Holland Sport #21: Maandagavond half 9 Ned 3

Op dinsdag 6 oktober 2009 11:44 schreef Sjoerd102 het volgende:
Je mertke wel duidelijk dat TD gisteren niet het achterste van zijn tong liet zien.
Wilfried gaf het ook al aan: het was slechts het topje van de ijsberg.

Op dinsdag 6 oktober 2009 13:24 schreef Bjoro het volgende:

[..]

antwoorden ontwijken enzo....maar snap ook eigenlijk niet wat zijn reden was daar te gaan zitten.

En die vriend...als TD mijn vriend was geweest had ik toch echt wel gevraagd of het waar was of niet, toen die week voor de TdF

Op dinsdag 6 oktober 2009 16:29 schreef Colplay het volgende:

[..]

Die vriend voegde sowieso weinig toe. Snapte niet echt waarom hij daar zat. Zal wel op verzoek van TD geweest zijn.

Op dinsdag 6 oktober 2009 17:52 schreef Ambrosius het volgende:

[..]

TD zelf voegde ook weinig toe vond ik eigenlijk.

Op dinsdag 6 oktober 2009 23:55 schreef Colplay het volgende:

Na voorgesprek zal redactie wel geweten hebben dat hij niet het achterste van zijn tong zou laten zien.

Op woensdag 7 oktober 2009 19:37 schreef tong80 het volgende:

[..]

Gelukkig niet.

@BOERIA ... en de military in Boekelo en een massagetafel met een slachtoffer van een doodschop.
6 minutes ago from web in reply to BOERIA

@BOERIA Vanavond te gast in Holland Sport: 6daagse renners Theo Bos&Peter Schep, boksbabe Esther Schouten, filmpjes over badminton....
7 minutes ago from web in reply to BOERIA

Op maandag 12 oktober 2009 15:50 schreef tong80 het volgende:
Zag haar live verliezen zaterdag in Duitsland van een Duitse met één van de drie juryleden een Duitser.

Op maandag 12 oktober 2009 18:47 schreef TargaFlorio het volgende:

Ik dacht dat de jury onafhankelijk moest zijn.

Op maandag 12 oktober 2009 20:37 schreef golfer het volgende:

[..]

Er is geen enkele jury-sport onafhankelijk en objectief.

Op maandag 12 oktober 2009 20:42 schreef Ambrosius het volgende:
Ik krijg al pijn als ik die zie

Op maandag 12 oktober 2009 20:40 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

Helaas niet, maar bij Duitsland-Nederland zet je toch ook geen Duitse of Nederlandse scheidsrechter op het veld?

Op maandag 19 oktober 2009 19:11 schreef hetsjhokleek het volgende:
Vanavond geen school dus ik kan het voor het eerst dit seizoen gaan kijken. Mijn moeder zei dat Wilfried erg goed was dit jaar. Klopt dat een beetje?

Op maandag 19 oktober 2009 20:46 schreef franklop het volgende:
Mooi filmpje

Op maandag 19 oktober 2009 20:48 schreef golfer het volgende:
Mooi filmpje over VDV.

Op maandag 19 oktober 2009 20:53 schreef TheGeneral het volgende:
Ongelooflijk.. hij raakt hem nog ook

Op maandag 19 oktober 2009 20:55 schreef tong80 het volgende:
Dat ze die blonde ooit hebben uitgescholden omdat ze lelijk is

Op maandag 19 oktober 2009 20:54 schreef koemleit het volgende:
lol wat een koning die van de Bergh.

als ik hem was zou ik ook gewoon tijdens wedstrijden op de lat blijven schieten, gaat hem na z'n carrierre meer opleveren als ie nu kan verdienen

Op maandag 19 oktober 2009 20:55 schreef tong80 het volgende:
Dat ze die blonde ooit hebben uitgescholden omdat ze lelijk is

Op maandag 19 oktober 2009 20:57 schreef tong80 het volgende:

Nu Douchen.

Golfert kan het beamen.

Op maandag 19 oktober 2009 20:58 schreef golfer het volgende:

[..]

Dat jij gaat douchen?

Op maandag 19 oktober 2009 20:57 schreef tong80 het volgende:

[..]

Ernst Happel deed het ooit als coach.

De Feijenoorders schoten alle vrije trappen over.

Zet eens een blikje cola op de lat vroeg ie.

En schoot het blikje eraf.

Nu Douchen.

Golfert kan het beamen.

Op maandag 19 oktober 2009 21:03 schreef maril het volgende:

[..]

Mischien moet Ricky zich JUIST focussen op die lat . Misschien schiet hij ze er dan wel in.
Een soort omgekeerd effect.

Op maandag 19 oktober 2009 21:05 schreef tong80 het volgende:

[..]

Ken je de vrije trap van Roberto Carlos ?

Voor sommigen de mooiste ooit.

Hij zei achteraf dat ie op het reclamebord mikte bij zijn aanloop.

Op maandag 19 oktober 2009 21:13 schreef tong80 het volgende:
Dat boek wil ik hebben

Op maandag 19 oktober 2009 21:10 schreef marcodej het volgende:
Ik lees net dat die Van Goor getrouwd is met Edith van Dijk...

Op maandag 19 oktober 2009 21:28 schreef maril het volgende:
Op naar het volgende sport/voetbalprogramma, leuk die maandagavond va DWDD

Op maandag 26 oktober 2009 09:12 schreef franklop het volgende:

Ow ja en volgens Wielerflits schuift Steven de Jongh (inmiddels ex-renner) ook bij het gesprek met Boonen aan.

Op maandag 26 oktober 2009 20:37 schreef mitt het volgende:
Te soft, merk het nu al.

Jammer.

Op maandag 26 oktober 2009 20:40 schreef golfer het volgende:

[..]

Ja, hij wordt erg voorzichtig aangepakt.
Ik zie Wilfried liever op de Kluivert-manier.

Op maandag 26 oktober 2009 20:54 schreef golfer het volgende:
Ik wist niet dat Toto (dat is de bijnaam van Strumphler) de opa van Reinier Saxton is.

Op maandag 26 oktober 2009 20:49 schreef golfer het volgende:
Zo. Dat was dan weer een compleet mislukt item met die meid en die hondjes.

Op maandag 26 oktober 2009 21:06 schreef TheArt het volgende:
Hoe verzin je het, precies goed

Op maandag 26 oktober 2009 21:16 schreef cptmarco het volgende:
wat een mooi interview met Dick...

Op maandag 26 oktober 2009 21:18 schreef maril het volgende:

[..]

Hij is ook zo gevoelig

heeft hij geen vrouw? of partner

Op maandag 26 oktober 2009 22:25 schreef tong80 het volgende:
Mooie fragmenten denk ik net eerst met de Kromme in DWDD nu dit.

Op maandag 26 oktober 2009 21:21 schreef tong80 het volgende:
Schitterende tv. Wilfried flinkt het hem weer.

En dan wint één of andere Nicolai de televizierring.

Holland Sport gaat op bezoek bij Louis van Gaal in München. Wilfried krijgt een rondleiding over het trainingscomplex en Van Gaal geeft een lofzang op de Duitse volksaard. In de studio praten Mart Smeets en zijn zoon Tjerk over de New York Yankees. Tjerk is een enorme fan, terwijl Mart een uitgesproken hekel heeft aan de beroemde honkbalclub. Ook te gast is het Braziliaanse bobsleeteam dat zich in Nederland voorbereid op de komende Winterspelen.

Op zondag 1 november 2009 20:04 schreef marcodej het volgende:

[..]

Op zondag 1 november 2009 22:22 schreef golfer het volgende:
Mart knapte vanmiddag bijna uit z'n jasje. Zo dik is ie aan het worden.

Op woensdag 28 oktober 2009 11:04 schreef TargaFlorio het volgende:
Prachtig interview met Advocaat.

Op zondag 1 november 2009 22:20 schreef maril het volgende:

[..]

In Holland Sport, filmpje over Van Gaal op trainingscomplex Bayern, Rhian Ket en Gerard Van Velde, Smeets en Smeets jr over Yankees...
2 minutes ago from web

Tjerk en Mart

Mart heeft inderdaad een pesthekel aan de Yankees, iets wat ik dus niet met hem deel , Yankees

Op maandag 2 november 2009 13:41 schreef Colplay het volgende:
Ben benieuwd naar het gesprek met Mart en Tjerk. Kan heel erg boeiend worden,

Op maandag 2 november 2009 13:44 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

Wat zijn Mart z'n favouriten in MLB en NBA?

Op maandag 2 november 2009 13:41 schreef Colplay het volgende:
Ben benieuwd naar het gesprek met Mart en Tjerk. Kan heel erg boeiend worden, maar ben altijd bang dat het meer over Mart gaat dan over het onderwerp. Al gaat het nu wel over zijn liefde: Amerikaanse sport.

Op maandag 2 november 2009 17:32 schreef maril het volgende:

Maar hij blijft een gigant

Op maandag 2 november 2009 18:26 schreef golfer het volgende:
Ik ben ook voor de Phillies, dus dat heb ik wel gemeen met Mart.

Op maandag 2 november 2009 18:40 schreef tong80 het volgende:

[..]

Ik ben voor the Yankees. Vraag me niet waarom.

Iedereen haat ze buiten New York maar ze blijven presteren.

Zeg maar Ajax tot voor 5 jaar.

Op maandag 2 november 2009 18:56 schreef maril het volgende:

[..]

De Yankees stralen gewoon iets uit, leuke goede spelers. heeft alleen zo,n poenerig uitstraling voor velen. Maar mij balt dat niet A-rod en vooral Jeter zijn mijn fav's

Op maandag 2 november 2009 18:58 schreef tong80 het volgende:

[..]

Ik wist dat je over Jeter ging beginnen

Op maandag 2 november 2009 19:20 schreef maril het volgende:

[..]

Hoe wist je dat dan?

Op maandag 2 november 2009 20:31 schreef Ambrosius het volgende:
Wilfried besteedt aandacht aan Knetemann die 5 jaar geleden overleed, goed

Op maandag 2 november 2009 20:34 schreef Dos37 het volgende:

[..]

Echt een ongelofelijk wrang toeval was dat toen, 2 bekenden op één dag.

Op maandag 2 november 2009 20:46 schreef MassimO het volgende:
Volgens mij is ie knetter stoned

Op maandag 2 november 2009 21:09 schreef Dos37 het volgende:
Hij doet warempel een keer normaal tegen een journalist.

Op maandag 2 november 2009 21:11 schreef Xenomaniac het volgende:
Hij zou het liefst met 'Herr Doctor Van Gaal' willen worden aangesproken.

Op maandag 2 november 2009 21:15 schreef cptmarco het volgende:
gaat Van Gaal zometeen ook nog janken?

Op maandag 2 november 2009 21:17 schreef golfer het volgende:

[..]

Jawohl, Herr Doctor Sturmbahnfüher Von Gahl.

Op maandag 2 november 2009 21:22 schreef koemleit het volgende:
die tietjes

Op maandag 2 november 2009 21:22 schreef marcodej het volgende:
Roxanne doe een BH aan de volgende keer.

Op maandag 2 november 2009 21:22 schreef koemleit het volgende:
die tietjes

Cap65 Ik begrijp dat ik iets gemist heb in de laatste minuten van Holland Sport? Twee colletjes van de buitencategorie? #hollandsport

Op maandag 2 november 2009 21:22 schreef koemleit het volgende:
die tietjes

Op dinsdag 3 november 2009 01:12 schreef Rudieh het volgende:
leuk wijffie hoor

ik wil die boswachter wel even voor haar in elkaar rossen

Roxanne, pm me

Op dinsdag 3 november 2009 01:12 schreef Rudieh het volgende:
leuk wijffie hoor

ik wil de_boswachter wel even voor haar in elkaar rossen

Roxanne, pm me

Op dinsdag 3 november 2009 11:05 schreef Bjoro het volgende:
ff terugkijken !

Op dinsdag 3 november 2009 14:12 schreef -Willempie- het volgende:

[..]

Nu zo ongeveer gok ik!

Op maandag 9 november 2009 15:19 schreef golfer het volgende:
VPRO’s Holland Sport brengt maandag een eerbetoon aan Ard Schenk. Dit ter gelegenheid van het verschijnen van de biografie van Ard Schenk. (Ik heb afgelopen zaterdag al een stuk uit die biografie in De Volkskrant gelezen).

In de special worden niet eerder vertoonde filmbeelden getoond van het wereldrecord op de 1500 meter dat Ard Schenk tijdens een trainingsrit in Davos reed. In een rechtstreeks gevecht met Kees Verkerk reed hij op 15 januari 1971 voor het eerst een 1500 meter onder de twee minuten. Hij bleef Verkerk met vijftienhonderdste van een seconde voor.

Naast Schenk is eeuwige concurrent Kees Verkerk in de studio aanwezig. Ook is er een heus Ard Schenk Museum ingericht en praat Wilfried met vrouwelijke leden van de toenmalige Ard Schenk-fanclub. En in een mooi filmpje laat Schenk zien het schaatsen nog steeds niet verleerd te zijn.

Blond, chique en begeerlijk

De Baronesse, noemden de Noren de mysterieuze vrouw die Ard Schenk het hoofd op hol bracht. Het begon in het mondaine Davos rond het EK van 1972. Schenk werd dit jaar 65. Ter gelegenheid daarvan komt woensdag zijn biografie uit. Een voorpublicatie.Door Wybren de Boer, Frans Oosterwijk en Bert Wagendorp

Hij stond aan de rand van het ijs, bij de bocht, met zijn rug naar de ingang van het fraaie, klassieke clubgebouw dat de schaatsbaan van Davos zo’n speciaal karakter gaf. Hij had zich een beetje verscholen opgesteld, achter een suppoost en dicht tegen het doek aan waarmee het pad naar de kleedkamers was afgeschermd van de tribunes.

Vanaf de plek waar hij stond had hij nog een goed zicht op de baan zonder dat toeschouwers hem direct zouden opmerken. De ordebewakers hadden al moeite genoeg de ruim vierduizend Nederlanders die op het Europees kampioenschap waren afgekomen in toom te houden.

Het was zaterdag 22 januari 1972, in de namiddag. Vanuit de luwte keek Ard Schenk naar de laatste ritten op de vijf kilometer, wetende dat niemand aan zijn tijd zou komen. Hij had de 500 meter gewonnen en zou de vijf kilometer winnen, hij maakte zich geen zorgen over de volgende dag. Er kon geen twijfel over bestaan dat hij het toernooi op zijn naam zou schrijven. Hij keek achterom, naar de tribune hoog achter hem, naar het balkon vanwaar de notabelen van Davos de wedstrijden volgden.

Daar zat ze, zoals afgesproken.

Met haar gele skipak, afgezet met bont, golvende lange blonde haar en modieuze zonnebril leek ze verdwaald in dit gezelschap. Ze was alleen.

Iedereen had haar gezien. Natuurlijk, zouden ze later allemaal zeggen. Een vrouw die geen nadere beschrijving behoefde om de getuigen van toen een halve eeuw later een zucht van herkenning en ongeloof te ontlokken. Een filmster, zei de één. Een prinses, volgens een ander. Een vrouw die je verwacht in een James Bond-film, zei Sten Stensen. Een vrouw die alles maar dan ook alles had, volgens Kees Verkerk. De Noren noemden haar de Baronesse en die titel zou nog jaren blijven rondzingen. Maar niemand wist haar naam.

Ze lachte naar hem. Onzichtbaar, maar niet te missen.

Hij knikte.

Ze deed heel even haar zonnebril af.

Hij lachte.

Eerder die week was Ulli Forster voor het eerst in haar leven naar de ijsbaan gegaan. Ze was van plan geweest te gaan skiën, zoals bijna dagelijks, maar door het slechte weer ging dat niet door. Haar drie kinderen, zonen, hadden voorgesteld in plaats daarvan te gaan schaatsen. In de stad hingen aanplakbiljetten met daarop de aankondiging van het Europees kampioenschap schaatsen dat in het weekeinde zou worden gehouden.

Bij aankomst op de ijsbaan zag Ulli Forster hoe schaatsers uit diverse landen bezig waren met hun trainingen. Eén man viel haar onmiddellijk op. Ze kende geen namen, wist vrijwel niets van sport, maar zag in één oogopslag wie daar op de ijsbaan van Davos de onbetwiste kampioen was. ‘Zijn hele verschijning, zijn schöne body, hij stak er bovenuit’, zou ze later zeggen.

Toen de Nederlandse mannen hun training hadden beëindigd en hun schaatsen inpakten, kwam een van hen op haar af. Het was Kees Verkerk. Brutaal stelde hij voor haar een privéles te geven, waarop ze moest lachen. Ze richtte haar blik over zijn schouder naar de Nederlandse ploeg die iets verderop op een bank zat en keek toen weer naar Verkerk.

‘Wie is die lange blonde man’, vroeg ze. ‘Die vind ik bijzonder knap.’

‘Dat is mijn beste vriend’, zei Kees Verkerk. ‘Wacht, ik zal je even voorstellen.’

Enkele tellen later kwam Verkerk liep weer naar haar toe, met Schenk naast hem. Hij was vriendelijk, maar een beetje afstandelijk, zou ze later zeggen, op het verlegene af. Ze stak een hand naar hem uit en stelde zich voor als Ulrike.

‘Ulrike Forster’, liet ze er meteen op volgen. ‘Maar vrienden noemen me Ulli.’

‘Ulli’, zei Schenk.

De laatste rit van de vijf kilometer was gefinisht en Schenk werd naar het podium geroepen voor de prijsuitreiking. Het praatje met de krantenverslaggevers aan het einde van de zaterdag hield Schenk zo kort mogelijk. Hij schudde nog een paar bekenden de hand en zei tegen Pfrommer dat ze alvast maar naar het hotel moesten gaan; hij zou zo wel komen.

Op een rustig plekje vond hij haar. Tussen negen en tien, zei hij.

Ook al had ze die avond enkele keren naar de klok gekeken om te zien of het al bijna negen uur was, toch was ze verbaasd toen kort na negenen werd aangebeld bij de villa en hij voor de deur stond. Haar man was een aardige vent, zou Schenk later zeggen. Ze waren een modern echtpaar, zoals dat heette. Toen Wolfgang Forster zei dat hij nog wat werk te doen had en zich verontschuldigde om naar zijn studeerkamer te gaan, bleven ze samen achter in de woonkamer, Ard Schenk en Ulli Forster.

Ze was anders dan alle vrouwen die hij kende, merkte Schenk. ‘Hij was anders dan alle andere mannen’, zei ze later. Dat anderen hem arrogant of kil noemden, begreep ze wel, zo had hij eerder die week in eerste instantie ook naar haar gekeken. Maar eenmaal weg van de mensenmassa rond de ijsbaan, zag ze een vooral bescheiden man die meestentijds verlegen leek met zijn eigen roem.

‘Wat wil je drinken’, vroeg ze.

‘Doe maar een rode wijn’, zei Schenk.

‘Mag je dat’, vroeg ze. ‘Je moet morgen toch weer rijden?’

‘Maak je geen zorgen’, zei hij. ‘Die titel is voor mij.’

Hij had geen haast, viel haar op. Ze zag hoe hij aanvankelijk in verlegenheid werd gebracht door het idee dat deze getrouwde vrouw, deze vrouw die een leven kende zoals zelfs hij dat nog niet kende, het spel dicteerde waarvan hij dacht alle regels te kennen. Het liep al tegen twaalven.

‘Moet je niet naar je hotel’, vroeg ze.

Hij keek op zijn horloge en schudde van nee. Maar Ulli stond al bij de deur en zei dat ze alleen op kampioenen viel.

‘En als ik win’, vroeg hij.

‘Verrassing,’ zei ze en lachte.

Op zondagavond, bij het slotbanket, was ze er ook. Ze zat aan een tafel met mannen en vrouwen van wie je in één oogopslag kon zien dat ze zelf nooit hadden geschaatst, maar geskied des te meer.

Er werd volop champagne gedronken. Onopvallend trok ze de aandacht met haar aanwezigheid: Ulli Forster, erfgename uit een welgestelde Duitse familie en gehuwd met een arts die door zijn werk in de farmaceutische industrie een fortuin had gemaakt. Het echtpaar Forster werd tot de rijkste families van het Duitse taalgebied gerekend.

Hoewel ze een villa bezaten in de bergen even buiten Davos, overnachtte Ulli Forster soms in het plaatselijke luxe Belvedère Hotel. Het was al laat toen ze van tafel opstond, zich bij haar gezelschap verontschuldigde met een kushand en vertrok.

Verkerk en Bols zagen hoe kort daarna ook Schenk onopvallend het feest verliet. Hij wist al welk kamernummer ze had. Alle schaatsers wisten later te vertellen dat ze het bad had laten vullen met champagne.

Ulli Forster, naar eigen zeggen Ein kleines verrücktes Hühnchen in die dagen, wilde met hem mee naar Japan, naar de Olympische Spelen. Ben je gek, zei Schenk, we gaan daar niet voor onze lol naar toe. Met haar vrijgevochten houding oefende ze niettemin een grote aantrekkingskracht op hem uit. Hij genoot van haar wilde plannen, haar brutale gedrag dat gecamoufleerd werd door haar chique uiterlijk en de flair waarmee ze zich in elk gezelschap bewoog.

Ze was vijf jaar ouder dan hij en beloofde elke dag naar de televisie te zullen kijken om zijn olympische missie te volgen. Ze spraken af dat ze naar Nederland zou komen als hij goud zou winnen.

‘En als je twee keer goud wint’, vroeg ze.

‘Dan neem ik je mee naar het noorden van Noorwegen’, zei hij.

‘En drie keer?’ Hij moest lachen. Drie keer goud, Ulli had duidelijk geen verstand van schaatsen.

‘Tot gauw’, zei ze bij het afscheid.

‘We zullen zien’, zei Schenk.

Terwijl kernploegdokter Kees Lap op de ochtend van 11 februari 1972 op weg was naar de uitgang van vliegveld Fornebu in Oslo, zag hij hoe een eindje verderop enige opwindingwas ontstaan. Bijna alle ogen draaiden zich naar een dame die zeker tien koffers bij zich had en daarom de hulp van twee kruiers had ingeroepen om haar te helpen. Lap ving op dat ze naar Hamar moest. Verrek, dacht hij.

Toen hij was gearriveerd in Hotel Victoria zocht hij gauw Leen Pfrommer op en stelde hij voor beneden in de lobby een kop koffie te gaan drinken.

Het nieuws brandde op zijn lippen.

‘Weet je wie d’r ook is’, vroeg Lap.

‘Nou...’, zei Pfrommer.

‘Nee, raad eens’, zei Lap.

‘Man, Kees, hoe weet ik dat nou... De koningin?’, zei Pfrommer.

‘Schei uit, veel beter.’

‘Nou?’

‘De gele kanarie.’

‘Wie?’

‘Kijk maar.’

Schuin achter Pfrommer ging de deur van het hotel open en werden tien koffers naar binnen gedragen. De man achter de receptie snelde naar de deur om haar welkom te heten.

Ze was overal geweest, maar nog nooit in Noorwegen. Ze hield van de bergen en het strand, skiën en witte wijn, en droeg de laatste ontwerpen van Yves Saint Laurent – dat alles door haarzelf eenvoudig samengevat met de woorden das schöne Leben. En ze hoefde maar naar een van hun huizen in Luzern, Davos, Zürich, Aargau, Zuid-Duitsland, Italië, Zuid-Frankrijk of aan de Costa del Sol te gaan om het allemaal onder handbereik te hebben.

Het was een leven dat ze sinds haar jeugd gewoon was. Haar vader had als zakenman kapitaal gemaakt in Zuid-Duitsland, waarmee hij zijn dochter een entree had verschaft in de betere kringen van Duitsland en Zwitserland. Zo had Ulli haar man ontmoet, Wolfgang Forster, een arts die in de jaren zestig een zeer succesvol farmaceutisch bedrijf had opgezet.

De feesten ten huize van de familie Forster in Davos werden een regelmatige ontmoetingsplaats voor high society, politici en andere beroemdheden uit Zuid-Duitsland en Zwitserland.

Ze was in haar eigen woorden ‘geen kind van de Traurigkeit’, maar dat nam niet weg dat het lot haar later in het leven danig op de proef zou stellen. Doordat enkele investeringen van haar man negatief uitpakten, ging begin jaren negentig het familiekapitaal verloren en werd Ulli Forster teruggeworpen naar een levensstijl waarin geen ruimte meer was voor luxe.

Eind jaren negentig beroofde haar oudste zoon, die aan schizofrenie leed, zich van het leven, en enkele maanden later overleed haar man. Ulli Forster werd gedwongen haar laatste bezittingen te verkopen en een huurwoning te betrekken in een dorp niet ver van Davos.

Ard Schenk was lang daarvoor al uit haar leven verdwenen. In 1974 waren ze samen tot de conclusie gekomen dat een normale relatie hun nooit gegund zou zijn. Een keer of vier, vijf bezocht Ulli Forster hem in Nederland. Ze vond Amsterdam een mooie stad, maar de vrijheid van Davos was er ver te zoeken. In haar herinnering waren het weken van ‘verstoppertje spelen’. Ulli Forster wilde het geluk van haar man en kinderen niet verstoren en liet Ard gaan.

Ze was hem eind jaren tachtig nog een paar keer tegengekomen, meestal in Davos, waar Schenk als official van de KNSB en de ISU veelvuldig neerstreek. De laatste keer dat ze hem zag, begin jaren negentig, had zijn toenmalige partner Mieke misprijzend gekeken bij de innige begroeting tussen de twee. Toen ze afscheid namen, wist Ulli Forster dat het de laatste keer was geweest.

Dankzij haar jongste zoon Marc, kwam ze in 2008 weer even in de schijnwerpers te staan. Midden jaren negentig was Marc Forster naar Hollywood verhuisd om zijn geluk te beproeven als filmregisseur. Nadat zijn eerste lowbudgetfilm Loungers in 1995 direct een prijs had gewonnen, maakte Marc Forster snel naam dankzij kassuccessen als Monster’s Ball, Finding Neverland, en vooral The Kite Runner, de verfilming van het boek De Vliegeraar van Khaled Hosseini.

In 2007 werd hij gevraagd regisseur te worden van de nieuwe James Bondfilm, Quantum of Solace, een eer die zijn moeder en hem op de voorpagina’s van enkele populaire Zwitserse tijdschriften bracht. In de film gunde Marc Foster zijn moeder een bescheiden rolletje.

Ze vond het toll.

De reis naar het noorden van Noorwegen in februari 1972 zou in haar herinnering een van de mooiste van haar leven blijven. Met een privévliegtuig was ze naar Oslo gevlogen, waar ze getuige was van Schenks derde wereldtitel, om hem vervolgens, zoals afgesproken, te vergezellen op een korte toer door het noorden van Noorwegen.

De verbaasde blikken waarmee mensen haar in Tromsø en Alta aankeken, beantwoordde ze met eenzelfde verbaasde blik, overweldigd als ze was door het sprookjesachtige landschap waarin ze was beland en het even rauwe als warme onthaal dat de lokale bevolking haar gaf. Een rendierfokker gaf haar, de vriendin van Ard Schenk, een rondrit in een slede door de Noorse wildernis.

Schenk was er een god, vertelde ze later. Uit de verre omtrek kwamen vrouwen naar het hotel van de Nederlanders om maar een glimp van hem te kunnen opvangen. En dat begreep ze maar al te goed. Maar Schenk was van haar, een vrouw met een smaak en allure die in Noorwegen nog onbekend was, dat was overduidelijk.

Samen met de Nederlandse ploeg vloog ze terug naar Oslo. En vandaar door naar München, aangezien 150 kilometer oostelijker, in Inzell, de laatste wedstrijd van het seizoen op het programma stond, de Gouden Schaats. Het was begin maart 1972, de laatste dagen van de gouden winter van Ard Schenk, toen Ulli Forster nog een verrassing voor hem in petto had.

Op het vliegveld van München stonden in opdracht van haar vier Mercedessen klaar. Eén voor haar en Schenk, één voor Verkerk en Bols, één voor Eddie Verheijen en Jappie van Dijk, en één voor alle bagage. ‘Hé Ard, kan ik niet jullie piccolo worden’, vroeg Bols aan Schenk. In Inzell bleek Ulli Forster een zaal te hebben afgehuurd, waar ze een groot huldigingsfeest had georganiseerd voor de drievoudig olympisch kampioen. De prins van Pruisen was er ook.

Ulli Forster gaf Ard Schenk een exclusief horloge cadeau, voorzien van een inscriptie en de vijf olympische ringen.

Schenk schudde zijn hoofd.

De volgende dag vijlde Jan Bols met een braamsteentje de inscriptie uit het horloge.

Op maandag 9 november 2009 20:46 schreef Remzz het volgende:
Al zijn gouden medailles om laten smelten

Op dinsdag 10 november 2009 15:04 schreef golfer het volgende:
Hij is vanavond ook al te zien bij Pauw & Witteman.

Op maandag 9 november 2009 21:21 schreef golfer het volgende:
Jammer dat de huidige generaties geen idee meer hebben hoe heel Nederland tijdens het schaatsen echt in de ban was van Ard en Keessie en iedereen met allerlei schema's uit kranten en TV-gidsen zat mee te schrijven met ronde tijden en klassementen.
_{computers die het snel uitrekenden en ter plekke in beeld brachten waren er nog niet}

Op zaterdag 14 november 2009 16:59 schreef maril het volgende:

[..]

Mijn vader met de volkskrant

Op zaterdag 14 november 2009 20:54 schreef tong80 het volgende:
Ik herinner vooral mijn opa

Op maandag 16 november 2009 00:04 schreef marcodej het volgende:
Meeschrijven is tof. Deed het best vaak, terwijl het eigenlijk niet echt meer nodig is...

Maar sinds ik op Fok zit doe ik het eigenlijk niet meer...

Op maandag 16 november 2009 20:21 schreef Dos37 het volgende:
Benieuwd wat Douglas te melden heeft.

Op maandag 16 november 2009 20:55 schreef golfer het volgende:
Simek.

Op maandag 16 november 2009 21:07 schreef Ambrosius het volgende:
Dit wordt een lastig gesprek, daardoor niet boeiend.

Op maandag 16 november 2009 20:55 schreef golfer het volgende:
Simek.

Op maandag 16 november 2009 21:01 schreef Ambrosius het volgende:
Wat staat Wilfried te schutteren zeg.

Op maandag 23 november 2009 20:56 schreef tong80 het volgende:
Fedor den Hertog wat een held was dat. Alleen er stak en steekje los Golfert

Op maandag 23 november 2009 20:58 schreef koemleit het volgende:
hmm het is een jankbal.

Op maandag 23 november 2009 20:52 schreef golfer het volgende:
Leuke nuchtere vent, die Brama.

Kenny van Hummel Brama nuchtere slimme jongen!
2 minuten geleden

Op maandag 23 november 2009 21:01 schreef The_BoezelaaR het volgende:
Beetje een zweefteef wel

Op maandag 23 november 2009 20:38 schreef golfer het volgende:
Oh..en ook dus Fedor den Hertog waar de vader van een vriendin van ons (Joop Holthausen) een boek over heeft geschreven.

Op maandag 23 november 2009 21:01 schreef tong80 het volgende:
Wilfried is weer briljant vandaag

Op maandag 23 november 2009 21:02 schreef tong80 het volgende:

[..]

Nee man probeer het te begrijpen

Op maandag 23 november 2009 21:32 schreef The_BoezelaaR het volgende:

[..]

Het zal wel. Als je een ernstige ziekte bagetalliseert met "ziek zijn is een disharmonie van het zijn" dan heb je iets teveel lopen bijtanken aan new age en allerlei andere zweverige stuff.

Dan kan het een geniale sporter met een troubled past zijn, op dit moment in zijn leven is het een enorme zweefteef ....

Op maandag 23 november 2009 21:02 schreef tong80 het volgende:

[..]

Nee man probeer het te begrijpen

Op maandag 23 november 2009 21:58 schreef Leatherface het volgende:

[..]

Het tonen van je diepste gevoelens blijft helaas toch een beetje not done in de sport....

Ik vond het een boeiend gesprek.

Op maandag 30 november 2009 16:14 schreef mitt het volgende:
Klinkt oke, behalve Veldhuis dan.

Op maandag 30 november 2009 20:34 schreef Ambrosius het volgende:
Leuk, wist niet dat Koch zo'n fan was.

Op maandag 30 november 2009 18:00 schreef wimderon het volgende:
Kraai moet zeker weer kaarten verkopen ofzo

http://www.telegraaf.nl/t(...)Tsonga_binnen__.html