Het Attachment Parenting-topic, deel 2

quote:

Op zondag 1 november 2009 12:36 schreef Marrije het volgende:

[..]

Klopt en niet zozeer om het waardeoordeel, maar goed, daar kan ik ook proberen overheen te lezen en al dan niet te negeren

Het was zeer zeker niet de bedoeling om een waardeoordeel neer te zetten, maar als dat wel zo is _{wat ik me met het gebruik van de naam übermoedertje kan voorstellen} , sorry!

En nu echt weg...

Toen ik via het draagdoekentopic op dat andere forum terechtkwam, ontdekte ik daar het draadje over AP. Daarvoor had ik er nog nooit van gehoord.
Wat ik grappig vind is dat ik aan al die punten "voldoe", dus ik kan wel zeggen dat ik mijn opvoeding doe volgens AP. Maar dat doe ik dus onbewust, want in feite doe ik de opvoeding zo als die mij het beste lijkt.

Ik moet zeggen dat ik de discussie hier niet heb gevolgd, ik heb eigenlijk alleen de OP gelezen en de laatste pagina, dus sorry dat ik hier zo binnenval!

quote:

Op zondag 1 november 2009 12:24 schreef snoopy het volgende:

[..]

ik geloof dat na 2 topics mensen nog steeds niet begrijpen dat het er niet over gaat of JIJ (en anderen) het wel goed doet of niet maar men wil graag praten over bepaalde manieren van opvoeden.
Echt hoor, ik voel mezelf niet een specifieke AP moeder maar vind het interessant om erover mee te lezen, DAAR gaat het volgens mij om.

wat een goede post! dit precies, maar dat is nogal moeilijk te begrijoen idd. en ik vind het dan ook heel erg jammer dat er telkens mensen komen met een oordeel of die menen zich te moeten verdedigen....tegen wat??

quote:

Op zondag 1 november 2009 12:35 schreef Diaan73 het volgende:
Ik ben zelf heel benieuwd naar hoe onze kinderen zijn over zo'n pakweg 18 jaar.... ieder met zn eigen opvoeding.

Zoals ik al ergens eerder heb gezegd, een beetje diversiteit is toch juist mooi. Als iedereen hetzelfde was zou het ook maar saai zijn.
Maar voel je niet aangevallen op jouw wijze als er ouders zijn die het op een andere manier willen doen.

quote:

Op zondag 1 november 2009 12:41 schreef Kleurdoos het volgende:
nou en daar is het topic dus niet voor, ik hoef niet te lezen waarom men er NIET aan doet, maar waarom wel en hoe

ik dacht dat kritische vragen hier ook gesteld mochten worden en daarmee heb je dus een kritisch tegengeluid. Afkeuring hoort er niet thuis, eens.

Ik heb alleen het tweede topic doorgelezen en heb zelf geen kinderen. Wel geinteresseerd in opvoedingsmethodes etc. vanwege hopelijk snel een neefje/nichtje en op termijn een eigen kindje. (mag om medische redenen niet zwanger worden op het moment).

Het is jammer als dingen vaak naar afkeurig neigen, ipv dat moeders gewoon vragen: "Waarom doe jij dit zo voor je kind, want ik doe het zo en zo, vanwege dit en dat". Ik vind het super dat Vicky kiest voor rust en regelmaat, omdat dit werkt voor haar kind, terwijl een tessie juist kiest voor vrijheid en een luisterend oor, omdat dat voor haar kind werkt.

Zelf moet ik zeggen, AP-methode heeft fijne aangrijpingspunten omdat het best goed aansluit op mijn gevoel. Zelf vind dat het wel een beetje klinkt alsof de balans enkel bij liefdevol zijn naar het kind toe schuift, terwijl ik meer een balans tussen liefdevol voor mij, mijn partner en mijn kind zou nastreven.

Mijn moeder heeft heel veel moeite gehad om die balans te vinden, zeker vanwege tegenstrijdige adviezen.

Mijn zus (oudste kind) had namelijk veel meer behoefte aan voeding en bijvoorbeeld ook al aan brood op jonge leeftijd. Ze was een kleintje, dus het consultatiebureau vond het allemaal nergens voor nodig. Tegenwoordig is er een Rapley-methode. Had ze vast wel houvast aan gehad als ze geweten had dat het op een andere manier kon.

Met mij hebben ze ook heel veel problemen gehad, omdat ik heel jong al ernstige medische klachten had. Mijn vader heeft wel veel meer op zijn gevoel mij opgevoed, die heeft mij namelijk weleens persoonlijk als baby uit het ziekenhuis gehaald, omdat er geen nachtzuster zou zijn op de kamer. O.a. omdat hij dat onverantwoord vond en dus heeft hij thuis de nacht bij mij gewaakt. Artsen waren aardig pissig. Ik vind het jammer dat juist door die periode het troosten, knuffelen en tutten aan mij voorbij is gegaan en heb later nog wel gemerkt dat ik daarom zelf nu nog wel extra behoefte heb aan lichamelijk contact.

Ik kan nu wel zeggen: "Ik zou mijn baby nooit laten huilen", maar als ik idd een kindje krijgt dat die 5-minuten verwerkhuil heeft, zal ik het toch moeten leren. Ik vind het daarom verstandig om meer van verschillende dingen af te weten. Als er dus nog moeders zijn die ervaringen willen delen dan zou ik ze graag lezen.

Ik denk dus idd dat de jongste ook maar naar de gewone school gaat, vanwege al het geregel, maar ik vind het tegelijkertijd wel jammer.

quote:

Op zondag 1 november 2009 12:56 schreef Kleurdoos het volgende:

[..]

Nou voor mij hoeft dat niet eigenlijk.. als het interesse is okay.. maar als het een vraag is om te zien hoe we ons daar nou weer uit redden.. nee

Waarom bij voorbaat al van het negatieve uitgaan? Ik snap dat nooit zo... Ik lees graag en veel over vanalles en nog wat. En soms zie ik dingen staan waarvan ik denk 'Goh, nog nooit zo over nagedacht'. Dan wil ik gewoon graag weten wat de achterliggende gedachte van een handeling is. Puur interesse dus, terwijl ik soms niet eens overweeg verder iets met die informatie te doen.

quote:

Op zondag 1 november 2009 12:57 schreef kezz het volgende:
Ik denk dus idd dat de jongste ook maar naar de gewone school gaat, vanwege al het geregel, maar ik vind het tegelijkertijd wel jammer.

Kun je niet kijken of je misschien niet kan carpoolen met een paar mama's, iemand anders die wel zou willen inspringen of iets anders regelen? Het zou jammer zijn als je je jongste kind voor je gevoel 'niet het beste kan geven', omdat het niet haalbaar is qua tijd/energie van de ouders. Ik nam voor het gemak even aan dat het dus gaat om het vervoer en je hoopt natuurlijk dat het kind dat uiteindelijk zelf kan binnen een redelijke tijd.

quote:

Op zondag 1 november 2009 12:53 schreef kahlie het volgende:
Ik kan nu wel zeggen: "Ik zou mijn baby nooit laten huilen", maar als ik idd een kindje krijgt dat die 5-minuten verwerkhuil heeft, zal ik het toch moeten leren. Ik vind het daarom verstandig om meer van verschillende dingen af te weten. Als er dus nog moeders zijn die ervaringen willen delen dan zou ik ze graag lezen.

Waar ik zelf van geleerd heb zijn mijn 2 kinderen. Wat bij de oudste wel werkte sloeg bij de jongste niet aan. Was echt even verbaasd in het begin, want ik dacht dat de oudste zo lief en rustig was door mijn opvoeding (rust en regelmaat) Maar de jongste trekt zich nergens wat van aan en is een stuk eigenwijzer, daar moet ik andere trucen voor uit de kast trekken. Kinderen kunnen zó verschillend zijn dat het goed is je zo breed mogelijk te oriënteren. bij de 2e heb ik moeten leren flexibeler te zijn dan de regelmaat waar de 1e het wel heel goed op deed. Echt luisteren aar het kind en zijn behoeften dus. Ik dacht dus dat ik dat wel deed, maar toch niet helemaal goed (in de zin van, het moest wel in mijn plaatje passen en dat deed het dus niet. Dat moest ik leren loslaten).

quote:

Op zondag 1 november 2009 12:56 schreef Kleurdoos het volgende:

[..]

Nou voor mij hoeft dat niet eigenlijk.. als het interesse is okay.. maar als het een vraag is om te zien hoe we ons daar nou weer uit redden.. nee

gewoon negeren dan

Sjeen, gezien hoe het hier in het topic tot nu toe verlopen is, kan ik me voorstellen dat er toch wel van het negatieve wordt uitgegaan. Misschien niet goed, maar niet geheel onlogisch, lijkt me. Maar goed, we moeten het een kans geven, en natuurlijk moet er ook ruimte zijn voor andere geluiden, mits op een gewone, fijne manier geuit.

Wat betreft het huilen: ik kan haar niet laten huilen en ik wil dat ook niet. Dat wil niet zeggen dat ze nooit huilt, ik kan het namelijk niet altijd wegnemen. Wat ik wel kan doen, is er dan voor haar zijn. Bijvoorbeeld met het naar bed doen overdag, dat was heel erg zoeken hoe dat te doen,. We hebben nu iets dat voor ons werkt: we leggen haar met een klein ritueeltje vooraf in haar wiegje en gaan er dan bij zitten, wrijven over haar buikje, tot ze slaapt. En dat gaat best wel eens gepaard met wat huilen. We hebben echter gezien dat ze de slaap nodig heeft en een veel blijer kind is als ze wel eens slaapt overdag, dus moet ze even slapen.

Op deze manier doet ze toch wat ze moet doen (slapen) maar laten we haar niet zonder meer alleen om zich in slaap te huilen.

quote:

Op zondag 1 november 2009 13:06 schreef Kleurdoos het volgende:

[..]

Niet bij voorbaat, heb je het vorige topic gelezen?

Diagonaal...
En als ik iets tegenkom waarvan ik denk 'Goh, nog nooit zo over nagedacht' dan zal ik de vraag hier gewoon stellen. Weet je alvast dat daar verder gaan aanval achter zit

Hoi,
ik heb hier teruggelezen en ik kan me in sommige punten vinden, in andere niet, zoals de meeste mensen op deze aardbol denk ik

Maar als ik het goed begrijp wordt er altijd uitgegaan van het goede in het kind? Of zit ik nu verkeerd te denken?
Want ik zie dat niet terug in die 8 punten, maar wel in de benadering van de AP ouders volgens mij.
Want de 8 punten zijn uitwerkingen van een gedachte neem ik aan. Wat precies is die gedachte?

quote:

Op zondag 1 november 2009 13:18 schreef Kleurdoos het volgende:

[..]

een kritische vraag vind ik oke.. maar als er dan een prima uitleg komt van een APér over hoe zij het doet dan vind ik dat het daar dan bij moet blijven, zij doet het op die manier en dat is dus AP, waar we het hier dus over hebben. Als er dan keer op keer een wedervraag komt om ons/ haar ervan te overtuigen dat het niet goed is, dat vind ik dus niet juist want daar gaat het niet over in dit topic.

Heb je gelijk in Ik ben overigens van mening dat geen enkele manier van opvoeden de enige juiste is. Je moet die elementen in je opvoeding gebruiken waar jij en vooral ook je kind het beste bij functioneren. En dat is voor iedere ouder en elk kind anders, alleen maar handig als je de verschillende methodes kunt bekijken en ervaringen kunt vragen bij diegene die er al mee bekend zijn.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 21:58 schreef Brighteyes het volgende:
Ik heb je van de week nog aangehaald tijdens de 'Peuter in zicht' cursus die ik gevolgd heb.
Ik wist je niet meer letterlijk te quoten, maar hoe was het ook al weer? 'Een kind kan pas vrij zijn als het zich goed bewust is van de grenzen.'
Zoiets toch?

Geef een kind de ruimte, niet de leegte.

Oftewel, ruimte is begrensd.
Leuk, dat die uitspraak je zo is bijgebleven. Mij ook, van de opleiding.

Oh, en ik ben benieuwd naar meningen of zelfs ervaringen over thuisonderwijs. Ik sta daar heel huiverig tegenover. Niet om mijzelf zozeer op de borst te kloppen, maar onderwijs is wel een vak. Een vak dat je enigszins kunt leren, maar dat toch vooral een kwestie is van het in je vingers hebben of niet.
En dan laat ik de sociale beperkingen die je imo je kind oplegt nog buiten beschouwing (samenwerken, vrienden maken, omgaan met conflicten, leren agree to disagree , sociale rangorde etc).

quote:

Op zondag 1 november 2009 04:46 schreef oeke het volgende:
Ancient Sound, mijn nichtje zit op een kdv dat de Gordon methode aanhangt.

Ik denk dat dat een goede zaak is. Ik heb zelf in de kinderopvang gewerkt en merkte dat iedereen toch vooral zijn eigen ding doet. Een kinderopvangorganisatie heeft wel een motto, maar dat is vaak zo breed dat het in praktijk eigenlijk weinig kader geeft. Als je als ouder van de Gordonmethode uitgaat dan lijkt het me heel prettig dat je wéét dat dat buitenshuis ook zo gebeurt.

Door het werk in de opvang, sta ik nu negatiever tegenover het kinderdagverblijf dan daarvoor. Het was voor mij eerst vanzelfsprekend om parttime te blijven werken als er kinderen komen, maar heb nu steeds meer het gevoel dat ik zo veel mogelijk zelf voor mijn kind zou willen zorgen. 't Is wel een lastig dubio, want ik heb straks 2 studies afgerond, en dat natuurlijk niet voor Jan-met-de-korte-achternaam. Bovendien is het in Nederland toch meer regel dan uitzondering dat je wél gaat werken: emancipatie, zelfontplooiïng, alles eruit halen wat erin zit.. Maar mijn meest basic gevoel zegt toch: ik moet er voor dat kind zijn!

Kan me voorstellen dat het soms best lastig is om AP-principes toe te passen in een omgeving waar meer nadruk ligt op het functioneren van ouder en kind als losstaande personen, in plaats van de kwaliteit van de band tussen ouder en kind. Niet dat dat door ouders zo bedoeld is, maar ik denk dat het een bijna noodzakelijk gevolg is van het feit dat vrouwen (of mannen!) vaak in een spagaat zitten tussen werk, kind, relatie, hobby, sociale contacten, etc. AP is in die zin een keuze om er 100% voor je kind te zijn, om allebei geluk te ervaren door die intense band die zoveel betekenis aan je leven geeft.

Ik heb wel eens gedacht aan thuisonderwijs! (ik ben meer AP dan dat ik zelf dacht volgens mij, alleen heeft er hier nooit een naam aan gehangen)

Ik heb het dus niet zien zitten sowieso ivm mijn gebrek aan geduld en ik 'moeder' wilde zijn en niet ook nog eens de juf. Voor de rest heb ik er veel over gelezen, maar bleek tijdens het lezen het toch niet mijn ding te zijn. En nu merk ik met huiswerk dat ik er idd echt niet geschikt voor zou zijn!

Mooie uitspraak Moonah, hij raakt me. Eigenlijk meer dan hoe BE hem herinnerde.

Freecell, de gedachte is volgens mij dat je door je kind te 'koesteren je het opvoed tot een liefdevol mens vol vertrouwen en empathie.'
Voor mij niet zozeer vanuit het goede van het kind maar vanuit het kind sowieso.
Daarbij niet vergetend dat je relatie en jezelf ook belangrijk zijn. Maar dit geld dus voor mij persoonlijk.
Hier staat meer over AP, waar ook vragen beantwoord worden, als Ben ik een slechte ouder als ik dit niet toepas.

quote:

Op zondag 1 november 2009 13:03 schreef kahlie het volgende:

[..]

Kun je niet kijken of je misschien niet kan carpoolen met een paar mama's, iemand anders die wel zou willen inspringen of iets anders regelen? Het zou jammer zijn als je je jongste kind voor je gevoel 'niet het beste kan geven', omdat het niet haalbaar is qua tijd/energie van de ouders. Ik nam voor het gemak even aan dat het dus gaat om het vervoer en je hoopt natuurlijk dat het kind dat uiteindelijk zelf kan binnen een redelijke tijd.

het is niet alleen dat, het lijkt me ook heel raar dat je broer of zus op een andere school zit dan jij, beetje vreemd voelt dat en niet goed. daar kan zo'n kind zich dan weer heel onzeker over gaan voelen denk ik dan. de oudste zou kunnen denken: ben ik niet goed genoeg ofzo? zoiets. en dat wil ik al helemaal niet.
Op zich zijn de 2 scholen niet ver uit elkaar, het zou best kunnen.