Ik ga hier denk ik maar een stukje schrijven over mijn leven. Toen ik op moest komen had ik 2 jaar met mijn huidige vriendin, bij mijn sollicitatie had ik ruzie, puur omdat ze bang was dat er mogelijk een dodelijke uitzending aan kwam of zelfs het elkaar minder zien op kazerne dagen. Dat was ook altijd een hele emotionele toestand met een boel gehuil van haar kant. Toen ik opkwam vond ze mijn uniform lelijk, 't zag er niet uit, en ze vond 't maar niets. 'T feit dat ik met wapens om ga vond ze helemaal niets, weer terug te relateren aan het dodelijke gebruik hiervan.
Ik denk dat je sommige dingen heel goed moet begrijpen, ik, en waarschijnlijk je vriend ook, vindt het machtig mooi om te schieten, alleen dan wel op papieren/metalen/whatever doelen. Ik wil pertinent NIET op mensen schieten, terwijl omstandigheden dit absoluut niet anders toelaten. Dit betekent dus, dat ik mijn wapen een geweldig instrument vind, om voor vreedzame doeleinden te gebruiken, zeg maar als voor sportschieten op kartonnen doelen. Niet op mensen dus.
Ik denk dat je moet begrijpen dat je vriend verandert en zal veranderen. Nog meer dan dat hij nu al is, per week zal hij groeien. Nu is het aan jullie beiden om hier verandering in te brengen, ik zou het graag met 2 roeibootjes willen vergelijken, hij word heel snel "volwassen" en geconfronteerd met de realiteit die deze wereld nu eenmaal bied, jij niet. Hij zal nu jouw bootje op sleeptouw moeten nemen om jou er op voor te bereiden waar hij mee te maken krijgt, om zijn doelstelling te begrijpen en om jullie op eenzelfde niveau te houden. Je zult hierom wel degelijk over je gevoelens moeten praten, maar dit hoeft niet altijd op een negatief vlak te zijn, je moet je interesseren. Je moet je interesseren in de opleiding die hij volgt, dus de vakken die hij krijgt, de afkorting die hij gebruikt. Als hij zegt dat hij gaat HPG'en dan moet je eens vragen wat HPGen is. Als hij andere afkortingen gebruikt, vragen, toon interesse en groei mee.
Het is niet zo dat ik nu wil zeggen dat jij dat niet doet, maar het is echt cruciaal om een relatie vol te houden. Ga op het internet op zoek naar voorlichting, informatie en dergelijke over zijn werk, over zijn opleiding. Probeer gewoon zijn werk door en door te begrijpen. Zie het positieve ervan in dat hij soms vaker van huis is, je weekenden worden intenser, je bent blijer elkaar terug te zien. Ookal reist hij in uniform, als je dat echt niet kan verdragen kan hij een beetje water in de wijn doen, door zich om te kleden.
Neem een telefoonabbonement, van een niet nader te noemen provider waarbij je een groep kan maken waarmee je gratis kan bellen. Als je vriend dezelfde provider zou hebben kan je hem toevoegen, kun je hem veel bellen. Ga er wel vanuit dat dit meestal niet op een geschikt moment komt, hij heeft daar ook een leven, maar ook hier kun je dingen over afspreken, bijvoorbeeld een tijd afspreken wnnr je even kan bellen. Doe dit niet in het weekend

maar gwn op de dag zelf.
Vooral praat over de gevoelens, maar dan zonder hem een schuldgevoel aan te praten. Je moet beiden sterk zijn in deze periode, en beiden zullen er wel wat voor over moeten hebben. Het zal voor beiden zwaar zijn, mogelijk zelfs even zwaar. Maar hier moet je gewoon bij stil staan en het accepteren.
Kortom

Je gaat nu een acceptatieproces in, probeer wat van de hierboven genoemde puntjes te gebruiken, en ik denk zelf dat het helemaal goedkomt.
Conform aanwijzing SG-Sociale Media: Al mijn publicaties zijn op persoonlijke titel en zijn geen officiële publicaties van mijn werkgever.
[i]Sed quis custodiet ipsos custodes?[/i]