Door dit alles ben ik heel erg geschrokken, het verklaart voor mij nu wel bepaald gedrag van haar, wat ik eerder niet kon plaatsen. Ik twijfel nu wel heel erg om op korte termijn met haar te gaan trouwen. Ik weet bijvoorbeeld niet wat voor invloed haar depressies op ons toekomstige leven zal gaan hebben. Wat mij nog het meeste bezig houdt is de vraag of ze daadwerkelijk met mij wil zijn, of dat ze nu alleen maar met mij wil zijn, omdat ze anders niets heeft om voor te leven.
Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Ik probeer vaak om met haar te praten, maar zij blokkeert dan en wil er niet graag over praten.
4 maanden is wel erg kort om dan al te besluiten dat je de rest van je leven voor iemand kiest (met alle respect voor je cultuur), met name als diegene nog maar 20 jaar is en vrij labiel.
Ik zou er even goed over nadenken nog als ik jou was...
quote:In sommige culturen is het normaal dat je pappa en mamma afspraken maken met andere pappa's en mamma's en dat je je vrouw pas ziet op de dag dat de bruidsschat bepaald word.Op donderdag 8 oktober 2009 11:45 schreef Jesse_ het volgende:
In welke cultuur is het normaal om na 4 maanden over trouwen te gaan praten?
[ Bericht 93% gewijzigd door Re op 08-10-2009 11:58:56 ]
quote:En dat de vrouw in kwestie minderjarig is.Op donderdag 8 oktober 2009 11:50 schreef Aneurism het volgende:
[..]
In sommige culturen is het normaal dat je pappa en mamma afspraken maken met andere pappa's en mamma's en dat je je vrouw pas ziet op de dag dat de bruidsschat bepaald word.
Geef het sowieso wat meer tijd, in zo'n korte tijd kan je toch niet bepalen of je de rest van je leven (pakweg 60 jaar) met haar zou kunnen/willen delen toch? Al helemaal niet als er zo snel al 'complicerende' factoren naar boven komen.Voor wat betreft de depressies denk ik dat het vooral ook ligt aan de manier hoe ze hier nu mee omgaat. Heeft ze hulp (therapie, medicijnen) of staat ze hier wel voor open? Je zou je haar hier misschien mee kunnen helpen. Niet door zelf haar hulpverlener te worden, maar om haar te ondersteunen om die hulp aan te nemen en bijvoorbeeld een sociale kring op te bouwen. Staat ze hier niet voor open en wil ze idd alleen maar op jou leunen, dan denk ik dat er weinig kans is dat je een gelijkwaardige relatie kunt hebben.
Ik denk dat het uiteindelijk wel mogelijk is om een relatie te hebben met iemand die last heeft van depressieve periodes, maar dat dat zeker niet gemakkelijk zal zijn. En daarbij is het denk ik van belang dat je weet zij er alles (binnen haar mogelijkheden) aan doet om haar problemen zoveel mogelijk aan te pakken. Niet alleen in de zin van hulpverlening, maar ook om haar leven op de rit te krijgen als dat beter gaat. Zeker met het oog op een eventuele kinderwens in de toekomst.
quote:Daar vroeg ik niet naarOp donderdag 8 oktober 2009 11:50 schreef Aneurism het volgende:
[..]
In sommige culturen is het normaal dat je pappa en mamma afspraken maken met andere pappa's en mamma's en dat je je vrouw pas ziet op de dag dat de bruidsschat bepaald word.
quote:Met dat in het achterhoofd vind ik 4 maanden een lange tijd.
Tsja die zijn psychisch nog beetje instabiel in die fase. Gaat in de komende 5 jaar wel over.
Als ze paar keer vreemd is geweest en merkt dat andere mannen haar ook leuk vinden enzo
want die bevestiging is natuurlijk wel heel belangrijk
Ik denk dat het verstandig is om het huwelijk voorlopig maar uit te stellen en dat het voor haar verstandig is om zich te laten behandelen (als ze dat nog niet doet). Het is belangrijk dat zij sterk in haar schoenen staat, zelfstandig en vertrouwend wordt en niet haar hele leven blijft leunen op één persoon. Mocht die ene persoon wegvallen uit haar leven, dan vrees ik voor het ergste.
quote:Inderdaad, studies naar de "female brain" laten keer op keer zien dat bijna alle jonge vrouwen op een gegeven moment wel eens last krijgen van negatieve stemmingen. Daar moet je niet teveel nadruk op leggen.Op donderdag 8 oktober 2009 11:58 schreef Daniel1976 het volgende:
Eenvrouwmeisje van 20 bedoel je.
Tsja die zijn psychisch nog beetje instabiel in die fase. Gaat in de komende 5 jaar wel over.
Als ze paar keer vreemd is geweest en merkt dat andere mannen haar ook leuk vinden enzo
want die bevestiging is natuurlijk wel heel belangrijk
Als je ziet dat ze ook in staat is om te genieten van het leven en van mensen te houden dan is er niks aan de hand denk ik.
quote:Bedankt voor je reactie,Op donderdag 8 oktober 2009 11:55 schreef Etoile het volgende:
Ik zou sowieso niet zo snel gaan praten over trouwen, want hoe kun je elkaar nu echt leren kennen in een paar maanden.
Voor wat betreft de depressies denk ik dat het vooral ook ligt aan de manier hoe ze hier nu mee omgaat. Heeft ze hulp (therapie, medicijnen) of staat ze hier wel voor open? Je zou je haar hier misschien mee kunnen helpen. Niet door zelf haar hulpverlener te worden, maar om haar te ondersteunen om die hulp aan te nemen en bijvoorbeeld een sociale kring op te bouwen. Staat ze hier niet voor open en wil ze idd alleen maar op jou leunen, dan denk ik dat er weinig kans is dat je een gelijkwaardige relatie kunt hebben.
Ik denk dat het uiteindelijk wel mogelijk is om een relatie te hebben met iemand die last heeft van depressieve periodes, maar dat dat zeker niet gemakkelijk zal zijn. En daarbij is het denk ik van belang dat je weet zij er alles (binnen haar mogelijkheden) aan doet om haar problemen zoveel mogelijk aan te pakken. Niet alleen in de zin van hulpverlening, maar ook om haar leven op de rit te krijgen als dat beter gaat. Zeker met het oog op een eventuele kinderwens in de toekomst.
Ze staat niet echt open voor hulp van buitenaf, ze heeft eerder wel een pschycholoog gehad, maar dat is haar niet bevallen en sindsdien vertrouwt ze ze dus ook niet meer. Medicatie is ze al helemaal een fel tegenstander van.. Dus ja, dit is lastig. Ik denk dat als ik dit bespreekbaar probeer te maken dat ze dan boos wordt en wegloopt..
punt is wel dat het sterk afhankelijk is van hoe iemand ermee omgaat, de bereidheid de problemen te erkennen, én op zoek te gaan naar methoden dit te verhelpen is gewoon essentieel.
iemand die enkel passief alles van anderen af laat komen, ook bv bij depressiviteit (die ook zelf makkelijk zulke passiviteite kan oprooepen of versterken) vooral hoopt dat 'anderen haar uit het dal helpen', zal hoogstwaarschijnlijk nog lang hierin vasstekken en een kandidaat voor verslechtering zijn.
Iemand die wel zelf ook actief moeite doet de problemen te overwinnen, heeft zeker een goede kans dit ook te volbrengen én verdient hierin ook alle steun.
Mocht ehet echter werkelijk zo zijn dat ze verdere gesprekken blokkeert, is dat een slecht teken en ik zou zo iemand wel zo snel mogelijk duidelijk maken dat als ze die problemen wil overwinnen, ze er moeite voor moet gaan doen en dat jullie dat ook zeker samen kunnen doen, maar dat het 'initiatief' daarvoor ook vooral van haar af moet komen.
quote:Ja tuurlijk kunnen er uitzonderingen worden gemaakt. Het is ook beter om nog even de tijd te nemen, maar ik probeer er achter te komen of ik misschien niet te moeilijk doe en of ik door het uit te stellen niet teveel kapot maak?Op donderdag 8 oktober 2009 11:59 schreef Snowcold het volgende:
Hoezeer ik jouw cultuur ook respecteer, met trouwen zou ik in dit geval nog even wachten. Ik neem aan dat er uitzonderingen gemaakt kunnen worden? Iemand die niet emotioneel stabiel is zal, vooral in een huwelijk, erg afhankelijk van jou worden en dat is niet gezond. Je bent volgens haar de enige die om haar geeft, daardoor kan jij je verplicht voelen altijd bij haar te blijven en voor haar te zorgen. Over trouwen zou ik heel erg goed nadenken, vooral als ze last heeft van depressie. Bovendien vind ik haar wat jong, ik denk dat ze nog wel in haar volwassenheid moet groeien. Maar dat is mijn mening.
Ik denk dat het verstandig is om het huwelijk voorlopig maar uit te stellen en dat het voor haar verstandig is om zich te laten behandelen (als ze dat nog niet doet). Het is belangrijk dat zij sterk in haar schoenen staat, zelfstandig en vertrouwend wordt en niet haar hele leven blijft leunen op één persoon. Mocht die ene persoon wegvallen uit haar leven, dan vrees ik voor het ergste.
quote:Gewoon gezonde interesse, of wil je er graag een sticker op plakken?Op donderdag 8 oktober 2009 11:45 schreef Jesse_ het volgende:
In welke cultuur is het normaal om na 4 maanden over trouwen te gaan praten?
quote:Hmmm. Waarom zou uitstellen iets kapot maken? Je kunt het beter goed overwegen dan een haastige beslissing nemen, waardoor het huwelijk misschien kapot zou kunnen gaan. Dan wordt de situatie nog veel moeilijker. Kijk, ik weet verder niet in hoeverre die depressie problemen geeft. Hoe is ze verder in de relatie? Wat voor persoon is ze?Op donderdag 8 oktober 2009 12:12 schreef Confuseddd het volgende:
[..]
Ja tuurlijk kunnen er uitzonderingen worden gemaakt. Het is ook beter om nog even de tijd te nemen, maar ik probeer er achter te komen of ik misschien niet te moeilijk doe en of ik door het uit te stellen niet teveel kapot maak?
Zij is bang dat jij haar verlaat. De grootste valkuil is dat je haar hiernaar laat gedragen. Als je al snel gaat trouwen, doet ze niets aan haar problemen en zal haar hele leven, hebben en houden om jou draaien, wat erg verstikkend kan werken. Ik zou dan ook zeggen dat je haar moet stimuleren hulp te zoeken in vorm van therapie, en haar stimuleert vriendschappen op te bouwen (een eigen leven beginnen náást jou). Ze moet leren inzien dat het leven meer is dan alleen een partner die van je houdt. Als ze dat voor mekaar krijgt en jullie houden nog steeds zielsveel van elkaar, dan zie ik geen problemen
quote:dat ben ik zeker met je eens. Ik heb het idee dat zij zelf niet echt actief de moeite doet om problemen te overwinnen. Zo had zij onlangs een baan gevonden, dit zag ik als heel positief, omdat het structuur brengt en sociale contacten. Nu na twee weken heeft ze al geen zin meer in dat baantje en belt ze af....Op donderdag 8 oktober 2009 12:11 schreef RM-rf het volgende:
depressies of een eventuele hang naar depressies hoeft geen onoverkombaar probleem te zijn:
punt is wel dat het sterk afhankelijk is van hoe iemand ermee omgaat, de bereidheid de problemen te erkennen, én op zoek te gaan naar methoden dit te verhelpen is gewoon essentieel.
iemand die enkel passief alles van anderen af laat komen, ook bv bij depressiviteit (die ook zelf makkelijk zulke passiviteite kan oprooepen of versterken) vooral hoopt dat 'anderen haar uit het dal helpen', zal hoogstwaarschijnlijk nog lang hierin vasstekken en een kandidaat voor verslechtering zijn.
Iemand die wel zelf ook actief moeite doet de problemen te overwinnen, heeft zeker een goede kans dit ook te volbrengen én verdient hierin ook alle steun.
Mocht ehet echter werkelijk zo zijn dat ze verdere gesprekken blokkeert, is dat een slecht teken en ik zou zo iemand wel zo snel mogelijk duidelijk maken dat als ze die problemen wil overwinnen, ze er moeite voor moet gaan doen en dat jullie dat ook zeker samen kunnen doen, maar dat het 'initiatief' daarvoor ook vooral van haar af moet komen.
De vraag is nu kan en mag ik van haar verwachten om actief haar problemen te overwinnen of forceer ik dan alleen maar dingen?
quote:Dat mag je zeker. Als jullie echt zouden trouwen dan heeft haar leven ook invloed op dat van jou, zowel financieel als emotioneel. Je kan haar niet dwingen te werken, maar je mag wel verwachten dat ze werkt aan haar problemen als ze wilt dat jij naar haar blijft luisteren en haar steunt, en niet alleen jankend op de bank lopen piekeren en zeiken over hoe kut d'r leven wel niet is.Op donderdag 8 oktober 2009 12:16 schreef Confuseddd het volgende:
[..]
dat ben ik zeker met je eens. Ik heb het idee dat zij zelf niet echt actief de moeite doet om problemen te overwinnen. Zo had zij onlangs een baan gevonden, dit zag ik als heel positief, omdat het structuur brengt en sociale contacten. Nu na twee weken heeft ze al geen zin meer in dat baantje en belt ze af....
De vraag is nu kan en mag ik van haar verwachten om actief haar problemen te overwinnen of forceer ik dan alleen maar dingen?
quote:Dat mag je naar mijn mening wel verwachten. Als zij niets doet aan haar problemen, waardoor het waarschijnlijk verslechtert kan ze jou meesleuren in haar depressie en dat is niet goed. Voor haar niet, maar sowiezo voor jou niet!Op donderdag 8 oktober 2009 12:16 schreef Confuseddd het volgende:
[..]
dat ben ik zeker met je eens. Ik heb het idee dat zij zelf niet echt actief de moeite doet om problemen te overwinnen. Zo had zij onlangs een baan gevonden, dit zag ik als heel positief, omdat het structuur brengt en sociale contacten. Nu na twee weken heeft ze al geen zin meer in dat baantje en belt ze af....
De vraag is nu kan en mag ik van haar verwachten om actief haar problemen te overwinnen of forceer ik dan alleen maar dingen?
quote:Omdat dan heel duidelijk naar voren komt dat ik twijfels heb over ons samenzijn. Voor iemand die al onzeker in haar schoenen staat zal dat niet bepaald versterken?Op donderdag 8 oktober 2009 12:14 schreef Snowcold het volgende:
[..]
Hmmm. Waarom zou uitstellen iets kapot maken? Je kunt het beter goed overwegen dan een haastige beslissing nemen, waardoor het huwelijk misschien kapot zou kunnen gaan. Dan wordt de situatie nog veel moeilijker. Kijk, ik weet verder niet in hoeverre die depressie problemen geeft. Hoe is ze verder in de relatie? Wat voor persoon is ze?
Ze heeft haar momenten, op momenten is ze heel vrolijk en uitbundig, maar over serieuze onderwerpen praten gaat dan niet. Het lijkt alsof ze zich dan in een fantasiewereld opsluit. Als ik door middel van een serieus gesprek haar daar uit haal, wordt ze geirriteerd, verdrietig en wil wegvluchten. Zo lang ik haar in dat 'fantasie' wereldtje laat, is het ok...
quote:ok, want dit is iets waar ik me heel onzeker over voel. Onzeker in de zin van: "doe ik het wel goed zo? werk ik haar niet verder de depressie in door zo confronterend te zijn"?Op donderdag 8 oktober 2009 12:18 schreef Cat_Tank het volgende:
[..]
Dat mag je zeker. Als jullie echt zouden trouwen dan heeft haar leven ook invloed op dat van jou, zowel financieel als emotioneel. Je kan haar niet dwingen te werken, maar je mag wel verwachten dat ze werkt aan haar problemen als ze wilt dat jij naar haar blijft luisteren en haar steunt, en niet alleen jankend op de bank lopen piekeren en zeiken over hoe kut d'r leven wel niet is.
Vrijwillig een constract aan gaan met de staat waar je niet zonder kleerscheuren van af zal komen
...Al helemaal met iemand die labiel is
Doe maar niet.
quote:Yep.Op donderdag 8 oktober 2009 12:21 schreef Re het volgende:
en in dat fantasie wereldje is trouwen natuurlijk wel iets heel erg moois...
En dan komt de realiteit om de hoek kijken ...
quote:Op donderdag 8 oktober 2009 12:16 schreef Confuseddd het volgende:
[..]
De vraag is nu kan en mag ik van haar verwachten om actief haar problemen te overwinnen..
ja, je mag zeker verwachten van iemand dat die daar ook zelf moeite voor doet...
je kunt niet van iemand eisen dat die problemen zomaar eventejs 'opgelost' heeft, omdat dat een langer proces kan zijn, maar zeker wel dat die persoon daar ook duidelijk eigen initiatieven toe neemt.
quote:Gezonde interesse
[..]
Gewoon gezonde interesse, of wil je er graag een sticker op plakken?
quote:In het echte leven niet?Op donderdag 8 oktober 2009 12:21 schreef Re het volgende:
en in dat fantasie wereldje is trouwen natuurlijk wel iets heel erg moois...
quote:Dus je bent inmiddels zo ver dat je jouw leven hebt ingericht met de focus alleen maar op háár, gevoed door angst om het verkeerd te doen? Het lijkt me zaak dat je in gaat zien dat dat dus nevernooitniet gaat werken in dat aanstaande droomhuwelijk van jullie.Op donderdag 8 oktober 2009 12:22 schreef Confuseddd het volgende:
ok, want dit is iets waar ik me heel onzeker over voel. Onzeker in de zin van: "doe ik het wel goed zo? werk ik haar niet verder de depressie in door zo confronterend te zijn"?
Mocht je nou beslissen niet met haar te trouwen en de relatie te verbreken, krijgt zij dus gelijk in haar angstige overtuiging dat mensen haar altijd verlaten enzo. In hoeverre houdt dat jou tegen om die keuze te maken?
quote:Ik weet niet hoe dat in jouw cultuur gaat, maar dit is geen relatiemateriaal.Op donderdag 8 oktober 2009 12:20 schreef Confuseddd het volgende:
Ze heeft haar momenten, op momenten is ze heel vrolijk en uitbundig, maar over serieuze onderwerpen praten gaat dan niet. Het lijkt alsof ze zich dan in een fantasiewereld opsluit. Als ik door middel van een serieus gesprek haar daar uit haal, wordt ze geirriteerd, verdrietig en wil wegvluchten. Zo lang ik haar in dat 'fantasie' wereldtje laat, is het ok...
- je kunt niet met haar praten over serieuze onderwerpen
- ze wil in haar fantasiewereld leven
- ze is afwisselend depressief en uitbundig
- ze wil geen hulp (geen psych en geen medicatie)
Fijn dat ze heel lief is, maar dat is niet genoeg.
Ik zie 3 mogelijkheden:
Optie 1 is dat je alles op zijn beloop laat. Dat is jammer, want het komt niet vanzelf goed.
Optie 2&3 zijn reëel. Niet iedereen komt er zonder hulp; dat is geen schande. Maar het is wel noodzaak!
Weglopen en een normale vrouw zoeken is best een goede optie. Een relatie waarin je geen hulpverlener bent is echt veel relaxter.
quote:Ik gok extreem gelovig. Dus geen seks voor het huwelijk. Dat is dan ook de rede dat ze vaak snel willen trouwenOp donderdag 8 oktober 2009 11:45 schreef Jesse_ het volgende:
In welke cultuur is het normaal om na 4 maanden over trouwen te gaan praten?
Verder doet het er natuurlijk niet toe of er iets met haar aan de hand is. Na vier maanden trouwen is altijd dom. Natuurlijk kan het goed gaan, maar de kans dat het fout gaat is groter dan wanneer je wat langer wacht en elkaar beter leert kennen.
Snel trouwen zou ik, ondanks jouw cultuur niet doen. Want je zit wle aan elkaar vast voor langere tijd. Neem de tijd om de zaken op een rij te zetten, je lijkt me prima in staat dat te doen. Overhaast beslissen is in dit geval denk ik vragen om problemen.
quote:Dat houd me enorm tegen idd... Wil haar niet teleurstellen.Op donderdag 8 oktober 2009 12:58 schreef Garisson72 het volgende:
[..]
Dus je bent inmiddels zo ver dat je jouw leven hebt ingericht met de focus alleen maar op háár, gevoed door angst om het verkeerd te doen? Het lijkt me zaak dat je in gaat zien dat dat dus nevernooitniet gaat werken in dat aanstaande droomhuwelijk van jullie.
Mocht je nou beslissen niet met haar te trouwen en de relatie te verbreken, krijgt zij dus gelijk in haar angstige overtuiging dat mensen haar altijd verlaten enzo. In hoeverre houdt dat jou tegen om die keuze te maken?
quote:Ik denk dat optie 2 voor mij het meest in aanmerking komt. Optie 3 zou ik nu niet kunnen, omdat ik bij de gedachte haar nooit meer te zien enorme buikpijn krijg..Op donderdag 8 oktober 2009 12:58 schreef mgerben het volgende:
[..]
Ik weet niet hoe dat in jouw cultuur gaat, maar dit is geen relatiemateriaal.
- je kunt niet met haar praten over serieuze onderwerpen
- ze wil in haar fantasiewereld leven
- ze is afwisselend depressief en uitbundig
- ze wil geen hulp (geen psych en geen medicatie)
Fijn dat ze heel lief is, maar dat is niet genoeg.
Ik zie 3 mogelijkheden:Jij denkt 'het komt wel goed', je accepteert mogelijk een paar vage toezeggingen over hulp zoeken en je gaat ervoor. Resultaat: Ze zoekt geen hulp, jij denkt na verloop van tijd 'is dit het nu?' en je realiseert je dat je niet gelukkig bent. Het onderwerp is onbespreekbaar en je hebt geen uitweg. Jij bevriest de plannen en het praten over trouwen totdat ze hulp zoekt. Geen toezegging, maar echt hulp. Zo van: afspraak en gaan. Jij loopt weg en je zoekt een vrouw die wél gelukkig kan zijn.
Optie 1 is dat je alles op zijn beloop laat. Dat is jammer, want het komt niet vanzelf goed.
Optie 2&3 zijn reëel. Niet iedereen komt er zonder hulp; dat is geen schande. Maar het is wel noodzaak!
Weglopen en een normale vrouw zoeken is best een goede optie. Een relatie waarin je geen hulpverlener bent is echt veel relaxter.
quote:Op donderdag 8 oktober 2009 13:35 schreef Confuseddd het volgende:
Ik denk dat optie 2 voor mij het meest in aanmerking komt. Optie 3 zou ik nu niet kunnen, omdat ik bij de gedachte haar nooit meer te zien enorme buikpijn krijg..
als het werkt. Je moet goed voor jezelf bedenken wat jij wilt. Als jij besluit dat je niet wilt trouwen met een ongelukkige vrouw die geen hulp wil, dan moet je bepalen waar je de grens trekt en wat je gaat doen.Waarschijnlijk probeert ze het eerst met de 'sla-dicht' methode. Die blijkt redelijk effectief als ze niet wil praten over onderwerpen die haar niet aanstaan. Dan moet jij dus bedenken wat je daarmee doet: Aandringen, toegeven of weglopen? Weglopen is niet zo'n slechte optie als het klinkt. Zolang jij aandringt weet ze dat jij aan haar voeten ligt en ze zich alles kan permitteren.
Als jij bewijst dat je bereid bent om weg te lopen moet ze haar masker laten vallen - of jou kwijtraken.
Waarschijnlijk probeert ze het ook met de vage toezeggingen. Ook daar moet je zelf bepalen wat je acceptabel vindt.
quote:Waarmee je dus zegt dat je eigenlijk je keuze al hebt gemaakt om haar te willen verlaten.Op donderdag 8 oktober 2009 13:32 schreef Confuseddd het volgende:
Dat houd me enorm tegen idd... Wil haar niet teleurstellen.
Hoe langer je wacht, hoe zwaarder dit alles gaat wegen, hoe moeilijker het wordt om de knoop door te hakken. Uiteindelijk zal het dan toch een keer uit elkaar klappen, die relatie van jullie, en dan zal de ellende niet te overzien zijn.
Ik hoop voor je dat je snel tot de conclusie zult komen dat je een harde, moeilijke keuze zult móeten maken!
quote:Ik vind het dus moeilijk om haar op die manier te confronteren ben bang om het 'verkeerd' te doen. Straks maak ik er een psychologische rotzooi van..... of zou het alleen maar goed zijn om haar te confronteren??Op donderdag 8 oktober 2009 13:43 schreef mgerben het volgende:
[..]
Waarschijnlijk probeert ze het eerst met de 'sla-dicht' methode. Die blijkt redelijk effectief als ze niet wil praten over onderwerpen die haar niet aanstaan. Dan moet jij dus bedenken wat je daarmee doet: Aandringen, toegeven of weglopen? Weglopen is niet zo'n slechte optie als het klinkt. Zolang jij aandringt weet ze dat jij aan haar voeten ligt en ze zich alles kan permitteren.
Als jij bewijst dat je bereid bent om weg te lopen moet ze haar masker laten vallen - of jou kwijtraken.
Waarschijnlijk probeert ze het ook met de vage toezeggingen. Ook daar moet je zelf bepalen wat je acceptabel vindt.
quote:Een nóg grotere psychologische rotzooi dan het al is, bedoel je?Op donderdag 8 oktober 2009 13:51 schreef Confuseddd het volgende:
Ik vind het dus moeilijk om haar op die manier te confronteren ben bang om het 'verkeerd' te doen. Straks maak ik er een psychologische rotzooi van..... of zou het alleen maar goed zijn om haar te confronteren??
Tuurlijk zou het goed zijn haar te confronteren, al is het maar omdat er dan wat gebeurt. Die angst om het verkeerd te doen verlamt jullie alleen maar, en dat gaat niets oplossen.
quote:Zachte heelmeesters maken stinkende wonden...Op donderdag 8 oktober 2009 13:51 schreef Confuseddd het volgende:
[..]
Ik vind het dus moeilijk om haar op die manier te confronteren ben bang om het 'verkeerd' te doen. Straks maak ik er een psychologische rotzooi van..... of zou het alleen maar goed zijn om haar te confronteren??
Confronteren kan op verschillende manieren, goede en slechte.
Een slechte manier is: ik wil dat je hulp zoekt; je moet hulp zoeken anders...
Een goede manier is: Als jij geen hulp zoekt, is dat jouw eigen vrije keuze. Maar keuzes hebben wel gevolgen. Eén van die gevolgen is dat ik óók een keuze maak.
Confronteer haar dus niet met dingen die ze volgens jou fout doet, maar met het feit dat ze keuzes maakt, en dat die keuzes gevolgen hebben. Geen hulp zoeken is ook een keuze. Met haar uitvluchten (psych niet vertrouwen - geen medicatie willen) blokkeert ze oplossingen. Ook het blokkeren van oplossingen is een keuze.
quote:bedankt voor je reactie, hier kan ik wat mee. Ik wil haar namelijk niet nog meer in een dal helpen door haar onder druk te zetten. Ik ga het op deze manier proberen.Op donderdag 8 oktober 2009 14:08 schreef mgerben het volgende:
[..]
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden...
Confronteren kan op verschillende manieren, goede en slechte.
Een slechte manier is: ik wil dat je hulp zoekt; je moet hulp zoeken anders...
Een goede manier is: Als jij geen hulp zoekt, is dat jouw eigen vrije keuze. Maar keuzes hebben wel gevolgen. Eén van die gevolgen is dat ik óók een keuze maak.
Confronteer haar dus niet met dingen die ze volgens jou fout doet, maar met het feit dat ze keuzes maakt, en dat die keuzes gevolgen hebben. Geen hulp zoeken is ook een keuze. Met haar uitvluchten (psych niet vertrouwen - geen medicatie willen) blokkeert ze oplossingen. Ook het blokkeren van oplossingen is een keuze.
quote:liefde laat zich niet sturenOp donderdag 8 oktober 2009 15:13 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Zoek een vrouw zonder mental-issues
quote:Liefde of niet, jij hebt ook een keuze, hè.
Als je dit bespreekbaar wilt maken en wilt dat ze er iets aan doet, zal ze een muur van boosheid en weglopen om haar heen bouwen. Heb je wel zin om die strijd aan te gaan? Het wordt dan al gauw zo'n ongelijke relatie...
En alles slijt door de tijd, ook als je er nu een punt achter zet en haar niet meer zou zien...
quote:Ze is al een psychologische rotzooi en door haar naar haar mond te praten, wordt dit ook zeker niet beter.Op donderdag 8 oktober 2009 13:51 schreef Confuseddd het volgende:
[..]
Ik vind het dus moeilijk om haar op die manier te confronteren ben bang om het 'verkeerd' te doen. Straks maak ik er een psychologische rotzooi van..... of zou het alleen maar goed zijn om haar te confronteren??
Jullie hebben pas 4 maanden een relatie. Normaal gesproken is dat allemaal nieuw, ga je elkaar aftasten, laat je jezelf van je beste kant zien. Jij wordt nu al geconfronteerd met forse psychische problemen. Iets zegt me dat dit slechts het topje van de ijsberg is.
Wat betreft het opzeggen van haar baan: verwacht ze dat jij haar gaat onderhouden? Hebben jullie het daar over gehad?
Waar ken je haar eigenlijk van?
Ik ben ook wel benieuwd welke cultuur het aanmoedigt na 4 maanden te trouwen.