Omgaan met zelfmoord van een vriend.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 00:01 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Wie zegt dat ik dat niet doe ??? Het is meer de reactie van anderen in zijn omgeving waar ik moeite mee heb.
Ik heb er namelijk gewoon moeite mee , dat vrienden van hem niet zulke goede vrienden van hem waren en zoals ik hem kende vond ik dat hij beter verdiende.
Hij zou bij wijze van spreken zijn leven voor hen hebben gegeven, en hij is toch wel een beetje misbruikt door die vrienden , juist omdat die zo goed was van karakter.
Het is iets wat ik tragisch blijf vinden.

En waar baseer jij op dat jij een betere vriend van hem was dan die anderen? Hou je toch met jezelf bezig zeg, in plaats van uit naam van een dode te spreken en zelfs vriendschappen te betwisten.

Vind je ook dat je meer recht hebt op verdriet dan die zgn. nepvrienden?

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 00:01 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Wie zegt dat ik dat niet doe ??? Het is meer de reactie van anderen in zijn omgeving waar ik moeite mee heb.
Ik heb er namelijk gewoon moeite mee , dat vrienden van hem niet zulke goede vrienden van hem waren en zoals ik hem kende vond ik dat hij beter verdiende.
Hij zou bij wijze van spreken zijn leven voor hen hebben gegeven, en hij is toch wel een beetje misbruikt door die vrienden , juist omdat die zo goed was van karakter.
Het is iets wat ik tragisch blijf vinden.

Het is voor ons niet helemaal te volgen hoe hij van kroegvriend naar boezemvriend gaat in 1 topic. Hij komt steeds dichterbij zeg maar, want nu zijn ook zijn vrienden zogenaamd geen echte vrienden meer.

Het is lastig voor te stellen dat je zo diep gaat in je verdriet als het iemand is die je kent uit de kroeg. Als je nou had gezegd dat jullie onafscheidelijk waren, ok.
Sla je niet een beetje door nu?

Ik zag de TT en heb vrijwel niets gelezen, maar ik voel me geroepen te reageren.

Mijn maatje heeft zelfmoord gepleegd.. 3 maanden voordat ik dacht dat wij samen ons vwo-diploma zouden halen en 'relax' zouden gaan studeren etc. Weliswaar bleef ik in 'onze' stad Utrecht en hij had het erover om naar A'dam te gaan, maar dat het een mooie tijd zou worden, stond wel vast. Althans, dat dacht ik.

Hij heeft geen makkelijke jeugd gehad, maar had ook veel mee.. Toch "begrijp" ik zijn keuze wel. Als hij het goed vond, dan is het ook goed - dat vertrouw ik hem toe.

Ik kan er nu - 5 jaar na dato - aardig mee omgaan en mis hem natuurlijk, maar leef ook door. Ik kan niet ontkennen dat het mijn leven heeft veranderd, maar er zijn genoeg zaken om naar toe / voor te leven. Respect.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 07:30 schreef dalaiblama het volgende:

[..]

Het is voor ons niet helemaal te volgen hoe hij van kroegvriend naar boezemvriend gaat in 1 topic. Hij komt steeds dichterbij zeg maar, want nu zijn ook zijn vrienden zogenaamd geen echte vrienden meer.

Het is lastig voor te stellen dat je zo diep gaat in je verdriet als het iemand is die je kent uit de kroeg. Als je nou had gezegd dat jullie onafscheidelijk waren, ok.
Sla je niet een beetje door nu?

helemaal mee eens en Omni:

Hier is het met mijn voetbaltrainer gebeurd. Dat is ook nogal kut ja. Zijn tweelingbroer was leider. Als je dan scoort en toch weer dat lachje ziet van je leider gaat er ook wel iets "moois" door je heen

Ik weet niet of het nog zinvol is om dit hier te posten... Maar ik weet niet waar anders.
25juni pleegde mijn oma zelfmoord... Ophanging en ... Ik kan er niet mee omgaan. Het was totaal onverwachts en het doet zoveel pijn. Ik lijk de enige te zijn die er geen begrip voor heeft. Iedereen komt af met "het was haar keuze" of "ze is gelukkig nu" ... En dat troost mij niet. Ik ween alledagen en geen klein beetje. Ik voel me fysiek slecht. Het voelt alsof iemand me in de maag geklopt heeft en de lucht uit mijn longen gezogen heeft. Ik heb ook geen fut, heb nergens zin in. Ik wil niet praten met een psycholoog. Deels omdat die mij toch geen antwoorden kunnen bezorgen en deels omdat ik dan begin aan het aanvaardingsproces en dat kan ik niet. Wil ik niet. Ik wil nog niet aanvaarden dat ze voor altijd weg is. Het is zo oneerlijk!!! Ze had dat niet mogen doen.

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 11:47 schreef Kalu het volgende:
Ik weet niet of het nog zinvol is om dit hier te posten... Maar ik weet niet waar anders.
25juni pleegde mijn oma zelfmoord... Ophanging en ... Ik kan er niet mee omgaan. Het was totaal onverwachts en het doet zoveel pijn. Ik lijk de enige te zijn die er geen begrip voor heeft. Iedereen komt af met "het was haar keuze" of "ze is gelukkig nu" ... En dat troost mij niet. Ik ween alledagen en geen klein beetje. Ik voel me fysiek slecht. Het voelt alsof iemand me in de maag geklopt heeft en de lucht uit mijn longen gezogen heeft. Ik heb ook geen fut, heb nergens zin in. Ik wil niet praten met een psycholoog. Deels omdat die mij toch geen antwoorden kunnen bezorgen en deels omdat ik dan begin aan het aanvaardingsproces en dat kan ik niet. Wil ik niet. Ik wil nog niet aanvaarden dat ze voor altijd weg is. Het is zo oneerlijk!!! Ze had dat niet mogen doen.

Hoe goed was de band met je oma, als ik vragen mag?

Ik kan me niet eens voorstellen hoe vreselijk zoiets moet zijn. Ik geef zielsveel om mijn oma en de gedachte alleen al maakt me een beetje misselijk ...

In eerste instantie had ik een andere reactie getypt, maar ik zie net dat het pas twee weken geleden is. Geef het wat tijd, je kunt nog niet van jezelf verwachten dat alles nu weer koek en ei is. De één verwerkt het sneller dan de ander, maar dwing je zelf nog niet om je erover heen te zetten. Wel raad ik je aan om met iemand te praten, je ouders, vrienden of een ander familielid. Je zit nu volgens mij nog in de ontkenningsfase (heel normaal hoor) en het aanvaarden van een sterfgeval gaat in stappen.

Mocht je na lange tijd er nog steeds fysiek last van hebben, zoals je hier beschrijft, kan ik je wel aanraden om hulp te zoeken. Maar het is nu nog erg vroeg in het rouwproces, je hebt namelijk alle recht om te voelen wat je voelt. Of het nu woede, verdriet of iets anders is.

Heel veel sterkte ermee!