Na miljoenen lofuitingen over de film "The Notebook" te hebben moeten aanhoren, besloot ik de film eens aan mijn kritische beoordelingsvermogen te onderwerpen. Dit deed ik samen met onze enige echte pyjamagirl Harajuku..

Het begint veelbelovend: een oude man leest een oude vrouw een liefdesverhaal voor. Maar het liefdesverhaal, mien god, is toch wel enorm clichématig, gesuikerd en simplistisch. Een jongen en meisje gaan samen uit na chantage van zijn kant. Het meisje stemde dus niet vrijwillig in met deze gebeurtenis. Maar na samen een film te hebben bezichtigd, waarin je toch niet echt met elkaar kunt converseren, vindt ze hem ineens geweldig. Daarna gaan ze samen dansen op straat. Alsof iemand met een luidspreker in je oor staat te tetteren dat dit een romantisch moment is.
Na deze scene begon ik te vrezen voor de rest van de film. Deze vrees bleek helaas gegrond te zijn. Ik zal geen uitgebreide beschrijving geven, maar het ene clichématige, lachwekkende moment volgde het andere op. Lekker spontaan, gepassioneerd zoenen in de regen. Er fashionable verwaarloosd uitzien. Erg goed voor mijn lachspieren, hoewel dit natuurlijk niet de bedoeling was. Hoe de film eindigt hoef ik geeneens te vertellen.

Ik zou de film willen vergelijken met die schilderijtjes van huilende kinderen; pure kitsch.
Nu ben ik geen complete cynicus die niet in de liefde gelooft en elke film die zich aan een dergelijk onderwerp waagt afmaakt. Er zijn wel degelijk romantische films die weliswaar bepaalde clichématigheden bevatten, daar ontkom je haast niet aan, maar desondanks erg genietbaar zijn. Een mooi voorbeeld hiervan is de film "Eternal Sunshine Of The Spotless Mind".
Een prachtige recensie over deze film vind je hier:
http://www.digg.be/movie.php?id=676Waarom vinden zoveel mensen deze film geweldig? Ik snap het niet.
Op maandag 5 september 2016 23:16 schreef -Deluzion- het volgende:En ik antwoord liever niet op Fascination. aka Alex Vause.