Waarom is het zo moeilijk om je zelf uit te drukken als het gaat om liefde?
Je bent opgegroeid met een taal die je hebt leren gebruiken om de gevoelens die je hebt om te zetten in woorden. Mensen te laten weten wat je denkt, vind, voelt etc.
Het gevoel van honger, geluk, humor, blijdschap, droevig zijn..... Interactie met elkaar om elkaar te begrijpen. Je zelf verstaanbaar maken. En 99% van alle gevallen gaat dat zonder slag of stoot.
Maar zodra er liefde in het spel is, lijkt het in eens zo moeilijk om gevoelens te uiten. Je kan wel gaan schreeuwen maar niemand lijkt te snappen wat je bedoelt.
Handelingen in de naam der liefde zijn bij mij niet vaak overeen gekomen met de gevoelens die ik daar bij had.
Een bloemetje representeert niet mijn gevoel dat ik ervaar naar het ander geslacht toe zodra ik verliefd ben. Een bloemetje is flauwe kul. Slechts een symbolisch gebaar. Het betekent wel wat. Maar met bloemen kun je niet zeggen wat je echt voelt.
En "Ik hou van jou" lijkt des te meer een gewoonte te worden naarmate de tijd verstrijkt. Maar zolang de liefde gehoord wordt en geaccepteerd, is het niet meer dan genoeg om dat gene te doen waaruit blijkt dat de daad of die lieve woordjes oprecht zijn.
Anders wordt het als je merkt dat de liefde niet (meer) wederzijds is. Dan is het in eens verdomd lastig om je zelf op een fatsoenlijke manier uit te drukken. "Ik hou van je" krijgt spontaan een nog diepere betekenis dan dat het in eerste instantie had, maar die vier woordjes blijven wat ze zijn. En hoe vaak je het ook zegt, het is en blijft het zelfde. Net als met bloemen.
Waarom is het bij de meeste zaken zo makkelijk om je zelf uit te drukken? Waarom is het zo dat als het om liefde gaat het in eens zo moeilijk is om gevoelens om te zetten in een taal die daadwerkelijk zegt wat je voelt?
Er zijn geen woorden voor.