Ik heb ook heus wel zo mijn goede momenten, vooral als mn vriend thuis is, als hij me toch overhaalt om wat te ondernemen, of zoals gisteren toen ik een nieuw gerecht uitgeprobeerd had en dat goed gelukt was of net toen ik mezelf toch gedwongen had om de was op te ruimen en te strijken en dat klaar was, toen voelde ik me wel trots. Maar het overgrote deel van de dag is toch wel bagger.
Ik ga juist emo-eten, dus ik ben juist aangekomen. Niet heel schrikbarend, nog geen 2 kilo, maar had liever gehad dat ik van de stress afviel

Ben al zo ontevreden over mn lichaam, maar nu mn energie in afvallen gaan steken lijkt me ook niet slim, eerst mn energie maar bewaren om geestelijk lekkerder in mn vel te zitten.
Het was niet echt een gesprek met de huisarts eigenlijk, het duurde nog geen 5 minuten. Ik heb verteld dat ik al eerder in behandeling ben geweest voor depressies, dat ik nu sinds half maart thuis zit, de afgelopen weken wel een paar uur kon werken maar nog niet echt een ritme had en dat ik me dus steeds depressiever begon te voelen, nergens zin meer in had en noem maar op. Hij zei alleen dat hij wel snapte dat ik me zo voelde zonder regelmaat en was wel meelevend over dat ik toen in maart zo opeens moest stoppen met stage zonder dat ze dat van te voren gemeld hadden. Maar dat was het ook wel zo'n beetje.
Weet ook niet echt of dat wel kan uitgebreid met je huisarts spreken tot die tijd, zijn meestal toch bezoekjes van 10-15 minuten hooguit. iemand ervaring daar mee?