Omgaan met het overlijden van een dierbare #1

quote:

Op donderdag 19 november 2009 22:06 schreef Pyttpytt het volgende:
Ik plaats hier even een tvp voor een andere keer. Als ik nu begin te schrijven dan slaap ik echt kut vannacht.

Dat dus..

Trusten iedereen!

Hai allemaal

Ik kom me hier ook melden, echter niet om een ouder, broer of zus, maar zeker wel een dierbare.

Begin 2007 is een jeugdvriend van mij omgebracht. Ondanks dat wij niet vaak meer contact hadden, hoorde ik indirect altijd wel over hem via zijn jongere broertje, wie toen (en nogsteeds) een goede vriend van mij is. Zijn dood heeft een ontzettende deuk in mijn "ziel" achtergelaten.


Ik heb kortgeleden een stukje geschreven aan hem, die ik kom delen. Herkenning? Steun?


Ik denk nog steeds aan je.
Al jouw vroegere vrienden gaan verder met hun leven, of zo lijkt het. De een drinkt 's avonds een borreltje om het te 'vergeten'. Anderen gaan sporten, storten zich op hun kinderen, of in videogames.
Toch dragen jouw vroegere vrienden jou met zich mee, omdat jij zo verweven bent in hun bestaan. Ik ben niet de enige die zo af en toe naar de foto's kijkt van ons in gelukkiger tijden... Brok in de keel...

Mijn vriend heeft nooit de kans gehad jou goed te leren kennen, jullie hebben elkaar maar eenmaal kortstondig gezien. Toch spreek ik met regelmaat over jou met hem. Over hoe leuk het was, en hoe verdrietig soms. Want oh, wat hadden we het zwaar, dachten we... Tieners in de bloei van hun leven met alle (on)gemakken van dien.
Vanavond denk ik aan jou, en besef dat het alweer bijna drie jaar geleden is dat jouw leven jou ontnomen is. Dat ik nu ouder ben dan jij geworden bent. En hoeveel verdriet dat doet... is nauwelijks te beschrijven.

Ik heb niemand om dit verdriet te delen. Mijn vriend kende jou niet. Je familie vallen we niet lastig, want mijn verdrietje is maar een fractie van het verdriet dat zij voelen. En wij als vrienden onder elkaar... Willen er niet zomaar over beginnen. Je wilt het niet oprakelen bij mensen. Geen overlast zijn. Dus zo nu en dan praat ik tegen jou. Hoop dat je het kunt horen, en dat je weet dat ik, nee, wij allemaal, je missen...

quote:

Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.

Het gedenken doe ik vaak thuis, als ik tussen de bedrijven door even naar mijn vaders foto kijk, hij is er toch bij en kijkt mee. Soms praat ik tegen zijn foto, of praat ik in mijn hoofd tegen hem.
Maar dat kan ik dus niet bij een graf. Bij een graf, kan ik alleen denken aan de "realiteit". Dus ik zie een liggende steen, een opstaande steen, het is een mooi graf. Mooi glas-in-lood werkje erin. De letters, zijn naam. Tja, en daarna gaat het mis... dan is er niks anders meer te zien, en dan dwalen mijn gedachten af... ik begin te bedenken hoe het onder die steen is, hoe hij eruit zou zien als ze m nu op zouden graven, of de kist nog heel is enz enz. Ook als ik bij andere graven loop, denk ik "ik loop over iemand heen". Ik ben dan te nuchter om de "rust" te nemen, die je anderen ziet nemen. Vervolgens begin ik aan die mensen te denken, wat zij dan staan te denken? Wat moet je denken?
Soms denk ik dan terug aan de begrafenis, hoe het allemaal ging, waar we stonden, hoe een kennis bijna in het graf viel, en dan moet ik mn lach bedwingen, omdat ik dan het idee heb dat je (volgens anderen) niet mag lachen op het kerkhof. Zo zijn er wel meer dingen die mensen eigenlijk ongepast vinden, zoals hardop praten, andere grafstenen uitgebreid bekijken etc.
Kortom, ik weet eigenlijk niet hoe ik me moet gedragen bij een graf. Ik kan daar niks mee en ik heb het idee dat vanalles wat ik zou willen doen ongepast gevonden wordt door anderen.

Om die redenen ga ik dus eigenlijk vrij weinig naar het graf. Gemiddeld 2 keer per jaar ga ik snachts in een spontane actie, meestal met een paar bier achter de kiezen. Dan heb ik het idee dat het echt prive is, en dat ik geen rekening hoef te houden met andere bezoekers van het kerkhof, als ik wil huilen kan ik huilen, als ik op mijn vaders graf wil zitten, doe ik dat, als ik moet lachen bij een gedachte, lach ik, en als ik tegen hem wil praten, doe ik dat ook. Nou vinden de meeste mensen het misschien nog ongepaster om snachts naar een kerkhof te gaan, dan alle andere dingen die ik opnoemde, maar toch voelt het vrijer.

Ik ben dus eigenlijk bang voor wat andere mensen wel niet zullen denken. Terwijl me dat eigenlijk ook niet zoveel kan boeien, omdat ik mijn vader op mijn eigen manier mag en moet gedenken. Tja en dat moet ik dan nog eens toepassen overdag, dat is mijn issue. En zo heeft vast iedereen iets wat nog overwonnen moet worden...

Maar waar ben jij zo bang voor nadiaschoonheid?

Als je aan zulke "nuchtere" dingen denkt, dan heb je gewoon niets met de symboliek van een kerkhof volgens mij. Daar is overigens ook niets mis mee. Dat is volgens mij ook de reden waarom sommige mensen ervoor kiezen om uitgestrooid te worden, hetzij op het kerkhof zelf, hetzij op een totaal andere plek. Die mensen kiezen ervoor om niets tastbaars achter te laten van zichzelf.

Verder denk je wat je wil op het kerkhof, anderen doen dat ook. Het is een openbare plaats dus iedereen is er welkom. Je moet niet dramatisch zijn op een kerkhof, als je leuke herinneringen hebt mag je best lachen, dat is zelfs fijner dan heel de tijd jezelf de afgrond in te denken omdat iemand er niet meer is. Anderen doen dat heus ook wel, ook al zie je het misschien niet (vaak). Er is niemand die stelt dat je niet mag lachen op een kerkhof. Hoe zou jij het vinden als je daar zelf ligt en je krijgt de hele dag depri mensen op bezoek...
Hardop praten... genoeg mensen die het doen op een kerkhof, maar je moet natuurlijk ook niet heel het kerkhof bij elkaar schreeuwen, gewoon normaal praten is geen enkel probleem en daar kijkt ook niemand van op. En andere grafstenen bekijken is ook helemaal niks mis mee, ik zie vaak genoeg mensen die van een bezoek aan het kerkhof een ware uitstap maken. Beschouw het als zijnde leuk voor de overledene dat er mensen naar zijn/haar graf komen kijken, ook al zijn het wildvreemden.

Dus kortom, ik denk dat er van alles wat je opsomt niets is wat ongepast zou zijn op een kerkhof

's nachts gaan vind ik ook niks mis mee. OOk al heb je op veel kerkhoven "openingsuren", daar kijkt niemand naar, en nergens doen ze een poort dicht om 18u ofzo. Ik ben zelf ook al wel een paar keer 's avonds laat of 's nachts een keer langsgegaan. Het is dan inderdaad lekker rustig, en het gebrek aan zicht boeit niet want je hebt het graf toch al vaak genoeg bij daglicht gezien om te weten hoe 't eruit ziet.

Zelf ga ik niet speciaal momenten zoals 's nachts opzoeken om langs te gaan, maar ik voel me ook wel minder op m'n gemak als er iemand 2 graven verder staat. Meestal hou ik op die momenten m'n bezoek erg kort, omdat ik me inderdaad ook vrijer voel als ik helemaal alleen daar ben. Waarom weet ik eigenlijk ook niet, heb dan een beetje het idee bekeken te worden. Dat is misschien wat jij ook bedoelt, muisjepluisje, maar ik heb zelf niet het gevoel dat wat ik doe ongepast zou zijn ofzo.

quote:

Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.

Nee, ik ben daar nooit meer geweest na mijn vaders dood. Ten eerste omdat de begrafenis op zich teveel emotie was en ten tweede omdat ik meer geloofde dat hij in mij zat in plaats van ergens alleen in een koud graf.... Als ik al iets wilde zeggen tegen hem, dan deed ik dat beter afgezonderd, alleen ergens op een plek in huis waar hij ook zolang had geleefd..... Waar zijn "geest" hing, waar ik me hem zo goed kon herinneren.
Maar dat is voor iedereen heel anders en een heel persoonlijk iets. Ik was niet bang voor begraafplaatsen maar ik geloofde niet in het idee dat mijn vader daar zijn geest ofzo had achtergelaten, op zo'n koud en verlaten oord.

Ik heb een bijzondere ervaring meegemaakt. Mijn vader is overleden toen ik 17 was. Op mijn 29e kreeg ik een kind, 12 jaar na de dood van mijn vader. Mijn vader zat toen natuurlijk allang niet meer dagelijks in mijn hoofd. Ik weet nog dat mijn net geboren baby in mijn armen lag en ik in haar oogjes keek en heel, heel even het gevoel had alsof ik mijn vader aan keek.....Alsof ik ik zijn ogen keek.... Het was heel bizar; mijn kind lijkt qua uiterlijk helemaal niet op hem; hij was heel donker en mijn kind heeft blauwe ogen en licht haar. Maar dat gevoel, wat ik toen ervaarde, kan ik nu na 17 jaar nog steeds terug halen.....

Mijn vader moet nog worden uitgestrooid. Daar worden we nog een keer voor benaderd. Een deel van zijn as krijgen we in hangertjes, zodat hij toch altijd bij ons is. Ik weet niet of ik daarna nog naar het strooiveldje zou gaan. Het is ook niet echt in de buurt ofzo.

Ik merk dat ik zo bezig ben met de gevolgen van het overlijden van pap, dat ik nog niet toe kom aan het rouwen zelf. De gevolgen zijn dat mam alleen is, dus ik ben zoveel mogelijk bij mam. De verbouwing van het huis van mijn broer loopt in de soep omdat pap daar de regie over had. Dus ik help hem zoveel mogelijk mee. Mijn andere broer had behoefte aan een nieuwe start en heeft het grootste gedeelte van zijn meubels in de woonkamer verkocht (nog geen 2 weken na paps dood) en moest nu halsoverkop nieuwe meubels hebben. Dus die heb ik mee in elkaar gezet. Ik doe dat allemaal graag. Maar ik kom niet meer aan mezelf toe. Als ik bij Mr. Vanilla ben, kom ik tot rust. Maar dan loop ik zo over van frustraties en vermoeidheid dat dat onze relatie ook niet echt ten goede komt. Ik wil hier graag met mn broers en moeder samen over praten. Maar waar mijn broer is, is zijn vriendinnetje. Misschien moet ik het ook met haar erbij hierover hebben. Ik merk dat ik het steeds minder kan allemaal. Ik raak mezelf nu behoorlijk kwijt. En dan ben ik nog niet eens zover dat ik kan rouwen. Ik weet dat pap er niet meer is. Maar dat ik m echt nooit meer zie?? Daar kan ik nog steeds niet bij. Na bijna 7 weken......
Het is allemaal wat. Er komt ook nog zoveel bij. Vannacht is een oom geopereerd, hij heeft een nieuwe nier gekregen. Dat geeft weer stress, het is de oudste broer van mijn moeder. Dus zij zat gisteravond behoorlijk in de stress, maar ik had een verjaardag van mijn schoonzusje dus heb ik haar alleen op de bank achtergelaten. Gelukkig is de operatie goed verlopen.
Mijn andere oom krijgt als het goed is maandag te horen hoe ze zijn slokdarmkanker kunnen behandelen.
De vader van de vriendin van mn broer heeft ook leukemie net als pap had, zijn bloedwaardes zijn nu ook achteruit gegaan, dus ook weer stress.
Mijn nichtje wordt in januari geopereerd aan een hersentumor.
En zo gaat het maar door......

Maarja, positief blijven. Niet zeuren, doorgaan (ik hoor het pap denken!).

xx Miss Vanilla

quote:

Op zondag 22 november 2009 18:50 schreef _Vanilla_ het volgende:
...
Ik merk dat ik het steeds minder kan allemaal. Ik raak mezelf nu behoorlijk kwijt. En dan ben ik nog niet eens zover dat ik kan rouwen. Ik weet dat pap er niet meer is. Maar dat ik m echt nooit meer zie?? Daar kan ik nog steeds niet bij. Na bijna 7 weken......
...

Dat gevoel heb ik nog steeds, en hier is het al 10 maanden geleden...

Mijn opa is dinsdagavond overleden
vrijdag begraven
en zaterdag belde mijn vader pas om te vertellen dat ie overleden was

hij was al heel oud (76) en had een enorm kankergezwel in zn keel, al jaren hartklachten, kon niet meer ademen en heeft euthanasie laten doen.
Hij was dus erg oud, erg ziek, heeft een zwaar leven gehad (oorlogstrauma, japans concentratiekamp in indonesie)
Ik kan dus accepteren dat ie er niet meer is, maar niet hoe mijn familie heeft gehandelt, heeft iemand hier ervaring mee, dat zijn/haar familie gewoon 'vergeet' om het even te melden?
Ik weet namelijk niet hoe ik hiermee overweg moet, vind het ook lastig om mn familie hier op aan te spreken
Mijn vader is van de week in Nederland geweest voor de begrafenis en alweer terug gevlogen naar waar hij woont (saudi arabie) ik zie hem bijna nooit en hij heeft me ook niet opgezocht.
Ik weet niet of dit hier moet maar ik wou het toch even kwijt.

Ik heb vorig jaar 2 stages gelopen in de kraamzorg, en in m'n eerste stage is mijn tante overleden, en in de 2e stage is mijn opa overleden.
En daar zit je dan met een pasgeboren baby in je armen .. dan komt het begrip 'dood brengt nieuw leven' wel erg dichtbij.
Echt heel vreemd was dat.

Mijn vader is 9 dagen na de geboorte van zijn enige kleinkind overleden. Zij zal haar opa, net als ik de mijne, nooit kennen maar we zullen haar wel alles over hem vertellen. Dood en nieuw leven ligt dan zo dicht bij elkaar dat het bijna niet te bevatten is. Het mooie is dat ze altijd een spelletje met me doet. Ik heb ook een hangertje waar de as in zit van mijn vader en moeder en iedere keer opnieuw vraagt ze wat het is, en dan moet ik zeggen opa en oma sterretje. Zo houden we haar opa en oma toch een beetje levend.

Vorig jaar in de vakantie beide opa en oma in 2 weken tijd verloren, 2 x voor het zelfde graf in een maand.

quote:

Op maandag 23 november 2009 09:21 schreef Jack. het volgende:

[..]

Dat gevoel heb ik nog steeds, en hier is het al 10 maanden geleden...

Ik heb het ook, na anderhalve maand.

Ik ben mijn beide ouders verloren in 14 maanden tijd. in 2005 bleken ze beiden ziek en in 2007 is mijn vader overleden en 14 maanden later in 2008 mijn moeder. En dan ineens is het leeg.
Ik worstel nu erg met extremen, rond de tijd dat mijn moeder overleed heb ik mijn vriend leren kennen, dus ik had extreem verdriet maar was ook enorm verliefd. Heel raar hoe dat samengaat, erg vermoeiend ook wel.
En nu, ruim 1,5 jaar na de dood van mijn moeder sta ik op het punt om te emigreren, naar mijn vriend toe. En ook dat heeft zoveel uitersten in gevoelens, das haast niet bij te houden, en ook erg vermoeiend.

Waar ik nu veel tegenaan loop is dat ik het eng vind de toekomst in te gaan. Want als ik straks trouw, zijn ze er niet bij, mijn kinderen zullen ze nooit leren kennen en ze hadden het super leuk gevonden om langs te komen in mijn nieuwe thuisland, maar ook dat zit er niet in. En dan is het best eng om je over te geven aan dat nieuwe, zeg maar. Nou is dat altijd wel het geval natuurlijk, maar ik ben bijvoorbeeld bang om tijdens mijn bruiloft niet blij te kunnen zijn, om het gemis te veel te voelen...

Wat ik erg moeilijk vind, is de situatie uitleggen aan anderen. Vele mensen die mij wat oppervlakkiger kennen og leren kennen, vragen wat mijn oduers vinden van mijn emigratie. Ik kan niet zeggen 'nou, leuk', dus zeg ik maar 'ik heb helaas geen ouders meer'. De reacties varieren dan van enorm schuldgevoel bij de ander (wat ik dan probeer weg te wuiven door wat luchtig te doen), tot vandaag iemand die zei: oh, nou, das dan makkelijk. Tja... Die laatste kon ik niet echt waarderen, maar ja, wat zeg je op zo'n moment he... Hebben jullie tips misschien over hoe je zo'n toch wel harde boodschap zo kan brengn dat een ander zich niet in verlegenheid gebracht voelt? Want ja, weet die ander veel!

Je zal altijd zo'n mensen tegenkomen. Ik zou zelf nooit zo'n reactie geven (hoop ik), maar dat komt wellicht omdat ik weet wat het is om met het gemis van een dierbare te moeten verderleven. Misschien dat die persoon nog nooit in zo'n situatie heeft gezeten, en dat hij dus ook niet beseft hoe kwetsend zo'n reactie overkomt.
Je kan dan wel kwaad worden, of in tranen uitbarsten, maar het helpt je niet vooruit. Ik denk dat je er rekening mee moet houden dat je zulke botte reacties nog wel zal tegenkomen. Ik heb geen idee hoe je erop moet reageren. M'n eigen moeder heeft ook zo'n botte reactie tegenover mij gemaakt destijds, en sindsdien spreek ik niet meer tegen haar... Maar of het de beste manier om terug te reageren is?

En veel meer dan zeggen dat ze er niet meer zijn, kan je ook niet doen denk ik. Misschien dat het voor die ene persoon overkwam alsof je er erg luchtig over deed (misschien zijn ze al jaren dood of heb je ze amper gekend, dat kan hij ook niet weten). Misschien dat je in zo'n situatie beter zegt dat ze er niet meer zijn en dat je het jammer vind dat ze het niet meer meemaken en dat je nog graag had geweten hoe zij er tegenover zouden staan. Dan geef je toch wel vrij duidelijk mee dat je het er moeilijk mee hebt dat ze het niet meer meemaken zonder heel dramatisch te worden.

quote:

Op vrijdag 27 november 2009 19:00 schreef Jack. het volgende:
dat je in zo'n situatie beter zegt dat ze er niet meer zijn en dat je het jammer vind dat ze het niet meer meemaken en dat je nog graag had geweten hoe zij er tegenover zouden staan. Dan geef je toch wel vrij duidelijk mee dat je het er moeilijk mee hebt dat ze het niet meer meemaken zonder heel dramatisch te worden.

Dat dus.
En als iemand reageert van: da's makkelijk dus! Gewoon zeggen: Nee, dat is niet makkelijk daar zit ik mee.

Ik begrijp dat niet iedereen dat 'gewoon' maar zegt. Maar ik moest het verliezen van mijn zus op mijn manier verwerken. Dus ik zei wel zulke dingen. Voor mij werkte het goed om dingen te zeggen, al vonden anderen dat misschien ongepast of te bot.


En ik denk dat je zo'n boodschap nooit kan brengen zonder dat mensen zich ongemakkelijk voelen. Maar de manier waarop mensen reageren verschilt.

[ Bericht 15% gewijzigd door krakkemieke op 27-11-2009 19:45:46 ]

Mijn vader is elf jaar geleden verongelukt (geschept door een trein). Ik heb het, voor mijn gevoel, goed verwerkt en ik weet ook wel dat het beter zo is. Wat ik hiermee bedoel; als mijn vader nog zou leven en bijvoorbeeld totaal verlamd in een rolstoel zou zitten, dan had hij zichzelf ook iets aan gedaan.
Op het moment zelf was ik elf, dus ik heb er wel het nodige van meegekregen (ik heb toen in 1,5 jaar tijd vier mensen verloren). In het begin het ik vooral moeite met het feit als mensen te laat kwamen; ik dacht dan meteen het ergste. De laatste tijd is dit wel afgenomen, maar het zit er nog wel. Verder mis ik hem echt op de "belangrijke" momenten in mijn leven (rijbewijs, diploma halen, bladiebla), maar het lukt ook wel om dat een plaatsje te geven. Het scheelt ook wel dat ik er altijd open over heb gepraat en het mij ook niet uit maakt om er over te praten.
Toen mijn moeder in 2007 borstkanker kreeg, toen zakte de vloer wel even weg. Ik had echt een beeld voor mij van: "Straks ben ik 21 en ben ik helemaal wees" & dat zette mij allemaal aan het denken.

Over de begraafplaats-vraag: Ik kom er nooit. Mijn vader is ook gecremeerd, maar ik ga eigenlijk nooit naar die plek toe & het hoeft ook niet zo van mij.

Mensen kunnen vaak erg bot zijn zonder dat zelf in de gaten te hebben.
Deze week vroeg iemand me "en gaat het nu allemaal weer een beetje?". Waarop ik zei "natuurlijk niet!" en ben doorgelopen. Dan denk ik echt als hun zo bot zijn, ben ik dat ook. Ik ben er dan helemaal klaar mee.
Mensen die oprecht geďnteresseerd zijn, krijgen een oprecht antwoord.
Ik merk dat mijn moeder het vervelend vind om steeds bekenden tegen te komen als ze er even uit is. Dan probeer ik haar te beschermen door haar zo snel mogelijk mee te nemen, weg van die mensen. Maarja dat kan voor mensen ook vervelend overkomen.

Ik heb nu hulp gezocht via het werk om met dit rouwproces te leren omgaan. Dus ik ben benieuwd wat ik daar kan leren. Het is in een praktijk in Eindhoven waar de psycholoog keurig achter een bureautje zit. Een afstandelijke indruk. Heb de intake al gehad en dat was niet echt wat... Ik had het idee dat ik net zo goed mijn belastingcijfers kon gaan overleggen. Maarja, bij gebrek aan beter... VOlgens mijn werkgever zijn ze de beste...daar lopen ze dan ook erg mee te koop. In een folder staan de cijfers, hoeveel mensen ze hebben "genezen" etc.... We zien wel. Baat het niet dan zal het ook wel niet schaden....

xx Miss Vanilla

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 12:49 schreef _Vanilla_ het volgende:
Mensen kunnen vaak erg bot zijn zonder dat zelf in de gaten te hebben.
Deze week vroeg iemand me "en gaat het nu allemaal weer een beetje?". Waarop ik zei "natuurlijk niet!" en ben doorgelopen. Dan denk ik echt als hun zo bot zijn, ben ik dat ook. Ik ben er dan helemaal klaar mee.
Mensen die oprecht geďnteresseerd zijn, krijgen een oprecht antwoord.

Niet negatief bedoeld ofzo, maar hoe je het hier neerzet vind ik jouw reactie eigenlijk botter dan de vraag die je kreeg. Ik weet natuurlijk niet de manier waarop ze die stelden, maar ze komt wel geďnteresseerd over en uitnodigend om erover te praten als je dat wil ?

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 12:49 schreef _Vanilla_ het volgende:
Ik heb nu hulp gezocht via het werk om met dit rouwproces te leren omgaan. Dus ik ben benieuwd wat ik daar kan leren. Het is in een praktijk in Eindhoven waar de psycholoog keurig achter een bureautje zit. Een afstandelijke indruk. Heb de intake al gehad en dat was niet echt wat... Ik had het idee dat ik net zo goed mijn belastingcijfers kon gaan overleggen. Maarja, bij gebrek aan beter... VOlgens mijn werkgever zijn ze de beste...daar lopen ze dan ook erg mee te koop. In een folder staan de cijfers, hoeveel mensen ze hebben "genezen" etc.... We zien wel. Baat het niet dan zal het ook wel niet schaden....

Is dat standaard in NL dat je via je werk hulp kan krijgen bij zo'n dingen ? Dat is wel een erg mooi systeem!
Al komt het inderdaad nogal afstandelijk over. Trouwens, bij gebrek aan beter... je kan altijd zelf nog ergens anders gaan aankloppen ? Je hebt niet verplicht om bij de partner van je bedrijf in therapie te gaan zou ik denken. Dus als het niet goed aanvoelt of het geeft geen resultaat, gewoon een andere psycholoog zoeken die voor jouw gevoel wel socialer is.

Overigens een vraag voor jullie:

Worden jullie ook op de meest onverwachte momenten overvallen door een soort van dwangmatige herinneringen. Voorbeeld: gisteren zat ik bij een vriend in de zetel gezellig wat te drinken, en de tv stond op. Er was een heruitzending van een tvreeks die ik destijds erg goed vond, dus leuk om nog een keer te zien zou je denken. Wel, nog geen 5 minuten later moest ik ineens denken dat ten tijde dat de reeks werd uitgezonden de persoon in kwestie er nog was, helemaal niet bewust van de korte tijd die er nog restte en wat we allemaal deden hoe fijn die tijd wel was enzo. En ik heb die gedachte niet meer kunnen loslaten, kreeg ook last van m'n longen (astma) dus ben uiteindelijk maar naar huis gegaan omdat m'n avond eigenlijk niet meer leuk was (is misschien bot om te zetten, maar het is niet zo bedoeld).

Ik heb dat erg vaak, dingen waar ik altijd zo van kon genieten die nu helemaal overschaduwd worden door een nostalgisch gevoel naar tijden die ooit waren, maar nu niet meer zijn, waardoor ik er een heel pak minder (of zelfs helemaal niet meer in geval van gisteren) van kan genieten...

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 12:49 schreef _Vanilla_ het volgende:
Mensen kunnen vaak erg bot zijn zonder dat zelf in de gaten te hebben.
Deze week vroeg iemand me "en gaat het nu allemaal weer een beetje?". Waarop ik zei "natuurlijk niet!" en ben doorgelopen. Dan denk ik echt als hun zo bot zijn, ben ik dat ook. Ik ben er dan helemaal klaar mee.
Mensen die oprecht geďnteresseerd zijn, krijgen een oprecht antwoord.

Ik denk dat je er best vanuit mag gaan dat mensen oprecht zijn in hun interesse. Ze weten alleen niet goed hoe ze er mee om moeten gaan, zie ook mijn posts op de vorige pagina's. Ik weet niet of je het andersom wel eens hebt meegemaakt, maar dan zeg je ook maar wat, gewoon om wat te zeggen. Je kunt van mensen niet meer verwachten dan goedbedoelde aandacht, goedgetimede of goed geformuleerde aandacht is al te veel gevraagd. Daar is het te moeilijk voor. Verder vraag ik me ook wel eens af wat iemand nou zou moeten zeggen wat mij pijn zou kunnen doen, dat is zo futiel. Misschien als iemand het structureel zou negeren, doen alsof er niks gebeurd is, keer op keer.

quote:

Ik heb nu hulp gezocht via het werk om met dit rouwproces te leren omgaan. Dus ik ben benieuwd wat ik daar kan leren. Het is in een praktijk in Eindhoven waar de psycholoog keurig achter een bureautje zit. Een afstandelijke indruk. Heb de intake al gehad en dat was niet echt wat... Ik had het idee dat ik net zo goed mijn belastingcijfers kon gaan overleggen. Maarja, bij gebrek aan beter... VOlgens mijn werkgever zijn ze de beste...daar lopen ze dan ook erg mee te koop. In een folder staan de cijfers, hoeveel mensen ze hebben "genezen" etc.... We zien wel. Baat het niet dan zal het ook wel niet schaden....

Volgens mij is het belangrijkste gewoon praten, hoe of wat maakt niet zoveel uit. Wanneer je iets hardop zegt tegen iemand dan gebeurt er wat in je hoofd wat wezenlijk anders is dan denken (of typen). Het is alsof je een diepte aanboort waar je anders niet bij kunt.

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 13:18 schreef Jack. het volgende:
Overigens een vraag voor jullie:

Worden jullie ook op de meest onverwachte momenten overvallen door een soort van dwangmatige herinneringen.

Nee. Niet dat ze niet komen of kwamen, maar ik kan als ik ze voel komen ze wel wegzetten onder het motto 'nu even niet'. Maar 'nu even niet' betekent dus 'een andere keer wel'. De herinneringen komen toch naar boven, die moeten eruit. Daar kun je proberen grip op te krijgen, of je kunt wachten tot je het op onverwachte momenten overvalt. Wat je verwacht en gecontroleerd naar boven trekt wanneer het jou schikt, hoeft er al niet meer uit op onverwachte momenten dat het niet uitkomt.

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 14:05 schreef Weltschmerz het volgende:

Nee. Niet dat ze niet komen of kwamen, maar ik kan als ik ze voel komen ze wel wegzetten onder het motto 'nu even niet'. Maar 'nu even niet' betekent dus 'een andere keer wel'. De herinneringen komen toch naar boven, die moeten eruit. Daar kun je proberen grip op te krijgen, of je kunt wachten tot je het op onverwachte momenten overvalt. Wat je verwacht en gecontroleerd naar boven trekt wanneer het jou schikt, hoeft er al niet meer uit op onverwachte momenten dat het niet uitkomt.

Die grip he, hoe krijg je die. Dat vind ik zó moeilijk. Ik heb van alles weggestopt, bewust en onbewust en weet niet hoe ik het toe moet laten. Door er bewust aan te denken? Dan voel ik het verdriet opkomen, en denk ik vlug weer aan iets anders. Weet niet of ik al klaar ben voor verwerken. Voor mijn gevoel ben ik daar nog niet aan begonnen. Heb ook geen hulp gezocht, ben zo'n eigenwijzerd die denkt 'dat doe ik zelf wel'. Weet nu niet of het zon goede keus is geweest, dus ik denk dat ik, eenmaal geëmigreerd, maar eens hulp moet gaan zoeken. En dan daar niet mezelf groothouden, zoals ik voor de rest van de wereld doe. Heel irritant is dat namelijk.

Enover die botte reactie waar ik eerder over schreef: ik heb best begrip voor mensen die niet zo handig uit de hoek komen. Maar de toon waarop ze het zei deed het 'm. Zó laconiek, daar zat geen medeleven achter. En uiteraard, zij wist niet hoe de situatie exact is, maar juist dan... Iets als 'oh, vervelend,' moet toch wel uit je strot kunnen komen? Maargoed, ik ben dan ook gelijk klaar met dit soort mensen.

Waar ik ook erg tegenaan loop is het gedrag van kennissen/iets verdere vrienden. In de supermarkt loop de overbuuf geregeld een blokje om als ik haar tegenkom (en ja ik weet zéker dat ze me zag), anderen kijken weg en staan ineens heeeeel lang aan hun telefoon te pielen. Zulk raar gedrag! Allemaal goed volwassenen tegenover een 24 jarige. Je kan toch gewoon 'dag' zeggen? Ik hoef heus geen geleuter in de supermarkt, maar is dag ineens teveel? Zo triest! En als ik het hier met mensen over heb, zeggen ze vaak: jaahaa maar das voor die mensen ook lastig. Dan denk ik, verdomd, mijn ouders zijn dood, voor wie is het nou moeilijk?! Als 50 jarige een 24 jarige ontlopen, hoe weinig ruggegraat heb je dan? Moet ik dan rekening gaan houden met dat zíj het moeilijk vinden? Omgekeerde wereld als je het mij vraagt.

Zo veel mensen stellen teleur als er zoiets gebeurt, van erg dichtbij tot ver weg. Op verjaardagen wordt er met haast geen woord meer over ze gerept. Of je krijgt 3 maanden na je moeders verjaardag te horen dat ze wel aan haar en mij hebben gedacht. Had dan even gebeld of een kaartje gestuurd, want juist op zo'n dag had ik dat wel kunnen gebruiken! Nee, achteraf zeggen, das veel makkelijker. Misschien verwacht ik teveel door íets van medeleven of steun te verwachten, maar zoals ik al zei, de meesten stellen diep teleur.

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 14:53 schreef Pyttpytt het volgende:
Die grip he, hoe krijg je die.

Die krijg je niet, die moet je gaan halen.

quote:

Dat vind ik zó moeilijk. Ik heb van alles weggestopt, bewust en onbewust en weet niet hoe ik het toe moet laten. Door er bewust aan te denken? Dan voel ik het verdriet opkomen, en denk ik vlug weer aan iets anders. Weet niet of ik al klaar ben voor verwerken. Voor mijn gevoel ben ik daar nog niet aan begonnen. Heb ook geen hulp gezocht, ben zo'n eigenwijzerd die denkt 'dat doe ik zelf wel'. Weet nu niet of het zon goede keus is geweest, dus ik denk dat ik, eenmaal geëmigreerd, maar eens hulp moet gaan zoeken. En dan daar niet mezelf groothouden, zoals ik voor de rest van de wereld doe. Heel irritant is dat namelijk.

Ik dacht ook 'dat doe ik zelf wel', het is eigenlijk nooit in me opgekomen dat er een alternatief zou zijn. Niet alleen omdat ik niet zo'n hoge dunk heb van de psychologie, maar gewoon omdat het mijn leven is, mijn verdriet, en ik dus toch degene ben die het moet doen. Of je daar nou hulp bijzoekt of niet, het is hoe dan ook een kwestie van zelf doen lijkt me. Verschil met veel reacties hier is denk ik wel dat ik doen ook als doen zie en niet als wachten of het je laten overkomen. Het was voor mij een logisch vervolg van het regelen van de begrafenis waar je dan ook een heel actieve rol in hebt en waarbij je ook alles stuurt en waarmee je al meteen een enorme slag maakt in de verwerking.

Misschien omdat ik een beetje eigenaardig met taal om ga, maar als ik het woord 'verwerken' tot mij neem, dan denk ik 'aan het werk dan'. Wat ga je doen, en hoe ga je het doen. Ik heb het vrij letterlijk genomen. Misschien niet zo'n gepaste vergelijking, maar iemand die afval verwerkt gaat ook met dat afval aan de slag, dat maakt hem afvalverwerker. Die gaat ook niet zitten wachten tot het zich opstapelt en hem boven het hoofd groeit. Dat is geen verwerken. "Je moet het een plekje geven", wijs dan ook een plek aan, ipv dat je het een plek laat innemen. Ik zat meteen in een situatie dat ik een hele actieve sturende rol had, en heb die als prettig ervaren en aangehouden. Doen ipv laten overkomen, kiezen ipv overvallen worden.

quote:

Enover die botte reactie waar ik eerder over schreef: ik heb best begrip voor mensen die niet zo handig uit de hoek komen. Maar de toon waarop ze het zei deed het 'm. Zó laconiek, daar zat geen medeleven achter. En uiteraard, zij wist niet hoe de situatie exact is, maar juist dan... Iets als 'oh, vervelend,' moet toch wel uit je strot kunnen komen? Maargoed, ik ben dan ook gelijk klaar met dit soort mensen.

Tja, ik weet niet. Ik was er niet bij, maar het is in ieder geval iemand die het niet negeert. Misschien wilde diegene je ook de gelegenheid geven om het er niet echt over te hebben als je daar geen zin in zou hebben.

quote:

Waar ik ook erg tegenaan loop is het gedrag van kennissen/iets verdere vrienden. In de supermarkt loop de overbuuf geregeld een blokje om als ik haar tegenkom (en ja ik weet zéker dat ze me zag), anderen kijken weg en staan ineens heeeeel lang aan hun telefoon te pielen. Zulk raar gedrag! Allemaal goed volwassenen tegenover een 24 jarige. Je kan toch gewoon 'dag' zeggen? Ik hoef heus geen geleuter in de supermarkt, maar is dag ineens teveel? Zo triest! En als ik het hier met mensen over heb, zeggen ze vaak: jaahaa maar das voor die mensen ook lastig. Dan denk ik, verdomd, mijn ouders zijn dood, voor wie is het nou moeilijk?! Als 50 jarige een 24 jarige ontlopen, hoe weinig ruggegraat heb je dan? Moet ik dan rekening gaan houden met dat zíj het moeilijk vinden? Omgekeerde wereld als je het mij vraagt.

Op zich niet natuurlijk. Maar ja, het is natuurlijk wel jouw leven en de wereld is niet eerlijk, noch perfect. Als je wilt dat mensen normaal tegen je doen, dan kun je natuurlijk ook kijken hoe je daar zelf aan kunt bijdragen. Niet omdat dat terecht is, maar wel omdat het beter voor jezelf is.

Ik ben er zelf vrij makkelijk in. Ik heb wat kroegkennissen van een jaar of 25, die zie ik ook altijd in de kramp schieten als het zijdelings ter sprake komt. Die denken dan dat ze er iets heel erg dieps en gevoeligs over moeten zeggen, en dat kunnen ze natuurlijk niet, dus ontwijken ze het maar. Dan heb ik een houding van 'weten zij veel', ze hebben niks meegemaakt, zij hebben er ook niet om gevraagd, en ze hebben niet door dat ze niks hoeven. Dat heb ik zelf ook gehad. Nu heb ik een 'wijsheid' die zij niet kunnen hebben, dat ga ik hen niet kwalijk nemen. Ik kan er nu wat betreft anderen ook veel beter mee omgaan dan daarvoor.

quote:

Zo veel mensen stellen teleur als er zoiets gebeurt, van erg dichtbij tot ver weg. Op verjaardagen wordt er met haast geen woord meer over ze gerept.

Ik vind zelf verjaardagen ook niet zo'n geschikte gelegenheid. Dat is voor iedereen lastig.

quote:

Of je krijgt 3 maanden na je moeders verjaardag te horen dat ze wel aan haar en mij hebben gedacht. Had dan even gebeld of een kaartje gestuurd, want juist op zo'n dag had ik dat wel kunnen gebruiken! Nee, achteraf zeggen, das veel makkelijker. Misschien verwacht ik teveel door íets van medeleven of steun te verwachten, maar zoals ik al zei, de meesten stellen diep teleur.

Als mensen niet goed weten wat ze moeten doen, dan doen ze maar niks. Ik denk niet dat je daar te snel onverschilligheid achter moet zoeken.

Pyttpytt, wat Weltschmerz ook schrijft, verwerken is een werkwoord. Ik vind het geen diep, donker gebeuren, het is voor mij werk.
Als je er aan denkt en je voelt verdriet opkomen, dan hoort dat zo. Waarom wil je het verdringen? Dat verdriet accepteren, dat is werk.
Als je niet weet hoe je moet werken, ga je naar school, zo gaat dat. Waarom zou je geen hulp zoeken om te leren werken aan je verdriet? Je moet het zelf doen, maar ze kunnen je wel manieren voorstellen, hoe je het aan kan pakken.

Zoals ik je begrijp zijn het vaak oudere mensen die je ontwijken?
Ik ben 46 en zelfs veel mensen van mijn generatie zijn onhandig in zo'n situatie. Veel oudere mensen zijn niet gewend om over verdriet te praten. (Veel jongere mensen ook niet idd Weltschmerz....)
Ik zeg de mensen die me ontwijken gewoon vriendelijk gedag, telefoon of niet.

@Jack: Ik herken het wel een beetje. Mijn vader en zus zijn overleden.
Als ik met mijn moeder op restaurant ben, of op vakantie, denken we allebei aan hen en we missen ze. Dat gemis is er wel. Maar dan praten we over onze herinneringen en grappige dingen die ze deden en dan is het goed.
Kan jij er op dat moment niet over praten met je vriend? Het zou je misschien kunnen 'opluchten'. Ik zeg dat expres zo, omdat je vertelt dat je last van je astma kreeg op dat moment.
Als ik zo iets heb, krijg ik een brok in mijn keel. Of keelpijn.

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 19:34 schreef krakkemieke het volgende:
@Jack: Ik herken het wel een beetje. Mijn vader en zus zijn overleden.
Als ik met mijn moeder op restaurant ben, of op vakantie, denken we allebei aan hen en we missen ze. Dat gemis is er wel. Maar dan praten we over onze herinneringen en grappige dingen die ze deden en dan is het goed.
Kan jij er op dat moment niet over praten met je vriend? Het zou je misschien kunnen 'opluchten'. Ik zeg dat expres zo, omdat je vertelt dat je last van je astma kreeg op dat moment.
Als ik zo iets heb, krijg ik een brok in mijn keel. Of keelpijn.

Ik kan er met hem wel over praten, heb dat al zo vaak gedaan in het begin. Maar hij heeft de persoon nooit gekend, dus hij kan zich moeilijk inleven en meer dan luisteren en beamen dat het moeilijk is kan hij ook niet doen, wat ik hem ook niet kwalijk neem verder.
Ik wil ook vermijden dat mensen me straks gaan mijden met het idee "straks begint hij er weer voor de triljoenste keer over, dus liever niet", dus ik probeer het ook dikwijls gewoon voor mezelf te houden. Uiteindelijk ben ik het die ermee moet om zien te gaan. Op momenten dat het echt onhoudbaar is, zal ik het wel op tafel gooien, en dan weet ik ook wel bij welke mensen ik daarvoor terecht kan. Maar zolang het houdbaar is, probeer ik anderen er niet mee lastig te vallen.

Overigens heb ik nu ook keelpijn, maar of het daardoor komt weet ik niet