Ik weet het nog als de dag van gister, sterker nog het was gister. Zonder iemand lastig te vallen pakte ik mijn fiets en ging zitten. Kut, mijn dwangneurose begon weer op te spelen dus ik was verplicht om elke omwenteling van mijn trapper te tellen. Ik krabde achter mijn oor en hoopte dat mijn even-dwangneurose me met rust zou laten. Te laat, dus bij elke even omwenteling die ik met mijn trapper maakte moest ik 2 keer snel met mijn ogen knipperen, hier valt mee te leven dacht ik bij mezelf. Dus al trappen tellend en ogen knipperend was ik rustig aan het fietsen en hoopte al dat niet al teveel mensen me zouden zien. Voordat ik deze laatste gedacht door mijn hoofd liet spoken wist ik al dat het te laat was, mijn na-aap-dwangneurose begon weer op te spelen. Deze na-aap-dwangneurose houdt in dat ik iedereen die mij tegemoet komt na MOET doen totdat ik de volgende persoon ben tegengekomen, als ik op de fiets ben hoef ik alleen de manier van fietsen over te nemen, speelt mijn even-dwangneurose op hoef ik gelukkig alleen mensen na te doen die ik om de 4 getelde personen tegenkom (dit is zowaar het enige voordeel die deze dwangneurose met zich meebrengt)
Goed, daar zat ik dan al fietsend, stappen tellend, mensen om de 4 getelde personen na te doen, en toen vroeg ik mij af, gaat dit ooit nog weg?
Klacht: kreeg ook nog een vliegje in mijn oog waardoor ik om de 2 x 2 x het aantal actieve dwangneurose met mijn rechter oog moest knipperen (mits ik al 2 keer met mijn ogen aan het knipperen was).
Gelukkig was het al een beetje schermerig
You're crazy in the coconut..
That boy needs therapy..