R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Goede postquote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:25 schreef fairytalessuck het volgende:
Ik ken het.
Mijn beste vriendin heeft 17 december 2009 ook een einde aan haar leven gemaakt, vandaag toevallig 8 maanden geleden alweer.. Ga er verder niet over in details treden, maar het was flink kut allemaal in ieder geval. 3 Weken geleden zou ze 18 geworden zijn, 5 dagen na mijn verjaardag.
Anyway, nu 8 maanden verder merk ik dat ik er toch wel redelijk goed mee om kan gaan.
De eerste weken heb ik echt niks anders gedaan dan gehuild, en me afgevraagd "wat als?".
Daarna heb ik heel veel geschreven, in een soort van dagboek. Gewoon alles van me afgeschreven, in de vorm van een brief die aan haar geadresseerd was.
Verder heb ik er veel over gepraat met een goede vriend van me, alleen maar praten, praten, huilen en weer praten.
Op een gegeven moment was ik voor mezelf klaar met al dat gehuil, ik werd er doodziek van.
Heb toen een knop omgedraaid en ben weer wat meer leuke dingen gaan doen met andere mensen en dergelijke. En hoe cliché het ook mag zijn; afleiding helpt echt.
Ik merk aan mezelf dat ik het nu wel een plekje gegeven heb. Natuurlijk denk ik nog veel aan haar en aan wat er allemaal gebeurd is, maar ik kan tegenwoordig met een glimlach aan onze jaren terugdenken in plaats van met een traan.
Ik hoop voor jou dat jij het binnenkort ook een plekje zal kunnen geven en mocht je nog vragen hebben of gewoon wat kwijt willen over dit onderwerp, kun je me altijd een PM sturen.
Sterkte.
Op zaterdag 10 juli 2010 13:47 schreef Guus_Geluk:
"Eindhoven, dat is de voetbalhoofdstad van Nederland"
Op woensdag 28 juli 2010 20:06 schreef heywoodu:
"En anders zal ik die Guus eens even vingeren, van achteren, met een stoelpoot.."
"Eindhoven, dat is de voetbalhoofdstad van Nederland"
Op woensdag 28 juli 2010 20:06 schreef heywoodu:
"En anders zal ik die Guus eens even vingeren, van achteren, met een stoelpoot.."
Nee dat bepaal ik idd niet. Ik bepaal alleen wel dat ik vind dat je hier alleen post om medelijden op te wekken en te janken en niet om verder te komen dmv de adviezen van anderen. En dan kan het wel zo zijn dat anderen 'Leon' niet kennen, dat interesseert me geen zier. Je bent vol van jezelf en komt hier alleen maar om jezelf zielig te vinden.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:30 schreef formerjellybean het volgende:
[..]
nee , ik vind dat ik het recht heb op een topic waar ik kan vertellen hoe ik omga met de dood van een vriend.
Als je ook beter gekeken had , heb je ook vaak zat gezien dat ik reageer op anderen en ook de adviezen van anderen.
Jij blijft constant doorgaan op hoe dit nu geen bestaanrecht zou hebben omdat het niet op jouw manier is.
Ik heb zat antwoord gegeven doe ik nu ook op jou , maar dat jij moeite met dit topic hebt hoeft nog niet te betekenen dat ik het moet sluiten.
Dat bepaal jij namelijk niet.
5 jaar geleden vouwde een vriend zich om een boom. Op slag dood. Ik had hem aan de telefoon toen het gebeurde.
Eerste dagen wel eens een traan gelaten. Mooie begrafenis. Nog 1 keer naar het graf geweest, maar verder niet. Het bezoeken van een graf gaf me een gevoel van zelfbevrediging. Het zoeken naar bevestiging van mijn leed en dat vond ik zo ongepast dat ik ermee opgehouden ben.
Dood is dood. In mijn herinnering leeft hij en daarvoor hoef ik niet hele rituelen uit te voeren of mezelf er maandelijks aan te herinneren.
Soms schiet hij door mijn gedachten en daar blijft het bij.
Ik vind inderdaad dat je een beetje zwelgt, dus ik begrijp Omni wel. Of het een constructieve manier van verwerken is weet ik niet. Ik denk dat je moet waken dat je de boel niet overdramatiseert. Je kent hem van uitgaan, je hebt niet zijn kinderen gebaard ofzo.
Klinkt wellicht hard, maar ik denk dat je ook een beetje in de realiteit moet willen blijven.
De doden zijn dood. De levenden leven. Leef dan ook en blijf niet zo hangen.
Eerste dagen wel eens een traan gelaten. Mooie begrafenis. Nog 1 keer naar het graf geweest, maar verder niet. Het bezoeken van een graf gaf me een gevoel van zelfbevrediging. Het zoeken naar bevestiging van mijn leed en dat vond ik zo ongepast dat ik ermee opgehouden ben.
Dood is dood. In mijn herinnering leeft hij en daarvoor hoef ik niet hele rituelen uit te voeren of mezelf er maandelijks aan te herinneren.
Soms schiet hij door mijn gedachten en daar blijft het bij.
Ik vind inderdaad dat je een beetje zwelgt, dus ik begrijp Omni wel. Of het een constructieve manier van verwerken is weet ik niet. Ik denk dat je moet waken dat je de boel niet overdramatiseert. Je kent hem van uitgaan, je hebt niet zijn kinderen gebaard ofzo.
Klinkt wellicht hard, maar ik denk dat je ook een beetje in de realiteit moet willen blijven.
De doden zijn dood. De levenden leven. Leef dan ook en blijf niet zo hangen.
Goeie post dalaiblama, en dan kom ik weer op mijn allereerste post: respecteer die persoon zijn keuze, en wees blij dat je hem nog een tijd hebt mee kunnen maken. Lastig, true, maar ook de enige manier.
Bizar dat is namelijk 12 dagen na Leon.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:25 schreef fairytalessuck het volgende:
Ik ken het.
Mijn beste vriendin heeft 17 december 2009 ook een einde aan haar leven gemaakt, vandaag toevallig 8 maanden geleden alweer.. Ga er verder niet over in details treden, maar het was flink kut allemaal in ieder geval. 3 Weken geleden zou ze 18 geworden zijn, 5 dagen na mijn verjaardag.
Anyway, nu 8 maanden verder merk ik dat ik er toch wel redelijk goed mee om kan gaan.
De eerste weken heb ik echt niks anders gedaan dan gehuild, en me afgevraagd "wat als?".
Daarna heb ik heel veel geschreven, in een soort van dagboek. Gewoon alles van me afgeschreven, in de vorm van een brief die aan haar geadresseerd was.
Verder heb ik er veel over gepraat met een goede vriend van me, alleen maar praten, praten, huilen en weer praten.
Op een gegeven moment was ik voor mezelf klaar met al dat gehuil, ik werd er doodziek van.
Heb toen een knop omgedraaid en ben weer wat meer leuke dingen gaan doen met andere mensen en dergelijke. En hoe cliché het ook mag zijn; afleiding helpt echt.
Ik merk aan mezelf dat ik het nu wel een plekje gegeven heb. Natuurlijk denk ik nog veel aan haar en aan wat er allemaal gebeurd is, maar ik kan tegenwoordig met een glimlach aan onze jaren terugdenken in plaats van met een traan.
Ik hoop voor jou dat jij het binnenkort ook een plekje zal kunnen geven en mocht je nog vragen hebben of gewoon wat kwijt willen over dit onderwerp, kun je me altijd een PM sturen.
Sterkte.
Ik herken het huilen dat had ik namelijk ook en door praten ook wel.
Het plekje geven is iets wat nog even duurt denk ik omdat ik juist door een boel dingen in het dagelijks leven er nog veel aan herinnerd word.
Ik hoop dat het als het een jaar afgelopen is minder is.
Ik word ook iedere dag nog aan haar herinnerd.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:38 schreef formerjellybean het volgende:
[..]
Bizar dat is namelijk 12 dagen na Leon.
Ik herken het huilen dat had ik namelijk ook en door praten ook wel.
Het plekje geven is iets wat nog even duurt denk ik omdat ik juist door een boel dingen in het dagelijks leven er nog veel aan herinnerd word.
Ik hoop dat het als het een jaar afgelopen is minder is.
Ze woonde tegenover me.
Elke keer als ik de deur uitloop, zie ik haar huis.
Elke keer als ik naar buiten kijk, zie ik haar huis.
Het is alleen net hoe ver je alles wilt laten komen.
Ik was op een gegeven moment gewoon klaar met dat constante gejank en constant hetzelfde verhaal vertellen, dat ik gewoon een knop voor mezelf heb omgedraaid.
Echt zo van; nu ben ik er klaar mee.
En dat heeft geholpen, echt.
Ik weet alleen ook, dat niet iedereen dit zomaar kan.
Out of sentimental gain I wanted you to feel my pain, but it came back in return to sender.
ook een goede postquote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:33 schreef dalaiblama het volgende:
5 jaar geleden vouwde een vriend zich om een boom. Op slag dood. Ik had hem aan de telefoon toen het gebeurde.
Eerste dagen wel eens een traan gelaten. Mooie begrafenis. Nog 1 keer naar het graf geweest, maar verder niet. Het bezoeken van een graf gaf me een gevoel van zelfbevrediging. Het zoeken naar bevestiging van mijn leed en dat vond ik zo ongepast dat ik ermee opgehouden ben.
Dood is dood. In mijn herinnering leeft hij en daarvoor hoef ik niet hele rituelen uit te voeren of mezelf er maandelijks aan te herinneren.
Soms schiet hij door mijn gedachten en daar blijft het bij.
Ik vind inderdaad dat je een beetje zwelgt, dus ik begrijp Omni wel. Of het een constructieve manier van verwerken is weet ik niet. Ik denk dat je moet waken dat je de boel niet overdramatiseert. Je kent hem van uitgaan, je hebt niet zijn kinderen gebaard ofzo.
Klinkt wellicht hard, maar ik denk dat je ook een beetje in de realiteit moet willen blijven.
De doden zijn dood. De levenden leven. Leef dan ook en blijf niet zo hangen.
Op zaterdag 10 juli 2010 13:47 schreef Guus_Geluk:
"Eindhoven, dat is de voetbalhoofdstad van Nederland"
Op woensdag 28 juli 2010 20:06 schreef heywoodu:
"En anders zal ik die Guus eens even vingeren, van achteren, met een stoelpoot.."
"Eindhoven, dat is de voetbalhoofdstad van Nederland"
Op woensdag 28 juli 2010 20:06 schreef heywoodu:
"En anders zal ik die Guus eens even vingeren, van achteren, met een stoelpoot.."
Ik moest lachen.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:44 schreef zeebeschuit het volgende:
[..]
Fijn zo'n recensent in ons midden.
Out of sentimental gain I wanted you to feel my pain, but it came back in return to sender.
Wel weer opvallend dat de kwaliteitspost met klein punt van kritiek van dalaiblama genegeerd wordt en de post vol cliche's van fairytalessuck wel antwoord krijgt.
Weet niet of je dat als kritiek op mijn post bedoelt, maar hoe cliché het ook mag zijn, het heeft mij wél geholpen.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:45 schreef Omnifacer het volgende:
Wel weer opvallend dat de kwaliteitspost met klein punt van kritiek van dalaiblama genegeerd wordt en de post vol cliche's van fairytalessuck wel antwoord krijgt.
Out of sentimental gain I wanted you to feel my pain, but it came back in return to sender.
ach de een praat in plaatjes de andere deelt waardering aan de hand van woordenquote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:44 schreef zeebeschuit het volgende:
[..]
Fijn zo'n recensent in ons midden.
Op zaterdag 10 juli 2010 13:47 schreef Guus_Geluk:
"Eindhoven, dat is de voetbalhoofdstad van Nederland"
Op woensdag 28 juli 2010 20:06 schreef heywoodu:
"En anders zal ik die Guus eens even vingeren, van achteren, met een stoelpoot.."
"Eindhoven, dat is de voetbalhoofdstad van Nederland"
Op woensdag 28 juli 2010 20:06 schreef heywoodu:
"En anders zal ik die Guus eens even vingeren, van achteren, met een stoelpoot.."
Nee absoluut niet als kritiek bedoeld, helemaal niet! Het zijn de gebruikelijke dingen die je post, maar als het jou heeft geholpen dan is dat -->quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:46 schreef fairytalessuck het volgende:
[..]
Weet niet of je dat als kritiek op mijn post bedoelt, maar hoe cliché het ook mag zijn, het heeft mij wél geholpen.
Bij mij is het over het algemeen dat verwerken wat langer duurt, het plekje is er nog niet echt.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:41 schreef fairytalessuck het volgende:
[..]
Ik word ook iedere dag nog aan haar herinnerd.
Ze woonde tegenover me.
Elke keer als ik de deur uitloop, zie ik haar huis.
Elke keer als ik naar buiten kijk, zie ik haar huis.
Het is alleen net hoe ver je alles wilt laten komen.
Ik was op een gegeven moment gewoon klaar met dat constante gejank en constant hetzelfde verhaal vertellen, dat ik gewoon een knop voor mezelf heb omgedraaid.
Echt zo van; nu ben ik er klaar mee.
En dat heeft geholpen, echt.
Ik weet alleen ook, dat niet iedereen dit zomaar kan.
Ik weet dat het wel komt maar gewoon met bepaalde dingen ben ik wat trager en anderen zien dat als zwelgen, maar voor mij weet ik dat dat niet zo is.
Ik heb niet het idee dat ik namelijk mijn leven stopzet, ik doe ernaast zat.
Het is juist het plekje zien te vinden
Er zit soms gewoon over bepaalde dingen in zijn leven waar ik soms gewoon nog best kwaad ben
en dat zit soms ook best het verwerken tegen.
daar heeft hij het niet over, ik ken hem een beetje, het gaat meer over het feit dat TS zich ook bereid zou kunnen tonen het eens van een andere kant te bekijken..quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:46 schreef fairytalessuck het volgende:
[..]
Weet niet of je dat als kritiek op mijn post bedoelt, maar hoe cliché het ook mag zijn, het heeft mij wél geholpen.
Op zaterdag 10 juli 2010 13:47 schreef Guus_Geluk:
"Eindhoven, dat is de voetbalhoofdstad van Nederland"
Op woensdag 28 juli 2010 20:06 schreef heywoodu:
"En anders zal ik die Guus eens even vingeren, van achteren, met een stoelpoot.."
"Eindhoven, dat is de voetbalhoofdstad van Nederland"
Op woensdag 28 juli 2010 20:06 schreef heywoodu:
"En anders zal ik die Guus eens even vingeren, van achteren, met een stoelpoot.."
Hehe, okee.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:48 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Nee absoluut niet als kritiek bedoeld, helemaal niet! Het zijn de gebruikelijke dingen die je post, maar als het jou heeft geholpen dan is dat -->
Nee weet je wat het voornamelijk is.
Ik ben heel hard voor mezelf. Als ik verdriet heb, geef ik mezelf een bepaalde periode (niet van tevoren vastgesteld natuurlijk) waarin ik mag huilen en verdrietig mag zijn. Maar als ik er zelf genoeg van heb, draai ik die knop om en dan huil ik niet meer en dan weiger ik om er iedere dag mee bezig te zijn.
Out of sentimental gain I wanted you to feel my pain, but it came back in return to sender.
Maar er zijn niet meer opties, denk ik. Je zult wel moeten.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:49 schreef fairytalessuck het volgende:
[..]
Hehe, okee.
Nee weet je wat het voornamelijk is.
Ik ben heel hard voor mezelf. Als ik verdriet heb, geef ik mezelf een bepaalde periode (niet van tevoren vastgesteld natuurlijk) waarin ik mag huilen en verdrietig mag zijn. Maar als ik er zelf genoeg van heb, draai ik die knop om en dan huil ik niet meer.
Ik bedoelde het ook niet aanvallend en zoiets dacht ik al.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:48 schreef StrikerZeljko het volgende:
[..]
daar heeft hij het niet over, ik ken hem een beetje, het gaat meer over het feit dat TS zich ook bereid zou kunnen tonen het eens van een andere kant te bekijken..
Maar wilde het toch even weten.
Out of sentimental gain I wanted you to feel my pain, but it came back in return to sender.
Klopt. Ik heb vroeger veel meegemaakt en toen deed ik dat niet. Daar heb ik mezelf jaren kapot mee gemaakt en sinds een paar jaar doe ik dat niet meer.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:50 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Maar er zijn niet meer opties, denk ik. Je zult wel moeten.
Je hebt wat dit betreft inderdaad 2 keuzes.
Of tijden blijven treuren om iets wat je toch niet veranderen kan en het jezelf ontzettend moeilijk maken.
Of een knop omdraaien en verdergaan met je leven. Wat niet wil zeggen dat je het vergeten bent natuurlijk, maar dat je accepteert dat het niet anders is.
Out of sentimental gain I wanted you to feel my pain, but it came back in return to sender.
Ja, en je accepteert ook dat het de wil van de overledene is. Wie ben ik om de doodswens van mijn overleden makker niet te respecteren?
Tja, ieder verwerkt dit soort dingen op zijn eigen manier. Er is ook niet één beste manier om dit te doen, maar het een is natuurlijk wel beter dan het andere.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:48 schreef formerjellybean het volgende:
[..]
Bij mij is het over het algemeen dat verwerken wat langer duurt, het plekje is er nog niet echt.
Ik weet dat het wel komt maar gewoon met bepaalde dingen ben ik wat trager en anderen zien dat als zwelgen, maar voor mij weet ik dat dat niet zo is.
Ik heb niet het idee dat ik namelijk mijn leven stopzet, ik doe ernaast zat.
Het is juist het plekje zien te vinden
Er zit soms gewoon over bepaalde dingen in zijn leven waar ik soms gewoon nog best kwaad ben
en dat zit soms ook best het verwerken tegen.
Ik kan je hier verder ook niet mee helpen, aangezien ik niet weet wat voor persoon je bent en hoe je in elkaar zit.
Misschien dat in mijn verhaal nog een paar bruikbare dingen voor je zaten, ik hoop het.
Ik wist bij mijn vriendin ook dat het er aan zat te komen. En ik heb altijd tegen haar gezegd: Ik zal je beslissing accepteren, respecteren, maar ik zal er nooit achter staan.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:53 schreef Omnifacer het volgende:
Ja, en je accepteert ook dat het de wil van de overledene is. Wie ben ik om de doodswens van mijn overleden makker niet te respecteren?
Feit is alleen dat dat verschillende dingen zijn. Natuurlijk sta je er niet achter als iemand zoiets doet, maar je zult het wel moeten accepteren.
En dat zie ik bij jou ook, dat jij er ook zo tegenover staat. Als de persoon die het gedaan heeft zo gelukkiger is, dan ben ik blij voor diegene. (beetje foute woordkeuze, blij, maar weet niet hoe ik het anders zeggen moet)
Out of sentimental gain I wanted you to feel my pain, but it came back in return to sender.
Sterkte TS 
,
Dit soort verhalen grijpen me best wel aan en ik hoop dat in mijn directe kennisen kring dit niet gaat gebeuren en voor anderen ook niet.
,Dit soort verhalen grijpen me best wel aan en ik hoop dat in mijn directe kennisen kring dit niet gaat gebeuren en voor anderen ook niet.
You have to make the right choice. As long as you don't choose, everything remains possible.
Met een andere gebeurtenis in mijn leven , heb ik dat ook gedaan en het weggestopt en dat is heeft voor mij niet goed uitgepakt , dus nu neem ik gewoon de tijd om de dingen op mijn manier en mijn tempo te verwerken.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:49 schreef fairytalessuck het volgende:
[..]
Hehe, okee.
Nee weet je wat het voornamelijk is.
Ik ben heel hard voor mezelf. Als ik verdriet heb, geef ik mezelf een bepaalde periode (niet van tevoren vastgesteld natuurlijk) waarin ik mag huilen en verdrietig mag zijn. Maar als ik er zelf genoeg van heb, draai ik die knop om en dan huil ik niet meer en dan weiger ik om er iedere dag mee bezig te zijn.
En al en al vind ik dat ik het redelijk doe, juist omdat ik ook de dagelijkse dingen doe , het huilen is voor mij veel minder geworden , maar het is gewoon iets wat tijd nodig heeft en ik mezelf ook de ruimte voor geef.
Daar ben ik het volledig mee eens, en da's ook 1 van de redenen dat ik me erger aan TS.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:53 schreef fairytalessuck het volgende:
En dat zie ik bij jou ook, dat jij er ook zo tegenover staat. Als de persoon die het gedaan heeft zo gelukkiger is, dan ben ik blij voor diegene. (beetje foute woordkeuze, blij, maar weet niet hoe ik het anders zeggen moet)
Wie zegt dat ik dat niet doe ??? Het is meer de reactie van anderen in zijn omgeving waar ik moeite mee heb.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 23:53 schreef Omnifacer het volgende:
Ja, en je accepteert ook dat het de wil van de overledene is. Wie ben ik om de doodswens van mijn overleden makker niet te respecteren?
Ik heb er namelijk gewoon moeite mee , dat vrienden van hem niet zulke goede vrienden van hem waren en zoals ik hem kende vond ik dat hij beter verdiende.
Hij zou bij wijze van spreken zijn leven voor hen hebben gegeven, en hij is toch wel een beetje misbruikt door die vrienden , juist omdat die zo goed was van karakter.
Het is iets wat ik tragisch blijf vinden.
En waar baseer jij op dat jij een betere vriend van hem was dan die anderen? Hou je toch met jezelf bezig zeg, in plaats van uit naam van een dode te spreken en zelfs vriendschappen te betwisten.quote:Op woensdag 18 augustus 2010 00:01 schreef formerjellybean het volgende:
[..]
Wie zegt dat ik dat niet doe ??? Het is meer de reactie van anderen in zijn omgeving waar ik moeite mee heb.
Ik heb er namelijk gewoon moeite mee , dat vrienden van hem niet zulke goede vrienden van hem waren en zoals ik hem kende vond ik dat hij beter verdiende.
Hij zou bij wijze van spreken zijn leven voor hen hebben gegeven, en hij is toch wel een beetje misbruikt door die vrienden , juist omdat die zo goed was van karakter.
Het is iets wat ik tragisch blijf vinden.
Vind je ook dat je meer recht hebt op verdriet dan die zgn. nepvrienden?
Het is voor ons niet helemaal te volgen hoe hij van kroegvriend naar boezemvriend gaat in 1 topic. Hij komt steeds dichterbij zeg maar, want nu zijn ook zijn vrienden zogenaamd geen echte vrienden meer.quote:Op woensdag 18 augustus 2010 00:01 schreef formerjellybean het volgende:
[..]
Wie zegt dat ik dat niet doe ??? Het is meer de reactie van anderen in zijn omgeving waar ik moeite mee heb.
Ik heb er namelijk gewoon moeite mee , dat vrienden van hem niet zulke goede vrienden van hem waren en zoals ik hem kende vond ik dat hij beter verdiende.
Hij zou bij wijze van spreken zijn leven voor hen hebben gegeven, en hij is toch wel een beetje misbruikt door die vrienden , juist omdat die zo goed was van karakter.
Het is iets wat ik tragisch blijf vinden.
Het is lastig voor te stellen dat je zo diep gaat in je verdriet als het iemand is die je kent uit de kroeg. Als je nou had gezegd dat jullie onafscheidelijk waren, ok.
Sla je niet een beetje door nu?
Ik zag de TT en heb vrijwel niets gelezen, maar ik voel me geroepen te reageren.
Mijn maatje heeft zelfmoord gepleegd.. 3 maanden voordat ik dacht dat wij samen ons vwo-diploma zouden halen en 'relax' zouden gaan studeren etc. Weliswaar bleef ik in 'onze' stad Utrecht en hij had het erover om naar A'dam te gaan, maar dat het een mooie tijd zou worden, stond wel vast. Althans, dat dacht ik.
Hij heeft geen makkelijke jeugd gehad, maar had ook veel mee.. Toch "begrijp" ik zijn keuze wel. Als hij het goed vond, dan is het ook goed - dat vertrouw ik hem toe.
Ik kan er nu - 5 jaar na dato - aardig mee omgaan en mis hem natuurlijk, maar leef ook door. Ik kan niet ontkennen dat het mijn leven heeft veranderd, maar er zijn genoeg zaken om naar toe / voor te leven. Respect.
Mijn maatje heeft zelfmoord gepleegd.. 3 maanden voordat ik dacht dat wij samen ons vwo-diploma zouden halen en 'relax' zouden gaan studeren etc. Weliswaar bleef ik in 'onze' stad Utrecht en hij had het erover om naar A'dam te gaan, maar dat het een mooie tijd zou worden, stond wel vast. Althans, dat dacht ik.
Hij heeft geen makkelijke jeugd gehad, maar had ook veel mee.. Toch "begrijp" ik zijn keuze wel. Als hij het goed vond, dan is het ook goed - dat vertrouw ik hem toe.
Ik kan er nu - 5 jaar na dato - aardig mee omgaan en mis hem natuurlijk, maar leef ook door. Ik kan niet ontkennen dat het mijn leven heeft veranderd, maar er zijn genoeg zaken om naar toe / voor te leven. Respect.
helemaal mee eens en Omni:quote:Op woensdag 18 augustus 2010 07:30 schreef dalaiblama het volgende:
[..]
Het is voor ons niet helemaal te volgen hoe hij van kroegvriend naar boezemvriend gaat in 1 topic. Hij komt steeds dichterbij zeg maar, want nu zijn ook zijn vrienden zogenaamd geen echte vrienden meer.
Het is lastig voor te stellen dat je zo diep gaat in je verdriet als het iemand is die je kent uit de kroeg. Als je nou had gezegd dat jullie onafscheidelijk waren, ok.
Sla je niet een beetje door nu?
*I'm not perfect but parts of me are incredible*
guess that's what happens when a tornado meets a vulcano
guess that's what happens when a tornado meets a vulcano
Hier is het met mijn voetbaltrainer gebeurd. Dat is ook nogal kut ja. Zijn tweelingbroer was leider. Als je dan scoort en toch weer dat lachje ziet van je leider gaat er ook wel iets "moois" door je heen 
Mijn piek is kwijt
Ik weet niet of het nog zinvol is om dit hier te posten... Maar ik weet niet waar anders.
25juni pleegde mijn oma zelfmoord... Ophanging en ... Ik kan er niet mee omgaan. Het was totaal onverwachts en het doet zoveel pijn. Ik lijk de enige te zijn die er geen begrip voor heeft. Iedereen komt af met "het was haar keuze" of "ze is gelukkig nu" ... En dat troost mij niet. Ik ween alledagen en geen klein beetje. Ik voel me fysiek slecht. Het voelt alsof iemand me in de maag geklopt heeft en de lucht uit mijn longen gezogen heeft. Ik heb ook geen fut, heb nergens zin in. Ik wil niet praten met een psycholoog. Deels omdat die mij toch geen antwoorden kunnen bezorgen en deels omdat ik dan begin aan het aanvaardingsproces en dat kan ik niet. Wil ik niet. Ik wil nog niet aanvaarden dat ze voor altijd weg is. Het is zo oneerlijk!!! Ze had dat niet mogen doen.
25juni pleegde mijn oma zelfmoord... Ophanging en ... Ik kan er niet mee omgaan. Het was totaal onverwachts en het doet zoveel pijn. Ik lijk de enige te zijn die er geen begrip voor heeft. Iedereen komt af met "het was haar keuze" of "ze is gelukkig nu" ... En dat troost mij niet. Ik ween alledagen en geen klein beetje. Ik voel me fysiek slecht. Het voelt alsof iemand me in de maag geklopt heeft en de lucht uit mijn longen gezogen heeft. Ik heb ook geen fut, heb nergens zin in. Ik wil niet praten met een psycholoog. Deels omdat die mij toch geen antwoorden kunnen bezorgen en deels omdat ik dan begin aan het aanvaardingsproces en dat kan ik niet. Wil ik niet. Ik wil nog niet aanvaarden dat ze voor altijd weg is. Het is zo oneerlijk!!! Ze had dat niet mogen doen.
Hoe goed was de band met je oma, als ik vragen mag?quote:Op dinsdag 10 juli 2012 11:47 schreef Kalu het volgende:
Ik weet niet of het nog zinvol is om dit hier te posten... Maar ik weet niet waar anders.
25juni pleegde mijn oma zelfmoord... Ophanging en ... Ik kan er niet mee omgaan. Het was totaal onverwachts en het doet zoveel pijn. Ik lijk de enige te zijn die er geen begrip voor heeft. Iedereen komt af met "het was haar keuze" of "ze is gelukkig nu" ... En dat troost mij niet. Ik ween alledagen en geen klein beetje. Ik voel me fysiek slecht. Het voelt alsof iemand me in de maag geklopt heeft en de lucht uit mijn longen gezogen heeft. Ik heb ook geen fut, heb nergens zin in. Ik wil niet praten met een psycholoog. Deels omdat die mij toch geen antwoorden kunnen bezorgen en deels omdat ik dan begin aan het aanvaardingsproces en dat kan ik niet. Wil ik niet. Ik wil nog niet aanvaarden dat ze voor altijd weg is. Het is zo oneerlijk!!! Ze had dat niet mogen doen.
Ik kan me niet eens voorstellen hoe vreselijk zoiets moet zijn. Ik geef zielsveel om mijn oma en de gedachte alleen al maakt me een beetje misselijk ...
In eerste instantie had ik een andere reactie getypt, maar ik zie net dat het pas twee weken geleden is. Geef het wat tijd, je kunt nog niet van jezelf verwachten dat alles nu weer koek en ei is. De één verwerkt het sneller dan de ander, maar dwing je zelf nog niet om je erover heen te zetten. Wel raad ik je aan om met iemand te praten, je ouders, vrienden of een ander familielid. Je zit nu volgens mij nog in de ontkenningsfase (heel normaal hoor) en het aanvaarden van een sterfgeval gaat in stappen.
Mocht je na lange tijd er nog steeds fysiek last van hebben, zoals je hier beschrijft, kan ik je wel aanraden om hulp te zoeken. Maar het is nu nog erg vroeg in het rouwproces, je hebt namelijk alle recht om te voelen wat je voelt. Of het nu woede, verdriet of iets anders is.
Heel veel sterkte ermee!
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
|
|
