Het OUD Estafette topic deel 11

Wow Sorbootje, wat een prachtig verhaal heb je ervan gemaakt... hier zou je zo een boek van kunnen schrijven, ik zou het niet weg kunnen leggen...
wat mooi dat je dat kunt, draagmoeder zijn voor je schoonzusje... ik weet niet of ik het ooit zou kunnen, zo voor iemand anders, en dan het kindje (waarvan je natuurlijk duidelijk weet dat het niet je eigen kindje is, dat dan weer wel...) niet steeds bij je hebben... ik heb diep respect...

Ik heb even wat in mijn verhaal geknipt, zoals ik al aangekondigd heb. Het voelde toch niet fijn om het te laten staan.

Bedankt voor alle lieve reacties, voelt goed!

Sorbo..een bijzonder verhaal. Ik vind het vooral bijzonder om te lezen omdat wij bij elkaar op school hebben gezeten (havo) en jij zelfs bij mijn vriend in de klas.

Lieve lieve Sorbo, dat jij een mooi en puur mens bent, iemand met een groot hart, daar was ik al achter. Nu ik heb gelezen waar jij 'vandaan bent gekomen' weet ik alleen maar zekerder: you rock! Mooi verhaal, mooi geschreven, en nee, ik had niet in de verste verte door dat het erg lang was, het was vlot weggelezen hoor!

Lieve mooie sorbo, wat een mooi verhaal! Misschien is het inderdaad niet de netste manier waarop de relatie tussen jou en b. ontstaan is, maar het klinkt als zo voorbestemd en liefde- en passievol!
En wat mooi dat je draagmoeder voor je schoonzusje en zwager gaat zijn. Lijkt me mooi om te doen, maar ook heftig!
En verder heb je een pracht van een dametje waar je ook met recht trots op kunt zijn hoor!!!!

wauw sorbo, wat een mooi verhaal. En zo mooi dat je voor je schoonzusje draagmoeder wil zijn. Ik vind dat heel bijzonder en onbaatzuchtig, ik heb hier heel veel bewondering voor

sorbo wat een mooi verhaal ook!
en hoe moeilijk zo'n begin met B, maar hoe goed en liefdevol voor elkaar zijn jullie daarmee omgegaan

en ook het draagmoederschap wat bijzonder mooi en lief!
top mens(en)!

Oreo voor je verhaal. Bedankt voor je openhartigheid !

Sorbo : ik vind het zo verschrikkelijk lief, knap, geweldig, super, fantastisch, bewonderingwaardig en nog veel meer wat jij over hebt voor je schoonzus ! Je verhaal is prachtig ! Bedankt en succes bij de terugplaatsingen in september !

Nu moet ik natuurlijk een nieuw slachtoffer bedenken!

Een heel mooi en bijzonder verhaal ook weer, Sorbo. Ik vind het zo moedig dat jullie je verhaal zo hier durven vertellen. Ik zou dat niet durven. Dus, dubbele bewondering van mijn kant!

Sorbo wat een heftig ontroerend mooi geschreven verhaal! Het geknipte deel heb ik niet gelezen, maar fijn dat je het hebt kunnen verwerken
En verder, wat alle anderen ook al zeggen, wat geweldig dat jullie groen licht hebben mbt het draagmoederschap en echt, ik vind het zó knap dat je dat gaat doen!

Sorbo .

Waar nu de 'knip' staat, kan ik denk ik zelf wel wat invullen en verder lijkt je me zo'n oprecht fijn mens. Een vrouw met goede en mindere kanten, maar wel met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Wauw! En het draagmoederschap vind ik zo bijzonder, zo gul. Nog een hele grote Wauw!!

Jeetje Sorbootje, zo'n verhaal had ik echt niet bij jou verwacht, wat knap dat je het zo hebt opgeschreven! Jullie leven lijkt me inderdaad best raar zo, jij zo jong al met 3 stiefkinderen en nu ook een kleine mooie meid van jullie beiden, en dan natuurlijk ook de toekomst in het verschiet... prachtig!

Wauw Sorbo ik ben helemaal ontroerd door je verhaal, wat ben je toch een sterkm, stoer, tof, liefdevol mens

Dit topic was ik echt helemaal uit het oog verloren zeg!

Oreo, man, wat een verhaal! Wel prachtig geschreven. Ik vind dat echt zo leuk om te lezen... ik zie je naam tuurlijk weleens voorbij komen, maar heb eigenlijk geen idee van de persoon achter je avatar. Gek eigenlijk en dan ineens heb ik zin om iemand even te knuffelen .

Sorbo, wow! Sommige dingen wist ik al van een bepaald topic, maar over je relatie, dat wist ik niet. Heel open zeg! Prachtig geschreven ook en heerlijk dat het nu allemaal zo goed gaat

quote:

Op vrijdag 5 november 2010 07:52 schreef Sorbootje het volgende:
Nu moet ik natuurlijk een nieuw slachtoffer bedenken!

Zonde als dit topic verder een langzame dood sterft, zeker in het kader van SS.

Zou jij het stokje over willen nemen Becky?

Lijkt me een goed plan!

quote:

Op dinsdag 9 november 2010 11:37 schreef Sorbootje het volgende:
Zou jij het stokje over willen nemen Becky?

ow, ehm, vind het altijd zo leuk om over anderen te lezen, niet nagedacht dat ik zelf ook nog eens aan de beurt zou komen.
Nou ja, doe maar. Heb je nog een specifieke vraag?

Of SecretSacky27 misschien

Sorboo, wat een bijzonder verhaal! En voor het draagmoederschap een diepe buiging.
Wat een leuk topic trouwens, nooit echt opgevallen. Ga eens teruglezen

Becky ben benieuwd naar jou verhaal.

quote:

Op dinsdag 9 november 2010 12:11 schreef becky27 het volgende:

[..]



ow, ehm, vind het altijd zo leuk om over anderen te lezen, niet nagedacht dat ik zelf ook nog eens aan de beurt zou komen.
Nou ja, doe maar. Heb je nog een specifieke vraag?

Of SecretSacky27 misschien

leuk becky ik ben benieuwd!

Ik ga even over een vraag nadenken, maar een extra vraag van je secret mag natuurlijk altijd!

quote:

Op dinsdag 9 november 2010 12:18 schreef Sorbootje het volgende:
Ik ga even over een vraag nadenken, maar een extra vraag van je secret mag natuurlijk altijd!

En hebbie al een vraag?? Kan ik mijn stukje gaan typen, vriend ligt al de hele dag ziek te bed en Noortje is ook al onder de pannen.
Of mag het stukje ook zonder vraag?

Ok, komt ie:

Wat heeft het moederschap gedaan met de manier waarop je naar jezelf kijkt?

Misschien een vage vraag, maar het moederschap heeft in mij zoveel veranderd...ik ben benieuwd hoe dat voor jou is!

quote:

Op dinsdag 9 november 2010 20:52 schreef Sorbootje het volgende:
Ok, komt ie:

Wat heeft het moederschap gedaan met de manier waarop je naar jezelf kijkt?

Misschien een vage vraag, maar het moederschap heeft in mij zoveel veranderd...ik ben benieuwd hoe dat voor jou is!

Nee hoor, daar kan ik wel wat mee.

Eeeeeen, tweeeeee, drie!

Nou daar gaat ie dan, over het algemeen ben ik wel een open boek, kan makkelijk over gevoelens praten en het kan me eigenlijk ook niet zo veel schelen dat mensen weten hoeveel ik verdien en wat er op de bankrekening staat.

Ik ben dus Conny, 31 jaar geleden geboren en getogen in het mooie Brabant, uitkijkend op de Efteling, waar ik honderden keren ben geweest want wij hadden vroeger een abonnement op de Efteling.
Ik heb echt een fantastische jeugd gehad, mijn ouders hebben een melkveehouderij, met veel dieren, ruimte en vrijheid. Ik ben de oudste uit een gezin van drie, ik heb een zusje en een broertje. We waren veel, heel veel buiten, hutten en vlotten bouwen, met een schepnet stekelbaarsjes vangen die ik in de vijver in mijn eigen tuin achter de varkensstal veel te snel liet voortplanten. Onbezorgd, alles mocht eigenlijk. Wij gingen niet op zomervakantie, dat ging niet met de boerderij en wat ik niet wist, dat miste ik niet.

Wel vond mijn vader, toendertijd nogal van de oude stempel, nu nog steeds wel eens, dat ik niet iedere zaterdag maar thuis aan het rommelen moest zijn maar dat ik maar aan het werk moest. En zo geschiedde. Waar iedereen nu denkt, wow wat jong, ging ik op mijn 7e bij de buurman werken, voor 2 gulden per uur. Dat heb ik 9 jaar volgehouden, bij de buurman en bij andere tuinders. Ik vond het fantastisch, hou van sociale contacten en leerde iedere zomer nieuwe mensen kennen en verdiende een centje bij.
Naast het buiten spelen en het werken was (juist was) ik een fanatiek sportster. Turnen, schaatsen, atletiek, wielrennen en dansen, eerst rock n roll en daarna stijldansen.

Als kind was het super thuis. Als puber ook, en ik was best wel een beetje verwend. Mijn ouders lieten me vrij en ik heb daar nooit misbruik van gemaakt. Als iets niet mocht deed ik het ook niet stiekem. Hierin hoop ik dat ik Noortje op dezelfde manier opvoed en zij hetzelfde als ik, en die vrijheid niet tegen me gaat gebruiken. Ik ging vanaf mijn 14e de kroeg in om te darten, ik mocht 1 sneeuwwitje en mijn vader kwam me halen, of ik ging naar DE discotheek en mijn ouders kwamen om 12 uur na hun dansles mij bij de kerk ophalen. Ik vond het prima, ik mocht tenminste weg. Vanaf mijn 16e kreeg ik een scooter en mocht ik het zelf uitzoeken. Heel vrij en ook met het idee dat ik niet in zeven sloten tegelijk zou lopen. Deed ik ook niet, maar ik was wel een type. Ik hield van Nirvana, Pearl Jam, Motorhead, NOFX en nog meer van dat soort muziek, ik had wel eens blauw haar, zwarte nagels en wijde kleding aan. Ik hield wel van een biertje en een jointje en ging wel eens stoned in de klas zitten.

Na de basisschool ging ik naar de HAVO, wat ik makkelijk kon, waar ik wel eens spijbelde en wel eens suf in de klas zat maar ook 1 van de lievelingetjes van de leraren was en toch altijd over ging en uiteindelijk met de hakken over de sloot binnen de vijf jaar mijn diploma haalde.

17 En heul bleu ging ik in 1996 studeren, in Den Bosch, echt 1 van de meest fantastische steden in Nederland, aan de Hoger Agrarische School. Want zo braaf als ik was, ik wilde graag binnenhuisarchitectuur doen, maar dat vonden mijn ouders niet zon goed idee. Dus ik ging voor mijn tweede keus, Agrarische Bedrijfskunde. Het eerste jaar was heel gaaf, bij de studentenvereniging, in allerlei commissies, vriendje (en met mijn middelbare schoolvriendje met toch een zeer kwade dronk ging het lekker uit), veel reizen want ik mocht niet op kamers. Dat, en de opkomst van de ziekte van mijn moeder, een chronische vermoeiheidssyndroom, heeft er wel voor gezorgd dat ik het eerste jaar niet haalde.

Balen, maar nieuwe ronde nieuwe kansen en ik vertrok, geheel tegen de zin van mijn ouders in, naar Delft. Om weer Agrarische Bedrijfskunde te studeren. Ook daar weer een zeer actief verenigingsleven, allerlei besturen, maar het leren studeren zorgde er voor dat ik met gemak, inclusief alle activiteiten, en het op kamers wonen, door de studie heen fietste. Vond het erg makkelijk eigenlijk. Had altijd al bedacht dat ik na mijn HBO toch nog de universiteit wilde doen. Bestuurskunde, want ik wel de Europese landbouwpolitiek in. Ik was nog niet begonnen aan de studie, toen de aanslagen van 11 september plaatsvonden. Op een of andere manier was ik snel genezen van de drang om iets in de politiek te doen en ging ik toch maar Bedrijfskunde studeren. Ook een erg makkelijke studie, vond ik, maar door omstandigheden heb ik hier toch wat langer over gedaan dan de bedoeling was.

Die omstandigheden kwamen aan licht toen rond mijn 18/19 de wijnvlek op mijn rug wat dikker werd. Om een heel langdradig verhaal kort te maken, van huisarts naar streekziekenhuis naar het Radboud in Nijmegen gestuurd om te onderzoeken wat het nou was. Na drie jaar onderzoeken bleek het een goedaardige (dus geen kanker) maar agressieve tumor te zijn. Mijn rug was inmiddels zo dik dat ik gekscherend wel eens Quasimodo werd genoemd. Ook in dat opzicht was ik vrij open, kon er goed over praten, en maakte me ook niet zo druk daarover, ze konden ook nog geen behandelmethode vinden dus de tijd ging voort. Helaas was de huid op de plek vrij dun en ik had wel eens last van een kleine slagaderlijke bloeding. Na de 5e of 6e bloeding was ik het zat, belde met het ziekenhuis dat er maar eens wat aan gedaan moest worden, en warempel, ze hadden pasgeleden een methode gevonden en konden me behandelen. 7 plaatselijke operaties en 2 plastische behandelingen later heb ik het 2 jaar geleden af kunnen sluiten. In 2006 ben ik officieel genezen verklaard en een maand later had ik een huis gekocht. Misschien dat sommigen zich mijn verbouwing nog wel kunnen herinneren in K&W.

Enniewee, na een aantal jaren studeren was natuurlijk mijn stufi afgelopen en had ik ook geen recht meer op een lening. Toen ben ik fulltime, naast een fulltime studie gaan werken. Ik had allerlei bijbaantjes gehad en was ook wel toe aan iets meer uitdaging. En zo begon ik als management assistent in de toerismebranche. Ambitieus als ik ben, ging ik daar 3.5 jaar later als zon beetje de plaatsvervangend directeur weg. Ik zat zoveel in het buitenland, vloog van Adam, naar Geneve, naar Salzburg, terug naar Geneve en weer naar Nederland, dat ik er wel klaar mee was. En toen, op het moment dat ik zelf terug kwam van de wintersport werd ik gebeld of ik niet wilde solliciteren bij het Ministerie van Landbouw als aanbesteder. Zo gezegd, zo gedaan en tijdens mijn eerste gesprek ben ik aangenomen. Na een interne opleiding, want nog steeds die ambitie, van anderhalf jaar ben ik nu werkzaam als regelingsmanager, waar ik er voor zorg dat boeren in Nederland subsidie krijgen, en mag ik mijn handtekening onder de beschikkingen, waaronder die van mijn vader (en dat is best gek), zetten. Ik wil wel wat anders gaan doen, ik vind het heel belangrijk mezelf te blijven ontwikkelen en ben weer op zoek naar een leuke interne baan als strategisch adviseur, nu nog te hoog gegrepen, maar dat kan ik wel bereiken. Kan niet bestaat niet was altijd mijn motto.

Dit is waar ik vandaan kom en wat ik zoal doe in het dagelijks leven. Ik zal de rest vrij kort proberen te houden want ik las dat er beperkingen in aantal tekens per post.

Hobbys, ik sport wel graag, tennis, squash en snowboarden. Moet natuurlijk hier even melden dat de papa van mijn fantastische dochter Noortje ook mijn tennisleraar is geweest. Lekker cliché.
Verder kook ik enorm graag en ben ik nog van alles aan het uitproberen. Helaas heb ik alleen in het weekend tijd echt tijd om uitgebreid te koken.
Een passie is wijn, proeven, erover lezen, inkopen in Frankrijk, en nog meer proeven. Er is zoveel over leren, er zijn alleen al meer dan 5.000 druiven waar men wijn van maakt.
Vanuit mijn studententijd heb ik een passie voor fotografie ontwikkeld, maar ook daar moet ik nu echt tijd voor maken.

[ Bericht 1% gewijzigd door becky27 op 09-11-2010 22:50:40 ]

En nummer twee

Favoriet boek, ik heb er veel, ik ben aan het sparen voor een heuse bibliotheek en heb ook bijna alles wat er nu thuis staat gelezen. Ik hou van (opletten SS ) thrillers van Mo Hayder, David Baldacci, Tess Gerritsen en nog meer. Verder hou ik er van oud Engelse literatuur en van Nederlandse schrijvers als Giphart, Campert, Mulisch, Brusselmans en zo kan ik er nog wel een paar noemen.

Met films heb ik daadwerkelijk helemaal niets, ik heb er helemaal niets mee. Duurt me allemaal te lang, ik heb er geen geduld voor. Dat geldt trouwens ook voor series als Lost en Prison Break, ik wil gewoon weten hoe het afloopt.
Wel wil ik van de films die ik heb gezien twee favorieten benoemen, The Game, daar heb ik met open mond naar zitten kijken en (daar is ie weer Sorbootje) La vita e bella.

Op dit moment geniet ik te veel van mijn nachtrust (als ik die heb) om s nachts gewekt te worden voor eten of drinken maar als ik moet kiezen lust ik altijd wel een glaasje goede champagne of een vette chardonnay. Of in de winter wanneer het ook in de slaapkamer ijskoud is een kop erwtensoep.

De mooiste uitspraak ooit komt van mijn oppaskindje: papa en mama hebben een verrassing maar ik mag het pas vertellen als mama bij de dokter is geweest. Tja, weg verrassing haha.

Nu de vraag van Sorbootje:
Wat heeft het moederschap gedaan met de manier waarop je naar jezelf kijkt?

Veel, heel veel. Ik moet ineens volwassen zijn, en dat vind ik af en toe confronterend. Ik fiets met mijn eigen kind achterop, in dezelfde stad waar ik ook altijd als student fietste. Voor mijn gevoel ben ik nog steeds die student van 22 maar dat is niet zo. Voor die studenten van 22 ben ik een moeder. Een moeder, aaaarrrgggg, hoe eng eigenlijk. Ik ben de mama van Noortje, ik vind het nog steeds heel gek om te zeggen, of Noortje is mijn dochter. Ik heb nu een verantwoordelijkheid voor mijn meisje, terwijl ik voorheen vooral alleen de verantwoordelijkheid voor mezelf had. Daar waar ik altijd maar doorging (want kan niet bestaat niet ) moet ik nu soms stil blijven staan want mijn kleine meid heeft me nodig. Weg onbezorgdheid.
Wat ik nu pas begrijp, is hoe bezorgd mijn ouders zijn geweest in de periode dat ik zo ziek was terwijl ik er zelf echt heel relaxed in stond. Ik wilde ze niet ongerust maken en heb redelijk wat dingen voor ze verzwegen in die tijd. Het eerste jaar van de universiteit heb ik bijna alleen maar in bed doorgebracht omdat ik zon pijn had, terwijl ik voor de buitenwacht diegene was die nooit klaagde. Ik weet nu, nu ik zelf moeder ben, dat ik dit nooit meer zou doen.

Ehm, dit was het wel geloof ik, kan volgens mij nog paginas vollullen maar dat doe ik maar niet. Maar vragen staat altijd vrij!

Ik heb degene aan wie ik het stokje wil overdragen een pm gestuurd. Eerst maar eens kijken of ze wel wil.

[ Bericht 0% gewijzigd door becky27 op 09-11-2010 22:50:13 ]

Ik besef nu pas dat ik eigenlijk vrijwel niks van je wist, Becky! Wat mooi om over je fijne jeugd te lezen. Ik dacht dat het een en al feelgood zou worden, maar jij hebt ook met het een en ander te kampen gehad. Je verhaal werd verrassender naarmate ik door bleef lezen. Landbouw, wijn, ambitie, ik vind het geweldig!

Grappig trouwens ook om te zien wat je belicht hebt uit je leven. Zo komen je lief en je keuze voor het moederschap vrijwel niet aan bod!

becky mooi openhartig verhaal
en (op je ziekte met wijnvlek na) klinkt het allemaal heel gelukkig!
ben benieuwd wie je een pm hebt gestuurd en dank voor het delen

claudia, die periodes van studeren (vond het zo leuk, ik zou zo weer een studie oppakken) en studeren en werken tegelijkertijd met daarin al die operaties waren de heftigste periodes uit mijn leven. Ik werkte 40 uur in de toerismebranche, fulltime studie, stond ook nog achter de bar bij een dansschool en had een vast oppasadres 2 dagen per week. Die periodes hebben een behoorlijke impact op mij als persoon gehad.

Mijn allerliefste ken ik eigenlijk pas 2,5 jaar, en Noortje is ook nog maar zo kort in mijn leven, hoewel zij wel echt alles voor me betekenen.

Misschien had ik van te voren moeten waarschuwen, ik heb niet een heel bijzonder verhaal. Maar wel een fijn verhaal denk ik.

[ Bericht 3% gewijzigd door becky27 op 09-11-2010 22:49:28 ]

haha ik vind t wel een bijzonder verhaal hoor becky!

vergeleken met mijn leventje

een fijn verhaal is ook een bijzonder verhaal hoor

quote:

Op dinsdag 9 november 2010 22:39 schreef becky27 het volgende:
claudia, die periodes van studeren (vond het zo leuk, ik zou zo weer een studie oppakken) en studeren en werken tegelijkertijd met daarin al die operaties waren de heftigste periodes uit mijn leven. Ik werkte 40 uur in de toerismebranche, fulltime studie, stond ook nog achter de bar bij een dansschool en had een vast oppasadres 2 dagen per week. Die periodes hebben een behoorlijke impact op mij als persoon gehad.

Mijn allerliefste ken ik eigenlijk pas 2,5 jaar, en Noortje is ook nog maar zo kort in mijn leven, hoewel zij wel echt alles voor me betekenen.

Misschien had ik van te voren moeten waarschuwen, ik heb niet een heel bijzonder verhaal. Maar wel een fijn verhaal denk ik.

Ik vind het juist een heel bijzonder verhaal, becky! En het doet me deugd dat je zo gepassioneerd over je studie en werk schrijft. Dat wil zeggen, ik vind het herkenbaar. En je passies maken je juist interessant. Ik had al eens foto's gezien van het wijnproeven waar jullie Noortje mee naartoe namen en daar was ik al erg door geïntrigeerd!

Thanx voor jullie lieve en leuke reacties!

Iedere keer als ik zelf die hele lap tekst doorneem kom ik weer (spel)fouten tegen. Hoe slecht

Ik ga een dutje doen. Oh nee, eerst een lief klein meisje een dikke papfles geven en hopen dat ze doorslaapt.

wat een bijzonder openhartig verhaal.. en wat heb je een fijne jeugd gehad als ik dat zo lees..

Ook al weer zo'n mooi verhaal...

quote:

Mijn ouders lieten me vrij en ik heb daar nooit misbruik van gemaakt. Als iets niet mocht deed ik het ook niet stiekem. Hierin hoop ik dat ik Noortje op dezelfde manier opvoed en zij hetzelfde als ik, en die vrijheid niet tegen me gaat gebruiken.

Dit vind ik een mooi stukje, heel herkenbaar. Mijn ouders hebben mij (en m'n broertje) vroeger ook heel vrij gelaten, en het kwam niet in me op om daar misbruik van te maken. Ik hoop ook dat ik Lars datzelfde mee kan geven...
_{wat zal mijn verhaal toch tegenvallen als ik ooit eens aan de beurt ben...}

Becky, wat een mooi verhaal! Ik 'ken' je idd van je K&W topics.

Becky, wat een inspirerend verhaal. Grappig ook dat jij jezelf nog als die 22-jarige ziet, terwijl ik juist vind dat je erg volwassen overkomt. Je hebt je zaakjes goed op orde en lijkt me iemand die rationele en doordachte keuzes maakt. Je komt op mij iig over als een nuchter type, zonder dubbele bodem.

Bedankt voor je pm, wat discreet! Ik neem het stokje graag over. Maar geef me even een paar dagen, ik moet morgen van 's ochtends vroeg tot zo'n 2300 uur werken, vrijdag ook en heb het weekend ook verplichtingen. Maar ik ga m'n best doen!

Wauw Becky, stoer dat ambitieuze van je. Leuk om te lezen hoe je ervan geniet, het studeren en het beklimmen van de ladder.
En wat heerlijk zoals je je jeugd beschrijft. Zal je ouders vast ook een hoop goed doen, zo'n feedback te krijgen.

Leuk! Ons Zeeuwse tutje krijgt het stokje! Ik ben benieuwd naar je verhaal, Ssserpente.

Becky, wat heerlijk, z'n buitenjeugd.
En wat knap dat je steeds zo door wilt leren. _{Ik ben zelf nl aan mijn vijfde studie bezig en ik er zo ongeveer op.}

Ik vind het juist een heel bijzonder verhaal Becky! Echt wauw, wat een hoop passies heb je, je klinkt alsof je midden in het leven staat en er helemaal voor gaat! Heerlijk En enorm knap vind ik het ook!

Sserpente ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal!

quote:

Op woensdag 10 november 2010 19:45 schreef Ssserpente het volgende:
Becky, wat een inspirerend verhaal. Grappig ook dat jij jezelf nog als die 22-jarige ziet, terwijl ik juist vind dat je erg volwassen overkomt. Je hebt je zaakjes goed op orde en lijkt me iemand die rationele en doordachte keuzes maakt. Je komt op mij iig over als een nuchter type, zonder dubbele bodem.

Bedankt voor je pm, wat discreet! Ik neem het stokje graag over. Maar geef me even een paar dagen, ik moet morgen van 's ochtends vroeg tot zo'n 2300 uur werken, vrijdag ook en heb het weekend ook verplichtingen. Maar ik ga m'n best doen!

Leuk, ga ik nog even een goede vraag verzinnen!

Becky, wat grappig, ik had ook altijd een abo op de efteling . Samen met 2 vriendinnen hebben we daar heel wat zomers door gebracht. (_{ik was 1 hele zomer verlieft op de jongen die in het carnaval festival werkte}).

Leuke vraag ook van Sorbo!

Becky, mooi verhaal. Fijn, ook.

En ik kan een heleboel met je verhaal.
Is het erg als ik van je verlanglijstje afwijk? Ik zag iets leuks namelijk.

Ahum, heb het toch maar even snel geschreven. Het zat in mijn hoofd en moest eruit... Ik ga nu maar even naar buiten om uit te waaien. Ik hoop dat het een beetje begrijpelijk en niet te warrig is opgeschreven. Zoals ik halverwege ook al aangeef, kan ik me niet alles meer chronologisch herinneren. Ik heb m'n best gedaan, maar heb het in zo'n anderhalf uur opgeschreven, dus misschien dat sommige dingen niet helemaal duidelijk zijn. Kortom: succes met lezen!

Komt ie:

Mijn moeder wilde graag een groot gezin. Maar mijn oudere zus heeft haar geboorte niet overleefd en mijn jongste broertje of zusje heeft slechts een paar maanden in mijn moeders buik geleefd. In 1981 werd ik geboren. Mijn moeder was zo ontzettend blij dat ik leefde dat ze haar baan opzegde om volledig voor mij te kunnen zorgen. De eerste drie jaar van mijn leven woonden we in een dijkdorp onder de rook van Rotterdam. We hadden een klein huisje met kippen, konijnen, honden, katten en zelfs een geit. Ik herinner me deze periode als een eindeloos warme zomer, waarin ik op mijn klompjes tussen de kippen scharrelde. Ik had één lievelingskip, Sneeuwwitje, die nam ik onder mijn arm overal mee naar toe. Ik leefde in een heerlijk coconnetje. In mijn herinnering bestaat die tijd ook slechts uit mijn ouders, de beestjes en de buurvrouw. In die tijd had ik ook een hoop pleegbroers en -zussen, een stuk of tachtig in totaal, maar van hen kan ik me er slechts één herinneren: Danielle. Zij heeft dan ook een jaar of zes bij ons gewoond. Kinderen van mijn leeftijd kende ik nauwelijks. Mijn moeder heeft wel geprobeerd om me naar de kinderopvang te brengen, maar daar werden we beiden zo ongelukkig van, dat ze het snel heeft opgegeven om me weer lekker thuis te houden.

Wel kan ik me wel herinner is dat mijn ouders regelmatig ruzie hadden. Ik had dan zo’n medelijden met mijn vader als hij op de bank zat te huilen, dat ik naast hem ging zitten om hem te troosten.

Toen ik twee was, kreeg ik een hondje: Juni, een kruising tussen een poedel en een schnautzer. Juni en ik waren onafscheidelijk en ik denk dan ook nog elke dag aan haar. Juni is 17 jaar geworden en is dus zo goed als mijn hele jeugd bij me geweest.

Na een jaar of drie verhuisden we naar een dorpje in de Hoekse Waard. Ik ging hier naar de basisschool en had één beste vriendin: Sandra. Met Sandra speelde ik elke dag. Meer vriendinnetjes had ik niet, daar was ik te verlegen voor. Ook bij Sandra thuis vond ik het best eng. Ik durfde bijvoorbeeld niet bij haar ouders aan te bellen, maar stond vaak onder haar slaapkamerraam te roepen of ze buiten kwam spelen.

Toen ik acht jaar jas, besloten mijn ouders dat ze wegwilden uit de Randstad. We verhuisden naar een klein Christelijk dorpje in Zeeland, zo’n 20 kilometer van een stad vandaan. We woonden ook niet in het dorp zelf, maar er drie kilometer buiten, in een vakantiepark waar slechts enkele gezinnen permanent woorden. Ik vond het zo eng en voelde me zo niet thuis tussen die kinderen met dat gekke accent, dat ik na m’n eerste schooldag al huilend thuiskwam. Ik zou er nooit bijhoren, dat besefte ik direct. Het was dan ook een vrij bekrompen dorp dat niet van nieuwkomers hield. Dit, i.c.m. mijn verlegenheid en het feit dat we zover buitenaf woonden, zorgde er voor dat ik flink gepest werd. Ik moet toegeven dat ik ook vrij weinig kon hebben. Ik wist niet zo goed hoe ik me staande moest houden in een groep en voelde me vaak en snel aangevallen. Gelukkig had ik twee goede vriendinnen waarmee ik veel optrok. We waren elke dag met emmertjes en netjes aan het Veerse Meer te vinden om visjes en krabbetjes te vangen. Ik was dag en nacht buiten en had ook hier een fijne tijd.

Toen ik naar de middelbare school ging, hield het pesten helaas niet op. Ook hier lag het grotendeels aan mijn eigen houding, denk ik nu. Ik wilde overal en nergens bijhoren. Liep de ene dag op kistjes tussen de alternatievelingen en de volgende dag op Nikes tussen de gabbers. Mijn moeder begon in die tijd haar eigen zaak aan huis. Hiervoor werd er een porto cabin in de tuin gezet. Ze werkte dag en nacht en had nergens anders meer tijd voor. Mijn vader werkte nog steeds in ploegen in Rotterdam, dus ook hem zag ik weinig. Ik groeide ondertussen op tot een echte puber. Ik deed geen rare dingen en was altijd op tijd thuis, maar werd wel verbaal steeds sterker en opstandiger. Mijn vader kon daar moeilijk mee omgaan en voelde zich erg geïntimideerd door mij. Hiernaast ging hij steeds meer drinken, was hij psychisch niet in orde en ontwikkelde hij een ziekelijke obsessie voor mijn moeder. Mij kon hij niet meer uitstaan, luchten of velen. Regelmatig kregen we steeds heftigere ruzies die vaak met iets kleins en nietszeggends begonnen maar volledig escaleerden. Als hij de huiskamer inkwam waarin ik op een stoel zat, waren zijn eerste woorden: “Sodemieter jij eens van die stoel af.” Tijdens ruzie bespuugde hij me, sloeg me en maakte hij me uit voor smerige rat of pissebed, die het liefst onder zijn schoenzool zou willen vermorzelen. Hij zei regelmatig dat hij nog meer van zijn pleegkinderen hield dan van mij en dat ik enkel geboren was om het huwelijk tussen hem en mijn moeder kapot te maken.

Hoewel ik mezelf regelmatig in slaap huilde, ben ik altijd sterk gebleven en bleef ik tegen hem in opstand komen. Al betekende dit meestal dat de boel zodanig escaleerde dat ik in mijn nakie buiten geschopt werd terwijl mijn vader al mijn persoonlijke bezittingen op straat kieperde en er met zijn auto een aantal keer overheen reed. Hij trok hiervoor zelfs de lades uit mijn kasten. Op dagen dat ik alleen thuis was, trok hij alle stekkers uit de televisie en moest ik mijn dagen doorbrengen met het huishouden. De obsessie voor mijn moeder werd intussen alleen maar erger. Hij bouwde zelfs een installatie die dagelijks automatisch al haar telefoongesprekken opnam zodat hij deze kon terugluisteren zodra hij thuiskwam. Ik kan me deze periode helaas niet meer chronologisch voor de geest halen. Hij bestaat uit een brei van groezelige en wattige herinneringen aan een hoop ruzies, onmacht, onbegrip en nachtenlang gehuil.

Ik probeerde in die tijd een opleiding af te ronden. Mijn havodiploma haalde ik nipt en ik besloot om naar de Middelbare Hotelschool te gaan. Hiermee heb ik halverwege wegens te slechte resultaten moeten stoppen. Op een avond (ik was een jaar of 18/19, schat ik) liep een ruzie opnieuw zo uit de hand dat ik buiten stond te schreeuwen terwijl mijn vader mijn moeder een kapotgeslagen bierflesje onder haar keel hield. Ik belde huilend 112 en binnen een half uur was de politie aanwezig. Mijn vader was intussen vertrokken met zijn auto, dachten we. De politie kon weinig anders doen dan de situatie opmaken en weer vertrekken. Zodra ze echter hun hielen hadden gelicht, verscheen mijn vader opnieuw in huis. Die had zich de hele tijd verstopt in de schuur. Hij vetrok opnieuw, dit keer wel met de auto en de politie hield hem een alsnog aan. Zijn blaastest was echter prima, waarop ze hem doodleuk weer bij ons thuis afleverden.

Ik ben die avond bij een vriendin en haar moeder ingetrokken. Mijn moeder smeekte me zoals altijd om terug te komen. Zij was ook de reden dat ik nooit eerder weg durfde te gaan. Ze was en is een sterke vrouw, maar wilde koste wat kost het gezin bij elkaar houden. Toch neem ik het haar nog steeds wel eens kwalijk dat ze nooit in mijn bijzijn voor me op is gekomen. Hoewel dit het alleen maar erger had gemaakt.

Na weken en een kerst bij die vriendin, smeekte mijn moeder me opnieuw om terug naar huis te komen. Ze miste me en had de perfecte oplossing: ik zou in de porto cabin in de tuin gaan wonen. Die had een eigen slaapkamertje, een keukentje en een douche en zou zouden mijn vader en ik elkaar niet voor de voeten lopen. Omdat de situatie bij die vriendin ook niet ideaal was (haar moeder heeft borderline en is manisch depressief), besloot ik op mijn moeders aanbod in te gaan. Het werd een bizarre onderneming. Ik woonde in de tuin om 50 cm afstand van mijn ouderlijk huis, maar mocht van mijn vader geen stap binnenzetten. Als ik zelf geen brood in huis had en bij mijn ouders een boterham haalde, schopte mijn vader me terug de unit in. “Opkankeren mijn huis uit!”

Gelukkig leerde ik in die tijd Nils kennen. Hoewel ik niet direct verliefd op hem was, zag ik in hem wel alles wat ik zocht in een man. Na diverse afwijzingen van mijn kant, besloot ik het toch met hem te proberen. Het bleek de beste keuze uit mijn leven. Na een opnieuw mislukte studie Journalistiek, huurden Nils en ik een huisje in de stad en begon ik aan de opleiding HEAO Communicatie. Hoewel ik dolgelukkig was en mijn opleiding prima ging, heb ik het in deze periode erg moeilijk met mezelf gehad. En Nils met mij. Pas nu ik uit mijn thuissituatie was, begon ik het er emotioneel moeilijk mee te krijgen. Ik kreeg huilbuien en was ervan overtuigd dat Nils toch wel bij me weg zou gaan. Dus bleef de boel maar op de spits drijven. Hiernaast was ik ook niet in staat om een normale discussie of woordenwisselingen te hebben. Ik was immers gewend dat dit helemaal uit de hand liep en kon ook niet anders dan er zo mee omgaan. Na elke ruzietje stond ik dan ook huilend met mijn koffers bij de achterdeur, klaar om te vertrekken. Pas na een en paar jaar en een paar korte gesprekjes met een psycholoog, werd ik weer een beetje mezelf en begon ik te beseffen dat Nils echt van me hield en dat ie echt niet zomaar bij me weg zou gaan.

Het ging steeds beter tussen ons. Mijn moeder sprak ik regelmatig en mijn vader zelden. Over ‘vroeger’ spraken we niet meer. Mijn vader bleef mij de schuld geven van wat er gebeurd was, dus ik begon er liever niet meer over.

Op een avond belde mijn moeder me huilend op. Ze had de knoop doorgehakt en ging weg bij mijn vader. Nu ik het huis uit was, vond ook zij het onhoudbaar geworden. Hiernaast vertrouwde ze me toe dat mijn vader rond mijn tweede jaar maandenlang een seksuele relatie had gehad met een pleegkind (dat pleegkind was 17, mijn vader 24). Dit had ze hem nooit kunnen vergeven. Kortom, mijn moeder pakte haar spullen, zette de scheiding in gang en woonde een tijd lang in divers vakantiewoningen. Mijn vader ging kapot. Hij belde mij maandenlang dagelijks huilend en volledig over zijn toeren op. De strekking van zijn telefoontjes was steeds dezelfde: zijn leven was ten einde en hij ging zichzelf van kant maken. Intussen ging ook mijn moeders nieuwe relatie uit en ook zij huilde dagelijks bij mij uit. Ik kon hier slecht mee omgaan en heb dit aan hen beiden na veel schuldgevoelens en lang wikken en wegen aangegeven. Hierop belastten zij mij beiden gelukkig minder. Maar als ik mijn moeder belde, nam zij nog vaak snikkend de telefoon op. Ze was zo eenzaam in d’r kille vakantiewoningen en had totaal geen vrienden meer door de bizarre thuissituatie dat zij ook weinig zin meer om voor te leven had.

Ik studeerde in die tijd Communicatie, liep 36 uur per week stage en werkte zo’n 20 uur in een winkel en in de horeca. Nils en ik besloten om samen met vrienden lekker op vakantie naar Italië te gaan. Wat had ik me hierop verheugd! Weg van alle sores! We vertrokken ’s nachts met de auto en toen we de volgende avond aankwamen, belde ik mijn moeder om te zeggen dat we veilig waren gearriveerd. Ze klaagde over hoofdpijn, maar dat deed ze wel vaker, dus ik dook m’n bed in.

Een paar uur later belde mijn vader. Mijn moeder had een hersenbloeding gehad. Dit topic heb ik daar destijds over bijgehouden: Hersenbloeding. Mijn vader had een afspraak met haar en vond haar toevallig. Ze werd direct per ambulance naar het EMC in Rotterdam gebracht. Daar bleek dat de bloeding in het buitenste deel van de hersenen, aan de linkerkant tegen het hersenvlies aan te zitten. In het ziekenhuis was ze erg helder en was gelukkig geen sprake van uitval van spraak, geheugen of lichaamsfuncties.

Ik nam direct het vliegtuig terug naar huis. Omdat de artsen nog geen idee hadden van haar toestand en zij een erg sterke en zeer sportieve vrouw is, besloot Nils om in Italië te blijven. Ik hoopte een paar dagen later ook weer terug te komen.

Mijn moeder is in die tijd diverse malen geopereerd en heeft nog twee infarcten gehad. Het communicatiegedeelte in haar hersenen was volledig uitgevallen. Ze kon zich op geen enkele manier meer uiten en zat volledig gevangen in zichzelf. Ik durf oprecht te zeggen dat dit een van de ergste dingen is die een mens kan overkomen. De artsen schatten in dat haar spraak 50% zou worden zijn van wat ie ooit geweest was. Maar mijn moeder is een vechter! Ze heeft als een kind opnieuw leren praten en hoewel ze alsnog volledig is afgekeurd, heeft ze een jaar na d’r hersenbloeding zelf een pittige functie bij de Gemeente gehad. Helaas bleek ze zit fysiek toch niet meer aan te kunnen.

Mijn studie Communicatie had ik inmiddels met verve behaald, ik had een leuke baan als intercedent en in 2008 wilden Nils en ik graag een kindje. Ik stopte met de pil en was ongeveer een jaar later zwanger van Lente, dat verhaal kennen jullie inmiddels.

Lente is mijn alles. Ik wist niet dat ik instaat was om zoveel van iemand te houden. Ik geniet elke dag vreselijk van haar en blijf me verbazen over haar persoonlijkheidje. Ik hoop zo vreselijk dat ik het anders aan ga pakken dan mijn vader. Ik ben als de dood om trekjes van hem in mijzelf te ontdekken.

Mijn vader is op kraamvisite geweest, daarna heb ik heb niet meer gezien of gesproken. Enerzijds mis ik hem vreselijk, maar anderzijds weet ik dat er geen andere mogelijkheid is. Ik kan het hem nog steeds niet kwalijk nemen en blijf mezelf verwijten maken. Ik hou van hem en ik haat hem. Ik hoop maar dat ie gelukkig is.

Mijn moeder woont al een tijdje met d’r vriend in het Gooi. En ze is meest trotse en gelukkige oma ooit.

En ik ben ook gelukkig. Ik denk nog elke dag aan mijn vader en weet niet of ik hem ooit nog zal zien, maar ik weet nu hoe het ook kan en ik geniet elke dag opnieuw van ons gezinnetje.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 11-11-2010 06:56:18 ]

Pff Ssserpente. Ik ben er echt even letterlijk stil van. Weet ook even niet wat ik moet zeggen. Wel diep respect dat je het zo kan op schrijven en ik snap ook waarom het in je hoofd zit en er uit moet.

Serpente, jezus vrouwke.
Mijn vader heeft zo'n vader gehad en die is tot op het bot getekend door zo'n jeugd. Wat een hoop ellende, angst en verdriet.

Je bent zo'n fijnerd!

Jeetje Ssserpente, ik ben helemaal stil en ontdaan. Wat een verhaal, wat een heftige tijd. Respect hoe je erover praat.

Het stuk over de hersenbloeding is heel herkenbaar, wat is dat een verschrikkelijk iets (mijn vader heeft vorig jaar een hersenbloeding gehad).

Het enigste wat ik nu even kan uitkramen is
Ik heb je nooit in het echt ontmoet, maar ik vind je een mooi, oprecht persoon en moeder.

ik heb ook weinig woorden na je verhaal, ssperpente. ongelooflijk, wat heftig... je bent een sterke, hoe je hier doorheen bent gekomen.

becky, ook een indrukwekkend verhaal. voor een 22-jarige heb je al heel wat bereikt!

Jezus Sserpente

Wat enorm knap dat je er zo over kunt schrijven, maar wat verdrietig ook dat je jezelf verwijten blijft maken..

En wat lees je sterk zeg..

Sjonge, verder ben ik er gewoon stil van.

Och meiske toch. Wat een verleden draag je met je mee.
Ik ben er helemaal stil van. En krachtig mens ben je. En wat fijn Nils naast je te hebben.

Nou Ssserpente, kuttekop, je hebt me aan het janken gekregen
Sterke vrouw!!
En ik snap je angst om trekken van je vader in jezelf te ontdekken, maar echt, zo ben jij niet!

quote:

Op woensdag 10 november 2010 21:58 schreef Sorbootje het volgende:
En ik snap je angst om trekken van je vader in jezelf te ontdekken, maar echt, zo ben jij niet!

Oja, daar wil ik me van harte bij aansluiten. Het feit alleen al dat je je daar bewust van bent zegt al genoeg.
Mijn vriend heeft ook zo'n angst dat hij op zijn vader zal lijken, als vader. Maar daar geloof ik gewoon niet in.

Hopelijk kun je even lekker uitwaaien buiten.

Allemachtig Ssserpente, wat een verhaal!
Knap hoe je er uit gekomen bent. Er zijn mensen die om heel wat minder verknipt raken zeg maar...

Serpente, mijn vader is echt zo ongelooflijk het tegenovergestelde van zijn vader. Inderdaad, alleen het bewustzijn al maakt dat jij toaal anders bent. Het enige dat ik soms moeilijk vond is dat hij zich wat kan afsluiten, in zichzelf keren als hij het moeilijk heeft. Maar hij is echt een supervader .

En jij bent een supermoeder voor die lieve kleine Lente van je .

quote:

Op woensdag 10 november 2010 22:06 schreef Brighteyes het volgende:
Allemachtig Ssserpente, wat een verhaal!
Knap hoe je er uit gekomen bent. Er zijn mensen die om heel wat minder verknipt raken zeg maar...

Dat. Jemig.

En herkenbaar, die herseninfarcten. Mijn vader was begin 30 toen hij 2 of 3 infarcten kreeg en bij hem hetzelfde verhaal. Afasie en geheugenverlies. Hij zou wellicht nooit meer kunnen praten maar iemand die hem nu leert kennen merkt weinig aan hem goddank. Wat ben ik daar dankbaar voor.

pfff ssserpente heftig verhaal
maar jij klinkt echt als een sterke vrouw!

Sjonge wat een heftige en mooie verhalen! Meestal ga ik er toch vanuit dat mensen, net als ik, een gelukkige/ onbezorgde jeugd hebben gehad... helaas is dat lang niet altijd het geval.

Ssserpente, pfff, ik moet er van huilen *knuffel*
Dat je bang bent op je vader te lijken snap ik maar al te goed, maar zo ben jij echt niet

Hopelijk heb je het net buiten van je af kunnen zetten en blijft het niet malen

Jemig Serpente wat heftig

En verder wat Twinkly zegt

Ssserpente, wat een verhaal! Wat herkenbare dingen voor mij (Hoekse Waard ), maar ook hersenbloedingen bij moeders etc.. Veel bewondering!

Ssserpente, heb veel aan je verhaal gedacht afgelopen nacht. En aan hoe dit topic er keer op keer weer aan herinnert dat -hoe vrolijk en ongecompliceerd iemand ook overkomt- iedereen een eigen verhaal heeft.

Ik ben een Drentse en ik moet als ik hier lees steeds aan dit liedje denken

Wauw Serpente...
'k zat me net vreselijk op te naaien over een issuetje met een collega hier op 't werk... maar na een koffiepauze met zo'n verhaal ben ik weer even helemaal met beide benen op de grond gezet. Knap hoe je nu in het leven staat na zo'n begin...

Mooi om het complete verhaal zo te lezen, Ssserpente. Flarden ervan had ik al opgepikt uit je postings, namelijk de relatie met je vader en je gevoelens daarbij tijdens je zwangerschap en kraamtijd, en bijvoorbeeld ook de pleegkinderen bij jullie thuis. Grappig dat je die in je verhaal zo vanzelfsprekend laat figureren; voor mij klinkt de situatie heel uitzonderlijk. Een vraag die bij me blijft hangen is hoe je daar achteraf tegenaan kijkt, dat je ouders zoveel pleegkinderen hadden (terwijl hun relatie niet bepaald stabiel was).

Dat je moeder een hersenbloeding heeft gehad wist ik niet. Ik zie haar op foto's wel eens voorbij komen en het valt me op dat jullie uiterlijk zoveel op elkaar lijken. Ze komt op de foto's over als een mooie, sprankelende en jeugdige oma. Nu ik weet dat ze een hersenbloeding heeft gehad en de prognoses waren dat ze nooit meer zichzelf zou worden vind ik haar uitstraling op foto's nog bijzonderder.

Ik denk dat jij en Nils Lente de elementen uit je jeugd mee zullen geven die je zelf zo gewaardeerd hebt, de beestjes, het buiten rondscharrelen. Maak je maar niet al te zeer zorgen om de rest, want je hebt nu al een mate van reflectie en distantiëring bereikt waardoor jij niet dezelfde fouten zult maken als je ouders.

jeetje sssperpente, phoe, wat een verhaal, ik vind je zo'n vrolijke vrouw en had nooit bedacht dat er zo'n heftige geschiedenis achter zou zitten. En wat Claudia zegt, ik vind je moeder, net als jijzelf, een mooie vrouw en zou nooit hebben bedacht dat zij, naast dat moeilijke verleden, zo'n medisch verleden zou hebben.

Mijn vraag was, gister bedacht en pas daarnet in de trein je stuk gelezen, in hoeverre Fok van waarde is in jou leven. Wat je hebt aan Fok en OUD sinds dat je moeder bent en wat je doet met gevraagde en ongevraagde adviezen die hier gegeven worden. Maar ik weet dus niet of die vraag nog relevant is.

Ik meot Becky's verhaal nog lezen, dat doe ik straks.

Sserpente, wat een jeugd, zo verdrietig. Ik had dit achter jou, de manier waarop je je profileert, niet gezocht. Ik bedoel: je komt over als zo'n sterkte, positieve vrouw, daarvan denk je niet dat ze zo'n moeilijke start heeft gehad. Stom eigenlijk, misschien dat je juist daardoor bent wie je bent.

Wat betreft Lente: volgens mij ben je een geweldige moeder, liefdevol, zorgzaam en nuchter. Natuurlijk zul je fouten maken, net als iedere ouder, maar ik ben ervan overtuigd dat je voor Lente en Nils een geweldige mama en vrouw bent en zult zijn en dat ze het niet beter hadden kunnen treffen.

Becky, wat een mooi en positief verhaal heb je daar neergezet. Ook een verhaal met hele zware momenten, ik vind het heel heftig om te lezen dat jij zo'n pijn hebt gehad en dat jij hard genoeg was voor jezelf om dit in je eentje door te moeten maken. Meisje, je hebt zo enórm hard gewerkt om te komen waar je nu bent, kudos voor jou!

Ssserpente, ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen. Wat een boel verdriet heb jij gekend, wat heb jij veel moeten doorstaan om het geluk te vinden.. Ik vind het knap dat je zo superpositief en blij bent altijd, zoals iemand al zei hier: er zijn mensen bij wie minder al heel anders uit heeft gepakt. Dikke !

Ow, en Becky, ik persoonlijk vind dat juist en erg interessante vraag hoor

Becky, ik zie nu dat ik nog niet eens op jou heb gereageerd! Foei!

Ik vond het een fijn verhaal om te lezen. Klinkt alsof ik heel gezellig eens een glas wijn met je zou kunnen drinken (of twee...of drie )

Bijzonder om te lezen, zoveel mensen, zoveel verhalen.

Becky, eindelijk tijd gehad om ook jouw verhaal helemaal te lezen. Ik vind het een fijn verhaal. Het klinkt alsof je een fijne jeugd hebt gehad en dat is iets dat mij iig wel aanspreekt. Ik hoop dat later, ooit, Senna zo ook praat over ons en haar jeugd!

Becky, wat heerlijk om zo'n fijn verhaal te lezen Ik heb hetzelfde als Miss, als Leia het later over haar jeugd heeft, hoop ik dat ze er net zo aan terug kan denken, als hoe jouw jeugd naar voren komt in je verhaal!

Ssserpente... meid, ik heb behoefte om je een hele dikke knuffel te geven! Ik heb de rillingen over mijn lijf staan _{ik heb een heleboel uit mijn verhaal gelaten, maar ik herken net iets téveel uit jouw verhaal} Heel erg veel respect voor jou! Het is echt heel erg niet makkelijk om alles op de rit te krijgen/houden als je van zoiets komt. Maar dat heb je maar wel mooi geflikt! Met je mooie meisje en je fijne vent!

Bijzondere verhalen weer.

Seilram als volgende??

Jeetje Ssserpente, jouw verhaal bleef de hele avond door mn hoofd spoken.
Wat een vreselijke jarenlange ellendige situatie zeg! Was jouw vader ook zo toen er nog pleegkinderen bij jullie in woonden?
En ik heb meteen drastisch mijn zelfbedachte beeld van wat ik had van jou bijgesteld.
Ik dacht dat je vast uit een warm nest zou komen en je altijd alles voor de wind gaat.
Dat moest haast wel dacht ik, je ziet er altijd zo mooi verzorgd en netjes uit dus daar had ik gewoon al van alles omheen verzonnen

lieve Sserpente; ook ik zit met tranen in mijn ogen bij te komen van jouw heftige verhaal..
OMG wat heb jij een zware jeugd gehad... en wat ben je toch sterk dat je daar zo uit bent gekomen..(L)
je bent zo'n onwijs lieve en trotse moeder en ik zie en lees ook altijd zulke fijne dingen van je. ik denk dat Lente zch geen betere moeder had kunnen wensen.

en jouw verhaal lezende besefte ik ook ineens waarom ik altijd van die heerlijke buitenkeutelfoto's van lieve Lente zie...

Zo, even tijd om uitgebreid te reageren.

Wat een hoop lieve reacties! Grappig dat er vaak gezegd wordt dat ik zo’n sterke vrouw ben. Ik ervaar dat zelf eigenlijk helemaal niet zo. Ik voel me eigenlijk juist helemaal niet sterk, maar leef gewoon m’n leventje. Het is lastig uit te leggen, maar ik ben gewoon wie ik ben, en da’s juist vaak niet zo sterk voor m’n gevoel. Ik heb vorig jaar niet voor niets de hormonsteraward gewonnen. Wel vraag ik me regelmatig af hoe ik geweest was als ik wel een normale jeugd had gehad.

Ik verbaas me ook telkens opnieuw over hoe heftig anderen het allemaal vinden. Het is voor mij zo lastig om de situatie objectief te bekijken, vooral toen ik er middenin zat. Pas nadat ik uit huis was, was ik in staat om iets afstand te nemen en me te beseffen wat er nou precies al die jaren gebeurd was. Tot die tijd was die ‘ellende’ gewoon mijn wereld, mijn vertrouwde thuisbasis.

Ik heb er trouwens nog steeds moeite mee om hardop te zeggen dat ik een rotjeugd heb gehad. Ik bagatelliseer het dagelijks. Het voelt als klikken naar m’n ouders en ik vraag me nog steeds elke dag af of ik het niet aan mezelf te danken had of het misschien schromelijk overdrijf. Dat is namelijk wat mijn vader me altijd heeft voorgehouden. Ik was een etterbak, dus ik had het allemaal aan mezelf te danken. Ook met mijn moeder kan ik er moeilijk over praten. Die lijkt zich namelijk zo schuldig te voelen dat ze elk gesprek zo weet te draaien dat zij het slachtoffer en dus niet verantwoordelijk was.

Hiernaast was ik in m’n vroege jeugd hartstikke gelukkig. Was ik dan echt zo’n moeilijke puber met zo’n vreselijk grote mond die dr vader tot wanhoop dreef? Misschien wel. Hiernaast is mijn vader psychisch niet in orde (maar verdomt hij het om naar een psycholoog/psychiater te gaan), dus vind ik dat ik het hem eigenlijk niet kwalijk mag nemen. Hij heeft het er ook vast heel moeilijk mee dat ie z’n dochter niet meer ziet. Mij lijkt het in ieder geval vreselijk als ouder. Kortom, ik heb nog steeds erg veel moeite met het analyseren van de situatie en er een eenduidige mening over te vormen. En eigenlijk ben ik daar elk vrij moment van de dag mee bezig. Daarom kan ik ook geen minuut stilzitten, maar moet ik altijd iets omhanden hebben. Elke rustmomentje besteed ik aan het uitpluizen van mijn jeugd: waar ging het mis? Tijdens het tandenpoetsen, opmaken, noem maar op. Nu ik dit opschrijf, besef ik trouwens wel ineens dat dit sinds Lente er is een stuk minder is geworden.

Nu ik het verhaal nog eens teruglees vind ik ook dat ik Nils te weinig in het zonnetje heb gezet. Het is onvoorstelbaar hoeveel geduld hij met mij heeft gehad. Ik ben zo vreselijk moeilijk geweest en moet hem tot het uiterste gedreven hebben. Natuurlijk heeft ook hij z’n nukken en was ie me wel eens beu, maar pfoe, wat heeft die jongen een geduld met mij gehad. Ik vraag me af waar ik zonder hem was geweest. Niet alleen emotioneel, maar ook functioneel heeft ie ons een ijzersterke basis gegeven. Terwijl ik namelijk fulltime studeerde, heeft hij met een fulltime baan en een avondstudie ernaast alle kosten op zich genomen die komen kijken bij het samenwonen in een huurhuis. Ik heb geen cent meebetaald. Tel hierbij een hysterische en verwijten makende vriendin bij op en het plaatje is compleet.

Ook ben ik vergeten te vertellen dat we inmiddels weer een keer verhuisd zijn naar een piepklein dorpje aan de rand van een stad. En hoewel eerst onbewust, lijk ik hier Lente dezelfde vroege jeugd willen geven als ik zelf heb gehad. We scharrelen lekker buiten en in een afgezet stuk tuin lopen drie konijnen en twee kippen. Ik heb via Lente hiermee ook een stukje van m’n eigen gelukkige peutertijd te herleven.

Be, grappig dat je zegt dat er mensen om minder verknipt raken. Mensen in mijn omgeving die voor het eerst mijn verhaal horen, zijn ook altijd verbaasd dat ik zo ‘normaal’ ben. Ik zie het maar als compliment.

En wat hebben er veel ouders een hersenbloeding gehad, zeg. Wat een sluipmoordenaar is dat, he? Gelukkig blijken er meer vechters te zijn. Jouw vader was ook jong, Huup. Je zegt dat er niks meer aan hem te horen is na zijn afasie. Maar kost het praten hem zelf wel nog veel energie? Dat is bij mijn moeder namelijk wel zo. Dat ik mede de reden dat ze niet meer in staat is om te werken. En het frustreert haar mateloos dat anderen haar handicap niet zien en er dus niets van snappen, laat staan er begrip voor hebben. Ze zegt vaak dat je beter een zichtbare dan een onzichtbare handicap kunt hebben.

Sorbo, ik heb je liedje nog niet geluisterd, maar ga het zeker doen. Ben bang dat ik ga zwelgen in zelfmedelijden en moet huilen en heb mezelf net opgemaakt. :’)

Claudia, ik snap je vraag, maar vind het moeilijk om er een mening over te vormen. Ik kan me namelijk niet goed herinneren hoe hun relatie destijds was. Voordat mij vader het nest in dook met dat pleegkind, eigenlijk juist wel goed, geloof ik. Hoewel hij het toen ook wel al moeilijk met zichzelf had. Hij had namelijk een vader die precíes zo was als hij. Zelfs nog een graadje erger. Daarmee heeft ie in die tijd ook het contact verbroken. (Mede hierom ben ik zo bang dat de geschiedenis zich herhaalt, ik heb immers ook geen contact meer met mijn vader.) Mijn ouders waren toen iig nog maar een paar jaar bij elkaar, nog vol optimistische verwachtingen over hun huwelijk en in die periode hebben ze besloten om pleegkinderen op te vangen. Maar het liep al snel fout dus.

Afijn, het is weer een heel verhaal geworden. Ik hoop dat jullie het nog niet beu zijn. Vragen mag trouwens altijd.

Nils is gewoon een kanjer, dat was al lang duidelijk!

En weet je, hoe lastig je als puber misschien ook was, niets, maar dan ook echt helemaal niets rechtvaardigt hoe jij bent behandeld. Laat niemand je iets anders wijsmaken! En dan hoef je je vader echt niet te veroordelen om wat hij heeft gedaan en hoe hij is/was, het maakt het nog niet oké!

Dat liedje is niet echt een tranentrekker hoor. Geen zorgen! Dat ik er wel om moet janken komt omdat ik overal om moet janken.

Ssserpente, je bent gewoon een geweldige vrouw.
Of het nou dankzij of ondanks je jeugd is, doet niets af aan wie je nu bent, en wat je al bereikt hebt. En daar mag je heel trots op zijn.

Ik heb trouwens even de linkjes gemaakt van de nieuwste verhalen, voor in de OP:
Lijnloos
Marlinde
McLaura
Basboussa
Orea
Sorbootje
Becky27
Ssserpente

Even nuanceren trouwens, het is echt niet zo dat ik het raar of stom vind als mensen wél last hebben van hun jeugd of opvoeding. Het was meer een constatering dat je idd gewoon normaal bent.

En wat Sorbo zegt... er zijn genoeg lastige pubers die nog niet een fractie over zich heen krijgen van wat jij hebt meegemaakt, dus laat dat idd nooit een argument zijn.

quote:

Op vrijdag 12 november 2010 13:22 schreef Ssserpente het volgende:
Ik voel me eigenlijk juist helemaal niet sterk, maar leef gewoon m’n leventje. Het is lastig uit te leggen, maar ik ben gewoon wie ik ben, en da’s juist vaak niet zo sterk voor m’n gevoel.

Dit is juist hartstikke sterk. Het is ook zoals ik je zie nav je posts en ook de ene keer dat ik je heb ontmoet. Gewoon jij.

En dat Nils een gouden vent is, was al duidelijk, maar je aanvulling maakt het nog duidelijker.

Ssserpente, ik heb je verhaal gelezen, ben er echt stil van en ik heb heel veel respect voor jou!

Ssserpente je kunt het nog wel horen aan mn vader hoor, ik zei het verkeerd. Als je het niet weet dan lijkt het gewoon of ie wat langdradig is. Hij moet veel zoeken naar woorden enzo. Als je weet wat ie heeft gehad kun je het plaatsen. Lezen kost hem erg veel moeite en energie en praten ook wel. Hij heeft veel geluk gehad met zijn werkgever, die hebben hem heel lang de tijd gegeven om de draad weer op te pakken en te herstellen. Inmiddels is hij opgeklommen van agent naar brigadier dus wat werk betreft heeft hij meer geluk. Scheelt ook wel dat rennen belangrijker is dan lullen in zijn werk
Ze zijn bij nul begonnen, mn vader en moeder. Ze liet hem haar voorlezen uit kinderboekjes, eindeloos, om maar te oefenen. Wat mij het meest "tegenviel" was het geheugenverlies en de karakterverandering. Dat moet voor mn moeder ook pittig zijn geweest. Ik zie nog die blanco uitdrukking op zn gezicht toen wij eindelijk langs mocht in het ziekenhuis. Zo'n okay, dus die drie zijn van mij? Dat is stukje bij beetje wel teruggekomen, vooral aan de hand van foto's ook, maar toch.

En het is ook een sluipmoordenaar. Ik ben blij met de reclames op televisie, dat hopelijk maar zoveel mogelijk mensen een hersenbloeding of infarct tijdig herkennen en weten wat ze moeten doen. Het kan zo'n verschil maken.

quote:

Op vrijdag 12 november 2010 13:41 schreef Sorbootje het volgende:
Nils is gewoon een kanjer, dat was al lang duidelijk!

En weet je, hoe lastig je als puber misschien ook was, niets, maar dan ook echt helemaal niets rechtvaardigt hoe jij bent behandeld. Laat niemand je iets anders wijsmaken! En dan hoef je je vader echt niet te veroordelen om wat hij heeft gedaan en hoe hij is/was, het maakt het nog niet oké!

Precies dit!

_{Dit is mijn, vrij ongezouten mening.}

Ssserpente, ik herken uit jouw verhaal heel erg het stukje dat je de schuld zoekt bij jezelf, dat je argumenten blijft verzinnen om de daden van je vader goed te praten c.q. minder erg te laten lijken. Stop daarmee, echt!

Je pa was de volwassene en had beter moeten weten. Punt.

Je kan het hem niet kwalijk nemen omdat hij pyschisch niet in orde is? Zwaktebod van je pa; hij kan ook een behandeling ondergaan. Dat zou/zal het heus niet 1-2-3 opgelost hebben maar het zou hem wel handvaten hebben gegeven om beter om te gaan met de situaties.

Je was een recalcitrante puber? Tsjah, dat hoort erbij he. Jammer voor je pa. Uit de verhalen haal ik niet dat je heel extreem was en al was je wel zo extreem dan rechtvaardigt dat nog steeds niet zijn acties in mijn ogen.
Het zal je vader vast pijn doen dat hij jou, Nils en Lente nu niet meer ziet. Dat heeft hij aan zichzelf te danken lijkt me?
Bottomline, maak je over zijn verdriet en pijn geen zorgen. Jij, Nils en Lente komen op de 1e plaats!

Enne, ik heb diep respect voor je. Echt waar.

Keshet wat kun je dat goed verwoorden, ik ben het helemaal met je eens

Serpente, ik lees net je verhaal. Zoals ik het lees vind ik het best heftig. Ik weet ook niet zo goed hoe ik moet zeggen wat ik wil zeggen... Als je over Lente schrijft, dan voel je gewoon aan hoe je schrijft hoeveel ze voor je betekent en hoeveel je van haar houdt. Dat is zo mooi. Zij heeft alles behalve een rotjeugd!

Weet je wat zo raar is, ondanks dat je sommige mensen nooit gezien hebt, maar wel hier leest enzo... en je hoort dan bepaalde achtergrond verhalen, dan zou ik een arm om iemand heen willen slaan en het liefst zou ik willen dat het allemaal anders was. Ik weet niet of dit zo duidelijk overkomt. Je bent in mijn ogen een top user! Dus een top vrouw/moeder!

Ssserpente, een beetje late reactie, want ik kon steeds de goede woorden niet vinden, en ik had bedacht dat ik zou reageren als ik dat wel kon. Dat lukt nog steeds niet, maar goed, toch een reactie, want woah wat een verhaal.
Stom eigenlijk, hoe je een persoonlijkheid bedenkt bij iemand die je maar heel oppervlakkig kent. Dat jij altijd overkomt op mij als een mooie, gelukkige, open, liefdevolle, warme vrouw, en dat ik daar dan ook er een soort van van uitga dat je zo al je hele leven bent. Ik vind het heel mooi hoe je terecht bent gekomen, knap vooral. Zoals al eerder is gezegd, er zijn mensen om minder totaal verknipt geraakt.
Verder sluit ik mij maar aan bij Keshet: diep respect voor jou. Mooi mens!

Ssserpente

Ssserpente, wat een mooi opgeschreven verhaal. Niet dat het een mooi verhaal is, maar je schrijft het heel mooi op. Lijkt me een heel heftige jeugd die je hebt gehad! Blij dat jij voor Lente een perfecte mama zal zijn!

Jullie zijn harstikke lief. En dat ik het mezelf niet kwalijk mag nemen, weet ik rationeel gezien ook wel natuurlijk. Ik zou ieder ander in die situatie hetzelfde advies geven. Maar zo voelt het helaas echt niet. Ik denk dat het een soort aangeleerde en ingesleten denkwijze is geworden om toch de schuld bij mezelf te zoeken; dat is er zo ingestampt. En weet je, ongeacht wiens schuld het was, ik blijf medelijden met m'n vader hebben. Hij voelde zich door mij geintimideerd, ik was verbaal veel sterker dan hij en ik vertikte het om me door hem te laten kleineren.

Voor de beeldvorming: mijn vader is een klein, gefrustreerd mannetje met zenuwtics, knipperen met z'n ogen en zo. Maar hij is zo autoritair, kon me zo vernietigend en minachtend aankijken, dat ik ineenkromp. Dat was eigenlijk z'n enige wapen, maar het was zeer effectief. En was Keshet al zei, ik was idd echt geen extreme puber in mijn herinnering. Ik had een grote mond, moest voor school achter m'n broek gezeten worden en ruimde m'n kamer niet op, da's alles eigenlijk. Maar dat was voldoende aanleiding voor die ruzies, want het ging hem daar eigenlijk helemaal niet om natuurlijk. Hij was stikjaloers op de relatie tussen mij en mijn moeder. Als m'n moeder en ik bijvoorbeeld samen een middagje de stad waren ingeweest, waren de poppen aan het dansen zodra we thuiskwamen. Vaak was z'n enige opmerking dan: "Zorg jij dat binnen vijf minuten jouw kamer is opgeruimd?" Alles wat ie daarna nog vond en niet op z'n plek was, gooide ie achterin z'n auto en nam ie mee naar z'n werk om daar in een container te gooien. Of hij reed er overheen. Dat deed ie ook op kerstavond als m'n moeder de hele middag in de keuken had gestaan om een lekker diner voor ons te maken. Zodra we dan aanschoven zei ie: "Is jouw kamer opgeruimd?" En die was nooit naar z'n zin natuurlijk. Het kerstdiner werd dan zonder verdere woorden in de prullenbak geschoven, ik werd naar buiten geschopt en m'n moeder zat te huilen omdat ze zo d'r best had gedaan om het gezellig te maken. En daar kon ie het dan vervolgens ook niet bij laten. Ik moest natuurlijk nog harder gestraft worden omdat ik het weer had verziekt. Dus liep ie tot een uur of drie 's nachts ongeveer elk uur mijn slaapkamer in om een nieuwe sanctie op te leggen (fietssleutel inleveren: "Je loopt maar naar de bus (3 km), buskaart inleveren: "Je ziet maar hoe je op school komt", schoolgeld stopzetten: "Ik investeer geen stuiver meer in jou"). En zo waren we minstens twee dagen zoet. Dan ging het een week goed en begon het opnieuw. Hij heeft zelfs een keer aangifte gedaan van geestelijke mishandeling van z'n 17-jarige dochter jegens d'r vader.

En weet je, enerzijds wil ik zo graag dat het goedkomt en dat ie spijt heeft zodat we opnieuw kunen beginnen, maar anderzijds weet ik dat ik 'm niet meer in m'n buurt kan verdragen. Er blijven herinneren opkomen die me weken van slag raken. Alleen al de manier waarop ie kijkt, ruikt of met z'n ogen knippert, maken dat ik me weer het nietszeggende meisje van toen word. Ik heb het zelfs als als ik garnalensalade ruik, want dat heeft ie eens over me heen gespuugd.

Maar ik heb geen idee hoe de toekomst er dan uit gaat zien. Ik vind het ondenkbaar dat ik hem nooit meer zal zien en dat ik op een gegeven moment via via te horen krijg dat ie is overleden. Maar met 'm afspreken is ook geen optie.

Kortom, ik zit er nog erg over in dubio. Want hij blijft m'n vader en ik heb er maar een...

Poppejans, ik weet eigenlijk niet hoe m'n vader was toen er nog pleegkinderen bij ons in huis woonden. Tegen mij wel lief, herinner ik me. Toen ik twee was is ie dus die relatie met dat pleegkind aangegaan. Toen begonnen de ruzies tussen mijn ouders ook pas. Dat is het enige wat ik me daarvan kan herinneren, dat mijn vader dan heel zielig op de bank zat te huilen en dat ik hem kwam troosten. Maar met die kinderen was ie ook best leuk, denk ik. Hij kon alleen niet met pubers omgaan. Door hen voelde ie zich heel snel in geintimideerd, in het nauw gedreven. Het is puur onzekerheid van 'm. Met die Danielle, dat pleegkind dat jarenlang is gebleven, kon ie het ook steeds minder goed vinden naarmate ze ouder werd. Hoewel ie wel eens toespelingen heeft gemaakt, begreep ik van mijn moeder, maar daar ging ze niet op in.

Huup, wat herkenbaar, zeg. Mijn moeder is ook van nul af aan begonnen. "Wijs de poes maar aan. Nee, dat is de muis." En die blanco uitdrukking, vreselijk he? Ik hen toen echt gedacht: als ze zo blijft, geef 'r dan maar een spuitje... Maar ze is er nog, gelukkig.

Roep het alsjeblieft als jullie mijn geemmer zat zijn, het gaat nu al minstens drie pagina's over mij. Maar ik heb er eigenlijk nog nooit echt met 'leken' over durven praten, dus ik vind jullie reacties eigenlijk wel fijn.

Seilram, wil jij het stokje overnemen?

Serpente wat een heftig verhaal. Ook vanaf hier veel respect voor jou.

Ssserpente, vooropgesteld dat mijn vader heel anders is dan de jouwe, herken ik het wel heel erg dat je zegt dat je twijfelt over contact, "want het blijft wel je vader". Daar worstel ik ook al jaren mee en makkelijker wordt het niet. _{overigens herken ik ook het "al het speelgoed afpakken en weggooien als de slaapkamer niet netjes was" en mijn vader heeft ook geprobeerd mij in rechte te betrekken omdat ik een minder vriendelijke opmerking op mijn persoonlijke blog had geplaatst over hem, toen ik vijftien was} Maar mijn vader is voornamelijk zelf in de war, denk ik, en heeft nooit moedwillig míj aangevallen. Ik vind dat echt verschrikkelijk om te lezen, hoe een vader zich zo tegen zijn kind kan keren.
Ik vind het dapper dat je het opgeschreven hebt!

Ik vind jullie verhalen allemaal zo bijzonder. Ze laten toch steeds weer zien dat echt ieder huisje zijn kruisje heeft. Ook degenen waarvan je soms denkt dat ze het allemaal zo goed voor elkaar hebben.
Maar ik vind het vooral mooi om te lezen hoe iedereen door de (meer of minder) nare tijden heen is gekomen en er door gegroeid is. Jullie zijn allemaal op je eigen manier stoere wijven! En bedankt dat jullie ons een inkijkje in jullie levens geven.

Serpente, ik kan me goed indenken dat je nog een tijd zult worstelen met je herinneringen en je gevoelens voor je vader. Hopelijk kun je het allemaal een plekje geven. Je bent een kanjer.

Serpente, al gaat het 3 topics lang over jou! Weet je, ik vind dat juist fijn om te lezen. Ten eerste omdat het me boeit, ten tweede omdat het me fijn lijkt voor jou. Dit is toch een soort uitlaatklep.
Wat je zegt over dat jij het gevoel hebt dat het aan jou ligt... ik kan het in een bepaalde zin wel begrijpen. Als er jarenlang zo tegen je gedaan wordt en er worden bepaalde dingen gezegd, dan ga je dat vaak ook geloven, zeker op die leeftijd ben je daar gewoon vatbaar voor. Neemt niet weg dat de volwassene dat hoort te weten en daar rekening mee hoort te houden.

Hahaha, ik geloof dat mijn secret santa een balletje heeft opgegooid . Serpente, lief dat je hem doorgeeft. Ik schrijf met liefde en plezier een stukkie hoor. Dat wordt wel pas eind van de week denk ik.

Sserpente ik zit hier echt met tranen in mn ogen te lezen. Ik vind je juist zo dapper en sterk! En alles wat je schrijft is zo herkenbaar. Nou ja, ander verhaal natuurlijk, maar wat je zegt over dat het je raar lijkt van een ander te moeten horen dat je vader overleden zou zijn ooit, maar dat hem weer zien ook geen optie is.. En ook wat je schrijft over de schuld bij jezelf blijven zoeken terwijl je toch ook wel weet dat het niet jouw schuld was..
Ik vind het echt knap dat je er zo over schrijft en dat je je leventje nu gewoon leeft. Jemig..