Woensdag durfde ik dus tijdens college niets te zeggen. We liepen van de collegezaal naar het station. Nog durfde ik niks te zeggen. We stapten de trein in (na 3 minuten moet zij alweer overstappen. Ik zei niets. Toen de deuren van de trein open gingen zei ik: 'ik denk dat ik verliefd op je ben!'. Ik weet niet waarom ik 't zo laat pas zei, maar misschien omdat ze dan niets terug kon zeggen? Vast wel. (bewijst meteen dat ik niet stoer ben).
Vanmiddag zaten we weer naast elkaar in de collegezaal, ze wilde praten. Ik niet. Ik stelde voor om na het eten te praten, vond ze goed. Mooi, uitstel van executie. Na college hebben we nog wat geleerd en toen was het etenstijd. Lekker gegeten, als was het stil, zo'n hele pijnlijke stilte was het, dat je wat wil zeggen maar je weet niet wat, gewoon om de spanning te doorbreken. Na het eten gingen we dus praten tijdens het wandelen. Ze vond me wel leuk enzo, maar ze wilde haar vriendje nog niet dumpen en bla bla bla, je kent het wel. (Al zei ze nóg niet dumpen, dus wie weet

) Ik had het wel verwacht maar ik heb er wel moeite mee helaas
Tot zover
Om aan te geven hoe hoog Erdogan het moederschap acht, gaf hij een voorbeeld uit de praktijk. ''Ik kuste wel eens de voeten van mijn moeder omdat ze naar het paradijs roken. Zij wierp me dan een zedige blik toe en huilde soms.''