OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Dank voor de reactie's, vind het toch wel een beetje spannend, desondanks dat ik de meest smeuige en intieme details, natuurlijk, heb weggelaten, is het toch wel een 'groot' iets, om even neer te zetten....
@ oeke, contact met zusje is sporadisch, ik zie haar nu wel, omdat ze Beisan graag ziet, maar ik bel haar niet, en zij neemt ook geen contact met mij op. Ze kan inmiddels wel in dezelfde ruimte met mij zijn, maar het blijft lastig voor haar. Mijn moeder en andere zusje geven ook aan dat contact met haar heel lastig is, daar ze heel erg met zichzelf bezig is. Ik vind het vooral voor haarzelf erg naar, maar goed.
@ miss_sly, ja, was al jaaaaaaaaaren moslim voordat we elkaar hebben ontmoet, en later 'serieus' werden. Mijn ouders vonden het eerst erg lastig, daar ik zelf nogal een ongeleid projectiel was, maar inmiddels zijn ze er niet heel erg mee bezig. Ik denk dat ze erg blij zijn dat ik een 'gewoon' leven leidt, erg mezelf, meer mezelf, ben gebleven, en niet ben opgegaan in een rare sekte oid. Ik heb een lieve man, die niet erg 'oosters' of 'anders' is, en wij zijn met hele burgelijke (wandelen, kamperen, verhuizen, blabla) dingen bezig. Mijn moeder kan soms weleens rare vragen stellen, maar dat doet ze bij iedereen, vanwege de beschadiging van haar hersenen.
En over de man. Ja, weet eigenlijk ook niet zo goed waarom het voor mij de man is, of eigenlijk de Man. Ik ben zo ontzettend, kwijl, gelukkig met hem, en hij is mijn vriendje, mijn beste vriend, mijn echtgenoot, my baby daddy etc.etc, gewoon de man in mijn leven. Kan me voorstellen dat dat kil overkomt, maar het gaat hier echt op de automaat!
@ oeke, contact met zusje is sporadisch, ik zie haar nu wel, omdat ze Beisan graag ziet, maar ik bel haar niet, en zij neemt ook geen contact met mij op. Ze kan inmiddels wel in dezelfde ruimte met mij zijn, maar het blijft lastig voor haar. Mijn moeder en andere zusje geven ook aan dat contact met haar heel lastig is, daar ze heel erg met zichzelf bezig is. Ik vind het vooral voor haarzelf erg naar, maar goed.
@ miss_sly, ja, was al jaaaaaaaaaren moslim voordat we elkaar hebben ontmoet, en later 'serieus' werden. Mijn ouders vonden het eerst erg lastig, daar ik zelf nogal een ongeleid projectiel was, maar inmiddels zijn ze er niet heel erg mee bezig. Ik denk dat ze erg blij zijn dat ik een 'gewoon' leven leidt, erg mezelf, meer mezelf, ben gebleven, en niet ben opgegaan in een rare sekte oid. Ik heb een lieve man, die niet erg 'oosters' of 'anders' is, en wij zijn met hele burgelijke (wandelen, kamperen, verhuizen, blabla) dingen bezig. Mijn moeder kan soms weleens rare vragen stellen, maar dat doet ze bij iedereen, vanwege de beschadiging van haar hersenen.
En over de man. Ja, weet eigenlijk ook niet zo goed waarom het voor mij de man is, of eigenlijk de Man. Ik ben zo ontzettend, kwijl, gelukkig met hem, en hij is mijn vriendje, mijn beste vriend, mijn echtgenoot, my baby daddy etc.etc, gewoon de man in mijn leven. Kan me voorstellen dat dat kil overkomt, maar het gaat hier echt op de automaat!
Ne ne placha az,veche niamam glas
niamam nishto az na tozi sviat.
Amali dayman kan ya baladi Enni argaelek ya baladi
Wafdal dayman gambek alatoul
niamam nishto az na tozi sviat.
Amali dayman kan ya baladi Enni argaelek ya baladi
Wafdal dayman gambek alatoul
basboussa, bedankt voor je verhaal. kan me voorstellen dat dat wel heel spannend is om zulke prive dingen te openbaren hier. maar interessant, en ook wel erg heftig zeg. ik vind je altijd wel overkomen als iemand met een sterke eigenheid, mooi om te lezen hoe je daar gekomen bent.
laura ook al een indrukwekkend verhaal. heb je geen 'last' van je ASS bij het zorgen voor Thijs en de gastkinderen? (omdat je wel noemt dat je af en toe nog moeite hebt met het reguleren van onmachtgevoelens, al komen die misschien niet zozeer uit je ASS voort.).
ik vraag het ook een beetje omdat mijn dochter ook een stoornis in 't autistisch spectrum heeft en zich regelmatig afvraagt of ze wel een goede moeder zal zijn... van de week nog toen ze merkte dat ze niet kon vlechten (en ja, moeders moeten toch vlechtjes kunnen maken..
). ach errem. 
ondertussen ben ik natuurlijk ook wel wat extra bezorgd om haar toekomst. dat lieve meisje dat vanaf jongs af aan als favoriete thema 'moeders & baby's' heeft. zou ze ooit moeder worden, en zou dat wel gaan? niet dat ze zo nodig moet van mij hoor, maar ze vraagt er dagelijks naar: "wanneer word IK nou es een keertje moeder?"
[ Bericht 1% gewijzigd door trui op 24-06-2010 00:57:51 ]
laura ook al een indrukwekkend verhaal. heb je geen 'last' van je ASS bij het zorgen voor Thijs en de gastkinderen? (omdat je wel noemt dat je af en toe nog moeite hebt met het reguleren van onmachtgevoelens, al komen die misschien niet zozeer uit je ASS voort.).
ik vraag het ook een beetje omdat mijn dochter ook een stoornis in 't autistisch spectrum heeft en zich regelmatig afvraagt of ze wel een goede moeder zal zijn... van de week nog toen ze merkte dat ze niet kon vlechten (en ja, moeders moeten toch vlechtjes kunnen maken..
). ach errem. ondertussen ben ik natuurlijk ook wel wat extra bezorgd om haar toekomst. dat lieve meisje dat vanaf jongs af aan als favoriete thema 'moeders & baby's' heeft. zou ze ooit moeder worden, en zou dat wel gaan? niet dat ze zo nodig moet van mij hoor, maar ze vraagt er dagelijks naar: "wanneer word IK nou es een keertje moeder?" [ Bericht 1% gewijzigd door trui op 24-06-2010 00:57:51 ]
in de haak.
trui, het was geen vraag aan mij, maar ik ken verschillende ASS moeders en zij zijn zeker niet allemaal een minder goede moeder dan de niet-ASS moeders. Zij staan er wel vaker bij stil en ik hoor wel dat ze soms wat moeite hebben door de ASS, maar doordat ze dat van zichzelf weten, is het niet een gigantisch probleem.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
*Schop*
De Secret Santa komt er weer aan! Hét moment om alle verhalen nog een keer te lezen zodat je goed op de hoogte bent van iedereen die weer meedoet dit jaar
En ook van wie niet
De Secret Santa komt er weer aan! Hét moment om alle verhalen nog een keer te lezen zodat je goed op de hoogte bent van iedereen die weer meedoet dit jaar
En ook van wie niet
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Is dat niet een goede reden om dit topic weer nieuw leven in te blazen? Zijn vast wel een heleboel nieuwe fokkers bijgekomen?
Heb het in het verleden wel eens langs zien komen, ga me maar eens echt inlezen in mijn mede-fokkers!
Heb het in het verleden wel eens langs zien komen, ga me maar eens echt inlezen in mijn mede-fokkers!
Hou me gewoon maar even vast
Jouw warmte is genoeg
Jouw warmte is genoeg
Op 
jaa orea, ga je gang! Leuk om hem weer nieuw leven in te blazen. Ik vond het vorig jaar maar verrekte moeilijk.
Oke!! 
Nog een vraag die jullie graag beantwoord willen zien??
Ik ga er vandaag mee aan de slag.. doe mijn best hem vandaag te posten!
Nog een vraag die jullie graag beantwoord willen zien??Ik ga er vandaag mee aan de slag.. doe mijn best hem vandaag te posten!
Goed. Eens wat meer info over mij...
Mijn echte naam is Kirsten en ik werd bijna 30 jaar geleden geboren in Naarden. Mijn moeder was aan de pil en zou overgaan naar het spiraal, et voila. Daar was ik
(vasthoudend typje 
) best wel even schrikken want mijn moeder was net 19 geworden, maar ze zijn ervoor gegaan..
Ik heb niet een heel leuke, stabiele jeugd gehad. Mijn vader was en is een alcoholist en bedenk alle facetten die daarbij horen en je hebt mijn jeugd. Toen ik 9 was kreeg ik een zusje. En 2 jaar daarna gingen mijn ouders scheiden. Niet lang daarna had mijn moeder een nieuwe relatie en toen ik 14 was kwam daar ook nog een broertje!
School fietste ik eigenlijk altijd zo doorheen. Ik was zo iemand die overal (of misschien wel: nergens) echt bijhoorde. Ik kon met iedereen opschieten. Zowel met de 'popi's' als de 'alti's' en alles daartussen. Thuis ging het niet lekker en ik pakte vrij snel de verzorging van mijn zusje op me, deed het huishouden (ik ben eigenlijk altijd vrij netjes geweest, en mijn ouders.. euh die waren het tegenover gestelde.. echt tot smerig aan toe...dus ik pakte dat op ), boodschappen etc. etc.
Tijd voor huiswerk was er dus niet echt. Ik heb de mavo met vlag en wimpel gehaald, wat, als ik er nu op terug kijk, al knap is. Toch is het jammer dat ik, door alles op de achtergrond, geen kans heb gehad om bijvoorbeeld naar de Havo of hoger te gaan.
Tot mijn 15e ben ik opgegroeid in Bussum, toen verhuisden we naar Hilversum. Omdat mijn ouders het ook niet al te breed hadden ben ik na de Mavo gelijk gaan werken. Wat dat betreft is mijn verantwoordelijkheidsgevoel erg groot. Al sinds ik op mijn 12e een krantenwijk had, ging mijn salaris naar mijn ouders. Of spullen voor mijn zusje, of boodschappen. Dat deed ik overigens wel vrijwillig. Zodra mijn salaris er was ging ik 'shoppen'. Voor mezelf kocht ik dan eigenlijk niets. Best heftig, voor een 12-jarige, besef ik me nu.
Ik ging veel stappen in Hilversum (ook het huis onvluchten, denk ik nu achteraf..) had 2 baantjes ('s morgens vroeg op het Mediapark in de catering, ontbijt maken voor de mannen van 538 enzo en daarna ging ik door naar mijn adresjes van de thuiszorg) en zo kwam ik de dagen wel door.
En zo leerde ik M. kennen
(in 1998, ik was bijna 18) hij stond achter de bar in 'mijn' stamcafé. M. is 6 jaar ouder. We kwamen in contact doordat ik een tongpiercing had laten zetten, en diezelfde avond ( 
) in 'mijn' kroeg stond en zei: kijk eens! Hij zei: ik heb nog nooit met iemand gezoend die een tongpiercing heeft.. Ik zei: no way!! En zo kwamen we in contact..
Hij was net uit een relatie en wilde rust. Ik riep ook om het hardst dat ik geen relatie wilde, maar ooh wat was ik direct gek op die jongen! Ik had wel wat 'vriendjes' gehad, maar dat was het allemaal niet.. Op M. was ik direct knettergek. Een leuke tijd volgde! We waren alleen vrienden (Uhuh, maar ik bivakeerde daar wel elk weekend als de kroeg sloot ging ik met mijn vrienden naar het nachtcafé, M. ging schoonmaken en als hij klaar was smste hij en stond ik voor het nachtcafé te wachten en ging met hem mee).. een geweldige kerst volgde. Mijn hemel wat was ik verliefd!
Met oud en nieuw zijn we in de auto gestapt 's nachts om mijn moeder een goed nieuwjaar te wensen.. en die zag natuurlijk al vrij lang wat er tussen ons gebeurde en heeft M. apart genomen.. En hem (vrij dwingend maar op een leuke manier zo was mijn moeder 
) verteld of hij wel zag hoe gek ik op hem was.. en dat ze snapte dat hij er niet zomaar in wilde springen na zijn vorige relatie, maar dat hij geen spelletjes speelde met mij maar het allemaal wel serieus nam... En dat was net het zetje wat hij nodig had..
Want een week of 2 later, vertelde hij me: je bent hier zo vaak.. wat zou je ervan vinden om je spullen eens op te gaan halen en hier in te trekken? En zo geschiedde! En zo woonde ik ineens samen. Het ging super, ik ging van de catering naar een commercieel administratieve baan bij een makelaarskantoor (gestimuleerd door M.: zeg lieverd, jij KAN dat! Probeer het, wat heb je te verliezen? Hij gaf mij het vertrouwen wat ik miste..) hij kreeg de kans mede-eigenaar van een bedrijf te worden, maar moest daarvoor wel 2 keer 3 maanden naar de andere kant van de wereld (de antillen)..
Voor hem een super kans! Maar hij twijfelde.. want wij hadden immers nét een relatie.. en zou dat wel goedgaan.. We hebben het er niet eens lang over hoeven hebben, ik heb direct gezegd: GAAN! Onze relatie voelt goed, dan is dit de beste test. Jij krijgt nu een kans die je niet kunt laten lopen.. Daar ga je spijt van krijgen. Nu kan je nog! Als we 'later' kinderen hebben, dan kan dit niet meer zomaar.. GAAN!
En dus, in ons eerste jaar, is hij 2 keer weggeweest. En het ging goed. Het heeft ons eigenlijk veel dichter bij elkaar gebracht.
In de jaren daarna werd mijn moeder ziek, ze is in 1 jaar tijd afgevallen van 130 kilo, naar 65 kilo. Na een opname kwam het eruit: Anorexia. Ook heb ik mijn moeder een tijd niet gezien. Maar we hadden het inmiddels bijgelegd. Begin 2004 belde mijn moeder mij. Ze ging scheidden van haar man. Echter, het was problematisch om een woning te vinden, ze zat met de kinderen.. en we kregen de vraag: zou ik tot ik iets anders heb gevonden, tijdelijk, bij jullie mogen komen wonen. Doordeweeks, want in de weekenden wilde ze wel in Hilversum zijn voor de kinderen. M. en ik
hebben het goed van alle kanten besproken en zijn accoord gegaan.
Best lastig, het ging wel, maar er is toch ineens iemand in je huis. Ook al is het je moeder.. Enfin, in augustus vertelde ze dat ze toch terug ging naar Hilversum, want dat ze de kinderen miste.. En wij vonden het prima. M. en ik besloten te gaan trouwen.. We waren inmiddels 5 jaar samen en het leek ons een mooi moment! In September zijn we in ondertrouw gegaan. Wat waren we happy en wat voelden we ons volwassen
En toen, toen kwam die zondag in November.. M. en ik waren lekker een dagje naar de sauna geweest en kwamen thuis. Er stond een politieauto in de straat. Wij keken elkaar nog aan en zeiden al: goh, bijzonder. Nooit politie hier! Kwamen thuis, waren nog geen 10 minuten binnen of de bel ging. Of ze binnen mochten komen.. En wat de relatie tussen "naam van mijn moeder" en mij was (ze stond hier natuurlijk ingeschreven, ik heb natuurlijk de achternaam van mijn vader, zij inmiddels haar meisjesnaam weer ivm de scheiding) en toen ik zei dat dat mijn moeder was liep de agente bleek aan en vroeg me te gaan zitten..
Mijn moeder is die dag omgekomen bij een verkeersongeval (ik schrijf verder bewust geen details). Liet mij (23 inmiddels) mijn zusje (14) en mijn broertje (9) achter. Een hele heftige tijd volgde. Inmiddels zijn we 6 jaar verder. Mijn zusje is totaal de verkeerde kant op gegaan, heeft nog bij ons gewoond maar is psychisch zo in de war dat ook ik haar niet kon helpen. Zelf ben ik pas 2 jaar geleden toegekomen aan het verwerken van e.e.a.
Een half jaar na haar overlijden, trouwden we. Een heel bijzondere, mooie maar ook heftige dag. Gelukkig wist ze dat we gingen trouwen, kende ze M. en ik kan wel zeggen dat die 2, 4 handen op 1 buik waren M. en ik hebben zo'n fijne relatie, zo anders dat hoe zij in haar huwelijken zat. En ik ben blij dat ze heeft kunnen zien dat ze zich over mij totaal geen zorgen hoeft te maken.
Dat M. en ik kinderen wilden, was al duidelijk vanaf het moment dat we elkaar ontmoeten. Door een afwijking in mijn eileiders was bij mij al heel vroeg (op mijn 16e) bekend dat zwanger worden niet vanzelf zou gaan. Vlak na ons trouwen zijn we dan ook de 'molen' ingestapt, en daar kwam vrij snel: ivf uit. Heftige trajecten die een behoorlijke impact hebben en waarbij resultaat uitbleef volgde. Tot ik in 2008 niet meer kon. Ik kwam met een burnout thuis te zitten. Goddank kreeg ik alle medewerking van mijn werkgever, die natuurlijk mijn hele voorgeschiedenis kende en waarvoor het alleen maar een kwestie was van wanneer ik toe ging geven dat ik al een hele lange tijd op mijn tandvlees liep.
Ik denk ergens ook dat de eerste 2 ivf-en misschien wel daarom ook niet zijn gelukt. Ik kwam in contact met een steengoede psycholoog en eind 2008 kreeg ik weer adem, zag ik alle mooie dingen weer. Ik heb van ver moeten komen, maar kon gelukkig al mijn geluk zien! Mijn inmiddels man onze relatie die zoveel heeft doorstaan door randfactoren, maar die, ipv dat we verder van elkaar af zijn komen te staan, ons héél dicht bij elkaar heeft gebracht!
Wat een geluk! Ik kreeg een andere baan (ging naar het hoofdkantoor, werk dus nóg steeds bij hetzelfde bedrijf) omdat ik uit de stressige commerciele omgeving wilde. Nu eerst rust.
We deden nog de 2 cryo pogingen, maar die mislukte en hebben toen de keuze gemaakt om onze laatste ivf bij een andere kliniek te doen. November vorig jaar deden we deze poging en het resultaat kent iedereen hier geloof ik wel
Onze geweldige dochter Leia Jolie.. En wat genieten wij van het ouderschap! Het is nog zoveel meer (in zeer positieve zin) dan we ooit hadden durven dromen. Het was het allemaal waard en zonder erover na te hoeven denken zouden we het allemaal zó weer doen!
Na al die heftige jaren, is mijn leven in 2008 omgedraaid. Tijd om eens niet de verantwoordelijkheid voor anderen te willen nemen, die niet geholpen willen of kunnen worden, maar het geluk voor mezelf te vinden! En dat is gelukt! Ons gezinnetje is geboren en oooh wat genieten wij hiervan! Heerlijk burgerlijk in ons huis met tuin, 3 katten. Een fietskar Ook hebben we allebei een motor.. nu Leia er is rij ik zelf niet zoveel (niet omdat ik niet wil, maar het is wel fijn als het pak goed past qua veiligheid.. en aangezien er best wel wat zwangerschapskilo's zijn blijven plakken ) maar volgend jaar gaan we dat zeker weer oppakken!
Door dit alles (en uiteraard heb ik niet alles opgeschreven, dan zou ik een heel topic, of meerdere, kunnen vullen, maar dit zijn de highlights) heb ik geleerd positief te zijn. Ook al is het moeilijk, alles komt goed. Soms ben ik zelfs misschien wel iets te positief, maar dat trekt me door lastige dingen heen! Ik heb nagenoeg geen familie meer, ben veel mensen in een heel korte tijd verloren en het doet me beseffen ten volste te genieten. Van elke dag, van ieder ding. Het kan echt zó voorbij zijn. En natuurlijk miep ik nog regelmatig over kleine dingen. Denk dat dat ook wel mens eigen is maar regelmatig tel ik mijn zegeningen!
Waar hou ik allemaal van? Qua films, sci-fi, actie, avontuur! Ik verslind boeken bij het leven.. vooral als ik op vakantie ga (minimaal 1 boek per dag/2 dagen
) en dan het liefst boeken van bijv. Karin Slaughter, Tess Gerritsen. Medische Thrillers. Qua muziek heb ik een heel brede smaak. Van klassiek tot hard rock, techno, trance.. was ook regelmatig op een Awakenings feestje te vinden!
Hoe ik hier verzeild ben geraakt? Ik kende fok! al omdat mijn moeder hier jaren terug ook zat, met een heerlijk Rel Account (hoofdzakelijk met K_i_m geloof ik.. die ken ik ook al sinds mijn 16e en zij was één van de beste vriendinnen van mijn moeder ) ik heb zelf pas in 2005 een account aangemaakt (NieTTus) door Progje (destijds mijn collega) en ben voornamelijk gaan posten in Als zwanger worden.. waar ik heel veel aan heb gehad! Begin 2009 was ik toe aan vernieuwing en kwam dit Orea account in beeld
Lang verhaal, hopelijk niet te warrig (Leia gaf me even de tijd door lekker te tukken dus ik dacht: snel snel!)
Mijn echte naam is Kirsten en ik werd bijna 30 jaar geleden geboren in Naarden. Mijn moeder was aan de pil en zou overgaan naar het spiraal, et voila. Daar was ik
(vasthoudend typje ) best wel even schrikken want mijn moeder was net 19 geworden, maar ze zijn ervoor gegaan..Ik heb niet een heel leuke, stabiele jeugd gehad. Mijn vader was en is een alcoholist en bedenk alle facetten die daarbij horen en je hebt mijn jeugd. Toen ik 9 was kreeg ik een zusje. En 2 jaar daarna gingen mijn ouders scheiden. Niet lang daarna had mijn moeder een nieuwe relatie en toen ik 14 was kwam daar ook nog een broertje!
School fietste ik eigenlijk altijd zo doorheen. Ik was zo iemand die overal (of misschien wel: nergens
) echt bijhoorde. Ik kon met iedereen opschieten. Zowel met de 'popi's' als de 'alti's' en alles daartussen. Thuis ging het niet lekker en ik pakte vrij snel de verzorging van mijn zusje op me, deed het huishouden (ik ben eigenlijk altijd vrij netjes geweest, en mijn ouders.. euh die waren het tegenover gestelde.. echt tot smerig aan toe...dus ik pakte dat op ), boodschappen etc. etc. Tijd voor huiswerk was er dus niet echt. Ik heb de mavo met vlag en wimpel gehaald, wat, als ik er nu op terug kijk, al knap is. Toch is het jammer dat ik, door alles op de achtergrond, geen kans heb gehad om bijvoorbeeld naar de Havo of hoger te gaan.
Tot mijn 15e ben ik opgegroeid in Bussum, toen verhuisden we naar Hilversum. Omdat mijn ouders het ook niet al te breed hadden ben ik na de Mavo gelijk gaan werken. Wat dat betreft is mijn verantwoordelijkheidsgevoel erg groot. Al sinds ik op mijn 12e een krantenwijk had, ging mijn salaris naar mijn ouders. Of spullen voor mijn zusje, of boodschappen. Dat deed ik overigens wel vrijwillig. Zodra mijn salaris er was ging ik 'shoppen'. Voor mezelf kocht ik dan eigenlijk niets. Best heftig, voor een 12-jarige, besef ik me nu.
Ik ging veel stappen in Hilversum (ook het huis onvluchten, denk ik nu achteraf..) had 2 baantjes ('s morgens vroeg op het Mediapark in de catering, ontbijt maken voor de mannen van 538 enzo en daarna ging ik door naar mijn adresjes van de thuiszorg) en zo kwam ik de dagen wel door.
En zo leerde ik M. kennen
(in 1998, ik was bijna 18) hij stond achter de bar in 'mijn' stamcafé. M. is 6 jaar ouder. We kwamen in contact doordat ik een tongpiercing had laten zetten, en diezelfde avond ( ) in 'mijn' kroeg stond en zei: kijk eens! Hij zei: ik heb nog nooit met iemand gezoend die een tongpiercing heeft.. Ik zei: no way!! En zo kwamen we in contact..Hij was net uit een relatie en wilde rust. Ik riep ook om het hardst dat ik geen relatie wilde, maar ooh wat was ik direct gek op die jongen! Ik had wel wat 'vriendjes' gehad, maar dat was het allemaal niet.. Op M. was ik direct knettergek. Een leuke tijd volgde! We waren alleen vrienden (Uhuh, maar ik bivakeerde daar wel elk weekend
als de kroeg sloot ging ik met mijn vrienden naar het nachtcafé, M. ging schoonmaken en als hij klaar was smste hij en stond ik voor het nachtcafé te wachten en ging met hem mee).. een geweldige kerst volgde. Mijn hemel wat was ik verliefd! Met oud en nieuw zijn we in de auto gestapt 's nachts om mijn moeder een goed nieuwjaar te wensen.. en die zag natuurlijk al vrij lang wat er tussen ons gebeurde en heeft M. apart genomen.. En hem (vrij dwingend maar op een leuke manier
zo was mijn moeder ) verteld of hij wel zag hoe gek ik op hem was.. en dat ze snapte dat hij er niet zomaar in wilde springen na zijn vorige relatie, maar dat hij geen spelletjes speelde met mij maar het allemaal wel serieus nam... En dat was net het zetje wat hij nodig had..Want een week of 2 later, vertelde hij me: je bent hier zo vaak.. wat zou je ervan vinden om je spullen eens op te gaan halen en hier in te trekken? En zo geschiedde! En zo woonde ik ineens samen. Het ging super, ik ging van de catering naar een commercieel administratieve baan bij een makelaarskantoor (gestimuleerd door M.: zeg lieverd, jij KAN dat! Probeer het, wat heb je te verliezen? Hij gaf mij het vertrouwen wat ik miste..) hij kreeg de kans mede-eigenaar van een bedrijf te worden, maar moest daarvoor wel 2 keer 3 maanden naar de andere kant van de wereld (de antillen)..
Voor hem een super kans! Maar hij twijfelde.. want wij hadden immers nét een relatie.. en zou dat wel goedgaan.. We hebben het er niet eens lang over hoeven hebben, ik heb direct gezegd: GAAN! Onze relatie voelt goed, dan is dit de beste test. Jij krijgt nu een kans die je niet kunt laten lopen.. Daar ga je spijt van krijgen. Nu kan je nog! Als we 'later' kinderen hebben, dan kan dit niet meer zomaar.. GAAN!
En dus, in ons eerste jaar, is hij 2 keer weggeweest. En het ging goed. Het heeft ons eigenlijk veel dichter bij elkaar gebracht.
In de jaren daarna werd mijn moeder ziek, ze is in 1 jaar tijd afgevallen van 130 kilo, naar 65 kilo. Na een opname kwam het eruit: Anorexia. Ook heb ik mijn moeder een tijd niet gezien. Maar we hadden het inmiddels bijgelegd. Begin 2004 belde mijn moeder mij. Ze ging scheidden van haar man. Echter, het was problematisch om een woning te vinden, ze zat met de kinderen.. en we kregen de vraag: zou ik tot ik iets anders heb gevonden, tijdelijk, bij jullie mogen komen wonen. Doordeweeks, want in de weekenden wilde ze wel in Hilversum zijn voor de kinderen. M. en ik
hebben het goed van alle kanten besproken en zijn accoord gegaan.
Best lastig, het ging wel, maar er is toch ineens iemand in je huis. Ook al is het je moeder.. Enfin, in augustus vertelde ze dat ze toch terug ging naar Hilversum, want dat ze de kinderen miste.. En wij vonden het prima. M. en ik besloten te gaan trouwen.. We waren inmiddels 5 jaar samen en het leek ons een mooi moment! In September zijn we in ondertrouw gegaan. Wat waren we happy en wat voelden we ons volwassen
En toen, toen kwam die zondag in November.. M. en ik waren lekker een dagje naar de sauna geweest en kwamen thuis. Er stond een politieauto in de straat. Wij keken elkaar nog aan en zeiden al: goh, bijzonder. Nooit politie hier! Kwamen thuis, waren nog geen 10 minuten binnen of de bel ging. Of ze binnen mochten komen.. En wat de relatie tussen "naam van mijn moeder" en mij was (ze stond hier natuurlijk ingeschreven, ik heb natuurlijk de achternaam van mijn vader, zij inmiddels haar meisjesnaam weer ivm de scheiding) en toen ik zei dat dat mijn moeder was liep de agente bleek aan en vroeg me te gaan zitten..
Mijn moeder is die dag omgekomen bij een verkeersongeval (ik schrijf verder bewust geen details). Liet mij (23 inmiddels) mijn zusje (14) en mijn broertje (9) achter. Een hele heftige tijd volgde. Inmiddels zijn we 6 jaar verder. Mijn zusje is totaal de verkeerde kant op gegaan, heeft nog bij ons gewoond maar is psychisch zo in de war dat ook ik haar niet kon helpen. Zelf ben ik pas 2 jaar geleden toegekomen aan het verwerken van e.e.a.
Een half jaar na haar overlijden, trouwden we. Een heel bijzondere, mooie maar ook heftige dag. Gelukkig wist ze dat we gingen trouwen, kende ze M. en ik kan wel zeggen dat die 2, 4 handen op 1 buik waren
M. en ik hebben zo'n fijne relatie, zo anders dat hoe zij in haar huwelijken zat. En ik ben blij dat ze heeft kunnen zien dat ze zich over mij totaal geen zorgen hoeft te maken.Dat M. en ik kinderen wilden, was al duidelijk vanaf het moment dat we elkaar ontmoeten. Door een afwijking in mijn eileiders was bij mij al heel vroeg (op mijn 16e
) bekend dat zwanger worden niet vanzelf zou gaan. Vlak na ons trouwen zijn we dan ook de 'molen' ingestapt, en daar kwam vrij snel: ivf uit. Heftige trajecten die een behoorlijke impact hebben en waarbij resultaat uitbleef volgde. Tot ik in 2008 niet meer kon. Ik kwam met een burnout thuis te zitten. Goddank kreeg ik alle medewerking van mijn werkgever, die natuurlijk mijn hele voorgeschiedenis kende en waarvoor het alleen maar een kwestie was van wanneer ik toe ging geven dat ik al een hele lange tijd op mijn tandvlees liep. Ik denk ergens ook dat de eerste 2 ivf-en misschien wel daarom ook niet zijn gelukt. Ik kwam in contact met een steengoede psycholoog en eind 2008 kreeg ik weer adem, zag ik alle mooie dingen weer. Ik heb van ver moeten komen, maar kon gelukkig al mijn geluk zien! Mijn inmiddels man
onze relatie die zoveel heeft doorstaan door randfactoren, maar die, ipv dat we verder van elkaar af zijn komen te staan, ons héél dicht bij elkaar heeft gebracht! Wat een geluk! Ik kreeg een andere baan (ging naar het hoofdkantoor, werk dus nóg steeds bij hetzelfde bedrijf
) omdat ik uit de stressige commerciele omgeving wilde. Nu eerst rust. We deden nog de 2 cryo pogingen, maar die mislukte en hebben toen de keuze gemaakt om onze laatste ivf bij een andere kliniek te doen. November vorig jaar deden we deze poging en het resultaat kent iedereen hier geloof ik wel
Onze geweldige dochter Leia Jolie.. En wat genieten wij van het ouderschap! Het is nog zoveel meer (in zeer positieve zin) dan we ooit hadden durven dromen. Het was het allemaal waard en zonder erover na te hoeven denken zouden we het allemaal zó weer doen!
Na al die heftige jaren, is mijn leven in 2008 omgedraaid. Tijd om eens niet de verantwoordelijkheid voor anderen te willen nemen, die niet geholpen willen of kunnen worden, maar het geluk voor mezelf te vinden! En dat is gelukt! Ons gezinnetje is geboren en oooh wat genieten wij hiervan! Heerlijk burgerlijk in ons huis met tuin, 3 katten. Een fietskar
Ook hebben we allebei een motor.. nu Leia er is rij ik zelf niet zoveel (niet omdat ik niet wil, maar het is wel fijn als het pak goed past qua veiligheid.. en aangezien er best wel wat zwangerschapskilo's zijn blijven plakken ) maar volgend jaar gaan we dat zeker weer oppakken!Door dit alles (en uiteraard heb ik niet alles opgeschreven, dan zou ik een heel topic, of meerdere, kunnen vullen, maar dit zijn de highlights) heb ik geleerd positief te zijn. Ook al is het moeilijk, alles komt goed. Soms ben ik zelfs misschien wel iets te positief, maar dat trekt me door lastige dingen heen! Ik heb nagenoeg geen familie meer, ben veel mensen in een heel korte tijd verloren en het doet me beseffen ten volste te genieten. Van elke dag, van ieder ding. Het kan echt zó voorbij zijn. En natuurlijk miep ik nog regelmatig over kleine dingen. Denk dat dat ook wel mens eigen is
maar regelmatig tel ik mijn zegeningen!Waar hou ik allemaal van? Qua films, sci-fi, actie, avontuur! Ik verslind boeken bij het leven.. vooral als ik op vakantie ga (minimaal 1 boek per dag/2 dagen
) en dan het liefst boeken van bijv. Karin Slaughter, Tess Gerritsen. Medische Thrillers. Qua muziek heb ik een heel brede smaak. Van klassiek tot hard rock, techno, trance.. was ook regelmatig op een Awakenings feestje te vinden!Hoe ik hier verzeild ben geraakt? Ik kende fok! al omdat mijn moeder hier jaren terug ook zat, met een heerlijk Rel Account
(hoofdzakelijk met K_i_m geloof ik.. die ken ik ook al sinds mijn 16e en zij was één van de beste vriendinnen van mijn moeder ) ik heb zelf pas in 2005 een account aangemaakt (NieTTus) door Progje (destijds mijn collega) en ben voornamelijk gaan posten in Als zwanger worden.. waar ik heel veel aan heb gehad! Begin 2009 was ik toe aan vernieuwing en kwam dit Orea account in beeld Lang verhaal, hopelijk niet te warrig (Leia gaf me even de tijd door lekker te tukken
dus ik dacht: snel snel!)
Wat een verhaal Orea! Je hebt een boel meegemaakt maar klinkt erg positief. Ik krijg er een eind goed al goed gevoel bij!
wat klink je gelukkig Orea!
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
