LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Ik ben al een paar weken aan het luisteren naar de nieuwe CD van The Mountain Goats, waar steeds een Bijbelvers wordt omgetoverd tot een liedje (Adam & Eva moeten oprotten --> lied over je vorige huis) en ik vind het meaui. Ik kreeg langzaam het idee om zelf een bundel te schrijven geïnspireerd op leeftijden, maar no way dat ik die ooit volkrijg, dus ik tief het maar op Fok!. Ieders bijdragen worden gewaardeerd.
Semi-regels: liedjes/verhalen/gedichten/dagboekdingen, alles mag. Zo lang het iets te maken heeft met een leeftijd. 17 kan een gedicht zijn over je eerste echte date, maar 17 kan ook een verhaal zijn over dat jonge meisje dat je neukte terwijl je zelf 62 was. 17 kan gaan over het verlaten van je ouderlijk huis, maar ook een lied zijn over acne of zelfs een tyoische forumpost van iemand van die leeftijd. Wat je wilt. Associaties ed.
Ik hergebruik wat verhaaltjes die ik al eerder op Fok! heb gedumpt maar dan vult het wat sneller. Je zeikt.
Semi-regels: liedjes/verhalen/gedichten/dagboekdingen, alles mag. Zo lang het iets te maken heeft met een leeftijd. 17 kan een gedicht zijn over je eerste echte date, maar 17 kan ook een verhaal zijn over dat jonge meisje dat je neukte terwijl je zelf 62 was. 17 kan gaan over het verlaten van je ouderlijk huis, maar ook een lied zijn over acne of zelfs een tyoische forumpost van iemand van die leeftijd. Wat je wilt. Associaties ed.
Ik hergebruik wat verhaaltjes die ik al eerder op Fok! heb gedumpt maar dan vult het wat sneller. Je zeikt.
O+ Audrey O+ (en, in iets mindere mate, O+ Gene Tierney O+)
22
Misschien weet je nog hoe we vroeger naast elkaar zaten en blozend tegen de in retrospect alwetende lerares Frans ontkenden dat we verliefd waren. Ik maakte destijds wel eens de grap dat het leven een romcom was. Een grap, want natuurlijk is dat niet zo. Mensen eindigen niet in perfect gematchde koppels, fouten zijn geen losse lach die drie scènes later weer wordt opgelost en puur je instinct volgen leidt eerder tot alcoholisme dan ware liefde.
Maar we zijn wèl het perfecte romcomcoppel. In tegenstelling tot mijn bewering enkele jaren terug dat ik je binnen het jaar zou vergeten herinner ik je nog steeds. Elke keer als ik even met je praat - telefoon of echt - is er ongeacht hoe kut het uiteindelijk weer afloopt een klik. Ik ken niemand anders met wie ik dat heb.
In een beetje romcom zou ik nu voor je deur (waar is die???) staan met een ding uit ons gedeelde verleden en zou het allemaal weer goedkomen. Schijnbaar voor altijd, of ten minste tot de credits rollen. Nou hebben we dat al een paar keer uitgeprobeerd en is het altijd weer fout afgelopen. Ik neem mijn verantwoordelijkheid.
Wat ik maar wil zeggen is dat ik van je hou. En niet houden van als een gelukkig koppel, of een vrouw van haar kind, of een jongen van het mooiste meisje van de klas. Maar instictief houden, zoals je dat alleen ziet in, tsja, romantische komedies. Een stom, ongericht gevoel. Iets waar je volgens de wetten van fictie aan toe moet geven, maar dat in werkelijkheid de zaak alleen maar verder in de modder trekt.
Ik heb de hoop opgegeven dat we ooit nog bij elkaar komen. Ik ben een te grote klootzak, jij veel te nerveus. Ik wil me te graag bewijzen, jij hebt Ulysses nog steeds niet gelezen. Ik bedoel maar. We passen simpelweg niet bij elkaar, en God heeft ergens blijkbaar een foutje gemaakt.
Maar weet dat ik van je hou, en in verhalen oud met je word.
Misschien weet je nog hoe we vroeger naast elkaar zaten en blozend tegen de in retrospect alwetende lerares Frans ontkenden dat we verliefd waren. Ik maakte destijds wel eens de grap dat het leven een romcom was. Een grap, want natuurlijk is dat niet zo. Mensen eindigen niet in perfect gematchde koppels, fouten zijn geen losse lach die drie scènes later weer wordt opgelost en puur je instinct volgen leidt eerder tot alcoholisme dan ware liefde.
Maar we zijn wèl het perfecte romcomcoppel. In tegenstelling tot mijn bewering enkele jaren terug dat ik je binnen het jaar zou vergeten herinner ik je nog steeds. Elke keer als ik even met je praat - telefoon of echt - is er ongeacht hoe kut het uiteindelijk weer afloopt een klik. Ik ken niemand anders met wie ik dat heb.
In een beetje romcom zou ik nu voor je deur (waar is die???) staan met een ding uit ons gedeelde verleden en zou het allemaal weer goedkomen. Schijnbaar voor altijd, of ten minste tot de credits rollen. Nou hebben we dat al een paar keer uitgeprobeerd en is het altijd weer fout afgelopen. Ik neem mijn verantwoordelijkheid.
Wat ik maar wil zeggen is dat ik van je hou. En niet houden van als een gelukkig koppel, of een vrouw van haar kind, of een jongen van het mooiste meisje van de klas. Maar instictief houden, zoals je dat alleen ziet in, tsja, romantische komedies. Een stom, ongericht gevoel. Iets waar je volgens de wetten van fictie aan toe moet geven, maar dat in werkelijkheid de zaak alleen maar verder in de modder trekt.
Ik heb de hoop opgegeven dat we ooit nog bij elkaar komen. Ik ben een te grote klootzak, jij veel te nerveus. Ik wil me te graag bewijzen, jij hebt Ulysses nog steeds niet gelezen. Ik bedoel maar. We passen simpelweg niet bij elkaar, en God heeft ergens blijkbaar een foutje gemaakt.
Maar weet dat ik van je hou, en in verhalen oud met je word.
O+ Audrey O+ (en, in iets mindere mate, O+ Gene Tierney O+)
19
Een paar jaar geleden reden ik en een vriend nachtelijks door het centrum. We speelden de hele dag games, werkten allebei bij een telemarketingbedrijf en waren ontzettend single. We voelden ons kut en nutteloos. Om onszelf wat af te leiden stapten we ’s avonds in de auto, op zoek naar een overval of een ander misdrijf.
We bereiden ons ook goed voor. Op de achterbank lag altijd een honkbalknuppel, pepperspray, een namaakpistool en natuurlijk hadden we onze mobieltjes bij ons, om meteen de politie te bellen als we iets zagen. We hoopten al die tijd dat we op een dag een misdrijf zouden tegenkomen, en mensen zouden kunnen helpen.
We verwachten geen filmische actiescènes, en hadden ook geen superheldenkostuums of iets dergelijks. Het idee was dat als we bijvoorbeeld een verkrachting zouden zien we meteen de politie belden, om vervolgens zelf onze best te doen de verkrachter tegen te houden en het meisje te redden.
Iedere ochtend lazen we wat er de vorige nacht was gebeurd, en soms bleek dat we haast iemand hadden kunnen helpen. We waren altijd net te laat, net te vroeg of net te ver weg. We voelden ons teleurgesteld en vaak ook schuldig als weer bleek dat we misschien helden waren geweest als we maar bij de Dam linksaf hadden geslagen.
Toch voelden we ons nuttig in de auto. We begonnen allebei met roken om de stiltes die vielen op te vangen en keken intensief uit de ramen, altijd klaar om de honkbalknuppel te pakken en uit de auto te springen. We bewaarden onze gesprekken voor wanneer we positief over onszelf konden praten.
Ik denk dat we het ruim zes maanden iedere nacht hebben volgehouden, maar het eindigde altijd hetzelfde: we zagen niets. Als de zon op begon te komen stopten we maar bij de McDonalds op de Munt, om vervolgens een big mac te eten en teleurgesteld naar huis te rijden.
Ik heb geen idee wat er gebeurd zou zijn als we ooit echt een misdrijf waren tegengekomen.
Een paar jaar geleden reden ik en een vriend nachtelijks door het centrum. We speelden de hele dag games, werkten allebei bij een telemarketingbedrijf en waren ontzettend single. We voelden ons kut en nutteloos. Om onszelf wat af te leiden stapten we ’s avonds in de auto, op zoek naar een overval of een ander misdrijf.
We bereiden ons ook goed voor. Op de achterbank lag altijd een honkbalknuppel, pepperspray, een namaakpistool en natuurlijk hadden we onze mobieltjes bij ons, om meteen de politie te bellen als we iets zagen. We hoopten al die tijd dat we op een dag een misdrijf zouden tegenkomen, en mensen zouden kunnen helpen.
We verwachten geen filmische actiescènes, en hadden ook geen superheldenkostuums of iets dergelijks. Het idee was dat als we bijvoorbeeld een verkrachting zouden zien we meteen de politie belden, om vervolgens zelf onze best te doen de verkrachter tegen te houden en het meisje te redden.
Iedere ochtend lazen we wat er de vorige nacht was gebeurd, en soms bleek dat we haast iemand hadden kunnen helpen. We waren altijd net te laat, net te vroeg of net te ver weg. We voelden ons teleurgesteld en vaak ook schuldig als weer bleek dat we misschien helden waren geweest als we maar bij de Dam linksaf hadden geslagen.
Toch voelden we ons nuttig in de auto. We begonnen allebei met roken om de stiltes die vielen op te vangen en keken intensief uit de ramen, altijd klaar om de honkbalknuppel te pakken en uit de auto te springen. We bewaarden onze gesprekken voor wanneer we positief over onszelf konden praten.
Ik denk dat we het ruim zes maanden iedere nacht hebben volgehouden, maar het eindigde altijd hetzelfde: we zagen niets. Als de zon op begon te komen stopten we maar bij de McDonalds op de Munt, om vervolgens een big mac te eten en teleurgesteld naar huis te rijden.
Ik heb geen idee wat er gebeurd zou zijn als we ooit echt een misdrijf waren tegengekomen.
O+ Audrey O+ (en, in iets mindere mate, O+ Gene Tierney O+)
29
Bloed is een rare vloeistof. Als olie, of vet. Dat is mijn eerste reactie als je bloed over me heenvloeit. Warm, ook. Het is de donkerste nacht ooit. Het was wachten tot ze hun wapens zouden pakken en aanvielen. Het begon in Oost, maar dat wist ik niet. Het is raar dat ik hier nu al zo lang ben en nog steeds leef, terwijl jij al dood bent. Hebben ze me gemist?
Elke keer als ik probeer op te staan drukt je gewicht tegen en ik wil je niet loslaten, dus blijf ik liggen. Schoten gaan achter me af. Het is vreemd dat jij nu weg bent. Je was altijd de linkse. We schreeuwden soms in de keuken tegen elkaar, tegen de TV. Maar ze kozen jou. Gisteren was die moslim nog op TV, "er zijn geen onschuldigen" en jij was het met hem eens. Je was zeker niet onschuldig in bed, in de plannen die we samen hadden.
Je wou plastische chirurgie. Je neus. Want mensen namen je niet serieus. Ik zag het nooit, nu ook niet. Rode druppels vormen zich er op, maar hij blijft mooi. Ik verlies mijn verstand. Je wou afvallen. Ik zei nee, wat weeg je nu? Tachtig, zeventig kilo ligt op me? Niet abnormaal. Maar het drukt op me. Ik zei altijd nee tegen de plastische chirurgie omdat ik geen vrouw wou die me rook met een neppe neus, die mij verleide me neppe borsten, die me aankeek met een nep voorhoofd.
Je bloed komt door mijn kleren heen, nog steeds lauwwarm. Ik zou je kunnen kussen als je er nog was. Het is een rare gedachte dat we samen konden blijven als je been er gewoon afgeschoten was, maar doordat ze net dat ene stukje hebben geraakt ben je er niet meer. Ik weet dat het slecht is, maar ik denk toch aan een volgende vrouw. Jij bent er immers niet meer. Ik moet verder. Kinderen?
Drie (vier?) jaar terug stonden we in de Studio 80, jij met die hakken waar je zo van hield, waardoor je langer leek dan ik. Ik haatte ze. Het was alsof je specifiek mij wilde vernederen, maar elke avond belanden we toch weer in hetzelfde bed, en voelde het weer alsof ik je had verslagen. Dan kuste ik je navel, en likte ik verder. Je moest giechelen, maar ik wist dat je het geil vond.
Een fotograaf komt langs, richt zijn camera op me. Bloed verdient, ik weet het. Maar het gaat om jou. Jij bent er niet meer. Neem haar! Ik probeer het duidelijk te maken, maar je weegt op me. Ik roep, maar adem is alles wat er uit me komt. Ik pak je losse en verrassend zware armen en beweeg ze naar mijn gezicht. Je kijkt me aan, één oog half open, maar ik weet dat je het grappig had gevonden als je hier nog was. 'Lach dan', huil ik, maar de fotograaf hoort alleen maar 'Dag dag!', en langzaam trekt de kou in je.
Bloed is een rare vloeistof. Als olie, of vet. Dat is mijn eerste reactie als je bloed over me heenvloeit. Warm, ook. Het is de donkerste nacht ooit. Het was wachten tot ze hun wapens zouden pakken en aanvielen. Het begon in Oost, maar dat wist ik niet. Het is raar dat ik hier nu al zo lang ben en nog steeds leef, terwijl jij al dood bent. Hebben ze me gemist?
Elke keer als ik probeer op te staan drukt je gewicht tegen en ik wil je niet loslaten, dus blijf ik liggen. Schoten gaan achter me af. Het is vreemd dat jij nu weg bent. Je was altijd de linkse. We schreeuwden soms in de keuken tegen elkaar, tegen de TV. Maar ze kozen jou. Gisteren was die moslim nog op TV, "er zijn geen onschuldigen" en jij was het met hem eens. Je was zeker niet onschuldig in bed, in de plannen die we samen hadden.
Je wou plastische chirurgie. Je neus. Want mensen namen je niet serieus. Ik zag het nooit, nu ook niet. Rode druppels vormen zich er op, maar hij blijft mooi. Ik verlies mijn verstand. Je wou afvallen. Ik zei nee, wat weeg je nu? Tachtig, zeventig kilo ligt op me? Niet abnormaal. Maar het drukt op me. Ik zei altijd nee tegen de plastische chirurgie omdat ik geen vrouw wou die me rook met een neppe neus, die mij verleide me neppe borsten, die me aankeek met een nep voorhoofd.
Je bloed komt door mijn kleren heen, nog steeds lauwwarm. Ik zou je kunnen kussen als je er nog was. Het is een rare gedachte dat we samen konden blijven als je been er gewoon afgeschoten was, maar doordat ze net dat ene stukje hebben geraakt ben je er niet meer. Ik weet dat het slecht is, maar ik denk toch aan een volgende vrouw. Jij bent er immers niet meer. Ik moet verder. Kinderen?
Drie (vier?) jaar terug stonden we in de Studio 80, jij met die hakken waar je zo van hield, waardoor je langer leek dan ik. Ik haatte ze. Het was alsof je specifiek mij wilde vernederen, maar elke avond belanden we toch weer in hetzelfde bed, en voelde het weer alsof ik je had verslagen. Dan kuste ik je navel, en likte ik verder. Je moest giechelen, maar ik wist dat je het geil vond.
Een fotograaf komt langs, richt zijn camera op me. Bloed verdient, ik weet het. Maar het gaat om jou. Jij bent er niet meer. Neem haar! Ik probeer het duidelijk te maken, maar je weegt op me. Ik roep, maar adem is alles wat er uit me komt. Ik pak je losse en verrassend zware armen en beweeg ze naar mijn gezicht. Je kijkt me aan, één oog half open, maar ik weet dat je het grappig had gevonden als je hier nog was. 'Lach dan', huil ik, maar de fotograaf hoort alleen maar 'Dag dag!', en langzaam trekt de kou in je.
O+ Audrey O+ (en, in iets mindere mate, O+ Gene Tierney O+)
9
"Je penetreert me," zei Liesje.
"Ik penetreer je," zei opa.
Daarna gingen ze ijsjes eten.
"Je penetreert me," zei Liesje.
"Ik penetreer je," zei opa.
Daarna gingen ze ijsjes eten.
My mother was a drug addict. When she got pregnant, she took more drugs. She even tried to kill me inside her with a coat hanger, but I survived. I was born blind as a result, but my mother didn't care. She overdosed choking on her own vomit.
0.
Daar kwam de stofzuiger.
Daar kwam de stofzuiger.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Tweeentwintigeneenhalf
Bijna was ik ontroerd door jouw verbaal-schriftelijke diarree van afgelopen week. Bijna, want net voordat dat gevoel echt door kon dringen werd ik weer naar de oppervlakte van de redelijkheid gebracht. En terwijl ik mijn leven voorbij zie gaan in middelmatige tevredenheid, wordt mij weer duidelijk dat jij weigert je over je inauthentieke neigingen heen te zetten. En misschien zijn ze wel niet meer inauthentiek, hebben ze door de jaren heen hetgeen zij weerspiegelden zo weten te wenden dat de werkelijkheid zich heeft aangepast aan je wensen. Eigenlijk doet dat er niet toe, want de kennis van de redenen dat het zo is verandert niets aan de werkelijke zaak. Maar feit blijft dat je je winst-formule niet wil opgeven. Hoewel je in mijn dromen weet dat het opgeven van die veiligheid je in een wereld zal werpen waar alles kan, je de mogelijkheid zal geven te zijn wie je echt wil zijn, te weten wat je echt wil weten, te dansen in de regen en te blozen, net als toen, zonder de bijbehorende schaamte.
Maar dat zijn mijn dromen. Wat jij ziet als je je ogen toedoet weet ik niet. Daarom blijft alles hetzelfde.En elke keer weer ben ik bang dat ik hetgeen nodig is nooit zal durven. En beiden zetten wij het eeuwige gevecht voort tegen onze verlangens. En alles blijft gelijk.
Bijna was ik ontroerd door jouw verbaal-schriftelijke diarree van afgelopen week. Bijna, want net voordat dat gevoel echt door kon dringen werd ik weer naar de oppervlakte van de redelijkheid gebracht. En terwijl ik mijn leven voorbij zie gaan in middelmatige tevredenheid, wordt mij weer duidelijk dat jij weigert je over je inauthentieke neigingen heen te zetten. En misschien zijn ze wel niet meer inauthentiek, hebben ze door de jaren heen hetgeen zij weerspiegelden zo weten te wenden dat de werkelijkheid zich heeft aangepast aan je wensen. Eigenlijk doet dat er niet toe, want de kennis van de redenen dat het zo is verandert niets aan de werkelijke zaak. Maar feit blijft dat je je winst-formule niet wil opgeven. Hoewel je in mijn dromen weet dat het opgeven van die veiligheid je in een wereld zal werpen waar alles kan, je de mogelijkheid zal geven te zijn wie je echt wil zijn, te weten wat je echt wil weten, te dansen in de regen en te blozen, net als toen, zonder de bijbehorende schaamte.
Maar dat zijn mijn dromen. Wat jij ziet als je je ogen toedoet weet ik niet. Daarom blijft alles hetzelfde.En elke keer weer ben ik bang dat ik hetgeen nodig is nooit zal durven. En beiden zetten wij het eeuwige gevecht voort tegen onze verlangens. En alles blijft gelijk.
|
|
