Vandaag is het Gedichtendag in Nederland en Vlaanderen. Om dat niet ongemerkt voorbij te laten gaan, organiseert FOK! een dichtwedstrijd, waarmee vijf keer de dichtbundel ‘Divan van Ghalib’ van Nachoem Wijnberg, aangeboden door Uitgeverij Contact, te winnen is.
Nachoem Wijnberg
Nachoem M. Wijnberg (1961) schreef verschillende romans en dichtbundels. Zijn debuutbundel was in 1989 ‘De simulatie van de schepping’.
In 2009 verscheen de bundel ‘Divan van Ghalib’. Voor het gedicht ‘En wat gaan we dan doen? Zou ik dat op de muur kunnen schrijven?’ uit deze bundel won Wijnberg een van de drie Gedichtendagprijzen 2010, een prijs voor de beste gedichten van het voorgaande jaar.
Meedoen
Al wat je hoeft te doen om kans te maken op een van de vijf dichtbundels, is voor zondagavond 31 januari 20:00 uur een gedicht schrijven rondom het thema ‘Over de grens’. Je gedichten kun je in dit topic posten. Vergeet niet om je gedicht een originele titel mee te geven, dat maakt het stemmen makkelijker.
De vorm en lengte van de gedichten is vrij, en je mag het thema zo ruim interpreteren als je zelf wil. Je mag met meerdere gedichten meedoen, maar je kunt uiteraard maar één keer winnen. Ook crew mag meedoen, want de winnaars worden bepaald door middel van een publieke stemronde in TTK.
[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 28-01-2010 20:35:25 ]
Het vlakke land
met verborgen bergen
vol diverse mensen
Rechtlijnig denkend en
zeer strak omlijnd
Verstikt door grenzen
Aanschouwd het buitenland
een financiële gift
als grote weldoener
En toch jaloers
want buurlands gras
is altijd groener
Als klein landje
niet echt meedoen
voelt niet goed
Dan leren denken
buiten eigen grenzen
vergt grote moed
En toch trots
over eigen kunnen
binnen onze grenzen
Ons koude kikkerlandje
altijd maar klagen
veel te wensen
Het gaat slecht
en eigenlijk wel
om te huilen
maar echt voor
geen goud met
Haïti willen ruilen . . .
Dag mevrouw, welkom in mijn land dat heet:
Absurdistan.
Bent u op zoek naar een zuster-
of een broederziel?
Een wolk om in te leven?
Dan wijs ik u de weg
in dit laagland van asfalt en regen
en leid u tussen huizenhoge eenzaamheid
naar mijn toren van genot
op ons kruispunt halverwege
Langs de zeikmuren
met hun aanklittende blaren,
langs de modderkluiten en de keutels
die ik zo-even nog van mijn schoenen schraapte
maar waar wij ons - mijns inziens zodoende
en dus terecht - geenszins om bekommeren,
breng ik u ter plekke, Miss November.
Ziezo, mevrouw, dit is mijn stek, mijn grot
mijn droomfabriek, mijn paradijs waar niets nog rijmt
(behalve reutel dan op herfst, grondigheid op veegborstel
melktand op beugel, kerfstok op scharniergewricht
en somtijds ook nog rechts op links
en waar ik handig uw lege vlekken vul
of u bedwelm
met mijn gedempte stem
of u afborstel als een meesterwerk,
zorgvuldig uw boezem ontziend,
of u abstraheer
als een clair obscur van holle frasen
en schaduwrijke ongerijmdheid, weemoedig badend
in een glacis van beloftevolle leugens
die hier alom aanwezig zijn,
op schermen en op glazen, op blinde muren
op deuren en behang, op bierviltjes en op ramen.
Alleen intimiteit is hier moeilijker te vinden
tenzij u weet te luisteren naar het gezapig kraken van de blaren.
Ja, de leugens gaan hier vlot van hand tot hand
dagelijks en dodelijker en veelvuldiger
dan de Belgasigaretten en de ketchup en de mayonaise
op frituurbouletten.
Mevrouw, mag ik in u binnentreden?
want zie, mijn dromen zijn uw dromen
(en doe die krulspelden uit uw haar)
misschien beleven we samen
nog een leuke nachtmerrie.
Hoe zou de wereld zijn zonder grenzen
Is armoede dan verleden tijd
Zouden we alles eerlijk delen
Van elkaar houden zonder strijd
Hoe zou de wereld zijn zonder grenzen
Zijn oorlogen dan helemaal verdwenen
Zouden we niet meer hoeven vechten om alles
En is ieder mens vrij op eigen benen
Hoe zou de wereld zijn zonder grenzen
Spreekt iedereen dan dezelfde taal
Heeft iedereen dan dezelfde priviléges
Zijn alle inkomens dan modaal
Hoe zou de wereld zijn zonder grenzen
Blijft flora en fauna dan zoals het is
Worden de fossiele brandstoffen eerlijk verdeeld
Wordt alles dan weer schoon en fris
Hoe zou de aarde zijn zonder grenzen
En wie beslist eigenlijk wat grenzen zijn
Wie het recht heeft die te trekken
Kan toch onmogelijk menselijk zijn
Ver aan de overkant
van de plas der gebroken zielen,
daar ligt mijn doel.
De toekomst is mij abstract.
Gekant tegen het verleden
dat mij zo beviel en
toch onbevlekt door het gevoel.
Daar ligt mijn grens.
Ik ben een oude ziel,
mijn dagen geteld in mijlen
niet in de laatste stap.
Mijn leven is het heden.
Ik ren immer voort.
Stoppen brengt mij geen heil en
ook vertragen wordt me te krap.
De toekomst ligt aan mijn voeten.
Geen blik neerwaarts om te zien
wat er op mijn pad ligt.
Mijn strijd is nog niet voorbij.
De ren is mijn gevecht.
Geen blik zijwaarts om te aanschouwen
wie mij voorbijgaat in dat licht.
Het einde is nabij.
De pijn van de strijd.
Geruis van een storm aan mijn zij.
Gejuich van de mensen in de berm.
Het drijft me voort.
Ik verleg mijn grenzen.
Net dat ene beetje extra
Met wat gekreun en wat gekerm.
Voor wat water, een moord.
Sterren gaan mij voorbij.
De strijd gaat door.
Van top tot teen:
alles brandt.
Door de het zweet en de pijn
van het pad naar de sterren heen,
zie ik mijn doel, mijn thuisland:
de eindstreep.
Ik ben mijn grens gepasseerd,
en heb een nieuwe gelegd.
Maar één ding is me duidelijk:
ik ben de schildpad, niet de atleet.
[ Bericht 0% gewijzigd door pleomousie op 31-01-2010 00:58:35 ]
quote:Nee:Op vrijdag 29 januari 2010 13:11 schreef Ensaf het volgende:
Is er een maximum aantal inzending per persoon?
quote:Je mag met meerdere gedichten meedoen, maar je kunt uiteraard maar één keer winnen.
forens
Grens
mens
Grens
wens
Intens
Jawel, daar ging ik dan met mijn pa
Ohja niet te vergeten mijn zusje en ma
Naar Frankrijk toe met de vouwwagen, caravan of tent
Want van slapen in een iglo word je een echte vent
Wisten jullie dat niet hoe stoer dat is, slapen in de kou
Beter slaap je dan wel samen met een naakte vrouw
Maar goed over de grens ging je dan frankrijk in
Met snoepjes uit het potje, of een lekkere zak van jamin
Betalen moest je keiveel bij de grenspoort
Maar ach, niet dat het mijn vader iets stoort
Hij wou net als ik bier drinken in Frankrijk, of aan de wijn
Ja dat vond mijn moeder ook wel fijn!
Wijn van de kwaliteitssupermarkten aldaar
Zo die gaat! De supermarche in en je was weer klaar!
Wat barbeque vlees natuurlijk, stokbrood en een toet
Voor het barbequeen zwemmen in het meertje, gewoon omdat het moet
's avond de kinderdisco in, even de chicas aldaar verleiden
De Alizee's stonden mij al op te wachten, ik wou ze graag berijden.
Sju mapel Paul zei ik dan, dan was het wel opgelost wat ik je brom
Ik keek ze diep aan in hun pareloogjes, ohja ik kom!
Sorry ik laat me even gaan, als ik denk, bij het rijden over de grens
Kan er ook niets aan doen ben ook maar een mens!
Waar ik ook kwam was Italië met lekker ijs en pizza dat was genieten
Dat vertel ik je de volgende keer, ik moet nu aan de Vlaamse frieten!
dan zou ik de trouwring op de juiste plek dragen,
droeg ik waarschijnlijk altijd handschoenen
en zou ik mijn ziel opsteken als ik wat wou vragen.
Wanneer onze handen dan ineen gevouwen waren,
waren ook onze zielen tot een gesmeden.
En iedereen die met zijn vinger tussen de deur kwam,
wist niets meer van het verleden.
Amputeerde ik mijn vinger,
dan legde ik meteen het loodje.
Bovendien zou mijn liefdesbrief aan jou eindigen met:
Ik hou van jou, met heel mijn hart en kootje.
Soms willen we een grens verleggen, en hebben we iets goeds gedaan,
Soms moeten we een grens over, want dan hebben we iets misdaan.
Zo kunnen we al snel concluderen, veel grenzen zijn open, en velen dicht,
Maar welke grens we ook overstreden, het beïnvloed ons leven, en geeft vaak nieuw inzicht.
Grenzen zijn vaak onzichtbaar, en soms harder dan staal,
in die situatie ben je vaak een persoon met een verhaal.
Daarnaast vertelt een grens aan welke kant je staat,
een grens kan dan zeggen wat je wel of niet aangaat.
In het leven zoeken we vaak grenzen door vallen en opstaan,
dan kom je grenzen tegen waar je niet overheen kunt gaan.
Tot slot zijn er grenzen die maken je vrolijk, of juist boos,
maar de grens van de liefde, die is toch grenzeloos?
Ik wil wel, maar ik kan het niet.
Je gaat over mijn grens, doet me verdriet.
Kort en krachtig is het medicijn,
Gewoon weg gaan en niet bij ons zijn.
En nogmaals ga je, naar het centrum in Zoetermeer.
Je katten zijn thuis, hopend op je terugkeer.
Jij hebt verwachtingen, ik heb hoop.
Maar van mijn vader moet ik naar de bioscoop.
Het is niet eerlijk, waarom ben je niet hier,
maar weggestopt achter een alcoholist en drugskoerier.
Onze band die is verkeerd,
En ik ben voor mijn leven gemarkeerd.
Keer op keer word ik teleurgesteld
Vroeger was je mijn grote held..
Ik ben moe en ik heb pijn,
waarom kan je niet zoals ons zijn?
"Dat is de derde afslag links mijnheer,"
en hij kon rustig sterven.
je neemt me mee
naar dromen over wat je
wilt doen, proberen, zien,
voelen in je alles
als het kan
je neemt me mee
naar een plek waar ik verdwaal
het sprookje van een man
die nog een jongen is
vanbinnen
je neemt me mee
naar je liefste fantasie
waar alles open is
en jij niet meer met mij
maar vrij
je laat me achter
Roze Donaldjes,
Blauwe Donaldjes,
Die vliegen door de lucht.
Met een lach geven ze een zucht.
En dan vallen ze met de wind,
Op een heel lief kind.
Je zei dat je wilde reizen
de wereld rond.
-met je ogen azuur
en warm als de zee
je haar zo zwart
als Turkse koffie
en je huid was
van Chinese zijde zo
zacht, zwoel als een
zonsondergang ergens
en de kleur van thee-
Ik zei dan maar
'Je t'aime, je t'aime.
Ik ben al weg
kom maar mee.'
in daglicht vlucht de zon, verhult
haar lippen zwaarder dan de doods
benauwde laatste zucht, de laatste
koude laatste lucht vervuiling
van mijn longen, ligt de laatste
loze laatste liefde schaars gekleed te
blazen en we voeren ons
de dagen, pluk de vruchten, pluk
de vlagen van berouw en ik beschouw
je adem als de kou, je adem als de
grijze dauw, het dagen van het
licht, mijn lijk en pluk mij nu maar kaal mijn
laatste liefde, laatste zucht,
mijn laatste dood, jij bent
de dood en ik van jou en ik berouw, ja
ik beschouw en ik ben jou, ik
ben de zon, de zon ontrouw, ik ben
gevlucht maar neem me mee, ja neem me
mee, ik neem je mee, ik neem,
ik neem je.
Terug naar Eden!
Heilige dogma’s als pure massa manipulatie
Verworden tot fanatiek religieuze indoctrinatie
Te midden alle ontheiligde namen van één en dezelfde God
Maakt de hedendaagse mens zijn binnen- en buitenwereld kapot.
Terwijl de almachtige machten en krachten
Ons de schoonheid van geboorte dood licht
en weder gang heeft gegeven
Reduceert de verlicht verheven übermensch
Complete culturen, ja hele naties
Tot een treurig totalitair systeem van
Kwijlend van de angst zijnde complicaties.
Ik kan en wil niet leven met niets
Maar met alles is teveel
Hoe moet ik kiezen uit alle onzin?
Er is zoveel het drijft me tot waanzin.
Mijn hart huilt en mijn ziel brand mee
Op de toortsen van de hemeltergende
Innerlijke vernietiging die tezamen met
mijn hoop weg ebben op het ritme
van een stilgevallen universele moeder zee.
De wereld van vandaag is als een
zelf ontbrande heksen plaag
Met een bewustzijn als vloek van een
verloren verleden
En ja, ik weet, onze verlossing zal komen
Zij het met schromen schreden..
Terug naar de schoonheid
Terug naar Eden!
De bootvluchteling
overdreef
Vlot was hij niet.
maar ook niet uitgeroeid
Hij kwam aan
maar dat is
als broodmagere Somaliër
niet moeilijk.
Hij wilde
een boterham
verdienen.
maar moest asiel aanvragen
De tolk
had zijn dag niet.
Zijn advocaat
was geen Weski
Bevers werden
in de Bieschbosch,
Zeehonden
in de Waddenzee,
en hij dit kikkerland
uitgezet.
Een mensensmokkelaar,
wilde hem
voor een nier
en twee uitgeslagen gouden tanden
meenemen naar
Wales.
Toen hij na
48 uur verscholen
achter een lading
boekenkasten
uit de vrachtwagen
ontsnapte..
moest hij gniffelen om het belachelijk grote plaatsnaambord.
De reiziger kwam van overzee
Hij nam een bosje bloemen mee
Hoezee!
De spanning stijgt en ik ben er klaar voor,
Nog even en dan gaan we landen,
Ik geef mijn stemming gehoor,
Mijn emotie voor jou staat te branden,
Nog even en ik hou je vast,
Voor de eerste keer in een lange tijd,
Ik wordt enthousiast,
Nog even en ik zie mijn meid,
De eenzaamheid is zo over,
Ik sta te beven, wild te zoeken,
Daar sta je dan, met je ogen van betover,
“Laat me niet alleen,
ik wil geen vlucht terug boeken”,
zij glichlacht ineen,
“kom, laten we je bagage zoeken”,
We lopen uit het vliegveld van Alta,
Koud is het en ook afgelegen,
Maar hier ben ik er dan toch, hoera
Met mijn vriendin, in noorwegen..
Ze smeekt: "laat me niet alleen!"
En wat kan ik doen?
Zonder thuis, zonder poen,
alleen onze liefde houdt haar op de been.
De douanière lacht me toe.
Dit schouwspel heeft ze eerder gezien.
Een tweetal, verliefd of zelfs verloofd misschien.
Maar vooral, doodop van al dat gedoe.
"Kom maar even mee", en ze wenkt ons twee,
"Afscheid nemen is altijd lastig en kost tijd."
Dus volgen we haar naar achteren, gedwee
en weer word ik door die blauwe ogen verleid.
Nee niet de ogen van de bewaakster der grenzen,
maar die van mijn lief, zo blauw als de lucht.
Die van haar zo hier tegenover me en ik zou wensen
dat ik nog dichter bij haar was en ik slaak een zucht.
Ik verwens de onzichtbare streep die ons doet scheiden.
"Kan ze echt niet mee?", vraag ik nog.
De douanière schudt het hoofd, en er is iets, toch,
in haar blik waarom ik verdere vragen wil vermijden.
Het mocht niet te lang duren
Doch, de pijn in mijn hart wordt even verlicht
De kus, de passie in haar gezicht
Seconden lijken minuten en minuten lijken uren.
"Time's up!", hoor ik de douanière schellen.
Ik kijk om, de wanhoop komt in mij omhoog
en ik voel de tranen opwellen.
Ze is terug, met mijn paspoort, de inkt is amper droog.
Ik kijk haar wanhopig aan,
bereid om alles te geven dat ik bij me draag.
Haar ogen verzachten en ze blijft nog even staan.
Mijn ogen stellen haar weer die ene vraag.
"Nou, nog even dan", zegt ze, "maar niet te lang, ik heb het druk."
Ik slaak nog een zucht. Daar is het dan:
het afscheid van een zomer om nooit te vergeten en van
een ogenschijnlijk eindeloos geluk.
Ik verlies me voor het laatst in de ogen van mijn lief.
Gedaan is het met de vrijheid, gedaan is de dans.
Maandag weer aan het werk en, wellicht, bijkans,
bieden de afdrukken van de foto's mij nog wat gerief.
zetel, omarm me met lederen troost
dagen zijn langer dan de klok bewijst
een glas merlot giet zich in schokken
naar een afgrond die aandacht eist
leven is niet meer of minder
dan een wachtkamer vol mensen
die elkander al stamelend
meer dood dan liefde toe wensen
tenen steigeren, voeten verplaatsen
benen staan op en vluchten
om voor altijd de geest te doden
en de waarheid te verzuchten
weg van nu, weg van hier
weg van alles wat ik ben
losgebroken uit lichaam en geest
word wakker, sta op en ren
Daar ergens ver weg.
Daar wil ik zijn.
Hier is het hetzelfde.
Hier kan niets.
Daar is goud.
Daar is oorlog.
Hier is onverschilligheid.
Hier ben ik.
Daar zijn zij.
Daar is het beter.
Hier ben ik.
Hier is alles slechter.
Was ik maar daar.
Was jij maar hier.
Dag
Ben je er weer?
Hoe lang is het nu geleden?
Dat ik je weer heb gezien?
Dag, ik ben er weer
Ik ben hier iedere dag
Te kijken en te wachten
Tot ik je weer zie
Dag,
Ben je er weer?
Ik vraag me af hoe het met je is
Waar je zoal bent geweest
En waar je nog van droomt
Dag, ik ben er weer
Ik wil wel met je praten
Maar ik weet niet waar te beginnen
En dus zwijg ik en draai me maar weer om
Dag
Ben je er weer?
Ik zie je nergens staan
Kun je even zwaaien
Of voorzichtig je hand opsteken misschien?
Dag, ik ben er weer
Ik heb je gisteren niet meer gezien
Je had het te druk wellicht
Het geeft niet
Dag,
Ben je er weer?
Het is tijd geworden
Dit is de laatste keer
Nog een blik, nog een allerlaatste groet
Ben je er nog?
Dag
Dag,
Ik weet niet of je er nog bent
Niet of ik je nog eens zal zien
Jij bent op weg nu
Misschien tot ziens
Tot later
Drempel,
ik struikel, ik val
maar krabbel op
met ferme tred
is een stap gezet
ik loop over je heen
Een deur,
ik klop, ik bons
een dichte poort
met volle kracht
forceer je slot
ik krijg je open
De muur,
ik bots en ik stuur
van 't kastje en terug
maar een voor een
verbrokkelt je steen
ik klim over je heen
Ik val
en ga staan
ik bons
en forceer
ik stuur
en ik klim
Waar ik wil
De duif had het zwaar
te verduren in de kou.
Zelfs de warmte van de
straatkachel van het terras
mocht niet baten al zou
jij of ik, of ieder ander
hetzelfde, al was het pas
in de namiddag, gedaan hebben.
Haar witte verenpracht
is vuil van het roet
haar vleugels lam van de vlucht.
De brand, het laatste oordeel
is geveld en nu moet
de duif gewis terug
om haar onvermijdelijke deel
in 's werelds laatste plicht te vervullen.
Ze wast zich in het koude water.
Voorzichtig, de vrieskou van zich
afhoudend, angstig om der aard'
laatste dagen te verduren.
Toch gaat zij door: in het gezicht
van de verloren toekomst vaart
zij af naar de ongure
kou van de laatste dag.
De duif weet
er zijn geen grenzen meer.
Zij vliegt hoger en hoger
totdat zij haar draagvlak mist.
Dan zeilt ze neer
de lucht lijkt droger en droger
en met een grote zwiep vist
ze haar laatste maal van de grond.
De vlammen hebben haar ingehaald.
Er is geen ontkomen aan
des mensen eindstrijd.
Dit is de laatste linie.
In het ijzige paradijs staan
de beeltenissen van de tijd
die voorbij is, en zie
de witte duif, verzwolgen door het vuur.
Er is niet meer dan er al was.
(c) Copyright 2010 - Comet
[Stemtopic] Dichtwedstrijd 'Over de grens' - nu met de uitslag!!