Drie Sterren in de Volkskrant:
quote:
Oerdegelijke pop met virtuoze soli bedient nieuwe schare fans
John Mayer
Na jaren van Amerikaans succes verovert Mayer met een uitstekende band ook Europa.
GIJSBERT KAMER
Amsterdam
Amsterdam Er is een bepaald soort Amerikaanse rockmuziek dat hier in Europa maar niet wil aanslaan. Lange tijd zag het ernaar uit dat ook de muziek van John Mayer een dergelijk lot beschoren was. Waar zijn eerste platen hem in de VS direct tot een ster maakten, liet de bedaagde mengeling van zachtmoedige rock, blues en soul het publiek hier koud.
Daar is nu verandering in gekomen. John Mayers concert in juni was zo snel uitverkocht dat er in allerijl nog naar een nieuwe datum werd gezocht. Dat werd afgelopen woensdag, toen een dankbare Mayer zijn nieuwe schare fans precies gaf waar het voor kwam. Lieflijke liedjes in de sfeer van Jack Johnson, gekoppeld aan knap, zei het weinig verrassend gesoleer op de gitaar – daarin bewees Mayer een meester te zijn.
Wat Mayer erg goed kan, is zowel de meisjes als de jongens bedienen in het overwegend uit twintigers bestaande publiek. Het vrouwelijk deel van de stelletjes kon lekker meezingen met zijn makkelijk invoelbare liedjes over relatieproblemen, zoals die op zijn eind vorig jaar verschenen vierde studio-album Battle Studies. Terwijl de mannen stoer konden meespelen op de luchtgitaar.
Mayer is beslist een begenadigd gitarist. Hij werd, wat overdreven, van repliek voorzien door twee extra gitaristen – maar er werd knap gespeeld. Mayer had een fenomenale band tot zijn beschikking, en het geluid was subliem. Zijn muziek manoeuvreerde heel handig tussen soft-rock, blues en soul. Hij bewees kennis te hebben van klassieke blues en soul met Crossroads van Robert Johnson, en citaten van hits van James Brown, Otis Redding en D’Angelo. Dat waren niet zijn sterkste momenten, daarvoor klonk Mayer veel te bleekjes.
Maar eigenlijk kon hij geen kwaad doen in de euforische Heineken Music Hall. Iets wat hemzelf misschien nog wel het meest verbaasde. Acht jaar, zo vertelde hij, had hij vooral in Europa gespeeld ‘omdat het moest’. Nu, in Amsterdam, had hij het voor het eerst echt naar zijn zin, en hij liet niet na het publiek zijn dankbaarheid te tonen.
Met oerdegelijke, virtuoos gespeelde, maar weinig spannende popmuziek. Dat gaat wel werken op Pinkpop.
'Jack Johnson'