af en toe zo nonchalant zijn hand door zijn haar haalt. Die me soms stiekem op mijn billen slaat. Die mijn panties de vernieling in helpt door ze met zijn tanden uit te trekken. Die zo succesvol is dat ik trots naar hem kan lachen als hij belangrijk staat te doen.
Ik heb zo'n man niet. Ik heb veel vriendinnen en ik heb een prachtig huis. Ik ben bijna vijfendertig en mijn klok tikt. Sterker nog, mijn biowekker is al tig keer afgegaan. Ik let daar al niet meer op. Ik heb geen man, dus ook geen kind en daar heb ik vrede mee.
Soms ga ik uit met mijn vriendinnen. Zij vragen hun man of ze weg kunnen, wat soms tot ruzie leidt, maar meestal mag het wel. Als hij zelf al een afspraak heeft, belt ze de oppas. Ze betaalt teveel, want ze is zelf als vijftienjarige ook oppas geweest. Ze drinken samen wat (zij een wijntje, de oppas een cola) en dan stapt ze in de auto. Dan drinkt ze zich bijna dood. Zij heeft hem, die voor haar kater zorgt. Als ik uit ben, drink ik niet veel. Twee of drie glazen rode wijn zijn meer dan genoeg. Ik hoef geen kater. De vorige keer dat ik dronken was, heb ik in een steeg staan neuken met een kalende vent van minstens zesenveertig. Hij had vast veel geld, maar hij leek eenzaam. Misschien was het een pity-fuck, maar dat weet ik al niet meer. Hij kwam al zowat toen hij zijn pik tussen mijn dijen propte. Ik had bij elke stoot een zure oprisping en mijn vriendinnen stonden op een afstandje te giechelen.
Zo'n man hoef ik niet, doe me dan maar mijn kat. De enige kater die lief voor me is. Die altijd zin heeft om te kroelen, die soms nonchalant een poot door zijn haren haalt en die al mijn panties de vernieling in helpt door lekker tegen mijn benen op te klimmen. Heerlijk beestje. Minpuntje: poept af en toe op bed. Deert me niet, ik ruim het met liefde op. Tuurlijk krijgt kat dan wel een waarschuwing. Na de waarschuwing kijken we samen tv en mag hij ijs van de lepel likken.
Het klinkt perfect, ware het niet dat we het hier nog altijd over een kat hebben. Ik vraag me soms af of ik nog lang alleen zal zijn. Ik bedoel, ik ben niet alleen. Ik heb mijn kat, ik heb mijn vriendinnen, de groenteboer op de markt kent me bij mijn voornaam (maar noemt me altijd meissie) en mijn ouders leven allebei nog. Maar ik bedoel ALLEEN. De grote ALLEEN. Alleen-ik-heb-geen-man-alleen. Alleen-op-bruiloften-ga-ik-als-enige-klaarstaan-voor-het-boeket-alleen. Die alleen.
Vraag me soms af of het uitmaakt. Ik ben gelukkig en in weze is iedereen alleen. Als je drieendertig bent en je alleen maar thee drinkt, terwijl je je kat aait. Ook als je zesenvijftig bent, je dekseltje plotseling verdwijnt en je leven zo een potje wordt. Als je zeventien bent en je je realiseert dat het merk van je mobieltje niet uitmaakt. Als je tweeenveertig bent en je je grijze haren telt. Als je negen bent en het niet uitmaakt hoeveel van haar tekeningen je mooi vind, je mag niet op haar feestje komen. Allemaal alleen. Of telt iedereen die haren? Aait iedereen de kat? Ik weet het niet, maar hoop van wel.
VRW (35) ZKT MN (30-44)
m. overvloed a. liefde
moet alleen zijn &
van katten houden
Edit: wegens copy-paste vanuit textverwerker waren alinea's weggevallen. Opnieuw toegevoegd.
[ Bericht 1% gewijzigd door Lotte. op 12-02-2010 04:12:44 ]
Hollandia
Zijn stropdas zat te strak. Eigenlijk zat z’n hele pak niet lekker, te krap, te los, te kriebelig, te weetikwat. Hij zweette. Oh nee, dacht hij in paniek, ook dat nog! Eerste indrukken zijn superbelangrijk, en van deze eerste indruk hing een heleboel af. Hij wiebelde wat op zijn stoel, legde de in cellofaan verpakte roos die hij de hele reis vastgeklampt had neer op het gangpad zodat hij in zijn tas kon graven naar zijn deodorant, en kwam vervolgens in de knoei met zijn beenruimte waardoor hij per ongeluk vrij hard tegen de stoel voor zich aantrapte en een vernietigende blik toegeworpen kreeg van het kaalhoofdige, corpulente heerschap dat erop zat. “Excuus!”, riep hij uit, terwijl hij een interessante kleur rood-met-vlekjes werd en de man op zijn schouder klopte om diens pak van denkbeeldige pluisjes te ontdoen. “Wilt u wat drinken!”, riep hij semi-hysterisch. “Ik betaal! Stewardess! Mag ik… AAAH!” De wulpse blonde stewardess die naar hem toe dartelde zette haar stevige blokhak op de tijdelijk vergeten roos op het gangpad. Terwijl de verbaasde stewardess hem de nu zielig geknakte roos overhandigde, begon de dikkige kaalkop tegen haar te mekkeren over het gedrag van zijn achterbuurman.
Dit kon toch niet erger worden. Hij kreunde en probeerde de blaadjes van de roos glad te strijken. Een verloren zaak. En waar was zijn tas gebleven? De status van zijn kriebelpak en zweetoksels werd er zo ook niet beter op. Hij sprong half op van schrik toen hij zag dat hij zijn tas in de eerdere chaos op de schoot van zijn zuurpruimige rechterbuurvrouw had gedeponeerd, een oude taart met een eau-de-cologne walm om zich heen die hij het merendeel van de reis zoveel mogelijk had geprobeerd te negeren. “Oh! Sorry!” Hij griste zijn tas terug terwijl de wenkbrauwen van de vrouw zowat in haar ogen leken te verdwijnen.
Deo, deo, deo… Hij groef in zijn tas, tussen tickets, een paspoort, een fotoalbum, een ondergekwijlde knuffelbeer (“voor geluk!”, had zijn driejarige snottebellende nichtje gepiept), een wollige kriebeltrui gebreid door zijn moeder… Aha! Hij sprayde zichzelf enthousiast onder, wat weer zorgde voor een uitbraak van protest van de taart en de dikkerd, en besloot vervolgens maar zichzelf systematisch (en hopelijk relatief onmerkbaar) onder zijn oksels droog te deppen met een zakdoekje.
“Gaat u alstublieft weer zitten, doe uw gordels weer vast, wij zullen over enkele ogenblikken gaan landen in Amsterdam! Het weer is…”
Amsterdam! Holland! Daar was ze dan toch, het land van zijn dromen, nu zo dichtbij! Wat leek het lang geleden dat zijn familie, met zijn allen in een Fiat gepropt, met hem naar het vliegveld reed om hem uit te zwaaien, dat hij in een opwelling een in cellofaan verpakte roos had gekocht op het vliegveld (“Met een lintje graag, ja! Het is voor een speciale dame!”), dat hij de zuur kijkende douane had opgevrolijkt met zijn geblaat over kaas, melkmeisjes en molens (geïllustreerd met voorbeelden uit zijn fotoboek)!
Vlucht 1402 raakte Nederlandse bodem. Zijn hand-met-zakdoekje draaide overuren. Hij probeerde zich te herinneren of hij zich geschoren had. Of hij wel twee dezelfde sokken aan had. Eerste indrukken waren alles, en hier was ze dan, zijn speciale dame, zijn Hollandia!
Hij stapte uit het vliegtuig, wiebelde even met zijn tenen. Daar stond hij dan, in zijn kriebelpak, zijn gezicht nog wat rood maar met een grote grijns (en geschoren!), een vergeten zakdoekje onder zijn linkeroksel en een geknakte roos in zijn hand. Vereeuwigd met dank aan een oude Polaroidcamera en een vriendelijke medepassagier, geplakt in zijn fotoalbum met eronder in sierlijke letters: “Na jaren van verlangen! Wordt Ibrahim’s droom waarheid?”
Zijn stropdas zat te strak. Eigenlijk zat z’n hele pak niet lekker, te krap, te los, te kriebelig, te weetikwat. Hij zweette. Oh nee, dacht hij in paniek, ook dat nog! Eerste indrukken zijn superbelangrijk, en van deze eerste indruk hing een heleboel af. Hij wiebelde wat op zijn stoel, legde de in cellofaan verpakte roos die hij de hele reis vastgeklampt had neer op het gangpad zodat hij in zijn tas kon graven naar zijn deodorant, en kwam vervolgens in de knoei met zijn beenruimte waardoor hij per ongeluk vrij hard tegen de stoel voor zich aantrapte en een vernietigende blik toegeworpen kreeg van het kaalhoofdige, corpulente heerschap dat erop zat. “Excuus!”, riep hij uit, terwijl hij een interessante kleur rood-met-vlekjes werd en de man op zijn schouder klopte om diens pak van denkbeeldige pluisjes te ontdoen. “Wilt u wat drinken!”, riep hij semi-hysterisch. “Ik betaal! Stewardess! Mag ik… AAAH!” De wulpse blonde stewardess die naar hem toe dartelde zette haar stevige blokhak op de tijdelijk vergeten roos op het gangpad. Terwijl de verbaasde stewardess hem de nu zielig geknakte roos overhandigde, begon de dikkige kaalkop tegen haar te mekkeren over het gedrag van zijn achterbuurman.
Dit kon toch niet erger worden. Hij kreunde en probeerde de blaadjes van de roos glad te strijken. Een verloren zaak. En waar was zijn tas gebleven? De status van zijn kriebelpak en zweetoksels werd er zo ook niet beter op. Hij sprong half op van schrik toen hij zag dat hij zijn tas in de eerdere chaos op de schoot van zijn zuurpruimige rechterbuurvrouw had gedeponeerd, een oude taart met een eau-de-cologne walm om zich heen die hij het merendeel van de reis zoveel mogelijk had geprobeerd te negeren. “Oh! Sorry!” Hij griste zijn tas terug terwijl de wenkbrauwen van de vrouw zowat in haar ogen leken te verdwijnen.
Deo, deo, deo… Hij groef in zijn tas, tussen tickets, een paspoort, een fotoalbum, een ondergekwijlde knuffelbeer (“voor geluk!”, had zijn driejarige snottebellende nichtje gepiept), een wollige kriebeltrui gebreid door zijn moeder… Aha! Hij sprayde zichzelf enthousiast onder, wat weer zorgde voor een uitbraak van protest van de taart en de dikkerd, en besloot vervolgens maar zichzelf systematisch (en hopelijk relatief onmerkbaar) onder zijn oksels droog te deppen met een zakdoekje.
“Gaat u alstublieft weer zitten, doe uw gordels weer vast, wij zullen over enkele ogenblikken gaan landen in Amsterdam! Het weer is…”
Amsterdam! Holland! Daar was ze dan toch, het land van zijn dromen, nu zo dichtbij! Wat leek het lang geleden dat zijn familie, met zijn allen in een Fiat gepropt, met hem naar het vliegveld reed om hem uit te zwaaien, dat hij in een opwelling een in cellofaan verpakte roos had gekocht op het vliegveld (“Met een lintje graag, ja! Het is voor een speciale dame!”), dat hij de zuur kijkende douane had opgevrolijkt met zijn geblaat over kaas, melkmeisjes en molens (geïllustreerd met voorbeelden uit zijn fotoboek)!
Vlucht 1402 raakte Nederlandse bodem. Zijn hand-met-zakdoekje draaide overuren. Hij probeerde zich te herinneren of hij zich geschoren had. Of hij wel twee dezelfde sokken aan had. Eerste indrukken waren alles, en hier was ze dan, zijn speciale dame, zijn Hollandia!
Hij stapte uit het vliegtuig, wiebelde even met zijn tenen. Daar stond hij dan, in zijn kriebelpak, zijn gezicht nog wat rood maar met een grote grijns (en geschoren!), een vergeten zakdoekje onder zijn linkeroksel en een geknakte roos in zijn hand. Vereeuwigd met dank aan een oude Polaroidcamera en een vriendelijke medepassagier, geplakt in zijn fotoalbum met eronder in sierlijke letters: “Na jaren van verlangen! Wordt Ibrahim’s droom waarheid?”
"Dijenkletserextravaganza!" - V1z
De deadline om verhalen te posten is verstreken. De jury gaat zich beraden en komt zondag met de uitslag!
Nou?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |