Dan heb ik ook nog een leuke. Weet niet of die hier thuishoort, maar laat me weten wat je ervan vindt:
Tijdens het avondeten kwam mijn vriendin met een schitterend idee om mijn droom van unknown trampling eens uit te laten komen. ' Als ik nu eens een ladiesnight organiseer hier thuis, dan kun jij je droom waarmaken', sprak ze. Ik keek op, niet geheel wetend waar ze het nu over had. 'Hoe bedoel je dat schat?', vroeg ik haar. 'Unknown trampling', zei ze. Meteen kwam er een twinkeling in mijn ogen. 'Dat lijkt me geweldig, echt waar', sprak ik. Meteen ging het door me hoofd waar ik dan zou gaan liggen. 'Bij de voordeur zou de beste plek zijn', opperde ik. 'En hoe had je dat in gedachten dan?', vroeg ze. 'Als ik nu de plank van de kruipruimte bij de voordeur verwijder, in de kruipruimte een verhoging maak waar ik kan liggen en dan mijzelf in het verlengde van de gang neerleg, zodat mijn hoofd onder de deurpost lig, dan kan ik optimaal gebruik maken van de ruimte en kunnen jullie optimaal van mij gebruik maken', stelde ik voor. 'Maar wat voor ladiesnight moet het worden dan schat'?, vroeg ik haar. 'Ach, ik nodig een paranormaal persoon uit, vraag wat vriendinnen van me die dat zeker interessant vinden en dan moet zo'n avond zeker de moeite waard zijn', maakte ze me lekker. Toevallig kende ik een aantal van haar vriendinnen en de gedachte dat er per dame sprake was van een gewicht van zo'n 75 a 80 kilo, bezorgde me een lichte erectie in mijn broek, zodat ik even moest verzitten. 'Niet voorwerken, he', sprak mijn vriendin, terwijl haar hak speels in mijn kruis werd geprikt.
Meteen na het eten ging ik aan de gang. Een geluk dat de Gamma tot laat geopend is. Eerst maar eens de plank van de kruipruimte verwijderen, opmeten, de hoogte van mezelf laten opmeten, op naar de Gamma en planken kopen. Ook maar even plexieglas gekocht waar ik direct onder zou gaan liggen. Helaas zou ik niks van het schoeisel van de dames voelen, maar het idee dat men niet zou weten waar ze op zouden staan, vergoedde veel. Tevens een deurmat gekocht, altijd handig. Vervolgens weer terug naar huis, kruipruimte openmaken en timmeren. Ik moet een soort van box timmeren, die neerleggen in het zand van de kruipruimte. Op de avond van de ladiesnight op de box gaan liggen, vervolgens het plexiglas over mij heen leggen en vastschroeven aan de binnenkant bij mijn hoofd, zodat het niet zou wegglijden. Vervolgens zou mijn vriendin het deurmatje erop leggen en genieten maar.
'Zo, klaar met de box en die erin gelegd. Nu maar eens uitproberen en daarna kan ik gelijk het plexiglas opmeten', denk ik bij mezelf. Ik leg mij op de box en vraag mijn vriendin om het plexiglas op mij te leggen en met een potloodje de andere kant af te tekenen, ter hoogte van mijn onderbuik. Dit zou inhouden dat mijn geslachtsdeel buiten het gewichtelijk geweld van de dames zou vallen, iets dat ik niet erg zou vinden. Althans, dat zou later een keer een mogelijkheid zijn, niet nu. Net dat ik bezig ben om de gaatjes waar ik door moet boren in het plexieglas aan het af tekenen ben, gaat de bel. Ik denk shit, sterker nog, ik roep het hardop. 'Mijn moeder staat voor de deur', zegt mijn vriendin. 'Wat nu'?, vraag ik. 'Blijf maar liggen, ik zal de deurmat er wel opleggen, het kan niet anders', zegt ze om er meteen aan toe te voegen dat het een mooie gelegheid is om 1 en ander uit te testen. Nerveus lig ik stil om te kijken wat er gebeuren gaat Als het maar goed gaat, hoop ik. En vooral, als ze het maar niet doorheeft. Want mijn schoonmoeder weet absoluut niet van onze spelletjes die doorgaans alleen hebben plaatsgevonden op onze slaapkamer.
Door het plexieglas zie ik dat mijn vriendin de deurmat op het plexieglas legt en tot mijn ontsteltenis zie ik dat de deurmat niet geheel aansluit. Er zit een kier van zo'n 2 cm rond mijn ogen. Mijn vriendin ziet het ook. Met een knipoog van haar kant voel ik haar 100 kilo op me stappen. Ik voel dat het plexieglas aardig inzakt en dat een ardige druk op mijn buik komt te staan. Dan opent ze de deur en zegt:'hai ma, kom je doen zo laat'? 'Ach', zegt ze, 'pa is naar de vereniging en ik had niks te doen, dus kom even een bakje koffie drinken'. 'Kom erin', zegt me vriendin en stapt achterwaarts weer van me af. Vervolgens voel ik het gewicht van mijn schoonmoeder, 90 kilo, op mijn borst stappen en verder stappen via mijn buik en van me af. 'Wat is er met die mat aan de hand'?, vraagt ze. Oh oh, denk ik bij mezelf, maar mijn vriendin pareert handig haar vraag met de opmerking dat ze pasgeleden in de kruipruimte zijn geweesten sinds die tijd het een beetje hobbelig aanvoelt. Niet geheel onwaar denk ik bij mezelf. En terwijl ze de kamer inloopt, vraagt ze: 'is 'John er niet?
'Nee, die is vanavond wat drinken met zijn vrienden', hoor ik haar zeggen terwijl ik lig bij te komen van deze 2 zware vrouwen bovenop me. Maar het lijkt erop dat het plexieglas het gehouden heeft. En dat is goed nieuws. Nu maar hopen dat mijn schoonmoeder maar 1 bakje koffie drinkt en snel weer ophoepelt. Terwijl de tijd doorgaat hoor de klaagverhalen van mijn schoonmoeder aan. Dan hoor ik mijn vriendin vertellen dat ze van plan is om binnenkort een ladiesnight te gaan houden en een paranormaal persoon wil uitnodigen. En als dat nog niet genoeg is, hoor ik mijn schoonmoeder zichzelf uitnodigen. Na zo'n 45 minuten besluit mijn schoonmoeder dan eindelijk te vertrekken. Ik hoor haar jas dichtgaan. 'Groet je John voor me', hoor ik haar zeggen. 'Zal ik doen ma', antwoord mijn vriendin. Dan stapt mijn mijn moeder de gang in en ik hoor het tikken van haar hakken dichterbij komen omvervolgens vol op mijn buik te stappen. Ze zet een stap op mijn borst en blijft dan staan. 'Dit is echt niet goed, schat', hoor ik haar zeggen. Oh, oh, denk ik, als dit maar goed gaat. En bovendien wordt 90 kilo wat stil staat op je steeds zwaarder, dus hoop ik dat ze er verder geen acht op zal slaan en gewoon doorloopt. Tot overmaat van ramp voel ik mijn vriendin haar voet ook op mijn buik. Ik probeer naar haar te kijken door het 2cm vrije plexieglas, maar het enige wat ik zie is de gestalte van mijn moeder. Dan gebeurt het, mijn moeder stapt iets door en staat met haar volle gewicht op mijn borst en draait zich om. Ik kijk recht tegen haar hoge hakken, een schitterend gezicht. Ze voelt langzaam met haar hak over het vloerkleed, zodat ze met 1 hak op mijn borst staat, toevallig ook nog op mijn tepel. Maar gelukkig komt eer eind aan nadat mijn vriendin toezegt er wat aan te zullen doen. Dan draait mijn moeder zich op haar hak weer om, wat een pijnlijk gevoel bij mij tot gevolg heeft en stapt door de deurpost weer van me af. Poeh, denk ik bij mezelf, dat ging nog maar net goed, en stilletjes begin ik te twijfelen of ik dit avontuur wel wil. Maar gelukkig kom ik weer tot zinnen nadat ik mijn vriendin naar beneden zie kijken en mij een knipoog geeft. 'Ajuus mam', zegt ze, zwaait nog even en doet de deur dicht. 'En?'', vraagt ze, 'wat vond je ervan?'.
Wanneer ze uit het zicht verdwenen is doet mijn vriendin de deur weer dicht en kijkt geamuseerd naar beneden en daar kijkt ze in een paar gelukkige ogen. 'Zal ik de avond met mijn vriendinnen maar afzeggen'?, vraagt ze. 'Die unknown trampling heb je nu al gehad, he'. Verschrikt kijk ik haar aan. 'Ik plaag je maar', zegt ze. 'Maar het lijkt erop dat het plexieglas het houdt. Ik bedoel, als het mijn moeder en ik samen houdt, dan houdt het mijn vriendinnen zeker. Als jij nu ervoor zorgt dat het vanavond klaar komt, dan zorg ik ervoor dat het zeer binnenkort gaat plaatsvinden'.
'Ik was even bang dat ze onder de mat zou gaan kijken, maar gelukkig nam je het snel over', zeg ik, terwijl ze van me afstapt en ik uit de ruimte kruip, om daarna even de rug te strekken.
'Koffie?', vraagt ze. 'Heerlijk ', zeg ik, ondertussen het plexiglas meenemend om wat gaatjes erin te boren. Ik ga aan de eettafel zitten en leg het glas neer. Even later komt mijn vriendin al aan tafel met de koffie. En terwijl ik een slokje van de heerlijke koffie neem, vraag ik haar wie ze verwacht dat er komen. 'Nou, dat zal ik je vertellen en, zoals je altijd van iedereen wilt weten, ook even de gewichten'. Ik kan een glimlach niet onderdrukken, iets dat ze ziet en mij een schopje in mijn kruis oplevert. 'Sabina komt zeker', begint ze, 'en zij weegt 72 kilo'. Sabina, denk ik, en meteen komt een schok tot mij, wanneer ik bedenk dat er maar 1 vrouw in haar vriendengroep zit die stillettohakken draagt. Vaak heb ik erover gefantasseerd om daar nou eens onder te liggen, maar nu dat ook werkelijkheid gaat worden, begint mijn kleine man spontaan te groeien. Vervolgens gaat ze verder en noemt stuk voor stuk interessante namen op. Interessant gezien het gewicht. Qua schoeisel wat minder, aangezien ik er niet veel van ga voelen omdat het plexiglas mij scheidt van vlijmscherpe naaldhakken. Linda met 69 kilo komt voorbij, net als mijn schoonmoeder (90 kilo), Rachel (187cm en 98 kilo!!), Denise (73 kilo), Miriam (85 kilo) en als laatste de lichtste maar zeer aantrekkelijk Monique met slechts 66 kilo, maar waar ik haar van verdenk dat zij weet heeft van mijn tramplingavontuurtjes met mijn vriendin. Dit uit zij door plagerig met haar hakken te spelen als ik bij haar in de buurt ben en behoorlijk stampend over de vloer te lopen. In mijn gedachten ben ik al meerdere malen door haar overlopen. Maar goed, ik wijk uit.
De deelneemsters zijn bekend, nu alleen nog het afwerken en dan kan het zo snel als mogelijk beginnen. Ik spreek met mijn vriendin af dat het vanavond nog af kan zijn, zodat zij zsm een afspraak een afspraak kan maken met het paranormaal persoon.
Nadat ik de afwerking heb gedaan, de plank die er eigenlijk hoort er weer op heb gedaan en de mat weer terug heb gelegd, meld ik tevreden aan mijn vriendin dat mijn werk erop zit en dat zij dingen kan gaan regelen.
Nadat ze het nodige aan telefoontjes en mailverkeer heeft gedaan, komt mijn vriendin me later op de avond, vlak voordat we naar bovengaan om te slapen nog melden dat het paranormaal persoon ook een vrouw is. Wat heb ik toch een lieve vriendin, denk ik en dankbaar leg ik mij voor de trap neer, zoals ik elke avond doe, om haar mijn nederigheid te tonen. Zonder omkijken stapt ze met haar 100 kilo op mijn buik, laat haar een kusje onder haar blote voetzolen geven door mij en stapt de trap naar boven, waarna ik snel opstap en haar volg, om mij voor de wastafel neer te leggen, zodat ze als een echte koningin op mijn borst en buik kan gaan staan om haar klaar te maken voor het slapen gaan. Ik ben dankbaar dat ze dit voor mij wil doen en lig graag onder haar goddelijke lichaam, ook al kost het mij moeite als ze lang op mij stilstaat. Maar ja, dat is het lot wat ik wil en heb aangenomen.
Een paar dagen later was het dan eindelijk zover. De hele dag was ik al nerveus en ook tijdens het avondeten kreeg ik nauwelijks een hap door mijn keel. Mijn vriendin zag het en moest lachen.' Ik hoop dat je het allemaal volhoudt', zei ze. Dat hoopte ik ook. ' Maar wat als ze het ontdekken dat ik er lig'?, vroeg ik haar. ' Dan denk ik dat jouw unknown trampling verandert in multi-trampling', sprak ze met een twinkeling in de ogen. Na het inruimen van de vaatwasser, nam ik, na het bezoek van het toilet, mijn stekkie in. Mijn vriendin hielp me met het plexiglas, die ik keurig vastboorde. En daar lag ik dan. Als laatste legde mijn vriendin de deurmat weer over mij heen, waar nog steeds een mooie kier van zo'n 2 cm zichtbaar was, waar ik mooi doorheen kon kijken. Mijn vriendin had mooie hoge hakken aan gedaan en die zette ze mooi ter hoogte van mijn ogen. Wat een mooi uitzicht heb ik ook, dacht ik bij mezelf. Nog een paar minuten en de dames zouden komen.
Dan gaat de bel. Lichtelijk nerveus houd ik mijn adem een beetje in. Mijn vriendin stapt op me en doet de deur open. Een, voor mij onbekende vrouw, stapt binnen en staat op mij stil. Ze veegt haar voeten en ik kan haar goed zien, tussen de spleet door. Een klein, maar mooie uitzijnde jonge vrouw van zo'n 28 jaar, geschat gewicht zo'n 58 kilo. Ze blijft echter wel wat langer stilstaan, kijkt wat naar beneden, om haar heen en even dacht ik oogcontact met haar te hebben. Dan stapt ze van me af en verdwijnt uit het zicht.
Binnen een paar minuten daarna beleefde ik de ervaring van mijn leven. Achter elkaar verschenen ten tonele de dames zoals mijn vriendin had aangekondigd. Het leek wel afgesproken, want ze heeft geen enkele keer de deur dicht hoeven doen. Ze kon op mij blijven staan, zodat er verschillende gewichten op mij stonden. Een enkele keer kwam er opmerking over de vloer, die door mijn vriendin vakkundig werd afgewimpelt. En het mooiste was nog dat niemand doorhad dat er op mij gestaan werd. Zo wilde ik het een keer meemaken, en zo geschiedde het. Wanneer iedereen de woonkamer in gelopen was, kon ik eindelijk een beetje nagenieten, wetende dat na afloop hetzelfde zou gebeuren. En daarbij, als ik geluk had, zou een dame ook nog eens naar de wc moeten gaan, en zou ik weer bedolven worden door vrouwelijk gewicht. Ik kon niet wachten!
En daar hoorde ik al een deur open gaan en vervolgens het getik van hakken in mijn richting lopen. Een lange vrouw kwam in mijn gezichtsveld. Dat zal Rachel zijn, dacht ik. Ze stapte op me en in plaats van door te stappen rechtsaf naar de wc, bleef ze stilstaan op me en begon de vloer te testen. Ik wist niet wat ik meemaakte. 98 kilo die op mij kleine sprongetjes maakte, puur om te kijken waarom de vloer nou op dit punt inzakte. Ik zette me schrap. Gelukkig hield het plexiglas het en mijn buik ook. Niet veel later stapte ze van me af, en ik slaakte een zuchtje van verlichting.
Nadat Rachel van de wc afging en weer terug ging naar de kamer, kwam mijn vriendin me opzoeken. Ze ging met haar knieen op me zitten en zei:'leuke vrouw, schat, ze vertelde zelfs dat hier een lijk in huis zou liggen. Spannend he'? Ik knikte, wist van haar paranormale interesse, iets dat ik totaal niet deelde, overigens. Maar liet haar begaan. Na zo'n 2 uur gelegen te hebben en af en toe overlopen te zijn, hoorde ik geroezemoes en gestommel in de woonkamer. Ik hoorde een vrouw roepen:' ga maar daar met zijn allen bij de voordeur staan, voor een mooie foto'. De dames drongden 1 voor 1 op mijn lichaam. Dat zal het slotakkord zijn, dacht ik. Nog even een foto, leuk, en dan allemaal over mij heen naar buiten. Ik stond op het standje 'genieten'. Zoals gezegd, 1 voor 1 kwamen ze op mijn lichaam staan. Door het gelach van de dames hoorde ik wel en de dames niet dat verschillende schroefjes van het plexiglas het begaf, waardoor het plexiglas los op mij kwam te liggen. Bijna 500 kilo stond op het plexiglas en ik kreeg het benauwd. Mijn ademhaling werd lastiger. Vaag hoorde ik dat 'er nog een paar foto's gemaakt' moesten worden. Langzaam werd echter mijn ademhaling. Ik probeerde enige vorm van schreeuwen eruit te krijgen, maar veel had dat niet om het lijf. Langzaam werd mijn ademhaling, steeds langzamer, langzamer...
"Dit is echt de laatste foto', riep het paranormaal persoon. Nadat ook de laatste foto gemaakt was, namen de dames afscheid van elkaar. 1 voor 1 stapten de dames achter elkaar op de deurmat, wat nu wat meer bewoog dan bij binnenkomst, maar niemand die daar op lette. En zeer tevreden gingen de dames in de nacht, een gelukkige vrouw die genoot van een geslaagde avond achterlatend.