Omgaan met het overlijden van een dierbare #1

Omdat mijn eerst gevoel me zei dat dit geen lange termijn oplossing is. Ik had het gevoel dat ik mijn echte diepe gevoel niet kwijt kon daar. Bij de tweede optie kon ik pas in januari terecht dus ik dacht, alles beter als niks. Dus nu ben ik vanmorgen gegaan. Viel wel mee nu, een andere therapeute als die de intake deed. Nu klikte het wel. Dus ik ga met een gerust hart de overige afspraken na.
Als ik nuttige dingen meekrijg zal ik ze posten. Wellicht hebben jullie er ook nog wat aan ;-).

xx Miss Vanilla

Hoe is de sinterklaas geweest bij jullie? Missen jullie degene nu meer op zo'n dagen?
Wij gaan vanmiddag gourmetten. VInd zoiets wel moeilijk. Waarschijnlijk gaan we allemaal ons best doen zo min mogelijk verdrietige dingen te zeggen of zo min mogelijk aan pap te denken zodat we de dag doorkomen.
Hoe doen jullie dat? Juist wel "herdenken" of juist niet?
xx Miss Vanilla

Sinterklaas geeft mij geen moeilijk gevoel wat dat betreft.
Ik heb het veel moeilijker met kerstmis/nieuwjaar en verjaardagen (van mezelf of de persoon in kwestie).

Sinterklaas zou de verjaardag van mijn zus geweest zijn en ik vind dat best een rottijd.
Ik zou met mijn moeder uit eten gaan en uiteindelijk gingen er nog 2 ooms en tantes mee. Het was enorm gezellig en we hebben over vanalles gepraat.
Vanilla: Mijn moeder en ik herdenken niet. We denken er wel aan en halen herinneringen op.
Maar dat gaat vanzelf en naast het verdriet dat iemand er niet meer is, hebben we plezier om die herinneringen.
Ik vind het juist veel moeilijker om niet aan mijn zus en vader te denken en er niet over te praten.
Dan wordt zo'n dag voor mij pas echt moeilijk, als je niet jezelf kan zijn.

Vandaag precies 3 jaar geleden is mijn oma overleden aan kanker en daar blijf ik toch nog heel erg bij stil staan. Ze was voor mij de belangrijkste persoon in mijn familie en ik mis haar nog elke dag. Heb al sinds gister een paar foto's van haar voor mij op tafel met kaarjes er omheen en dat is voor mij steevast elk jaar de manier om haar te herdenken, omdat ze iets met kaarjes had

Het klinkt misschien raar, maar ik was erbij toen ze haar laatste adem uitblies en dat vond ik een hele eer. Haar dood was aan de ene kant heel pijnlijk, maar aan de andere kant ook heel mooi omdat ze omringd was door iedereen die ze zo lief had. Ik heb het idee dat ik daarom ook redelijk om kan gaan met het verlies, al ben ik wel als de dood om haar te vergeten...

quote:

Op maandag 7 december 2009 23:10 schreef JX het volgende:
..., al ben ik wel als de dood om haar te vergeten...

Dat heb ik ook heel erg, en ook dat ik het gevoel dat ik bij het afscheid had zou vergeten.

Ik vind het zo raar dat ik de stem van pap ben vergeten. Hem zelf zal ik nooit van mn leven vergeten.

Gister weer slecht nieuws gekregen. Een oom met slokdarmkanker (diagnose ong. 2 weken na paps dood gesteld) is niet meer te genezen. Zijn leven wordt verlengd met chemo's.
Vanmiddag krijgt de schoonvader van mijn broer uitslagen van onderzoeken mbt zijn chronische leukemie.
Dus weer een hoop klote en stress....

Vrijdag wordt mijn oudste broer 31. De eerste verjaardag....
We hebben zondag erg ons best gedaan om er het beste van te maken. En het was best gezellig. Al durf ik dat niet goed toe te geven. Het is dan net of we pap niet missen. dubbel allemaal.....

xx Miss Vanilla

quote:

Op dinsdag 8 december 2009 14:14 schreef _Vanilla_ het volgende:
Ik vind het zo raar dat ik de stem van pap ben vergeten. Hem zelf zal ik nooit van mn leven vergeten.

Ik heb destijds gsms geruild, en daarop staat nog een geluidsopname van toen hij de opnamefunctie aan het testen was. Stelt op zich niet veel voor, maar op momenten dat ik het moeilijk heb en alleen ben, dan luister ik wel eens naar die opname om z'n stem nog een keer te horen en hem te horen lachen.

quote:

Op dinsdag 8 december 2009 14:14 schreef _Vanilla_ het volgende:
...
Vrijdag wordt mijn oudste broer 31. De eerste verjaardag....
We hebben zondag erg ons best gedaan om er het beste van te maken. En het was best gezellig. Al durf ik dat niet goed toe te geven. Het is dan net of we pap niet missen. dubbel allemaal.....

Je mag jezelf niet wijsmaken dat je het niet gezellig mag vinden. Je vader zou het ongetwijfeld veel erger vinden dat jullie elke keer bedroefd bij elkaar zitten, terwijl jullie gewoon plezier moeten maken ook al is hij er niet meer bij. Dat wil niet zeggen dat je ook niet meer aan hem mag denken ofzo, maar plezier maken en hem daarin een plaats geven kan wel, bv door even bij een leuke herinnering aan hem stil te staan, maar het mag ook niet overheersen.

Ik merk nu trouwens op dat ik wel heel makkelijk raad aan bv jou kan geven, maar dat ik die raad zelf niet volg. Ik laat het gemis eigenlijk mijn dagelijkse leven overheersen, ook al weet ik dat ik dat niet zou mogen laten gebeuren. Maar het is een soort automatisme geworden, op stille momenten verzinken m'n gedachten automatisch naar die herinneringen en heimwee naar die tijden. Dat ik op m'n werk dan ook nog heel de tijd meetings in het Frans heb, helpt daar niet bepaald bij (m'n concentratie bij Franstalige meetings is sowieso al een stuk lager ). Dus het gebeurt vaak dat ze ineens wat aan mij vragen en dat ik op de gok maar ja of nee knik omdat ik gewoonweg niet weet waarover ze 't hebben... Tot nu toe wel altijd goed gegokt (denk ik) . Al krijg ik de laatste tijd wel erg veel de vraag hoe het gaat, maar kan ook zijn dat ik er plots harder op ben beginnen letten. Ze weten op m'n werk ook niets van het overlijden (ben pas half jaar later gestart op m'n huidig project), en dat wil ik ook zo houden. Een omgeving die niet zo zwaar geladen is en gewoon normaal doen alsof er nooit wat gebeurd is etc doet wel deugd.

[ Bericht 15% gewijzigd door Jack. op 08-12-2009 19:27:14 ]

Ik begrijp wat je bedoelt. Ik kan beredeneren dat ik gerust mag genieten, maar in de praktijk is dat lastiger.
Het gaat nu ineens helemaal niet goed meer. Ik kan niet meer denken, ik begin in de auto te schreeuwen, ben doodmoe, emotioneel, kan me niet meer concentreren.... pffff.... ik heb net met de bedrijfsarts gebeld en die snapte niet dat ik effe wilde horen dat ik naar huis toe kan. Ik wil gewoon morgen en overmorgen thuis blijven. Ik red het niet. Maarja, mijn verantwoordelijkheidsgevoel spreekt ook.
Ik heb naar mijn leidinggevende een berichtje gestuurd dat het niet gaat en dat ik naar huis ben en dat ik mijn werkzaamheden ga aanpassen omdat het niet meer lukt.
Maarja.... vanmiddag maar eens slapen....

Jij hebt dan nu nog last van moeilijker concentreren? Dan weet ik dat ik er niet op hoef te rekenen dat ik in januari weer mijn normale werk kan gaan doen.......Ik moet de lat denk ik wat lager leggen....

xx Miss Vanilla

quote:

Op woensdag 9 december 2009 12:25 schreef _Vanilla_ het volgende:
Jij hebt dan nu nog last van moeilijker concentreren? Dan weet ik dat ik er niet op hoef te rekenen dat ik in januari weer mijn normale werk kan gaan doen.......Ik moet de lat denk ik wat lager leggen....

Bij mij spelen ook andere factoren dan louter het gemis, dus je hoeft niet te wanhopen dat je per definitie voor hetzelfde staat als ik (gelukkig maar).

Sowieso verschilt het van persoon tot persoon, dus het kan best dat je volgende week er weer met volle moed tegenaan kan, en dat je over het jaar verspreid hier en daar misschien een dipje hebt, of er zelfs helemaal geen problemen meer mee hebt. Hangt er maar vanaf hoe goed je erin slaagt om het te verwerken (of eraan te werken zoals eerder aan bod kwam).

edit:
Bij mij is het zelfs zo dat m'n geheugen een serieuze trek heeft gekregen blijkbaar. Ik ben altijd goed geweest in dingen onthouden, zelfs de stomste details kon ik erg lang onthouden (bv wat iemand maanden geleden gezegd heeft ofzo). Sinds het overlijden is dat steil bergaf gegaan, zodat ik nu zelfs dikwijls 's morgens niet meer weet of ik nu de avond voordien wel m'n puffer tegen m'n astma heb genomen of niet. Maar misschien dat het door vermoeidheid komt, en dat het op zijn tijd wel weer terug normaal functioneert.

[ Bericht 10% gewijzigd door Jack. op 09-12-2009 15:43:41 ]

Vanilla: Bij mij is het zo dat het plezier en het lachen om herinneringen aan de ene kant en het verdriet aan de andere kant, twee dingen zijn. Het een betekent niet dat het andere er niet is. Het is er allebei, naast elkaar. En het mag allebei.

Dat verlies aan concentratie en dat geheugenverlies ken ik ook.
Het lijkt me vrij normaal: een groot gedeelte van je hersenen is effe met wat anders bezig. Dat vreet (hersen)energie.

Vandaag te horen gekregen dat een vriend van me zelfmoord heeft gepleegd . Het is bizar en raar .
Laatste gesprek ging het weer beter maar misschien berustte die in zijn eigen lot en was die gewoon aan het afscheid nemen.
Ik zou met hem nog naar 2012 gaan maar dat gebeurde niet en waarschijnlijk ga ik er zelf in mijn eentje heen ternagedachtenis aan hem.

Nog maar 27 jaar . Ik zal hem zo missen.

Dat lijkt me enorm moeilijk Formerjellybean!
Sterkte!

sterkte formerjellybean!!

Ik denk inderdaad ook dat eenmaal je het besluit genomen hebt om eruit te stappen, dat het een rustgevend gevoel geeft en er al een hele last van je schouders valt waardoor je optimistischer in het leven staat en je omgeving denkt dat het beter gaat (maar dus op het verkeerde been gezet wordt).

Ook van mij veel sterkte, Formerjellybean!

Ik heb het er erg moeilijk mee. Het gevoel dat ik gisteren had toen ik las was dat ik zoiets had van het is een bizarre grap en zat te wachten tot iemand zou opstaan en zeggen grapje .
Maar aan de andere kant weet je ook dat het waar is maar voelt zo onwerkelijk.
Zijn nummer laat in mijn mobiel zitten ter nagedachtenis aan hem. Ik zou met hem naar 2012 gaan maar zit er aan te denken in eentje te gaan ter nagedachtenis aan hem.
Hij blijkt zich op te hebben gehangen.

Het wrange is dat je geen afscheid hebt genomen, hij nam wel afscheid want dat denk ik achteraf door allerlei uitspraken.
Hij zou hulp krijgen , had een intake maar dat wou die niet want hij schaamde zich ervoor.

Aan een kant is het verdriet aan de andere kant hoop je dat hij de rust heeft gevonden die hij in zijn leven niet had, en dan is er ook ergens van de kwaadheid van hoe kun je nou zo je leven beeindigen.
Het is zo dubbel. Morgen ga ik naar de kroeg waar ik hem van kende en ik weet dat meerendeel met dezelfde gevoelens rondlopen. Het zal zo bizar zijn , hij was daar vaste klant , gewoon het idee dat je hem nooit meer ziet.

Nu mag ik hier officieel posten ... Mama heeft vannacht om kwart over 1 haar laatste adem uitgeblazen.

Gecondoleerd formerjellybean en cocktailprikker

Vandaag is de verjaardag van mijn vader, hij is 30 sept overleden. Vanavond komt er toch visite en vandaag overdag ga ik gewoon wat keuvelen met m'n moeder.. Rare dag zo

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 12:04 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nu mag ik hier officieel posten ... Mama heeft vannacht om kwart over 1 haar laatste adem uitgeblazen.

gecondoleerd ik weet even niet meer te zeggen dan dat......

Voor mij is het nu de 2e keer dat ik de feestdagen in ga als wees en ik dacht altijd dat de verhalen van "na de eerste keer wordt alles makkelijker" onzin waren en tuurlijk blijft het moeilijk en ik zeg ook niet dat het nou perse makkelijker is maar wel ANDERS.....vorig jaar zat ik me nog echt af te vragen hoe het zou voelen, eerste keer kerst zonder ouders, eerste keer oud en nieuw.....nu weet ik dat een beetje, vorig jaar zag ik enorm op tegen de kerst en oud en nieuw en nu kan ik zeggen dat ik er zelfs wel zin in heb....bij de foto van pap en mam branden 2 kaarsjes zodra de lampjes van de boom ook aan gaan, voor mijn gevoel zijn ze nog steeds bij mij alleen zie ik ze niet meer.

Ik besef heel goed dat niet voor iedereen die iemand heeft verloren deze tijd makkelijk is daarom wil ik iedereen die het nodig heeft ook heel veel sterkte wensen!

Ik ben nu ruim 5 jaar geleden mijn vader verloren (was toen 23), maar het vreet eigenlijk nog elke dag.
Vooral het feit dat hij plots weggerukt werd (hartinfarct) is moeilijk om mee om te gaan.

Daarbij komt dat ik net sinds september weer vrijgezel ben na een relatie van 6 jr.
Haar moeder is terminaal ziek.
Daar hang ik nu ook half bij, maar toch ook weer niet.
Een hele vreemde situatie waar ik eigenlijk ook niet goed raad mee weet.
*zucht*

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 12:04 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nu mag ik hier officieel posten ... Mama heeft vannacht om kwart over 1 haar laatste adem uitgeblazen.

en ook

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 12:26 schreef MissBliss het volgende:
Gecondoleerd formerjellybean en cocktailprikker

Vandaag is de verjaardag van mijn vader, hij is 30 sept overleden. Vanavond komt er toch visite en vandaag overdag ga ik gewoon wat keuvelen met m'n moeder.. Rare dag zo

formerjellybean en cocktailprikker; beide gecondoleerd

iedereen gecondoleerd....

ik heb zelf een half jaar geleden mijn moeder kwijt geraakt (ik heb geen vader) nu de eerste keer kerst is idd geen pretje. wienig zin in! al hoe wel ik er het wel beste van wil maken natuurlijk.
lichtjes branden doe ik ook veel bij de foto van mijn moeder, ze staat ook langs de kerstboom:D
iedereen in ieder geval heel veel sterkte met de feestdagen. maak er toch iets leuks van!

Formerjellybean en Cocktailprikker gecondoleerd .
Veel sterkte nu en in de komende periode.
Moet een rare tijd worden, vooral met de kerst en oud en nieuw voor de deur.

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 12:04 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nu mag ik hier officieel posten ... Mama heeft vannacht om kwart over 1 haar laatste adem uitgeblazen.

Sterkte cocktailprikker!! Hoe gaat het nu met je? Klote, snap ik ook wel. Maar ik kan me voorstellen als je weet dat het toch moet komen, dat er ook een soort "rust?" kan zijn....... Evengoed mis je iemand voor het leven....

Ik ben gister bij de psych geweest. Ik ga cognitieve therapie krijgen. Het idee is het volgende:
Er is een gebeurtenis --> daarbij krijg je een gevoel --> daarbij krijg je gedachten --> daarna ga je iets doen (gedrag) --> wat gevolgen heeft.
Aan de gebeurtenis kunnen we niks veranderen, mijn gedrag is ok, de gevolgen daarvan zijn ook niet te veranderen. Dus bij mij moet er gewerkt worden aan de gevoelens en gedachten die ik door gebeurtenissen krijg. Doordat ik zie dat mam en mn broers op de rand balanceren van "het gaat redelijk" of "ik stort in", ga ik zorgen. Dat gaat onbewust. Ik vind de rest onbewust belangrijker dan mezelf. Maar ik weet dat dat niet klopt, maar ik kan er nu nog niks aan doen. Door dit alles is er voor mij geen ruimte om te rouwen. Dus daar ga ik aan werken.
Misschien sowieso interessant om te lezen over cognitieve gedragstherapie als je in de knoop zit. Veel psychologen gebruiken deze therapie om je er bovenop te helpen. Als je twijfelt of je wilt gaan, weet je tenniste wat je kunt verwachten.

xx Miss Vanilla