Jahoor, het is me gelukt.

Ik liep door de binnenstad van Rotterdam. Het werd donker, overal lichtjes. In het staal van de tramrails glommen de lantarens.
Ik dacht, daar moet ik een foto van maken.
Dus ik week af van het wandelpad, zocht positie voor het mooiste plaatje.
Binnen drie seconden ging ik neer, glibberend, zwiepende benen, maaiend met mijn armen -- een ondergang als van een stripfiguur.
Met mijn reet vol in die gore sneeuwdrek.

Alles zeikend nat.

Klacht: bijdehandte kinderen die me aanstaren en zeggen dat ik in mijn broek heb gescheten