Editors #6

quote:

EDITORS NA SLOME START TOCH HEMELTERGEND MOOI

2-5-2010

Nog geen half jaar geleden barstte Editors op momenten uit de voegen van de Melkweg. Met toen nog relatief nieuw materiaal van hun naar elektronica gezwaaide derde album bleek dat ze een echte stadionband zouden kunnen zijn. Grote verwachtingen dus voor de HMH vanavond. En na een statisch en tam begin maken Tom Smith en consorten die verwachtingen uiteindelijk ook waar.

In tegenstelling tot in de Melkweg geen lange, sluimerende synth-intro voor In This Light And On This Evening. Het is na enkele seconden meteen to the point en liedjes raggen. Lights, An End Has A Start, You Don’t Know Love. Net als vorige keer husselen ze nummers van alle drie de albums door elkaar. De heren zijn duidelijk niet meer onzeker over hun muziek, dit is gewoon goed. Tegelijk klinkt het ook als business as usual en oogt het minder speels. Een gemiddelde werkdag. Vooral Smith lijkt op de automatische piloot te functioneren. In de Melkweg stuiterde hij als een bezetene naar alle hoeken van het podium, klom overal op en vloog tegen de muren, alsof er ladingen aan opgekropte energie uit zijn systeem moesten. Vanavond lijkt hij te slenteren op een paar vierkante meter, straalt hij in eerste instantie vooral vermoeidheid. Het publiek is solidair en houdt het voorlopig rustig.

Na Bones en A Life As A Ghost, dat redelijk doodslaat, is er een opleving met Eat Raw Meat = Blood Drool. De band komt op stoom en Smith lijkt wakker te worden. En van oerdegelijk draait het dan langzaam naar heel vermakelijk. Zoals altijd met de monotone stem van Smith als middelpunt, op een vreemde manier tegelijk kil en warm. Wat tilt hij nummers als Last Day of Smokers Outside The Hospital Doors daarmee naar een, en hier quote ik nog maar eens het vorige concertverslag, hemeltergend mooi niveau.

Met Bullets, The Big Exit, The Racing Rats en Munich schakelen ze definitief naar een hogere versnelling. De videoschermen blinken, vuurgeisers ontploffen op de rand van het podium en een lading glitter daalt neer op het inmiddels flink bewegende publiek. Voor de toegift komt Smith eerst solo terug om op de piano het kalme No Sound But The Wind te spelen en daarmee op belachelijk fraaie wijze de soms postapocalyptische sound van de band nog eens te illustreren. Niet verbazingwekkend dat het nummer gebaseerd is op het Pulitzerwinnende meesterwerk The Road van Cormac Mccarthy. Voor de eindsprint is de band weer volledig bezet en spelen ze met Bricks And Mortar, Papillon en Fingers In The Factories een geweldige climax aan de show. Next stop: Amsterdam Arena.

quote:

Op zondag 30 mei 2010 12:09 schreef bloodymary het volgende:
Nou, ik heb Editors al heel vaak live gezien, zowel op festivals als met concerten in kleine en grotere zalen. Maar ik vond dit echt hun slechtste optreden ooit. Het leek wel of Tom een routineklusje afraffelde.

quote:

Op zondag 30 mei 2010 12:35 schreef superjojo het volgende:

[..]

Bij 3voor12 noemde ze dit optreden het beste op Nederlandse bodem...

quote:

Op zondag 2 mei 2010 02:11 schreef Haunter het volgende:
Optreden zelf was erg goed ja! Publiek was inderdaad veel te tam, maar komt, no offence natuurlijk, door het grote aantal 40+ers vooraan.

quote:

Op zondag 30 mei 2010 12:35 schreef superjojo het volgende:

[..]

Bij 3voor12 noemde ze dit optreden het beste op Nederlandse bodem...